Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

By nooonaa

 

 

มาเก๊า V : เพียงเพราะผมเป็นเมีย

 

 

โอ๊ยๆ ปวดหัวเว้ย แล้วคืนนี้ผมจะไปนอนไหนวะเนี่ย เอางี้ดีกว่า...มันต้องพูดอย่างนี้ กรุจะนอนยังไงวะเนี่ยไม่มีประตูห้อง แม่.ง เมิงเป็นปลวกรึไงถึงเอาประตูกรุไปเนี่ย คืนนี้หนาวตายห่.า อย่าให้กรุมีทางออกนะเมิง กรุจะหนีไปให้ไกลๆเลย คนอย่างไอ้นาชาน่ะ...ชอบเรื่องเซ็กซ์แต่ไม่ได้ ได้ง่ายๆนะเว้ย

 

แล้วดูเฮียเงินดิ ลอยหน้าาลอยตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แถมยังขนงานมานั่งทำที่โซฟาเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ เมิงจะมานั่งจ้องหน้ากรุทำไมเนี่ย แล้วไอ้คนออกแบบห้องนี่ก็ดีเนอะเอาเตียงหันชนกับประตู แล้วประตูก็ดันตรงกับโซฟาห้องนั่งเล่นเป๊ะ อืมแล้วทีนี้กรุจะแกผ้าแก้ผ่อนนอนบนเตียงไม่ได้เลยใช่มั้ย มีตาคู่เบ้อเร้อมาจ้องขนาดนี้ แล้วนี่เมิงจะจ้องให้กรุท้องเลยรึไง นี่จ้องมาสองชั่วโมงแล้วนะ แล้วเมิงก็ไม่คิดจะมาช่วยกรุเลยใช่มะ ถึงปล่อยให้แก้ผ้านอนแผ่หราอยู่บนเตียงเนี่ย เอาสิๆกรุจะนอนอยู่อย่างนี้ให้เมิงอ้วกกันไปข้าง แล้วคอยดูเมิงกับกรุใครจะแน่กว่ากัน

 

"เมิงกำลังยั่วกรุอยู่ใช่มั้ย" เห้ยๆ กรุไม่ได้ยั่วนะเว้ย กรุแค่ลุกไปแต่งตัวไม่ไหว (เปลี่ยนไวจังวะกรุ!!)

 

ผมสะบัดหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจแล้วนอนคว่ำหน้าโดยมีแค่ผ้าห่มผืนหนาคลุมแค่บั้นท้ายลงไป ตอนนี้ผมไม่มีแรงที่จะขยับตัวแล้วครับ แค่ดึงผ้าห่มให้ห่มทั้งตัวยังลำบาก มันปวดจริงๆ ผมว่าเฮียเงินต้องเป็นพวกซาดิสแน่ๆ ทำแต่ละทีเอาสะผมขยับไม่ได้เป็นวันๆ

 

ผมรู้สึกถึงแรงยวบที่เตียงแต่ผมก็ไม่หันกลับไปมอง จนผมเริ่มรู้สึกมีอะไรมาลูบๆวนๆอยู่ที่หลังผม มันก็เริ่มต่ำลงจนหายเข้าไปในผ้าห่ม ผมรีบคว้ามือนั้นไว้ทันก่อนที่มันจะเริ่มขยำก้นผม ผมรีบจิกตามองเจ้าของมือใหญ่นั้นที่เอาแต่จ้องหน้าผมนิ่ง

 

"เมิงยั่วกรุเองนะ" ไอ้เหี้.ย กรุไปยั่วเมิงตอนไหนวะ กรุนอนพะงาบๆจะห่.าอยู่แล้วเนี่ย ผมรีบลุกออกจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างไว มันไม่ปลอดภัยแล้วครับ ให้ผมโดนอีกรอบคราวนี้ขี้ไม่ต้องเบ่งกันพอดี พอผมจัดการอาบน้ำใหม่เสร็จก็ออกมาอีกทีโดยแค่มีผ้าขนหนูห่อท่อนล่างอย่างเดียว แต่ก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อกระเป๋าเสื้อผ้าและเสื้อผ้าทุกอย่างของผมหายไป มันหายไปไหนเนี่ย ผมมองออกไปข้างนอกห้อง ก็เห็นเฮียแกส่งยิ้มให้ผมอย่างชั่วร้ายที่สุด นี่เฮียทำอะไรกับกระเป๋าเสื้อผ้าผมเนี่ย

 

"เฮียเงิน เสื้อผ้าผมหายไปไหน" ผมเดินไปหาเฮียแล้วถามเสียงขุ่น เฮียเงินวางดินสอสีกับกระดานวาดภาพนั้นลงแล้วเปลี่ยนมากอดอกมองผมนิ่ง

 

"ผมถามว่าเสื้อผ้าผมหายไปไหน!!"

 

"เวลาเมียเค้าถามผัวเค้าถามกันอย่างงี้หรอวะ กรุเพิ่งรู้นะเนี่ย" เมียบ้านพ่องเมิงสิ กรุหนาวสั.ด เอาเสื้อผ้ากรุมาเลยนะเว้ย อย่าให้กรุเดือด

 

"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับผม แล้วเอาเสื้อผ้าผมมาเดี๋ยวนี้" ผมขึ้นเสียงใส่อย่างอารมณ์เสียอย่างที่สุด มันจะกวนตรีนผมเกินไปแล้ว ที่ผมยอมเฮียยังไม่พอรึไง แต่เฮียเงินก็ทำท่าไม่สนใจผมอีกมันกวนอารมณ์ผมจนมันคลุกกรุ่น

 

"พูดจาดีๆ" นี่ที่กรุขึ้นเสียงไปมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่มั้ยวะ สุดท้ายมันก็ย้อนผมกลับมาอีกจนได้

 

"เฮียเงิน!!"

 

"พูดดีๆ" เฮียเน้นเสียงเข้ม

 

"เฮียเงิน...ผมหนาว" สุดท้ายผมก็แพ้ทางเฮียจนได้ เฮียเงินยิ้มเหมือนชอบใจที่ผมอ่อนเสียงลง เลยเดินเข้ามาหาผมที่ยืนอยู่ก่อนจะจูงมือผมเข้าไปในห้องของเฮีย ผมขืนตัวสุดฤทธิ์แต่ก็แพ้แรงเฮียอีกจนได้ สุดท้ายผมก็โดนเฮียเงินพาผมไปนั่งที่ปลายเตียง

 

"รออยู่ตรงนี้" ร่างหนาสั่งผมเสียงดุก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดมันออก ผมเห็นเสื้อผมทั้งหมดถูกแขวนอยู่ในนั้นเต็มไปหมด แต่เฮียดันหยิบเสื้อกันหนาวตัวโคร่งกับเสื้อยืดตัวหนาที่ไม่ใช่ของผมมาให้ แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจหรอกจะของใครก็ช่าง ต้องรีบไปจากห้องนี้ มันไม่ปลอดภัยกับผมอย่างที่สุด

 

ผมรีบคว้ามันมาใส่แล้วจะได้รีบออกไปจากห้องนี้สะที แต่เฮียกลับดึงผมกลับมานั่งที่เดิมแล้วเอาผ้าเช็ดหัวที่หยิบติดมือมาด้วยมาเช็ดหัวผมเบาๆให้

 

"เช็ดหัวก่อน เดี๋ยวจะไม่สบาย" ผมแทบจะไม่ได้ฟังสิ่งที่เฮียพูดสักนิด แค่กลิ่นหอมที่ลอยมาจาหตัวร่่างหนาทำให้ผมทำได้แต่เงยหน้าขึ้นมองปลายคาแหลมที่สูงขึ้นไป ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมเคยสัมผัสมาจากทุกคน มันทำเอาผมเผลอเอื้อมมือไปคล้องเอวสอบสวยนั้น มือใหญ่ชะงักไปนิดก่อนจะเริ่มเช็ดอีกครั้ง

 

"เลิกดื้อกับกรุเถอะนาชา กรุขอร้อง เชื่อฟังกรุเหมือนเมื่อก่อน...โอเคมั้ย" เสียงนุ่มนั้นเอ่ยถาม

 

"เรื่อง!!" ใช่เรื่องไรวะ ถ้ากรุเลิกเมิงก็แกล้งกรุอีก...เหมือนเมื่อก่อน

 

"นาชา กรุจะทำยังไงให้เมิงเลิกดื้อกับกรุได้บ้างวะ กรุเหนื่อยแล้วนะ" เหนื่อยหรอ แค่นี้เหนื่อยหรอ หาเรื่องผมตลอดแล้วมาบอกว่าเหนื่อยเนี่ยนะ ถึงผมจะเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองแต่ผมก็มีเหตุผลเสมอ แต่นี่เฮียไม่เคยมีเหตุผลกับผมสักครั้ง แถมยังชอบบังคับผมด้วย

 

"เหนื่อยก็เหนื่อยสิ ถ้ามันเหนื่อยขนาดนั้นก็เลิกยุ่งกับผมไปสะ เดี๋ยวผมจะไปหาที่อื่นอยู่เอง" ผมผลักร่างหนาที่ยืนค้ำผมอย่ให้ออกห่างแล้วจะเดินหนีออกจากห้อง แต่เฮียเงินก็รั้งผมไว้จนเสียหลักเซไปนอนแอ้งแม้งบนเตียงกว้างอีก

 

ทำไมชีวิตกรุเหมือนนางเอกละครน้ำเน่าจังวะ ไม่เคยหนีพ้นสักครั้ง

 

"เมิงจะเอายังไง" เฮียถามผมเสียงเรียบ แต่ดูก็รู้ว่าเฮียคงกำลังระงับอารมณ์อยู่สุดๆ ผมจะยังคงดื้อต่อไปหรือจะยอมเฮียมันดี แต่เฮียแค่อยากให้ผมยอมแพ้เฮียแน่ นิสัยชอบเอาชนะอย่างเฮียผมเจอมาตลอดแปดปีที่พยายามทำให้ผมยอมแพ้เรื่องน้ำมนต์ ครั้งนี่ก็คงเช่นกัน แล้วนี่ผมจะสนใจอะไรอีก ตอนนี้ทางใครทางมันแล้ว เรื่องอะไรผมจะยอม

 

"เอาทุกอย่างผมคืนมา แล้วต่างคนต่างไป" ผมรู้สึกได้ว่าตัวเฮียแข็งทื่อไปเลยที่ผมพูดแบบนั้นออกมา มันคงจะผิดขาดสินะที่ผมไม่ยอมเฮียเงินอีกแล้ว ผมยอมเป็นตัวตลกให้ตระกูลน้ำแกล้งมาตลอดแปดปี เพียงเพราะผมรักน้ำมนต์   แต่ตอนนี้มันไม่ใช่

 

"เมิงพูดอะไรออกมาไอ้นาชา กรุถามว่าเมิงพูดอะไรออกมา!!!" มือหนาจับไหล่ผมไว้แน่นแล้วบีบจนผมเจ็บไปหมด สีหน้าเฮียดูโกรธผมมาก

 

"เจ็บนะ ปล่อยผม!!!" ผมกระชากเฮียออกจากตัวผมแล้วรีบวิ่งไปหลบอีกฝั่งของเตียง เฮียยืนจ้องผมสักพักแล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะปิดมันลง

 

ป๊อก

 

เห้ย!! ล็อคทำเหี้.ยไรวะ กรุไม่ได้คิดจะอยู่กับเมิง

 

ผมมองอย่างตกใจก่อนจะหันไปมองเฮียเงินอีกครั้ง

 

"เฮียจะทำไรวะ!" ใจผมสั่นแล้วละตอนนี้

 

"ทำไมเมิงดื้อขนาดนี้วะ กรุจะทำยังไงกับเมิงดีเนี่ย"

 

"เฮียจะทำอะไร!!" ผมตะโกนถามเฮียอีกครั้งอย่างตกใจ แต่เฮียแค่ส่งยิ้มน่ากลัวนั้นมาให้เท่านั้น

 

"เมิงมาตกลงกับกรุดีๆแล้วเมิงจะทำอะไรก็ทำ" แล้วที่เมิงพูดกรุจะเชื่อได้มั้ยวะ ดูหน้าเมิงกรุก็ค้านเต็มทีและ

 

"เฮียต้องการอะไร"

 

"เมิงต้องอยู่ที่นี่" เรื่อง!!ดิ อยู่ก็โดนทะลวงแบบเดิมอะดิ ไม่ได้โง่นะเว้ย

 

"ทำไมต้องอยู่ด้วย ผมไปก็ดีแล้วนิ จะได้ไม่ต้องมีใครมากวนเฮียอีก"

 

"ก็เมิงเป็นเมียกรุ เมิงก็ต้องอยู่กับผัวเมิงที่นี่สิวะ!!" เหตุผลแค่นี้เนี่ยนะ เพียงเพราะผมเป็นเมียเนี่ยนะ แล้วเฮียเป็นผัวเนี่ยนะ ง่ายไปมั้ย มันง่ายไปมั้ยถ้าเทียบกับความรู้สึกของผม

 

"เพียงผมเป็นเมียเฮียเนี่ยนะ หึ...หึ งั้นไม่ต้องหรอก" ผมเค้นเสียงออกมาอย่างสมเพชตัวเอง

 

"ก็ได้นาชา...กรุแค่รู้สึกแย่ที่กรุเหยียบย้ำศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอย่างเรา วันนั้นกรุจะหยุดก็ได้ แต่กรุก็ไม่สามารถหยุดมันได้ กรุไม่อยากเป็นคนเลวขนาดนั้น" เหยียบย้ำหรอ หยุดหรอ คนเลวหรอ หึ!! ก็ได้..ถ้าต้องการแบบนั้น อยากเล่นเกมกับผมมากใช่มั้ย ผมจะเล่นตามเฮียก็ได้

 

"ก็ได้ แต่!!.....เฮียต้องเชื่อฟังผมทุกอย่าง" ผมต้องหาหลักประกันว่าผมปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นี่

 

"ตกลง " เห้ย! ไมมันง่ายอย่างงั้นอะ บทจะโหดก็โหดลากเลือด พอจะดีก็ดีสะน่าหมันไส้ ตกลงต้องการไรจากกรุวะ

 

"งั้นก็ออกไปจากตรงนั้น ผมจะกลับห้อง" ผมชี้ไปตรงที่เฮียยืนบังประตูอย่างกลัวๆ แต่เฮียมันแค่หันไปมองประตูแล้วกลับมาจ้องผมแบบเดิม

 

"ที่นี่ไงห้องเมิง"

 

"พูดเรื่องไรวะ"

 

"เมิงต้องอยู่ที่นี่"

 

"ไม่!!  ผมจะกลับห้องผม" ผมขึ้นเสียงอย่างเป็นต่อ

 

"ไม่!!!!" อ๊าก !! จะเสียงดังหาพระแสงไรเนี่ย ไหนบอกจะเชื่อฟังผมทุกอย่างไงวะ เฮียขึ้นเสียงใส่ผมสะเสียงดังจนผมต้องกระโดดขึ้นเตียงหลังใหญ่ตรงหน้าแล้วรีบมุดลงกับผ้าห่มผืนหนาที่มีแต่กลิ่นเฮีย ผมจะไหวกับสามีป้ายแดงของผมมั้ยเนี่ย แล้วยิ่งทุกอย่างในห้องนี้มีแต่กลิ่นของเฮียเงินเต็มไปหมดด้วย

 

"แล้วเลิกดุผมสักที ถ้าตะคอกผมอีกทีเดียว เฮียจะไม่ได้เห็นหน้าผมอีกเลย" ผมตะโกนออกไปจากในผ้าห่ม เฮียไม่ตอบอะไรกลับมา แต่ผมกลับได้ยินแค่เสียงหึในลำคอสวยแค่นั้น สักพักผมก็รู้สึกถึงผ้าห่มที่ถูกเลิกขึ้นแล้วแรงยวบบนเตียงที่ผมนอนขดตัวอยู่ ผมนี่แทบหลับตาปี๋ไม่อยากรับรู้อะไรอีก พอดีกับแรงดึงตัวผมจากข้างหลังเข้าชนแผ่นอกกว้างนั้นก่อนจะกอดเอวผมไว้แน่น

 

"ตัวเมิงนี่หอมจริงๆ นาชา" คำพูดแค่นั้นเล่นเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จนหน้าผมร้อนขึ้นมากระทันหัน อาจจะเป็นเพราะผมร้อนก็ได้ ใช่ๆ เพราะผมร้อนแน่ๆหน้าผมเลยร้อนตามไปด้วย มันไม่ได้เป็นเพราะผู้ชายร่างหนาที่กำลัง......

 

กอดผมได้แน่นขนาดนี้

 

.....

 

 

แล้วถ้าวันนี้...ผมไม่ได้เป็นเมียเฮีย

 

เฮียจะยังกอดผมแบบนี้มั้ย

 

เฮียเงิน

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130501