คนทรงจำครั้งหนึ่ง ของสาวเพ้อฝัน

   ณ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
:ปุยฝ้าย!! ปุยฝ้าย!!>[]<(เสียงของเมย์และบีมที่เรียกฉัน ราวกลับความทรงจำดีๆในครั้งนั้น นั้นเอง)
:ฮือ...ว่าไง-0-(ฉันตอบด้วยเสียงที่เหนื่อยล้า)
:เทอดูสิมาใครมา^^
:ใครหรอ!?!
:นี้ไงล่ะ^^
ทันใดนั้นก็มีคนเดินออกมาจากข้างหลังเมย์และบีม นั้นคือแบงค์นั้นเอง!!!>[]<
:หวัดดี^^
:นายมาได้ไง!?! นายไปเรียนที่กรุงเทพฯไม่ใช่หรอ(ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงที่ตกตะลึงอยู่)
:ใช่..ฉันเองอพอดีว่าพ่อฉันมาทำงานที่นี้น่ะ พ่อฉันเลยให้มาเรียนที่นี้^^  ฉันรู้สึกว่าเทอเปลี่ยนำปมากเลยนะ^^ 
:ยังไงหรอ!?!(ฉันรู้งงจัง*-*)
:ก็เทอ...พูดจาเก่งขึ้นแถมน่ารักขึ้นอีกตั้งหาก^^
:......-//-.......
:ฮิ้ววววว!!!!!!>[]<(ยัยเมย์และยัยบีมพูดขึ้นพร้อมกัน ราวกับว่า2คนนี้แอบล้อฉันอยู่ข้างในใจ)
:นี้ปุยฝ้าย คือ..... เอ๋อ...คือ...
:คืออะไรหรอ!?! -//-
:คือเป็นแฟนกับฉันนะ เทอจะตกลงมั้ย!?!^^(เค้าพูดอย่างเขินๆ) 
:ฉัน...ก็...อยาก...เป็น...แฟน...กับเทอ -//-  (ส่วนฉันก็พูดอย่างเขินอายเหมือนกัน)
เค้าก้มลงมาแล้วนำปากของเค้ามาทาบที่ปากของฉัน ทำให้ยัยบีมและยัยเมย์ล้อฉันไม่หยุดเลย
และตั้งแต่นั้นมา...มันก็เป็นความทรงจำครั้งใหม่ของฉันเหมือนกัน.....
                                                                                      .........จบ.........