รักอันตราย ก๊วนรัก ท้าทาย หัวใจ มาเฟีย 18+

London 9.00 pm.
ฉันเดินไปที่หอนาฬิกาบิกเบนกับเขาสองคน เนื่องจากหอนาฬิกาบิกเบนทั้งสูงและใหญ่เลยมองเห็นได้จากโรงแรมที่ฉันพัก เราเลยเดินไปที่นั่นได้โดยง่าย เราเดินมาต่อคิวที่จะรอขึ้นไป เมื่อถึงคิวเรา..
"Get your ID card with you.(ขอบัตรประชาชนด้วยครับ)"
พนักงานพูด อะไรกันที่นี่ตรวจบัตรด้วยเหรอเนี่ย ไม่เคยรู้
"Check it here?(ตรวจทำไมคะ)"
"Here is the only English or only half into it.(ที่นี่จะให้แค่ชาวอังกฤษหรือลูกครึ่งเข้าได้เท่านั้นครับ)" ฉันมองผู้คนที่ต่อคิวกัน พวกเค้าก็เป็นชาวอังกฤษกันทั้งหมด แต่ฉันก็ลูกครึ่งนี่นา -3-
"Moment here.(สักครู่นะคะ)" ฉันบอกพนักงาน พนักงานพยักหน้าแบบงงงง ฉันลากเขาออกมาจากแถว
"นายลูกครึ่งรึเปล่า "
"ใช่ ฉันลูกครึ่ง"
"แต่เราไม่มีบัตรประชาชนของอังกฤษนี่นา "
"นั่นสิ ถ้าจะทำนะต้องรอ 3 วันถึงจะได้ "
"3 วัน!!"
"ใช่ 3 วัน"
"แล้วทำไงดีล่ะ "
"ก็คงต้องรอ หรือไม่ก็บุก - -" อะไรนะ!!
"บุก!!"
 
London 10.00 pm.
เราตัดสินใจที่จะบุกหอนาฬิกาบิกเบนกัน ตอนนี้เราหลบมองดูสถานการณ์อยู่ที่เสา มีตำรวจเฝ้าอยู่หนึงคน ดูท่าจะเข้มงวดมากด้วย
"นาย ทำไงดี มีตำรวจเฝ้าอยู่"
"เดี๋ยวเธอไปล่อตำรวจให้ไปอีกทางนึงนะ พอได้โอกาศเดี๋ยวฉันจะบุกเข้าไปเอง"
"นี่นายสรุปเองหมดเลยรึไง ไม่ถามฉันบ้างว่าโอรึเปล่า -3-"
"แล้วเธอมีทางอื่นรึเปล่า "
"ไม่มี ^^"
"งั้นตามนี้ " นี่ตกลงฉันต้องทำใช่ไหม T^T ฉันเดินไปหาตำรวจ เอาอย่างนี้ก็ได้
"Excuse me, you got time I would see it.(ขอโทษนะคะ คุณพอจะมีเวลาสักนิดหรอเปล่าคะ)" ฉันใจกล้าเดินไปหาตำรวจ
"Oh, there may not be much but it.(อ๋อ มีครับ แต่อาจจะไม่มากนะครับ) " ตำรวจพูดพร้อมยืนขึ้น โอเค ขั้นต่อไป 
"I know that I lost my brother. I did not stay with it. But now I do not know where. A brace that helped me find me.(พอดีว่าพี่ชายฉันไม่รู้หายไปไหนค่ะ เมื่อกี้ยังอยู่กับฉันอยู่เลย แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหลงไปไหน ไม่ทาบว่าช่วยฉันหาได้ไหมคะ)" ฉันพูดพร้อมพยายามบีบน้ำตาให้ออกมา ตอนนี้ตำรวจดูน่าจะสงสารฉันแล้วแหละ
"I was..."ตำรวจดูลังเล ไม่ได้การล่ะ
"Please..." ตอนนี้น้ำตาของฉันไหลมาเป็นทางยาวแล้ว ถ้าไม่สงสารนะ ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วแหละ
"I agree.(ตกลงครับ)" เย่! mission complease ฉันพาตำรวจไปที่ที่ไกลจากหอนาฬิกาพอประมาณ และแอบหนไปมองโนอาห์ ที่กำลังสะเดาะกุญแจเข้าในในหอนาฬิกา ฉันหยุดเดินและพูดตามแผน
"Here I lost my brother.(ตรงนี้ค่ะ ที่พี่ชายฉันหายไป)"ฉันพูดและแสดงสีหน้าที่เสียใจในการแสดงครั้งนี้
"So I went to the thread you find it.(งั้น ผมไปหาทางนี้นะครับ คุณหาทางนั้น)"ตำรวจพูดพร้อมชี้ไปทางที่ห่างจากหอไอเฟลทั้ง 2 ทาง 
"Yes.(ค่ะ)" ฉันพูดพร้อมเดินไปตามทางที่ตำรวจบอก และแอบหยิบโทรศัพท์มาโทรหาโนอาห์
 
ตรู้ดดดด ตรู้ดดดด
 
รับสิโนอาห์!
 
ตู้ด ตู้ด ตู้ด !
ให้ตายสิ ทำไมหมอนี่ไม่รับนะ
"I think you find that no one around me.(คุณครับ ผมหาจนทั่วแล้วไม่มีใครเลยครับ)" ตำรวจเดินมาบอกฉัน
"Please have a look again.(ดูอีกครั้ง สิคะ ได้โปรด)" ฉันพยายามถ่วงเวลาไว้
"I would not. I Tink My job long ago.(คงจะไม่ได้แล้วครับ ผมทิงงานของผมไว้นานแล้ว)"
"please..."
"You should go to the police over it.(คุณควรไปที่สถานีตำรวจดีกว่านะครับ)" ฉันปั้นหน้าร้องไห้ แต่ครั้งนี้ตำรวจก็ไม่หันมา เดินกลับไปที่หอนาฬิกาอย่างเดียว จู่ๆก็มีคนมาปิดปากฉันทางด้านหลัง
"!!!!" ฉันพยายามดิ้น และร้องให้ตำรวจคนนั้นช่วยแต่ตำรวจคนนั้นเดินไปไกลแล้ว
"อ่อย อั๋น อ้ะ!" ฉันพยายามพูดมันออกมา
"คุณนี่ผมเอง!!" โนอาห์! เขาปล่อยมือออกจากปากฉัน
"นายนี่มัน!!" ฉันหันไปตีเขาครั้งนึงอย่างแรง
"โอ๊ย! เจ็บนะ!" เขาจับบริเวณที่ฉันตี
"ตีให้เจ็บน่ะสิ นายโผล่มาแบบนี้ใครๆเค้าก็กลัวกันทั้งนั้นแหละ!"
"แล้วใครจะไปคิดว่าเธอกลัวล่ะ เห็นปากดีไม่ใช่เหรอ -0-"
"หนอย!" ฉันไปตีเขาอีกครั้งนึง แล้วแผนเป็นไงบ้างล่ะ
"เออ แล้วเข้าไปเป็นไงบ้าง เจออะไรรึเปล่า 0.0"
"เกือบลืม นี่ดูสิ ฉันเจออะไร ^^" เขาชูกระดาษที่พับเป็นสี่
เหลี่ยมเล็กๆให้ดู นั่นมันกระดาษคำใบ้นี่นา!!