Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

by nooonaa
 
 
มาเก๊า III : สับสน
 
 
อูย...ปวดหลังชะมัด
 
อย่างกับโดนม้าแยกร่างผมออก ปวดทั้งหลังทั้งสะโพก ขยับนิดขยับหน่อยละเหมือนมันจะหักทั้งตัว ไอ้เฮียบ้านั่นเอาแรงมาจากไหนไม่รู้ ขย่มผมได้ขย่มผมดี อย่าให้ถึงทีกรุนะเมิง กรุจะเอาให้คางเหลืองเลยคอยดู แต่ว่าตอนนี้ผมเริ่มหิวแล้วครับขอพักเรื่องนั้นไว้ก่อนแล้วกัน ก็เมื่อคืนกินไปนิดเดียวเองแถมยังใช้พลังงานไปตั้งเยอะ แล้วเมื่อคืนใช่ว่าเฮียมันจะจบแค่นั้นนะครับเล่นผมจนถึงเช้า ผมนี่แทบกระอักน้ำเฮียตายคาเตียง คนบ้าอะไรแรงเยอะชะมัด แล้วนี่ตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ไปไหนเนี่ย เมียเมิงนอนพะงาบๆอยู่บนเตียงเนี่ยรู้บ้างป่าววะ ผมเงยหน้าขึ้นจากหมอนอย่างยากลำบาก มองดูรอบๆห้องแต่ก็ไม่เจอใครเลย ผมเห็นโพสอิทแปะไว้ตรงหมอนข้างผม มันมีข้อความข้างในว่า
 
' กินข้าวและยาด้วย และห้ามไปไหน นี่เบอร์ชั้น  186-2005-0000'
 
เฮียแกเขียนไว้แค่นั้นแต่ทำเอาใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ โดยเฉพาะประโยคหลัง 'ห้ามไปไหน' เหมือนกลัวว่าผมจะเป็นอะไรไปงั้นแหละ แค่คิดผมก็ยิ้มแล้ว ว่าแต่ผมจะคุมเฮียเงินยังไงดีเนี่ย แค่เรื่องบนเตียงผมยังแพ้เฮียเลยอะ ผมจะทำยังไงดีเนี่ย แล้วเรื่องอะไรผมต้องฟังเฮียด้วย เอาไงดีหว่า
 
ผมลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก นี่มันเจ็บขนาดนี้เลยหรอวะ ตอนตัวเองทำไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้ ผมพาตัวเองไปล้างเนื้อล้างตัวเองอีกครั้ง แล้วเอาที่เมื่อคืนเฮียเงินมันปล่อยทิ้งไว้ออก นี่ขนาดทำผมแล้วยังไม่รับผิดชอบผมเลย หนีหายไปไหนไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้อยากกินกาแฟสดร้อนๆจังครับ อากาศหนาวๆแบบนี้เหมาะที่สุด อาบน้ำแล้วไปหากาแฟกินดีกว่า เออ...แลกเงินด้วย ลืมไปเลย
 
ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วเตรียมออกจากห้อง แต่ให้ตายเถอะ เจ็บก้นวะ ทำไงกับมันดีเนี่ย เดินแทบไม่ไหวละ ผมก้มดูแผนที่อีกครั้งเมื่อผมมาอยู่หน้าคอนโด ถ้าผมต้องไปที่ตู้กดเงินอินเตอร์ผมต้องไปอีกไกลเลยละ เงินที่เหลือตอนนี้คงไม่พอค่าแท็กซี่แน่ จะเดินไปสังขารตอนนี้ก็คงไม่ไหว ผมเลยเลือกที่จะเดินไปกินกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากนี่ดีกว่า ผมเดินตามทางเรื่อยๆแต่ทำไมมันไกลจัง ขาผมเริ่มไม่ไหวแล้วครับ มันสั่นอย่างกับเจ้าเข้า นี่ผมฝืนตัวเองขนาดนั้นเลยหรอ อยู่ดีๆผมก็ล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง เข่าผมกระแทกพื้นอย่างจังดีที่มือช่วยมันค้ำ ไม่งั้นเข่าผมคงแตกแน่ ผมพยายามที่จะพยุงตัวเองขึ้นอย่างลำบากอีกครั้ง แต่มันไม่ไหวแล้วครับ ผมปวดไปหมดทั้งตัวแล้ว ผมจะทำไงดีครับ แถวนี้ก็ไม่มีใครสนใจผมเลยสักนิด มองผ่านผมอย่างกับผมเป็นตัวอะไรสักอย่าง ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ
 
ครืดๆๆๆ
 
โทรศัพท์ผมที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงมันสั่นขึ้น ผมรีบล้วงมันออกมารับทันที
 
(นี่นายอยู่ไหนห๊ะ!...ชั้นบอกให้อยู่ห้องไม่ใช่รึไง ทำไมถึงดื้อจังวะ ห๊ะ!) เสียงตะคอกใส่ผมจากปลายสายมันเหมือนโกรธผมมากๆ แต่สำหรับผมตอนนี้มันทำให้ผมใจชื้นขึ้นมากๆเลยครับ มันเหมือนผมได้ยกเขาออกจากอก
 
"เฮียเงิน...ช่วยผมด้วย ผมเดินไม่ไหว" ผมเสียงสั่นไปหมด จนพูดออกมาแทบไม่เป็นคำ ผมได้ยินปลายสายชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะถามผมเสียงเย็น
 
(นายอยู่ไหนตอนนี้)
 
"ผมอยู่ข้างๆคอนโดครับ" ผมตอบเฮียเงินไปก่อนที่สายจะถูกตัดทันทีที่ผมพูดจบ เฮียจะมาหาผมมั้ย เฮียเงิน เฮียจะมาช่วยผมอย่างที่ผมหวังมั้ย
 
"นาชา" เสียงเรียกผมที่ดังขึ้น ทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมเห็นเฮียเงินวิ่งมาทางผมอย่างเร็วก่อนจะช่วยพยุงผมขึ้นจากข้างทาง เฮียเงินดูโกรธมากที่เห็นผมอยู่ในสภาพนี้ เฮียคงโกรธผมที่ผมไม่เชื่อที่เฮียบอกแน่ ผมจะทำไงดี
 
"ผมขอโทษที่ออกมา ผมแค่...ผมแค่.."
 
"ไม่ต้องพูด!...เดินไหวมั้ย" เมิงจะดุกรุอะไรหนักหนาวะ แค่นี้กรุก็จะร้องออกมาอยู่แล้ว เมิงต้องการอะไรจากกรุกันแน่วะ
 
ผมส่ายหน้าให้แทนคำตอบ เสียงเฮียน่ากลัวเอามากๆ ผมไม่ชอบเลย
 
เฮียเงินหันหลังให้ผมแล้วนั่งยองๆลงกับพื้น ผมมองเฮียตาปริบจนเฮียเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ
 
"ขึ้นมาสิ อย่าช้า!"  เฮียแกขึ้นเสียงใส่ผมใหญ่ อย่าทำตัวเจ้ากี้เจ้าการใส่ผมนะ ผมไม่ได้ทำผิดสักหน่อยถึงต้องมาโมโหใส่กันขนาดนี้
 
"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ผมนะ!" ผมตวาดใส่หลังเฮียแกไปยกใหญ่ แล้วไม่ยอมขึ้นขี่แผ่นหลังกว้างนั้น เฮียเงินหันมามองผมนิดหนึ่งก่อนจะอุ้มผมขึ้นพาดหลัง ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจ จนคนแถวนั้นมองพวกเราเป็นตาเดียว ผมนี่อายแทบซุกแผ่นดินหนีเลยครับ เฮียเงินทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้ว
 
"ปล่อยเลยนะเฮีย ไม่ต้องมาสนใจผม ปล่อย!!!" ผมจิกหัวเฮียเงินอย่างแรงจนเฮียร้องอ๊ากใหญ่ สมน้ำหน้าสิเมิง เล่นกับใครไม่เห็นมาเล่นกับไอ้นาชา กรุสู้คนนะเมิง
 
"ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะนาชา กรุเจ็บ! โอ๊ย! เมิงจะจิกหาพ่องเมิงเรอะ " เฮียเหวี่ยงผมลงกับโซฟาเมื่อเฮียมันมาพาผมขึ้นมาถึงบนห้อง หลังผมแม่งแทบหลัก แล้วแม่.ง! ทำไมพูดกรุเมิงกับกรุวะสั.ด อย่ามาพูดหยาบๆกับกรุนะเว้ย
 
โอ๊ย!
 
ผมปาแจกันที่อยู่ข้างๆเข้ากับไหล่หนานั้นจนเฮียร้องออกมาใหญ่ สะใจเว้ย ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะที่ได้ระบาย แต่ผมคงคิดผิดแล้วละ ก็หน้าเฮียดูโกรธผมมาก ตายละเว้ย!  กรุตายคาโซฟาแน่
 
"ทำไมถึงทำตัวเป็นเด็กขนาดนี้ห๊ะ! ถ้ามันโดนหัวขึ้นมาจะทำไงวะ" เรื่องของเมิงสิ หัวเมิงไม่ใช่หัว แค่กรุสะใจก็พอและ หรือเมิงจะมีปัญหากับกรุวะ
 
"แล้วเฮียพูดกรุเมิงกับผมทำไมเล่า อย่ามาหยาบคายกับผมนะ" เสียงเงินชะงักไปนิดหนึ่งก่อนพูด
 
"เมิงก็เลิกทำตัวสร้างปัญหาแบบนี้สิวะ กรุบอกอะไรก็ทำตามสิ อย่ามาดื้อกับกรุให้มาก ไม่งั้นกรุเอาเมิงตายแน่" แม่.ง ใช่สิได้กรุแล้วก็ไม่สนใจ อยากทิ้งก็ทิ้งใส่มะ เหมือนชีวิตละครเลยวะ รันทดจริงชีวิตกรุ แม่.ง แต่สำหรับกรุฝันไปเถอะ เมิงได้กรุก็ต้องรับผิดชอบ
 
"นี่ขู่ผมเรอะ!! ไม่กลัวเว้ย ทำไม...เฮียจะทำไรผม ผมสู้นะเว้ย" เฮียแกจ้องเขม็งก่อนจะเดินหนีผมออกจากห้องนั่งเล่นไป
 
"อย่ามาเดินหนีผมนะเฮียเงิน กลับมาคุยกับผมก่อน!!" เฮียเงินไม่ตอบผมสักคำ หายเงียบไปเลยปล่อยให้ผมอารมณ์เสียอยู่คนเดียว ของกรุจะขึ้นแล้วนะเมิง อย่ามาเมินกรุแบบนี้ กรุไม่ชอบ
 
"เฮียได้ผมแล้วนะ  จะมาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ไม่ได้!..."  ผมตะโกนสุดเสียงให้เฮียมันได้ยิน เอาสิกรุจะเอาทั้งคอนโดนี้ให้รู้ไปเลยว่าเมิงทำกรุแล้วไม่รับผิดชอบ กรุไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะเว้ย
 
"ก็นายปล้ำชั้นเองนะ!" เฮียเงินตวาดผมพร้อมกับที่เฮียแกเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกาละมังใบเล็กและกล่องทำแผล แต่เสียงเฮียทำเอาผมสะดุ้งเฮือกเลยครับ
 
"มัน...มันก็เหมือนกันนั้นแหละ...เฮียต้องรับผิดชอบ" ผมตอบกระตุกกระตักอย่างหาทางออกไม่ได้แล้ว ยิ่งหน้าเฮียแกโกรธขนาดนั้นผมยิ่งร้อนรน ทำไมเฮียเงินต้องมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้ด้วยเล่า
 
"เมิงนี่มันตัวปัญหาจริงๆเลยวะ"
 
"เออ ผมมันไม่ได้เป็นเด็กดีอย่างคนอื่นเค้านี้ แล้วจะทำไม จะบอกว่าได้ผมแล้วจะไม่รับผิดชอบใช่มั้ย เฮียแม่.งสันดารเลวได้ใจเลยวะ" ผมด่าเฮียเงินจนหอบ แต่มันก็แค่มองผมเคืองๆเท่านั้น แถมยังเอากาละมังมาวางไว้ใต้เท้าผมก่อนจะเอาถอดรองเท้าผมแล้วเอาไปแช่ที่น้ำอุ่นในกาละมังที่เอามา แต่เฮียก็ยังนวดเท้าผมไปด่าผมไป
 
"เมิงอยากเป็นเมียกรุรึไง๊ คนที่เคยขัดขวางความรักเมิงตลอด ทำอย่างกับเมิงทำใจเป็นเมียเค้าได้"
 
"เพราะอย่างนี้ใช่มะ เฮียเลยจะไม่รับผิดชอบผม" ผมผลักไหล่เฮียอย่างแรงแต่เฮียก็ยังนิ่งไม่ไหวติ่ง จนผมเริ่มโมโหแล้วนะ นี่ผมทำอะไรมันไม่ได้สักอย่างเลยใช่มั้ย
 
"กรุก็รับผิดชอบอยู่นี่ไง เมิงแม่.งชอบโวยวายวะ เงียบๆบ้างเถอะ" เมิงกล้าสั่งกรุอ่อ เมิงจะแน่เกินไปและ
 
"ทำไมห๊ะ! มีปัญหารึไง จะไปไหนก็ไปเลยไป ไม่ต้องมายุ่งกับผม" ผมทำท่าจะลุกขึ้นจากโซฟาแต่เฮียก็กระชากผมจนหล่นลงไปอยู่บนอกกว้างนั้น ผมพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนแกร่งนั้นแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมยิ่งผมดิ้นยิ่งเจ็บ
 
"อย่าดิ้นสิวะ"
 
"ก็ปล่อยสิโว้ย"
 
"ถ้าเมิงดิ้นกรุปล้ำเมิงซ้ำสองแน่!" เห้ย! นี่เมิงขู่กรุอ่อ อย่าคิดว่ากรุจะกลัวเมิง แล้วกรุก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นถึงกรุจะชอบเรื่องเซ็กซ์ก็เถอะ
 
"เฮียแม่.ง.ชั่ววะ ไม่รับผิดชอบแล้วยังจะเอาผมอีก ผมไกลๆตรีนผมเลย" ผมอาระวาดใส่เฮียใหญ่ แม่.งหยามกันชัดๆ เฮียพลิกตัวผมจนหลังผมแนบชิดกับหน้าอกกว้างของเฮียนั้น
 
"หยุดดิ้น!!!"  เฮียตวาดใส่ผมเสียงดังกว่าทุกครั้ง ทำเอาผมชะงักกึก เฮียมองหน้าผมนิ่งก่อนจะเอาเท้าผมเข้าไปแช่ที่กาละมังใบเดิมแล้วจับมือผมขึ้นมาดู มันถลอกจนแดงเถือก มีเลือดซึมออกมานิดหน่อยแต่มันก็แสบเอาเรื่อง
 
"ดื้อจนได้แผลเลยเป็นไง ถ้าเมิงไม่ดื้อแล้วฟังกรุ มันคงไม่มีแผลแบบนี้หรอก" เฮียเอื้อมเอากล่องทำแผลมาก่อนจะเริ่มเช็ดคราบเลือดออกให้
 
"โอ๊ย!  เบาๆสิโว้ย" ผมทุบต้นขาแกร่งที่นั่งซ้อนผมไว้ข้างหลัง เฮียแกไม่พูดอะไรแต่กลับเอาฝ่ามือผมขึ้นมาเป่าเบาๆ เล่นเอาแก้มผมร้อนไปหมด
 
"หายเจ็บรึยัง" เฮียมันจะรู้มั้ยว่าตอนนี้หน้าเฮียมันใกล้หน้าผมมากเกินไปแล้ว ยิ่งกลิ่นหอมๆที่เมื่อคืนผมได้สูดดมมันทั้งคืนยิ่งเอาผมอ่อนแรง ผมพยายามเอี่ยงหน้าหนีเฮียออกห่าง ไม่ใช่อะไรหรอกนะถ้าผมเมากลิ่นเฮียแล้วผมปล้ำเฮียเงินขึ้นมาทำไงอะ ผมยังหางานเลี้ยงตัวเองไม่ได้เลย ผมยังไม่อยากมีเมียตอนนี้ถ้าสามีละพอไหว
 
"ยังเจ็บอยู่หรอ" เฮียเงินเป่าแผลที่ฝ่ามืออีกครั้ง แล้วเริ่มทำแผลให้ มือเฮียเบากว่าเดิมมากทำให้ผมแทบไม่รู้สึกอะไรเลย แถมยังเสี้ยวหน้านั้นอีกมันทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว แต่ว่า...ผมรักน้องน้ำมนต์นิ ผมต้องไม่ใจเต้นกับคนที่กีดกันความรักของผมต้องแปดปีสิ หรือเป็นเพราะว่าเฮียเงินเข้ามาในช่วงที่ผมเจ็บปวดจากน้องมันอยู่ ต้องใช่แน่ๆ ผมต้องไม่ไขว้เขวกับเฮียเงินแน่ อย่ามาทำดีกับผมแบบนี้ ผมไม่มีวันหลงกลเฮียหรอก เฮียต้องการให้ผมเลิกยุ่งกับน้องมันแน่ถึงมาทำดีกับผมแบบนี้ ต้องใช่แน่ๆ
 
ผมรีบผลักอกแกร่งที่ไม่ทันระวังตัวนั้นออกก่อนจะวิ่งเข้าห้องของผมอย่างไว ผมต้องไปจากที่นี่แล้วละ ไม่งั้นผมได้สับสนตายแน่ แค่นี้ผมก็เจ็บจากรักครั้งแรกของผมจะตายอยู่แล้ว อย่าให้ผมสับสนกับคนที่เกลียดผมมาตลอด อย่าคิดว่าผมโง่  ผมไม่หลงกลใครนั้น
 
"นาชา!!" เสียงเฮียเรียกผมจากด้านหลังก่อนจะวิ่งตามผมเข้ามาในห้อง ผมรีบปิดประตูแล้วลงกลอนอย่างแน่นหนา ใจผมสั่นไปหมด ผมคิดไม่ออกแล้วว่าต้องทำยังไงต่อ ผมต้องทำอะไรสักเพื่อยุติเรื่องที่เกิดขึ้นนี้
 
"นาชา เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ นายเป็นอะไรเนี่ย" เฮียทั้งเคาะทั้งเขย่าประตูผมสะเสียงดัง แต่ผมก็ยังมองบานประตูนั้นนิ่ง ผมควรจะตัดใจสินะ
 
"ออกไปให้ไกลๆจากห้องผม เฮียมันเลวที่สุด ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเฮียไม่ต้องมายุ่งกับผม" ผมตะโกนออกไปนอกห้องจนสุดเสียง เสียงเขย่าประตูหยุดลงกระทันหัน ทำเอาใจผมหล่นวูบตามไปด้วย
 
"เมิงพูดห่.าไรวะ ไหนเมิงบอกว่ากรุต้องรับผิดชอบเมิงไงวะ..แล้วที่เมิงพูดออกมามันหมายความว่ายังไงที่ให้กรุไม่ต้องยุ่งกับเมิงอีก...เมิงบอกกรุมา!" เสียงเตะประตูดังสนั่นจนประตูสั่นแทบจะหลุดออกจากวงกบ ก่อนเฮียจะตวาดถามผมอีกครั้ง ทำเอาขาผมแข็งไปหมด
 
"เมิงตอบกรุมา!!" เฮียโกรธมากเลยใช่มั้ย ไอ้น้ำเสียงแบบนั้น เฮียต้องโกรธผมแล้วแน่ๆ ผมกำมือตัวเองแน่น ทำไมมัต้องเป็นแบบนี้ ชีวิตผมมันถึงวุ่นวายไปหมด
 
"ผมขอโทษ" ผมพูดกับตัวเองแผ่วเบาอย่างกลัวๆ เฮียน่ากลัวเกินไป เสียงเฮียเงียบไปสักพักก่อนจะทุบประตูเสียงดังอีกครั้ง
 
"กรุไม่รู้ว่าเมิงคิดเหี้.ยอะไรอยู่...แต่เมิงฟังกรุไว้เลยนะ...กรุไม่มีวันปล่อยเมียของกรุไปจากกรุแน่ และเมิงก็คือเมียกรุ!! ไอ้นาชา!!"
 
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
130429
อย่าลืมเม้นบอกว่าสนุกไม่สนุกด้วยนะคะ ขอบคุณคร่า
 
ไรเตอร์