ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

 

By nooonaa

 

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 06 : งอน

 

+ผงฝุ่น+

 

"ป้าๆเร็วหน่อยดิ มันจะหมดเวลาแล้ว"

 

"จะรีบไปไหนหนู ป้ามีแค่สองมือนะ"

 

"เร็วป้า ถ้าช้าผมอาจตายคาบ้านก็นะ" ผมเร่งป้าขายโจ๊กหน้าซอยจนคนแถวนั้นทองผมเป็นอีผีบ้า แต่ผมไม่สนใจหรอก เพราะผมกลัวไอ้อันตพาลหลังห้องนัานจะบ้ามากกว่า ผมเลยเร่งป้าแกอีกครั้วก่อนแกจะยื่นถุงโจ๊กให้ผม ผมเลยคว้ามันแล้ววิ่งสุดชีวิตเพื่อไปบ้านมัน

 

10 กม/ชม.

 

โถ่ ก็ผมวิ่งได้ที่ไหนล่ะ ความเร็วเท่านั้นผมก็แทบหายใจไม่ออกแล้ว

 

พอมาถึงหน้าบ้านมันผมก็รีบไขประตูเข้าไปก่อนจะพบไอ้ตัวเล็กนอนกระดิกหางทักอยู่หน้าประตู ผมเลยขยี้หัวมันไปทีก่อนจะวิ่งขึ้นไปหาพ่อมันที่นอนอยู่บนห้อง

 

มันจะตื่นยังวะ

 

ผมเดินตามตัวเล็กที่วิ่งนำไปก่อนจะหมุนลูกบิดห้องมันให้เปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงนอนคว่ำหน้าอยู่ในสภาพเปลือยกายท่อนบนแต่ยังคงใส่กางเกงยีนอยู่ แถมกลิ่นเหล้าก็คลุ้งทั่วห้อง เหมือนกับว่าเมื่อคืนมันไปเที่ยวมา

 

เป็นพ่อที่เวรมากไอ้ตัวเล็ก อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ก็หนีเที่ยวในสถานที่ไม่ดีแล้ว

 

ผมส่ายหัวอย่างเอื่อมระอาก่อนจะจัดการวางถุงโจ๊กกับกระเป๋าตัวเองบนโต๊ะหนังสือมันแล้วเดินเข้าไปใกล้เตียงใหญ่

 

"มึงๆ ตื่นเร็ว เดี๋ยวไปเรียนสาย" ผมใช้นิ้วจิ้มๆที่ไหล่แต่ก็ไร้ปฏิกิริยาตอบรับ เลยเปลี่ยนมาจิ้มที่หัว

 

จึกๆ

 

"ไอ้เฮียร์ อาบน้ำเร็ว"

 

เงียบ

 

มึงนี่น่ากวนตีนชิบหาย ขอสักวันได้มะที่จะน่ารักๆกับกูบ้าง

 

คราวนี้ผมจับหัวมันแล้วเขย่าๆให้แรงๆแถมกดให้จมูกโด่งรั่นนั้นจมไปกับเตียง

 

จะตื่นมั้ยไอ้หอก

 

"ไอ้เหี้.ย! กูหายใจไม่ออก!"

 

เออดี! ตายซะเถอะมึง

 

พรึบ!!

 

เห้ย!

 

แต่แล้วมือหนาก็จับเข้าที่แขนผมแล้วดึงเข้าหาตัวอย่างแรง ทำให้ผมล้มลงกับเตียงมันทันที

 

"ปล่อยกะ..." เสียงผมหายไปในลำคอทันทีที่ใบหน้าหล่อใสห่างกับหน้าผมเพียงเส้นผมกั้น จมูกโด่งที่ผมกดมันแดงหน่อยๆนั้นก็แตะกับแก้มผมเบาๆเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่กลิ่นน้ำหอมบนตัวนี่สิ...ที่ผมให้ผมค้าง

 

แล้วก็รู้สึกว่าหัวใจผมหายวาบไปชั่วครู่

 

"มะ มันใกล้" ถึงผมจะพูดแบบนั้นแต่ตัวผมกลับแข็งทื่อ เลยทำได้แค่มองใบหน้าอีกคน จนรู้ว่ามันหล่อจริงๆ

 

"มึงทำตัวเองเองนะ"

 

โถ่ไอ้บ้า ก่อนที่มึงจะพูดแบบนั้น มึงช่วยเอาตัวที่ทับกูกับหน้าหล่อๆของมึงออกไปก่อนได้มั้ย

 

"มะ มึง..." แต่ผมพูดอะไรไม่ได้แล้วตอนนี้ เสียงมันเหมือนจะหายไป เมื่อมันพยายามก้มหน้าลงมาหาผมจนริมฝีปากนุ่มจะโดนปากผมอยู่แล้ว

 

ผมตายแน่

 

ใครก็ได้...ช่วยผมที

 

งับ!!

 

"โอ๊ย!"

 

เสียงร้องอย่างดังจากคนบนร่างก่อนมันจะเด้งตัวไปด้านข้างตัวผม แล้วมือใหญ่ก็กำบั้นท้ายตัวเองแน่นก่อนจะร้องซี๊ดซบลงกับเตียง

 

โฮ่งๆๆ!!

 

เสียงเห่าอย่างเกรี้ยวกราดดังระงมก่อนลูกชายสุดที่รักจะวิ่งเข้ามากัดชายขากางเกงพ่อมันอย่างแรงอีกครั้ง แล้วดึงกระชากจนร่างทั้งร่างไหลพรืดไปตามแรงนั้น

 

"ตัวเล็ก! ปล่อยพ่อ! พ่อยังไม่ได้ทำอะไรมันเลยนะ" เสียงร้องขอนั้นเล่นเอาผมงงเป็นไก่ตาแตกก่อนร่างสูงจะหล่นกระแทกพื้นจากแรงกระชากของตัวเล็ก

 

ตุบ!

 

"เห้ย! ตัวเล็ก พอแล้ว หลังมันหักแล้วนะ" พอเห็นสภาพอันน่าอนาจผมก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปช่วยดึงปลอกคอตัวเล็กแล้วลากออกห่าง แต่มันก็ยังคงเห่ากระโชกใส่เจ้าของของมันอย่างน่ากลัว

 

โฮ่งๆๆๆ!!

 

"ตัวเล็ก! นี่พ่อนะลูก" อืม...ณ จุดนี้มันจะคิดถึงตรงที่มึงพูดมั้ย

 

โฮ่งๆๆๆ!!!

 

"ตัวเล็กๆ มาหาพี่มา พี่พาไปกินข้าวนะ" ผมเลยลากตัวเล็กที่ขนาดตัวยังใหญ่กว่าผมนั้นออกจากห้อง แต่มันก็ลำบากน่าดู เพราะตัวเล็กยังคงเห่าไล่ไอ้เฮียร์ไม่เลิก

 

"มึงรีบอาบน้ำตามด้วย เดี๋ยวแกะโจ๊กรอ" ผมตะโกนไล่หลัง หลังจากลากหมาตัวใหญ่ออกจากห้องได้ พอมาถึงข้างล่างผมถึงได้ปล่อยมืออกจากปลอกคอ แต่เพียงเท่านั้นมันก็มาคลอเคลียที่ขาเหมือนจะอ้อนอะไรสักอย่าง หรือมันรู้ว่าผมไม่ชอบที่มันเกรี้ยวกราดขนาดนั้น

 

มึงนี่หมาหรือแมววะ

 

"ตัวเล็ก แกนี่นิสัยไม่ดีเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องมาอ้อนด้วย" ผมผลักมันเบาๆให้รู้ว่าไม่ชอบนิสัยอารมณ์ร้ายแบบนั้น มันเลยทำท่านอนหมอบแล้วครางงิงๆให้

 

"พอๆ ไม่โกรธก็ได้ มาๆ" พอบอกแค่นั้นมันก็รีบวิ่งเอาคางมาเกยตักซะน่ารัก ผมเลยเกาหูกับแก้มให้เบาๆ

 

"แกนี่น่ารักกว่าเจ้าของเยอะเลย ฮ่าๆ"

 

"มึงด่ากูรึไง!!"

 

อุ่ย! ลงมาต้ังแต่เมื่อไหร่วะ

 

เสียงดุอย่างโกรธเคืองที่ผมด่ามันก็เลยเอาใจหายวาบ ผมเลยหันไปยิ้มแหย่ๆให้แล้วรีบวิ่งไปเอาถุงโจ๊กจากมือมันมา

 

เมื่อกี้ลืมหยิบถุงโจ๊กจากห้องมันมาอะ มันคงจะเอามาให้

 

"ป่าวนะมึง กูชมหมามึงต่างหาก" แถ่ไปเลยเนอะกู

 

"มันเป็นลูกกู ไม่ใช่หมากู" อุ...รักมากงั้นสิ เดี๋ยวพ่อก็สั่งให้กัดมึงอีกสักยกเลยนี่

 

"เออๆ รีบๆไปอาบน้ำเถอะ" พอไล่มันไปมันก็ไปง่ายๆ ผมเลยหันไปแกะโจ๊กถ้วยไว้ก่อนจะเอาอาหารเม็ดใส่ชามตัวเล็กต่อ แล้วพออีกคนลงมาผมก็ยกถ้วยโจ๊กเอามาให้มันที่เดินไปนั่งรอที่โต๊ะ แต่แล้วตาคมเองก็เอาแต่มองผมทุกการกระทำจนผมรู้สึกอึดอัด แถมยิ้มกริ่มแปลกๆนั่นอีก ผมเลยรีบเดินหนีมันก่อนมันจะพิเรนทำไรผมอีก

 

"แล้วมึงไม่กินข้าวรึไง"อยู่ๆเสียงดุก็ถามเล่นเอาผมสะดุ้ง ผมเลยตอบมันอ้อมๆแอ้มๆ

 

"ไม่อะ มึงกินเถอะ" ใครจะไปกินลง มึงเล่นมองขนาดนั้น แต่ที่จริงผมไม่กินข้าวเช้าครับ ไม่รู้เป็นอะไรถึงไม่กิน ถ้าหิวมากๆก็จะเจาะนมกินแค่นั้น แล้วค่อยไปหากินตอนเที่ยงอีกที

 

"อะไรของมึงวะ ร่างกายก็ไม่ปกติ ยังเสือกไม่กินข้าวอีก" อยู่ๆมันก็ด่าผมอย่างหัวเสียก่อนจะดันชามโจ๊กมาหาผม

 

"มึงกินให้หมดเลยนะ ถ้าเหลือสักหยดมึงโดนกูแน่" มันขู่ผมเสียงเขียวจนผมอดกลัวไม่ได้ ยิ่งหน้าตาโหดแบบนั้นอีกผมก็กลัวไปใหญ่ แต่ถ้าผมกินแล้วมันจะกินอะไร

 

"แล้วมึงล่ะ ไม่กินอ่อ"

 

"เรื่องของกู มึงน่ะกินๆไป" แล้วร่างสูงก็เดินไปหยิบนมถังแกลลอนในตู้เย็นมาก่อนจะกระดกรวดเดียวจนหมดอย่างกับน้ำเปล่า ผมก็นั่งงงสิครับ มึงดื่มไปได้ไงวะเนี่ย

 

"กินสิวะ!" พอมันดื่มหมดมันก็มานั่งกดดันผมที่นั่งอยู่ตรงข้ามต่อ ทำให้ผมต้องเลื่อนชามนั้นมากินอย่างช่วยไม่ได้ แต่พอกินได้ไม่ถึงครึ่งชามผมก็เริ่มอิ่ม แล้วมันก็จะกลายเป็นจุก ผมเลยแอบมองหน้ามันนิดๆ

 

"กูอิ่มวะ" คนไม่เคยกินข้าวช้าวมันก็กินได้น้อยแบบนี้แหละ

 

"มึงกินหรือมึงดม!"

 

อะไรวะ! ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเนี่ย

 

"กินแล้วน้า" ถึงจะรู้สึกแย่ที่มันขึ้นเสียงใส่ แต่ก็ยังไม่กล้าเถียงมันกลับ เพราะเหมือนมันจะอารมณ์ไม่ค่อยดียังไงอย่างงั้น

 

นี่กูงงกับตัวมึงแล้วนะไอ้เฮียร์ จะมาอารมณ์ก็ช่วยกระซิบบอกกูหน่อยสิ กูตามไม่ทัน

 

"กินบ้านพอมึงเหลือเต็มถ้วยขนาดนั้น!"

 

"เอ้า! ก็กูบอกว่าอิ่มก็อิ่มสิวะสัด! พูดมากอยู่ได้! กูก็เดือดเป็นนะเว้ย!" คราวนี้ผมตบโต๊ะเสียงดังลั่นบ้านจนอีกคนผงะไปนิดแต่ก็กลับมานิ่งแบบเดิม แถมมันยังมองผมแบบไม่ถูกใจอย่างมาก ผมเลยต้องค่อยๆถอนมือออกจากโต๊ะแล้วหันกลับมาหยิบช้อนกินต่อ

 

บ้านแกเป็นปอบรึไงวะ น่ากลัวชิบหาย

 

"อีกนิดก็ได้" พอพูดจบผมก็ต้องยัดโจ๊กเข้าปากอีกครั้ง มันช่างทรมานแสนข่มขื่นจริงๆ เพราะว่าตอนนี้ผมอยากจะอ้วกจริงๆแล้ว

 

"ทำหน้าเหมือนคนกำลังจะตาย แค่กินข้าวนี่มึงอยากจะตายมากใช่มั้ย" ถึงน้ำเสียงมันจะเรียบนิ่งแต่คำพูดของมันดูก็รู้ว่ารำคาญกับการกระทำของผมขนาดไหน ผมเลยต้องยิ้มแหย่ๆให้

 

"นี่มันจะเจ็ดโมงแล้วนะ เราควรจะไปโรงเรียนได้แล้ว"

 

"เออ กูก็รอมึงกินอยู่เนี่ย ก็รีบยัดๆสิวะ" ตกลงมึงก็ยังอยากจะให้กูกินใช่มะ ไอ้เหี้.ยแม่ง...กูจะอ้วกอยู่แล้วนะ

 

"ไอ้เฮียร์...กูกินไม่ไหวแล้ว มันจุกจริงๆ ถ้ายัดเดี๋ยวกูจะอ้วก" ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงยอมพูดดีๆ ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะยอมผมมั้ย แต่แล้วมันก็เกินขาด มันมองผมสักพักก็ยอมหยิบชามโจ๊กผมไปเททิ้งแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าผมให้

 

แปลกๆวะ แล้วยังใจดีถือกระเป๋าให้ผมด้วย

 

"เอากระเป๋ามา กูถือเอง" ผมเดินไปแย่งกระเป๋าจากมือใหญ่แต่มันกลับยกหนีก่อนจะล็อกประตูบ้าน

 

"กูถือเอง" มันพูดแค่นั้น แต่เล่นเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก

 

มึงเป็นอะไรวะ

 

แต่แล้วสิ่งที่ผมคิดว่ามันใจดีก็ดับลงพรึบก่อนมันจะชี้มือไปทางข้างบ้าน

 

"ไปเข็นจักรยานมา"

 

หะ! อะไรนะ

 

เดี๋ยวนะไอ้หอก อย่าบอกที่มึงถือกระเป๋าให้กูเพราะว่ามึงจะให้กูขี่จักรยานให้มึงนั่งใช่มั้ย!

 

อ๊าก! ไอ้บ้า!

 

"มึงจะให้กูขี่ใช่มั้ย"

 

"เออสิวะ เร็วๆด้วย เดี๋ยวไปเรียนสาย" โหย ได้ข่าวว่ามึงก็เข้าสายกว่าอาจารย์ตลอดแหละ ยังจะทำมาเป็นพวกตั้งใจเรียนอีก

 

"มันหนัก กูปั่นไม่ไหว" ตัวมึงใช่จะเล็กๆ แค่คิดกูก็หอบแล้วเถอะ

 

"อะไรของมึงวะ ไอ้นี่ก็ทำไม่ได้ ไอ้นู่นก็ทำไม่ได้ มึงทำไรเป็นบ้างเนี่ย"

 

"ไม่มีไง" เวลาถามก็ช่วยดูสภาพร่างกายกูด้วย ดูก็รู้ว่ากูทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง

 

"แล้วมึงจะมีเมียได้มั้ยเนี่ย" อะไร ไอ้การมีเมียมันต้องออกแรงจนกูช็อคแบบที่มึงให้กูทำมั้ยล่ะ ถ้าไม่กูก็มีได้

 

"กูก็ให้เมียกูทำให้ไง เมียกูต้องทำเป็นทุกอย่าง มึงเข้าใจปะ"

 

"เข้าใจ...ชอบแบบทำเป็นทุกอย่างเลยใช่มั้ย" อยู่ๆมันก็พูดทวนเหมือนคิดอะไรสักอย่าง ซึ่งผมฟังแล้วก็รู้สึกแปลกๆ

 

เหมือนมันกำลังจำในสิ่งที่ผมพูด

 

"มึงเป็นไรวะ" ผมสะกิดถามมันก่อนเจ้าตัวจะหยุดคิดแล้วหันมาทางผม

 

"เป็นไรเล่า เอาถือๆ" แล้วมันก็โยนกระเป๋าผมมาให้ก่อนตัวเองจะเดินไปเอาจักรยานมาแล้วขึ้นซ้อนทันที

 

"ขึ้นเร็วๆดิวะ" มันเร่งผมซะตั้งตัวไม่ติด ผมเลยรีบขึ้นซ้อนมันอย่างช่วยไม่ได้ก่อนมือใหญ่จะคว้ามือผมให้เกาะเอวมัน

 

"ทำไรวะ!"

 

"เกาะแน่นๆ ถ้าหล่นลงไปเดี๋ยวกูจะถอยรถทับอีกรอบ เกาะ!"

 

ไอ้เหี้.ย! เกาะก็เกาะสิวะ มึงจะดุทำเหี้.ยไร!!

 

ผมจัดการรัดเอวมันให้แน่นที่สุดแบบที่เรียกว่าประชดใส่มัน แต่ใบหน้าหล่อที่หันมามองอยู่กลับยกยิ้มเหมือนชอบใจ

 

"หึ.." หึทำบ้าอะไรอีก! หาเรื่องหรอหะ!

 

"ขับไปเลยมึง!" ผมทุบหลังมันดังอักแต่มันกลับไม่กระทบกระเทือนให้มันรู้สึกเจ็บสักนิด ผมเลยยิ่งหมันไส้เข้าไปใหญ่

 

ตกลงกูทำอะไรมึงไม่ได้เลยใช่มั้ย

 

เดี๋ยวเถอะมึง!

 

"ขี่ให้มันดีๆด้วย ถ้ากูหัวใจวายตายขึ้นมามึงล่ะน่าดู" ผมต้องขู่มันก่อนครับ กลัวมันทะลึ่งบ่องตื้นขี่หวาดเสียวขึ้นมานี่ตายศพไม่สวยเลยนะ

 

"กลัวตายและมึง"

 

"เออ..ถ้ากูตายนะ กูจะมาบีบคอมึงคนแรกเลยคอยดู"

 

"หึ...กูจะรอให้มึงมาหาละกัน"มันบอกแค่นั้นก่อนจะเริ่มออกตัว แต่คำพูดที่มันพูดเหมือนต้องการสื่ออะไรที่นอกเหนือไปจากที่ผมบอก แต่ผมก็ไม่อยากจะถามามากเลยยอมนั่งเงียบๆ มันก็ขับดีนะ เรื่อยๆไม่เร็ว ผมเองก็สบายใจ แต่พอมาถึงซอยก่อนถึงหน้าโรงเรียนเท่านั้นแหละ มันไล่ผมลงอย่างกับหมาเลยครับ

 

"ลงไป"

 

"เห้ยอะไรวะ อีกไกลเลยนะ" เดินขาลากเลยนะเว้ย เกือบสองกิโลเลยนะเว้ย

 

"กูบอกให้ลงไปไง แล้วถ้าอีกห้านาทีกูยังไม่เห็นส่วนสูงที่เตี้ยๆของมึงหน้าโรงเรียนก็เตรียมตัวตายซะ"

 

เอื้อก

 

มึงขู่กูเล่นใช่มะ

 

แล้วมันก็ไปเลยครับ มันขี่สบายอารมณ์ไม่รอผมเข้าโรงเรียนไปเลย ผมเลยต้องเดินอย่างกับไร้ญาติไปเรื่อย แล้วเมืองไทยนี่มันอะไรกันนักหนา มึงจะร้อนตั้งแต่หกโมงเช้าเลยรึไง

 

เต่าจะเหม็นมั้ยเนี่ย

 

ผมเดินตัวลีบรีบให้ถึงโรงเรียน แต่ดูท่าไอ้ห้านาทีของไอ้อันตพาลนั้นสำหรับผมมันคงไม่พอแล้วล่ะ แค่ออกตัวเดินก็ปาไปสามนาทีและ เอาวะไอ้ฝุ่น มึงจะตายก็ตายไปซะ กูไม่วิ่งให้เหนื่อยหรอก

 

พอมาถึงหน้าโรงเรียนก็เจอยักษ์ปักหลั่นยืนกอดอกเคียงคู่อาจารย์ฝ่ายปกครองเลยครับ อาจารย์แกก็ยุติธรรมเนอะ คนไหนที่ทำผิดระเบียบก็เรียกทำโทษซะน่ากลัว แต่ไอ้คนที่ยืนค้ำหัวตัวเองอยู่นี่ผิดตั้งแต่สีผมยันรองเท้าแกก็ไม่ยักจะว่า ปล่อยให้มันเดินลอยหน้าลอยตาอีก

 

"นี่มันเลยไปกี่นาทีแล้ว! กวนตีนหรอสัด" มันทำท่าจะหลังมือใส่ผมต่อหน้าอาจารย์ โดยไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด ผมเลยรีบวิ่งไปหลบหลังเพื่อเป็นกำบัง อย่างน้อยเขาก็ต้องโดนก่อนผมแน่

 

ฉลาดวะไอ้ฝุ่น

 

"นี่ๆอาเฮีย เธอใจเย็นๆก่อนนะ ครูว่าเราค่อยๆคุยกันเถอะ" โอ้แม่เจ้า...นี่ขนาดอาจารย์ยังเรียกมันอาเฮีย นี่ตกลงโรงเรียนนี้มันคลุมจริงหรอวะ

 

"อาจารย์ครับ เอามันออกมาหน่อย" ถึงน้ำเสียงจะดูมีมารยาทแต่คำพูดก็ดูเหมือนสั่งชัดๆ แล้วอาจารย์ยอดดวงใจของผมก็ดันฟังคำสั่งมันซะด้วย แกรีบผลักผมออกไปหาอีกคนที่รอรับก่อนมันจะหิ้วคอเสื้อผมขึ้น ย้ำว่าหิ้วคอเสื้อผมจนตัวผมลอยเหนือพื้น แล้วมันก็ลากผมจนถึงกลุ่มอันตพาลเพื่อนมันที่นั่งอยู่นับสิบคนก่อนจะทิ้งผมลงกับพื้นซะดื้อๆ

 

เห็นกูเป็นขยะรึไงวะ อยากหิ้วก็หิ้ว อยากทิ้งก็ทิ้ง เดี๋ยวซัดซะนี่!

 

"มาแล้วหรอวะเฮียร์ อ่าว...พาไอ้จ๋อมาด้วยหรอ" เสียงทักมาหาผมชัดเลยครับ นี่กูกลายเป็นลิงของพวกมึงไปแล้วใช่มะ

 

"เออ...ไอ้เตี้ยเพิ่งไปปลุก" เพียงแค่นั้นทั้งกลุ่มก็พากันฮิ้วโห่ร้องแซวผมซะเสียงดัง ผมเลยรีบลุกขึ้นมาจากพื้นที่โดนทิ้งเมื่อกี้ก่อนจะด่ากราดให้

 

"พวกมึงมีแม่เป็นกลองยาวรึไง!!" จะฮิ้วใส่ทำไมวะ

 

"อ่าวไอ้นี่! หาเรื่องซะและ!!!" เพื่อนในกลุ่มมันลุกขึ้นมาจะเตะผมอย่างจริงจัง ผมเลยรีบวิ่งไปหาไอ้เฮียร์ที่นั่งอยู่

 

"มาสิวะ คิดว่ากูกลัวรึไง" ไอ้เฮียร์ มึงอย่าลุกนะเว้ย ช่วยนั่งบังกูก่อน กูยังหาเรื่องมันไม่จบ

 

"ปากดีนะมึง!!!"

 

เห้ยๆ อย่านะมึง!

 

"พอๆไอ้จีน เดี๋ยวมันฉี่แตก"

 

"ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะดังครื่นเมื่อไอ้เฮียร์พูด ผมนี่หน้าแดงด้วยความอายเลยครับ มึงนี่ทุเรศจริง ผมเลยผลักหัวสีเทามันให้

 

"ฉี่บ้านพ่อมึงสิ"

 

"ไอ้ฝุ่น!!! เล่นหัวหรอมึง!!" ทันทีที่มันตวาดใส่ผม มือใหญ่ก็คว้าคอผมลงไปที่ตัวมันก่อนจะขยี้หัวผมซะเต็มแรง

 

"โอ้ยๆเจ็บๆ พอๆ เจ็บเว้ย.."

 

"ขอโทษกูเดี๋ยวนี้!!"

 

"ไม่เว้ย!!!"

 

"ขอโทษ!"

 

ไอ้เหี้.ย! เจ็บใจเว้ย

 

"เออๆ กูขอโทษๆ พอใจยัง!"

 

"ก็แค่นี้ แล้วกฌอย่ามาซ่ากับกูมากนะมึง"

 

"เออๆ" เจ็บหัวชิบ เหมือนหนังหัวจะหลุดเลยวะ

 

"อ่อน!" พอผมยอมมันก็ปล่อยคอผมออกก่อนจะทิ้งท้ายด้วยคำหยาบคายที่ผมเกลียด ผมนี่อึ้งกิมกี่ไปแล้วแถมตัวมันจะหันไปคุยกับเพื่อนในกลุ่มต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

มึงไม่คิดแต่กูเคืองมึงวะ

 

ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเคืองแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะมันชอบบังคับแล้วก็ขัดใจผมตลอด ผมเลยไม่ชอบใจ แล้วก็รู้สึกไม่อยากคุยกับมึงแล้ว

 

กูงอนมึง

 

ผมเลยหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาแล้วเดินขึ้นตึกทันที เพื่อนมันก็ร้องบอกไอ้เฮียร์ว่าผมไปแล้ว มันก็ตะโกนเรียกผมซะดังแต่ผมก็ทำเป็นไม่ได้ยิน

 

"ไอ้เตี้ย! จะไปไหนหะ!!"

 

ไม่ได้ยินเว้ย! กูงอนมึง ไม่คุยด้วยหรอก

 

พอผมเดินมาถึงห้องก็ตรงเข้านั่งที่ตัวเองก่อนจะเจอไอ้คู่สองผัวเมียนั่งมองผมแปลกๆ

 

"มีไรวะ มองกูมีไร" อย่าเพิ่งมากวนกูตอนนี้นะเว้ย ขอเตือน

 

"มึงมาโรงเรียนกับอาเฮียหรอ" ถามไมวะ

 

"มาด้วยกันแล้วจะทำไม" ทำอย่างกับมันเป็นเรื่องใหญ่

 

"กูว่ามึงควรอยู่ใกล้ๆอาเฮียร์ให้มากๆนะ" ไอ้แซมบอกผมด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล ส่วนไอ้เป๋าก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ผมเลยชักเริ่มสงสัย

 

"ทำไมวะ กูชักงงแล้วนะ"

 

"เออ..." ยังจะมาอ้ำอึ้งอีก แล้วเมื่อไหร่กูจะรู้เรื่องวะ แต่ยังที่ผมจะได้ถาม เสียงเปิดประตูบานเลื่อนก็ถูกเปิดอย่างดังก่อนจะมีเสียงแหลมสูงถามหาชื่อผมทั่วห้อง

 

ปัง!!!

 

"ใครชื่อผงฝุ่น!!!"

 

+++++++++++++++++++++++++++

 

131108

 

เม้นนร้า เยอะๆเลย ขอบคุณคร่า