Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

By nooonaa

 

 

มาเก๊า XVI : จดหมายด่วน...ไม่รอดแน่!!

 

ตอนนี้ผมกับเฮียยังคงนั่งอยู่ที่เดิมคือตรงห้องนั่งเล่นโดยที่มีเฮียนั่งซ้อนผมอยู่ แล้วก็มีผมนั่งตัวแข็งอยู่

 

ผมรู้สึกนะว่าเวลามันผ่านไปช้ามากเถอะ 

 

"เฮียเงิน มาเล่นคอมบ้างดิ" ผมเรื่องหาเรื่องเฮียให้ถอยออกตรงนั้น เฮียกลับหันมามองผมแต่ไอ้หันมามองนี่ปลายจมูกโด่งนั้นกลับเฉียดแก้มผมไป ตาผมเบิกโตขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง

 

"ถอยออกไปเลย" ผมพลักร่างหนาออกจนล้มลงไปด้านข้าง เฮียเงินก็แค่กลั่วหัวเราะเบาๆแล้วกลับขึ้นไปนั่งที่เดิม

 

นี่ตกลงเมิงแกล้งกรุใช่มั้ย!!!

 

มันน่ากระโดดเตะสักทีดีมะ

 

ผมนั่งสงบสติอยู่นานก็หันไปเล่นคอมของเฮียเงินที่ตั้งอยู่ สักพักเฮียเงินก็ลุกไปคุยโทรศัพท์เรื่องงานจนมันน่าปวดหัว ว่าแต่เช็ตเมลหน่อยละกัน วานาคงจะถล่มมาเป็นร้อยฉบับแล้วมั้ง ผมหายไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนี้ แล้วก็เป็นอย่างที่คิดครับ มีจดหมายจากวานาเป็นร้อยฉบับ ผมละยิ้มเลยครับ มันนี่ห่วงผมอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมเลยรักมันมากเหมือนกัน แต่เอ๊ะ!  มันมีอยู่หนึ่งฉบับที่มันสะดุดตาผมมากแถมหัวจดหมายฉบับนั้นมันยังเขียนไว้ว่า 'ตอบกลับด่วน' ใจผมกระตุกแปลกเมื่อผมมองไปที่ชื่อคนส่ง...

 

แม่กรุเอง!!!

 

ส่งมามีไรวะ แม่ผมแทบจะไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าผมกับวานาจะอยู่ที่ไหน จะสนก็ตอนที่ตะพาผมออกงานสังคม แต่นี่มันแปลกๆยังไงชอบกล ผมว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ

 

ผมหายใจเข้าลึกอย่างกล้าๆกลัวก่อนจะคลิ๊กเข้าไปดู 

 

'นาชาอยู่ไหนลูก กลับมาก็หายไปเลย แม่ตกใจนะ เหลวไหลใหญ่แล้ว แม่ว่าแม่ต้องจัดการกับลูกแล้วละ เรียนจบก็ไม่ยอมกลับมาช่วยพ่อกับแม่ทำงาน คุณหญิงผิงอินเลยแนะนำให้ลูกแต่งงานกับน้องต้นหลิวกัน แล้วเมื่อลูกๆแต่งงานกัน ลูกก็จะได้รับตำแหน่งที่บริษัทไปด้วย คราวนี้ลูกจะได้โตเป็นผู้ใหญ่สักที....'

 

มันเป็นข้อความที่ยาวมากและน่าช็อคมาก!!!

 

แต่งงาน

 

ผมต้องแต่งงานหรอ เห้ย!! ได้ไงวะ

 

แล้วยิ่งคุณหญิงผิงอินมาร่วมด้วยแสดงว่าแม่ต้องจริงจังมากแน่ ตายละเว้ย ผมยังไม่พร้อมที่จะมีใครตอนนี้ ผมไม่ได้รักน้องต้นหลิวแล้วจะแต่งกันได้ไง แล้วยิ่งตอนนี้ผมก็ยกใจผมให้กับสามีผมไปแล้วด้วย

 

เฮียเงินผมจะทำไงดี ผมไม่อยากจะห่างจากเฮียเลย

 

อาหวัง...จะทำไงดีวะ เมิงยอมหรือไงที่กรุจะแต่งกับน้องเมิง

 

ใช่ครับ ต้นหลิวเป็นน้องสาวของอาหวังซึ่งเราสองคนก็รู้จักมานาน เธอแอบชอบผมมาตั้งแต่เด็กอันนั้นผมก็รู้ ยิ่งแม่ของเราทั้งสองก็เห็นดีเห็นงามจนอยากให้หมั้นกันผมเลยรีบหนีไปเรียนเมืองนอก เพราะผมรู้ว่าผมไม่มีทางขัดผู้ใหญ่ได้ แล้วยิ่งผมเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวสุดน่ารักที่ผม ไอ้ทราย และอาหวังหวงมาก มันยิ่งทำใจไม่ได้เมื่อเราสองคนต้องแต่งงานกัน แล้วอย่างนี้ผมจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย

 

ยิ่งตอนวันที่ผมกลับมาเมืองไทยแล้วมาเจอน้องน้ำมนต์ที่ห้างวันนั้น ผมรู้ครับว่าแม่รู้แล้วว่าผมกลับมาแล้ววานายิ่งกระซิบว่าแม่จะให้ผมแต่งงาน ผมก็คิดอยู่นานครับมาต้องทำยังไงเพื่อที่จะหลุดพ้นได้ พอผมได้เห็นน้องน้ำมนต์ผมก็คิดแผนออก ผมต้องชิงหาเมียก่อน แม่เหมือนจะตกใจมากที่ผมบอกว่าผมจะแต่งงานกับน้องมัน แม่เลยให้ผมพาน้องไปหาแม่ด่วนแต่ผมรู้ครับว่ามันคงยากที่ผมกับน้องมันจะได้แต่งงาน อย่างน้อยให้ถ่วงเวลาหน่อยก็ยังดี แล้วยิ่งน้องมันกลายเป็นเมียไอ้ทรายด้วยผมเลยต้องหนีให้ไกล สุดท้ายผมก็มาหลบที่นี่ด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวและปวดร้าว

 

แต่ตอนนี้ผมหายปวดร้าวแล้ว แล้วผมก็กำลัง้ริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่ผมรัก ถึงผมจะไม่รู้ว่าเฮียเงินจะรักผมมั้ยแต่แค่นี้ผมก็สุขใจมากๆ เพียงเพราะผมมีเฮียเงินอยู่ด้วย

 

"ดูไรอยู่วะ" 

 

"เห้ย!!  เฮีย  มา...มานาน...นานยัง!!" ผมพูดกระตุกกระตักไม่เป็นคำเมื่อเฮียมาโผล่อยู่ข้างหลังผม ผมรีบพับหน้าจอคอมลงก่อนที่เฮียจะเห็น ผมกลัว...กลัวทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ที่มันจะทำให้ผมไม่ได้อยู่กับเฮียเงิน

 

"เมิงแปลกๆวะ" 

 

"แปลกอะไร๊ ไม่มี๊" โอ้ว!!! ยังจะเสียงสูงอีกนะเมิง เก็บอาการเว้ย!!!  เฮียรู้ละแย่เลยนะเมิง

 

"นาชา เมิงปิดบังอะไรกรุไว้"

 

"ไม่ได้ปิดแปลกบังอะไรจริงเลยนะเฮีย" ปากๆ เชี่ย...พูดให้ถูกสิวะ

 

"เมิงพูดห่.าไรวะ กรุฟังไม่รู้เรื่อง" เฮียเดินมานั่งที่เดิมแล้วยื่นจานผลไม้ให้ ผมรับมันมาแล้วหยิบกินให้เต็มปาก อย่างน้อยเฮียคงไม่อยากเห็นผมซกมกละมั้ง

 

"กินเบาๆก็ได้เมิง กรุไม่แย่งเมิงหรอก" เฮียมองผมแบบเหยียดเหมือนรังเกียจผมมากเถอะ ถ้ากรุไม่จำเป็นกรุไม่มาทำท่าน่ารังเกียจแบบนี้หรอก

 

"รังเกียจอ่อ  แค่นี้รังเกียจอ่อ" ผมหยิบอีกชิ้นมายัดเข้าปากแบบกวนๆ

 

"ไอ้นาชา!!! กระเด็นใส่หน้ากรุหมดแล้วเนี่ย!!" เฮียรีบเอามือมาปิดปากผมไว้เมื่อผมทำท่าจะเถียงเฮียต่อ 

 

"เคี้ยวให้หมด!!!  เคี้ยว!!!" อึกๆ ผมรีบกลืนมันลงคอทันทีที่เฮียชี้นิ้วสั่งผมให้เคี้ยว หน้าเฮียดุผมอีกแล้วอะ พอผมกลืนหมดเฮียก็ค่อยๆเปิดปากผมออก

 

"ตกลงเมิงปิดอะไรกรุ" อ่าว!! ที่กรุทำตัวทุเรศๆเมื่อกี้นี้ไม่ได้ช่วยให้เมิงลืมอะไรได้เลยใช่มะ บุญกรุจริง! มีผัวเก่งเกินคนอีก สรุปแล้วผมต้องต้องบอกจริงๆหรอ

 

"เฮียเงิน ผมถามอะไรหน่อยสิ"

 

"มาแปลกวะ เมิงอยากกินไรอีกว่ามา" โห่...นี่เมิงเห็นว่ากรุเห็นแก่กินขนาดนั้นเลยหรอวะ  กรุมีสาระบ้างไม่ได้ไง

 

"เฮีย!! ผมจริงจังนะ" ผมหันตัวเข้าหาเฮียที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วผมนั่งอยู่ที่พื้น 

 

"ว่ามาสิ"

 

"เออ...สมมุติถ้าวันหนึ่งผมต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งเพียงเพราะถูกบังคับ เฮียจะทำยังไง" ผมแสร้งถามเฮียแบบปกติ แต่ข้างในผมนี่ร้อนรุ่มจนแทบระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ผมกังวลกับคำตอบเฮียมาก ให้ตายสิ ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว

 

"แล้วเมิงอยากไปแต่งงานมั้ยละ" เฮียถามผมกลับเสียงนิ่ง ผมเลยรีบส่ายหน้าปฎิเสธให้

 

"ไม่อยากๆ ผมไม่อยากแต่ง" ผมอยากอยู่กับเฮียนานๆ และมากๆด้วย

 

"เมิงไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่งสิวะ ยากอะไร" 

 

"ก็บอกแล้วไงว่าผมถูกบังคับไงเล่า!!! เฮียไม่เข้าใจรึไงว่ามันไม่ทำไม่ได้!!" ผมลุกขึ้นแล้วตวาดใส่เฮียเสียงดังอย่างเครียด ผมเครียดจริงๆนะ แล้วเฮียก็ไม่เข้าใจผมอีก ยิ่งเฮียพูดออกมาเหมือนมันง่ายอย่างนั้นและ แต่ว่า...ผมเองที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น ยิ่งแม่ส่งเมลมาสี่วันแล้ว แล้วผมก็ไม่ตอบกลับ แบบนี้ แม่ต้องส่งคนมาเอาผมกลับเมืองไทยแน่ ทำไมเนี่ย ทำไมชีวิตผมมันวุ่นวายขนาดนี้ เฮียมองหน้าผมอย่างตกใจ ผมเองก็ตกใจที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

 

"ผมขอโทษ.." ผมทำท่าจะเดินหนีออกจากตรงนั้นอย่างรู้สึกผิด แต่มือหนากลับมาดึงแขนผมไว้ เฮียลุกขึ้นแล้วดึงผมเข้าไปกอดอย่างแน่นจนผมใจเต้น ยิ่งมือหนาลูบหลังผมแบบปลอบประโลมนั่นอีกยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด

 

"เฮียเงิน..."

 

"มันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยที่เมิงต้องแต่งงาน มันไม่ใช่เรืื่องสมมุติใช่มั้ย" เสียงนุ่มถามผมอย่างแผ่วเบา แต่มันไม่ได้แสดงอารมณ์ในน้ำเสียงนั้น มันทำให้ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เฮียรู้สึกอย่างไร

 

"ผมไม่อยากแต่งงานอะเฮียเงิน" ผมรัดร่างหนาแล้วซุกหน้าลงบนต้นคอหอมนั้น มันทำให้ผมคลายกังวลลงบ้างพอได้กอดร่างหนานี้

 

"แล้วกรุต้องทำไง" 

 

"หมายความว่าไง" ผมถามเฮียกลับ

 

"กรุต้องทำยังไงเพื่อที่เมิงจะได้ไม่ต้องแต่งาน" เฮียพูดอะไรน่ะ เฮียจะช่วยผมอย่างนั้นหรอ ผมดันหน้าออกมาแล้วมองหน้าเฮียอย่างมีความหวัง แต่ผม...

 

"ไม่รู้..." ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะรอดพ้นจากเรื่องนี้ได้

 

"เห้อ...ทำไมการมีเมียสักคนมันยากอย่างงี้วะ" เฮียถอนหายใจจนผมขมวดคิ้วตาม นี่มีผมเป็นเมียมันลำบากขนาดนั้นเลยรึไง

 

"ไม่เห็นยากเลยเฮีย ผมเป็นเมียที่ดีจะตายไป"

 

"ดื้อขนาดนี้ แล้วยังจะหนีไปแต่งงานกับคนอื่นอีก มันไม่ยากรึไง" นี่เมิงบ่นเมียเมิงอ่อ มีกรุอะโคตรโชคดีอะ เมิงไม่รู้รึไงวะ

 

"เฮียเงิน อย่ามาบ่นนะ เฮียต้องช่วยผม!!" ผมทำเสียงจริงจังใส่จนเฮียส่ายหน้าให้

 

"จะช่วยยังไงวะ กรุไม่ได้มีอำนาจและเงินทองล้นเหลือแบบพวกเมิงนะเว้ย กรุมีแค่เงินที่พอจะเลี้ยงเมิงได้เท่านั้นแหละ" มีเงินพอที่จะเลี้ยงผมงั้นหรอ อ๊าก!! เขินวะ พูดไรออกมาวะ...ได้คิดก่อนพูดป่าวเนี่ย แต่ไอ้นาชา...เวลานี้เมิงสมควรจะเขินมั้ย คิดสิวะ..คิด!!  หาทางออกก่อนเว้ยแล้วค่อยเขิน

 

ออด

 

เสียงกริงประตูดังขัดการคิดของผม เราสองคนผละออกจากกันก่อนที่เฮียจะดันตัวผมออกแล้วเดินไปเปิดประตูนั้น

 

"มาหาใครครับ" เฮียถามบุคคลที่มาเยือนที่ห้องของเรา ไม่ใช่แขกเฮียหรอแล้วแขกใคร ผมเดินไปดูที่ประตู

 

"ใครหรอเฮียเงิน" ผมชะโงกผ่านหลังเฮียดูบุคคลหน้าประตู แต่บุคคลตรงหน้ากำลังทำให้ผมช็อค!

 

"คุณกสิดิษ.." คนสนิทของแม่!!

 

"สวัสดีครับคุณนาชา คุณท่านให้ผมมารับคุณกลับครับ" เห้ย!!! ทำไมมันเร็วอย่างนั้นวะ เหี้.ยแล้วไง

 

ยิ่งคุณกษิดิสมาเองด้วย

 

ไม่รอดแน่เมิง....นาชา!!!!

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130514

 

เม้นให้กันบ้างนะคะ ขอบคุนนะคร้า