Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

By nooonaa

 

 

 

มาเก๊า VII : เฮียมีอีหนูใช่มั้ย!!

 

 

 

"เฮียเงิน"

 

"เฮียเงิน เฮียเงิน เฮียเงิน!!" อะไรเนี่ย เรียกรอบที่ร้อยแล้วนะ ทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมามองผมละ ตะโกนใส่แม่.งเลย แหนะ! ยังทำมาเป็นลอยหน้าหน้าลอยตาอีกนะ

 

"ถ้าเมิงยังเรียกกรุได้สั้นแค่นั้น เมิงก็เรียกต่อไป" เห้ย อะไรวะ อยู่ดีๆก็มากวนตรีนผม เฮียพูดเสร็จก็เดินไปเอากระดานวาดภาพที่ห้องมานั่งวาดต่อ

 

อะไรเนี่ย เมื่อวานยังใจดีกับผมอยู่เลย แต่พอข้ามวันไปกลับมาเมินผมสะงั้น แล้วอย่างนี้ผมจะทำไงต่อไปอะ

 

"เฮียเงิน...."

 

"ครับ!!!" เออเว้ย ครับก็ครับ จะอะไรกันนักหนาวะ แม่.ง!!

 

"เฮียเงินครับ"

 

"ว่าไง" เฮียลดกระดานวาดนั้นลงแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ

 

"หิวข้าว" ผมลากเสียงให้นิ่มขึ้นเพื่อที่เฮียจะไม่กวนประสาทผมอีก

 

"แล้วข้าวผัดที่ทำไว้ให้ละ"

 

"ผมอยากกินสปาเก็ตตี้...อยากมากด้วย" คือว่า...เฮียทำข้าวผัดวางไว้ให้แต่เช้าแล้วครับ แต่คือมัน ผมไม่อยากกินนี่ โอเคๆ...ผมเรื่องมาก ผมยอมรับ แต่แค่ผมอยากนี่

 

เฮียจ้องหน้าผมแบบรำคาญนิดๆ เล่นเอาผมขนลุกเลยครับ

 

"เอาไส้กรอกด้วยนะครับเฮียเงิน"

 

อืมอร่อยสุดๆเลยครับ เฮียเงินนี่ไม่แค่จะวาดรูปสวยสุดๆแต่ยังทำอาหารอร่อยอีกนะเนี่ย เออ...อย่างนี้ค่อยอยากอยู่ด้วยหน่อย

 

"อร่อยมั้ย" เสียงนุ่มทุ้มถามผม

 

"อร่อยครับ" ตอนนี้ผมอารมณ์ดีสุดๆ ผมจะเลิกกวนเฮียสักครึ่งชั่วโมงละกันนะ เอาละกินก่อนกินก่อน

 

"นาชา มันเลอะจมูก" ผมรีบตะครุบจมูกตัวเองก่อนที่นิ้วเรียวสวยจะมาถึง ไม่ได้แอ้มกรุหรอกเว้ย

 

"ผมเช็ดเองได้หน่า"

 

"หึ" เฮียส่งเสียงแค่นั้นแล้วลุกออกไป แล้วกลับไปนั่งวาดรูปของเฮียเหมือนเดิม ผมคว้าเอากระดาษทิชชูมาเช็ดที่จมูกผมแต่มัน..ดันไม่มีอะไร

 

เฮียจะโกหกผมทำไมเนี่ย

 

อย่าทำแบบนี้บ่อยๆสิ ใจผมมันเต้นแรงเกินไปแล้ว

 

 

 

"นาชา อยู่บ้านนะ" อยู่ดีๆเฮียก็เดินมาบอกผมหลังจากที่ทำอาหารเย็นให้ผมเสร็จ ผมรีบดีดตัวออกจากโซฟาหน้าทีวีอย่างไว จะไปไหนอ่า ไม่อยากอยู่คนเดียวนะเว้ย

 

"ไปทำงานหรอเฮีย นี่มันจะทุ่มแล้วยังต้องไปทำงานอีกรึไง" ผมถามเฮียแต่เฮียก็ไม่สนใจผม จะเล่นตัวไปไหนวะ พูดดีๆกับกรุบ้างดิ เห้ยหรือว่า...

 

"เฮียจะไปหาอีหนูใช่มั้ย!!!"

 

"จะบ้ารึไง นี่เมิงใช้ไรคิดวะ" เฮียโผล่ออกมาจากห้องโดยที่ตัวเองนุ่งแค่ผ้าขนหนูช่วงล่าง แล้วทำไมผมต้องหน้าร้อนผ่าวด้วยเนี่ย แค่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวเอง ผมก็นุ่งมั้ง

 

"ก็ใช้สมองฉลาดๆของผมเนี่ยแหนะ"

 

"นี่ฉลาดแล้วใช่มั้ย" เออสิวะ

 

"ถ้าไม่ฉลาด ผมก็คงไม่รู้ว่าเฮียกำลังจะไปหาอีหนู ใช่มั้ยละ" ผมเดินไปประจันหน้าเฮียอย่างโกรธจริงๆ นี่มันหยามกันชัดๆเลยนี่หว่า

 

"หึ..กรุจะคิดว่าเมิงกำลังหึงกรุละกัน..นาชา" ใครหึงเมิง ไม่มี๊(เสียงสูง) มั่วแล้ว ฮู้...ทำไมเหงื่อกรุไหลวะ

 

"พูดไรวะเฮีย อย่ามามั่ว" รอยยิ้มนั้นอีกแล้ว...รอยยิ้มแสยะอย่างนั้นอีกแล้ว ทำอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ

 

เฮียแค่ยิ้มแบบนั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมนี่จ๋อยเลยสิ จะทำไงต่อไปวะ

 

 

 

"เห้ย!  เมิงมาได้ไงวะ" เฮียร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆผมก็กระโจนขึ้นรถเฮียอย่างไวเมื่อเฮียเงินปลดล็อคประตูรถ แล้วก็นั่นแหละ...ผมก็มานั่งอยู่นี่ไง

 

"ก็เฮียจะปิดปังผมทำไมละ ผมอยากรู้ก็ต้องทำงี้แหละ...ช่วยไม่ได้" ผมแบะปากอย่างไม่สนใจแล้วจัดการคาดเข็มขัด นี่ผมอยู่ที่นี่มาเกือบอาทิตย์ผมเพิ่งรู้ว่าเฮียมีรถขับด้วยอะ แล้วมาปล่อยให้ผมนั่งรถเมล์หรือไม่ก็เดิน เจริญเนอะ

 

"นาชา! เมิงอย่ามาดื้อกับกรุนะ กรุจะไปทำงาน" ดุผมอีกแล้วอะ เมิงจะดุทำไมวะ ก็รู้อยู่ว่าไงกรุก็ไม่ยอมเหมือนกัน

 

"ทำงานไรดึกขนาดนี้เล่า!" เอาสิเมิง

 

"กรุต้องไปงานเลี้ยงที่บ้านเจ้านาย เมิงเข้าใจมั้ย" หน่ะ เริ่มและ สุดท้ายก็ไปงานปาร์ตี้สังสรรค์นี่เอง

 

"งั้นผมก็จะไปด้วย" ผมเน้นเสียงให้เฮียรู้ว่าตอนนี้ผมก็เอาจริง เฮียส่ายหัวอย่างรำคาญๆ

 

"มันไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะที่จะเอาเด็กไปด้วยได้" ดูถูกกันอีกและ

 

"ผมเป็นเมียของเฮีย ผมไม่ใช่เด็ก!" ผมเน้นเสียงเข้มอีกครั้ง เฮียดูจะเริ่มอารมณ์เสียแล้วครับ สมน้ำหน้า อยากมามีความลับกับผมเองนะ

 

"เป็นเมียกรุให้ตลอดละกันเมิงน่ะ" แล้วรถก็เคลื่อนตัวออก

 

 

 

รถคันงามของเฮียเงินจอดที่หน้าตึกสูงตึกหนึ่ง มันหรูเอาการเลยครับ เฮียพาผมไปที่ห้องๆหนึ่ง ที่มีอยู่สองห้องของแต่ละชั้น เฮียกดกริ่งแล้วสักพักก็มีคนมาเปิดประตูให้ คนนั้นดูน่าจะเป็นเจ้าของบ้านนะครับ อายุน่าจะประมาณสี่สิบแต่ดูภูมิฐานน่าดู เฮียคุยเป็นภาษาจีนกับเค้าแล้วชี้มาทางผม เค้ายิ้มให้ผมก็ยิ้มตอบ ก่อนจะพูดอะไรกับเฮียอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับหัวเราะต่อท้ายด้วย เฮียเอาแขนมาพาดบ่าผมไว้แล้วดึงเข้าใกล้เฮียมากขึ้น นี่ตกลงพวกเมิงคุยไรกันวะถึงต้องมองกรุไปมองกรุมาเนี่ย

 

สักพักผู้ชายคนนั้นก็เดินจากไป เฮียเลยพาผมเข้าไปในงาน ห้องที่นี่ใหญ่มากๆเลยครับ สวยด้วยหรูสุดๆ แต่เมื่อกี้นี้ตกลงคุยอะไรกันน่ะ อยากรู่นะเนี่ย

 

"เฮีย เมื่อกี้เฮียคุยอะไรกันหรอ" ผมกระตุกแขนเสื้อเฮียไว้ เฮียหันมามองแล้วตอบผม

 

"เค้าบอกว่ากรุตาแหลม"

 

"ตาแหลมอะไร" ผมถามย้ำ มันจะมีลับลมคำนัยอะไรกันนักหนา บอกก็บอกมาเถอะหน่า

 

"นั่งนี่นะ กรุตั้งไปทำงานแล้ว" เห้ยอะไรอะ ซิ่งอีกและ ตลอดอะ จะรู้เรื่องสักอย่างบ้างมั้ยในชีวิตเฮียเนี่ย

 

แล้วเฮียก็เดินไปเลยครับ ปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียว ผมเลยเดินไปหาอะไรกินที่โต๊ะตัวใหญ่ที่มีอาหารมากมายวางอยู่ ก็อร่อยดีแต่เฮียเงินทำอร่อยกว่าเยอะ อะไรๆ ผมแค่บอกเฉยๆว่าเฮียทำอร่อยกว่า ผมไม่ได้คิดอะไรนะ อะ..ชิ้นนั้นน่ากินวะ(เปลี่ยนเรื่อง)

 

"สวัสดีครับ" ผมหันไปทางต้นเสียงก็เจอคนจีนหน้าหล่อคนหนึ่งที่สูงกว่าผมเยอะ น่าจะเท่าๆกับเฮียได้ เค้าส่งยิ้มให้ผม แต่ที่ผมแปลกใจคือ พูดไทยได้ชัดมากเถอะ

 

"สวัสดีครับ" ผมยิ้มทักก่อนจะเดินไปดูอาหารอีกจาน ตอนนี้ผมหิวมากๆ ผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่สปาเก็ตตี้มื้อเที่ยง แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังเดินตามผม

 

"เป็นคนไทยจริงๆด้วย"

 

"คนอาหรับมั้ง" ก็กรุพูดไทยกับเมิงอยู่ยังจะทำมาเป็นตกใจ อย่ามากระแดะใส่กรุ ขนลุก ตัวอย่างควาย

 

"ฮึๆ คุณนี่ตลกจริงๆนะครับ" เออขอบใจ ผมหันไปยิ้มกว้างให้แล้วก็หุบฉับเหมือนล้อเลียนไปทีหนึ่ง ก่อนจะหนีมานั่งที่เดิม แต่มันก็ยังตามมาอีก เมิงต้องการอะไรจากชีวิตกรุวะ ไปเอาจากเฮียเงินนู้น อยู่ที่นั่นหมดแล้ว แต่ตอนนี้ทำไมทันร้อนอย่างนี้วะ เหงื่อผมเริ่มออกเยอะแล้วเนี่ย

 

"มาทำอะไรที่นี่ครับ คุณทำงานอะไรที่แผนกนี้หรอ ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย" คงจะเคยเห็นนะ กรุก็เพิ่งมาเหมือนกันนั่นแหละ แต่ตอนนี้ผมเริ่มรำคาญมันแล้วครับ ทำอย่างกับไม่เคยคุยกับคนไทย ผมเลยควักมือเรียกมันมาใกล้ก่อนกระซิบข้างหูมัน

 

"ผมแอบเข้ามาน่ะ...อย่าบอกใครนะว่าผมแอบมากินอาหารที่นี่ ผมไม่ได้มากินข้าวมาสามวันแล้ว"

 

"จริงหรอครับ" ฮ่าๆ เมิงนี่โง่หรือโง่กันแน่วะ เชื่อกรุด้วย ผมนี่กลั้นขำแทบตายแหนะ ตลกวะไอ้นี่

 

"แล้วคุณชื่ออะไรครับ"

 

"นาชา!" เสียงเรียกผมจากอีกมุมห้องก่อนที่คนเรียกจะเดินมาหาผม หน้าเฮียดูโกรธมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น ถึงผมจะทะเลาะกับเฮียรุนแรงขนาดไหนแต่เฮียไม่เคยแสดงท่าทีว่าโกรธขนาดนี้ เล่นเอาผมขนลุกไปทั้งตัวแล้ว

 

"มานี่!!" เฮียกดเสียงต่ำจนน่ากลัวอีกครั้ง ผมเลยรีบวางจานแล้วเดินไปหาเฮียที่อยู่อีกฝากแต่ผู้ชายคนนั้นกับจับข้อมือผมไว้

 

"นาชาหรอครับ ผมชื่อหย่งเต๋อครับเรียกว่าอาเต๋อก็ได้" โอ๊ยเมิง อย่าเพิ่งมายุ่งกับกรุตอนนี้ ผัวกรุจะกินหัวอยู่แล้วเนี่ย

 

"นาชา มานี่!" นี่ก็ดุจริงเว้ย ผมรีบแกะมือใหญ่นั่นออกแล้วรีบกระโจนเข้าหาเฮียอย่างไว

 

"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเฮียเงิน" ผมรีบอธิบายให้เฮียฟังแต่เฮียไม่สนใจผมสักนิด แถมยังจ้องหน้าคุณอาเต๋อคนนั้นอีก

 

"ไม่ทราบว่าคุณหย่งเต๋อมีธุระอะไรกับคนของผมหรอป่าว" เสียงน่ากลัวได้อีก

 

"คงมีมั้งครับ" เห้ยเมิง กรุขอเตือน อย่าแม้แต่จะติดกวนตรีนเฮียเงินมันนะเว้ย ตายเลยนะเมิง

 

"หมายความว่า" เฮียกัดฟันกรอดจนเส้นเลือดขึ้นหน้า

 

"หึ...ก็แค่ เราคงได้เจอกันบ่อยแน่ครับ นาชา"

 

เมิงจะมายุ่งอะไรกับกรุ แค่เฮียเงินคนเดียวกรุก็รับมือไม่ไหวแล้ว

 

 

"นาชา...กลับบ้าน!!"

 

ตายแน่กรุ

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130503

 

เม้นให้ไรเตอบ้างนะคะ

เจอกันตอนหน้าคะ

ขอบคุณคะ