Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa
Housemaid! 0 : หนูเป็นทอมคะ
 
 
~คุณเธอ~
 
 
 
อ่า... เมืองไทย ถึงสักทีนะคุณเธอ
 
คิดถึงจังวู้....
 
ไม่ได้กลับมาแค่สิบปีเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย สาวๆสวยๆก็เยอะ ตึกลามบ้านช่องก็เยอะแยะ โอ้! เยี่ยมๆ ยังงดงามเหมือนเดิม
 
ผมเดินออกมาจากสนามบินด้วยหัวใจที่เบิกบาน สูดอากาศเมืองไทยเข้าไปลึกๆ นั่นแหละนั่นแหละอย่างนั้น ชื่นใจจริงเว้ย
 
"ไปไหนครับน้อง"  ผมลืมตาขึ้นมามองหลังจากสูดดมกลิ่นกรุงเทพก็เจอคุณพี่แท็กซี่หน้าเถื่อน(มาก) แต่เค้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยม ผมจะไม่กลัวพี่ละกันพี่แท็กซี่
 
"ไปXXXครับ" บ้านผมเองครับ บ้านที่ครอบครัวผมทิ้งไว้ก่อนจะย้ายไปญี่ปุ่นตอนที่แม่ผมตายเมื่อสิบปีก่อน เราสองคนพ่อลูกเลยระเห็จไปกบดานรักษาความปวดร้าวที่นั่น และตอนนี้ผมก็จะกลับมาเคารพศพแม่ที่นี่ในรอบสิบปี 
 
สิบปีในความทรงจำของผมที่ขาดแม่
 
ผมกลับมาแล้วนะครับ ผมกลับมาคนเดียวนะครับ พ่อเค้าไม่ว่างที่จะมาด้วย อย่าโกรธพ่อเค้าเลยนะครับ พ่อเค้าไม่ว่างจริง
 
นะครับแม่ของผม
 
จะบอกว่าพ่อไม่ว่างก็ไม่ถูกหรอกครับ พ่อของผมจงใจทำงานอย่างหนักเพื่อจะได้ไม่มีเวลาว่างคิดถึงแม่ แต่เห็นอย่างนี้ก็ดูแลผมดีอย่างเหลือเชื่อ ท่านไม่เคยปล่อยให้ผมอยู่โดดเดียวหรือมีความรู้สึกขาดหายเมื่อไม่มีแม่ แต่ผมคิดถึงท่านจริงๆผมเลยต้องกลับมา
 
รถคันเหลืองแถบเขียวแล่นไปเรื่อยๆตามท้องถนนที่คับคลั่งไปด้วยรถจำนวนมากมายและอากาศที่ร้อนเกินทน ยังดีที่ผมอยู่ในรถที่มีแอร์เย็นๆ แต่ไม่นานผมก็เริ่มรู้สึกว่าทางที่รถมานั้นมันเริ่มไม่คุ้นตาเอาสะเลย ผมมองเลยขึ้นไปที่กระจกมองข้างหลังก็เห็นคุณพี่เค้ามีท่าทางแปลกๆ มันเริ่มชักจะตุๆแล้วละพี่ ตามตรงนะ ผมว่าพี่เริ่มจะไม่ใช่คนดีศรีสยามแล้วละ แล้วทางมันก็เริ่มเปลี่ยวจนมีแค่คฤหาสหลังใหญ่ไม่กี่หลัง ข้างทางก็เป็นป่าละเมาะเต็มไปหมด แล้วนี่ผมจะรอมั้ยเนี่ย
 
"พี่ครับ ผมว่าผมลงตรงนี้ก็ได้นะครับ" ผมรีบจัดแจงควักเงินในกระเป๋าแล้วยื่นให้คุณพี่แบบใจเย็น แต่คุณพี่เขากลับทำเป็นไม่สนใจและเริ่มจะขับรถเร็วขึ้น
 
ชัดเลยกู โดนแน่ๆ
 
ผมรีบหยิบพาสปอร์ตเข้ากระเป๋ากางเกงด้านหลังและเงิน แต่ไอ้คุณพี่นั้นมันดันเห็นสะก่อน
 
"มึงทำไรวะ!!" อ๊าก! ตายแน่กู กูเพิ่งหยิบได้แค่สามพันเองนะมึง
 
"ป่าวครับพี่"
 
"ก็กูเห็น!! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!!!" อ๊ากกกก โคตรโหดอะ ผมตกกระใจเสียงขู่พี่มันจนเผลอปล่อยกระเป๋าหลุดมือ พี่มันรีบจอดรถก่อนจะควักมีดออกมาขู่ผมอีกระรอก
 
"คุณพี่จะปล้นผมอ่อ" ตรงๆเลยละกันกู ยังไงมันก็โดน 
 
"ฉลาดดีนี่หว่า ถ้างั้นก็ทิ้งทุกอย่างแล้วลงไปจากรถ เดี๋ยวนี้!!!" โอ๊ะบ๊ะ!! ทุกอย่างเลยอ่อ ของมันเยอะนะเว้ย
 
"เอาทุกอย่างแล้วผมกินไรอะ"
 
"กินขี้มึงนั่นแหละ พูดมาก!! ลงไป!!"
 
"อ๊าก!! ลงแล้วครับลงแล้ว" มันทำท่าจะแทงผมเข้าที่ท้องผมเลยรีบลงจากรถมันทันที แต่พอผมลงมาได้มันก็ออกรถไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แค่ฝุ่นและผม
 
ซวยจริงๆ
 
ผมขอถอนคำพูดที่บอกว่าเมืองไทยงดงาม มันไม่มีความงดงามเลยสักนิด สังคมทุเรศทุรังสัปลังเคด้วย
 
เซ็งๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
โอ๊ย! จะบ้าตาย
 
แล้วนี่ผมจะกลับไปยังไงเนี่ย ยังดีที่เอาพาสปอร์ตไว้ได้ ไม่งั้นตาย!!
 
ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ ผมยังไม่อยากกลับญี่ปุ่นตอนนี้ด้วย เพราะผมโกหกพ่อว่าจะไปเรียนภาษาที่อเมริกาในช่วงที่มหาลัยผมปิดเทอม แต่ผมกลับมาหาแม่ที่นี่ ถ้าพ่อรู้พ่อคงเอาผมตายแน่ ดังนั้นผมจะแจ้งตำรวจไม่ได้ ผมคงต้องหาเงินให้พ้นสามเดือนนี่ก่อน แต่สามเดือนมีเงินสามพันติดตัว ผมคงกินขี้แบบที่ไอ้นั่นบอกแน่
 
ผมตัดสินใจเดินตามทางเปลี่ยวนั้นไปเรื่อยๆ เข้ามาสะลึกเลยนะมึง แล้วกูจะเดินออกไปไหวมั้นเนี่ย จะปล้นกูก็ไม่คิดถึงกูเล้ย ไอ้หอก!!
 
อุ่ย! ขอโทษครับ ผมจะพยายามไม่พูดคำหยาบ(มั้ง) นะครับ แหะๆ
 
ปรี๊ดดดดดดดด
 
อ๊ากกกกก เห้ย!!
 
ผมรีบกระโดดลงข้างทางอย่างไวเมื่อรถยนต์คันสวยวิ่งมาอย่างแรง อีกนิดเดียวจะชนผมอยู่แล้ว แต่อูยยย เจ็บก้นอ่า
 
คนไทยใจร้าย
 
"เป็นไรป่าววะ" เสียงเข้มดังขึ้นถามก่อนผมจะเห็นเจ้าของเสียง
 
โอ้! แม่เจ้า หล่อบรรลัย มึงเป็นดาราอ่อ
 
"กูถามว่ามึงเป็นอะไรรึป่าว ถ้าไม่เป็นกูจะไปแล้วนะ" โห พูดหมาๆอย่างนี้ได้ไงวะ มึงชนกูนะเว้ย ไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยหรอวะ
 
"อย่าเพิ่งสิ ช่วยพยุงหน่อย ผมเจ็บ" เจ็บจริงๆนะครับ สงสัยก้นจะไปกระแทกกับก้อนหิน แล้วมือก็ยังถลอกอีกอ่า พ่อจ๋า...หนูเจ็บ อยากกลับญี่ปุ่นแล้วอ่า
 
"ลุกเองไม่ได้รึไง แล้วพูดครับนี่มึงเป็นทอมหรอวะ" ทอมบ้านพ่อสิวะ กูผู้ชายเว้ย
 
"ขยะแขยงวะ" อะไรนะ!
 
"มึงว่าอะไรนะ มึงขยะแขยงกูหรอ!!" มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย ไอ้เบื๊อก!!!
 
"ขยะแขยงหมาแถวนี้มั้ง" หมาด้วยหรอวะ
 
"ทอมบ้านพ่อมึงดิ แล้วกูก็ไม่ใช่หมาด้วย!!" ผมชักจะไม่ไหวกับมันแล้วนะ หยาบคายที่สุด มันไม่เหมาะกับหน้าหล่อๆนั่นเลย ไอ้บ้า
 
"มึงเล่นถึงพ่อกูเลยหรอวะ" ใบหน้าหล่อๆนั่นขึ้นสีเลยครับ สมน้ำหน้า 
 
"แล้วจะทำไมห๊ะ!!"
 
"หึ งั้นมึงก็ลุกเองละกัน" เห้ย มึงว่าอะไรนะ มึงจะทิ้งกูหรอ
 
"เห้ย เดี๋ยวก่อนสิวะ ไอ้เหี้.ย!" มันทิ้งผมไปเลยอ่า ไอ้ชั่วเอ้ย มึงได้...เออ ไม่ใช่สิ มึงชนแล้วหรอวะ มึงมันชั่วจริงๆ ไอ้หล่อ!
 
แล้วผมจะทำไงดีเนี่ย ไอ้นั่นมันก็หายไปเลย ขับรถไวเป็นบ้า ก้นก็เจ็บ จะเอาไงต่อวะ คลานประชดชีวิตเลยมะ
 
ผมพยายามเดินกระเพกๆไปตามทางอย่างยากลำบาก ไม่นานผมก็เจอกำแพงสูงมันต้องเป็นบ้านคนแน่ๆ ผมเลยรีบเกาะกำแพงนั้นไปจนเจอประตูรั้วเข้าบ้าน โอ้! หลังใหญ่จริงๆ ยังไงก็ขอภาวนาให้คนบ้านนี้ช่วยผมด้วยเถอะ
 
"พี่คร้าบ มีใครอยู่มั้ยครับ" 
 
เงียบ
 
เจริญจริงชีวิตกู
 
"พี่คร้าบบบบ ผมต้องการความช่วยเหลือ..." 
 
นั่นมันอะไร
 
ตาผมเหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ที่แปะไว้หน้าบ้าน ผมเลยชะเง้อไปอ่านมัน
 
'รับสมัครแม่บ้าน มีที่พักพร้อมให้'
 
ที่พักพร้อม จริงหรอวะ นี่สิที่เค้าบอกว่า ในความโชคร้ายมันก็ยังมีเรื่องดีๆ นี่ได้ทั้งเงินและที่พัก อย่างน้อยสามเดือนนี่ก็ไม่อดตายแล้ว
 
เยี่ยม!
 
"มาหาใครน้อง" คุณลุงแก่ๆเดินมาที่หน้าประตูรั้วที่ผมยืนอยู่ ผมเลยรีบยิ้มรับเค้าก่อนจะบอก
 
"ผมอยากสมัครเป็นแม่บ้านครับ" ขอให้ได้ด้วยเถอะ เพี้ยง!!!
 
"เป็นผู้ชายหรอวะ นึกว่าผู้หญิง ไปๆ ที่นี่ไม่รับแม่บ้านที่เป็นผู้ชาย" อะไรวะ แบ่งเพศด้วยอ่อ สงสารกูหน่อยสิวะ แต่เอ๊ะ นึกว่าเป็นผู้หญิงหรอ
 
"หนูเป็นทอมคะ" แค่สามเดือนนะ แล้วหลังจากนั้นผมก็จะเป็นผู้ชายอย่างเดิม
 
ขอให้เป็นไปด้วยดีด้วยเถอะ เพี้ยง....
 
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
130529

 
ติชมกันด้วยนะคะ เรื่องนี้เกิดอารมณ์อยากแต่ง ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
 
ขอบคุณคะ