คนทรงจำครั้งหนึ่ง ของสาวเพ้อฝัน

   ณ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

:ปุยฝ้าย!! ปุยฝ้าย!!>[]<(เสียงของเมย์และบีมที่เรียกฉัน ราวกลับความทรงจำดีๆในครั้งนั้น นั้นเอง)

:ฮือ...ว่าไง-0-(ฉันตอบด้วยเสียงที่เหนื่อยล้า)

:เทอดูสิมาใครมา^^

:ใครหรอ!?!

:นี้ไงล่ะ^^

ทันใดนั้นก็มีคนเดินออกมาจากข้างหลังเมย์และบีม นั้นคือแบงค์นั้นเอง!!!>[]<

:หวัดดี^^

:นายมาได้ไง!?! นายไปเรียนที่กรุงเทพฯไม่ใช่หรอ(ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงที่ตกตะลึงอยู่)

:ใช่..ฉันเองอพอดีว่าพ่อฉันมาทำงานที่นี้น่ะ พ่อฉันเลยให้มาเรียนที่นี้^^  ฉันรู้สึกว่าเทอเปลี่ยนำปมากเลยนะ^^ 

:ยังไงหรอ!?!(ฉันรู้งงจัง*-*)

:ก็เทอ...พูดจาเก่งขึ้นแถมน่ารักขึ้นอีกตั้งหาก^^

:......-//-.......

:ฮิ้ววววว!!!!!!>[]<(ยัยเมย์และยัยบีมพูดขึ้นพร้อมกัน ราวกับว่า2คนนี้แอบล้อฉันอยู่ข้างในใจ)

:นี้ปุยฝ้าย คือ..... เอ๋อ...คือ...

:คืออะไรหรอ!?! -//-

:คือเป็นแฟนกับฉันนะ เทอจะตกลงมั้ย!?!^^(เค้าพูดอย่างเขินๆ) 

:ฉัน...ก็...อยาก...เป็น...แฟน...กับเทอ -//-  (ส่วนฉันก็พูดอย่างเขินอายเหมือนกัน)

เค้าก้มลงมาแล้วนำปากของเค้ามาทาบที่ปากของฉัน ทำให้ยัยบีมและยัยเมย์ล้อฉันไม่หยุดเลย

และตั้งแต่นั้นมา...มันก็เป็นความทรงจำครั้งใหม่ของฉันเหมือนกัน.....

                                                                                      .........จบ.........