Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

By nooonaa

มาเก๊า XVII : ไม่ต้องการผมแล้วหรอ

"สวัสดีครับคุณนาชา คุณท่านให้ผมมารับคุณกลับครับ"

"เฮียเงิน" ผมรีบวิ่งไปเกาะหลังเฮียหลังจากที่เห็นบุคคลตรงหน้า ใจผมหายวาบเมื่อผมเห็นชายชุดดำอีกสองคนตามมาด้วย นี่ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยรึไงกัน

"ผมจองเที่ยวบินเย็นนี้ให้เรียบร้อยแล้วครับ เชิญคุณนาชาเตรียมตัวได้เลย" อะไรนะ เย็นนี้งั้นหรอ มันก็อีกไม่แค่กี่ชั่วโมงนี่ ผมกระตุกชายเสื้อเฮียเงินสองสามทีจนเฮียหันกลับมามองผม แต่สิ่งที่ผมเห็นมันก็แค่สายตาที่ว่างเปล่าที่ไม่หลงเหลืออะไรเลย นี่เฮียกำลังคิดอะไรอยู่ในนั้น เฮียกำลังคิดอะไรทำไมผมมองมันไม่ออก

"เฮียเงิน"

"ไปเก็บของสิ" อะไรนะ!!!

"เฮียพูดว่าอะไร...เมื่อกี้นี้" ผมหูฝาดไปใช่มั้ย 

"กรุบอกให้เมิงไปเก็บของไง" เฮียพูดเสียงเรียบแล้วดึงมือผมที่เกาะเสื้อของเฮียออก หน้าผมนี่ซีดเผือกอย่างคนหมดแรง เฮียให้ผมเก็บของงั้นหรอ 

เฮียจะไล่ผมหรอ

เฮียไม่ต้องการผมแล้วงั้นหรอ

"คุณนาชา เราไม่มีเวลามากพอแล้วนะครับ เราต้องไปที่สนามบินตอนนี้"

"เฮียเงิน ผมไม่อยากไป เฮียเงิน" ผมวิ่งไปกอดร่างหนาอีกครั้งแต่เจ้าของกลับดันตัวผมออก นี่มันอะไรกัน ตอนแรกเฮียยังจะช่วยผมอยู่เลยแล้วทำไม ทำไมตอนนี้ถึงไล่ผมกลับไปละ หรือที่ผ่านมาเฮียแค่หลอกผมเท่านั้น แล้วมาทำดีกับผมทำไม เฮียไม่รู้รึไงว่ายิ่งทำผมยิ่งรักเฮีย แล้วตอนนี้ก็มาหักหลังความรักของผมงั้นหรอ ทำไมกัน...ทำไมถึงทำแบบนั้น

"เฮียเงิน เฮียไม่ต้องการผมแล้วหรอ" เจ็บปวดจริงๆ ทำไมความรักมันเจ็บปวดอย่างนี้

"ไหนเฮียบอกจะช่วยผมไง ทำไมเฮียถึงจะให้ผมไปละ ผมไม่ไปนะ ผมไม่อยากแต่งงาน.."

"กรุบอกให้เมิงกลับไปไงวะ!!!" เสียงตวาดดังลั่นห้องจนผมสะดุ้งตกใจแบบไม่เคยเป็น เฮียเงินเดินหายเข้าไปในห้องก่อนออกมาพร้อมยื่นพาสปอร์ตให้ผม ผมมองมันอย่างเจ็บปวดถึงที่สุด สุดท้ายมันก็มีเพียงที่ผมคิดคนเดียว

คิดว่า...มีความสุขที่เราได้อยู่ด้วยกัน

มันเป็นเพียงแค่การเพ้อเจ้อของผมคนเดียวใช่มั้ย....แล้วผมต้องยอมรับมันใช่มั้ย ก็ได้...ผมจะยอมรับมัน

"ไปรอผมข้างล่างได้มั้ยครับ ผมจะตามลงไป" ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะหันไปบอกคุณกสิดิษ เขาพยักหน้ารับคำผมแล้วเดินจากไป ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเฮียเงิน

"เฮียเงิน...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ และขอโทษที่ผมมาสร้างปัญหาให้เฮีย โชคดีนะครับ" ผมเม้มปากเน้นจนไม่มีเสียงใดออกมาจากคนตรงหน้า แค่คำกล่าวลายังไม่มีให้ ผมเงยหน้ามองเฮียอีกครั้งมันก็ว่างเปล่าเหมือนเดิม น้ำตาผมไหลฉับพลันเมื่อผมเห็นแบบนั้น

จุ๊บ

ผมเขย่งปลายเท้าเพื่อจูบเฮียอีกครั้งก่อนไป แต่เฮียกลับไม่ตอบรับผมสักนิด มันจืดชืด ไร้ชีวิตชีวาที่สุด และมันยิ่งทำให้ผมเจ็บ เจ็บจนน้ำตาไหล   

ผมถอนริมฝีปากตัวเองออกแล้วรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากอย่างไม่มีวันหมดก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย

"ถึงเฮียจะไม่ต้องการผม แต่เฮียก็ยังเป็นสามีของผม...ตลอดไป" ตาคมนั้นชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ก็กลับมาเป็นปกติ หมดหวังแล้วงั้นสิ ผมพูดขนาดนี้มันก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนใจเฮียได้เลยใช่มั้ย จบแล้วงั้นสิ ผมคงต้องไปแล้วงั้นสิ 

ผมมองหน้าเฮียเป็นครั้งสุดท้ายไว้ในความทรงจำของผมก่อนจะก้าวถอยหลังไปที่ประตูแล้วเปิดมันออก

"ลาก่อนนะครับ" 

ที่รักของผม...

ตอนนี้เครื่องผมกำลังทะยายขึ้นสู่ฟ้า เราเริ่มขึ้นสูงเรื่อยๆ ผมนั่งมองแสงไฟด้านล่างที่เริ่มจะริบหรี่ก่อนที่จะหายไป แล้วแทนที่ด้วยความมืดมิด...เหมือนกับใจผม 

เราจะได้เจอกันอีกมั้ยเฮียเงิน

ผมอยากเจอเฮีย...อีกสักครั้ง

"เค้าคนนั้นเป็นอะไรกับคุณหรอครับ" อยู่ดีๆคนด้านข้างผมก็ถามขึ้นมา ผมหันไปมองคนถามอย่างสงสัย 

"ว่าอะไรนะครับ"

"ทำไมคุณต้องร้องไห้" นี่คุณเห็นงั้นหรอ คุณกสิดิษ

"มันเรื่องของผม" ผมบอกปัดเพื่อให้เรื่องนี้มันจบ แต่อีกคนคงไม่หยุดแค่นี้แน่

"นายไม่เชื่อใจพี่อีกแล้วใช่มั้ย" ผมมองหน้าคนถามอย่างเจ็บปวดแล้วน้ำตาผมก็ไหลอีกรอบ

"พี่ชิน ช่วยผมด้วย ผมรักเค้าครับ ผมรักเฮียเงิน" ผมปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะทน อีกคนคว้าผมเข้าอกก่อนจะกอดผมแน่น มือหนาลูบหัวผมอย่างปลอบประโลม แต่ยิ่งปลอมผมก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ตอนนี้ผมไม่สนหรอกว่าเสียงร้องของผมจะรบกวนใคร เพราะผมแค่ต้องการระบายมันออก มันเหมือนความสุขของผมมันหายไปในพริบตา แค่พริบตาเดียวจริงๆ

"ไม่ร้องนะไม่ร้อง ชู่ๆ" 

"พี่ต้องช่วยผมนะ ผมไม่อยากแต่งงาน ผมไม่อยากแต่งงาน" ผมบอกเสียงสะอื้นแบบไม่เป็นภาษา พี่ชินดันผมออกจากตัวแล้วเช็ดน้ำตาให้ผม

"มีอะไรบ้างที่พี่ทำให้นายไม่ได้ พี่ดูแลเรามาตั้งแต่เล็ก...แค่ความสุขของนายพี่ทำให้ได้ทุกอย่าง นาชา แต่ตอนนี้นายต้องกลับไปให้คุณท่านเห็นก่อนนะ ไม่งั้นนายเจอหนักกว่านี้แน่ นายก็รู้ว่าคุณท่านหัวรั้นแค่ไหน" นี่ผมไม่มีทางรอดจากแม่เลยรึไงกัน

"แล้วผมต้องทำยังไงต่อครับ"

"นายแค่ทำตามคุณท่านไป อย่าขัดขืน ส่วนที่เหลือพี่จัดการเอง" 

"ขอบคุณมากนะครับพี่ชิน พี่ดีกับผมจริง" ผมไม่รู้ว่าชาตินี้ผมจะตอบแทนพี่ยังไงหมด ตลอดชีวิตผมกับวานาก็มีแค่พี่ชินที่สนใจใส่ใจพวกเรา ไม่เคยทิ้งให้เราสองคนลำบากเลยสักครั้ง ผมขอบคุณพี่จริงๆครับ

"ไม่เป็นไรๆ แค่หยุดร้องไห้ก็พอแล้ว โตเป็นหนุ่มแล้วยังจะกล้าร้องอีก" พี่ชินเช็ดน้ำตาให้ผทแล้วส่งยิ้มให้ ผมก็ได้แต่ยิ้มกลับแต่ข้างในมันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี

นี่เฮียเคยรักผมบ้างมั้ย...เฮียเงิน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130515