ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa

 

 

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 07 : เพราะมึงคนเดียว

 

+ผงฝุ่น+

 

ปัง!!!

 

"ใครชื่อผงฝุ่น!!!" เสียงเรียกชื่อผมดังสนั่นจนเป็นเหตุให้สายตาทุกคู่หันมาจ้องผมควับ ผมเองก็ยังคงงงที่สาวสวยระดับราชินีของโรงเรียนมีธุระกับผม น้องพาขวัญ แต่ผมว่าธุระของน้องมันดูแปลกๆนะ ก็น้ำเสียงที่เรียกผมนั้นดูจะอารมณ์เสียสุดๆ

 

นี่กูไปกวนส้นอะไรเขาว้า 

 

"พี่เอง มีอะไรงั้นหรอ" ผมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ก่อนน้องจะเดินเข้ามาหา

 

"ชื่อผงฝุ่นสินะ" ทำไมถึงเรียกชื่อผมห้วนๆแบบนั้น ทั้งๆที่ตัวเองก็อยู่แค่มอห้า รู้จักคำว่ารุ่นพี่คำว่ารุ่นน้องบ้างมั้ย

 

"ใช่ มีอะไร" แต่ผมก็พยายามไม่ถือสา เพราะดูท่าเธอจะหยิ่งเกินไปที่จะพูดดีๆกับผม

 

"เชิญมากับพวกเราหน่อย" พอเธอพูดแบบนั้นผมก็ชะเง้อไปดูข้างหลังร่างบางก่อนจะเจอสาวๆสักหกเจ็ดคนยืนรออยู่ ผมมองแล้วรู้สึกเสียวสันหลังแปร๊บจนเผลอแบะปากใส่ทันที

 

"ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง!" แต่อีกคนคงคิดว่าผมจะกวน เธอเลยคว้าต้นแขนผมแล้วกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง โดยที่เล็บยาวสวยก็จิกเข้าเนื้อผมจนเลือดซิบ

 

"เห้ย! เจ็บนะเว้ย!" ถึงผมจะเป็นผู้ชายก็ใช่ว่าผมจะสู้แรงบ้าของยัยนี่ได้ ตัวผมเลยปลิวอย่างกับใบไม้แห้งติดมือมันก่อนจะถูกหยิกซ้ำจนเขียว

 

"สำออย! คงทำแบบนี้กัยเฮียบ่อยสินะ เขาถึงยอมให้แกมาโรงเรียนด้วยน่ะหะ!" เฮีย! นี่แฟนคลับมึงงั้นหรอ

 

"น้องเข้าใจผิดแล้วนะ" ผมเลยพยายามพูดกับเจ้าหล่อนดีๆเพื่อให้เธอลดอารมณ์เดือดนี้ลง แต่ดูท่าผมยิ่งพูดมากเท่าไหร่มันยิ่งกระตุ้นเจ้าหล่อนให้โกรธมากเท่านั้น

 

"อย่ามาแสร้งทำเป็นคนดี! พี่มันเลวที่สุด" เห้ยๆ เพี้ยะ หน้าผมสบัดหันไปตามแรงตบของฝ่ามือเล็ก มันชาไปชั่วขณะก่อนเพื่อนสาวของน้องขวัญจะยื่นบางอย่างให้

 

"เอานี่เลยขวัญ อย่าให้มันกล้ามาแหยมกับพวกเราอีก"

 

ไม้กวาด!

 

"นี่พวกเธอจะมากไปแล้วนะ!" เสียงตะโกนมาจากข้างวงก่อนไอ้เป๋าจะวิ่งมาขวางไว้ ส่วนไอ้แซมก็เข้ามาช่วยประคองผมให้ยืนตรงๆก่อนจะสำรวจแก้มผมที่แดงจัด

 

"เจ็บมั้ยมึง" นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มผมอย่างสงสาร แต่ก็ไม่สามารถช่วยให้ผมหายเจ็บได้

 

"ไม่มากไปหรอกค่ะพี่เป๋า มันคิดว่ามันเป็นใครถึงจะยึดเฮียของพวกเราได้ ดังนั้นมันก็สมควรจะโดน" เธอยังคงประกาศเสียงกร้าวจนผมเริ่มรู้สึกเกลียดบุคคลที่เป็นต้นเหตุ เพราะมันคนเดียว...เพราะมันถึงทำให้คนอื่นมาทำร้ายผมแบบนี้

 

"แต่เธอก็ไม่ควรมาทำร้ายคนอื่นแบบนี้นะ ไอ้ฝุ่นมันโดนเฮียของพวกเธอบังคับต่างหาก ถ้าอยากจะอาละวาดไปอาละวาดกับมันซะ ไม่ใช่ไอ้ฝุ่น" ถึงไอ้เป๋าจะพูดด้วยเหตุผมเท่าไหร่มันก็ไม่คิดจะเข้าไปในสมองส่วนกลางของพวกหล่อนเลยสักนิด มันกลับทำให้พวกเธอคิดไปไกลกว่านั้น

 

"นี่พี่ใส่ร้ายเฮียใช่มั้ย จะหาว่าที่มันมายุ่งกับเฮียเพราะเฮียบังคับงั้นหรอ ไม่มีทางแน่ พวกเราไม่เชื่อ" หญิงสาวอีกคนตะโกนมาจากข้างหลังอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เธอคนนั้นจะเดินมาประจันหน้ากับพวกเรา

 

"งั้นก็ลองไปถามเฮียของพวกเธอดูสิ ไม่ใช่มาทำร้ายคนอื่นแบบนี้" คราวนี้ไอ้แซมเป็นด่ากลับ แต่ก็ยังแอบด่าอยู่ข้างหลังไอ้เป๋าเหมือนให้เป็นกำบังให้ ผมเลยคิดว่าผมจะมามัวให้คนอื่นมาปกป้องผมไม่ได้ ผมไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะผม

 

"สรุปว่าที่เธอมาหาเรื่องกูเพราะเธอไม่ชอบให้กูไปยุ่งกับมันใช่มั้ย" ผมดันให้เป๋าที่ยืนกันพวกเราอยู่ให้ถอยออกก่อนจะเดินไปประจันหน้าพวกเธอ

 

"ใช่"

 

"หึ...งั้นกูก็จะไม่ยุ่งกับมันอีก พอใจพวกเธอมั้ย" ที่จริงสิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการมาตลอด ผมไม่ได้อยากจะไปยุ่งกับมันเลยสักนิด แล้วยิ่งมาเจอเรื่องแบบนี้ก็ควรจะเลิกยุ่งกันได้สักที

 

"อย่าดีแต่ปากล่ะกัน ไม่งั้นฉันกลับมาเอาแกตายแน่!" นิ้วเรียวชี้คาดโทษผมไว้พร้อมกับแผ่รังสีอิจฉาริษยาออกมาเต็มที่ ผมเลยต้องพยักหน้ารับ เพราะคนแบบนี้ทำได้อย่างที่พูดจริงๆ ถ้ามีความเกลียดเต็มหัวสมองแบบนั้น

 

"อืม" พอผมบอกแบบนั้นพวกหล่อนก็ค่อยๆถอยทัพออกไป ผมเลยได้ทีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเองอย่างเหนื่อยล้า เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้เฮียร์ ถ้ามึงไม่มายุ่งกับกู กูก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

 

"เจ็บป่าววะ เห้ย! แขนมึงเลือดไหลด้วยอะ" มือเรียวของไอ้แซมรีบขว้าแขนผมขึ้นมาดูก่อนมือใหญ่ของไอ้เป๋าจะพลิกแก้มผมดูเหมือนกัน

 

"แก้มมึงช้ำเลยวะ เริ่มเขียวแล้วมึง"  ให้ตายเถอะ ผมยิ่งไม่ค่อยปกคิเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาด้วย ถ้าพี่ถ่านรู้คงโดนสอบสวนยับแน่

 

"ไปทำแผลเถอะมึง" ตอนแรกก็ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่ แต่พอผมเริ่มเห็นแผลตัวเองมันก็แสบขึ้นมาอย่างฉับพลัน ผมเลยพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปห้องพยาบาล

 

"กูไปคนเดียวได้ พวกมึงไปเข้าแถวกันเถอะ" ผมร้องห้ามพวกมันสองตัวที่ตะวิ่งตามผมมา มันก็ลังเลอยู่นิดหน่อย แต่ก็คงรู้ว่าผมอยากอยู่คนเดียวตอนนี้

 

"เดี๋ยวกูบอกอาจารย์ให้"

 

"ขอบใจมาก" ผมยิ้มรับแห้งๆก่อนจะค่อยๆพาร่างอันบอบช้ำของตัวเองไปที่ห้องพยาบาล ระหว่างทางเดินผมก็รู้สึกได้ว่าคนอื่นมองด้วยสายตาเดียดฉันจนผมรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาถนัด สงสัยทุกคนในโรงเรียนนี้คงจะเกลียดผมหมดแล้วมั้ง

 

ผมเดินลงจากตึกจนถึงชั้นล่างก็ถึงห้องพยาบาล แต่พอเข้าไปข้างในผมก็ไม่พบใครเลยสักคน แม้แต่อาจารย์ประจำห้อง ผมมองไปรอบๆเพื่อหายามาทาแผลตัวเองเองก่อนจะพบมันอยู่ในตู้ยาตรงหน้า ผมเปิดมันออกแล้วเลือกยามาทำแผล แต่มันไม่ถนัดอะ

 

"ทำอะไรน่ะ" แต่แล้วเสียงสวรรค์ก็เข้ามาช่วยผมได้ทันท่วงที ผมหันไปมองตามเสียงนั้นก่อนจะเจอ...

 

"ประธาน!" ประธานนักเรียน! มาได้ไงเนี่ย

 

"ก็ใช่นะสิ คิดว่าฉันเป็นใครกัน" ร่างสูงดูเนียบจนผมเริ่มอึดอัด ก่อนเขาจะเดินเข้ามาหาผมแล้วก้มดูแขนที่เป็นแผลเด่นสะดุดตา

 

"ไปโดนอะไรมา"  อุ ถามแบบนี้แล้วจะตอบยังไงวะ ถ้าเขารู้ว่าผมโดนตบเรื่องมันจะใหญ่มั้ยเนี่ย ต้องไม่เสี่ยงๆ

 

"โดนกิ่งไม้เกี่ยวมาน่ะครับ" ผมโกหกคำโตก่อนจะยิ้มแหะๆให้ แต่มันคงไม่ทำให้เขาเชื่อสักเท่าไหร่ เพราะดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นนั่นเล่นจ้องผมเขม็ง

 

"จริงๆนะครับ" เข้าใจกูหน่อยสิวะ กูบอกไม่ได้จริงๆ

 

"งั้นหรอ"

 

"คะ ครับ" ขอโทษครับประธาน ผมไม่ได้อยากโกหกนะ แต่มันจำเป็น

 

"ถ้านายบอกแบบนั้นฉันก็จะเชื่อแบบนั้น ไหนมาดูหน่อยสิ มันถลอกมากเลยนะ" เขาไม่พูดเปล่าแต่คว้าแขนผมไปดู มือใหญ่พลิกแขนผมไปมาเหมือนสำรวจอาการก่อนจะลงมือทำแผลให้

 

"แขนขาวๆเนียนๆไม่น่ามีแผลเลย" อยู่ๆอีกคนก็บ่นอุบจนหน้าผมเริ่มร้อนผ่าวเมื่อเขาชมแขนผม ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้น แต่มันเป็นอาการดีใจที่คนที่เราปลื้มเป็นห่วง

 

ใช่ครับ...ผมปลื้มประธานนักเรียนคนนี้ ถึงจะอยู่ห้องสองรองห้องคิงอย่างผมแต่ผมก็เชื่อว่าเด็กห้องคิงอย่างเราๆยังเก่งสู้เขาไม่ได้เลย เขาเป็นต้นแบบของเด็กเรียนที่มุ่งเน้นกิจกรรมเลยล่ะ

 

อ่า...ให้ตายสิ ยิ่งอยู่ใกล้ๆผมยิ่งหายใจไม่ออก ผมท่าจะบ้าที่ปลื้มเขามากแล้วจริงๆ แต่อย่าเข้าใจผมผิดนะ ผมปลื้มเพราะเขาเก่ง เหมือนเป็นไอดอลที่อยากจะทำตาม แต่ไม่ได้ปลื้มแบบที่ชอบอะไรแบบนั้นนะ

 

"แล้วประธานไม่ไปเข้าแถวหรอครับ"

 

"เรียกฉันว่าอิ้งก็ได้ ไม่ต้องเรียกประธานหรอก" อิ้งหรอ...คนธรรมดาแบบผมเนี่ยนะ มีโอกาสได้เรียกชื่อเล่นประธานนักเรียนคนเก่งด้วย

 

"อ่าครับ แล้วไม่ไปเข้าแถวหรอ"

 

  "เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ ช่วยนายทำแผลก่อนดีกว่า" พอได้ฟังแบบนั้นผมก็แทบจะเป็นลมล้มพับลงไปกองกับพื้นซะให้ได้

 

อ่า...ใจดีเกินไปแล้วครับประธาน

 

"แต่กูว่าไม่จำเป็นวะ คนของกู กูดูแลได้!" แต่แล้วเสียงเขียวขุ่นก็ดังประชดอีกคนจนต้องหันไปมอง ร่างสูงใหญ่ยืนพิงขอบประตูก่อนจะจ้องหน้าหาเรื่องท่านประธาน

 

"นายเฮียร์" มือใหญ่วางอุปกรณ์ทำแผลลงก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับมัน

 

"เออ กูเอง แล้วก็ออกมาให้ห่างๆจากคนของกูด้วย" คนของมึง! มึงยังจะกล้ามาพูดแบบนี้กับกูอีกรึไง ไม่ใช่เพราะมึงรึไง กูถึงต้องระเห็ดมาอยู่ที่นี่ นี่มึงจะให้กูเกลียดมึงไปถึงเมื่อไหร่วะ! แต่ผมก็ทำได้แค่คิด เพราะผมไม่อยากจะพูดกับมันสักประโยคเดียว อยากจะทำให้มันเหมือนกับธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตน

 

"ผงฝุ่นน่ะหรอ...คนของนาย" เห้ย! เขารู้จักชื่อผมได้ไงอะ ผมยังไม่ได้บอกเขาเลยนะ เท่าที่จำได้

 

"ก็เออสิวะ อย่าพูดมาก กูบอกให้ออกมาก็ออกมา!"ใบหน้าหล่อกวนตีนดูโกรธมากที่อีกคนไม่ยอมทำตาม โดยที่ประธานเองก็ดูท้าทายมันไม่น้อย ผมมองดูสงครามต้องหน้าแล้วก็เริ่มหวั่น กลัวไอ้บ้านั่นจะทำร้ายประธานนักเรียนของผมเอาน่ะสิ แล้วผมซึ่งเป็นคนกลางก็ควรจะยุติเรื่องบ้าๆนี่

 

"ผมไปเข้าแถวก่อนนะครับ" โดยชิ่งให้ไกลจากพวกมันดีกว่า ผมยิ้มลาประธานนักเรียนก่อนจะเดินผ่านไอ้เฮียร์เพื่อออกจากประตูห้อง แต่มือใหญ่กลับคว้าแขนผมไว้แล้วบีบซะแน่น

 

"ใครสั่งให้มึงไป!"

 

"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย!" ทำไมมึงต้องมาลงที่กูด้วยเนี่ย มึงโกรธประธานก็ไปลงที่มันสิวะ

 

"อย่าร้องให้กูได้ยิน!"

 

"มึงเป็นเหี้.ยไรเนี่ย! ปล่อยกูนะเว้ย!" ผมพยายามแกะมือใหญ่ให้ออกจากแขนผม แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ผมเลยทั้งสะบัดทั้งดิ้นแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม

 

"มานี่เลยมึง!" มันกระชากผมจนปลิวตามแรงนั้นก่อนร่างผมจะล้มลงไถลไปกับพื้น ท่านประธานที่ยืนมองอยู่ก็รีบวิ่งมาฉุดผมขึ้นก่อนจะเกี่ยวเอวผมไว้แล้วดึงสู้กับมัน

 

"ปล่อยผงฝุ่นเดี๋ยวนี้!"

 

"เจ็บ!" ผมร้องเสียงดังเมื่อเริ่มทนแรงทั้งสองฝั่งไม่ไหว อีกคนก็กระชากแขนผมแทบจะหลุดออกจากตัว ส่วนอีกคนก็รัดเอวผมไว้จนแทบหายใจไม่ออก  นี่ผมจะไม่ไหวแล้วนะ

 

"เห็นมั้ยว่าผงฝุ่นเจ็บแล้ว นายปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะนายเฮียร์!" เสียงทุ้มสั่งด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจก่อนจะช่วยดึงแขนผมกลับคืนมา

 

"มึงนั่นแหละปล่อย! เรื่องของกูกับมัน มึงไม่เกี่ยว!" โอ้ย! แขนจะหลุดแล้ว!

 

"ปล่อย! กูบอกให้ปล่อย!!!" คราวนี้ผมตะโกนขึ้นมาเสียงดังก่อนจะใช้แรงที่มีสบัดแขนกับตัวเองให้หลุดออกจากทั้งสองคน พวกมันเองก็คงตกใจไม่คิดว่าผมจะอาละวาด เลยปล่อยผมออกพร้อมกันก่อนร่างผมร่างจะล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

 

ซี๊ดตูดเลยกู

 

"ผงฝุ่น! เจ็บมั้ย!" ประธานรีบผวาเข้ามาดูผมแต่ยังไม่ทันมือจะได้แตะ ก็โดนมือใหญ่ของอีกคนตบเข้าให้

 

เพี้ยะ!

 

"ใครให้แตะ!" มันด่าคำโตก่อนจะผลักไหล่กว้างให้ถอยห่าง ก่อนที่ตัวเองจะเข้ามาดึงแขนผมขึ้น

 

"ลุก!"

 

"เบาๆสิวะ!" เจ็บไปทั้งตัวแล้วเนี่ย! พอมันดึงผมให้ลุกผมก็ด่ามันทันทีก่อนจะทุบลงไปที่แขนมันเต็มๆ กะให้มันเจ็บบ้าง แต่มันก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดกลับดึงผมให้เดินตามมันไปอีกโดยปล่อยทิ้งอีกคนไว้ข้างหลัง

 

เมื่อมันลากผมจนมาถึงชมรมฟุตบอลที่อยู่หลังตึกเรียน มันก็ถึงจะยอมปล่อยผม พอได้ทีผมก็รีบวิ่งหนีจากมันทันที

 

ไปและเว้ย!

 

"เห้ย!" "จะไปไหนไอ้เตี้ย!!!" มันคว้าคอเสื้อผมไว้ได้ทันก่อนจะดึงมาไว้ที่เดิม

 

ซวยแน่กู

 

"อะไรเล่า! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลยนะมึง! กูไม่อยากจะยุ่งกับมึงแล้ว" พอคิดว่าตัวเองน่าจะไม่รอดเลยหาเรื่องให้มันผิด แต่ผมก็คิดผิดอีกนั่นแหละที่ตัดสินใจทำแบบนั้น เพราะผมลืมไปว่ามันถูกเสมอ

 

"มึงอยากโดนกูซัดมากรึไงหะ ถึงพูดกวนตีนกูแบบนั้น!!" โดนเลย

 

"อะไรของมึงเล่า มึงจะอะไรกับกูนักหนา แล้วไปอารมณ์เสียที่ไหนมาถึงมาลงที่กูแบบนี้เนี่ย" เอาสิมึง กูก็สุดจะทนแล้วเหมือนกัน

 

"แล้วมึงทำอะไรไว้! กูถึงอารมณ์เสียเนี่ย!"

 

"แล้วกูจะรู้มั้ย! มึงก็อารมณ์เสียใส่กูตลอดนั่นแหละ!" อย่ามาหาเรื่องกูนะเว้ย ถ้ากูไม่ผิดจริงกูเถียงมึงขาดใจอะ จริงๆ

 

"โถ่เอ้ย!!!"

 

พลั่ก! มันสบถอย่างหัวเสียก่อนจะเตะถังขยะตรงหน้าจนมันปลิวว่อน ผมเลยรีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้อย่างลืมตัว จะตายมั้ยเนี่ย

 

"มึงนี่เถียงคำไม่ตกฟาก! ซัดสักทีดีมะ!!" มันตะคอกใส่ผมเสร็จก็ทำท่าจะวิ่งมาซัดอย่างที่ปากพูด ขาผมนี่สั่นพับๆเลยครับ 

 

"อย่านะเว้ย!" ผมยกเท้ากันมันไว้โดยเอาต้นไม้เป็นที่ยึด แต่ไอ้เฮียร์บ้าดันจับข้อเท้าผมแค่มือเดียวแล้วจับยกขาผมชี้ฟ้า

 

"ซ่ากับกูนะมึง!"

 

"โอ๊ยๆๆ เจ็บๆ ขากูฉีกแล้วๆ" ผมนี่กระโดดเหย่งๆตามร่างสูงก่อนมันจะผลักขาผมทำให้ผมล้มลงกับพื้นอย่างจัง

 

อูย...ตูดกู

 

"ทีเมื่อกี้ล่ะเก่งนะมึง" นี่ตกลงกูทำอะไรมึงไม่ได้เลยใช่มะ แม่ง! โคตรจะเกลียดมึงเลยวะ แต่เห้ย! ผมลืมอะไรไปรึป่าว ผมต้องห้ามยุ่งกับมันดิ เดี๋ยวความปลอดภัยผมจะกลายเป็นศูนย์อีก พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีไปอีกทาง ต้องห้ามคุย ห้ามมอง ห้ามอะไรทั้งนั้น ไม่งั้นผมโดนแฟนคลับมันจิกตบตายแน่

 

"จะไปไหน!" อีกและ...ตะคอกใส่กูตลอด

 

"กลับห้องเรียนดิ" 

 

"ใครให้มึงไป กูยังไม่เคลียร์กับมึงเลยนะไอ้ฝุ่น" เรื่องอะไรวะ ผมก็ไม่ได้ไปทำอะไรมันนี่หว่า

 

"กูไปทำอะไรให้มึง" ผมหันมามองหน้ามันเพื่อหาคำตอบ ร่างสูงเลยเดินเข้ามาหาแล้วคว้าแขนผมที่เป็นแผลขึ้นมาแต่ตาคมกลับจ้องผมเขม็ง

 

"ก็ที่มึงไปอ่อยไอ้แว่นนั่นไง" อ่อย? อะไรของมึงวะ

 

"ใคร กูไปอ่อยใคร พูดให้ดีๆนะมึง!" มาหาว่าผมไปอ่อยใครต่อใครแบบนี้ได้ยังไง อย่างนี้ผมเสียหายนะ

 

"ก็ไอ้คนที่มาแตะต้องตัวมึงนี่ไง หรือมึงจะบอกว่ามึงไม่ได้อ่อยมัน"  ไอ้เหี้.ย!!!

 

"มึงหาว่ากูอ่อยประธานรึไง! ไอ้บ้าเฮียร์! มึงดูถูกกูอยู่นะเว้ย!!!"  ไอ้สัดแม่ง กูไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แล้วอีกคนก็เป็นผู้ชายด้วย นี่มึงหาว่ากูเป็นพวกผิดเพศใช่มั้ย!

 

"ก็กูดูถูกอยู่นี่ไง กูดูไม่ผิดแน่ ทำเป็นป่วยไปห้องพยาบาล มึงกะอ่อยมันใช่มั้ยล่ะ!"

 

!!!

 

"ไอ้เหี้.ยเฮียร์!!! มึงพูดแบบนี้มึงมาต่อยกูเถอะสัด! กูไม่เคยคิดชั่วๆแบบที่มึงพูด แล้วมึงก็รู้ไว้ด้วย ที่กูต้องไปห้องพยายาลก็เพราะมึง! ไอ้เลว!!" ถ้าไม่ใช่เพราะมึง กูก็ไม่ต้องมาโดนทำร้ายแบบนี้

 

เพราะมึงคนเดียว!

 

"นี่มึงโทษกูหรอหะ!!!" มันบีบข้อมือผมจนมือเริ่มเขียวเพราะเลือดไหลไปที่นั่นไม่ได้ มันรู้สึกทั้งเจ็บทั้งปวดจนผมอยากจะฆ่ามันให้ตาย

 

"ปล่อย! เจ็บสัด!!"  แม่งเอ้ย! ทำไมกูต้องมาเจอคนเหี้.ยๆอย่างมึงด้วยวะ

 

"กูไม่ปล่อย!"

 

"ไอ้เหี้.ย! กูเกลียดมึง! จะไปตายที่ไหนก็ไป!" คราวนี้มันเหมือนลาวาในปล่องภูเขามันทะลักออกมา ผมเหวี่ยงตัวเองอย่างแรงก่อนจะจิกมือหนานั่นแล้วกระชากมันออก จนเจ้าของมือใหญ่นั้นต้องยอมปล่อยแขนผมอย่างช่วยไม่ได้

 

"ไอ้ฝุ่น!!"

 

"ไอ้เฮียร์! กูเกลียดมึง! กูไม่อยากจะเจอมึงด้วย เพราะมึงคนเดียว เพราะมึงคนเดียวที่ทำให้กูต้องตกอยู่ในสภาพนี้!"

 

"กูไปทำอะไรให้มึง!" ร่างสูงยังคงเถียงผมคำใหญ่ จนมันกระตุ้นต่อมน้ำตาผมให้ไหลเพราะความโกรธ ยังไงมึงก็ถูกเสมอสินะ

 

"เพราะมึง เพราะมึงคนเดียว" ผมปาดน้ำตาออกจากหน้าตัวเองก่อนจะจ้องตาคมนั้นด้วยความแค้น

 

 

"กูไม่อยากจะยุ่งกับมึงอีก ถ้ามึงยังมาวุ่นวายกับกูอีกล่ะก็ กูจะย้ายโรงเรียน!" และนั่นก็คือประโยคสุดท้ายที่ผมพูดกับมัน ก่อนผมจะเดินออกมากจากตรงนั้น มันเองก็คงช็อคที่ผมเอาจริงกับคำพูดนั้นเลยไม่รั้งผมไว้อีก ผมเลยรีบวิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียนก่อนจะแอบหนีอกมา

 

ผมกำลังจะบ้าตายแล้วจริง ถึงผมจะรู้ว่ามันก็คงไม่ได้แคร์ว่าผมจะอยู่หรือจะไปอะไร แต่ยังไงโรงเรียนนี้มันก็คือพระเจ้า มันจะทำอะไรใครยังไงมันก็ถูกหมด ดังนั้นทางเดียวที่ผมจะรอดจากมันก็คือ...ผมต้องไปเอง และนั่นคือทางเดียว

 

พอผมหลบน้ายามที่เฝ้าประตูเพื่อออกมาข้างนอกได้ก็รีบวิ่งให้พ้นจากโรงเรียนสุดฤทธิ์ ก่อนจะโบกแท็กซี่ให้ไปส่งที่มหาลัยพี่ถ่าน ผมอยากได้คนปลอบสักคน ไม่นานผมก็มายืนอยู่หน้าตึกคณะของพี่ถ่านโดยที่ตัวผมเองเป็นจุดเด่นของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น พวกเขาหันมามอวผมใหญ่ก่อนจะซุบซิบนินทราสนุกปาก ก็สมควรอยู่นะ ก็เสื้อนักเรียนที่ผมใส่และหน้าที่ช้ำเป็นรอยตบนั่นอีก ยังไงก็คงหลบยาก ผมเลยเดินไปนั่งหลบใต้ต้นไม้ข้างๆตึกก่อนจะโทรหาพี่ถ่าน พี่มันก็ดูตกใจไม่น้อยที่ผมมาหาถึงที่นี่ เลยรีบวิ่งมาหาผมเพียงแค่ไม่กี่นาที

 

"ฝุ่น! มึงเป็นไรวะ!" น้ำเสียงตื่นตกใจปนแหบแห้งเพราะความเหนื่อยที่วิ่งมาหาผม แต่พอผมหันไปหาพี่มันเท่านั้นแหละ มือใหญ่ก็คว้าเข้าประกบหน้าผมทันที

 

"หน้ามึงไปโดนอะไรมา!!" พี่ถ่านโกรธแล้ว

 

"โดนตบมา" ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่กลับทำให้อีกคนร้อนใจมากขึ้น

 

"ใครทำน้องกู!"

 

"เข้าใจผิดนิดหน่อยอะพี่ถ่าน" ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆก่อนจะดึงร่างหนาให้ลงมานั่งข้างๆ

 

"เข้าใจผิดบ้าอะไรถึงมาตบน้องกูแบบนี้!"

 

"นั่นดิ เข้าใจผิดอย่างแรงเลย" เข้าใจผิดที่คิดว่าผมไปยุ่งกับไอ้บ้านั่น แต่มันต่างหากที่มายุ่งกับผม แล้วยังจะมาทำร้ายผมอีก ซวยจริงๆผงฝุ่น

 

"เดี๋ยวกูจะไปตบมันคืนเอง" พี่ถ่านทำท่าจะไปตบมันจริง ผมเลยรีบดึงเสื้อนักศึกษาพี่มันไว้แล้วกดเอวหนาให้นั่งที่เดิม

 

"เขาเป็นผู้หญิงพี่ ตบไม่ได้หรอก" นั่นเพศแม่เลยนะ

 

"ผู้หญิงกูก็ไม่เว้นเว้ย ถ้ามาทำน้องกูเจ็บแบบนี้ ไอ้เหี้.ยแม่ง! ยิ่งพูดก็ยิ่งขึ้น! กูขอสักทีเถอะวะ!" พี่มันลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนจะล้วงเอากุญแจรถออกมาจากกางเกงยีนตัวเอง

 

"พี่ถ่านๆ หยุดเลยหยุดเลย ผมยังไม่อยากเห็นพี่ติดคุกนะ"

 

"แต่มันทำมึงนะฝุ่น" อันนั้นผมรู้ แต่ถ้าพี่ทำแบบนั้นพี่ก็เดือดร้อนอะดิ

 

"เรื่องมันแล้วก็แล้วไปเถอะพี่ ผมแค่อยากมาให้พี่ปลอบนะ ไม่ได้อยากให้พี่ไปเอาคืนให้" พี่ถ่านนะคนจริงครับ ลุยเป็นลุย ตายเป็นตาย ดังนั้นอย่าให้แกเอาจริง ไม่งั้นศพมันไม่สวยแน่

 

"เห้อน้องกู ใจดีตลอด ไหนเอาหน้ามาดูดิ๊" มือใหญ่พลิกแก้มผมดูก่อนจะลูบมันลงไปเบาๆ

 

"แสบป่าววะ"

 

"ไม่อะ แต่เจ็บ" 

 

"จิ๊ แล้วโดนตรงไหนอีก" พี่มันจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะถามผมอีก ผมเลยยื่นแขนข้างที่โดนจิกให้พี่มันดู

 

"ตรงนี้"

 

"เป็นแผลด้วยหรอวะ!" เพียงแค่นั้นใบหน้าหล่อของพี่ถ่านก็แดงก่ำ แถมฟันยังกัดกันกรอดจนผมเริ่มใจไม่ดี

 

"ไม่เจ็บหรอกพี่ถ่าน"

 

"อย่ามาโกหกกู" พี่มันลากเสียงเย็นจนผมต้องหุบปากเงียบ

 

"พี่ถ่าน" อย่ามองผมแบบนั้นดิ

 

"ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ" ผมบอกพี่มันอีกครั้งเพื่อให้พี่เขาสบายใจขึ้น แต่พี่ถ่านกลับเงียบคิดอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยปากสัญญากับผมอย่างจริงจัง และนั่นก็ทำให้ผมคิดไม่ตกเลยทีเดียว

 

"ไอ้ฝุ่น ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป มึงจะไม่โดนทำแบบนี้อีกแน่ กูสัญญา" พี่คิดจะทำอะไรพี่ถ่าน

 

 

++++++++++++++++++++++++++++

131121

 

นานเลยล่ะสิ 555 คิดถึงกันปะ ไรท์โคตรจะคิดถึงเลยจริงๆ แต่ก็ขี้เกียจแต่ง555 มาต่อและนร้า จุบๆ