ลุ้น LOVE แผนมัดใจของหนุ่มเพลย์บอย

แต่ตอนนี้คือคู่ของฉันยังไม่มา ฉันก็เลยมีสิทธิ์เลือกพื้นที่ก่อน ^^ เอ่อ.......... รู้สึกว่าจะมาช้าไปนะ ยัยนั้นเข้ามาจองพื้นที่และจัดเรียบร้อยแล้ว แถมสวยชะด้วย น้ำหน้ายังฉันทำได้สวยขนาดนี้หรอเปล่านะ --;

"เอ่อ เธอ..."

"นามิ ฉันชื่อนามิ"

นามิเองก็สวยระดับนางฟ้า ผมดำผสมช็อกโกแล็คยาวเกือบถึงเอง ใบหน้าไข่ ที่เข้ากันได้ดีกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลที่ดูเหมือนฝังเพรชเม็ดโตไว้ในนั้น คนอะไรงามยิ่งกว่า ผีตานี (นาตาลีไง)

"นามิ ฉันชื่อ ปิ๊งปิ๊งนะ ยินดีที่รู้จัก"

ฉันทักทายตามภาษาคนเพิ่งเจอะเจอ แต่นามิได้แต่ยิ้มก่อนจะแค่ 'จ๊ะ' ดูเธอเป็นกันเองจังเลยแหะ ดีใจจังฉันมีเพื่อนแล้ว หลังจากลงมือจัดห้องโดยนามิเป็นผู้ช่วย ห้องก็เลยสวยขึ้นเยอะ(ดีกว่าฉันจัดไม่งั้นเละไปแล้ว) ฉันมองรอบห้องและแอบรู้สึกภูมิใจกับการมาอยู่บ้านใหม่ครั้งนี้ หวังแค่เพียงทุกอย่างจะไปได้สวยและ Happy ที่สุด ถ้าไม่มีใครมาป่วน --; พอว่างได้สักพักฉันก็รู้สึกเบื่อชอบกล ก็แน่ล่ะ ที่นี้ไม่มีเสียงคุยกันเรื่องต่างต่างนานา และเสียง ควาย เสียง นก หมา ไม่มี แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพื่ออนาคตปิ๊งปิ๊งสู้ตายค่า จะว่าไปแล้ว เขียนจดหมายถึงแม่ดีกว่า ^^

"ปิ๊ง ปิ๊ง ตื่นได้แล้ว วันนี้ไปมหาลัยวันแรกนะ อย่าตื่นสายสิ"

เสียงนามิคงดังไปถึงมหาลัยที่อยู่ไกลประมาณ 1 กิโลเมตรแน่ ดังจนแก้วหูแถบจะแตก นี้ถ้ารู้ว่าคุณเธอเสียงใสขนาดนี้ ฉันคงไม่ซื้อนาฬิกาปลุกมาให้เปลืองเศษสตางค์หรอก เสียงเธอยังกับลำโพงงานวัดที่เปิดปะทะแข่งกับหนังกางแปลง เป็นเหตุให้ฉันคงนอนต่อไม่ไหวเลยต้องหลับๆตื่นๆมามหาลัยอย่างนี้T T แต่พอเข้ามาเหยียบสตาร์รี่เท่านั้นแหละ โอ้มายก็อด นี้งานต้อนรับนักศึกษาหรอเนี้ย ใหญ่อลังการล้านเจ็ดเลยแหะ ถึงแม้จะไม่ใช่วันรับน้องของจริง  ฉันกับนามิเลยอยู่ในสภาพชุดสบาย เพียงนามิเขาใส่ชุดกระโปรงสวย อีกทั้งสร้อย กำไล  ตุ้มหู  แหวน นาฬิกา  แถมแปะแป้งแต่งหน้าทำผมซะเต็มยศ ส่วนฉันไม่ต้องพูดถึงให้เหนื่อยอก  ไม่มีทุกอย่างที่พูดมา  มีเพียง เสื้อนักศึกษา และ กระโปรงสวยเทียมเข่า  แตกต่างราว  หงส์กับมูลควาย  ช่างเปรียบเทียบอีกเรา  ตุ๊บ ฉันมั่วเดินมองงานจนไม่ทันเห็นไอ้ตัวอะไรไม่รู้มีใครมาขวางทางก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปเต็มแรง ก่อนที่ความรู้สึกเย็นและเปียกตรงข้างมือ o_o ซวยแล้วนี้ฉันทำน้ำหกหรอเนี้ย

"ขอโทษคะ คือ ฉันไม่ ดะ........."

ฉันเอามือเข้าไปปัดเสื้อที่เปียกน้ำแดงที่ฉันเพิ่งได้มาตอนขาเข้างาน ก่อนจะเงยหน้ามอง คนที่ฉันทำน้ำหกใส่ หวังว่าเขาคงใจดี ไม่คิดเอาเรื่อง หรือแจ้งความหรอกนะ T T

"นี่ เธออีกแล้วหรอ"

o_o นายนั้นอีกแล้วหรอ ทำไมชีวิตฉันถึงได้ซวยขนาดนี้นะ ต้องมาเจอะเจอกับผู้ชายไร้ ความเป็นสุภาพบุรุษอย่างนายนี่ด้วย ชีวิต T T เอ๊ะ แต่ก็ดี ฉันกับนายไร้ความเป็นสุภาพบุรุษจะได้เคลียร์กันให้จบ ว่าจะเอาไง ฉันนะไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ

"อ้อ ยัยปิ๊งปิ๊ง เธอชื่อปิ๊งปิ๊งหรอ คนอะไรชื่อเหมือนกับสัตว์เลี้ยง"

มากไปแล้วไอ้คนปากเสีย ถ้าไม่ถือว่าที่นี้เป็นมหาลัยนะ ฉันจะอัดนายให้หมอบลงกับพื้นเดี๋ยวนี้แหละ นายนี้มันเข้ากับสุภาษิตที่ว่า'พูดดีเป็นศรีแก่ปาก พูดมากปากเป็นสี'จริงๆเลย ฉันนะเบื่อคนพูดมากแถมปากสุนัขอย่างนี้จริงๆ เอ๊ะ แต่นายนี้รู้ชื่อเล่นฉันได้ไงเนี้ย?

"นี่ นายรู้ชื่อฉันได้ไงเนี้ย"

"ก็ป้ายชื่อเธอไง มันฟ้องอยู่นี้ไง"

เออ จริงแหะ ป้ายชื่อที่ได้รับตอนเดินเข้ามาในงาน เดี๋ยวนะ ถ้าฉันมีป้าย นายนี้ก็ต้องมีป้ายชื่อสิ ในดูสิ เปอร์เซ่ นาย นายเปอร์เซ่

"อ่อนายเปอร์เซ่ ชื่อเหมือนลูกคุณหนู แต่ปากนี่สิ อย่างกะ........"

"อย่างกับอะไร"--;

ไม่ทันได้พูดนายนี่ก็ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็นซะแล้ว ถ้าคุณชายอยากรู้ คุณหญิงปิ๊งปิ๊งจัดให้

"ก็เหมือนกับ สุนัขไง"

"นี่เธอ"-*-

ดูเหมือนว่าฉันเล่นมากไปนะ --; เลือดนายนั้นคงเดือดปุดปุดแน่เลยดูสิเหมือนจะกลืนฉันเข้าไปได้ทันตัวงั้นแหละ ก่อนจะเหมือนจะด่าฉันอะไรประมาณนี้ แต่...

"ขอ ขอโทษนะ คือปิ๊งเขาเป็นนักศึกษามาใหม่จากต่างจังหวัด ขอโทษแทนเพื่อนของนามิด้วยนะคะ"

แต่นามิมาหยุดอุณภูมิที่นายเปอร์เซ่เปอร์ซ่ามันทำอะไรเอาไว้ ให้ฉันทายอุณภูมิคงอยู่ที่ร้อยองศาแน่เลยงานนี้--;

"โชคดีนะยัยปิ๊งป๊องที่ เพื่อนที่หน้าตาดีคนนี้ ช่วยไว้ ไม่งั้น"-*-

--;นี่คงบุญอันประเสริฐทีมีเพื่อนหน้าตาดีที่คุ้มครองฉันจากนายปากสุนัขคนนี้ มันน่าดีใจจริงๆเลย T T

อยากรู้นักว่ามหาลัยอินเตอร์แห่งนี้รับคนปากสุนัขอย่างนี้ด้วยหรอ ถ้ารู้นะฉันไม่มาสมัครให้เปลื่องสมองหรอก   หลังที่ไปสนทนากับนายปากสุนัขเสร็จยัยเพื่อนที่คุ้มครองฉันไว้ก็ฉุดกระชากลากถูฉันมายังลานกว้างบริเวณกลุ่มรับน้องสยองไส้ --; พูดแล้วเสียวไส้ แล้วเหตุไฉน นามิ ถึงลากฉันมาในที่สยองแบบนี้เนี้ย T T

"นามิ เธอพาฉันมาทำไมที่นี้"

คุณสหายนามิมองฉันอย่างจะเอาเลือดเนื้อฉัน คงไม่คิดที่จะเอาคนน่ารักๆอย่างฉันไปฆ่าหั่นศพที่นี้หรอนะ

"นี่ ปิ๊งเธอรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป"

เรื่องไรอ่ะ ฉันมันคนไร้เดียงสา ฉันไม่รู้เรื่อง T T

"-*- นี่เธอไม่รู้หรอ นี่ฉันจะบอกอะไรให้นะ มหาลัยที่นี้เขาเข้มเรื่องมารยาทมาก แล้วเธอกำลังผิดกฎข้อนี้"

เอ่อ....ซวยแล้ว   อีกเรื่องที่ฉันลืม   คือถ้ามีเรื่องกับคนอื่นคะแนนความประพฤติจะลดลง ถ้าต่ำกว่า 50 เมื่อไร  หึหึ  อย่าหวังว่าจะได้เกิดใหม่ในปี 2  T T  หาเรื่องซวยแท้ๆเลยไอ้ปิ๊งเอ๋ย   ฉันหันหน้ามองเจ้ากรรมนายเวรที่จ้องตาดุราวไฟฟ้าแรงสูงที่แถวบ้านฉันไม่มีให้พบ  แต่คงเป็นบุญของฉันที่ได้เจอไฟฟ้าแรงสูงจากใต้น้ำลึกจากสายตาของคนสวยน้อยกว่าฉันนิดหน่อย  แห่~ --;  ฉันเลยขอโปรยยิ้มแห้งๆและไม่เต็มใจที่จะยิ้มความจริงน้ำตาจะไหลแล้วด้วยซ้ำ T T  เ อาว่ะเอาไงเอากัน  ลองกันสักตั้ง  นามิก็นามิ  เจอ  ไม้เด็ดไอ้ปิ๊งหน่อยเป็นไง

“นามิ”

“มีไร”

ฉันพูดเสียงดุใส่  หวังเพียงจะลดอารมณ์อันขุ่นเคืองของสหายได้บ้าง    แต่คุณเธอยังจะเพิ่มเลเวลความโหดได้อีก  มา  2  เท่า

จะดุไปไหนเนี้ย   ฉันก็กลัวนะ  ฮื้อ  TT^TT

“ฉัน....ขอโทษ”

สองมือพนม  บังคมกราบ  TT^TT   ฉันไม่เคยไหว้ใครเลยนะจะบอกให้  ถ้าหมดหนทางต่อสู้    และคงไม่ต้องบอกสถานะตอนนี้มากนักหรอก  TT^TT  ไม่มีคำอธิบายใดๆ

“เฮ้ย   เธอเนี้ยนะ”

นามิถอนหายใจเสียงดัง  บอกถึงความหนักพระทัยของเธอเป็นอย่างดี   --;  ไม่ต้องถอนหายใจฉันก็รู้ย่ะ  TT^TT  หาเรื่องซวยกับคนปากสุนัขได้ไงเนอะเรา  พูดแล้วเศร้า TT^TT

“แล้ว  ฉันต้องทำไงดีล่ะ”

พูดเสียงอ้อน  อ้อนวอนขอความเห็นใจต่างหาก  TT^TT

“กฎ  ข้อที่14สตาร์รี่  หากกระทำความผิดในมหาวิทยาลัยจะถูกหักแต้มคะแนนความประพฤติ   หากมีคะแนนความประพฤติ  ต่ำกว่า 50  จะไม่สามารถผ่านขึ้นเรียนชั้นปีต่อไปได้   ทางนักศึกษาสามารถ  ทำแต้มคะแนนความประพฤติได้โดย  ทำงานส่งตรงต่อเวลาที่อาจารย์วิชากำหนดหรือ ทำประโยชน์ต่อผู้คนอื่นๆ.........จบประเด็น”

เอ่อ....ละเอียดยิบเลยถ้าเธอไม่ใช่นักศึกษาฉันคงคิดว่าเธอคงเป็นเป็นทนายมากความสามารถ(โหด  ดุ)จริงๆแน่  แต่งคงต้องขอบคุณเป็นการใหญ่   เพราะมันมีวิธีเก็บแต้มคะแนนได้อย่างสบายๆอยู่นะสิ  ถือว่าฉันมีสิทธ์ลุ้นอิชิตัน  เฮ้ย  ไม่ใช่แล้ว  ลุ้นรอดเลื่อนขึ้นปี2 ฮู้   เจ๋งไปเลย ^^

“งั้นฉันมีสิทธิ์รอด  ถ้าแบบนั้นฉันไป  เก็บแต้มคะแนนใช่ไหม” ^-^

“อืม”

“งั้นเดี๋ยวฉันมานะ”

“อ้าวเธอจะไปไหน”

“ไปหาคะแนนความประพฤติไงจ๊ะเพื่อนรัก”

“แต่...ว่าเดี๋ยวฉันยังพูดไม่จบนะปิ๊งปิ๊ง  กลับมาก่อน”

อยู่ก็ตายนะสิ  มีหวังโดนพระนามิเทศน์จนถึงพรุ่งนี้เช้าก็คงไม่หายแน่   ฉันออกเดินทางไปหาคะแนนของฉันดีกว่า  วิ่งหนียัยนมิมาไกลจนถึง ซุ่ม  ประตูนักสืบ  จะมีพวกโคนันคุง หรือผู้พิพากษาอะไรออกมาไมเนี้ย --;

“ซัมเมอร์   เอาของไปเก็บที่โรงเก็บด้วยนะ”

“ฉันอีกแล้วหรอ  ก็ได้  แต่คราวหน้าฉันไม่ยอมแล้วนะ”

เสียงพูดเจรจาของผู้ชายที่ชื่อซัมเมอร์อะไรเนี้ยและใครอีกคนก็ไม่รู้ที่ฉันไม่อยากสนใจ พอการพิพากษาคนเก็บของเสร็จ  ก็มีเพียงผู้ชายหน้าตาเหมือน นายปากกาเมจิกเปเปอร์  แต่มีเพียงผมแนวตั้งสีดำขลับที่แตกต่างกัน  และก็  แว่นตากลมโตที่มีต้นแบบมาจาก โคนัน ชัดๆ  เพราะทั้งตัวนายนี่ก็โคนันคุงล้วนๆ ฉันทะลุมิติมาหรอไงกัน  --;

“โคนันคุง”

“เฮ้ย  ไม่ใช่ฉันชื่อซัมเมอร์”

นายโคนัน  เฮ้ย  ซัมเมอร์ฤดูร้อนอะไรเนี้ย แนะนำตัวเองโดยไม่ต้องให้ฉันเป็นฝ่ายถามให้เปลื่องน้ำลาย  นายนั้นยิ้มหล่อใส่เกาหัวใส่มาเป็นของแถม แล้วฉันจะจ้องเขาอีกนานไหม  ฉันมองไปยังกล่อง 2 ใบที่อยู่ข้างประตู

“เอ่อ  ฉันช่วยไหมคะ” ^^

“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองได้” ^_^

สุภาพบุรุษน้ำตาลขึ้นอีก--; นี้ถ้าฉันไม่อยากได้คะแนนเก็บการกระทำฉันคงขอตัวลาไปอ้วกแตกอยู่ในห้องสุขาแล้วล่ะมั้ง-u-

“ไม่เป็นไรคะ  อยากจะช่วย”--;

ทำตัวแสนดีไว้ก่อนเผื่อไอ้สุภาพบุรุษนี้จะหันมาสนใจบ้าง  พี่หน้าหล่อทำสีหน้าหนักใจ รำคาญก็บอกเถอะฉันรู้หมดแหละย่ะ  -*- และแล้ว............

“อ่าอ่า   ก็ได้ตื้อจังเลย”-*-

^^  เขาเรียกว่าตื้อครองโลกต่างหากล่ะคะ ฮ่าฮ่าฮ่า