Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa
 
Housemaid! 7 : ทิ้งกู
~คุณเธอ~
"เธอเป็นนางฟ้าของเราแล้วนะ...คุณเธอ"
มันพูดออกมาได้ยังไง ผมอยากจะรู้ว่ามันพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง เพราะมันทำให้หัวใจผมเต้นแรง
มันนุ่มนวลสะผมลืมหายใจ และมันดูจริงใจยังไงก็บอกไม่ถูก แต่ที่รู้แน่ๆก็คือ ผมชอบน้ำเสียงแบบนั้น
ถึงมันจะพูดโดยไม่คิดอะไรแต่ผมกลับคิดไปสะนี่ นี่ผมเป็นอะไรไป หรือนี่คือผลของการทำงานเยอะเกินไป แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนะ แค่ยืนยิ้มให้ป้าจิตแกทำงานให้ดู มันก็ไม่น่าเหนื่อย โอ๊ย! ช่างมันเถอะ คิดไปให้รกสมอง ชอบก็คือชอบ แค่เสียงเอง ไม่ใช่เจ้าของเสียงนี่
ฟู่...
"ไอ้ทิวออกแบบเครื่องประดับด้วย ฟินย์มึงหาเนื้อผ้าเลย" หลังจากที่มันจ้องผมอยู่นานมันก็ผละออกจากตัวผมก่อนจะหันไปคุยงานต่อ ผมนั่งมองพวกมันคุยงานกันอยู่นานจนผมเริ่มง่วง ผมนั่งสับผงกอยู่หลายรอบก่อนที่คุณหนูของผมจะมานั่งลงใกล้ๆผมซึ่งมันเป็นโซฟาตัวยาว ผมหันไปมองก่อนที่มันจะดันหัวผมให้ล้มลงนอนบนตัก แต่ผมกลับฝืนตัวไว้
"ทำไรวะ" ผมถามมันแบบไม่ไว้ใจก่อนที่มันจะมองผมนิ่งๆ มึงมองแบบนี้ต้องคิดแผนแกล้งกูแน่ๆเลย กูไม่โง่นะเว้ย
"ง่วงไม่ใช่รึไง นอนนี่สิ" มึงจะบ้ารึไง กูไม่ใช่ผู้หญิงร่างน้อยที่จะมามีคนเป็นห่วงคอยดูแลตลอด
"ไม่ต้อง มึงจะไปทำอะไรก็ไปทำ กูนอนของกูได้" ผมไล่มันกลายๆแต่มันก็ไม่ยอมลุกออกไป แถมยังเอาสมุดวาดภาพมานั่งวาดอีก จะมานั่งแย่งที่ผมทำไมกันเนี่ย
"มึงจะทำงานก็ไปทำที่โต๊ะสิ จะมานั่งขวางคนจะนอนทำไมเนี่ย"
"ก็นอนมาสิ"
"มึงอย่ามากวนตีน" ผมด่ามันไปอีกรอบแต่มันก็ทำเป็นไม่สนใจผมอีกก่อนที่มันจะเรียกเพื่อนมัน
"ไอ้ทิว หยิบผ้าผืนนั้นมาให้กูทีดิ๊" คุณพี่ทิวหันไปตามที่คุณหนูของผมชี้ก่อนจะเดินไปหยิบมาให้ มันรับมาแล้วยื่นให้ผม
"คลุมขามึงสะ" คลุมทำไมอ่า
"ยังจะทำหน้าสงสัยอีก คลุมๆไป" มันชักสีหน้ารำคาญผมอย่างเห็นได้ชัดจนผมต้องรีบเอามันมาคลุมขาผมไว้ แต่ตอนนี้ผมเริ่มง่วงไม่ไหวจริงๆแล้วนะเนี่ย ผมเลยเขยิบไปใกล้ที่วางแขนอีกด้านก่อนจะใช้มันเป็นที่หนุนหัวแต่ผมกลับได้ยินเสียงจิ๊ปากในลำคอเหมือนไม่ถูกใจอะไรสักอย่าง
"มึงเป็นไร" ผมถามเมื่อมันทำแสงแบบนั้น แต่เจ้าตัวกลับไม่ตอบ
ไม่ตอบก็ไม่ตอบ เพราะกูไม่อยากยุ่งกับมึงหรอก ไม่รู้ว่าที่มันให้มาเป็นนางแบบโดยไม่บอกอะไรเลยนอกจาก 'มึงต้องทำ!'สั่งแอนด์บังคับ ไม่งั้นอย่างคุณเธอที่เป็นที่หมายปองของสาวๆจะมานั่งใส่ชุดผู้หญิงให้เสียชาติเกิดละไม่มีทาง (ได้ข่าวว่าใส่อยู่นะ)
"เห้ยไอ้ฟินย์ มึงเป็นอะไรวะ มองแต่นาฬิกา" ผมได้ยินเสียงตะโกนถามจากอีกฝั่งทำให้ผมกับคุณหนูเลิกกัดแล้วหันไปมองที่ต้นเหตุ ท่าทางพี่เค้าดูกังวลยังไงไม่รู้ครับ แถมคิ้วนี่ขมวดกันเป็นปมเลย
"ไม่มีอะไร" พี่เขาปฏิเสธออกมาเรียบๆแต่ตายังไม่เลิกดูนาฬิกาสักที คือมันขัดตาอะพี่ มีอะไรก็บอกดิวะ
"ฟินย์...ถ้ามึงมีธุระมึงก็ไปสิ จะกังวลอะไร" ไอ้คนข้างๆผมบอกพี่เค้าไปอย่างเข้าใจ ที่จริงมันก็เป็นคนมีเหตุผลเหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าจะเอาอารมณ์มาก่อน
"ถ้างั้นเดี๋ยวกูเอาไปทำที่ห้องละกันมึง ไปและ" พอเจ้าตัวบอกเสร็จก็เก็บของไปเลยครับ ไปไวมาก เหมือนมีนัดแล้วตัวเองสายแล้วอย่างนั้นแหละ พวกนี้ชอบทำอะไรกำกวมเหลือเกิน แทนที่จะตรงๆอย่างคุณเธอนี่ ดีกว่าเป็นไหนๆ แหนะ!...อย่ามาอ้วก ผมพูดเรื่องจริงนะ
"ไอ้ทิว ของที่จะลงอีกสองวันละ เสร็จยัง" คนถูกถามหันมายิ้มแหะๆให้
"แหมมึง..."
"แหมมึงอะไร!! มึงทำไม่เสร็จใช่มั้ย คืนนี้นอนนี่เลยมึงแล้วทำให้เสร็จ อย่าให้กูรู้นะว่ามึงออกไปเที่ยว" มันคาดโทษพี่ทิวไว้อย่างจริงจังเล่นเอาพี่ทิวหน้าหงอยไปเลยครับ มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอถึงต้องทำให้เสร็จขนาดนั้น
"คุณเธอ ช่วยพี่ด้วยสิ แฟนคุณเธอดุพี่อ่า" กูจะไม่ช่วยก็ตรงที่มึงมาทำหน้าและเสียงแอ๊บแบ๊วแบบนี้ ตามตรง..ขนลุกวะ
"ไม่ต้องขอคุณเธอ ยังไงกูก็จะด่ามึง!" อะไรวะ ใช่สี๊ คนมันไม่สำคัญนี่ มึงถึงไม่ใส่ใจ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง
แล้วทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย เห็นหน้าแล้วอยากซัดสักสามสี่หมัด น่าหมันไส้
"อุ่ย! ก็ได้วะ" พี่มันทำปากขมุบขมิบเหมือนด่าคุณหนูกลายๆ จนเจ้าตัวขว้างดินสอใส่หัวไป
"ไม่ต้องมาด่ากู ทำงาน!!"
"โหดวะ กูเพื่อนมึงนะเว้ย"
"เร็ว!!" โหดจริงเว้ย มึงจะคาดเค้นอะไรพี่มันมากวะ ของแบบนี้ก็ค่อยเป็นค่อยไปดิ ด่าเค้าไปทั่ว นิสัยอย่างกับตุ๊ดเลยวะ
แล้วทำไมกูต้องเหว่งใส่มันด้วยวะ
เริ่มจะไม่เข้าใจตัวเองและ
"แล้วนี่มึงหานายแบบได้ยัง" ไอ้พี่ทิวเดินมานั่งที่โซฟาใกล้ๆก่อนจะถาม คุณหนูของผมเลยกลับไปที่แฟ้มเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะแล้วเดินมายื่นให้ พี่ทิวรับมาก่อนจะเปิดดู
"คนนี้กำลังดังเลย กว่ากูจะขอคิวมาได้โคตรนาน" มันดังขนาดนั้นเลยหรอวะ ผมเลยเขยิบไปนั่งใกล้ๆพี่ทิวก่อนจะชะเง้อดูในแฟ้ม
"แวน เด็กมอปลายเนี่ยนะ" พี่ทิวสบถแบบไม่ค่อยถูกใจก่อนจะทิ้งแฟ้มลงกับโต๊ะ ผมเลยรีบหยิบขึ้นมาดู รูปที่นายแบบคนนี้ถ่ายมันเท่ห์มากๆเลยครับผิวขาวหน้าเรียว แล้วที่ผมคิดว่าสิ่งที่ทำให้เค้าดังมันคือเรียวตาเฉี่ยวอย่างกับเหยี่ยวนี้แน่ ผมมองแล้วยังขนลุกเลย มันมีเสน่ห์มากๆเลยเถอะ ขนาดที่ผมไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะอยู่แค่มอปลาย
"เด็กคนนี้กูเอา วงในพูดว่ามันถ่ายทีเดียวเสร็จไม่เรื่องมาก กูชอบ" อ่อ...ชอบคนง่ายๆนี่เอง
"แต่กูไม่ชอบ" ยังจะเถียงอีกไอ้พี่ทิว
"กูกับไอ้ฟินย์เอา มึงหนึ่งเสียงไม่ชนะ เข้าใจ๊" ตัดบทกันง่ายๆเลยครับ พี่ทิวนี่ทำได้แค่พะงาบๆปากแบบอยากเถียงแต่เถียงไม่ได้ แต่ผมไม่เข้าใจอยู่เรื่องหนึ่ง
"นี่ให้ผู้ชายถ่ายแบบผู้หญิงหรอ" ก็ผมเห็นมีแต่ชุดผู้หญิงนี่
"ป่าวหรอกคุณเธอ นี่เป็นเซตเสื้อผู้ชายที่เราจะเริ่มเจาะตลาดน่ะ" พี่ทิวตอบ
"หมายความว่าเพิ่งทำชุดผู้ชายหรอ" ใช่ป่าววะ ผมเข้าใจถูกใช่มะ
"อืม เพิ่งเริ่มน่ะ" เก่งกันจังเลยเนอะคนพวกนี้ ทำอะไรในช่วงชีวิตหนึ่งโดยการตัดสินใจและความคิดของตัวเอง คนแบบนี้ผมนับถือจริงๆนะ
"ขอให้รวยๆละกัน" ผมหันไปบอกคุณหนูที่มองหน้าผมนิ่ง ผมเลยยิ้มให้อย่างจริงใจแต่มันกลับเดินลุกออกไปจากห้องเลยครับ ผมทำอะไรไม่ถูกใจมันรึป่าว
ทำอะไรก็ผิดไปหมดอะ
"คุณเธอ พี่ถามไรหน่อยสิ" จะมายุ่งอะไรกับผมกันครับพี่ทิว อยู่ดีๆพี่ทิวก็ดิ่งเข้ามาถามผม
"มีอะไรหรอ"
"เป็นแฟนกับไอ้กวางมานานรึยัง" แฟนหรอ นานรึยังน่ะหรอ นานยังวะ ไม่เคยนับวะ เห้ย...แต่เราไม่ได้เป็นกันจริงๆจะนับทำไมวะ ไปเรื่อยและคุณเธอ
"ประมาณอาทิตย์นึงมั้ง" ตั้งแต่เข้ามาเป็นแม่บ้านอะนะ
"อาทิตย์เดียว ไม่เหลือแล้วละมั้ง" ไม่เหลืออะไรวะ พูดให้มันดีๆนะเว้ย
"หมายถึงอะไรหรอ"
"ไม่มีอะไรหรอก แหะๆ" อะไรของมันวะ กูเริ่มจะไม่ชอบมึงแล้วนะ
"พี่ทิว อย่าให้คุณเธอโมโหนะ" ผมเลยแกล้งทำเป็นจะโกรธพี่มันอย่างที่ผู้หญิงชอบทำ พี่มันนี่หาทางออกไม่เจอเลยครับ กระวนกระวายได้น่าแตะมาก
"ก็พี่คิวว่าคุณเธอคงเสร็จไอ้กวางไปแล้ว" เสร็จ!!! นี่มึงพูดมาได้ยังไงว่าเสร็จ กูเป็นผู้ชายนะเว้ย รักนวลฉงวนตัวด้วย ไม่ง่ายๆหรอกกูจะบอกให้ แล้วนี่มึงจะทำหน้าเศร้าแทนกูทำไมวะ กูนี่สิต้องเครียด
"ยัง ยังไม่เสร็จ" ผมเลยรีบแก้ตัวก่อนที่จะมีใครเข้าใจผิด แต่หน้าพี่มันอึ้งไปเลยครับ เหมือนไม่เชื่อผมอย่างนั้นแหละ
"จริงหรอครับ" ถามไปยิ้มกรุ่มกริ่มไป เป็นไรมากป่าววะ
"จริงสิ พี่กวางยังไม่ได้ทำอะไรคุณเธอหรอก" แต่ก็เกือบไปและถ้ามันไม่รู้ว่าผมมีหนอนบุ้งตัวเบ้อเร้ออยู่ก็คงเสร็จไปแล้วจริงๆ
"ดีๆ พี่จะได้มีกำลังใจจะแย่งคุณเธอมา" อืม...ตามนั้นแหละพี่ทิว อ๊ากกกก ขนลุกเว้ย ผมนี่อยากจะพูดออกไปตรงๆเลยครับว่า กู เป็น ผู้ ชาย!!! แม่.ง เซ็ง!
"แล้วนี่ไอ้ เออ...หมายถึงพี่กวางไปไหนหรอ" ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่องเลยครับ แล้วนี่มาทิ้งผมไว้กับคนหน้าหม้อแบบนี้ได้ยังไง นี่แค่ผมเป็นแฟนเพื่อน(หลอกๆ)มันนะ ยังจ้องเหมือนจะงาบผมทั้งตัว น่าขนลุกที่สุด ขอบอก
"ไปฉี่มั้ง" ไปฉี่หรอ ผมไปมั้งดีกว่า ชักไม่ค่อยปลอยภัยสักเท่าไหร่และ
"แล้วห้องน้ำมันอยู่ไหนหรอ" พี่ทิิวชี้นิ้วแบบขอไปทีผมเลยลุกเดินออกจากห้องไป จะว่าไปห้องเสื้อมันนี่หรูชะมัด ตกแต่งได้น่าเข้ามาก แถมห้องทำงานที่อยู่ชั้นสามยังดูสวยเลย ผมเดินตามทางไปเรื่อยจนถึงห้องน้ำแต่กลับไม่มีมันอยู่ ผมเลยมองเลยไปอีกทางแต่ก็เจอแค่บันได ไปอยู่ไหนเนี่ย ผมเลยตัดสินใจเดินขึ้นไปดูขั้นบนก็เจอบานประตูสวยอยู่บานเดียวแต่กลับถูกล็อคไว้สะดิบดีผมเลยเดินขึ้นบันไดไปอีกจนเจอบานประตูอีกบานที่เปิดอยู่จนเห็นท้องฟ้าข้างนอก คงจะเป็นดาดฟ้าแน่
ใครมาเปิดไว้ ไม่กลัวฝนตกรึไง ผมเดินไปที่บานประตูนั้นก่อนจะได้กลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยมาเข้าจมูก ต้องมีคนอยู่ข้างนอกแน่ ผมเดินออกไปก็เจอตัวการที่เป็นคนปล่อนควันสีเทากรุ่น ร่างหนาตรงหน้านั่งอยู่บนเก้าอี้ตกแต่งสวนสวยที่ถูกออกแบบมาอย่างดี แค่ดาดฟ้าพวกมันยังจัดสะสวยขนาดนี้ ละเอียดทุกเม็ดจริงๆ
แต่พอผมมองไปที่ร่างนั้นก็เห็นมันยกบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างไม่สนใจใครก่อนจะพ่นออกมาเป็นทางยาว เหมือนอยากระบายอะไรสักอย่าง งานมันเครียดขนาดนั้นเลยหรอ
"เหนื่อยรึไง" ผมส่งเสียงออกไปจนร่างหนาสะดุ้งเฮือกเหมือนตกใจเสียงผม มันรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรงแล้วหันมามองผม
"หากูเจอได้ไง" พูดเหมือนที่นี่มันซับซ้อนเนอะ
"ก็เดินขึ้นมาไง ถามแปลกๆ" มันมองตาผมอีกครั้งก่อนจะไล่ผมเสียงแข็ง
"มึงจะไปไหนก็ไปปะ กูไม่อยากเห็นหน้ามึง" ไม่อยากเห็นหน้าผม มันอะไรกันวะ ผมไปทำให้มันโกรธอะไรอีกเนี่ย
"มึงเป็นอะไรวะ โกรธกูเรื่อง" ผมเองก็ถามมันกลับเสียงแข็ง ได้โปรดอย่ามาไร้สาระกับผม ผมไม่ชอบ อย่างแรงด้วย
"ไม่ได้โกรธ แต่กูไม่อยากเห็นหน้ามึงตอนนี้ จะไปไหนก็ไป ไป!" นี่มึงขึ้นเสียงใส่กูหรอไอ้หน้าหล่อ มึงกล้ากับกูรึไง แต่มันเป็นเจ้านายผมนี่หว่า ก็สมควรที่ผมจะต้องเชื่อฟังนี่ หึ...ไปก็ได้วะ กูไม่ง้อมึงหรอก
"ฮาโหล.." ในขณะที่ผมจะเดินกลับ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น ผมเลยหันกลับไปมอง มันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ครับ กับใครไม่รู้แต่ที่รู้เหมือนมันคุยไปแล้วจ้องหน้าผมไป
"คืนนี้เหรอ ก็ได้ครับ เจอกันนะ" มันพูดแค่นั้นแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า มันลุกขึ้นแล้วทิ้งบุหรี่ที่จานเขี่ยก่อนจะเดินมาทางผม มือหนาล้วงเข้าไปที่กระเป๋าหลังกางเกงก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินออกมา
"นี่ค่ารถกลับ มึงกลับไปก่อน บอกคุณแม่บ้านด้วยกูไม่กลับบ้านคืนนี้" มันยื่นแบงค์พันมาให้ผมแล้วยัดใส่มือ โดยไม่ถามความสมัครใจผมเลยสักนิด นี่เอาผมมาแล้วก็ทิ้งผมไปสะดื้อๆแบบนี้น่ะหรอ ผมเดินตามมันกลับไปที่ห้องทำงานก่อนจะได้ยินมันคุยกับพี่ทิวอีกครั้ง
"คืนนี้วันเกิดน้องหญิง น้องจัดปาร์ตี้ที่คอนโด น้องชวน" ที่แท้ก็จะไปเที่ยวผู้หญิงงั้นสิ แล้วก็มาทิ้งให้ผมกลับคนเดียวเนี่ยนะ ไอ้กร๊วกเอ้ย กูเกลียดมึง จะไปตายห่.าที่ไหนก็ไปเลยไป๊ ผมเลยเดินออกจากห้องนั้นไปเลยครับ หมันไส้เว้ย กลับเองก็ได้วะ
ปัง!!!
ผมปิดประตูเสียงดังสุดๆอย่างกับหาที่ลงไม่ได้ จะมาด่าก็มาด่าเถอะ พ่อจะสวดให้ยับเลยมึง
หงุดหงิดเว้ย!!!
กูไม่ใช่ผู้หญิงใช่มั้ยเลยทิ้งกูเนี่ย
เหี้.ย !! อย่าให้ถึงทีกูนะมึง
ไอ้คุณหนูกวาง ไอ้บ้ากามณ์!!
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
130607