ลุ้น LOVE แผนมัดใจของหนุ่มเพลย์บอย

ทางด้านนางเอกของเราที่กำลัง .....ซักผ้า - -;

“ ปิ๊งปิ๊ง มารับจดหมายด้วย ”

“จ้า”

วันนี้มันวันอะไรกันเนี้ย ร้อยวันพันปีไม่เคยมีจดหมายส่งมาหา เอะ หรือว่ามหาลัยสตาร์รี่ที่ฉันอุตสาห์อ่านหนังสือข้ามวันข้ามคืนเขาจะรับฉันเข้าเรียนแล้ว มหาลัยอินเตอร์ ที่รับเฉพาะเด็กเกรดดีเท่านั้น นี้ฉันทำได้แล้วหรอ เย้   ฉันยิ้มแฉ่ง  จนเห็นฟันครบ  32  ซี่  และขาวใสเพราะยาสีฟันคอนเก็ต  ฉันเอามือเปียกน้ำยาผงซักฟอกต่างที่มาจากการซักกองเสื้อผ้านับกว่า  10  ตัว  (นี่ฉันเป็นคนสกปรกขนาดนั้นเลยหรอ  สงสัย)  = =;  เช็ดกับขากางเกงยีนส์ขาสั้นเพื่อหยิบซองจดหมาย จากบุรุษไปษณีย์รูปหล่อจากตัวเมือง

“  น่ารักอ่ะ”

ฉันบ่นให้พ่อบุรุษไปษณีย์รูปงาม   เขาแอบยิ้มเขินแบบ...ไม่เต็มใจ --;

' บิล ค่าน้ำค่าไฟ ที่ค้างมา เดือนหนึ่ง ' --;

ไอ้จดหมายบ้า อุตสาห์ดีใจ หน้าแตกหมด สงสัยต้องเอาปี๊ปมาครอบหัวแล้วล่ะ T T

" เดี๋ยว ยังมีอีกฉบับหนึ่งครับ "

o_o เย้ อันนี้ของจริง ผู้ส่ง มหาลัย สตาร์รี่ ฉันรีบแกะซองออกไม่รอช้า เย้ สำเร็จ สำเร็จแล้ว ในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริง แม่จ๋า แม่จ๋า อีแม่อยู่ไสเนี้ย (อุ๊ย ลืมตัว)

"แม่จ้า แม่อยู่ไหน"

" อะไร อะไรของเอง ข้าตำน้ำพริกอยู่นะเว้ย"

"โธ่ แม่ หยุดตำน้ำพริกก่อน แล้วหันมาฟังหนูก่อน นี้ ดูสินี้คืออะไร"

"โอ๊ย ก็ ผลสอบเองไง"

ไฉงคุณเธอไม่สนใจลูกสาวเลยเนี้ย นี้คุณแม่ตำน้ำพริกจนสมองเสียแล้วหรอเนี้ย แต่ไม่ทันไรพระแม่เจ้าก็ตาลุกวาวราวกับว่าเธอถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่งงั้นแหละ

"ไหน ขอข้าดูหน่อยสิ โห้ ของจริงหรอว่ะเนี้ย "

แม่จ๋านี้ของจริงจ๊ะ แต่ไม่ต้องขั้นเอาตาไปส่องระดับ 0.01 เซนติเมตร เอาจมูกไปดมจนใกล้ขนาดนั้นก็ได้ นี้มันผลสอบนะแม่ ไม่ใช่สลากกินแบ่งรัฐบาลที่กำลังเอาไปขึ้นเงิน 10 ล้านบาทนะแม่ --; โอ๊ย หนักใจ

"ของจริงจ๊ะแม่ น้ำหน้าอย่างลูก ไม่มีทางเอาไปปลอมแปลงมาหลอกแม่หรอกจ๋า"

ทำไมรู้สึกหนักใจที่เกิดมาในบ้านหลังนี้จริงๆเลย

" ไม่ได้การแล้ว ข้าจะเอาไปบอกคนในหมู่บ้านให้รู้ว่า ลูกข้าเจ๋ง ไปแล้วนะลูกสาวคนเก่งของแม่"

"แม่ อย่า แม่"

เวร กรรม บรรลัยแล้วไงชีวิต ถ้าชาวบ้านรู้ว่า ฉันได้เรียนมหาลัยอินเตอร์ เรื่องนี้ต้องเข้าหู ยัยปลาร้าแน่ๆเลย (ความจริงยัยนี้ชื่อปลา แต่มันเป็นคู่กัดกับฉัน ฉันเลยเรียกยัยปลาร้า) ตาย แน่ชีวิต ซวย แบบเอาภูเขาทองมาทับตัวฉันเลย  แต่ก็ดีจะได้แกล้งยัยนั้นให้  อิฉฉา เล่นซะเลย

" ยัย ติ๊งต๊อง ออกมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้นะ"

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าใครมา คนที่เรียกชื่อฉันแบบนี้ได้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ยัยปลาร้าบูด มาเรียกชื่อฉันอย่างนี้ได้ยังไง ฉันเป็นถึงเทพีประจำหมู่บ้านถึง 3 สมัยเชียวนะ(แค่..ที่ 2 นะ ) แต่ยังไงฉันก็เลิศกว่ายัยปลาร้าบูดจวนเสียแล้วอยู่ดี

"ว่าไงค่ะ คุณปลา...ร้า"

"นี้เธอ ยัยติ๊งต๊อง เธอเรียกฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ รู้ไหมว่าฉันเนี้ยเป็นลูกใคร "

"โอ๊ย คุณจะเป็นลูกวัวลูกควายที่ไหน ฉันก็ไม่รู้ แต่นี่มันเขตบ้านฉัน กรุณา อย่ามาอวดเก่งแถวนี้ เพราะเดี๋ยวมันจะสกปรก ฉันขี้เกรียจเอาน้ำยาฆ่าเชื้อมาราด นะคะ"

กรี๊ด โอ๊ยเสียงคุณเธอแสบแก้วหูจริง โลกกำลังจะแตกหรอคุณเธอ

" จำไว้นะ ยัย ติ๊งต๊อง ฉันจะมาเอาคืนให้สาสม"

"ฉัน ไม่รับฝากจ๋า"

นี่ขนาดอยู่ห่างยัยนี่ตั้งหลายเมตร เสียงกรี๊ดของยัยปลาร้ายังดังจนแสบแก้วหูไม่หายเลยนะเนี้ย

"ไอ้ปิ๊ง เมื่อไรเองจะตื่น ตกลงเองไม่ไปกรุงเทพใช่ไหม"

สายแล้วหรอ เฮ้ย เวรเวร พอรู้ว่าต้องไปพรุ่งนี้ ฉันก็เลยรีบจัดข้าวของ แต่ดันไปเจอของเก่าก็เลยดึกไปหน่อย สายแล้ว แล้วจะขึ้นรถทันไหมเนี้ย

" ตายแล้ว แม่สายแล้วฉันไปก่อนนะแม่ เดี๋ยวขึ้นรถไม่ทัน ว่างว่างฉันจะโทรมาหานะ"

"อ้าว แล้วข้าวละลูก"

"ค่อยไปกินที่นู้นแม่"

ฉันขอติดรถอีแต๋นเพราะความตื่นสายเลยไม่มีขารถเข้าออกในช่วงสาย  ไม่น่าตื่นสายเลยฉัน  T T  ฉันหันหลังมองหมู่บ้าน ฉันตั้งใจจะกลับมาพัฒหมู่บ้านเมื่อรียนจบ ฉันจะกลับมารอก่อนนะหมู่บ้านพัฒน๊าพัฒนา

"น้อง น้อง ถึงแล้ว ลุกขึ้น"

อ้าวเฮ้ยนี่ฉันเผลอหลับไปหรอเนี้ยตายแล้ว นี่ฉันนอนน้ำลายไหลเปล่าเนี้ย ฉันสำรวจหน้าตัวเอง โดยลูบคลำทั่วหน้า จนแน่พระทัยว่าไม่มี เออ ฉันกระโดดลงจากรถด้วยความมั่นใจ

"โอ้โห้ นี้หรอ กรุงเทพ "

ฉันมองไปทั่วสารทิศ ที่นี้มีแต่ผู้คน มีแต่ตึกสูง มีแต่ความเจริญ กรุงเทพจ้าฉันมาแล้วจ้า เรื่องอะไรที่ต้องมาชื่นชมเยอะ ฉันรีบเรียกรถแท็กซี่ไปหอพักมหาลัยทั้งที่ พูดไปเหมือนโกหกเพราะตอนนี้ ฉันมาถึง หอพักแล้ว ^^ นี่มันหอพักนักศึกษาหรือโรงแรม ห้าดาวกันแน่เนี้ย โห้ใหญ่อลังการงานสร้างจริง ฉันตัดสินใจไม่รอช้ารีบวิ่งด้วยความเร็ว 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ตุ๊บ โอ๊ย

"นี่เธอ เดินภาษาไรเนี้ย ถึงได้มาชนฉันเนี้ย"

"โอ๊ยนี่นาย แล้วใครใช้ให้นายมาวิ่งตัดหน้าฉันอย่างนี้ละ และอีกอย่าง ฉันเป็นฝ่ายล้ม ไม่ใช่นาย แทนที่นายจะขอโทษฉัน นายกลับมาด่าฉันฉอดฉอดเนี้ยนะ"

"อ่อ นี้เธอให้ฉันขอโทษเธองั้นหรอ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

หมอนี้มันคิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนว่ะเนี้ยถึงได้มาเบ่งอำนาจใส่ฉัน ถึงแม้ว่า ผมสีช็อคโกแล็คที่ตั้งดูเท่ห์สไตล์ดาราฮอลลีวู้ด ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตดูเปล่งประกาย กับ หุ่นที่สูงแถมยังออกแนวนักกีฬาอีกต่างหากท่าทางภายในเสื้อกีฬาบาสสีส้มตัวนั้นคงมี  ซิกแพ็กแข็งๆด้วยมั้ง ><    แล้วเรื่องอะไรที่ฉันต้องมานั่งพินิจพิจารณาตัวนายนี่ด้วยเนี้ย แต่ที่แย่ที่สุด นิสัยวางอำนาจของหมอนี้ ที่ฉันสุดจะเกลียดจริงๆ

"นายเป็นใครฉันไม่สนใจหรอกนะ แต่ฉันเป็นสุภาพสตรี นายควรจะขอโทษ"

"....ไม่"

o_o นี้นาย ไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ไอ้คนไร้มารยาทผู้ดี นี้วันซวยแท้ๆที่ต้องมาเจอไอ้หมอนี้ ซวยจริงเลย ซวย ซวย

"อ้าว แล้วนายจะไปไหนนายกลับมาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ"-*-

ยังไม่ทันได้เถียงนายนั้น ไอ้ตาบ้านั้นก็รีบวิ่งไปอย่างกะจรวด นี่นายนั้นยังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่หรือเปล่าเนี้ย ฉันจะจำหน้านายไว้ไม่มีเลือน จำไว้ ฉันต้องมาคิดบัญชีกับนาย

หลังจากที่ต้องเจอเรื่องซวยๆกับนายนั้น ทำให้อารมณ์ความหงุดหงิดของฉันพุ่งปรี๊ด ถ้าเอาปรอทมาวัดคงได้ปรอทแตกแน่ แต่พอได้เห็นห้องสุดหรูที่ทางมหาลัยจัดให้สำหรับนักศึกษา ชึ่ง 1 ห้องต้องอยู่กัน สองคน  เลยทำให้ความหงุดหงิดของฉันแข็งตัว