Gattino

     เลือด....ลูน่าน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมองของเหลวที่อยู่บนหน้าเเละตามลำตัวของใครกัน...ลูน่ากระพริบตาเพื่อปรับตาให้เข้ากับเเสง เเล้วดวงตาสีทองสุกใสของเธอก็เบิกกว้าง     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"พร้อมกับเสียงร้องที่เเทบขาดใจสิ่งที่อยู่ข้างหน้าของเธอ เธอจำเเผ่นหลังนี้ได้ เว้นเเต่ดาบสีเงินที่ทะลุอกออกมา เเละเลือดเเดงฉาดที่่พุ่งพวยออกมาไม่ขาดสายดาบสีเงินยวงนั้นสะบัดร่างที่ย้อมด้วยเลือดเเดงสด ร่างนั้นหล่นลงข้างๆลูน่า ผมหยักศกเเละตาสีฟ้าอันเป็นที่คุ้นเคย     "เป็นพี่ชายที่ดีนะว่าไหม"[ต่อจากตอนก่อนใครคิดว่าเป็นโซเอลมั่ง]ลูน่ามองลึกเข้าไปยังตาสีเเดงโลหิตของชายชุดดำ ร้อยยิ้มของเค้าผู้นั้นดุจมัจจุราชที่พึ่งขึ้นมาจากนรก เเละ ตอนนี้เค้ากำลังจะเงื้อเคียวฟาดวิญญาณของลูน่า ตามพี่ชายของเธอไปด้วย     "หยุดนะ!!!!!"ลูน่ารู้สึกเหมือนนางฟ้ามาโปรด เสียงของโซเอลช่วยเงื้อเคียวของมัจจุราชไว้ โซเอลวิ่งมากลางวงอุ้มร่างสีเเดงของบรูโน่เข้าไว้ โซเอลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเเต่คนเจ็บต้องรีบรักษา     "มีอะไรงั้นรึ"เสียงจากในรถม้าพูดออกมาในขณะนั้นเองที่โซเอลเหลือบไปเห็นตราสัญลักษณ์ที่รถม้า แล้วเบิกตากว้าง     "ไม่มีอะไรคับท่าน เเค่คนมนุษย์เกะกะเท่านั้น" ชายชุดดำที่อยู่หน้าขบวนรถกล่าวตอบ     "ว่าไงนะ ......" คนในรถม้ากำลังจะเปิดประตูออกมา โซเอลก็รีบตัดบททันที     "ต้องขออภัยจริงๆค่ะ     ลูน่า! รีบตามมาเร็ว"พูดจบโซเอลก็วิ่งออกจากฝูงชน ตามด้วยลูน่าที่พึ่งได้สติ  ไม่ผิดแน่สัญลักษณ์ค้างคาวสีเเดง พวกเเวมไพร์...เเต่คงไม่ใช่เเค่เเวมไพร์ธรรมดา น่าจะเป็นชนชั้นสูง ถ้าไปมีเรื่องด้วยต้องเเย่เเน่ๆ 
     ขณะนี้โซเอล บลูโน่ ลูน่า เเละมารีที่กำลังร้องให้ฟูมฟาย อยู่ที่โบสโนเวลเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองอาบไปด้วยเลือด โซเอลเล่าให้มารีเเค่ที่ตัวเองเห็นเเต่ก็ไม่ได้บอกไปว่าเป็นเเวมไพร์ เเย่หน่อยเพราะตอนนี้ มารีกำลังก่นด่า สาปแช่งพวกนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ลูน่าก็ดูอาการเเย่จึงส่งให้ทางโบสถ์รักษา โซเอลนั่งเงียบๆอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่งเพราะรู้ว่าคงไม่ได้ช่วยอะไรมาก ที่ติดใจโซเอลอยู่ตอนนี้ก็คือทำไมเเวมไพร์ชั้นสูงพรรคนั้นถึงโผล่มากลางวันเเสกๆได้ มาเเถวๆนี้ทำไมนะ มันเป็นเเดนมนุษย์นี่ มาเป็นทูต มาเที่ยว มาเล่น มาหาอะไรกิน มาทำไม?     "ขอโทษนะคะ"ซิสเตอร์คนหนึ่งเอ่ยทักโซเอลขึ้น     "คะ"     "เสื้อของคุณเปื้อนเลือดเต็มไปหมดเลย ขอฉันได้ไหมคะ จะซักให้"     "อ้อ ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ" จากนั้นซิสเตอร์ก็เรียกเเม่บ้านเเถวๆนั้นให้มาเอาเสื้อคลุมของโซเอลไปซัก โซเอลก็ ยื่นโค้ดสีดำไปให้ตามคำขอ     "สวัสดีค่ะ ฉันมีนา[นุช]ค่ะ"ซิสเตอร์มีนายิ้มให้อย่างป็นมิตร โซเอลก็ยิ้มตอบ     "คุณ...เป็นพี่สาวของเด็กสองคนนั้นหรอคะ"ซิสเตอร์มีนานั่งลงข้างๆโซเอล     "อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ "     "เอ๋....? เเล้วคุณเป็นใครกันคะเนี่ย" ซิสเตอร์มีนาท่าทางแปลกใจ     ''ฉันเเค่เป็นผู้อาศัยน่ะค่ะ เอ่อ.... เเค่ชั่วคราว"     "ผู้อาศัยหรอคะ? อ๋อ! นักเดินทางนี่เอง.... เเล้วคุณมาที่นี่ทำไมกัน"     มาที่นี่ทำไมน่ะหรอ.....เอ.....ฉันมาที่นี่ทำไมกันล่ะเนี่ย.....     ทันใดนั้นโซเอลก็ลุกพรวดขึ้นมา     "ขอโทษนะคะซิสเตอร์ พอจะรู้ไหมะ หอสมุดเวทย์มนต์อยู่ที่ไหน"     ลืมสนิทเลยเเฮะ...
     เเล้วในที่สุดโซเอลก็มาที่บ้านหลังเก่าๆ ป้ายผุๆเขียนว่า 'หอสมุดเวท....' ส่วนคำท้ายก็โดนปลวกเเทะเรียบร้อยเเล้ว มันใช่ 'หอสมุด' จริงๆน่ะหรอ โซเอลสงสัย     "ยังไงก็เข้าไปดูก่อนเเล้วกัน"โซเอลผลักประตูไม้เก่าๆอย่างเเผ่วเบาด้วยเหตุที่กลัวจะหลุดคามือ     "กิ๊งๆ"ประตูไม้กระทบกับกระดิ่งที่อยู่ข้างใน เเละตามมาด้วยเสียงของโซเอล     "ขออณุญาติ..... เอ๊ะ"โซเอลพูดยังไม่ทันขาดคำก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ภายในข้างหน้าโซเอลเป็นช่องสี่เหลี่ยมเเคบๆ กับประตูไม้ที่เเกะสลักอย่างประณีตงดงามดูหรูหราราคาเเพง 
      เเต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.....
     เเล้วจะเอาไอ้กิ๊งๆ เมื่อนี่มาติดไว้ทำไมล่ะฟะ!     โซเอลหงุดหงิดเต็มทนเลยรีบถีบบานประตูไป
     เเละมันก็ทำให้โซเอลอึ้งอีกครั้ง     หลังบานประตูที่ปลายเท้าโซเอลมีบันไดเเก้วลอยที่ทำให้รู้สึกว่าเป็นซิลเดอเรล่า อะไรทำนองนั้น บันไดทอดลงไปยังพืนดินเบื้องล่าง รูปทรงโดยรวมเหมือนกับห้องของโซเอลเเต่ใหญ่กว่าหลายเท่าตัวเลยทีเดียวชั้นหนังสือรูปครึ่งวงกลมซ้อนเป็นชั้นๆ ผนังเป็นกระจกแก้วใสพระอาทิตย์สอดเเสงอัสดงบรรจบมายังพื้นห้อง[บรรยายเเค่นี้ที่เหลือก็จินตนาการเอาเองเลยฮะ ]     อลัง....โครต     โซเอลกลืนนํ้าลาย นี่สินะหอสมุดเวทย์มนต์ เป็นชั้นใต้ดินนี่เอง     โซเอลเดินลงมาตามบันไดเเก้วมองบรรยากาศรอบๆ อย่างทึ่งๆ     "ต๊ะเอ๋ "     "ว๊าย!"โซเอลตกใจสะดุดบันไดเเก้วล่วงลงมา     เฮ่ยจะตก....     โซเอลหลับตาปี๋ ร่างเพรียวบางล่วงละลิ่วลงมายังพื้นห้อง     เอ๊ะ...ไม่เจ็บเเฮะ เดี๋ยว นะ โซเอลสำรวจบรรยากาศรอบๆ ร่างเล็กของโซเอลลอยอยู่กลางอากาศ     เฮ่ย! นี่ฉันลอยอยู่นี่นา โซเอลอ้าปากค้างตาโตเป็นไข่ห่าน  นี่มันอะไรเนี่ยจะให้ประสาทของฉันได้อยู่อย่างสงบสุขบ้างไม่ได้เลยรึไง! โซเอลตัดพ้อโชคชะตาตนเองอยู่กลายๆ     "ไงจ๊ะเเม่หนู"โซเอลหันไปตามเสียงเรียกเธอเห็นคามาเอลตนหนึ่งเธอดูอบอุ่นเเละใจดีอายุประมาณ50ได้มั้งโซเอลคิดว่าเสียง ต๊ะเอ๋ กระตุกประสาทเมื่อกี้ก็น่าจะเป็นของคุณป้าท่านนี้เช่นกัน     "คุณ...เป็นใครหรอคะ"โซเอลถามไล่สายตามองคามาเอลร่างกลมตั้งเเต่หัวจรดเท้า     "ฉันเป็นบรรณารักษ์ของหอสมุดเเห่งนี้จ้ะ ฉันมาดามฟิว ว่าเเต่เธอนั่นล่ะเป็นใครที่นี่เป็นที่เฉพาะสำหรับพวกพ่อมดเเม่มด นะจ๊ะถ้าจะมาเที่ยวเล่นเเล้วล่ะก็คงต้องขอให้เธอออกไปเเล้วล่ะ"     เฮ้! ยัยป้านี่....พอมาก็จะให้ใสหัวไปเลยหรอ     "เเหมขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้เป็นพ่อมดเเม่มดก็จริง เเต่ฉันต้องการจะมาหาข้อมูลเช่นกันกับพวกพ่อมดเเม่มดคนอื่นๆ ถ้าคุณเป็นบรรณารักษ์ล่ะก็ควรจะมีจิตสำนึกอยู่บ้าง ส่วนนี้อยู่บ้างนะคะ"เเรงมาก็เเรงกลับโว้ย     มาดามฟิวถึงกับจุกเเต่ท่าทีก็ดูออ่นกว่าเมื่อกี้นี้พอสมควร     "งั้นต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ อยากจะหาอะไรก็เชิญเลยจ้ะ"     "เเหมขอบ.......โอ๊ย!"โซเอลหล่นตุ้บลงมาบนพื้นทันใดก่อนจะพูดจบ     "ลงโทษที่เธอขึ้นเสียงกับผู้ใหญ่นะจ๊ะ"มาดามฟิวหัวเราะเริงร่าเเล้วบินออกไป โซเอลมองปีกสีครามหม่นๆของหล่อน ที่อยู่ห่างออกไปเรื่อยๆ
                     ยัยป้านี่อย่าให้ฉันบินได้นะ.....
....................................................................................................................
[สวรรค์ทรงโปรดจบตอนที่ 3เเล้ว]