ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

 
By nooonaa
 
"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 08 : ข้อตกลง
 
+ผงฝุ่น+
 
วันนี้วันเสาร์ แล้วมำไมน่ะหรอ...ก็เพราะวันนี้วันเสาร์ไง งงอะดิ...ไม่ต้องงงหรอก วันเสาร์ก็แปลว่าไม่ต้องไปโรงเรียน แล้วพอไม่ต้องไปโรงเรียนก็ไม่ต้องเจอไอ้มหาเหี้.ยนั่นไง ชัดยัง...
 
คงจะเข้าใจกันเนอะ...ซึ่งผมรู้สึกดีเว่อร์ๆ
 
แล้ววันนี้ผมกับชาวแก๊งก็กำลังจะไปแว๊นกันด้วยล่ะ ตอนแรกก็คิดๆกันว่าจะไปไหนดี พวกมันก็เสนอซะไกลนู้นเลย...หัวหิน แล้วคิดว่าคนมีกรรมอย่างผมจะได้ไปมั้ยล่ะถ้าพี่ถ่านไม่อยู่ ก็เลยต้องคิดกันหนักอีกรอบ คิดไปคิดมาก็จบที่หมูกะทะบ้านไอ้แซม
 
คิดสั่นมากขอบอก
 
ไอ้เป๋าเลยพ่วงเมียมันไปซื้อของสดไว้ทำกินวันนี้ โดยผมมีหน้าที่นั่งหน้าหล่อรอพวกมันอยู่ที่บ้านคนเดียว โชคยังดีนะที่พ่อกับแม่ไอ้แซมไม่อยู่บ้าน ไม่งั้นผมคงสนุกแน่ แต่ก็เอาสิ...ก็คนมันไม่ผัวเหมือนไอ้แซมนี่ ถึงจะได้นั่งซ้อนท้ายไปเที่ยวกระหนุงกระหนิงกันสองคน แต่คิดก็เริ่มน้อยใจ หรือบางทีผมควรจะหาแฟนบ้างได้แล้วเหมือนกัน
 
มันเป็นความคิดที่เยี่ยมมากนะแต่เป็นไปไม่ได้หรอก ตัวผมเองยังให้พี่ถ่านปกป้องอยู่เลย แล้วยังจะมีหน้าไปปกป้องสาวๆที่ไหนมั้ยล่ะ แค่คิดก็พังแล้วแผนนี้
 
ปรี๊นๆ
 
แต่แล้วเสียงแตรก็ถูกบีบใส่หน้าบ้านไอ้แซมสองทีก่อนมันจะเงียบไป เป็นสัญญาณว่าพวกมันกลับมาแล้ว ผมเลยรีบวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้พวกมันเข้ามาก่อนจะเจอใครบางคนที่ไม่น่าจะยืนอยู่ตรงนี้
 
ไอ้เฮียร์!
 
พอเห็นมันยืนหน้าหล่ออยู่นอกรั้ว มือผมที่กำลังจะเปิดประตูให้ก็ดันมันปิดทันทีก่อนจะล็อคกลอนให้ด้วย
 
ปึก!
 
กูไม่ให้มึงเข้า จะทำไมห๊ะ!
 
"เปิดประตูสิวะไอ้ฝุ่น กูหนักนะเว้ย!" พอไอ้แซมเห็นผมไม่ยอมเปิดประตูมันก็โวยวายใหญ่ แต่ผมก็ทำเป็นหูทวนลมก่อนจะมองค้อนไอ้เฮียร์อีกขวับใหญ่
 
มึงยังกล้ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง ไม่รู้รึไงว่ากูเกลียดขี้หน้ามึงแล้ว!
 
"ฝุ่น...เปิดประตูหน่อย มือไอ้แซมมันเขียวหมดแล้ว" คราวนี่ไอ้เป๋าเป็นฝ่ายพูด ซึ่งพอผมก้มลงไปดูมือเล็กที่หิ้วของเต็มไปหมดก็รู้สึกผิดขึ้นมาถนัด ผมเลยยอมเปิดประตูรั้วให้พวกมันเข้ามา
 
"กูให้มึงสองคนเข้าเท่านั้น ส่วนมึง...กลับไป" พอผมบอกเสร็จก็จัดการปิดประตูใส่หน้ามันทันที แต่ไอ้เวรนั่นมันกลับเหนือชั้นกว่าผม มันจงใจเอามือสอดเข้ามาระหว่างประตูทำให้โดนหนีบเต็มๆ
 
ปึก!
 
"โอ๊ย!" มันทำเป็นชักมือกลับแล้วงอตัวอย่างเจ็บปวด แต่ผมเห็นว่ามันจงใจนะ ดังนั้นผมไม่ผิดด้วย
 
"อย่ามาแกล้ง! ไปไกลๆกูเลย!"
 
"ฝุ่น! มึงทำประตูหนีบเฮียเขานะเว้ย!!" ไอ้เป๋ารีบวิ่งไปดูอีกคนก่อนจะผลักประตูที่ผมดันไว้ออกแล้วพามันเข้ามาข้างใน แต่แล้วมันก็ยกยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อมันเดินผ่านผม
 
ไอ้เลว!!
 
ผมกะจะวิ่งไปกระชากหัวมันให้หลุดคามือ แต่กลับโดนไอ้แซมเรียกขัดไว้ซะก่อน
 
"ไอ้ฝุ่น จะยืนตากลมให้แดดมันเผามึงจนไหม้รึไง เข้ามาช่วยกูเตรียมของเร็ว"
 
โชคดีของมึงไปนะไอ้หน้าหล่อ
 
ผมหมายหัวมันไว้ก่อนจะเดินตามพวกมันสามตัวเข้าบ้าน ไอ้หัวเทามันก็ทำหน้าทำตาแสนเจ็บปวดทรมานจนทุกคนสงสารจนต้องหันมาดุผมกันยกใหญ่
 
"เล่นอะไรไม่รู้เรื่องนะฝุ่น ถ้ามือมันหักขึ้นมาจริงๆมึงจะซวยนะ" ไอ้เป๋าครับ...ด่าคนแรกเลย
 
"....." ซึ่งผมก็ยืนกอดอกคอยฟังมันด่าต่อ
 
ผมไม่ผิดสักหน่อย
 
"ยังจะมาทำหน้าไม่รู้สึกผิดอีก! มานี่เลยนะ มานวดยาให้เฮียเขาเลย" พอมันพูดเสร็จก็เดินมาลากคอเสื้อผมให้ไปนั่งใกล้ๆไอ้โย่งก่อนจะโยนกล่องยามาให้
 
"ทำซะ!"
 
"กูไม่ทำ" ผมจ้องตาคมนั่นเขม็งก่อนจะลั่นวาจาอันหนักแน่นใส่หน้ามัน
 
ยังไงกูก็จะไม่ญาติดีกับมึงแน่ ไอ้เฮียร์
 
"อย่าทำตัวเป็นเด็กได้ปะ ทำผิดก็รับผิดชอบซะ!" แล้วมันจะทำไมวะ ก็ทำตัวเป็นเด็กเฉพาะต้องญาติดีกับไอ้บ้านี่เท่านั้นแหละ แต่ตอนอื่นกูมั่นใจว่ากูมีเหตุผล
 
"ไม่!" ผมสะบัดหน้าหนีพร้อมกับกอดอกนิ่ง ใจก็คิดว่าตัวเองงอนอย่างกับเด็กผู้หญิงไปได้ แต่ผมไม่อยากยุ่งกับมันนี่
 
"มึงแน่ใจนะที่จะทำตัวแบบนี้กับกู" คราวนี้เสียงด่ากลับกลายเป็นของไอ้หัวเทา มันเย็นเชียบจนตัวผมแข็งทื่อก่อนจะค่อยๆเหล่มองมันช้าๆ
 
กึก!
 
มันเหมือนมีพลังพิเศษอะไรบางอย่างที่ผมให้ผมถอนสายตาออกจากนัยน์ตาคมคู่นั้นไม่ได้...ทำไมกัน
 
"ตกลงจะนวดให้กูรึป่าว"
 
นวดงั้นหรอ...
 
"ก็ได้" พอผมตอบแบบนั้นไอ้เป๋าก็เดินเข้าครัวไป ปล่อยให้ผมอยู่กับมันสองคน ผมนิ่งคิดอยู่สักก่อนตัดสินใจจะนวดให้มันจบๆไป มันจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับผมอีก ผมเลยหยิบยาขึ้นมาแล้วบีบลงบนหลังมือหนาก่อนจะค่อยๆนวดเบาๆให้
 
"มือเบาวะ" นี่คือคำชมหรืออะไรวะ ทำไมน้ำเสียงเหมือนไม่ได้ชม
 
"กูนวดให้พี่ถ่านบ่อยน่ะ" แล้วผมจะพูดดีๆกับมันทำไมเนี่ย!
 
"แล้วนี่มึงเจอมันสองตัวได้ไง" เมื่อคิดได้ว่าทำไมอยู่ๆมันถึงมาที่นี่ได้ผมก็เลยถามทันที แต่มันไม่ยอมตอบผมอะ มันเอาแต่มองหน้าผมเหมือนสำรวจอะไรสักอย่าง
 
"มองห่.าไร!" ผมใช้มือดันหน้ามันหนีเมื่อเริ่มรู้สึกอึดอัด ซึ่งมันก็หันกลับมาจ้องผมอยู่ดี ก่อนมือหนาอีกข้างที่ว่างจะคว้าแขนผมไปดู
 
"กูเพิ่งรู้...ว่ามึงโดนพวกผู้หญิงตบ"
 
เพิ่งรู้! มึงเพิ่งจะมารู้ตอนนี้เนี่ยนะ!
 
"นานไปปะ" นี่ถ้าผมโดนฆ่า ป่านนี้ศพผมขึ้นเมรุไปแล้วมั้ง
 
"อย่ามาประชดกู!" แต่ดูมึงก็ยังไม่สำนึกผิดเนอะ ยังจะกล้ามาขึ้นเสียงใส่กูอีก
 
"แล้วไม่ใช่เพราะมึงรึไง กูถึงโดนแฟนคลับมึงตบน่ะ" ผมด่ามันไปก่อนจะทำท่าลุกขึ้นหนี แต่มือใหญ่ที่จับแขนผมอยู่ก็กระชับแน่นขึ้นก่อนจะดึงให้มานั่งที่เดิม
 
"กูก็มาขอโทษอยู่นี่ไง อย่ามางี้เง้าเป็นเด็กๆได้ปะมึงเนี่ย" สรุปแล้วกูก็ผิดอยู่ดี มึงนี่มันโคตรจะหน้าด้านเลยจริงๆ
 
"ขอโทษเสร็จแล้วก็กลับไปดิ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่อยากเห็นหน้ามึง"
 
"...." คราวนี้มันกลับเงียบไม่พูดอะไร ก่อนจะยอมปล่อยแขนผมออก
 
หึ ว่าง่ายดีนี่
 
"ออกไปก็อย่าลืมปิดประตูด้วยล่ะ"
 
"หึ..." อยู่ๆมันก็หึใส่ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มันเหล่มองผมเล็กน้อยแล้วใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนตีน
 
"มีปัญหารึไง" ผมเลยถามมันกลับทันควันก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้า
 
กูไม่กลัวมึงหรอกจะบอกให้ พี่กูสัญญาแล้วว่าจะไม่ให้ใครแกล้งกู รวมถึงมึงด้วย!
 
"หาเรื่องคนอื่นอีกและไอ้ฝุ่น! มึงนี่วอนหาตีนสัดๆเลยวะ" อยู่ๆเสียงด่าก็ลอยมาหาผมก่อนฝ่ามือน้อยๆของไอ้แซมจะป้าบเข้าให้ที่หัวผม ทำให้ผมหน้าคมำทรงตัวไม่อยู่จนถลาเข้าหาอกอีกคนที่อยู่ข้างหน้า
 
พรึบ!
 
มือใหญ่รับผมได้ทันทั้งตัวก่อนจะค่อยๆช่วยดันผมให้ยืนดีๆ แต่พอผมเงยหน้าเพียงเท่านั้น แก้มมันก็ชนกับจมูกอีกคนทันที
 
ตึกตักๆ
 
เสียงหัวใจผมเต้นแรงมาก มันแรงจนผมไม่ได้ยินอะไรนอกจากนี้ ยิ่งใบหน้าหล่อของมันยังค้างอยู่ข้างหน้านี่อีก ก็เล่นเอามันเต้นเร็วกว่าเดิม
 
นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย
 
"จะสวีตก็ช่วยดูด้วยว่ากูยืนหัวโด่อยู่นี่" เสียงสวรรค์ช่วยให้ผมดีดตัวออกจากมันได้ทันเวลา ก่อนมือใหญ่จะยกขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเหมือนแก้เขิน ส่วนผมก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว เลยรีบเดินไปหาอีกคนแล้วฝาดหัวให้สักป้าบ
 
เพี้ยะ!!
 
"ตบมาได้นะมึง!!" ผมด่ามันพร้อมกับฝ่ามืออรหันต์หนึ่งที มันนี่กุมหัวร้องซี๊ดใหญ่ก่อนน้ำตาใสจะเริ่มคลอนิดหน่อย
 
"เจ็บนะเว้ย!!!"
 
"เออ! ทีมึงทำกูนะ!" ผมชี้หน้าด่ามันอีกสักดอก พอมันด่าผมกลับไม่ได้ก็ได้แต่พะงาบๆปากใส่ก่อนมันจะกระทืบเท้าอย่างขัดใจเดินหนีไปเลย ผมมองตามมันจนลับไปในห้องครัวก่อนเสียงอ้อนคนตัวสูงจะดังลอยมาให้ได้ยิน
 
"ไอ้เป๋า ไอ้ฝุ่นมันตบหัวกูอะ ดูดิ โนเลยอะ เจ็บมากด้วย"
 
หึ พอสู้ไม่ได้ก็วิ่งไปฟ้องผัวนะมึง แล้วคิดว่ามันจะกล้าทำอะไรกูรึไง โด่!
 
"เอ้า! ยังยืนหน้าหล่ออยู่อีก! กลับไปได้แล้ว!" แต่พอหันกลับมาก็ยังเห็นอีกคนยืนมองหน้าผมสล่อน มันเองก็หรี่ตาลงเล็กน้อยเหมือนขำอะไรสักอย่างก่อนจะเดินเข้ามาใกล้จนหน้าผมแทบติดกับอกมัน
 
"กูเปลี่ยนใจและ กูว่า...กูอยู่ให้มึงเครียดเล่นๆที่นี่ดีกว่า สนุกกว่าเยอะ หึ"
 
กึก
 
ไอ้นี่!! วอนหาตีนกูซะแล้ว!!
 
"ก็กูไม่ให้มึงอยู่!"
 
"นั่นก็เรื่องของมึง ไอ้แซม...กูร่วมปาร์ตี้กับพวกมึงนะ" มันพูดใส่หน้าผมก่อนจะตะโกนหาอีกคน ไอ้หน้าหวานมันก็เลยโผล่หัวออกมาแล้วตอบรับอย่างดีใจ
 
"ดีๆ อยู่แล้วก็ช่วยแก้แค้นไอ้ฝุ่นให้กูด้วย" เห้ย! เกี่ยวไรกันวะ
 
"รับทราบครับ" แต่มันกลับตอบรับด้วยใบหน้าทะเล้นที่สุดเท่าที่เคยเห็น ก่อนจะล้มตัวลงนั่งโซฟาตัวเดิม
 
"เอาล่ะๆ นายมึงหิวน้ำและ ไปเอามาให้กินสักขวดดิ๊" มันปรับอารมณ์ได้เร็วชิบหาย พอเห็นว่าผมทำอะไรมันไม่ได้ก็ใช้เยี่ยงทาสทันที แถมส้นเท้าที่ไขว้ห้างก็กระดิกกวนตีนชิบ
 
"กูไม่ทำ มีไรมะ"
 
"คิดดีแล้วรึไง...คุณผงฝุ่น"
 
เอื้อก
 
ทำไมมันต้องพูดมีเลศนัยแบบนั้นด้วย ยิ่งรอยยิ้มปีศาจนั่นอีก มันคิดจะทำอะไรวะ
 
แล้วมึงจะเอาไงดีวะ แม่.งน่ากลัวซะด้วย
 
"เออๆ เอาน้ำไรอะ" สุดท้ายผมก็กลัวมันอยู่ดี
 
"เอา...น้ำมึงได้มะ"
 
!!
 
น้ำกู!!! มะ หมายความว่าไงวะ!
 
"พูดดีๆนะเว้ย! น้ำมึงอะไร!!!" กูเป็นเยาวชนนะมึง อย่ามาทำมารยาททรามกับกู เดี๋ยวกูขึ้น!
 
"หึ กูหมายถึงเอาน้ำที่มึงจะกินนั่นแหละ เอ...อย่าบอกนะว่ามึงคิดเป็นอย่างอื่น ทะลึ่งนะเรา"
 
อ๊าก! ดูมันพูดดิ มันจงใจแกล้งผมอะ กูจะไม่ไหวแล้วนะเว้ย
 
"มึงสิทะลึ่ง ไอ้เหี้.ย!" ด่าคำสุดท้ายก็รีบเผ่นสิครับ เดี๋ยวมันลุกขึ้นมาเตะก้านคอผมตายทำไงอะ แต่ถ้ามันยังอยู่แบบนี้ผมต้องโดนมันแกล้งอีกแน่ งั้นต้องบอกพี่ถ่านให้มารับกลับดีกว่า
 
ผมเลยรีบกดโทรหาพี่ถ่าน...รอสายอยู่สักพักพี่มันก็รับก่อนเสียงงัวเงียจะค่อยๆเอ่ย
 
(มีอะไรฝุ่น โทรมาแต่เช้าเลย) หือ...เมื่อคืนคงหนักล่ะสิ เลยไม่รู้ว่าเช้าหรือเย็น บ้านก็ไม่กลับ นี่อย่าบอกว่ากกผู้หญิงอยู่นะ
 
"เช้าอะไรพี่ นี่มันเย็นแล้วเถอะ แล้วพี่อยู่ไหนทำไมไม่กลับบ้าน" พอเมื่อวานพาผมมาส่งบ้านตอนสายๆตัวเองก็กลับไปเรียนต่อ แล้วก็ไม่กลับบ้านอีกเลย เมื่อเที่ยงผมเลยต้องขุดพ่อให้มาส่งที่บ้านไอ้แซม
 
(อยู่คอนโด มึงมีไรรีบๆพูดมา กูอยากนอน)
 
โห นี่กูน้องมึงนะเว้ย! แต่แล้วเสียงบุคคลที่สามก็ดังเข้ามาในสายก่อนพี่ถ่านจะดุเสียงเข้ม
 
((เสียงดังเว้ย! กูจะนอน!) ... มึงก็นอนไปสิไอ้ห่.า เสียงกูทำให้มึงตายรึไง!)
 
อุ โดนเลยมึง แต่ว่าเสียงเพื่อนพี่ถ่านนี่มันคุ้นๆเนอะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
 
"เพื่อนมาที่คอนโดหรอ"
 
(เพื่อน? หึ เออ...เพื่อนกูเอง แต่แค่ตอนนี้นะ) พูดอะไรกำกวมซะมัด เป็นเพื่อนแค่ตอนนี้ แล้วตอนอื่นมันจะเป็นแม่พี่รึไง
 
(แล้วตกลงมีไรวะ) เออ ลืมเลย
 
"พี่มารับผมกลับบ้านหน่อยดิ ผมอยู่บ้านไอ้แซม ผมไม่ค่อยอยากอยู่ที่นี่แล้ว"
 
(ทำไมละ มึงทะเลาะกับเพื่อนรึไง)
 
"เปล่าๆ พอดีมีตัวเหี้.ยอยู่ในบ้าน เลยไม่ค่อยอยากอยู่"
 
(ใคร! มันแกล้งมึงหรอหะ!) น่านไง พี่กูคิดได้อย่างเดียวว่าจะโดนแกล้งใช่มะ เคยคิดว่ากูคนนี้จะฆ่าเขาตายบ้างมั้ยหะ
 
"มันไม่ได้แกล้งแต่มันเป็นคนที่ชอบแกล้งผมนั่นแหละ มันอยู่นี่ พี่ถ่านรียมารับผมได้ป่าวอะ"
 
(คนที่ชอบแกล้งมึงงั้นหรอ...ไอ้เด็กหัวเทานั่นอะนะ) อ่าว...นี่พี่รู้ได้ไงวะ นี่ยังไม่เคยเล่าเลยนะว่าเป็นมันอะ
 
"ใช่ๆนั่นแหละ แล้วพี่จะมาป่าวเนี่ย"
 
(กูต้องเข้าคณะก่อนวะ แต่เดี๋ยวกูรีบไป มึงก็ทนๆหน่อยละกัน) อะไรวะ ทำไมเป็นงี้ไปอะ
 
"งั้นผมกลับเองก็ได้"
 
(กลับได้ไงล่ะไอ้ฝุ่น อยู่ไกลขนาดนั้น รอกูอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวกูไปรับ อีกสองสามชั่วโมง) โหยพี่มึง อีกสองสามชั่วโมงนี่กูโดนมันแกล้งไม่เหลือซากเลยนะเว้ย
 
"นานไปอะพี่"
 
(อย่างอแงดิฝุ่น กูบอกเดี๋ยวไปรับ รอเดี๋ยวเดียว)
 
"ก็ได้ๆ รีบมาหน่อยนะ"
 
(เออๆ)
 
ติ๊ด
 
สุดท้ายก็ต้องทนอยู่ที่นี่ เอาวะๆ ทนๆไปดีกว่ากลับบ้านเอง
 
ผมเลยเดินไปหยิบโค้กกระป๋องในตู้เย็นให้ไอ้หน้าหล่อก่อนตัวเองจะเลือกนมมาดื่ม แต่พอเอาไปให้มัน มันก็แซวผมว่าเตี้ยใหญ่ อารมณ์นี่ขึ้นริ้วจางๆก่อนจะก่อตัวใหญ่ขึ้น ฟันผมนี่กัดกันกรอดแต่ก็ต้องยอมสะบัดหน้าหนีไม่เถียง เดี๋ยวจะเจอมันสวนกลับแล้วจะหนัก ผมเลยหนีมันออกมาแล้วเข้าไปช่วยในครัว
 
"เป๋าๆ อะ อ้าม..." เสียงหวานหยดย้อยของใครบางคนเรียกความครื่นเหี๋ยนจากผมได้ดี แต่ไอ้คนที่ถูกป้อนกลับยิ้มแล้วรับเต้าหูทอดนั้นเข้าปาก
 
"อร่อยปะ" มุ้งมิ้งมากพวกมึง กูเห็นแล้วอยากจะอ้วกวะ
 
"อร่อยมาก"
 
"จริงหรอ..." เสียงใสร้องอย่างดีใจก่อนมือหนาของไอ้เป๋าจะขยี้เส้นผมนุ่มอย่างเอ็นดู ผมเลยต้องล่าถอยออกมาตั้งหลักอยู่ข้างนอก ไม่อย่างนั้นละก็ขัดความสุขของไอ้แซมตาย
 
ตอนนี้คงเป็นเวลาของมันที่ไอ้เป๋าจะเป็นของมันคนเดียว
 
แล้วก็ทิ้งกูเลยไงล่ะพวกมึง เจริญจริง!
 
ห่วย! อยากกลับบ้านเว้ย!!
 
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกลับมานั่งกับไอ้หน้าหล่อที่กำลังเล่นโทรทัพศ์อยู่ พอมันเห็นผมหน้าบูดมันก็แสยะยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับไป
 
ไอ้นี่ก็เมินกู
 
เออ! กูนั่งเป็นหมาหัวเน่าก็ได้วะ
 
ติ่งต่อง
 
แต่แล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น ผมชะเง้อคอมองก่อนจะเห็นรถคันสวยคุ้นตา หรือว่าเป็นพี่ถ่าน ผมเลยรีบวิ่งออกไปรับก่อนจะเจอใครบางคนที่ไม่น่าจะมาที่นี่
 
"ไอ้เจมส์...มึงมาได้ไงวะ" ทำไมมันรู้จักบ้านไอ้แซม แล้วมันจะมาที่นี่ทำไม มึงหาเรื่องแต่กับกลุ่มกู คุยก็ไม่เคยคุย หรือว่ามันตามไอ้เฮียร์มา
 
"เปิดประตูสิวะ" เสียงสั่งลั่นบริเวณก่อนผมจะสังเกตเห็นรอยแดงจ้ำๆบนต้นคอขาวที่ดูเหมือนอีกคนจะพยายามปิด แต่มันมีเยอะเกินไปที่จะปิดหมดก่อนใบหน้าหล่อของมันจะเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
 
"ดูไรวะ!!" มือมันรีบตะครุบคอเสื้อของตัวเองก่อนจะรีบติดกระดุมเม็ดบนจนปิดรอยแดงนั้น ทำไมต้องทำตัวมีลับลมคมนัยด้วยวะ
 
"คอมึงเป็นอะไร..."
 
"เรื่องของกู! เสือ.กเรื่องของคนอื่นทั้งตระกูลเลยรึไงวะ" พอมันด่าผมมันก็บ่นเสียงเบากับตัวเอง ถึงจะได้ยินได้ไม่ชัดแต่ก็จับใจความได้ว่ามันด่าผมนี่แหละ
 
"แล้วจะให้กูเข้าไปมั้ย" มันถามเสียงเข้มอีกครั้งจนผมต้องรีบเปิดประตูรั้วให้มันเข้า แต่พอหันหลังกลับผมก็เจอใครอีกคนยืนกอดอกมองพวกเราอยู่
 
"มึงมาได้ไงไอ้เจมส์" อ่าว...มึงไม่ได้ชวนมาหรอกหรอไอ้เฮียร์
 
"กูเหงา กูจะมาเที่ยวหามึงไม่ได้รึไง" แล้วมันก็ตอบกลับแบบกำกวมสุดฤทธิ์ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ดูท่าทางไอ้เจมส์ต้องไม่สบายแน่ เพราะเวลามันเดินขามันดูสั่นๆเหมือนจะล้มอยู่ตลอดเวลา แล้วยิ่งหน้าซีดๆนั่นอีก มันเป็นไรป่าววะ
 
"อ่าวเจมส์..." คราวนี้เป็นเสียงไอ้แซมที่ดูงงๆเมื่อเห็นไอ้เจมส์เข้ามาในบ้าน แต่ไอ้เจมส์ก็รีบพูดก่อนจะล้มตัวนั่งบนโซฟาโดยไม่ต้องรอเจ้าของบ้านเชิญ
 
"กูมาร่วมปาร์ตี้ด้วย คงไม่ไล่กูนะ" พูดซะขนาดนี้แล้วใครจะไล่มึงลงไอ้หอก มัดมือชกจริง
 
"อ่อ อืม" เจ้าของบ้านเลยต้องยอมอย่างไม่ได้ตั้งตัวก่อนมันจะเรียกผมให้ตามมันเข้าไป
 
"ฝุ่น มึงมาช่วยกูทำปลาหมึกกับกุ้งหน่อยดิ"
 
"อืม..." ผมรับคำแล้วเดินตามมันไปปล่อยให้มันสองตัวอยู่ด้วยกัน
 
ผมรับของทะเลมาล้างแล้วเริ่มทำพวกมันก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างใหญ่ๆมาอยู่ข้างหลัง แถมจ้องชนิดที่แบบกดดันสุดๆ
 
"แกะเปลือกด้วยดิ" เสียงกวนตีนนี่มาแต่ไกลก่อนมันจะค่อยๆเดินมาอยู่ข้างๆ แล้วก็เอาแต่ชี้สั่งให้ทำนู่นทำนี่จนผมเริ่มอารมณ์เสีย
 
"มึงจะเข้ามาทำไมเนี่ย แกะกะวะ" ตัวก็ใหญ่แล้วยังมายืนเบียดกูอีก
 
"มาช่วยดูคนโง่ๆอย่างมึงทำอาหารไง ถ้ามึงทำไมสะอาดกูกินกูก็ตายดิ"
 
อือหือ ดูปากมัน มันน่าเอาหนวดกุ้งทิ่มซะดีมะ
 
"เว่อร์ชิบหาย ไปไกลๆกูหน่อยได้มะ อึดอัดวะ" จะเบียดหลังกูทำไมวะ เบียดจนพุงกูติดโต๊ะแล้วเนี่ย
 
"ก็กูถนัดแบบนี้นี่ รีบๆทำไปเถอะหน่า เสียงมึงนี่น่ารำคาญจริง"
 
ไอ้เฮียร์!...ครั้งที่หนึ่งแล้วนะมึง กูจะจำไว้! ว่ากูได้ก็ว่าไปเถอะ อย่าให้พี่กูมานะมึง
 
ผมเลยย่นจมูกใส่มันไปทีก่อนจะหันไปทำปลาหมึกต่อ มันก็ขำผมในลำคอเล็กน้อยก่อนจะเอาแต่จ้องผม แต่ตรงที่มันมองนี่แปลกๆนะ
 
"มองไรสัด"
 
"....." ดูมันดิ ถามก็ไม่ตอบ
 
"กูถามว่ามองไร หรือมึงอยากจะกินหัวกูรึไง" คราวนี้ผมกัดมันเสียงเย็นจนร่างสูงแสยะยิ้มใส่
 
"หึ หัวน่ะไม่อยากหรอก แต่ไฝมึงน่ะ...ไม่แน่"
 
ไฝ! อีกแล้ว! มันจองล้างจองผลาญไฝผมอีกแล้ว!
 
"มึงมันโรคจิต!" ผมรีบเอามือปิดไฝต้นคอผมแล้วเบี่ยงตัวหนีไปอีกทาง มันเองก็ยิ้มกริ่มก่อนจะเลียริมฝีปากบางสีชมพูเบาๆ
 
หน้ามึงนี่โคตรไม่น่าไว้ใจเลยวะ
 
"หึ...โรคจิตงั้นหรอ" คราวนี้มันย่างก้าวเข้ามาใกล้ช้าๆแต่เล่นเอาผมหลอนไปหมด นัยน์ตาสีดำสวยก็เอาแต่ไล่มองหน้าผมจนทั่วก่อนจะมาหยุดที่ปากผม
 
"มึงมองแบบนั้นทำไม..." มันเล่นเอาหัวใจผมเริ่มเต้นแรงตาม แต่มันก็ไม่ตอบกลับยื่นใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนเกือบจะชนกับหน้าผม
 
จะทำอะไรวะ อย่านะเว้ย แล้วทำไมผมขยับตัวไม่ได้!
 
ใครก็ได้ช่วยด้วย!
 
พรึบ!!
 
"ทำไรกันวะ" แต่แล้วเสียงกวนประสาทของใครบางคนก็แทรกเข้าอย่างฉับพลับก่อนตัวเพรียวจะเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับไอ้หน้าหล่อ ผมเลยรีบหันหน้าหนีพร้อมกับหายใจออกอย่างโล่งอก
 
เกือบไปแล้ว
 
"เข้ามาจะเอาอะไรไอ้เจมส์" เสียงขุ่นเองก็ถามเจ้าตัวดีที่เข้ามาขัดอย่างหัวเสีย ก่อนมือเรียวของไอ้เจมส์จะยกขึ้นมาดึงผมเข้าไปกอดไหล่
 
"กูนั่งคนเดียวแล้วมันเหงา กูเลยกะจะมาช่วยไอ้เตี้ยทำกับข้าว" มันตอบยียวนที่สุดจนผมเริ่มไม่ไว้ใจมัน เพราะปกติมันเอาแต่แกล้งผมแล้ววันนี้มันจะมาช่วยผมงั้นหรอ มาแปลกวะ
 
"ไม่ต้อง ออกไปปะ กูช่วยมันเอง"
 
"ไม่เอา กูจะช่วยมันเอง มึงไปเถอะไอ้เฮียร์" แล้วมันก็ดันไหล่กว้างเพื่อนมันออกห่างก่อนจะหันมายิ้มสวยให้ผม
 
เห้ย! มันมาแปลกจริงๆเว้ย
 
"เอ้าๆ ออกไปๆ แกะกะวะ" พอมันไม่ยอมไป ไอ้เจมส์ก็ผลักมันออกไปจากครัวเองก่อนจะเดินกลับมาหาผมแล้วบ่นเสียงเพลีย
 
"เหนื่อยชิบหาย ไม่น่าเลยกู"
 
หือ
 
"เหนื่อยอะไรหรอ"
 
"พูดมากวะ ทำไปเลย เดี๋ยวกูยืนเป็นกำลังใจให้" อ่าว ไหนเมื่อกี้มึงบอกจะมาช่วยกูไง แล้วทำไมจะมายืนดูเฉยๆวะ
 
"อะไรของมึงเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กูงงนะเว้ย"
 
"แล้วคิดว่ากูอยากจะดีกับมึงมากรึไง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่....เออ ช่างมันเถอะ รีบๆทำไป" มันเว้นไว้คำสุดท้ายเหมือนกับหลุดปากแล้วเพิ่งคิดได้ แต่มันดูยังไงยังไงอยู่นะ ชักแปลกๆและ
 
"ถ้ามึงจะแค่มายืนดูก็ออกไปนั่งเฉยๆปะ ขวางทางกู"
 
"ไอ้นี่! เดี๋ยวต่อยปากฉีก คิดว่ากูอยากจะอยู่นี่รึไง คิดว่ากูอยากจะอยู่ใกล้ๆมึงรึไงหะ อย่าพูดมาก กูบอกจะยืนอยู่ตรงนี้ก็ยืนอยู่ตรงนี้!"
 
อ่าว ดูมันดิ ด่าผมไวจนเถียงไม่ทันเลยอะ ปากจัดชะมัด หน้ามึงก็ออกจะน่ารักแต่บุคลิคมึงนี่เถื่อนมากเถอะ กูอยากจะรู้จริงๆว่าใครจะเอามึงทำผัววะ ใครเอาไปคงหูชาแน่ ได้ทั้งผัวได้ทั้งแม่ บ่นชิบ
 
"อะไรของมึงวะ" ผมเลยทำได้แค่บ่นคล้อยหลังก่อนจะหันมาทำของทะเลต่อ ส่วนไอ้คู่ผัวเมียก็แอบดูพวกผมอยู่เป็นระยะก่อนจะยกอาหารที่เสร็จไปข้างนอก พอผมทำเสร็จก็ยกตามไปก่อนจะเห็นไอ้เฮียร์นั่งหน้าบูดอยู่บนโต๊ะม้าหินแถมยังจ้องผมกับไอ้เจมส์ที่ตามมาทีหลังอย่าวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
 
ตอนแรกก็เสียวสันหลังนะ แต่ตอนนี้เริ่มชินและ ก็มันเล่นจ้องผมแบบนี้แต่ไหนแต่ไร ถึงครั้งนี้มันจะดูไม่ค่อยถูกใจอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินมานั่งม้าหินตัวที่ว่าง ส่วนไอ้เจมส์มันเดินห่างออกไปเหมือนจะไปรับโทรศัพท์ที่เพิ่งโทรเข้ามา แต่พอผมนั่งลงได้ไอ้บ้ามันก็กวนประสาทผมทันที
 
"พวกมึงคุยอะไรกัน" เสียงเขียวกันเชียว อะไรของมึงวะ
 
"ป่าวนี่"
 
"ก็กูเห็นอยู่ บอกกูมาพวกมึงคุยไรกัน" คราวนี้มันดูเอาจริงมากเลยครับ ดูเอาจริงจนผมไม่กล้าจะเถียงหรือแข็งใส่มัน เลยต้องยอมตอบดีๆ
 
"ไม่ได้คุย มันก็แค่มายืนด่ากูเท่านั้นเอง"
 
"แค่นั้นจริงนะ" อยู่ๆน้ำเสียงมันก็เปลี่ยนฉับพลันเหมือนดีใจอะไรสักอย่างเมื่อผมบอกกับมันแบบนั้น แถมใบหน้าหล่อก็ดูนิ่งขึ้นเหมือนลดความโกรธลง ผมก็งงเลยดิ อะไรของมันวะ คนเขาโดนด่ามันดีรึไง หรือมันจะโรคจิตจริง
 
"ก็เออดิ แต่กูถามจริงเถอะ พวกมึงสองตัวเป็นไรวะ แปลกๆ"
 
"แปลกไร!" ปฏิเสธเสียงสูงเชียวมึง ไม่แปลกเลยเนอะ
 
"พอเถอะ คุยกับมึงแล้วประสาทมันจะกิน ปวดหัวชิบ" ผมตัดบทไว้เพียงแค่นั้นก่อนอีกคนจะเคลื่อนตัวมานั่งม้าหินตัวเดียวกับผม
 
"มาเบียดกูไมเนี่ย!" ผมนี่รีบเบี่ยงตัวหนีทำท่าจะไปนั่งเก้าอี้อีกตัว แต่มันก็กดต้นขาผมไว้ไม่ให้ลุก
 
"มึงต้องดูแลกูไง ย่างให้กูกินด้วย"
 
อะไรของมึงเนี่ย วุ่นวายกับกูจังวะ
 
"ทำเองไม่เป็นรึไง กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับกู"
 
"หึ คิดว่ากูกลัวรึไง กูคงสนมากสิที่มึงจะย้ายโรงเรียนหนี บอกไว้ก่อนเลยมึง ทาสกูก็ต้องอยู่กับกู เข้าใจปะ"
 
อึก จี๊ดเลยกู พอฟังแบบนั้นผมนี่แทบคว่ำโต๊ะใส่มันทันที นี่ตกลงผมหนีมันไม่ได้เลยใช่มะ
 
"มึงเป็นอะไรกับกูมากปะ ถามจริงเถอะ" นี่กูชักหมดความอดทนกับมึงแล้วจริงๆนะเว้ย กูไปเหยียบหัวพ่องมึงรึไง ถึงจองเวรจองกรรมกูเหลือเกินหะ!
 
"ก็ถ้ามึงเชื่อฟังกูดีๆ เดี๋ยวกูก็ใจดีกับมึงเองและ แต่นี่มึงเล่นเถียงกูทุกคำ กูก็มีปัญหากับมึงทุกคำเหมือนกัน" ชัดเจน มันชัดเจนในหัวสมองกูมาก
 
"แสดงว่าถ้ากูยอมมึง มึงก็จะเลิกยุ่งกับกูใช่มะ"
 
"คงงั้น" เหมือนกับถ้ามันเอาชนะผมได้ ถ้าผมเลิกต่อต้านมัน แล้วยอมทำตามคำสั่งมันทุกอย่าง มันก็จะหมดสนุกที่จะแกล้งผม แล้วมันก็จะปล่อยผมไปงั้นสิ ก็ได้...จะเอาแบบนั้นก็ได้ จะได้ต่างคนต่างไปสักที
 
"ก็ได้ แต่มีข้อแม้ มึงต้องอย่าให้แฟนคลับมีงทำร้ายกูแม้แต่ปลายเล็บ ถ้ากูโดนแค่ครั้งเดียว มึงต้องเลิกยุ่งกับกู ตกลงปะ" ถ้าจะตกลงอยู่ด้วยกัน มันก็ต้องมีหลักประกันว่าผมจะปลอดภัยจากอันตรายที่จะเกิดขึ้น แต่มันก็เป็นโอกาสของผมที่จะได้เป็นอิสระ
 
คราวนี้ก็เหลือมันแค่ตกลง แล้วจากนั้นกูก็แค่รอยื่นหน้าให้แฟนคลับมึงตบ ตบเสร็จกูก็เป็นอิสระ
 
หึ
 
"เอาไง หรืออาเฮียใหญ่อย่างมึงจะปกป้องกูไม่ได้ หะ..." ผมแกล้งถามมันแบบกวนสุดฤทธิ์เมื่อร่างสูงเอาแต่เงียบ
 
"หึ ถ้าเป็นมึงอะนะ...กูจะปกป้องด้วยชีวิตกูเลยผงฝุ่น"
 
อะไรนะ!
 
ตึกตักๆ
 
มึงพูดอะไรออกมารู้ตัวรึป่าว รู้ตัวรึป่าวว่ามันผิดที่พูดแบบนั้น เพราะมันทำให้หัวใจกูเต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
 
มึงนี่มันอันตรายจริงๆ...ไอ้เฮียร์
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
131203
 
สนุกป่าวๆ รู้สึกเรื่องนี้คนติดตามน้อยมาก  เลยอยากรู้สนุกมั้ย  บอกไรท์ด้วยนะคะ