รักอันตราย ก๊วนรัก ท้าทาย หัวใจ มาเฟีย 18+

ณ คฤหาสน์โรจนธนันต์ชัย
 
"รามยอนมาแล้ววว ^0^" เฟรย่าเดินออกมาจากครัวพร้อมกับถือถาดที่มีรามยอน 4 ถ้วย และเอามาเสิิร์ฟให้กับฉัน ไอรีน เอมมิลี่ และของตัวเอง ฉันก้มหน้าลงมองรามยอนถ้วยของตัวเองและคีบเส้นบะหมี่มากิน 1 คำ รามยอน...ฉันเคยกินกับเขา 
มันอร่อยกว่านี้... และน้ำตาของฉันก็ไหลลงมาบนแก้ม 
"ลูมิน่า...เธอเป็นอะไร" เอมิลี่ที่นั่งข้างฉันพูดขึ้น ทำให้ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออก 
"ไม่เป็นไรสักหน่อย วันนี้ฉันไม่หิวกินกันไปเลยนะ ^^" ฉันลุกขึ้นและเดินไปข้างบนห้องนอน ฉันฟุบหน้าลงกับหมอนแล้วปล่อยโฮออกมา 
"ถ้าย้อนเวลาได้ ฉันไม่อยากไปยุ่งกับนายเลยโนอาห์ ไม่งั้นฉันคงไม่เจ็บแบบนี้หรอก...ฮึก..." ฉันร้องไห้ออกมาและพยายามไม่นึกถึงเขา...
 
ก๊อกๆๆ
 
เสียงเคาะประตูดังขึ้นฉันเดินไปในห้องน้ำและเช็คสภาพตัวเองซึ่งตอนนี้จมูกกับปากแดงไปหมด เหมือนกับคนร้องไห้
"ใครคะ " ฉันตะโกนออกไปแทนที่จะไปเปิดประตู เพราะสภาพของฉันดูไม่ได้เลย
"ฉันเอง เฟรย่า.."
"มีอะ...!!" ฉันเดินไปเปิดประตู แต่ก็พบว่าร่างสูงยืนอยู่ข้างๆเฟรย่าด้วย ฉันรีบปิดประตูและล็อคมัน 
"เดี๋ยวก่อนลูมิน่า ผมมีอะไรจะพูด.." เขาทุบประตูและพูดออกมา ฉันล้มลงนั่งกุมเข่าอยู่ที่ประตูและร้องไห้ออกมา
"นายไม่ต้องมาให้ฉันเห็นอีก ออกไป!!!" ฉันตะโกนออกไปอย่าบ้าคลั่ง และเสียใจสุดๆ เขาจะมาให้ฉันเห็นทำไม มาตอกย้ำกันทำไม
"ลูมิน่า ฟังผมพูดก่อน ผมขอโทษ" ฉันลุกขึ้นเปิดประตูออก 
และเดินลงไปข้างล่าง
"ลุงเพิ่ม ลุกศักดิ์!!" ฉันตะโกนเรียกลุงเพิ่มกับลุงศักดิ์ซึ่งเป็นยามของที่บ้านของฉันมา
"ครับ คุณหนู"ลุงเพิ่มกับลุงศักดิ์เดินมาตามที่ฉันเรียก
"พาผู้ชายคนนี้ออกไป ห้ามให้เขาเข้ามาในบ้านอีก!!! " ฉันมองไปที่เขาก่อนที่จะเดินขึ้นห้องตามเดิม 
"เดี๋ยวก่อนลูมิน่า ปล่อยสิวะ!!" เสียงเขาเรียกฉันแต่ฉันไม่ฟังและเดินขึ้นตามเดิม
"ลูมิน่า เกิดอะไรขึ้น!" ไอรีนพูดขณะที่ฉันเดินผ่าน ฉันไม่ตอบและเดินเข้าห้องนอนและไม่ลืมที่จะล็อคประตู ฉันทรุดตัวลงนั่งกุมเข่าอยู่ที่ประตูและร้องออกมาอย่างอดกลั้นมานาน 
 
ก๊อกๆๆ
 
"ลูมิน่า ฉันเองไอรีน"
"...เข้ามาสิ" ฉันเช็ดน้ำตาออกและเดินไปนั่งที่เตียง ไอรีนเปิดประตูและเดินมานั่งลงข้างฉัน
"โนอาห์ยังไม่กลับนะ...เขายังอยู่หน้าบ้านเรา"
"เรื่องของเขา ขอเเค่ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าก็พอ..."
"ฝนตกอยู่นะ เธอไม่ใจอ่อนบ้างเหรอ "ฉันมองไปข้างนอกซึ่งฝนตกอยู่ และถอนหายใจ
"ฉันก็ไม่ได้บอกให้เรารอนี่ "
"โนอาห์รักเธอนะ "
"เหอะ โกหกทั้งเพ "
"ฉันดูออกนะ ถ้าเขาไม่รักเธอจริงเขาจะมาหาเธอให้เสียเวลาทำไม เขาเอาเวลาไปเตรียมตัวที่จะไปเรียนต่อดีกว่าไม่ใช่
เหรอ ?"
"..."
"เธอคิดดูดีๆนะ เขาไปเรียนต่อ ไม่กี่ปีก็กลับมาแล้ว เขาไม่ได้ทิ้งเธออย่างที่เธอคิดนะ..." ใจเรามันก็เปลี่ยนกันได้นี่ เผลอๆ เขาอาจจะไปคบกับเด็กฝรั่งที่สวยกว่าฉันก็ได้นี่นา
"..."
"คิดให้ดีละกัน จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง ฉันไปล่ะ" ไอรีนเดินหันหลังกลับไปและปิดประตูลง ทิ้งให้ฉันตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้...ฉันเดินไปเปิดผ้าม่านออกและมองดูที่ประตูรั้วหน้าบ้านที่มีเขายืนอยู่ท่ามกลางฝนตก ฉันเดินไปหยิบร่ม 2 คันและเปิดออก 1 อันเดินไปหาเขาหน้าบ้าน ฉันยื่นร่มคันหนึ่งไปให้เขา
"นาย กลับไปสะ " ฉันยื่นร่มให้เขา แต่เขาไม่รับมัน
"ไม่ ฉันจะไม่กลับจนกว่าจะพูดกับเธอให้รู้เรื่อง " เขาเอามืออันเย็นเฉียบของเขามาจับมือฉัน
"ฉันไม่อยากฟังคำโกหกของนายอีกต่อไปแล้ว ฉันเจ็บพอแล้ว นายกลับไปสะ" น้ำตาของฉันไหลมาอีกครั้ง เขาเอามือมาปาดให้ฉันเบาๆ
"ฉันขอโทษที่โกหกเธอ ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอเราดูเหมือนจะไม่ถูกกันด้วยซ้ำ ฉันก็เลยตัดสินใจโกหกเธอไป ฉันขอโทษ.."
"และพอเรามาลงเอยกันได้ ฉันก็เหมือนกับถูกหลอกใช้ ฉันถูกทิ้ง! และนายก็จะไปสุขสบายอยู่ที่อเมริกา แหม่มสาวสวยเยอะแยะคงจะถูกใจนายล่ะสิ เหอะหยุดพล่ามสักทีฉันไม่อยากฟัง!!" ฉันพูดและเดินหันหลังกลับ แต่เขาก็กอดฉันไว้ทางด้านหลัง
"ฉันขอโทษ...ถ้าให้ย้อนเวลากลับได้ ฉันไม่อยากโกหกเธอ ฉันไม่อยากจะทำให้มันเป็นอย่างนี้ ฉันรักเธอนะ...ลูมิน่า" น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มทั้ง 2 ข้าง 
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้..."
"..."
"ฉันไม่อยากเจอนาย ฉันไม่อยากรักนาย เพราะฉันจะได้ไม่ต้องมาเจ็บเพราะนาย...โนอาห์"
"ฉันขอโทษ..."
"ไม่เอาใช่ไหมร่ม งั้นก็กลับไปสะ " ฉันสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเขาและเดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้เขายืนเสียใจอยู่ตรงนั้น เช่นเดียวกับฉันในตอนนี้ ฉันจะพยายามเอานายออกไปจากหัวใจของฉันให้ได้...โนอาห์
 
 400 อัพต่อ 
 
 ขอให้ถึง สาาาาทู๊