Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

By nooonaa

 

 

มาเก๊า VI : ทำตัวน่ารัก

 

 

 

"นาชา"

 

"นาชา"

 

"หือ" ใครเรียกผมเนี่ย คนกำลังนอนหลับสบายๆเลย เมื่อคืนกว่าจะได้หลับนะ ผมต้องวางแผนป้องกันประตูหลังแทบตาย ถ้าเกิดแม่ทัพฝ่ายนั้นบุกเข้ามาได้ เมิงเอ้ย ไม่ต้องคิดและ เตรียมตัวครางอย่างเดียว นี่ผมก็เพิ่งจะได้หลับเมื่อกี้เอง

 

"นาชา อยู่บ้านนะ อย่าไปไหนรู้มั้ย" อื่อ รู้แล้วหน่า จะไปไหนก็ไปปะ รำคาญวะ ไปไกลๆเลย ยิ่งกลับไทยได้ยิ่งดี

 

"เงินอยู่หัวเตียงนี่นะ เอาไว้ซื้อขนมกิน" ดีๆ วางไว้เยอะๆเลย ยังอยากกินกาแฟสดอยู่เมื่อวานนั้นก็อด

 

จุ๊บ

 

เห้ยเมิงทำไรวะ ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นพร้อมกับสัมผัสนุ่มๆ มันเป็นเสียงที่เกิดจากปากผมโดนอะไรสักอย่าง ไอ้เฮียเมื่อกี้เมิงทำไรวะ กลับมาก่อนนะเว้ย ผมรีบลุกขึ้นเตรียมจะอารวาดไอ้พวกชอบลักหลับให้มันหงายหลังไปสักตั้ง แต่ไอ้ตัวดีมันไปไหนแล้วเนี่ย ไวจริงเมิง

 

ช่างมันเถอะ ถือว่าทำบุญทำให้โคแก่มันกินละกัน แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวเฮียกลับมาจะได้ตั้งรับทัน

 

ฝันดีตอนเช้าครับ

 

 

 

 

 

"นาชา"

 

"ตื่นได้แล้ว บ่ายแล้วนะ" อะไรอีกเนี่ย กลับมาแล้วรึไง มาเร็วจังวะ ยังง่วงอยูเลย

 

"เฮียไปทำงานเถอะ ผมจะนอน" ผมโบกมือไล่เฮียไปไกลๆ แต่ผมกลับได้ยินเสียงจิ๊ปากในลำคอเท่านั้น

 

"อยากกินทาร์ตไข่มั้ย ถ้าไปตอนนี้ยังทันนะ" ห๊ะ! ทาร์ตไข่อ่อ

 

"ร้อนๆด้วยนะ อยากมั้ย" ร้อนๆด้วยอ่อ

 

น้ำลายจาไหยอ่า

 

"ไปมั้ย"

 

"ไปครับ" ผมกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันที ผมเห็นเฮียนั่งอยู่ข้างๆตัวผมที่กำลังกลั้นขำ อยู่ดีๆมือใหญ่ก็เอื้อมมาใกล้หน้า ทำเอาผมชะงักกึก มือใหญ่เอื้อมมาเช็ดที่มุมปาก

 

"อยากกินจนน้ำลายไหลเลยหรอนาชา" จริงหรอวะ เห้ย! น่าอายวะ

 

ผมรีบลุกไปที่หน้ากระจกแล้วเช็คหน้าอีกที

 

ไม่เห็นมีนี่หว่า เฮียมั่ววะ

 

"เฮียมั่ว" ผมกลับไปแว๊ดใส่เฮียเงินที่ยืนขำผมอยู่ มันน่าโมโหมั้ยเนี่ย อยู่ดีๆก็มากวนประสาท

 

"ไปอาบน้ำแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวไปมาเก๊าทาวน์เวอร์กัน" มาเก๊วทาวน์เวอร์หรอ น่าสนนะเนี่ย

 

ผมพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ อากาศมันหนาวจริงๆครับ พอถอดเสื้อกันหนาวที่เฮียให้ใส่เมื่อคืนนี่ขนลุกทันทีเลย มันหนาวอะไรขนาดนี้วะเนี่ย มันหนาวเย็นยะเยือกเลยอะ

 

"วางเสื้อไว้ที่เตียงนะ"

 

"รู้แล้ว" ผมตะโกนตอบเฮียเงินข้างนอกอย่างเซ็งๆ วุ่นวายจริง เดี๋ยวก็จัดการเองได้หน่า

 

"นาชา!!!" อ๊าก!

 

"รู้แล้วครับ" นี่ตกลงเฮียจะเชื่อฟังผมหรือผมเชื่อฟังเฮียกันแน่เนี่ย เอาสะผมจนมุมตลอดเลย

 

ผมรีบอาบน้ำให้เสร็จๆแล้วออกมาแต่งตัวที่เฮียจัดไว้ให้ เสื้อเที่ยวผมนี่แหละครับแต่ดันมีเสื้อโค้ตสีดำตัวยาวแถมมาด้วย มันหนาเอาเรื่องเลยครับ หนักตายชัก ใครจะไปใส่

 

"เสร็จแล้ว" ผมเดินออกมาพร้อมกับบอกเฮียที่นั่งรออยู่ เฮียลดหนังสือพิมพ์จีนลงแล้วมองผมจากหัวจรดเท้าก่อนถามเสียงเรียบ

 

"อีกตัวละ" หมายถึงเสื้อโค้ตตัวหนานั่นละนะ

 

"อยู่ในห้อง"

 

"ไปใส่มา" จะใส่ทำไมเนี่ย 

 

"แค่เสื้อคุมนี่ก็พอแล้ว" มันไม่ได้หนาวขนาดนั้นสักหน่อย

 

"นาชา!!!" อ๊ากกกกก ดุอีกแล้ว ผมรีบวิ่งไปเอาเสื้อตัวนั้นมาเปลี่ยนทันทีเลยครับ มันจะน่ากลัวเสมอต้นเสมอปลายเกินไปมั้ยวะ กรุเป็นเมียเมิงนะเว้ย!!

 

"เสร็จแล้ว" สุดท้ายก็ทำได้แค่นี้ เห้อ! ที่จริงมันต้องเป็นผัวที่กลัวเมียไม่ใช่หรอวะ แต่นี่กลายเป็นเมียกลัวผัวสะงั้น และที่สำคัญ กรุกลัวมากด้วย!! เอ่อ...เล่นสะกรุเครียดเลย

 

เฮียเงินพับหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่เก็บลงใต้โต๊ะอย่างมีระเบียบ แล้วเดินมาหาผมที่ยืนอยู่ก่อนจะเอาหมวกไหมพรมสีดำมาใส่ให้ ไปหามาจากไหนวะเนี่ย

 

"เฮียเงิน นี่มาเก๊านะไม่ใช่อังกฤษ ใส่สะเหมือนหิมะจะตก" เฮียตวัดตามองผมควับ เล่นเอาสะดุ้งเลยครับ

 

"ใส่ก็ได้" ดุจริงๆ เมิงเป็นสามีหรือพิทบูลวะ จะได้จับส่งโรงบาลถูกประเภท

 

เฮียเงินไม่พูดอะไรต่อแต่ดันผมออกจากห้อง เฮียพาผมเดินออกมาได้สักพักผมก็เริ่มรู้สึกปวดขาขึ้นมา ผมยังไม่หายปวดจากเมื่อวานเลย

 

"เดินอีกแล้วหรอเฮียเงิน ผมเมื่อยนะ ทำไมไม่นั่งรถไปอะ" ผมบ่นกระปอดกระแปด มันเมื่อยจริงๆนะ ให้ตายเถอะ

 

เมื่อเดินไปได้สักพักเฮียก็ให้ผมนั่งรอที่จัตุรัสเซนาโดก่อนที่ตัวเองจะหายไป ปล่อยให้ผมนั่งรออยู่ที่นี่คนเดียว หรือจะเอากรุมาปล่อยวะ กรุไม่ใช่หมานะเว้ยมาทิ้งกันแบบนี้ ไอ้เฮียเงิน!!

 

 นี่เกือบจะห้าโมงแล้วครับ ไปต้องนานแล้วยังไม่กลับมาอีก ตังก็ไม่มี โห่...ไอ้นาชาเอ้ย ทำไมไม่หยิบเงินที่เฮียวางไว้ให้มาวะ ถ้าหลงขึ้นมาทำไงเนี่ย กลับไปตั้งหลักที่คอนโดก็ได้วะ เฮียคงกลับไปเจอกับเราที่นั่นและ

 

ผมทำท่าจะเดินกลับคอนโดแต่เฮียเงินก็วิ่งมาพอดี เฮียหายใจหอบถี่เลยครับ ไปทำอะไรของเค้าเนี่ยถึงหายใจแรงขนาดนั้น ขอสักทีเหอะ หมันไส้ มาปล่อยทิ้งกันได้ไง

 

"เฮียไปไหนมาเนี่ย ผมรอตั้งนานแล้วนะ ถ้าจะมาปล่อยผมทิ้งอย่างงี้ก็ไม่ต้อง..."

 

"ขอโทษ" เสียงขัดผมพูดดังขึ้น พร้อมกับยืนถุงที่ใส่กล่องกระดาษสองกล่องมาให้ ซึ่งผมจำได้ว่ามันคือ...ทาร์ตไข่

 

"คนมันเยอะนะกว่าจะได้มา" ผมได้แต่ยืนอึ้งเลยครับ นี่ที่หายไปเพราะไปซื้อทาร์ตไข่ให้ผมหรอ

 

"แล้วทำไมไม่ให้ผมไปด้วยละ มาทิ้งผมให้อยู่คนเดียวได้ไง"

 

"ก็เห็นบ่นว่าต้องเดินอีกแล้ว" อย่ามาพูดให้กรุใจเต้นนะเว้ย เอาอีกแล้ว ไอ้ผีเข้าผีออกแบบนี้ ตกลงจะดุหรือใจดีกับผมกันแน่ ผมตามเฮียไม่ทันแล้วนะ

 

"เอาไปสิ กินก่อนแล้วค่อยไป ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้านี่" มือใหญ่ยื่นมันมาให้ผมอีกครั้ง ผมรับมันมาด้วยใจที่เต้นระรัว จะดีใจอะไรหนักหนานาชา แค่เฮียไปซื้อมันมาให้แค่นั้นเอง ไม่ต้องไปสนใจ มันเป็นหน้าที่ของสามีที่ต้องหาของกินมาให้เมียนะมันก็ถูกแล้ว

 

"แล้วทำไมเหงื่อออกขนาดนั้นน่ะ" เหงื่อท่วมหน้าเลยครับ นี่อากาศก็หนาวขนาดนี้เหงื่อยังออกอีก

 

"คนมันเยอะน่ะ อย่าสนใจเลย รีบกินก่อนเถอะเดี๋ยวมันหายร้อน" แค่คนเยอะเนี่ยนะ มันเข้าท่ามั้ยนั่น แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ขอกินก่อน หิวสุดๆ

 

"จะจ้องทำไมเนี่ย ไม่ต้องคิดเลยนะ คราวนี้กินไม่เลอะ"

 

"หึ" เฮียส่งเสียงแค่นั้นก็จะลุกขึ้นยืนแล้วหายไปอีกรอบ ผมมองตามเฮียแกไปจนสุดตาก็เห็นเฮียเงินกำลังซื้อน้ำแล้วก็เดินกลับมาหาผมที่เดิม

 

"โค้ก หรือน้ำเปล่า" มือใหญ่ยื่นขวดน้ำมาให้ทั้งสองกระป๋อง

 

"จะกินกระแฟสด" ผมตอบกลับพร้อมกับกินทาน์ตไข่อีกชิ้นอย่างไม่สนใจ ก็คนมันอยากกินนี่

 

"กินตอนนี้เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก"

 

"จะกิน" ผมเน้นเสียงแล้วจ้องหน้าเฮียเงินนิ่ง ผมเห็นคิ้วเรียวนั้นขมวดเข้ามากัน

 

"งั้นพรุ่งนี้นะ" เออ พูดง่ายๆอย่างนี้ค่อยน่ายอมเป็นเมียเมิงหน่อย ผมเลยเอื้อมไปมือไปหยิบโค้กมาเปิดดื่มแล้วเฮียก็กลับมานั่งข้างๆ

 

"เฮียเงิน ขอเงินหน่อยไม่มีเงินติดตัว" พอผมกินเสร็จผมก็ขอตังเฮียไว้ติดกระเป๋าสักหน่อย มาใจหายใจคว่ำว่าจะหลงนี่ไม่ไหว มีเงินติดตัวไว้สักหน่อยดีกว่า เฮียไม่ตอบอะไรแต่กลับล้วงกระเป๋าสตางค์หนังสีน้ำตาลใบสวยมา แล้วยื่นมาให้ทั้งกระเป๋า

 

"หยิบออกมาให้หน่อยสิ" ผมบอก

 

"เอาไปทั้งกระเป๋านั่นและ" เห้ย จะเอามาเยอะอะไรขนาดนี้ ขอแค่เอาไว้ติดตัวไม่ได้จะเอาไปช็อปปิ้ง

 

"มันเยอะไปขอแค่ร้อยเหรียญพอ"

 

"เอาไปนั่แหละ เวลาอยากกินอะไรจะได้ซื้อ" เฮียเงินยัดกระเป๋าสตางค์นั่นมาให้ผม ผมก็รับมันมางงๆ ก่อนจะเก็บมันในเสื้อโค้ตที่ใส่อยู่

 

"มันหมดแล้วอย่าหาว่าไม่เตือนนะ" แหม..ทำมาเป็นใจป๋า เดี๋ยวปั๊ดใช้ให้หมด อย่ามาร้องให้เห็นละกันเมิง

 

"อืม" นี่เมิงไม่กลัวกรุทำจริงบ้างหรอว่ะ เออ...อย่าหาว่าไม่เตือนละกัน

 

 

 

 

แล้วเราสองคนนั่งรถเมล์จากที่นี่อีกยี่สิบนาทีเพื่อไปที่มาเก๊าทาวน์เวอร์ คนเริ่มบางตาแล้วครับ ก็ดีจะได้ไม่เบียดกัน

 

เฮียพาผมขึ้นมาที่ชั้นบนสุดของที่นี่ ที่สามารถมองเห็นมาเก๊าได้ทั้งเมืองถึงสามร้อยหกสิบองศา นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้วครับ แดดเริ่มหมดแล้วฟ้าก็เริ่มมืด ผมเห็นเฮียเดินแยกออกไปอีกฝั่งไม่สนใจผมเลย ผมเลยเดินดูรอบๆคนเดียว พอเดินได้สักพักผมก็เห็นเฮียเงินนั่งอยู่ติดกระจกวิวของที่นี่ หน้าเฮียดูนิ่งสงบแล้วผ่อนคลายมาก จนผมเผลอก้าวเท้าเข้าไปหาเฮียอย่างไม่รู้ตัวมันเหมือนมีแรงดึงดูดที่ทำให้ผมทำแบบนั้น

 

"นั่งด้วยคนสิครับ" เฮียเงยหน้ามามองก่อนจะยืนมือใหญ่นั้นให้ผม ผมจับมือใหญ่ไว้แน่นแล้วนั่งลงข้างๆ เฮียเอียงตัวไปข้างหลังแล้วยันมือไว้เล็กน้อยเมื่อผมนั่งลงเสร็จ ใจมันหวิวเลยครับเหมือนมาออกเดทกันอย่างงั้นและ

 

"ทำไมมานั่งนี่แล้วไม่ชวนผม" ผมเริ่มทำลายความเงียบ

 

"ก็เห็นเมิงเริ่มทำหน้าเบื่อๆเลยไม่อยากยุ่ง" ผมไปทำตอนไหนเนี่ย ก็ปกติ ทำไมชอบใส่ร้ายผมจังวะเนี่ย

 

"จะแอบมามองสาวคนเดียวก็บอกมาเถอะ  เรื่องนี้เฮียต้องชวนผมด้วยดิ ไม่ชวนมีเคืองนะเว้ย" ผมทำเป็นโกรธใส่ เห็นเฮียนิ่งๆทำตัวสบายอย่างนี้มันทำให้ผมผ่อยคลายลงเยอะเวลาอยู่ด้วย

 

"นี่เมิงคิดจะคบชู้นอกใจกรุรึไง" อุ่ย...ทำไมทำหน้าโหดงั้นอะ ผมแค่ล้อเล่นเองอะ

 

"เปล่า...ผมล้อเล่นหน่า ก็เห็นเงียบๆเลยชวนคุย" ผมรีบแก้ตัวใหญ่เลยครับ เฮียแม่.งน่ากลัวอีกและ

 

เฮียแสยะที่มุมปากแบบที่ชอบทำก่อนจะเอื้อมมือมาปิดตาผมไว้

 

"ทำไรเฮีย"

 

"แป๊ปนึง" เฮียดุผมเบาๆเมื่อผมพยายามแกะมือเฮียแกออกจากตาผม

 

"เล่นไรเนี่ย มันมองไม่เห็น!"

 

"10 9 8 7...." แหนะ ไม่สนใจกรุอีก แล้วนับถอยหังทำแป๊ะไรวะ

 

"3 2 1 ยินดีต้อนรับสู่มาเก๊า" พอสิ้นเสียง มือใหญ่ก็เปิดออก แสงไฟจากตัวตึกอาคารที่ถูกประดับไว้ทั้วเมืองได้ถูกเปิดออกพร้อมกัน ทำให้ตอนนี้ทั้งเมืองมีแต่สีสันของแสงไฟสวยงามเต็มไปหมด ผมมองมันอย่างตื่นตาตื่นใจ มันสวยจริงๆนะครับ สวยเอามากๆ ยิ่งตึกที่เป็นคาสิโนยิ่งตกแต่งได้สวยสุดๆ เมื่อตัดกับสีท้องฟ้าที่มืดครึ้มนั้น ผมมองมันอยู่นานจนหลังผมสัมผัสกับอกแกร่งข้างหลังอย่างลืมตัว ผมพิงอกเฮียแล้วนั่งดูการแสดงไฟตรงหน้าอยู่นานจนผมไม่รู้สึกตัวเลยว่า มีตาคู่โตกำลังจ้องมองผมอยู่ ก่อนพูดออกมาเสียงเบาแต่มันทำให้หัวใจผมทำงานหนักอีกแล้ว

 

 

 

 

"เมิงทำตัวน่ารักอย่างนี้ กรุค่อยอยากจะตามใจเมิงหน่อย นาชา"

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130502