Legendary men slender

ทุกๆอย่างมันช่างสกปรกเน่าในที่สุดที่ทุกอย่างภายนอกนั่นดูสดใสแต่ข้างในกลับช่างแย่ดูไม่ได้เอาเสียเลย  ทุกๆคนมันก็เป็นอย่างนี้ละ ฉันเกลียตทุกคน ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด นี้คือคำพูดของนิก้าเด็กสาววัยเพียง9ขวบ เธอเกลียตโลกนี้มาก
ตั้งแต่แม่ของนิก้าได้จากไปพ่อของเธอก็เอาแต่ดื่มเหล้านักจน เมาและทุบตีเธอทุกวัน จนวันหนึ่งพ่อเธอได้เผลบตกบันไดคอหักตาย เธอจึงต้องมาอยู่ที่สถานเคราะรับเลี้ยงเด็กชึ่งเธอพิการมาตั้งแต่เกิดด้วยปัญหาที่แม่เธอฉีดยาจะเอาเธอออก  ทุกๆคนในสถานที่และโรงเรียนที่เธอไปเรียนอยู่ต่างมีแต่คนรังเกียจและชอบแกล้งเธอ ไม่มีใครชอบขี้หน้าเธอ  เธอจึงต้องอยู่คนเดียว เงียบๆไม่พุดกับใครจนบางครั่ง เธอเป็นคนที่ชอบพูดอะไรพึมพรำๆ อยู่คนเดียวใครเห็นก็ตกใจและรำคาณจนมีเพื่อนสาวร่วมชั่นกับเธอคนหนึ่งตบเข้าที่หน้าของเธอ แต่เธอก็ไม่คิดจะเกลียตหรือโกรธเธอยังคงนิ่งและไม่ร้องขออะไรสักอย่าง ชีวิตของเธอมันอาภัพ ถึงแม้ในใจจะเก็บกดมากเพียงใด แต่เธอก็ไม่เคยแสดงมันออกมา  และวันนึ่งเธอได้เข้าไปในป่าที่ดูสงบเพราะเธอส่วนตัวสูงและชอบพวกป่าไม้  เธอรู้สึกว่าที่นั่นมันช่างเงียบสงบ เหมาะแก่การที่จะพักผ่อน เธอได้นั้งรถเข็นไปที่ต้นโอคใหญ่ และนั่งอ่านหนังสือนิยายเกื่ยวกับเรื่องความรัก ถึงจะต่อให้อ่านชักเพียงใดหัวงว่าจะมีคนมารักมันคงไม่มีทางใครเห็นขาของเธอก็คงรังเกียจ เธอคิดในใจทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ และจู่ๆเธอก็เห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง ที่วิ่งผ่านไป 
นิก้า:นั่นใคร!! ฉันไม่สนุกเลยนะ ออกมาเดี่ยวนี้
ไม่มีเสียงตอบกลับและไม่มีท่าทีว่าจะมีใครออกมา นิก้าตัดสินใจนั่งรถเข็นไปดูพร้อมกำหนังสือนิยายเล่มหนาเผื่อจะได้เอาไว้ใช้ตีหัวแล้วจู่ๆ เธอต้องตกใจ และร้อง ออกมาเพราะสิ่งที่โพล่มามันไม่ใช่คนแน่ๆเธอพยายามมอง และคิดจะหาทางหนีแต่ทำไงได้ ทุกๆอย่างมันแข็งทื่อไปหมดเหงื่อออก ไปหมด และจู่ๆชายคนนั่น ที่ดูเหมือนไม่ใช่มนุษย์ยื่นมือมาลูบหัวเธอ และพูดกับเธอ เอ๋ เสี่ยงนี้มันช่างคุ่นเคยเหลือเกินเหมือนเคยได้ยินที่ไหน 
" อย่าคิดสั่นสิ นิก้า แม่อยู่นี้นะ " ใช่นี้มันเสียงของแม่นิ แม่ยังอยู่ฉัน กระโดดกอดคอชายคนนั่นทั่งๆที่ไม่ใช่แม่ของฉันจริงๆ แต่ทำไมกันเหมือนกับโดนมนต์สะกดและเสียงที่ช่างคลายไม่สิมันคือเสียงของแม่  ฉันร้องให้โฮ และกอดแน่น ฉันรู้สึกดีเมื่อได้พบกับแม่ แต่ทำไมกันทำไม ก็แม่ตายไปแล้วนิทำไม คนที่ฉันกอดอยู่ทำไมถึงยังอยู่ละ นี้ฝันงั่นหรอ แต่ทำไมถึงเหมือนจริงขนาดนี้ 
"แม่ค่าอย่าจากหนูไปไหนนะค่า!! หนูอยากอยู่กับแม่ตลอดไป"
ฉันได้พูดตะโกนออกไป กับชายแปลกหน้าชึ่งนั่นไม่ใช่แม่ของฉันแต่ฉันโดนมนต์สะกดอะไรสักอย่างเข้า ทำให้ไม่สามารถจะเอาตัวห่างจากชายคนนั่นได้เลย แต่มันทำให้ฉันรู้สึกดี  
..................................................
...........................................................
...
นิก้า!! นิก้า ตื่นได้แล้วจะมั่วนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน!!
เอ๋ นี้มันฝันงั่นหรอ นั่นสินะแม่จะกลับมาได้ยังไง ฉันได้ยินเสียงคนปลุกก็คือ คุณครูเซลล่าซึ่งเป็นผู้ดุแล สถานเคราะรับเลี้ยงเด็ก ถึงเขาจะเป็นคนโหด แต่ฉันก็รักเขาเพราะถึงยังไงเขาก็อุสารับฉันเลี้ยงไว้  
"นิก้า เธอไปทำอะไรในป่านั่น ?"
เอ๋ ป่า..... ป่าอะไรหรอค่า คุณครูเซลล่า
"เอ๋ นี้จำไม่ได้หรอก็เธอนะเข้าไปนั่งอ่านนิยายในป่าจนหลับไปนะสิ มันดึกฉันก็เลยออกไปตามหาเธอก็เจอตัว นะ"
เอ๋ แสดงว่าเรื่องนั่นไม่ได้ฝันสินะ แต่นั่นนะไม่ใช่แม่ของฉันแน่ๆ แต่ถึงยังงั่นฉันก็คิดอยากจะลองไปอีกซักครั่งถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าชายคนนั่นอาจจะอัตรายแต่เขาก็สามารถทำให้ฉันได้พบกับแม่อีก เมื่อวันนั่นพอถึงตอนเย็นฉันกลับจากโรงเรียนและนั่งรถเข็นเข้าไปในป่าแห่งนั่น อีกที และฉันก็ไปที่ต้นโอคใหญ่ต้นเดิมและตะโกนเรียกชายคนั่น
"นี้คุณคนนั่นนะ ช่วยออกมาคุยกับฉันหน่อยสิ เฮ!อยู่ไหม"
ไม่นานเกินรอ ชายคนนั่นก็มองครั่งนี้ ไม่ได้โดนมนต์สะกดแต่ได้เห็นเขาชัดๆ เขาเป็นชายสูงโปร่งผิวขาวซีดและไม่มีใบหน้า ใส่สูท ที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ดีมีกระตัง แต่ทำไมฉันกลับไม่กลัวเขาสักนิดกลับดีใจชะมากกว่า ฉันถามเขาว่าเขาชื่ออะไร แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ตอบ 
................................................................................