ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

By nooonaa

 

 

 "คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 09 : คืนนี้...

+ผงฝุ่น+

ทำตัวไม่ถูกแล้วตอนนี้

พอมันพูดมีลับลมคมนัยแบบนั้นก็เล่นเอาผมคิดมากจนตอนนี้ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ามัน ก็ดูมันพูดดิ

'หึ ถ้าเป็นมึงอะนะ...กูจะปกป้องด้วยชีวิตกูเลยผงฝุ่น'

มันพูดเหมือนผมสำคัญมากสำหรับมัน

แต่มันคงเป็นแค่ความคิดบ้าบอของผม เพราะมันต้องการให้ผมมานั่งเป็นใบ้อยู่นี่ไง

ทำตัวไม่ถูกจริงๆ

"ไปไหนมาวะ" เสียงไอ้หัวเทาตะโกนถามเพื่อนมันที่หายไปนาน ก่อนที่ไอ้เจมส์จะชูถุงพลาสติกสองสามถุงให้ดู

"เหล้ากับเบียร์เว้ย เปรี้ยวปาก" พอไอ้เจมส์บอกเสร็จ พวกมันก็ยิ้มกรุ้มกริ่มกันสองคนก่อนไอ้เจมส์จะจัดการชงเหล้าใส่แก้วให้ทุกคน ไอ้เป๋ามันก็รับมาดื่ม แต่ก็ไม่ยอมให้เมียมันดื่มด้วย ไอ้แซมก็บ่นกระปอดกระแปดที่โดนขัดใจ ก่อนจะทำหน้าบึ้งใส่ ไอ้เป๋าเลยต้องยอมให้แก้วแปปซี่ของมันผสมเหล้าจึกหนึ่ง จึกหนึ่งจริงๆนะครับ แบบ...แทบจะไม่ได้รสอะ ส่วนผมก็แน่นอน ดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ ผมกลัวร่างการจะไม่รับแล้วจะทำให้ผมช็อค ผมเลยทำได้แค่นั่งมองน้ำลายไหลเท่านั้น

อยากดื่มมั้งอะ...

"สุกยังวะ กูรอกินนานแล้วเถอะ" เสียงเร่งของคนข้างๆก็ทำเอาผมอย่างจะเอาตะเกียบแทงจมูกมันเหลือเกิน ทำไมมันต้องมารอให้ผมย่างให้ด้วยเนี่ย

"รอเดี๋ยวดิ"

"อ่าว...แล้วกูนั่งไหนเนี่ย" แต่แล้วเสียงกวนตีนของไอ้เจมส์ก็ถามขึ้นเมื่อมันมองหาที่นั่ง ซึ่งที่ก็เหลืออีกตัวให้มันนั่งเต็มๆคนเดียว แต่ก็ยังหน้าด้านถาม ทุกคนก็มองมันงงๆก่อนมือเรียวของมันจะดันไหล่ไอ้เฮียร์ให้ลุกออก

"ที่กูไอ้เฮียร์ ลุกๆ" ถึงมันจะดันยังไงอีกคนก็ขืนตัวไว้แล้วดันอกเล็กให้ออกห่าง

"กูนั่งก่อนไอ้เจมส์ มึงก็ไปนั่งตัวนั่นดิ" มันชี้ไปเก้าอี้อีกตัวที่ว่างแต่อีกคนก็ยังรั้นที่จะนั่งข้างๆผม

"ไม่เอา กูจะนั่งตรงนี้ มึงอะตัวใหญ่ ไปนั่งตรงนู้นไป"

"มึงก็ไม่ใหญ่เลยเนอะไอ้เจมส์" ไอ้เฮียร์พูดกระแทกเพื่อนมันแต่ก็ยังคงนั่งนิ่ง ไอ้เจมส์มันก็เงียบไปพักเหมือนจะขัดใจเพื่อนมันก่อนจะดึงผมให้ลุกขึ้น

"เขยิบไปดิ๊มึง ไอ้เป๋า มึงเขยิบไปอีกตัวดิ๊" พอมันไล่ไอ้เฮียร์ไม่ได้มันก็ไล่ไอ้แซมที่นั่งข้างๆผม ก่อนจะบอกไอ้เป๋าที่นั่งติดกับไอ้แซมเขยิบออกไป ไอ้เป๋ามันก็ทำตามอย่างงงๆก่อนจะดึงเมียมันไปนั่งติดกันเหมือนเดิม ผมเลยเขยิบไปนั่งอีกตัวโดยมีไอ้เจมส์มานั่งแทนผมที่นั่งติดไอ้เฮียร์

มึงจะทำให้วุ่นวายทำไมวะ กูมองตามสิ่งที่มึงทำก้เริ่มปวดหัวแล้วเถอะ

"พอใจมึงยังไอ้เจมส์" เสียงขุ่นถามอีกคนทันทีก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้าชอบอกชอบใจที่นั่งคั่นผมกับไอ้เฮียร์ได้ ไอ้เฮียร์เลยเขยิบไปนั่งอีกตัวที่ว่างซึ่งมันตรงข้ามกับที่ผมนั่งก่อนจะจ้องหน้าผมนิ่ง

แล้วจะมาโกรธอะไรกูวะ ไปโกรธเพื่อนมึงดิ

"กินดิวะ กูหิวแล้วเนี่ย" เสียงไอ้เจมส์เรียกสติผมให้กลับมาก่อนจะลงมือย่างกินโดยไม่คิดจะสนใจเพื่อนมันสักนิด ไอ้เป๋ากับไอ้แซมก็กินไม่สนใจใครเหมือนกัน จนตอนนี้มันเหลือแค่ผมที่รู้สึกอึดอัดกับสายตาคมที่เอาแต่จ้องผม ผมเลยหลบดวงตาคู่นั้นแล้วทำเป็นไม่สนใจ

แต่มันก็ยังคงเอาแต่มอง

ตกลงมันเคืองอะไรผมป่าววะเนี่ย...หรือมันเคืองที่ผมยอมเขยิบให้ไอ้เจมส์นั่ง

เห้อ...ฝงฝุ่น มึงนี่ซวยตลอดชาติจริงๆวะ ไม่ได้ทำห่าอะไรก็ยังโดนเคือง

เอาวะ...ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปผมอึดอัดตายแน่

ผมตัดสินใจถามอีกคนที่เอาแต่จ้องหน้าพร้อมกับเขยิบตัวให้เหลือพื้นที่นั่งข้างๆ

"ไอ้เฮียร์...จะมานั่งกับกูมั้ย"

ผม...พูดออกไปแล้ว!

แล้วทุกอย่างมันก็เงียบกริบ ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็อึ้งที่ผมพูดแบบนั้น แต่อีกคนกลับยกยิ้มชอบใจก่อนจะเดินมานั่งข้างๆกับผม

แล้วทำไมผมต้องดีใจที่มันดูหายโกรธผมด้วยเนี่ย บ้ากันไปหมดและ

"เออ...ไอ้เป๋า มันจะไหม้แล้ว กลับมันเร็ว!" อยู่ๆเสียงไอ้แซมก็เรียกสติทุกคนก่อนทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ ผมเลยนั่งนิ่งๆไม่พูดอะไรแต่เข่าใหญ่ของอีกคนกลับซ้อนใต้ขาผม จนเหมือนกับผม...นั่งซ้อนตักมัน

ตึกตักๆ

อะไรกันวะเนี่ย...ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้!

"ย่างปลาหมึกให้กูหน่อยดิ" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ว่าอะไร คำสั่งมันก็ปลิวเข้าหัวผมทันที

ก็อย่างนี้ตลอด สั่งตลอด สั่งจนจะเป็นพ่อกูอยู่และมึงเนี่ย เคยมีสักวินาทีมะที่มึงจะไม่สั่งกูเนี่ย รำคาญมึงจริง

ผมเลยคีบปลาหมึกขึ้นย่างให้อย่างเซ็งๆพร้อมกับเอาขาตัวเองลงจากขามัน แต่มือใหญ่กลับกดขาผมไว้ให้อยู่ที่เดิมแล้วยังวางมือซะใกล้ขาอ่อนผมอีก

ขนลุก!

อื่ย!!

"ปล่อยเลยนะไอ้เฮียร์" ผมกัดฟันกรอดใส่แต่อีกคนกลับทำเป็นหูทวนลม

นี่มันกำลังแกล้งผมอีกแล้วใช่มั้ย

"พูดเรื่องอะไรกันอยู่ เสียงดังเชียว" คราวนี้บุคคลที่ผมรอมาทั้งวันก็มาปรากฏตัวต่อหน้าพร้อมกับขนมหลายถุง ผมเลยใช้ฏอกาสนี้ลุกขึ้นหนี ก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคน

"พี่ถ่าน..."

"กินอิ่มกันยัง" พี่ถ่านถามผมก่อนจะยื่นถุงให้เป๋าที่มันเดินมารับของ ผมเลยชวนพี่ถ่านมานั่งร่วมวงด้วย

"ยัง แล้วพี่กินไรมายัง" พอเดินมาถึงโต๊ะ ทุกคนก็ยกมือไหว้พี่ถ่านแต่เหลือไอ้เจมส์คนหนึ่งที่ไม่ยกมือไหว้ มันแบะปากใส่จนพี่ถ่านยิ้มแสยะ พี่มันเลยเดินไปใกล้ไอ้เจมส์ก่อนจะล้มตัวลงนั่งข้างๆมันก่อนผมจะเดินไปทำเครื่องดื่มให้พี่ถ่าน

"ยังวะ กูกินด้วยได้มะ" ถึงปากจะพูดเหมือนบอกพวกเราแต่พี่ถ่านกลับเท้าคางกับโต๊ะแล้วจ้องหน้าไอ้เจมส์พร้อมกลับยิ้มกริ่ม

"ไปนั่งที่อื่นไม่ได้รึไงวะ! อึดอัดเว้ย!!" อีกคนคงจะรู้สึกหมั่นไส้เลยเอาไหล่ดันอกอีกคนให้ออกห่าง แต่หุ่นพี่ชายผมมันยิ่งกว่านักเพาะกล้าม ดังนั้น...ไม่แม้แต่จะขยับ

"โถ่...น้องเจมส์ครับ มึงคิดว่าไล่กูแล้วกูจะไปมั้ยครับ"

สัด...พี่กูกวนตีนวะ!

"ก็รู้ไงว่ามึงไม่ไป กูก็ไล่เพื่อความสะใจ ชัดปะ" เออเว้ย ไอ้นี่ก็กล้ากวนพี่กูด้วย เดี๋ยวมึงไม่ตายดี

"แล้ววันนี้น้องเจมส์จะกลับกับกูมั้ยครับ กูจะได้เตรียมตัว..." พี่ถ่านลากเสียงยาวในคำท้ายจนน่าสงสัย นี่พวกพี่มันเป็นอะไรถึงพูดกำกวมมาก ผมฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ แล้วยิ่งอีกคนแก้มเริ่มแดงเถือกก็เล่นเอาผมเริ่มมั่นใจ ว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่เพราะมันเหมือนกับพี่ถ่านจะจงใจแกล้งไอ้เจมส์ยังไงไม่รู้

"เตรียมตัวไรวะ! มึงพูดดีๆนะเว้ย!!" คราวนี้ไอ้เจมส์มันเหวี่ยงใส่พี่ถ่านก่อนจะกระชากคอเสื้ออีกคนอย่างแรง พี่มันก็ไม่คิดจะกลัวอะไรกลับยิ้มยั่วส่งไปให้อีก แล้วมือใหญ่จะเข้าคว้าต้นคอมันจนใบหน้าหล่อของไอ้เจมส์ถลาเข้ามาใกล้หน้าพี่ถ่าน....มันใกล้แบบว่าอีกนิดเดียว....ปากก็จะแตะกันแล้ว

"ปล่อยกูนะเว้ย!"

"ปล่อยทำไมครับ ก็กูชอบมองมึงใกล้ๆนี่ มันเกิดอารมณ์สัดๆเลยครับ"

พี่ถ่าน!!! นี่พี่กูเกิดอารมณ์อะไรวะ อารมณ์โกรธใช่ป่าววะ!

เพี้ยง! เป็นอย่างที่กูคิดเถอะมึง!

"ไอ้สัดถ่าน! กูจะไม่ไหวกับมึงแล้วนะ!!" มือเล็กยันเข้าที่คางแหลมของอีกคนก่อนจะใช้แรงที่มีผลักพี่ถ่านออก แต่ร่างใหญ่กับนั่งนิ่งไม่ไหวติงก่อนจะกดคออีกคนเข้ามาเรื่อยๆจนปากทั้งสองแตะกัน

!!!!

"พี่ถ่าน!!/เห้ย!!!/อื่อ!!!" ทุกคนประสานเสียงอย่างตกใจโดยไอ้เจมส์ร้องอื่อสมทบท้ายเสียงดัง แต่ริมฝีปากสวยของพี่ถ่านก็ยังคงบดจูบไม่สนใจใครจนอีกคนเริ่มหน้าแดง

แม่.งเอ้ย!!

ผมหันหน้าหลบหนีภาพตรงหน้าเมื่อพี่ถ่านส่งลิ้นเข้าไปข้างใน ก่อนมือใหญ่ของคนที่นั่งข้างๆจะกดหัวผมเข้ากับอกกว้างแล้วเอาอีกมือปิดตาผมไว้

"ติดเรทสัด!" เสียงบ่นที่ดังออกมาจากคนที่ผมซบอยู่ ก็ทำให้ผมได้สติว่าไม่ควรทำแบบนี้ เลยเด้งตัวออกมาแล้วเขยิบตัวออกหนี

น่าอายชะมัด

"หวานมากครับมึง" เสียงพี่ถ่านพูดหยอกอีกคนก็ทำเอาหน้าผมร้อนผ่าว ก่อนร่างเพรียวที่ถูกพี่ถ่านจูบจะอ่อนแรงซบอยู่ที่อกอีกคน แม่งฝีมือโคตรเซียนอะ เล่นเอาไอ้เจมส์หมอบได้ขนาดนี้ ผมเลยรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเรียกพี่ถ่านกลับบ้าน

"พี่ถ่าน...กลับบ้านกัน"

"จะรีบกลับไปไหนวะ กูยังจัดการไอ้เด็กปากหมานี่ไม่เสร็จเลย"

แกล้งสินะ นี่พี่ถูกใจมันงั้นสิ

ซวยแน่มึงไอ้เจมส์

"ปล่อยกูนะ!" พออีกคนเริ่มตั้งสติได้ก็ผลักพี่ถ่านใหญ่ แต่พี่ถ่านก็กดหัวมันซบองแน่นจนอีกคนทำได้แค่ทุบร่างใหญ่ ก่อนพี่ถ่านจะดุเสียงยียวน

"อย่าดิ้นสิครับน้องเจมส์ เดี๋ยวกูก็จ๊วบมึงอีกหรอก"

กึก

"ไอ้เลว!" ร่างเพรียวในอ้อมกอดพี่ถ่านตัวแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัดก่อนจะยอมหยุดดิ้นไม่แม้แต่จะไหวติง

"เป็นเด็กดีนะเนี่ย" เสียงกลั่วหัวเราะชอบอกชอบใจของพี่ถ่านทำเอาผมหลอนไปพักใหญ่ ก่อนไอ้เป๋าจะเป็นคนทำลายความเงียบ

"จะกินต่อมั้ยวะ มันไหม้หมดแล้วนะพวกมึง" ผมเลยหันมาสนใจเนื้อบนกระทะก่อนพี่ถ่านจะลากไอ้เจมส์หายไปจากโต๊ะ ตอนแรกผมก็ร้องเรียกพี่มันไว้แต่พี่ถ่านบอกว่าจะกลับมาแล้วพาไอ้เจมส์หายไปเลย ผมเลยนั่งมองพี่มันตาห้อยก่อนไอ้หัวเทาจะสะกิดให้ย่างต่อ

"ย่างต่อดิ" ไอ้นี่แม่งกวนตีน

ผมค้อนมันไปทีก่อนจะย่างหมูกับปลาหมึกให้มันส่งๆ มันก็ดีนะ ให้ผมย่างคนเดียวจนไม่ได้กินสักชิ้น ชักอยากกลับบ้านแล้วสิ แต่พี่ถ่านกลับไม่ยอมมารับผมสักที ผมเลยโทรตามก่อนปลายสายจะบอกกับผมว่า...

'นอนบ้านแซมไปก่อน กูกำลังติดลม'

ชัดเลย...พี่กูกำลังงาบไอ้เจมส์อยู่แน่

ตายห่.า ลักษณะเหมือนพี่กูเป็นเกย์วะ

"พี่มึงปล่อยมึงทิ้งแล้วใช่มะ" โอ..จี๊ดเลยกู มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ อยากโดนกูกระทืบมากรึไงวะ

"เออ!" ผมเลยตอบห้วนๆใส่มันก่อนจะหันไปบอกไอ้แซม

"คืนนี้กูนอนด้วย" แต่พอผมพูดแบบนั้นอีกคนก็แย้งขึ้นมาแล้วสั่งเสียงนิ่ง

"วันนี้ไปส่งกูที่บ้านด้วย" อะไรของมึงเนี่ย

"มันดึกนะ กูไม่อยากกลับบ้านคนเดียว" ถ้าไปส่งมัน ผมก็ต้องเดินกลับคนเดียว แล้วทางเข้าบ้านผมมันก็เปลี่ยวยิ่งกว่าป่าช้าอีก ให้เดินกลับคนเดียวมันไม่ไหวหรอกนะ

"เดี๋ยวกูเอาตัวเล็กไปส่งมึงต่อไง ใครเขาจะให้มึงกลับคนเดียว"

อีกแล้ว...ทำไมพูดแบบนี้อีกแล้ว ผมชักรู้สึกแปลกๆแล้วนะ

"แล้วทำไมกูต้องไปส่งมึงด้วย" ผมแย้งมันกลับเหมือนกัน มันไร้เหตุผลมากเถอะที่ต้องให้ผมไปส่ง แต่พอมันตอบผมกลับมาก็เล่นเอาหน้าร้อนผ่าวไปหมด

"ก็อยากให้ไปส่ง มีอะไรมะ"

ตึกตักๆ

อีกแล้ว หัวใจผมสั่นอีกแล้ว

"ก็ได้..."

ผมยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมรู้สึกเขินมัน เขินจนยอมรับปากจะไปส่ง แต่พอผมรับปากมันก็ยิ้มหล่อกรุ่มกริ่มมาให้อีก เล่นเอาผมตกอยู่ในภวังค์ไปหลายวิเลยทีเดียว

อ่า...ไม่ไหวนะแบบนี้อะ

มันแปลกๆยังไงไม่รู้ครับ วันนี้ทั้งวันผมยอมมันทุกอย่าง ทำไมผมถึงมีอาการเปลี่ยนไปขนาดนี้ เหมือนไม่ได้เกลียดมันเข้าไส้เหมือนแต่ก่อน เพราะเพียงแค่มันบอกให้ทำ ผมก็เต็มใจทำ

อ่า ผมว่า...หน้าผมร้อนจนลามไปทั้งตัวแล้วเนี่ย

"อาเฮียจะจีบผงฝุ่นหรอ" อยู่ๆเสียงไอ้แซมก็ดังมากลางวงจนผมต้องหันควับไปมองอย่างตกใจ

"ถามอะไรวะ!" ผมผลักไหล่มันทันทีก่อนจะค้อนมันให้ ถามอะไรไม่รู้จักคิด แต่อีกคนกลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ยังคงถามอีกครั้ง

"ก็เห็นพูดแปลกๆหลายรอบและ กูว่าเขาชอบมึงไอ้ฝุ่น"

อึก

ชอบงั้นหรอ....บ้าน่า!

"มันเป็นผู้ชาย! มันจะชอบกูได้ไง พูดหัดคิดบ้างดิ!" แม่งเอ้ย! เล่นเอาซะกูพูดไม่ออกแล้วเว้ย

"เอ้า! แล้วผู้ชายจะรักกันไม่ได้รึไง" แต่ไอ้แซมยังคงเถียงเสียงใหญ่ ผมเลยนึกได้ว่ามันก็ชอบไอ้เป๋าเหมือนกัน ผมเลยนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ เพราะผมกลัวมันจะเสียใจไปมากกว่านี้

กูขอโทษไอ้แซม

ผมสงบปากสงบคำไปพักใหญ่ก่อนร่างสูงจะเกี่ยวเอาไหล่ผมไปกอดแล้วเอ่ยพูดที่เล่นเอาทุกคนตาค้างไปกันหมด โดยเฉพาะผมที่ช็อคไปแล้ว

"ใช่ ผู้ชายจะชอบผู้ชายด้วยกันไม่ได้รึไง มันไม่เห็นแปลก เนอะผงฝุ่น"

เอื้อก

พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ แล้วทำไมต้องมองกูแบบนั้นด้วย

"แสดงว่าจีบไอ้ฝุ่นอยู่อะดิเฮีย"

"ไอ้แซม! หยุดเลยนะมึง!" ผมชี้หน้าห้ามไม่ให้มันพูดต่อ แต่ใบหน้าน่ารักของมันกลับไม่สนใจ มันหันไปถามไอ้เฮียร์ต่อ ก่อนคนถูกถามจะหันมามองหน้าผม

"ว่าไงเฮีย"

"นั่นสินะ แล้วถ้าจีบ...มึงจะเป็นแฟนกูป่าว"

ถะ ถามอะไรวะ!!!

ช็อค!!!

ตอนนี้ผมช็อคไปแล้ว ตาโตปากหวอ ครบสูตร จนร่างสูงตรงหน้าขำในลำคอเล็กน้อย

"หึๆ ตกใจแบบนี้...แสดงว่าตกลงอะดิ"

เอื้อก

รู้เลนว่าตอนนี้เสียงหัวใจผมเต้นแรงกว่าสิ่งใดในโลกนี้ เพราะตอนนี้ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจผมเต้น

"หึ...ฝันเฝื่องวะ"

จึก

เหมือนมันแกล้ง เหมือนกับทั้งหมดที่มันพูด มันแค่แกล้งผมเพื่อความสนุก

ไอ้บ้า!

"กูไม่ตลกนะเว้ย อย่ามาเล่นกับกูแบบนี้!"

ทำไมต้องมาล้อเล่นกับความรู้สึกกูด้วย!!!

ผมลุกขึ้นยืนฉับพลับก่อนจะเดินหนีออกจากตรงนั้นทันที

มึงมันจอมวายร้ายชัดๆไอ้เฮียร์ มึงกล้าล้อเล่นกับความรู้สึกกูได้ยังวะ ทั้งๆที่กูดีใจที่มึงพูดแบบนั้น

ดีใจ!

ไม่จริง! ผมไม่มีทางรู้สึกดีใจแน่ โอ๊ย! นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย สับสนเว้ย!

ผมทึ้งหัวตัวเองจนรู้สึกเจ็บก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายข้างของตัวเองมาแล้วรีบกลับบ้านทันที

ไม่อยากอยู่ใกล้มันแล้ว เพราะผมสับสนเกินไป

"จะไปไหนวะ!" แต่แล้วมือใหญ่ก็เข้ามาคว้าแขนผมไว้แน่นก่อนจะรั้งให้ผมหยุดเดิน พอเห็นว่าอีกคนเป็นใคร ผมก็สะบัดมือหนีแต่มันก็ไม่ยอมปล่อย

จะมาอะไรกับกูอีกวะ

"มึงงอนกูรึไง"

งอน...หึ คนอย่างกูเนี่ยนะ จะมางอนเรื่องไร้สาระแบบนี้ ตลกวะ

"ปล่อย กูจะกลับบ้าน"

"ทำไม มึงโกรธที่กูพูดแบบนั้นรึไง" ยังจะถามอีกรึไง แล้วที่พูดแบบนั้นมันคงจะรู้สึกดีมากหรอกนะที่บอกว่ากูฝันเฝื่องน่ะ

"......"

"อะไรของมึงเนี่ย ถามไม่ตอบ!"

"อย่ามาขึ้นเสียงใส่กูนะเว้ย!!"

เอาสิวะ! กูกล้าเถียงนะเว้ย!

แต่คราวนี้มันกลับเงียบไม่ด่าอะไรผมต่อ มันผิดคลาดยังไงไม่รู้ ผมเลยเดินหนีมันไปเรื่อยๆจนออกมาหน้าหมู่บ้านของไอ้แซม โดยที่อีกคนก็ยังคงเดินตามผมมาอยู่ห่างๆ แต่มันก็ห่างจนเหมือนไม่รู้จักกัน ผมเลยเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนจะโบกแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดี แต่ยังไม่ทันที่ผมจะปิดประตูรถ ร่างสูงก็รั้งประตูรถไว้ก่อนจะเบียดเข้ามาในรถด้วย ผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะรู้สึกเหนื่อยที่จะพูด เลยนั่งนิ่งๆอีกฝั่งของเบาะ

"ไปไหนครับน้อง"

"ไป....ครับ" มันบอกสถานที่ที่จะไปซึ่งก็คือบ้านมันเอง อารมณ์มันเลยขึ้นเล็กน้อยแต่ก็พยายามข่มไว้ เดี๋ยวถึงหน้าบ้านมันแล้วค่อยให้พี่เขาเลยไปส่งผมก็ได้

ตลอดทางเราสองคนก็ไม่พูดอะไรจนถึงหน้าบ้านสีขาวของมัน ผมมองมันเล็กน้อยแต่ก็ยังทำนิ่งจนร่างสูงจ่ายเงินค่าแท็กซี่ก่อนจะดึงแขนให้ผมลงไปด้วย แต่ผมก็รั้งเกาะเบาะรถไว้แน่นแล้วพูดกับมันเสียงแข็ง

"กูไม่ลง กูจะกลับบ้าน!" มันเองก็จ้องตาผมเขม็งเหมือนมันก็เริ่มโกรธผมที่งี่เง่า จนกรามสวยมันขบกันแน่น ผมเลยหันหน้าหนีไปอีกเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าทันคงจะอาละวาดใส่ผมอีกแน่

"ลงมาเถอะ" แต่มันดันผิดคลาด คราวนี้น้ำเสียงมันไม่เหมือนกับสั่งเหมือนเดิม แต่ดูขอร้องจนผมเผลอปล่อยมือจากเบาะ ทำให้มันดึงผมลงมาจากรถได้ มือใหญ่มันก็กุมมือผมแน่นไม่ยอมปล่อยก่อนมืออีกข้างจะไขกุญแจเข้าบ้าน

นี่มันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเดามันไม่ถูกแล้ว

แต่พอไขเข้าบ้านมันได้...ลูกชายตัวใหญ่ของมันก็เห่าต้อนรับดังระงมทั่วบ้านก่อนจะเข้ามาคลอเคลียตรงขาผมซะน่ารัก ผมเลยย่อตัวลงนั่งทักทายมันโดยที่มือข้างซ้ายโดยอีกคนกุมไว้ไม่ยอมปล่อย

โฮ่งๆ

"ว่าไงตัวเล็ก ไม่เจอกันนานเลย" ผมขยี้หัวใหญ่อย่างหมั่นไส้พร้อมกับหางใหญ่สั่นระริก แต่พอผมชักมือกลับมันก็กระโจนเกาะเอวผมทันทีเหมือนกับยังไม่อยากจะให้ผมหยุดขยี้หัว ก่อนมันจะปล่อยน้ำลายเต็มหน้าท้องผมเต็มไปหมด

ทำไมหมาพันธุ์นี้มันถึงน้ำลายไหลย้อยขนาดนี้วะ

"พอแล้วตัวเล็ก พี่หนัก" แต่ตอนนี้ผมเริ่มทรงตัวไม่อยู่แล้ว เพราะมันทิ้งน้ำหนักลงมาที่ผมทั้งตัวจนผมแทบจะหงายหลัง

งิ้งๆ

"พอแล้วตัวเล็ก!" แต่แล้วเสียงดุก็ห้ามปรามลูกชายมันพร้อมกับร่างสูงเข้ามาซ้อนหลังผมมันช่วยประคองตัวผมไว้ไม่ให้หงายหลัง

แต่ทำไมต้องกอดผมด้วย

อีกแล้ว...มันทำให้ผมสับสนอีกแล้ว

โฮ่งๆ

ตัวเล็กเห่ารับก่อนจะยอมปล่อยเอวผมออก แต่ตอนนี้กลับเป็นเจ้าของมันที่ไม่ยอมปล่อย มันยังคงกอดผมอยู่อย่างนั้นก่อนลูกชายมันจะหายไป เหมือนรู้หน้าที่ตัวเอง

เสียงลมหายใจที่เป่ารดแก้มผมเริ่มทำให้หัวใจผมเต้นแรงแต่อีกคนก็ยังคงเงียบ ผมเลยค่อยๆแกะแขนแกร่งออกจากตัวแต่อีกคนก็ไม่ยอมปล่อยก่อนจะคว้ามือผมไปกุมไว้อีก

นี่คิดจะทำอะไรกัน...ทำไมถึงทำแบบนี้

"หายโกรธกูรึยัง..."

ว่าอะไรนะ...นี่แคร์ผมด้วยหรอ

"กูไม่ได้โกรธสักหน่อย...แล้วก็ปล่อยได้แล้ว" ผมเถียงมันเสียงค่อยก่อนยะพยายามดิ้นตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นอีกครั้ง แต่พอเสียงทุ้มอีกคนถามก็ทำให้ร่างผมทั้งร่างมันแข็งทื่อจนขยับไปไหนไม่ได้ เหมือนกับมนต์สะกดยังไงยังงั้น

"อยากให้ปล่อยหรอ..."

ตึกตักๆ

ทำไมเสียงมันนุ่มแบบนั้น

"........" ซึ่งมันทำให้ผมหาคำตอบตอบมันไม่ได้ ว่าผมต้องการให้มันปล่อยรึป่าว ซึ่งผมเองก็พอจะรู้...ว่าไม่

นี่ผมชอบให้มันกอดงั้นหรอ...บ้าน่า

"ผู้ชายเขากอดกันที่ไหนวะ กูขนลุกนะเว้ย!"

"หรอ...แต่กูกลับรู้สึกดีวะ"

!!!!

"....." รู้สึกดีงั้นหรอ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น

"คืนนี้...นอนกับกูนะ"

ตึกตักๆ

อะไรนะ!

 

++++++++++++++++++++++++++++++
131209

รีดเดอที่ร้ากกกกก เม้นๆ อยากอ่านคอมเม้นบ้าง เม้นๆนร้า ขอบคุณคร้า รีดเดอน่ารักที่สุด^^*