Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa

Housemaid! 8 : บุคคลอันตราย

~กวาง~

ปัง!!

เสียงปิดประตูห้องดังลั่นไปทั่ว เล่นเอาพวกเราตกใจตามกันไปเป็นแทบๆ นี่มันเป็นอะไรถึงมาลงกับที่ข้าวของเนี่ย ชักจะเป็นเด็กที่นิสัยไม่ดีแล้วนะคุณเธอ

"คุณเธอเป็นอะไรป่าววะ" ไอ้ทิวนี่หน้าเสียไปเลยครับ มันคงจะตกใจ

"ไม่รู้ว่ะ อยู่ดีๆก็เป็นแบบนี้"

"มึงไปขัดใจอะไรน้องมันรึป่าว" ขัดใจหรอ ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่ ผมก็อยู่ดีๆ รึว่ามันจะโกรธอที่ผมให้มันกลับบ้านเอง

"คงงั้นมั้ง" แค่กลับบ้านเองมันจะไปยากอะไร

"มึงนี่ ไม่เข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงเลย มึงถึงไม่มีแฟนอยู่นี่ไง" มันเกี่ยวอะไรวะไอ้ทิว แค่ผมไม่เคยมีแฟนมันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง

"ไร้สาระ"

"เรื่องจริงเว้ย ระวังคุณเธอโกรธแล้วขอเลิกกับมึงนะ ยิ่งชอบไม่ใช่รึไง น่ารักเซี้ยวๆแบบนี้" เลอะเทอะและไอ้หอก ไม่ได้ชอบเว้ย แค่มันแปลกใหม่เท่านั้นเอง

"พูดมากวะ" แค่กลับบ้านเองมันจะน่าโกรธอะไรขนาดนั้น คิดมากกันไปได้

"รีบทำงานมึงให้เสร็จ จะได้ไปปาร์ตี้" นี่ผมคิดถูกแล้วใช่มั้ยเนี่ย ทำไมมันขัดๆอย่างนี้วะ

"พี่กวางขา ดื่มนี่สิคะ" น้องหญิงยื่นแก้วเหล้าทรงสวยให้ผมที่นั่งคุยอยู่กับไอ้ทิวอยู่ หน้าอกหน้าใจอันใหญ่โตของน้องพยายามที่จะเบียดต้นแขนผมเหมือนพยายามจะปลุกอารมณ์ร่วมของผมให้ได้ ผมเองก็แค่รับแก้วนั้นมาดื่มก่อนจะหันไปคุยต่อ ผมก็เห็นนะครับว่าเธอมีท่าทีขัดใจที่ผมเมินแบบนี้ แต่ตอนนี้หัวผมมีแต่หน้าของคุณเธอไปหมด ทำไมก็ไม่รู้...แต่ที่รู้คือ ผมเป็นห่วงคุณเธอที่ปล่อยให้กลับบ้านเอง

แล้วนี่มันจะถึงยัง แต่รงถึงแล้วมั้งเพราะมันก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วด้วย ป่านนี้มันคงนอนตีพุ่งไปแล้วมั้ง

แล้วทำไมผมจะต้องคิดถึงมันเนี่ย

โอ๊ย!! ไม่สนใจมันสิวะ มันอยากทำอะไรก็เรื่องของมัน แค่ช่วงนี้อยู่กับมันบ่อยเลยทำให้เราสนิทกันมากขึ้น ดังนั้นก็ไม่ต้องไปยุ่งกับมันมาก

เข้าใจมั้ยไอ้กวาง

เห้อ...

แล้วนี่กูเครียดอะไรอีกวะ แม่.ง!!

"พี่กวางเป็นอะไรรึป่าวคะ วันนี้ไม่คุยกับหญิงเลย" มือเรียวจับหน้าผมให้หันไปมองเธอก่อนริมฝีปากสีแดงสดนั้นจะมาคลอเคลียที่ฝีปากผม มันช่างเชิญชวนดีจริงๆ กิริยาอ่อนช้อยนุ่มนวลน่าทะนุถนอมแบบนี้สิถึงน่ารัก ไม่ใช่แข็งกระด่างแบบนั้น...แบบที่คุณเธอเป็น

'เออ...พี่กวาง คุณเธอเป็นแฟนพี่กวางใช่มั้ย บอกเค้าไปสิ'

อ๊ากกก อีกแล้วไอ้กวาง มึงเอาอีกแล้ว

ผมผละหน้าออกจากไปหน้าสวยเฉี่ยวนั้นอย่างหัวเสีย นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย ทำไมผมต้องคิดถึงเสียงหวานๆนั้นด้วย

หายใจเข้าลึกๆไอ้กวาง มึงอาจจะหายใจเอาอากาศเข้าปอดแล้วไปเลี้ยงสมองไม่พอก็ได้

ใช่มันต้องเป็นแบบนั้นแน่

"พี่กวาง!! นี่พี่เป็นอะไรคะ หญิงอารมณ์เสียแล้วนะ" เธอวีนใส่ผมสะเสียงดัง เล่นเอาคนในงานหันมามองกันเต็มไปหมด ผมปิดเองแหละที่ทำแบบนั้นกับเธอ ผมเลยกระชับเอวของเธอเข้าหาผมให้มากขึ้นก่อนจะก้มลงจูบที่หลังหูนั้นเบาๆ

"ขอโทษนะ พี่เครียดนิดหน่อย" ผมกระซิบที่หูน้องเบาจนน้องเขินอายผม เธอซบลงที่อกผมก่อนจะโน้มขอผมลงไปรับจูบที่แสนหวาน เราแลกน้ำหวานกันอยู่นานโดยไม่สนใจคนรอบข้างสักนิด

"อืม..อ๊ะ " เธอครางออกมาเบาๆเมื่อผมลูบที่ต้นขาเรียวนั้น แต่ทำไมมันไม่ลื่นมือเหมือน...คุณเธอ

เห้ย!! อีกแล้ว

ผมถอนลิ้นร้อนออกก่อนจะลุกออกจากที่นั่งอยู่ทันที

"พี่ขอตัวกลับก่อนนะ" ผมรีบบอกน้องหญิงก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นอย่างไว เสียงน้องหญิงกับไอ้ทิวเรียกผมโหวกเหวกไปหมดแต่ผมก็ไม่สนใจที่จะหันกลับไป เพราะตอนนี้ผมอยากจะกลับบ้าน

อยากกลับบ้านเท่านั้นแหละครับ ไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก จริงๆนะ ว่าแต่ตอนนี้คุณเธอจะนอนรึยัง

แล้วมันจะนอนหรือไม่นอนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมเนี่ย

ฟู่....

"อ่าวคุณหนู ไหนบอกว่าไม่กลับบ้านวันนี้ไงคะ" เสียงคุณแม่บ้านทักผมเมื่อผมเดินเข้าบ้าน ดูคุณแม่บ้านจะตกใจมากที่ผมกลับก่อนเช้า นี่ผมแย่ขนาดนั้นเลยหรอ

"พอดีผมไม่ค่อยสบายน่ะครับ" แล้วผมจะโกหกทำเพื่อ ว่าแต่คุณแม่บ้านถามแบบนี้แสดงว่าคุณเธอถึงบ้านปลอดภัยใช่มั้ย

"เออ แล้ว...เออ คุณเธอล่ะคุณแม่บ้าน" ถามออกไปจนได้สิหน่า

"คุณเธอเข้านอนแล้วค่ะ เพิ่งกลับมาไม่นานมานี่เอง เห็นบอกว่าหลงเกือบออกนอกเมืองแหนะ" หลง! แล้วทำไมมันไม่โทรหาผม แต่มันไม่มีโทรศัพท์นี่จะโทรหาผมได้ยังไง แล้วนี่มันเป็นอะไรรึป่าว

"แล้วเธอเป็นอะไรมากมั้ยครับ"

"ก็กูเหนื่อยแล้วก็อาามณ์เสียนิดหน่อยและค่ะ คุณแม่บ้านเลยให้ไปพัก เป็นเพราะคุณหนูนั่นแหละ ปล่อยให้เธอกลับคนเดียวได้ยังไง เธอยิ่งเป็นเด็กบ้านนอกอยู่" เด็กบ้านนอกหรือเด็กเมืองนอกกันครับคุณแม่บ้าน แต่ผมก็ลืมจริงๆนั่นแหละว่ามันไม่รู้จักทาง แถมยังอารมณ์เสียด้วยหรอ

"งั้นหรอครับ"

"นี่ดีนะคะที่คุณเธอไม่โดยใครหลอกไป เธอยิ่งน่ารักอยู่ คุณแม่บ้านนี่เป็นห่วงแทบแย่" ผมรู้ครับว่าคุณแม่บ้านกำลังด่าผมเป็นนัยๆอยู่ แต่จะให้ทำไงละ ก็คนมันทำไปแล้ว

"งั้นผมไปขอโทษเธอดีกว่าครับ"

"อยู่ห้องนอนเธอแหละคะ แต่เธอคงนอนแล้วอย่าไปกวนเธอเลย รอพรุ่งนี้ก็ได้นี่คะ" พรุ่งนี้เลยหรอ แต่ผมอยากเจอตอนนี้นี่ ผมรู้สึกผิดจริงๆนะ

"ก็ได้ครับ" ผมรับคำคุณแม่บ้านไว้ก่อนจะเดินขึ้นห้อง ผมจัดการอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวนอนแต่ทำไมผมยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่

นี่ผมต้องการขอโทษเธองั้นหรอ

มันมามีความสำคัญกับผมที่ต้องเป็นห่วงความรู้สึกตั้งแต่เมื่อไหร่

คิดมากหน่า ก็คนมันผิดมันก็ต้องรู้สึกผิดเป็นธรรมดาสิวะ

แต่ว่า...ทำไมผมจึงมายืนอยู่ที่หน้าห้องมันเนี่ย ผมโผล่อยู่นี่ได้ไงวะ เมื่อกี้ยังอยู่ที่ห้องผมอยู่เลย

เหมือนว่าผมจะมาหามันโดยไม่รู้ตัว

ท่าจะบ้าแล้วไงมึง ไอ้กวาง

กลับห้องตัวเองดีกว่า แต่ยังไงก็มาถึงแล้วก็น่าจะเข้าไปดูมันหน่อยนะ ยังไงมึงก็ผิดนะเว้ย

อืม เอาตามนั่นแหละ

ผมเลยลองบิดลูกบิดประตูดูแล้วมันก็ไม่ได้ล็อคพอดี ทำไมมันสับเพ้าขนาดนี้เนี่ย ยังไงมันก็อยู่ในฐานะผู้หญิงก็น่าจะระวังตัวหน่อยสิ มาลืมล็อคแบบนี้ได้ยังไงกัน

ผมเลยเปิดเข้าไปแล้วเดินไปหามันที่เตียง ร่างเล็กเพรียวนอนขดตัวอย่างหมดสภาพเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด ยิ่งใบหน้าหวานสวยที่ใครๆก็เชื่อว่าเป็นผู้หญิงจริงๆนั้นหลับพริ้มไม่รู้เรื่องนี่ก็น่าหมันไส้สะจริง แต่นั่นมันอะไร...ผมก้มลงไปดูหน้ามันชัดๆที่ผมรู้สึกว่ามันผิดแปลกไป ผมลองจ้องเขม็งดูดีๆฝ่าความมืดเข้าไปก็เจอรอยด้านและแดงเต็มใบหน้าสวยนั้น เหมือนกับหน้ามันไหม้เพราะแสงแดด

นี่อย่าบอกนะว่าที่หลงนี่ คือเดินตากแดดด้วย

กูทำอะไรลงไปวะ

ผมไล้นิ้วเพื่อเช็คดูที่ผิวแก้มมันอีกรอบก็แทบใจหาย มันทั้งสากไม่เนียนนิ่ม

"อื้อ..." เสียงครางอย่างรำคาญเมื่อมีอะไรมาถูกตัวมันเล่นเอาผมชักมือกลับแทบไม่ทัน มันผลิกตัวไปมาก่อนจะจัดท่านอนให้สบายยิ่งขึ้นแต่ทำไมชุดนอนมึงถึงเป็นชุดผู้หญิงวะ ที่มันเป็นเดสยาวสายเดี่ยว แล้วที่สำคัญก็คือ มันเลิกขึ้นจนปมเห็นร่างขาวๆของมันทั้งตัว

ซวยและมึง กูแพ้ของขาว

กลับห้องๆ อยู่ไม่ได้ๆ รีบกลับด่วนเลยมึง

เห้อ!! เกือบไปแล้ว

ผมถอนหายใจยาวเหยียดทันทีที่ออกมาจากห้องมันได้ มันเป็นบุคคลต้องห้ามสำหรับผมจริงๆ ผมควรจะอยู่ห่างๆมันให้มากเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นผมได้มีเมียเป็นผู้ชายแน่

ซึ่งแค่ผมคิด...ก็ขนลุก

อื่ยยยย...

กูจะไม่เข้าใกล้มึงเป็นอันขาด

คุณเธอ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++
130610