ใจพยาบาท

เพราะรัก เธอจึงเกิดแรงพยาบาทโดยไม่รู้ตัว เธอแค้นเพราะเขา เธอแค้นเพราะคนนั้น แล้วเธอจะทำอย่างไรที่จะดับความแค้นความพยาบาทได้โดยไม่ทรมาน
           "ทำไมเธอไ่ม่หันมามองฉันสักนิด
             เพราะฉันผิดหรือไงถึงห่างเหิน
             ทำไมเธอทำเป็นคนหมางเมิน
             ทำไมเดินจากไป ไม่ใยดี......"   
        ................................................................................................................
"นิต สายแล้วนะลูก เดี๋ยวไปเรียนสายนะ"
"่ค่ะแม่" สาวน้อยรีบแต่งตัวทันทีแล้วเดินออกมาหาผู้เป็นแม่ที่ันั่งรอที่บันไดหน้าบ้าน
"งั้นหนูไม่กินข้าวนะแม่"
"ทำไมล่ะ สักนิดก็ยังไงจะได้มีกำลัง"
"ก็ไ้ด้ค่ะ แม่ไม่ต้องไปส่งหนูหรอก หนูเดินไปเองก็ได้ แม่จะได้มีเวลาเตรียมของนะจ๊ะ หนูไป
เองได้ค่ะ"
"เอางั้นเหรอ ตามใจนะ เดินระวังๆ หน่อยก็ดี แถวปากซอยพูดจิ๊กโก๋มันเยอะ"
"จ๊ะ หนูจะระวังตัวค่ะ"
 
นิตยา สาวน้อยผู้มีแม่เป็นที่พึ่ง ตั้งแต่พ่อของเธอโดนนักเลงต่างถิ่นยิงทิ้งเพราะขัดผล
ประโยชน์กัน เธอกับแม่ต้องอยู่กันลำพัง ฐานะก็ไม่่ค่อยจะดีนัก แม่เป็นแม่ค้าขายขนมหวาน
หน้าปากซอย ส่วนเธอก็เรียนใกล้จบ ม.๖ แล้ว ชีวิตก็ถูๆ ไถๆ ไปตามประสาอดมื้อกินมื้อ แต่
ทั้งสองไม่เคยยอมแพ้ชีวิตและโชคชะตา กลับจากโรงเรียนนิดจะรีบมาช่วยแม่ของเธอที่ปาก
ซอยทุกวัน จนกว่าจะขายหมด กลับมาก็ช่วยแม่ทำขนมไว้ขายวันต่อไปอีก เป็นอย่างนี้ทุกวัน
เพื่อนๆ ของนิด ต่างพากันเห็นใจนิดและเข้าใจที่นิดจะไม่เวลาร่วมกิจกรรมใดๆ กับโรงเรียน
สักเท่าไหร่ แต่เพื่อนก็จะช่วยนิดเหมือนเธอมีส่วนร่วมเสมอมา
"นิด เราเตรียมงานให้แล้วนะ นิดจะได้ไม่ลำบาก"
"ขอบคุณจ๊ะ แตน เราเกรงใจพวกเธอจริงๆ" นิดพูดอย่างเกรงใจ
"ไม่หรอก พวกเราไม่อยากเ็ห็นนิดเครียดนะ"
"จ๊ะ ขอบคุณทุกคนเหรอ"
นิดโชคดีที่มีเพื่อนๆ รักและเอ็นดูเธอตั้งแต่ ม.ต้น จนใกล้จบ ม.๖ อยู่แล้ว แต่นิดก็ไ่่ม่เคยเอา
เปรียบเพื่อนๆ เธอจะช่วยเพื่อนๆ ทำการบ้านเล็กๆ น้อยๆ ที่เพื่อนทำไม่ได้ ซึ่งเพื่อนก็ดีใจกัน
ทุกคน
"แตน วันนี้ไปบ้านเราไหม แม่มีขนมใหม่อยากให้ชิมน่ะ"
"จริงเหรอ ได้สิ"
"จันล่ะไปไหม" นิดหันไปถามเพื่อนอีกคน จันพยักหน้า
"แม่คงดีใจนะเนี่ย" นิดให้กับเพื่อนอย่างดีใจ
..............................................................................
เย็นวันเดียวกัน
"สวัสดีค่ะแม่" แตนกับจันยกมือไหว้แม่ของนิด แ่ม่ยกมือรับไหว้
"จ๊ะ เหนื่อยกันไหมลูก กินน้ำกินท่ากันก่อนนะ" แล้วแม่ก็หันไปทางนิดลูกสาวของเธอ
"นิด ไปเอาน้ำในตู้เย็นมาใ้ห้เพื่อนกินสิ แม่เตรียมน้ำแตงโมเย็นๆ ไว้"
"ค่ะแม่ " นิดเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบน้ำมาให้ทุกคน
"เดี๋ยวแม่ไปขายของต่ออีกหน่อยก่อนนะ ทิ้งร้านไว้ให้ยายแม้นดูให้ ป่านนี้แกคงบ่นแล้วล่ะ"
แม่กำลังจะก้าวลงบันได นิดก็ตะโกนขึ้นเสียก่อน
"แม่ ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวหนูไปเองจ๊ะ แม่พักเถอะ"
"ไม่เป็นไร หนูอยู่กับเพื่อนๆ ดีกว่า"
"ไม่เป็นไรจ๊ะแม่ พวกหนูจะออกไปช่วยนิดด้วยอีกคน" แตนบอกแม่
"ลำบากพวกหนูแย่เลย" 
"ไม่เป็นไรค่ะ สนุกดี" จันหันมาจับมือแม่ของนิด
"งั้นก็ขอบใจทุกคนนะ ขนมก็เหลือไ่ม่เยอะหรอก เออ มีขนมหม้อแกงฟักทอง พวกหนูชิมให้
แ่ม่ด้วยนะ ว่าอร่อยไหม"
"ค่ะ" ทุกคนรีบก้าวลงบันไดแล้วพากันเดินออกไปปากซอยทันที
พอเดินมาถึง พวกเธอเห็นยายแม้นกำลังนั่งคุยกับใครไม่รู้พอดี
"ยายแม้น สวัสดีค่ะ" นิดยกมือไหว้ยายแม้นเพื่อนบ้านของพวกเธอ
"เออ ไหว้พระเถอะ มาช่วยแม่เอ็งขายขนมเหรอ"
"จ๊ะยาย"
"ใกล้หมดแล้วล่ะ เงินยายไว้ในกระปุกใต้ตู้นะลุก"
"จ๊ะยาย" นิดตักขนมของโปรด และเดินมาให้ยายแม้น
"ยายหนูฝากยายจ๊ะ"
"ไม่เอาหรอกลูก ยายกินจนอิ่มแล้ว แม่เอ็งใ้ห้เยอะแล้ว"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ หนูฝากตาก็ได้นะยาย"
ยายรับขนมจากนิด นิดยกมือไหว้ยายแม้น ยายลูบหัวเธอเบาๆ
"คุณพระรักษานะนิดเฮ้ย"
"จ๊ะยาย"
แล้วนิดก็เดินมาหาเพื่อนๆ ที่นั่งหน้าถาดขนม นิดตักหม้อแกงฟักทองให้เพื่อนๆ ชิม
"เป็นไง อร่อยไหม หวานไปหรือเปล่า เราชิมคิดว่ามันหวานไปหน่อย"
"ไม่หรอกนิด กำลังดี ขนมหวานนะเธอ ไม่ใช่ขนมกินเล่นนี่นา อร่อยดีนะ ว่าไงจัน"
แตนหันไปทางแตนที่นั่งกินอย่างอร่อย
"ฮืม ๆ อร่อยจ๊ะ"
"ยัยจันนี่ เธอ" แตนหันไปดุจัน แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะอย่างมีความสุข
........................................................................
นิดมีความสุขที่ในที่เธอเป็นอยู่ มีแม่ที่รักเธอ มีเพื่อนๆ ที่รู้ใจ มีเพื่อนบ้านที่น่ารักและคอย
ช่วยเหลือกันเสมอ เธอไม่ต้องการอะไรอีก จนเมื่อนิดเรียนจบ.......
                                                                           
                                                                   ตอนต่อไป......นิดตัดสินใจที่.........