ใจพยาบาท

เืมื่อทั้งสองตกลงคบหาดูใจกัน ทุกอย่างอยู่ในสายตาของแม่นิดตลอดเวลา จนวันหนึ่งแม่
ถามนิดขึ้น
"ลูกคิดว่า หนุ่ยเขาเป็นยังไงล่ะ"
"ค่ะแม่ ก็ดีค่ะ"
"แล้วลูกรักเขาหรือเปล่า"
"เอ่อ แม่ค่ะ หนูอยากคบกันไปเรื่อยๆ ก่อนค่ะ"
"ตามใจลูกนะ แม่ไม่ไ้ด้ห้ามลูกนะ เพราะลูกก็เรียนจบแล้ว หนุ่ยก็จบแล้ว มีงานทำแล้วทุก
อย่างขึ้นอยู่กับคนสองคนแล้ว"
"ค่ะแม่" นิดรับคำ
"หนุ่ย วันนี้แม่ถามนิดว่ารักหนุ่ยหรือเปล่า"
"แล้วนิดว่าไง"
"ยังไม่ไ้ด้ตอบ"
"อ้าว แล้วนิดไม่รักผมเหรอ"
"ก็นิดว่ามันเร็วไปนี่นา"
"ไม่หรอกนะ ผมรู้จักกับนิด ก็เกือบห้าปีแล้วนะ"
"เหรอ นิดว่ามันเร็วจัง"
"โธ่นิด ผมรักนิดจะตายแล้วนะ อุตส่าห์ทาบทามแม่ของนิดไว้แล้ว" นิดหันมามองหน้าเขาทันที่ 
"ถึงว่า แม่ถามนิดแปลกๆ"
"นิด ถึงเวลาแล้วล่ะ แต่งกันเถอะ"
"หา หนุ่ย ขอนิดเหรอ"
"ครับ นะ นะ"
นิดอึ้งสักพัก ก่อนจะหันหน้ามาทางเขา จับแขนเขาทั้งสอง ก่อนจะพูดเบาๆว่า
"ขอนิดสักพักได้ไหม ขอเวลาอีกสองเดือนนะคะ นิดกำลังสอบเข้างานได้ไม่นาน รอได้ไหม"
"ครับ สัญญาแล้วนะ อีกสองเดือนผมพาแม่มาขอเลยนะ"
"ค่ะ" นิดรับปาก หนุ่ยดีใจ เขาก้มลงหอมแก้มนิดฟอดใหญ่ 
"ชื่นใจจัง" นิดตีเขาที่แขน
"บ้าจัง"
ทั้งคู่กำลังจะลงเอยแล้วสินะ
สองเดือนกับการรอคอยของหนุ่ย มันช่างทรมานเสียจริงๆ แต่เขาก็ยินดี เพราะความตั้งใจของนิดคือ
อยากได้งานที่มั่นคงเพื่อแม่ของเธอจะได้ไม่ลำบาก
"นิดอย่าลืมสัญญานะครับ อาทิตย์หน้าก็ครบสองเดือนแล้วนะ" หนุ่ยทวงสัญญา
"ค่ะ นิดไม่ลืมหรอก นิดบอกกับแม่ไว้แล้ว หนุ่ยบอกแม่ของหนุ่ยหรือยัง" นิดบอก
"บอกไว้นานแล้ว ท่านก็เตรียมตัวรอนานแล้ว บ่นทุกวัน"
"เหรอค่ะ" นิดยิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยเธอกับปัญหา แม่ผัวลูกสะใภ้ คงไม่มีแน่นอน
..............................................................
"แม่ จะเรียกสินสอดยังไงคะ"
"ก็แล้วแต่ ทางคุณก็แล้วกัน ฉันกับนิดยังไงก็ได้ เพราะในเมื่อทั้งสองรักกัน"แม่นิดบอกกับแม่ของ
หนุ่ย
"งั้น ฉันจะไม่ให้นิดกับแม่ได้อายหรอกคะ"
"ขอบคุณค่ะ สำหรับฤกษ์ ฉันจะหาให้เองนะคะ"
"ก็ดีค่ะ ฉันคงไม่มีเวลาต้องเตรียมหลายอย่างคะ งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"ค่ะ"
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี งานแต่งอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านี้ ทุกอย่างดูวุ่นวายสำหรับนิดและหนุ่ยมาก
ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนว่าจะจัดแบบง่ายๆ เท่านั้น แต่แม่ของหนุ่ยไม่ยอม 
"เหนีื่อยไหมลูก" แม่นิดหันมาถามทั้งสองที่หอบของพะรุงพะรัง วางลงบนโต๊ะ
"ค่ะ แม่" นิดตอบแม่เบาๆ นั่งลงอย่างหมดแรง
"ไม่เท่าไรครับแม่ แต่มันวุ่นวายมากกว่า แม่ผมก็ไม่รู้อะไรกัยนักหนา"
"ช่างแกเถอะ แกคงอยากเห็นลูกๆ มีความสุขนั่นแหละ" แม่นิดบอก
"งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะแม่ เออ..หนุ่ย รอนิดแป๊บนึงนะ ขออาบน้ำก่อน"
"ตามสบายเลย เห็นนิดหน้าซีดๆอยู่เหมือนกัน ไปเถอะ"
นิดเดินเข้าห้องไปอาบน้ำ และเดินออกมานั่งข้างๆ หนุ่ยที่เตรียมแยกของตามที่แม่สั่งไว้
"หนุ่ยกินอะำไรไหม นิดทำให้"
"อะไรก็ได้ครับ"
"รอเดี๋ยวนะ"
นิดเดินเข้าครัวไปทำอาหารสองสามอย่างมาวางบนโต๊ะกินข้าว
"เสร็จแล้ว แม่ หนุ่ย มาเร็วกินกันเถอะ"
"ครับ" หนุ่ยวางของและเดินมาหานิด
"กินกันก่อนเลยลูก แม่ขอไปเก็บร้านก่อนนะ ยายแม้นโทรมาว่าหมดแล้ว"
"หนูออกไปเก็บให้เองเอาไหม"
"ไม่เป็นไร พวกหนูกินกันก่อนเถอะ" แล้วแม่ก็เดินลงบันไดไป
......................................................................
 
                                                     ตอนต่อไป....ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น....