ใจพยาบาท

ตั้งแต่วันนั้น....
นิดมีความรู้สึกว่า ผู้ชายคนนั้น มาอุดหนุนเธอบ่อยครั้ง ถ้าไม่เจอแม่ ก็เจอเธอ แรกๆ เธอก็
เฉยๆ เพราะคิดว่า คงติดใจขนมของแม่ แต่ช่วงหลังๆ เขามักจะมีขนมหรือของฝากมาให้แม่
กับเธอเป็นประจำ แทบทุกครั้งจนคนแถวนั้นเริ่มสงสัยกัน
"นี่ยายหน่อย เอ็งคงจะไ้ด้ลูกเขยไม่นานนี้แหละมั้ง" ยายแม้นแซวแม่ของนิด
"อะไรกันยาย ฉันยังไม่เห็นว่าเขาจะจีบนิดมันเลยนะ"
"นี่ขนาดยังไม่จีบนะ เข้าถึงเย็ยถึงเชียวนะเอ็ง" ยายแม้นช่างสังเกตุเสียจริงๆ แม่กับนิดยังไม่
ได้สนใจเลยว่าเขามาตอนไหนเวลาไหน แต่เมื่อทุกคนต่างพากันพูด นิดก็เริ่มสังเกตุทันที
"กินอะไรค่ะวันนี้" นิดทักเขาเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา เขาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้
"ฮืม แม่ฝากให้มาซื้อ ทองหยิบกับทองหยอดอย่างละสองร้อยครับ"
"่ค่ะ เดี๋ยวนิดแถมใ้ห้แม่คุณด้วยแล้วกัน ในฐานะลูกค้าประจำ" นิดพูดยิ้มๆ ให้เขา เขาอาย
หน้าแดงทันที
"ผม มาทำให้นิดรำคาญหรือเปล่า"
"ไม่หรอกค่ะ พอดี พวกยายๆ เขาแซวว่าคุณมาจีบนิดน่ะ" เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้มมากระ
ซิบข้างๆ นิด
"แล้วจีบได้เปล่า" นิดตัวเย็นวาบ  นี่หรือการจีบของผู้ชาย พูดอย่างนี้เหรอ นิดหันมามอง
เขาเล็กน้อย ก่อนจะหลบสายตาเขา
"แม่ค้าจนๆ อย่างนิด ใครเขาจะเอา"
"ทำไมล่ะ นิดทำไมดูถูกตัวเองล่ะ"
"ก็มันจริงนี่คะ หรือคุณว่าไม่จริง"
"ไม่หรอก ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้นี่ครับ แ่ต่เลือกจะเป็นคนดีที่ดีได้นี่นา" นิดอึ้งที่เขาพูด จริงๆ
อย่างที่เขาพูด คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้นี่นา
"ค่ะ" นิดยิ้มๆ ใ้ห้เขา ก่อนจะก้มลงตักขนมส่งใ้ห้เขา
"นี่ค่ะ ได้แล้ว" 
เขานั่งลงข้างๆ เธอ ยกขวดน้ำส่งให้เธอ
"ขอบคุณค่ะ เอ่อ แล้วคุณชื่ออะไร นิดไม่รู้จักชื่อคุณสักที"
"ก็นิดไม่ถามนี่ นึกว่าไม่สนใจเสียอีก"
"อ้าว เป็นงั้นไป"
"ครับ ผมชื่อ หนุ่ย บ้านอยุ่พระโขนงครับผม"
นิดหัวเราะ "นิดไม่ได้ถามบ้านอยู่ไหนสักหน่อย"
"อยากบอกเฉยๆ"
ทั้งคู่นั่งคุยกันอย่างถูกคอ ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งคุยกัน มีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองคนทั้งสองอยู่
..........................................................
หลายวันผ่านไป กลายเป็นหลายสัปดาห์ ที่คนทั้งสองพูดคุยกัน เพื่อนๆ ของนิดเมื่อรู้จักกับ
หนุ่ย ต่างก็ยินดีกับนิดที่มีเพื่อนชายที่ดี
"เราว่าหนุ่ยเป็นคนดีนะนิด"
"ไ่ม่รู้สิแตน เราว่าเรายังไม่ได้คิดอะไรหรอก เป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่า"
"ใช่นิด เราว่างั้นแหละ" จันเห็นด้วย
"แหม อิจฉาินิดล่ะสิ ที่เขามีแฟนก่อนตัวเอง" แตนแซวจัน
"บ้าเหรอ เธอก็ พูดเรื่องจริงไปได้" แล้วทุกคนก็หัวเราะ
"นิด เรียนเป็นไงบ้าง"
"ก็ดีนะ สอบได้เกือบแย่เหมือนกัน ดีนะที่เพื่อนที่รามช่วยได้เยอะเลย"
"ก็ดีแล้วล่ะ เราก็ดีใจด้วย"
สักพักก็เห็นหนุ่ยเดินเข้ามาที่ร้าน
"สวัสดีค่ะ หนุ่ย เจอกันอีกแล้วนะคะ" แตนทักเขา
"ครับ สวัสดีครับทุกคน พอดีผมเอาชีทที่มหาลัยมาให้นิดลองทำดูครับ" เขาส่งชีทให้นิด
นิดรับแล้วดู
"โอ้โห ยากจังเลย" นิดส่งให้แตนดู
"อ้าวนี่ ชีทที่จุฬานี่หนา หนุ่ยเรียนที่นั่นเหรอ"
"ฮืม ผมเรียนคณะนิติ"
"เหรอคะ ยากน่าดู"
"ครับ ต้องอ่านเยอะๆ ผมอยากให้นิดอ่ายเยอะๆ เหมือนกัน"
"พอดี บ้าก่อน" นิดพูดขัดขึ้น หนุ่ยหันมามอง
"อ้าว ไงพูดอย่างนั้นครับ ผมคิดว่านิดชอบอ่านเสียอีก"
"ค่ะก็ชอบอยู่หรอกค่ะ แต่นิดไม่ค่อยมีเวลาเหมือนคนอื่นเขา"
"ก็ค่อยๆ อ่านเอา"
"ค่ะ จะลองดู" นิดก้มดูชีท พลิกไปพลิกมาสักพัก
"กลับก่อนนะนิด"
"อ้าวทำไมกลับเร็วจัง "
"พอดี แม่จะไปงาน ต้องไปกลับแม่"
"เหรอ โชคดีนะแตน จัน"
"จ๊ะ"
แล้วเพื่อนทั้งคู่ก็เดินจากไป
หนุ่ยนั่งลงข้างๆ นิด ดูนิดนั่งอ่านชีทเงียบๆ สักพักเสียงถอนหายใจของนิดก็ดังขึ้น
"เฮ้อ" 
"เป็นอะไร ไม่เข้าใจเหรอ"
"ไม่ใช่คะ คือนิดตาลายค่ะ" เขาลูบหัวเธอเบาๆ เป็นครั้งแรกที่นิดรู้สึกประหลาดมันหวิวๆ ใจ
ลอยๆ บอกไม่ถูก เธออายหน้าแดงหลบหน้าหนุ่ย หนุ่ยก้มหน้าดูเธอ
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไรค่ะ" นิดก้มหน้าอ่าน แ่ต่อ่านไม่รู้เรื่องเลยสักนิด
"เข้าใจไหม" เ่ขาถามเธอ นิดส่ายหน้าไปมา (จะรู้เรื่องได้ไง ใจมันเต้นระรัวอยู่เนี่ย) นิดคิด
ในใจคนเดียว
"ถามได้นะ" เขาพูดอีก
"ค่ะ เดี๋ยวลองอ่านดูก่อนคะ"
"ฮืม"
..............................................................
 
                                  ตอนต่อไป........นิดเริ่มรู้สึกว่า...เธอใจอ่อนให้เขาเสียแล้ว