คนทรงจำครั้งหนึ่ง ของสาวเพ้อฝัน

   ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าความทรงจำบางอย่างเริ่มหายไป ในขนาดที่ฉันยังคงมองดูตัวเองอยู่

 ณ โรงเรียน

ขนาดที่ฉันเดินเข้าห้องนั้น ฉันก็มองไปที่แบงค์ แบงค์เงยหน้าขึ้มมาพร้อมกับเดินไปนอกห้องทำให้วันนั้นฉันไม่ได้พูดอะไรเลยในวันนั้น

ขนาดที่เดินกลับบ้านนั้น ฉันก็เดินไปคิดไปว่า พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่จะต้องจากความทรงจำดีๆนั้น นั้นคือว่าเรียนจบของฉันนั้นเอง ฉันเดินเข้าห้องวางกระเป๋าไว้ที่เตียง แล้วฉันก็ไปนอนข้างๆกระเป๋านั้น แล้วก็คิดว่า ฉันจบแล้วฉันจะไปเข้าที่ไหนดี แล้วก็คิดว่าแล้วเค้าคนนั้นจะไปเข้าที่ไหนน่าา~~ 

 ในที่สุดวันแห่งความทรงจำดีๆ ก้หมดไปราวกับว่า มันผ่านไม่กี่วันนี้ เพื่อนๆทุกคนจึงบอกว่าให้ไปฉลองกัน ที่เชียงใหม่ ทุกคนต้องไป!! ถึงแม้ว่าฉันไม่อยากจะไปก็ตามเถอะ ยังไงก็ต้องโดนยัยบีมและยัยเมย์ลากไปอยู่ดี~.~

ณ เชียงใหม่

ฉันรู้ว่าแบงค์คงไม่มาแน่ๆ แต่ฉันก็ต้องงงเป็นไก่ตาแตกโดยที่ แบงค์มายืนอยู่ตรงหน้า เค้าทักทายโดยโบกมือให้กับฉัน

:Hi~~ (เสียงของเค้าดูเหมือนสดชื้นมากเลย)

:จ๊ะ หวัดดี^^(ฉันตอบพร้อมน้ำเสียงที่ดูหมดแรง)

:เทอมาที่นี้ด้วยหรอ!?!

:มาสิก็ยัยบีมกับยัยเมย์ลากมานิ--" นายจะไปต่อที่ไหนหรอ!?!

:ฉันนะหรอ คิดว่าจะไปต่อที่กรุงเทพฯ แล้วเทอละ^^

:ฉันนะหรอกะว่าจะไปต่อที่เชียงใหม่นะ^^

:อ๋อจ๊ะ~~(เหมือนดูกับว่าเข้าจะไม่ค่อยพอใจที่ฉันจะไปต่อเชียงใหม่สักเท่าไหร่)

แล้วเค้าก็เดินจากไปพร้อมกับคำว่า"อ๋อจ๊ะ"~~~.......