ลุ้น LOVE แผนมัดใจของหนุ่มเพลย์บอย

          
 
“กระโปรงฉันมันหลวมนะ”
โอ๊ยอีตาบ้า   นายคิดจะแกล้งฉันแน่ๆใช่ไหม-*- นายอยากประกาศให้ชาวโลกให้เขารับรู้นักหรือไงว่าเราเป็นกิ๊กกันนะห่า-*-
โอเคได้นายอยากได้อย่างงั้นใช่ไหม  ฉันจัดให้^^
“หึหึ  ที่รักขา อย่าเล่นอย่างนี้สิค่ะ   เมื่อวานนายก็ได้ไปเยอะแล้วนี้”
“อ่อหรอ  แต่ฉันยังไม่อิ่มเลยนะสิ”^^
“หมายความว่าไงอ่ะ  พี่เปอร์กับยัยหน้าบ้านนอกนี้เป็นกิ๊กกั๊กกันหรอ  โอ้ไม่”T^T>>>>>>>>>>>>>ยัยแฟนคลับ
“เอ่อ  ฉันว่ามันท่าไม่ดีแล้วนะ”>>>>>>>นายมอส
“ว่างั้นแหละ”>>>>>>>>นายชิฟ
“ฉันไม่ยอม”>>>>>>>>>>>แฟนคลับ
อย่าถล่มมาสิอย่างนี้ฉากขมหวานนี้ก็ถูกเผยแพร่แน่ๆ  ปัง!!!!   พังแล้ว   ตุ๊บ!!โอ๊ยอะไรมาทับฉันเนี้ย
“อร๊าย”>_<
กรี๊ดอร๊ายอะไรกันอีกล่ะฟ่ะ!!!!O_O  เฮ้ย  นายเปอร์นายมานอนทับฉันทำไมกันเนี้ยแล้วที่กรี๊ดอร๊ายกันเมื่อกี้นี้ก็เรื่องนี้ใช่ไหมแล้วอีตาบ้าอย่ามานอนหลับตรงนี้ได้ไหม   ตื่นสิเฟ้ย  >_<
“นายเอาจริงหรอ   ฉันคิดว่านายเล่นๆซะอีก”>>>>ชิฟ
“อย่าบอกนะว่าที่พูดคือเรื่องจริง”>>>>>>>>>>>นายมอส
ฟื้นแล้วหรอปากกาเมจิกช่วยรีบยกตัวนายออกจากร่างกายฉันเสียสิ  
“ พังมาทำไมเนี้ย”>>>>>>>>>ปากกาเมจิก
“ตามมานี้”>>>>>>มอส+ชิฟ
อ้าว  แล้วทิ้งฉันไว้ให้อยู่ในฝูงแฟนคลับมหาโหดของนายบ้าเปอร์เซ่เนี้ยนะ -_-,  และแล้วลูกแกะตัวน้อยก็ตกอยู่ในเนื้อมือของหมาป่าหลายตัวหลายขนาด  ทั้งผอม กลาง อ้ว  และดับเบิ้ลอ้วน   (ใช่เวลาพรรณณาไหมแม่นางเอก)
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ  ว่าแกเป็นอะไรกับพี่เปอร์”
ตอบไงดีฟ่ะ ให้ตอบ ‘อ่อ  เราสองคนเป็นแฟนกันค่ะ’อย่างนี้ฉันคงโดนหลอมเหลวให้กับฝ่ามืออรหันต์ของแฟนคลับพวกนี้แน่ๆ TT^TT  ผู้อ่านค่ะโปรดเห็นใจนางเอกอย่างฉันด้วย 
“ฉัน.....เอ่อ...ฉัน”
“เขาเป็นแฟนฉันเองล่ะ”
โอ๊ยไม่   บุญบันดาลให้ชีวิตฉันอับปางแท้ๆ TT^TT 
“พี่เปอร์มันอะไรกันค่ะ  บอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ”
ยัยร่างผอมหุ่นดี๊ดี  จอแบนไปหน่อย ^_^,  อยากรู้นักนายปากกาเมจิกนี่ มันทำบูญด้วยอะไรแฟนคลับเหนี่ยวแน่นอย่างนี้
“ฉันชอบเขา   แล้วพวกเธอก็ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน อย่างทำตัวเป็นเจ้าขาวเจ้าของได้ไหม” -__-*
“แต่.....พวกเรารักและเป็นห่วงพี่นะค่ะ” T_T
“คนรักกันเขาไม่ปิดกั้นคนที่เขารักหรอก”
“พวกเราพอเข้าใจแล้วล่ะค่ะ......แต่ พี่ต้องระวังนางคนนี้ดีๆนะค่ะ”
นี้พวกหล่อนเห็นว่าฉันเป็นตัวอะไรฟ่ะเนี้ย   แต่คงไม่ใช่คนล่ะเนอะ พวกแฟนคลับยังไม่ไว้ใจฉันเลยสักนิด  แล้ฉันไรให้กันถึงอยากแก้แค้นฉันนัก  ฉันเคยฆ่าพ่อแม่พวกเธอในอดีตชาติหรือไง
“นาย.....”
“เธอทำฉันโล่งใจนะวันนี้”
“ห่ะ”O_O,
ตาวาววับเป็นเพชรเม็ดงามเลยฉัน นายบอกว่าโล่งงั้นหรอ  โรคจิตป่ะเนี้ย   ฉันพาไปตรวจด้านประสาทไหม  สงสัยกระทบกระเทือน
“ไป....เดี๋ยวเลี้ยงหนม”
ฉันนี้ว่านอนสอนง่ายดีเนอะ  ฟังทุกคำ และเรื่องของฟรีไม่เคยเคือง ^_^   นายปากกาเมจิกพาฉันมาทานขนมหวานที่อร่อย(มั้ง)  และแน่นอนที่สุดเลยคือฉันไม่ต้องตจ่ายตังค์  อย่างนี้ต้องพูดว่าอิ่มจังตังอยู่ครบ   ^_^ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่อยากบอกนะ( ก็ไม่ต้องบอกสิ  Lemon)  เดี๋ยวดิยัยเลมอนไวท์นี้ก็  ร้านนี้สวยมาก  เข้ามาคิดว่าโรงแรมห้าดาว  โรงแรม  =_=;  นายนั้นคงไม่คิดฉุดฉันอีกนะ  ร้านสีครีมพนัง    พื้น    โชฟา   โต๊ะ    สีครีมหมดเลย  สวยราววังเจ้าหญิง  ฉันหันซ้ายขวาไปมามองร้านเค้กครีมนี้อย่างชื่นชม  ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของร้านนะเนี้ยยังชอบขนาดนี้เจ้าของร้านก็คงภูมิใจกับร้านนี้น่าดู   
“เมนูค่ะ”
ขนาดสัยงพนักงานยังหวานชวนจะแพ้ท้องจริงๆเลย  เพราะสายตาหล่อนนี้หยดย้อยอยากจะสูบเลือดเนื้อเชื้อไขของนายเปอร์เช่เสียกระไร    เขาจ้าง She มาเสิร์ฟเค้ก  หรือมาเสิร์ฟหัวใจใส่ลูกค้ากันแน่ห่ะ   อารมณ์เสีย
“ขอเป็นเค้กช็อคโกแล็ค 2 ที่ กับน้ำเปล่าและก็น้ำส้มหนึ่งแก้วแล้วกันครับ”
“รอสักครู่นะค่ะ”
และแล้วยัยหน้ากาแฟเพิ่มนมก็โยกย้ายส่ายสโพกไปประจำฐานลับของเธอ  และส่งสายตาครีมนมเพิ่มน้ำตาลมาให้อีกด้วย  โอ๊ยหล่อนถ้าอ่อยขนาดนี้ไม่เอาๆไม้หน้าสามตีหัวนายนี้แล้วลากไปปล้ำเลยล่ะห่ะ  -*-
“เป็นไรอ่ะ  ไม่ชอบเค้กหรอ”
“ชอบ”
สงสัยหน้าฉันมันคงแสดงออกมาว่าไม่ชอบครีมนมเพิ่มน้ำตาล  นายเลยคิดว่าฉันจะงดของฟรีใช่ไหมไม่มีทางเสียหรอก  ขืนถึงไหวเสียของพอดี  ^_^  ยัยครีมนมเสริมน้ำตาลเอาเค้กมาเสิร์ฟพูดคำเดียวว่าเค้กน่าหม่ำมากถ้าไม่ติดตรงใส่ครีมนมเพิ่มน้ำตาลมาด้วย เค้กช็อกโกแล็ดประดับหน้าด้วยสตอเบอร์รี่แสนหวานราดด้วยครีมนมเล็กน้อย   มันน่าทานอ่ะ  >_<
“ฉันชอบเค้กร้านนี้มากนะจะบอกให้” ^_^
“หรอ” -_-‘
“สนใจฉันหน่อยสิ”
ใครใช้ให้นายมาขัดตอนที่ฉันกินล่ะ   ฉันไม่มีอารมณ์มาเทคแคร์สื่อตอนนี้หรอย่ะ   เพราะฉันแอบชอบเค้กร้านนี้แล้วอ่ะ >_<   ฉันใช้เวลาชื่นชมเค้กชิ้นนี้แค่ 10 วิ  แล้วจัดการลำเลียงสู่กระเพาะน้ำย่อยเรียบร้อยแล้วจ๊ะ   ^_^
“นี้ตัวกินไก่ชัดๆ”
นายว่าฉันกินไม่เลือกหน้างั้นหรอ  (เขาว่าเธอน่ะ ‘ตะกละ’ ( Lemon )) ฉันอุตส่าห์โกหกตัวเองนะ ยัยเลมอน
“ก็มันอร่อยอะ”
“มิน่า...”  ^_^ _
“มิน่าไร”   -*-
“ก็พุงเธอน่ะสิ หมูเรียกพี่”
นายหาว่าฉันอ้วนใช่ไหมเนี้ย   ตัวนายเองละคิดว่าหล่อไง ถึงหล่อให้ตายฉันก็ไม่ชอบนายหรอก เชอะ !   แม้ว่า....เฮ้ย !! ฉันคิดไรอยู่วะเนี้ย ถ้าแม่รู้นะ เอาหน้าไปไว้ที่ไหนอ่ะ  T^T
“นี่เรากลับกันเถอะ ฉันอิ่มแล้วอ่ะ”
“ฉันกินไปชิ้นด้วยเอง”
“ชิ้นเดียวของเธอสิ เธอปาไปตั้ง 5 ชิ้น”
ฮ่าๆ   ของฟรีแถมอร่อยอีกตั้งหาก แล้วเรื่องอะไร ที่ปิ๊งๆ คนนี้ไม่รับ อย่าหาว่าฉันตะกละ โดยเฉพาะยัยเลมอน ไวท์
ที่จ้องสูบเลือดเนื้อเชื้อไขฉันได้ทุกวัน  --_--;  คนสวยก็เงี้ยแหละ    (ฉันคิดผิดที่ให้  She  มาเป็นนางเอก (Lemon))
“เออๆ  กลับก็ได้  แต่นายต้องพาฉันมากินอีกนะ”^_^
“ได้ครับ    คุณผู้หญิง”
“ดีมากเลยสุดที่รัก” >_<
หมอนั้นม้องหน้าฉันแถมยิ้มละไมหวานน้ำตาลหมดกระปุกอีก  ทำไมหน้าฉันสวยขนาดนั้นเลยหรอ  ^_^ แต่เขาคงตะลึงยืนค้างไปอีก 10 ปีแน่ เพราะตั้งแต่เราแกล้งเป็นคู่ส้างคู่สมกันมา 1 วัน  4 ชั่วโมง  57 นาที  33 วินาที  ฉันจะยอมเรียกเขาว่าที่รักเนี้ยแหละ  ^_^   พอฉันจะกลับแบบไม่อยากกลับเพราะไอ้เค้กวนิลาล่อใจฉันมากเลยอ่ะสิ    อ่าหนูอยากกิน >_< จะกินอ่าT_T  ตุ๊บ!  โอ๊ย  หยุดบิณฑบาตอะไรตรงนี้ล่ะลูกพี่   ชนจังๆเลยนะเนี้ย  
“จะกินเค้กวนิลาอันใช่ไหม”
หา?   นายจะซื้อให้หรอ  ไม่เป็นฉันเกรงใจ  นายเอาตังนายมาเดี๋ยวฉันซื้อเอง  >_<  และแน่นอนที่สุดว่าฉันยังยืนค้างไปเที่ยวกับความคิดเมื่อกี้แล้ว พร้อมกล่องเค้กสีครีมจะลอยแกว่งซ้ายขวาตามสายตาแห่งความชั่วร้ายของฉันที่ล่องลอยพร้อมถุงเค้กตรงหน้าโอ๊ยหน้ากินอ่ะ
“พอใจยังป้า”
พอใจที่สุดของที่สุดแล้วพี่   มาหอมแก้มสักฟอดสองฟอดสิ  น่ารักจังเลยอ่ะตัวเอง  
“มากับยัยนี้  เสียเงินจังเว๊ย”
-_-‘  มันคือประโยคที่ผ่านมาตลอด 10  วินาที ที่ฉันนั่วรถมากับนายนี้ มันจะบ่นไรเนี้ย  จงตัดใจเสียเถอะ เพราะฉันจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของนาย  ว่ะฮ่ะฮ่า
~ล่าล้า~   สุขใจมีเค้กให้กินฟรี   แก๊ก! 
“เฮ้ย ผีหลอก”  O_O
อ้าว  นามิเองหรอ  ตกใจหมดเลย  แล้วมายืนหน้าเหี่ยวหน้าย่นเป็นหมาปั๊ปไรตรงนี้ล่ะคุณเธอ
“ไปไหนมา” o_o*
ซวยล่ะก่า  ลืมบอกนามิเลยอ่ะว่าถูกคนใจบุญไปเลี้ยงเค้ก 
“เอ่อ...”
“นั้นมัน....นั้นมัน”
อ่อ  เค้ก   หรือว่าจะจับได้ว่าไปหม่ำเค้กแสนหวานกับนายเปอร์เซ่มาอ่ะ T_T
“เธอซื้อมาให้ฉันหรอ  โอ้เพื่อนรัก”
“อ่อ   ใช่จ๊ะ”T^T
ใครว่าเค้กแสนอร่อยของฉันเองเลยล่ะ  ฉันไม่เคยคิดถึงเธอเลยสักนิด  จะไงก็จำใจยอม  TT  หลังจากคุณนามิได้คาบเค้กวนิลาราดช็อกโกแล็คไปเสวยอย่างสำราญพระทัยอย่างเต็มทรวงและปล่อยให้ฉันขึ้นอืดกับมาม่ารสหมูสับเนี้ยนะ  T^T  โอ้แม่จ้า  สาบานสิว่านั้นนะเพื่อนฉัน  ทำใจไม่ได้อ่ะเบบี้
“เช้าแล้วจ้า”
เสียงพระเดชพระคุณของไอโฟนที่นายบ้านั้นให้กับเสียงปลุกชวนขนลุกโดยน้ำเสียงของหมอนั้นทำให้ฉันต้องฟื้นคืนชีพมานั่งเดินนอนในมหาลัยแต่เช้าล่ะลูกพี่   ดังใช้ไอโฟนไม่เป็น  ปิดตรงไหนล่ะเลยนอนทนเสียงสวดมนต์ไอโฟนนะโยมกับคนละเมอเล่นคาราเต้คนเดียวไม่ไหวเลยเลยขอมานั่งบิณฑบาตขี้ดินขี้ทรายแถวนี้แล้วกัน   อีตาบ้านั้นดังปลุกฉันตั้งตอน หกโมงเช้าเนี้ยนะเพื่อไรว่ะ...?
“กะแล้วว่าเธอต้องตื่น”^_^
เสียงคุ้นๆแหะ    คงเป็นเสียงควายโดนรถทับแถวนี้แน่ๆ   แต่เสียงมันมาจากข้างหลังนี้นิ   ขวับ!  
“เฮ้ย”
เดินเก๊กหล่อตาใสมาอีกโอ๊ยอยากอ้วก   O-O   คงไม่ต้องสรรเสริญไรมากค่ะเพราะอีตาเก๊กหล่อนี้ก็อีตาเจ้าของเสียงปลุกไอโฟนงี่เง่านั้น
“เมื่อไรนายจะเลิกป่วนชีวิตฉันเสียทีห่ะ”