สลับขั้วป่วนหัวใจนายเย็นชา

                จะว่าไปแล้วฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ฉันชื่อมาซากิ นากะมูโระ อายุ 18 ปี เรียนอยู่ชั้นม.ปลายปี3 ที่โรงเรียนหญิงล้วนเซรินซึ่งเป็นโรงเรียนที่ติดกับที่พี่ชายฉันเรียนอยู่ซึ่งก็คือโรงเรียนเซรัน ฉันมีพี่ชายฝาแฝดอยู่คนหนึ่งชื่อมาซารุ พี่ชายสุดแสนจะงี่เง่า บ้าอำนาจและยังด้อยปัญญาเอามากๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับมีหลายๆอย่างที่เหมือนกับฉันเอามากๆ ไม่ว่าส่วนสูงหรือหน้าตาก็ตาม เรียกอีกอย่างก็คือ ถ้าเกิดฉันปลอมตัวเป็นเขา แม้แต่พ่อกับแม่ก็ยังสับสน ยังไงก็ตาม เจ้าหมอนี่ก็แสนจะโง่บรรลัย เรียกว่าโง่บัดซบเลยล่ะ อย่าให้พูดถึงไอ้หมอนี่เลย มาเข้าเรื่องกันดีกว่า และก็ความโง่เง่าของเขาเนี่ยแหละที่ทำให้ฉันต้องมายืนตากลมหน้าหอพักชายโรงเรียนเซรันแห่งนี้ 
       ถ้าไม่ติดตรงที่นายบาดเจ็บหรอกนะมาซารุ แม่จะฟาดด้วยไม้หน้าสามซะทีหนึ่ง
 
                    โผ๊วะ!!!
                    เสียงฝ่ามือกระทบกับหัวของฉันดังสนั่นคล้ายกับการตบเด็กเกรียนยังไงยังงั้น ทำเอาฉันแทบล้มทั้งยืน ถ้าไม่เอามือยันพื้นไว้ล่ะก็ ป่านนี้ใบหน้าสวยใสของฉันคงต้องแปดเปื้อนพื้นซีเมนท์ไปแล้วล่ะ "ทำบ้าอะไรของนายห่ะ" ฉันหันไปมองค้อนใส่คนที่กล้าตบหัวฉันทันที เพราะไม่นึกไม่ฝันเลยว่า จะมีคนกล้ามาทำเรื่องแบบนี้กับฉันแม้แต่มาซารุก็ยังไม่เคยกล้าจะตบหัวฉันเลยสักนิด แล้วไอ้บ้านี่มันเป็นใครมาจากไหน ถึงมาทำเรื่องบ้าเถื่อนแบบนี่กับฉันได้ 
 
                    "ก็เห็นนายยืนบื้ออยู่ก็เลยทักน่ะครับ" เขาตอบหน้าตาเฉยราวกับเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น แต่พอเห็นชายคนนั้นขยับแว่นตาอันโดดเด่นแล้ว ฉันจึงนึกออขึ้นมาทันที ชายใส่แว่นที่ยืนตรงหน้าและเพิ่งตบหัวฉันไปเนี่ยจะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากยูกิ คาเบยาม่า หนุ่มหน้าสวยที่มาซารุเคยเล่าให้ฟังว่า เขาคือคนที่คอยช่วยเหลือเขาทุกอย่างไม่ว่าเรื่องการกินและการเรียน แม้เขาจะชอบพูดว่าครับลงท้ายทุกครั้งก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบการกระทำของเขาเลยจริงๆ อาจจะเรียกได้ว่า หมอนี่เป็นคนที่มารยาทแย่ที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้
 
                    "อะ...เอ่อ ช่างมันเถอะ" ฉันปัดความคิดด้านลบออกไปในหัว ก่อนที่จะลูบหัวตัวเองเบาๆแต่ทันใดนั้นเองยูกิก็พูดคำๆนึงที่ทำเอาฉับแทบจะสาปแช่งพี่ชายตัวดีของฉัน "มาซารุวันนี้นายดูแปลกๆไปนะั ปกตินายต้องหันมาโวยวายและเอาเรื่องฉันนี่นา" คำพูดนั่นทำเอาฉันคิดหนัก ถึงฉันจะเป็นฝาแฝดกับมาซารุก็เถอะ แต่เขาเป็นผู้ชายส่วนฉันนะเป็นผู้หญิงย่อมไม่มีทางเข้าใจเขาอยู่แล้วล่ะ
 
                    "อะ...ฉะๆฉันไม่ค่อยสบายน่ะ" ฉันพยายามหาข้ออ้างที่ดีที่สุดมาบอกกับเขาเพราะเหมือนนัยต์ตาสีเทาภายใต้กรอบแว่นนั่นทำเอาฉันขนลุกทุกทีที่เขามองมาที่ฉัน จะทำยังไงดีล่ะยัยมาซากิ เขาต้องรู้ที่ฉันปลอมตัวมาแน่ๆ
 
                    "งั้นเหรอ ถ้างั้นก็กินยาซะล่ะ นี่นายจะไปทางไหนของนายน่ะ" ยูกิเตือนฉันเมื่อฉันกำลังก้าวไปทางไหนก็ไ่ม่รู้เหมือนกัน ถึงจะมีพี่ชายอยู่โรงเรียนนี้ก็เถอะแต่การจะไปโดยที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกเนี่ยมันก็สำบากเหมือนกันนะเนี่ย ฉันหันหน้าไปมองยูกิก่อนจะถามเขาถึงเรื่องที่ฉันขอ "ว่าแต่ ห้องของฉันล่ะ" ทันทีที่ได้ยินคำถามของฉัน แววตาของยูกิก็จ้องมองหน้าของฉันคล้ายกับจับผิดอีกครั้ง นี่ฉันพูดอะไรบ้าๆออกไปได้ยังไงกันนะ โง่จริงๆเลยยัยมาซากิ "เอ่อคือ..ฉันหมายถึงห้องอาจารย์น่ะ" เป็นอีกครั้งที่ยูกิใช้สายตาแบบนั้นกับฉัน คราวนี้ฉันต้องเสร็จเขาแน่ๆเลย ยูกิเอามือมาแนบหน้าผากฉันก่อนจะบอกกับฉันอีกครั้ง ซึ่งฉันก็แต่ภาวนาอยู่ในใจ เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังจะพูดอะไร "ตัวก็ไม่ร้อนนี่ครับ ว่าแต่นายกินข้าวมาหรือยังล่ะ คงจะหิวข้าวล่ะสินะครับถ้ายังไงก็ตามฉันมาก็แล้วกัน" คำพูดของยูกิทำเอาความกังวลทั้งหมดของฉันหายไปอย่างปริตทิ้ง ฉันเดินตามยูกิไปและมองสถานที่สำคัญๆในโรงเรียนไปด้วย โรงอาหารที่นี้อยู่ไม่ไกลจากหอพักมากนัก น่าจะห่างกันราวสามร้อยเมตรเห็นจะได้ แต่มันก็ยังไกลอยู่ดี และสำหรับสาวสวยยังฉันแล้ว คงไม่มีแรงเดินมาราธอนไปแบบนั้นแน่
 
                    เมื่อถึงโรงอาหารที่ยูกิพูดถึงซึ่งเป็นโรงอาหารขนาดใหญ่พอสมควรและนักเรียนก็มากมายซะจนฉันแทบจะหลบสายตาหื่นๆที่มองมาที่ฉัน นี่มาซารุคงโดนมองด้วยสายตาแบบนี้ทุกวันสินะ เจ้านั่นถึงได้เก็บกดแล้วเอามาลงกับน้องสาวอย่างฉัน แต่ว่าคนอย่างมาซารุเนี่ยนะจะเก็บเรื่องพวกนี้ไว้ในหัว คงกระโดดไปตั้นหน้าพวกนั้นล่ะสิไม่ว่า จู่ๆเสียงขานชื่อของฉัน(ไม่สิมาซารุต่างหาก)กับยูกิก็ดังขึ้น ทำเอาพวกเราต้องหันไปมองต้นเสียง ก็พบกับชายผมขาวตาสีฟ้าที่มีจานอาหารเรียงรายอยู่บนโต๊ะของเขา ฉันคิดว่าเขาคงกินมาไม่ต่ำกว่าสิบจานเป็นแน่ อาหารถึงได้กระจัดกระจายเต็มโต๊ะแบบนั้น
 
                    "ไงครับฮิโรโตะ" คำพูดของยูกิทำเอาฉันนึกขึ้นได้อีกครั้ง ใช่แล้วล่ะชายหนุ่มผมสีขาวตาสีฟ้าที่นั่งแดร่กอาหารหลายชนิดอยู่นี้ก็คือหนึ่งในเพื่อนอีกคนของมาซารุ   ฮิโรโตะ มาโคะชิมะ เห็นมาซารุเคยบอกว่าหมอนี่เป็นพวกกินจุและหัวไม่ดี แถมยังถูกจูงจมูกง่ายซะด้วย แต่เรื่องพละกำลังแล้วล่ะก็เขาคือนัมเบอร์วันเลยทีเดียว ฉันโบกมือรับก่อนจะเข้าไปนั่งที่โต๊ะของฮิโรโตะ และนั่นเองที่ทำให้เขาใช้สายตาเดียวกันกับยูกิมองมาที่ฉัน
 
                    "มาซารุ นี่นายจะใส่แว่นทำไมวะคิดจะล้อเลียนน้องสาวของนายหรือไง" คำพูดของฮิโรโตะทำเอาฉันแทบอยากจะกรี๊ด ฉันดันลืมไปว่าตัวเองใส่แว่นเพราะต้องอ่านหนังสือเป็นประจำและยังดันไม่ถอดออกตอนปลอมเป็นมาซารุอีก ทิ่มจริงๆเลยยัยมาซากิ จริงๆแล้วมาซารุก็ย้ำฉันประจำว่าให้หันมาใช้คอนแทกเลนน์แทนและฉันก็คิดจะเปลี่ยนอยู่บ่อยๆ แต่ว่ายังไงดีล่ะ ก็มันชินนี่นา 
 
                เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปติดตามตอนหน้านะค่ะ