Gattino

     เลือด....
ลูน่าน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมองของเหลวที่อยู่บนหน้าเเละตามลำตัว
ของใครกัน...
ลูน่ากระพริบตาเพื่อปรับตาให้เข้ากับเเสง เเล้วดวงตาสีทองสุกใสของเธอก็เบิกกว้าง
     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
พร้อมกับเสียงร้องที่เเทบขาดใจ
สิ่งที่อยู่ข้างหน้าของเธอ เธอจำเเผ่นหลังนี้ได้ เว้นเเต่ดาบสีเงินที่ทะลุอกออกมา เเละเลือดเเดงฉาดที่่พุ่งพวยออกมาไม่ขาดสาย
ดาบสีเงินยวงนั้นสะบัดร่างที่ย้อมด้วยเลือดเเดงสด ร่างนั้นหล่นลงข้างๆลูน่า ผมหยักศกเเละตาสีฟ้าอันเป็นที่คุ้นเคย
     "เป็นพี่ชายที่ดีนะว่าไหม"[ต่อจากตอนก่อนใครคิดว่าเป็นโซเอลมั่ง]
ลูน่ามองลึกเข้าไปยังตาสีเเดงโลหิตของชายชุดดำ ร้อยยิ้มของเค้าผู้นั้นดุจมัจจุราชที่พึ่งขึ้นมาจากนรก เเละ ตอนนี้เค้ากำลังจะเงื้อเคียวฟาดวิญญาณของลูน่า ตามพี่ชายของเธอไปด้วย
     "หยุดนะ!!!!!"
ลูน่ารู้สึกเหมือนนางฟ้ามาโปรด เสียงของโซเอลช่วยเงื้อเคียวของมัจจุราชไว้ โซเอลวิ่งมากลางวงอุ้มร่างสีเเดงของบรูโน่เข้าไว้ โซเอลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเเต่คนเจ็บต้องรีบรักษา
     "มีอะไรงั้นรึ"เสียงจากในรถม้าพูดออกมา
ในขณะนั้นเองที่โซเอลเหลือบไปเห็นตราสัญลักษณ์ที่รถม้า แล้วเบิกตากว้าง
     "ไม่มีอะไรคับท่าน เเค่คนมนุษย์เกะกะเท่านั้น" ชายชุดดำที่อยู่หน้าขบวนรถกล่าวตอบ
     "ว่าไงนะ ......" คนในรถม้ากำลังจะเปิดประตูออกมา โซเอลก็รีบตัดบททันที
     "ต้องขออภัยจริงๆค่ะ     ลูน่า! รีบตามมาเร็ว"พูดจบโซเอลก็วิ่งออกจากฝูงชน ตามด้วยลูน่าที่พึ่งได้สติ  ไม่ผิดแน่สัญลักษณ์ค้างคาวสีเเดง พวกเเวมไพร์...เเต่คงไม่ใช่เเค่เเวมไพร์ธรรมดา น่าจะเป็นชนชั้นสูง ถ้าไปมีเรื่องด้วยต้องเเย่เเน่ๆ 

     ขณะนี้โซเอล บลูโน่ ลูน่า เเละมารีที่กำลังร้องให้ฟูมฟาย อยู่ที่โบสโนเวลเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองอาบไปด้วยเลือด โซเอลเล่าให้มารีเเค่ที่ตัวเองเห็นเเต่ก็ไม่ได้บอกไปว่าเป็นเเวมไพร์ เเย่หน่อยเพราะตอนนี้ มารีกำลังก่นด่า สาปแช่งพวกนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ลูน่าก็ดูอาการเเย่จึงส่งให้ทางโบสถ์รักษา โซเอลนั่งเงียบๆอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่งเพราะรู้ว่าคงไม่ได้ช่วยอะไรมาก ที่ติดใจโซเอลอยู่ตอนนี้ก็คือทำไมเเวมไพร์ชั้นสูงพรรคนั้นถึงโผล่มากลางวันเเสกๆได้ มาเเถวๆนี้ทำไมนะ มันเป็นเเดนมนุษย์นี่ มาเป็นทูต มาเที่ยว มาเล่น มาหาอะไรกิน มาทำไม?
     "ขอโทษนะคะ"ซิสเตอร์คนหนึ่งเอ่ยทักโซเอลขึ้น
     "คะ"
     "เสื้อของคุณเปื้อนเลือดเต็มไปหมดเลย ขอฉันได้ไหมคะ จะซักให้"
     "อ้อ ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ" จากนั้นซิสเตอร์ก็เรียกเเม่บ้านเเถวๆนั้นให้มาเอาเสื้อคลุมของโซเอลไปซัก โซเอลก็ ยื่นโค้ดสีดำไปให้ตามคำขอ
     "สวัสดีค่ะ ฉันมีนา[นุช]ค่ะ"ซิสเตอร์มีนายิ้มให้อย่างป็นมิตร โซเอลก็ยิ้มตอบ
     "คุณ...เป็นพี่สาวของเด็กสองคนนั้นหรอคะ"ซิสเตอร์มีนานั่งลงข้างๆโซเอล
     "อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ "
     "เอ๋....? เเล้วคุณเป็นใครกันคะเนี่ย" ซิสเตอร์มีนาท่าทางแปลกใจ
     ''ฉันเเค่เป็นผู้อาศัยน่ะค่ะ เอ่อ.... เเค่ชั่วคราว"
     "ผู้อาศัยหรอคะ? อ๋อ! นักเดินทางนี่เอง.... เเล้วคุณมาที่นี่ทำไมกัน"
     มาที่นี่ทำไมน่ะหรอ.....เอ.....ฉันมาที่นี่ทำไมกันล่ะเนี่ย.....
     ทันใดนั้นโซเอลก็ลุกพรวดขึ้นมา
     "ขอโทษนะคะซิสเตอร์ พอจะรู้ไหมะ หอสมุดเวทย์มนต์อยู่ที่ไหน"
     ลืมสนิทเลยเเฮะ...

     เเล้วในที่สุดโซเอลก็มาที่บ้านหลังเก่าๆ ป้ายผุๆเขียนว่า 'หอสมุดเวท....' ส่วนคำท้ายก็โดนปลวกเเทะเรียบร้อยเเล้ว มันใช่ 'หอสมุด' จริงๆน่ะหรอ โซเอลสงสัย
     "ยังไงก็เข้าไปดูก่อนเเล้วกัน"โซเอลผลักประตูไม้เก่าๆอย่างเเผ่วเบาด้วยเหตุที่กลัวจะหลุดคามือ
     "กิ๊งๆ"ประตูไม้กระทบกับกระดิ่งที่อยู่ข้างใน เเละตามมาด้วยเสียงของโซเอล
     "ขออณุญาติ..... เอ๊ะ"โซเอลพูดยังไม่ทันขาดคำก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ภายใน
ข้างหน้าโซเอลเป็นช่องสี่เหลี่ยมเเคบๆ กับประตูไม้ที่เเกะสลักอย่างประณีตงดงามดูหรูหราราคาเเพง 

      เเต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.....

     เเล้วจะเอาไอ้กิ๊งๆ เมื่อนี่มาติดไว้ทำไมล่ะฟะ!
     โซเอลหงุดหงิดเต็มทนเลยรีบถีบบานประตูไป

     เเละมันก็ทำให้โซเอลอึ้งอีกครั้ง
     หลังบานประตูที่ปลายเท้าโซเอลมีบันไดเเก้วลอยที่ทำให้รู้สึกว่าเป็นซิลเดอเรล่า อะไรทำนองนั้น บันไดทอดลงไปยังพืนดินเบื้องล่าง รูปทรงโดยรวมเหมือนกับห้องของโซเอลเเต่ใหญ่กว่าหลายเท่าตัวเลยทีเดียวชั้นหนังสือรูปครึ่งวงกลมซ้อนเป็นชั้นๆ ผนังเป็นกระจกแก้วใสพระอาทิตย์สอดเเสงอัสดงบรรจบมายังพื้นห้อง[บรรยายเเค่นี้ที่เหลือก็จินตนาการเอาเองเลยฮะ ]
     อลัง....โครต
     โซเอลกลืนนํ้าลาย นี่สินะหอสมุดเวทย์มนต์ เป็นชั้นใต้ดินนี่เอง
     โซเอลเดินลงมาตามบันไดเเก้วมองบรรยากาศรอบๆ อย่างทึ่งๆ
     "ต๊ะเอ๋ "
     "ว๊าย!"โซเอลตกใจสะดุดบันไดเเก้วล่วงลงมา
     เฮ่ยจะตก....
     โซเอลหลับตาปี๋ ร่างเพรียวบางล่วงละลิ่วลงมายังพื้นห้อง
     เอ๊ะ...ไม่เจ็บเเฮะ เดี๋ยว นะ โซเอลสำรวจบรรยากาศรอบๆ ร่างเล็กของโซเอลลอยอยู่กลางอากาศ
     เฮ่ย! นี่ฉันลอยอยู่นี่นา โซเอลอ้าปากค้างตาโตเป็นไข่ห่าน  นี่มันอะไรเนี่ยจะให้ประสาทของฉันได้อยู่อย่างสงบสุขบ้างไม่ได้เลยรึไง! โซเอลตัดพ้อโชคชะตาตนเองอยู่กลายๆ
     "ไงจ๊ะเเม่หนู"โซเอลหันไปตามเสียงเรียกเธอเห็นคามาเอลตนหนึ่งเธอดูอบอุ่นเเละใจดีอายุประมาณ50ได้มั้งโซเอลคิดว่าเสียง ต๊ะเอ๋ กระตุกประสาทเมื่อกี้ก็น่าจะเป็นของคุณป้าท่านนี้เช่นกัน
     "คุณ...เป็นใครหรอคะ"โซเอลถามไล่สายตามองคามาเอลร่างกลมตั้งเเต่หัวจรดเท้า
     "ฉันเป็นบรรณารักษ์ของหอสมุดเเห่งนี้จ้ะ ฉันมาดามฟิว ว่าเเต่เธอนั่นล่ะเป็นใครที่นี่เป็นที่เฉพาะสำหรับพวกพ่อมดเเม่มด นะจ๊ะถ้าจะมาเที่ยวเล่นเเล้วล่ะก็คงต้องขอให้เธอออกไปเเล้วล่ะ"
     เฮ้! ยัยป้านี่....พอมาก็จะให้ใสหัวไปเลยหรอ
     "เเหมขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้เป็นพ่อมดเเม่มดก็จริง เเต่ฉันต้องการจะมาหาข้อมูลเช่นกันกับพวกพ่อมดเเม่มดคนอื่นๆ ถ้าคุณเป็นบรรณารักษ์ล่ะก็ควรจะมีจิตสำนึกอยู่บ้าง ส่วนนี้อยู่บ้างนะคะ"เเรงมาก็เเรงกลับโว้ย
     มาดามฟิวถึงกับจุกเเต่ท่าทีก็ดูออ่นกว่าเมื่อกี้นี้พอสมควร
     "งั้นต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ อยากจะหาอะไรก็เชิญเลยจ้ะ"
     "เเหมขอบ.......โอ๊ย!"โซเอลหล่นตุ้บลงมาบนพื้นทันใดก่อนจะพูดจบ
     "ลงโทษที่เธอขึ้นเสียงกับผู้ใหญ่นะจ๊ะ"มาดามฟิวหัวเราะเริงร่าเเล้วบินออกไป โซเอลมองปีกสีครามหม่นๆของหล่อน ที่อยู่ห่างออกไปเรื่อยๆ

                     ยัยป้านี่อย่าให้ฉันบินได้นะ.....

....................................................................................................................

[สวรรค์ทรงโปรดจบตอนที่ 3เเล้ว]