ใจพยาบาท

ความเปลี่ยนแปลงของนิดเกิดขึ้้น เมื่อเธอตกลงใจแต่งงานกับหนุ่ย คนที่เธอฝากชีวิตไว้ แต่มันไม่เป็น
อย่างที่เธอหวังเลยสักนิด นิดไม่สามารถบอกใครได้โดยเฉพาะแม่ของเธอ เธอกล้ำกลืนทุกวัน บาง
วันน้ำตาของเธอก็มีไหลริน จากผู้หญิงที่สดใส เธอกลายเป็นคนเก็บตัวเงียบคนเดียว ถามคำตอบคำ
เธอใช้เวลาอยุ่กับตัวเองมาก มากจนเธอคิดว่า เธอต้องทำอะไรบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้เป็นแบบนี้......
 
เช้าวันนี้.....
"นิด วันนี้ผมกลับดึกนะ"
"ไปไหน" นิดถามห้วนๆ จนหนุ่ยหันมาหรี่ตามอง
"เรื่องของผม ผมก็มีธุุระของผมน่ะสิ"
"เหรอคะ คงกับเลขาคนโปรดหรือเปล่าคะ" นิดถามทันที เพราะเธอก็จับได้นานแล้วว่าสามีปันใจให้
"เลขาหน้าห้องของเขาเสียเอง แต่เธอไม่สามารถจับได้คาหนังคาเขานั่นเอง มีแต่คนบอกแค่นั้น
"ไร้สาระสิ้นดี ใครบอกนิดล่ะ ผมทำงานทุกวันนิดก็รู้"
"ค่ะนิดรู้ว่าคุณทำงานทุกวัน แต่มันมากจนไม่มีเวลาให้นิดสักนิด แต่คุณมีเวลาให้คนอื่น"
"นิด คุณอย่ามาจู้จี้ผมได้ไหม"
...นิดเงียบ...และเดินจาำกไป ปล่อยให้หนุ่ยมองตามอย่างหวาดระแวง
 
หลังจากวันที่นิดเกริ่นให้หนุ่ยได้รับรู้ว่าเธอรู้เรื่องเขากับเลขาบ้างแล้ว หนุ่ยก็เริ่มกลับบ้านเร็วบ้างไม่ค้าง
คืนที่อื่น เอาใจนิดมากขึ้น 
"อ้าว วันนี้นิดทำไมกลับค่ำจัง ผมเตรียมข้าวเย็นรอคุณนานแล้วนะเนี่ย มากินกันเถอะ"
นิดมองหน้าเขาอย่างสงสัย แต่ไม่พูดอะไร นอกจากวางกระเป๋าลงและไปล้างมือมานั่งที่โต๊ะอาหาร
หนุ่ยตักข้าวใ้ห้เธอ
"กินเยอะๆ นะนิด"
"ขอบคุณค่ะ" นิดยิ้มเล็กน้อยให้เขา ก่อนจะตักข้าวใส่ปาก
"อร่อยไหม" 
"ฮืม" นิดตอบสั้นๆ และนั่งกินต่อสักพัก เธอก็วางช้อนลง
"นิดอิ่มแล้วค่ะ ไม่ค่อยหิว เหนื่อยอยากพักมากกว่า" นิดลุกขึ้นจะหยิบจานไปเก็บ
"ไม่้ต้องผมทำเอง นิดไปอาบน้ำเถอะ" เขาจับมือนิดให้วางจานลง นิดทำตามเขาและเดินเข้าห้องไป
อาบน้ำ 
ระหว่างที่อาบน้ำ นิดได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สองสามครั้ง เธอจึงปิดน้ำฝักบัว แล้วหยิบผ้าเช็ดตัว
กำลังจะเปิดประตูออกมารับสาย ก็มีคนรับและเธอได้ยินเสียงพูดของหนุ่ย
"อะไรนะ คุณท้อง ท้องได้ไง ผมบอกแล้วว่าอย่าปล่อยให้ท้อง" เสียงหนุ่ยดังชนิดที่นิดได้ยินทั้ง
สองหู เธอยืนตัวชา น้ำตาไหลทันที เธอไม่สามารถเดินออกจากห้องน้ำได้ในขณะนี้ มันมืดในสมอง
บอกไม่ถูก เธอนั่งทรุดตัวลงในห้องน้ำ จนเธอได้ยินหนุ่ยตะโกนเข้ามา
"นิดผมมีธุระด่วน เดี๋ยวผมมา คุณไม่ต้องรอนะ" 
....เงียบ.....
ตึง..ตึง...เสียงเขาเดินจากไป นิดจึงค่อยๆ เดินออกมาช้าๆ ทรุดตัวลงกับที่นอน
ฮือ..ฮือ.. เีสียงเธอสะอื้นไห้ปานขาดใจ  
"ทำไม  ทำไม คุณทำกับนิดอย่างนี้  อย่างนี้"  นิดร้องไห้ไป รำพันไป แทบไม่ได้สติ
เธอนั่งรอเขากลับมา...ตีสองแล้ว...นิดมองดูนาฬิกา  นิดคงนอนไม่หลับแล้วล่ะ เธอเดินไปเดินมา
จนได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด เสียงเขาเดินเข้ามา เขาสะดุ้งมาเห็นนิดยังไม่นอน
"อ้าว นิดทำไมไม่นอนอีก ดึกมากแล้ว"
"นิดรอคุณ" เธอพูดสั้นๆ
"ผมก็บอกแล้วว่า ไม่ต้องรอ กว่าจะเสร็จธุระก็ดึก"
"ค่ะได้ยิน นิดได้ยินมากกว่านั้นเสียอีก ทำไมค่ะ หนุ่ย"
"อะไรเหรอนิด ได้ยินอะไร"
"อย่าปิดนิดเลย คุณกำลังมีลูกกับเขาใช่ไหม"
".............."
"ทำไมค่ะ แล้วนิดล่ะ คุณเอานิดไปไว้ไหน"
"คืิอว่า......ผม....."
"คุณไม่รักนิดแล้วใช่ไหม"
"ผมรักนิดนะ รักมากด้วยแต่ว่า...ผม"
"ทำไมค่ะ" นิดถาม เพื่อจะฟังคำตอบจากเขา
"เขามีลูก"
"ค่ะใช่ เขามีลูกกับคุณ งั้นนิดคงต้องถอยใช่ไหม"
"ผมไม่หย่ากับคุณนะนิด"
"จะให้นิดอยู่ในฐานะอะไร เมียแต่งงั้นสิ"
"ทุกอย่างขอให้เป็นเหมือนเดิมได้ไหม ผมจะเคลียร์ทุกอย่างใ้ห้ได้"
"ความรู้สึกที่มันเสีย มันไม่เหมือนเดิมได้หรอกนะ หนุ่ย" นิดพูดอย่างเรียบง่าย หนุ่ยเงียบ...
ใช่..ความรู้สึกที่มันเสียใจ เสียความรู้สึก มันเรียกคืนไม่ได้แน่นอน
................................................................
หลังจากนั้น หนุ่ยต้องรับผิดชอบเด็กที่กำลังจะเกิดมา เลขาคนนั้นพยายามออกหน้าออกตาว่าเป็น
ภรรยาของเขาอีกคน นิดไม่คิดที่จะไปเหยียบสำนักงานของเขาอีกเลย ตั้งแ่ต่มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น
"ฮัลโหล พี่หนุ่ยอยู่ไหมคะ" จอยเลขาของเขาโทร.มากวนนิดที่บ้าน
"ไม่อยู่ เธอมีอะไรก็โทรหาเขาที่มือถือสิ"
"อยากโทร.เบอร์บ้านมีอะไรหรือเปล่าค่ะ พี่นิด"
"........................"
"เีงียบทำไมคะ พี่น่าจะเลิกกับพี่หนุ่ยได้แล้ว ลูกก็ไม่มีไม่ใช่เหรอ จอยกำลังให้ลูกชายกับเขาแล้ว
นะ พี่หนุ่ยเขาเห่อลูกมากเลย ซื้อข้าวของเต็มไปหมด"
นิดน้ำตาไหลอาบแก้ม ใจมันทั้งโกรธ ทั้งแค้น คนทั้งสอง
"เหรอคะ ยินดีด้วย อยากให้พี่เลิก ก็บอกหนุ่ยสิ ไม่ต้องมาบอกพี่ "
"ก็ได้ จอยจะบอกให้พี่หนุ่ยเลิก" แล้วจอยก็วางสายไป 
หัวใจนิดสลายลงทันที ทำไมต้องทำร้ายใจกันขนาดนี้ ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอ
 
เย็นวันนี้...
"หนุ่ย จอยบอกให้นิดเลิกกับคุณ" นิดบอกเรียบ หนุ่ยหันมามอง
"เมื่อไหร่"
"เมื่อตอนเย็น เขาโทรมาหาคุณ แต่นิดรับสายพอดี"
"นิดว่าไง"
"แล้วแต่"
"ผมจัดการเอง นิดอยู่เฉยๆ"
"คงไม่ดีมั้งคะ เด็กที่เกิดมาน่าสงสารนะคะ"
"แต่ว่า ผมไม่ได้รักเขาเท่านิดเลยนะ"
"ถ้าไม่รัก มันจะเกิดเรื่องแบบนี้เหรอ" นิดพูดเสร็จก็ลุกเดินหนีไป หนุ่ยนั่งกุมขมับที่โซฟาเพียงลำพัง
"นิด..ผมจะทำยังไงดี"
                                                  ตอนต่อไป.........ใจร้ายเหลือเกิน.....