ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa

 

 

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 04 : ความอ่อนแอ

 

 

+ผงฝุ่น+

 

บ้า บ้า บ้า!

 

มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มันคิดได้ไงเรื่องไฝของผมน่ะ คนนะเว้ยไม่ใช่ไอติม คิดจะมาเลียก็มาเลียได้ง่ายๆ แล้วอย่างคิดว่ากูจะยอมนะเว้ย เพราะมันไม่มีทางแน่

 

ตอนนี้ผมวิ่งหอบหมาไม่แด.กจนถึงบ้านแล้วครับ เหนื่อยชะมัด กว่าจะหนีออกมาจากบ้านมันได้ นี่แทบขี้แตกเลยจริงๆ แต่พอมาถึงประตูรั้วก็เจอเจ้าที่สิงสถิตอยู่หน้าประตูรั้วบ้านที่มองผมด้วยใบหน้าที่บึ้งทมึนจนน่ากลัว ผมเลยต้องรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างไว

 

"หวัดดีพี่" พี่ถ่านผมเองครับ ผงถ่านพี่ชายผงฝุ่น ไม่รู้ทำไมแม่ถึงตั้งให้แบบนี้ นี่ถ้ามีลูกคนที่สามจะตั้งว่าผงอะไรอีกก็ไม่รู้

 

"ไปไหนมา ทำไมมึงกลับมาช้าขนาดนี้วะ" พี่ถ่านดุผมใหญ่ สงสัยคงกังวลกลัวว่าผมจะเป็นลมล้มพับตรงข้างทาง ก็เลยมายืนรอผมแบบนี้

 

"ผมไปส่งเพื่อนมาน่ะ" ผมยื่นกระเป๋าใบหนักอึ้งให้พี่ถ่านก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าบ้าน

 

"เห้ยๆไอ้ฝุ่น กูยังไม่ได้บอก.."

 

"น้องฝุ่น...มายดาร์ลิ้ง มายเบบี๋ ไอมิสยู..." 

 

เห้ย!

 

พรึบ!

 

"โอ๊ย! พี่ฟอง!" แม่ง! กระโจนเข้ามากอดกันได้ 

 

"คิดถึงน้องฝุ่นจังครับ" แต่กูไม่คิดถึงมึงเว้ย!

 

"ปล่อย!" ผมดันอกพี่เขาออกอย่างแรงก่อนจะวิ่งหนีไปหลบหลังพี่ถ่าน

 

"ทำไมพี่ไม่บอกว่ามันมาด้วย" ผมกระซิบถามอย่างเคืองก่อนจะชะเง้อมองอีกคน

 

"กำลังจะบอกแล้ว แต่มึงรีบเดินอะ" ดูไอ้พี่เลวมันแก้ตัวดิ

 

"เออๆ" ผมตอบรับอย่างเซ็งๆก่อนจะโดนดึงมือให้เข้าไปหาอีกคนอย่างแรง เหมือนกับพี่เขากะแรงไม่ได้

 

"พี่ฟอง! เบาๆดิ ผมเจ็บนะ!" 

 

ผลัวะ

 

"ไอ้สัดฟอง! เดี๋ยวน้องกูช้ำ" มือใหญ่ของพี่ถ่านรีบดึงผมออกจากมือพี่ฟองก่อนจะยกแขนผมขึ้นมาดู

 

"กูขอโทษถ่าน เจ็บป่าวน้องฝุ่น"

 

  "ไม่ต้องเข้ามาใกล้น้องกู!" พี่ถ่านเอาตัวมาบังผมอีกครั้งที่พี่ฟองจะเข้ามาใกล้ก่อนจะดันตัวผมให้ขึ้นห้อง

 

"กลับไปเลยไอ้ฟอง มึงทำน้องกูเจ็บ กูไม่ให้มึงอยู่แล้ว"

 

"เห้ย อะไรวะ กูยังไม่ได้สูดกลิ่นน้องฝุ่นครบสองนาทีเลยนะ" พี่ฟองโวยวายจนผมขำพรืด แต่พี่ถ่านกลับไม่ใจอ่อนง่ายๆ

 

"เรื่องของมึง กลับไปได้แล้ว!" แล้วพี่เขาก็ดันหลังพี่ฟองให้ออกจากบ้านไปโดยอีกคนก็ดูท่าจะไม่ยอมง่าย แต่พี่ผมหุ่นยังกับนักบาสผสมนักมวยปล้ำ ตัวใหญ่บึกบึน แตะนิดเดียวก็กระเด็นแล้ว

 

ที่จริงพี่ถ่านเป็นคนรักเพื่อนครับ ยอมทุกอย่าง ใครจะเจ็บจะตายพี่ผมไปหาได้เสมอแต่ถ้าใครมาทำผม มันก็ตาย อาจจะเป็นเพราะผมไม่สบายบ่อย นิดๆหน่อยๆก็เป็นลม ร่างกายไม่ปกติก็งี้แหละ พี่ถ่านเลยเป็นห่วงผมมาก แล้วยิ่งก่อนแม่ตาย แม่เขาฝากพี่ถ่านให้ดูแลผมอย่างดี พี่เขาเลยยิ่งหวงผมเข้าไปอีก จนบางครั้งผมก็นึกว่าพี่ถ่านเป็นแม่ผมจริงๆ 

 

ส่วนพี่ฟอง เพื่อนสนิทของพี่ถ่าน รายนี้มาแปลก ชอบโมเมว่าผมเป็นดาร์ลิ้งของเขา ผมยอมรับครับว่าพี่เขาหล่อ แต่ก็สู้พี่ถ่านของผมไม่ได้หรอก พี่ผมหล่ออย่างกับนายแบบ พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันมานานมาก ตั้งแต่อยู่อนุบาล แต่ก็ไม่ได้เรียนที่เดียวกันจนพี่ผมย้ายโรงเรียนตอนมอสี่มาที่ผมอยู่ตอนนี้ ทำให้รู้เลยได้สนิทกับพี่ฟองเขา แล้วนั่นก็ทำให้ผมรู้จักไอ้หื่นกามณ์ในคราบเทพบุตร หื่นตลอดที่เจอกัน ไม่แตะนู่นก็แตะนี่ ไม่หอมนู่นก็หอมนี่ ถ้าวันไหนพี่ถ่านกับพ่อไม่อยู่พร้อมกันนะ ผมคงกลายเป็นเมียพี่มันแน่

 

ผมเลยเดินขึ้นห้องเพื่อมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านก่อนจะลงมาหาข้าวเย็นกิน แต่พอลงมาถึงข้างล่างผมก็เจอพี่ถ่านยืนจังรออยู่

 

"มีไรหรอ" ดูโหดจัง

 

"เอาแขนมาดูดิ๊" มือใหญ่ควักเรียกผมก่อนที่ตัวเองจะไปนั่งที่โซฟา ผมเลยเดินไปหาแล้วยื่นแขนให้ดู นิ้วเรียวแตะแขนผมตรงที่ช้ำเบาๆแล้วถามขึ้น

 

"เจ็บป่าว" ผมส่ายหัวให้เป็นการบอกว่าผมไม่เจ็บก่อนพี่ถ่านจะบีบยาแก้ฟกช้ำแล้วทาให้

 

"กูจะไม่ให้มันเข้าใกล้มึงอีก" หมายถึงพี่ฟองอะนะ

 

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกพี่ถ่าน พี่เขาไม่ได้ตั้งใจ"

 

"แต่มันทำแขนมึงช้ำมากเลยนะ"

 

"เดี๋ยวมันก็หายหน่าพี่ถ่าน แล้วพ่ออะ กลับยัง" ผมเลยทำเป็นเปลี่ยนเรื่องแล้วชะเง้อมองหาพ่อ เพราะยิ่งคุยพี่ถ่านจะยิ่งโมโห

 

"ยัง วันนี้พ่อไปกินข้าวกับลูกค้า"

 

อ่อ...คงกลับดึกเหมือนเดิมสินะ

 

"แล้ววันนี้กินอะไรอะพี่ ผมหิวอะ" ผมเดินเข้าไปดูในครัวก็เห็นตู้เย็นที่หร่อยหร๋อ ไม่มีอะไรที่กินได้สักอย่าง บ้านสามหนุ่มโสดก็งี้แหละนะ พี่ถ่านเลยคว้ากุญแจรถแล้วเรียกผม

 

"กินหมูกะทะมะ" หมูกะทะหรอ น่าสนวะ

 

"กินๆ" ผมรีบวิ่งตามร่างสูงไปก่อนจะกระโดดขึ้นนั่งหน้าข้างพี่ถ่าน แล้วไม่นานผมก็มาถึงร้านหมูกะทะหน้าหมู่บ้าน ใกล้ๆแต่อร่อย ไม่แพงแต่สะอาด

 

ผมกับพี่ถ่านเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะท่ามกลางสายตาสาวเสิร์ฟที่เอาแต่จ้องหน้าพี่ผมตาเป็นมัน ก็อย่างนี้แหละ เดือนมหาลัยนี่หว่า ถึงจะอยู่ปีห้าก็เถอะ เห้ยๆ พี่ผมไม่ได้เรียนไม่จบนะ หมายถึงพี่ผมเรียนทันตะ เลยต้องจบหกปี เรียนเก่งหน้าตาดีพ่อรวย ครบสูตรอะตามตรง ซึ่งมันต่างกับผมลิบลับ เรียนก็พอได้ หน้าตาก็งั้นๆ แถมเตี้ยอีกต่างหาก

 

คำเดียวเลย...พ่อกับแม่โคตรจะลำเอียงอะ

 

ผมนั่งเฝ้ากระทะเมื่อพี่ถ่านเป็นคนไปเอาของมาปิ้ง นั่งไปก็ภูมิใจพี่ชายตัวเองไป คุณเชื่อไหม...เมื่อตอนผมอยู่มอต้น ผมเคยขายรูปพี่ถ่านตอนผมอยู่มอหนึ่งแล้วพี่ถ่านอยู่มอหก ตอนนั้นพี่ถ่านฮอตมาก ขายแล้วรวยเลย พี่ผมก็ไม่ว่าอะไรนะ เหมือนน้องมันอยากทำก็ช่างมัน แถมพาผมไปล้างรูปไปขายอีก

 

ตามใจผมตลอด

 

"กินกุ้งป่าวฝุ่น เดี๋ยวกูย่างให้"

 

"เอาๆ" พอพี่ถ่านเอาของสดมาให้ ผมก็จัดการย่างก่อนที่เจ้าตัวจะไปย่างกุ้งให้ผม ถึงพี่ถ่านจะแพ้กุ้งแต่ก็คอยย่างให้กิน เพราะเขารู้ว่าผมชอบ แต่ไม่ชอบยืนนานๆ คือขี้เกียจไง นั่นคือประเด็นสำคัญของเรื่อง

 

"เห้ยๆ นั่นมันทาสมึงนี่หว่า" แต่แล้วเสียงหมาก็หอนดังลั่นร้าน แล้วผมก็จำเสียงมันได้ ไอ้เจมส์ ไอ้ปากเวร มันเดินเข้ามาก่อนจะชี้ผมให้ไอ้หัวเทาดู ตาคมมองผมก่อนจะแสยะยิ้มให้ กูเพิ่งหนีจากมึงมาเมื่อกี้ก็ต้องมาเจอมึงอีกเนี่ยนะ เวรกรรมกูจริง

 

ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตีมึงไม่รู้จักพวกมัน ไอ้เฮียร์เลยเดินไปนั่งโต๊ะข้างผมโดยหันหน้ามาประจันผมจะๆ ผมเหลือบมองก็ขนลุกซู่ มันเหมือนไอ้พวกโรคจิตยังไงอย่างนั้น

 

"อะฝุ่น ต้องให้พี่แกะให้ป่าว" ไม่นานพี่ถ่านก็กลับมาพร้อมกุ้งจานโต

 

"อืมๆ" ผมเลยย่างหมูกับเนื้อให้พี่เขาแทน เราสองคนกินไปไม่สนใจก่อนพี่ถ่านจะยื่นกุ้งที่ถูกแกะให้เรียบร้อยพร้อมกับจิ้มน้ำจิ้มแล้ว

 

"อะ.." ผมรับมันเข้าปากแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ยก่อนพี่ถ่านจะกลับไปแกะต่อ

 

"อร่อยปะ" "อร่อยๆ อะพี่ถ่าน กินนี่" ผมยื่นหมูชิ้นสวยที่ย่างเรียบร้อยให้พี่ถ่าน

 

"แฟนกันหรอวะไอ้เฮียร์" เสียงไอ้เจมส์นี่ดังข้ามโต๊ะเลยครับ ผมกับพี่ถ่านหันไปมองทางโต๊ะมันขวับก่อนตาผมจะสบกับไอ้เฮียร์อย่างจัง  ตามันดูแปลกๆเหมือนไม่ถูกใจอะไรสัก แล้วผมก็รู้สึกกลัวมันด้วย

 

"เพื่อนมึงหรอไอ้ฝุ่น" พี่ถ่านถามอย่างสงสัยก่อนจะจ้องไอ้เจมส์เขม็ง

 

"เพื่อนในห้องน่ะ" ถ้าให้นับพวกมึงเป็นเพื่อน กูว่าชีวิตกูล่มจมแน่ โดยเฉพาะมึง...ไอ้เฮียร์

 

"มองไรวะ มึงหาเรื่องรึไง!" อยู่ๆไอ้เจมส์ก็ตะโกนถามเสียงดังเหมือนอยากจะหาเรื่องพี่ของผม ผมเลยหันไปหาเฮียร์เพื่อให้มันช่วยห้ามเพื่อนมันไว้ แต่มันกลับเอาแต่มองผม เป็นอะไรของมึงเนี่ย

 

"ปากหมานี่หว่า" 

 

"มึงด่าใคร!" โหย เก่งจริงนะมึงไอ้เจมส์ ขนาดไซร์ตัวก็ต่างกันอย่างฟ้ากับเหว มึงยังกล้าอีกเนอะ

 

"แล้วไอ้นั่นมันชื่ออะไร" พี่ถ่านใช้กุ้งที่ยังแกะไม่เสร็จชี้ไปทางไอ้เจมส์ก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มแปลกๆ ซวยแล้วมึงไอ้เจมส์

 

"เจมส์ครับ พวกอันตพาลหลังห้อง ไอ้ขี้เหล่หัวเทานั่นก็ด้วยชื่อเหี้.ย"

 

"เจมส์หรอ..." พี่ถ่านลากเสียงจนผมเริ่มกลัว ก่อนจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนตีน ดูเหมือนพี่ถ่านจะหมายหัวไอ้เจมส์แน่

 

"ทำไม มึงเป็นไรกับชื่อกู! แล้วคิดว่าหล่อหรือสัด ถึงทำหน้าแบบนั้นอะห๊ะ!" ไอ้เจมส์! อย่าเว้ย กูขอเตือน

 

"หึ..." แต่ดูผมจะคาดการณ์ผิด ผมคิดว่าพี่ถ่านจะเสยมัน แต่กลับนั่งเฉยแล้วหันมาแกะกุ้งให้ผมต่อ ส่วนผมก็รู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ ทำไมมันไม่เลิกมองวะ แล้วดูคิ้วมันดิ จะดูเขม็งไปมะ

 

"พี่ถ่าน ผมไปฉี่ก่อนนะ" ผมรีบขอตัวไปฉี่เมื่อเริ่มทนกับสายตาแปลกๆนั้นไม่ไหว พอมาถึงห้องน้ำผมก็ถอนหายใจพรืดเหมือนโล่งอกอะไรบางอย่าง ทำไมมันดูน่ากลัวขนาดนั้นวะ "กูเพิ่งรู้ว่าทาสกูมีสิทธิ์เป็นทาสคนอื่นด้วย" ไอ้เฮียร์! มึงตามกูมาได้ไง

 

ผมชะเง้อดูข้างนอกเผื่อมีคนเข้ามาในห้องน้ำอีก  แต่บานประตูกลับถูกปิดละล็อคไว้

 

ซวยแน่กู  มึงจะทำไรกูอีกวะ

 

"กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่ทาสมึง" ผมทำปากเก่งแต่ตอนนี้กลัวมันแทบฉี่แตก แลเวทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ มีต้องสี่สิบคนในห้องที่จะให้มึงเลือก ถ้ากูไม่ยอมมึงก็น่าจะไปหาคนอื่น

 

"หึ มั่นใจที่จะพูดแบบนั้นจังนะ" อยู่ๆมันก็ผลักผมจนหงายหลังเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งก่อนที่ตัวเองจะเดินตามเข้ามาแล้วล็อคประตูทันที

 

"มึงจะทำอะไรวะ!" ผมรีบยกมือดันอกมันให้ออกห่างก่อนจะปีนขึ้นไปยืนบนฝาชักโครก เหี้.ย! ใกล้เกินไปแล้ว! เห้ย! พรึบ! มือใหญ่คว้าเข้าที่เอวผมจนล้มลงไปหามันทันที ก่อนมันจะแสยะยิ้ม

 

"อ่อนแอจังวะ"

 

ปึก!

 

มันเหมือนกับมีไม้หน้าสามตีแสกเข้าที่หน้า มันชาไปหมดพอมันด่าผมว่าอ่อนแอ มันเป็นคำที่ผมเกลียดที่สุด

 

"แล้วมึงคิดว่ากูอยากเป็นนักสิ ไอ้คนอ่อนแอแบบนี้!" คนที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แค่วิ่งก็แทบจะหายใจไม่ออก แค่นอนไม่พอก็ทำให้ปวดหัวหนัก มึงคิดว่าชีวิตคนๆหนึ่งอยากจะอ่อนแอขนาดนี้รึไงวะ

 

"เห้ย...กูไม่ได้ตั้งใจจะว่ามึงอย่างนั้น"

 

"พอ! พอสักที! กูจะไม่ไหวแล้วนะเว้ย กูจะไม่ยอมมึงแล้ว จะแกล้งกูก็เชิญ กูไม่กลัวมึงหรอก" ผมตัดสินใจแล้ว ถ้ามันจะแกล้งผมก็ตามใจมัน ให้ตายกันไปข้างก็ยอม แต่ผมไม่ยอมให้มันมาดูถูกผมแบบนี้แน่

 

เพราะมันเป็นปมด้อยของผม...ความอ่อนแอ

 

ผมผลักมันให้ออกห่างจากประตูในขณะที่มันยังอึ้งในการกระทำของผม ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วกลับไปที่โต๊ะทันที พอพี่ถ่านเห็นก็ดูตกใจที่หน้าผมแดงก่ำก่อนผมจะเห็นมันเดินมามาที่โต๊ะแล้วนั่งที่โต๊ะของมัน ผมมองมันอีกครั้งด้วยสายตาที่ว่างเปล่าก่อนจะพูดกับพี่ถ่านอย่างจริงจังให้มันได้ยินด้วย

 

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พี่ถ่านไปรับผมที่โรงเรียนด้วยนะครับ"

 

เพราะกูจะไม่ไปส่งมึงที่บ้านอีก แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีกด้วย

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++

131027