ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

By nooonaa

 

 

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 03 : ไฝกู

 

 

 

+ผงฝุ่น+

 

 

ไอ้เลว

 

ผมจะทำยังไงกับไอ้เฮียร์มันดีเนี่ย

 

'ผงฝุ่น...ยินดีต้อนรับสู่อ้อมกอดอบอุ่นของกู'

 

อุ่นบ้านพ่องมึงสิ อ้อมกอดเหม็นๆมึงเนี่ย

 

ไม่ว่าผมจะทำยังไงผมก็ต้องยอมมันจนได้ มันทำทุกวิถีทางให้ผมยอมมัน พอผมไม่สนใจเรื่องโทรศัพท์ ก็มาแกล้งเพื่อนผม แล้วจะให้ผมทนดูมันทำได้ยังไง เพื่อนผมไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย นี่มันชักจะเกินไปสำหรับคนเลวๆอย่างมันแล้ว

 

"เย็นนี้รอกลับบ้านพร้อมกูด้วย" อยู่ๆมันก็ใช้เท้าสะกิดผมจากด้านหลังยิกๆแล้วสั่งผมเสียงเข้ม ผมนี่อยากจะหยิบโต๊ะขึ้นมาฝาดมันให้หายเลวแล้วกระทืบซ้ำอีกสักสองสามพันรอบ

 

กวนตีนกู!

 

"ไม่" ผมตอบมันกลับสั้นๆโดยไม่หันกลับไปมองมันสักนิด มันเองก็ไม่พูดอะไร คงไม่คิดอยากจะกวนตีนผมอีก ก็หวานหมูผมสิ...ขอแค่อยู่แบบเด็กมอปลายธรรมดาสักห้าวิก็ยังดี

 

"อ่าวล่ะๆ เลิกเรียนได้" แล้วเสียงสวรรค์ก็มาโปรด อาจารย์ชัยบอกเลิกเรียนก็ทำให้ผมแทบกรี๊ดลั่น มือนี่รีบโกยของบนโต๊ะใส่กระเป๋าแล้วเตรียมวิ่งออกจากห้องทันที

 

พรึบ!

 

เห้ย!

 

"ไปไหนไอ้เตี้ย"

 

"ไอ้เหี้.ยนี่! ปล่อยกู!" อยู่ๆมันก็คว้าเสื้อผมไว้ได้ทันก่อนจะกระชากผมติดมือใหญ่ ตัวเล็กๆอย่างผมก็ปลิวดิ 

 

แม่งแรงควายชะมัด

 

"กูบอกให้กลับบ้านพร้อมกูไง" มันกดเสียงต่ำจนผมเริ่มกลัว ผมเลยหยุดดิ้นเพื่อไม่ไปกระตุ้นต่อมบ้าของมัน

 

"ทำไมต้องกลับพร้อมมึงด้วย" บ้านมึงไม่ใช่บ้านกู

 

"พรุ่งนี้มึงจะได้ไปปลุกกูไง"

 

"เป็นเด็กหกขวบรึไงถึงต้องมีคนไปปลุก" ผมกัดมันอย่างจังก่อนจะสบัดหน้าหนี แต่มันกลับจ้องผมไม่วางตา

 

"เป็นบ้าอะไร!" มองอยู่นั่นแหละ

 

"มึงมีไฝตรงท้ายทอยด้วย"

 

"แล้วมันแปลกรึไง!" ใครๆเขาก็มีเว้ย

 

"ไอ้ฝุ่น กลับบ้านกัน" ไอ้เป๋ามันคงเห็นว่าผมโดนแกล้งอยู่เลยรีบมาห้ามไว้โดยมีไอ้แซมมุดหน้าแอบบอยู่ข้างหลัง ไอ้แซมคงกลัวไอ้เฮียร์มาก ก็โดนแกล้งซะขนาดนั้น

 

"ดีๆ ปะๆ" ผมตีมึนเดินไปหาพวกมันสองคน แต่กลับโดนดึงคอเสื้อไว้ก่อนจะเด้งกลับไปที่เดิม

 

จะดึงทำไมเนี่ย

 

"ปล่อยสิวะ"

 

"มึงต้องกลับบ้านกับกู" 

 

"เพื่อนกูจะพาไปส่งบ้าน มึงก็กลับเองล่ะกัน"

 

"ผง ฝุ่น" คราวนี้มันเน้นเสียงขึ้นมา ทำให้ผมรู้ว่ามันเริ่มไม่พอใจแล้ว

 

"กูต้องไปส่งอาเฮียก่อน มึงกลับเลย" ผมเลยรีบหันไปบอกไอ้เป๋าแล้วกลับมาส่งยิ่มกวนตีนใส่มัน

 

"สมใจมึงยัง"

 

"ดีมากไอ้เตี้ย ปะ...กูอยากกินน้ำแข็งใสแล้ว" แล้วมันก็ลากผมออกจากห้องทันที พอผมคอยดึงมือตัวเองออกมันก็กระชากให้เดินตามอย่างแรง ไอ้พวกลูกน้องมันก็ถามว่าจะไปไหนทำไมต้องเอาผมไปด้วย มันก็แค่เหล่มามองผมแล้วแสยะยิ้มใส่จนน่าขนลุกก่อนจะดึงผมให้เดินตามอีกครั้ง

 

มึงจะดูมีลับลมคมนัยเกินไปปะ

 

ไม่นานมันก็ลากมาที่ร้านขนมหวานสุดน่ารักน่าขนลุก ภายในร้านตกแต่งแบบวินเทจ แล้วยิ่งสาวๆในร้านนี่มองมันจนเหลียวหลัง ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันมีอะไรดีนอกจากหล่อ สาวๆถึงมองมันอย่างกับอยากจะงาบมันไม่ให้เหลือแม้แต่กลิ่น

 

ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริง

 

ผมเดินตามเข้าไปนั่งโต๊ะในสุดของร้านก่อนมันจะยกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์ พวกแม่คุณก็แทบจะถลาเข้ามาหามันทั้งร้าน แต่คนที่ไวสุดนั่นแหละถึงจะชนะ

 

"รับอะไรดีคะ" คุณเธอมองอีกคนกะลิ้มกะเลี่ยสุดฤทธิ์จนผมล่ะหมันไส้ไอ้หัวเทาตรงหน้าจริง ไอ้นี่ก็มัวแต่เก็กหล่อก่อนจะเงยหน้ามาทางผม

 

"กินไร สั่งดิ"

 

"ไม่กิน แล้วมึงก็รีบๆสั่งได้มะ กูอยากกลับบ้านแล้ว" ไม่อยากเห็นหน้ามึงนานๆ อันนี้แหละคือสิ่งที่กูต้องการที่สุด

 

"เอาน้ำแข็งใส 2 ถ้วย ใส่แค่ขนมปังกับนมเยอะๆ เอาน้ำแดงนะ " มันสั่งกับพนักงานแต่ตาเอาแต่มองหน้าผมก่อนลิ้นมันจะดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนตีน

 

"มึงนี่กวนตีนกูสัดๆเลยวะ อยากเอากำปั้นยัดปากมึงจริงๆ"

 

อุ่ย...เหมือนมึงจะจริงจังด้วยวะ

 

"ใจร่มๆน่ามึง" กลัวมันทำจริงครับ ถ้ามันยัดจริงนี่ไม่รู้กี่เดือนผมจะหาย

 

"ถ้ากลัวก็หัดเชื่อฟังกูบ้าง ก่อนกูจะฆ่ามึง"

 

อูย โหดตลอด

 

ผมเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมอลอยใส่มัน มันก็ไม่ว่าอะไรผมต่อ เอาแต่จ้องหน้าผมแปลกๆ

 

"มาแล้วคะ" ไม่นานถ้วยน้ำแข็งใสสีแดงสดก็มาถึง มือเล็กเอามันมาว่างไว้ตรงหน้าไอ้หล่อก่อนอีกถ้วยมันจะชี้มาทางผม

 

"ของไอ้เตี้ยนั่น" 

 

อะไรๆก็เตี้ย เตี้ยแล้วมึงรวยขึ้นรึไง!

 

"กูไม่ได้สั่ง"

 

"แต่กูสั่ง กินๆไป" ผมเลยหยิบช้อนขึ้นมากะจ้วงกินไม่ยั้งก่อนจะเห็นรูปหัวใจที่ทำด้วยนมข้นหวานราดอยู่บนน้ำแข็งใสของไอ้หล่อ แล้วพอกลับมาดูของตัวเอง...

 

ลำเอียงวะ

 

"ทำไมมึงเป็นรูปหัวใจแล้วของกูราดส่งๆมาอะ" มันเองก็เพิ่งสังเกต ตาเรียวสวยก้มลงมองของตัวเองแล้วเงยขึ้นมามองของผม

 

"อยากกินรึไง เอาไปสิ" แล้วมันก็สลับเปลี่ยนถ้วยน้ำแข็งใสทันที โดยที่ผมยังไม่ทันตอบตกลงมันเลย

 

ตามใจมึงล่ะกัน

 

ผมก็เลยตักน้ำแข็งใสมากินไม่สนใจใคร แต่ผมกลับรู้สึกถึงรังสีอำมหิตแผ่มาจากด้านหลัง พอหันไปดูก็แทบจะคายน้ำแข็งในปากแทบไม่ทัน

 

เหมือนพวกคุณเธอจะโกรธที่ผมกินถ้วยนี้

 

โด่ กูไม่หล่ออย่างมันใช่ไหมล่ะ เออ! กูจะจำไว้! แล้วอย่าให้กูหล่อนะมึง ไอ้หัวใจแบบนั้นกูก็ไม่สน

 

เชอะ!

 

เซ็งสุดๆ

 

"เป็นไร หน้าหงิกอย่างกับตูด" เปรียบได้น่าเตะมาก

 

"กูหมันไส้คน...มาก!" ผมเน้นเสียงสุดท้ายแบบกวนตีนสุดๆ แต่มันก็แค่ยกคิ้วเป็นการถาม

 

"ใครวะ"

 

"มึงไง! หล่อบันยะบันยังบ้าง กลบรัศมีกูหมด!" อยากรู้กูก็จะตอบ ว่ากูเคืองเรื่องนี้มึงสุดๆ 

 

"หึ.." แล้วมันก็ส่งเสียงหึใส่แค่นั้นแล้วก็ก้มกินต่อ

 

ที่จริงผมก็ว่าผมหล่อนะ พ่อกับแม่ก็ชมผมทุกวัน ถึงจะมีแค่พวกท่านที่ชมก็เถอะ แล้วผมก็เชื่อว่าผมหล่อจริง แต่ทำไมสาวๆถึงไม่เคยเหลียวตามองผมเลยอะ มีแค่พี่ผงถ่านที่เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น เจ้าชู้ที่สุดแล้วในบ้านผม แต่ทำไมทักษะจีบสาวไม่ตกมาที่ผมบ้างอะ

 

ผมก็อยากปกป้องใครสักคนเหมือนกันนะ

 

ผมกับมันก็นั่งอยู่ในร้านเกือบชั่วโมงได้เพราะไอ้หล่อเอาแต่ตอบไลน์ไม่ยอมกิน ไอ้น้ำแข็งก็ละลายเอาละลายเอา มันก็ตักกินแต่ขนมปังแล้วก็กลับไปเล่นต่อ

 

ซึ่งผมไม่ชอบการกระทำที่ไร้ระเบียบแบบนี้

 

"กินให้เสร็จก่อนค่อยเล่น" ผมดุมันจนตาคมเชยตามามอง ผมเองก็กลัวนะ แต่มันไม่ถูกใจอะ

 

"เรื่องของกู"

 

"แต่กูไม่ชอบ" พอผมบอกแบบนั้นมันก็แค่ยักไหล่แล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าทันที

 

ดีมาก เชื่อฟังแบบนี้ค่อยอยากอยู่ด้วยหน่อย

 

"กินเสร็จยังอะ กูอยากกลับบ้านแล้ว" ชักช้าตลอด

 

"เออ เสร็จแล้ว นี่มึงเป็นทาสกูหรือเป็นพระราชากูวะ บ่นจริง"

 

อ๋อ...นี่แสดงว่ามึงก็คิดว่ากูเป็นทาสแล้วมึงก็เป็นพระราชารูปงามใช่มะไอ้หอก วอนซะแล้ว

 

"ถ้ารับไม่ได้ก็ยกเลิกข้อตกลงซะสิ แล้วมึงค่อยให้คนที่นั่งเลขที่เก้าเป็นทาสมึงสิ" ไอ้คนที่เก้านั่งใกล้มึงแท้ๆแต่ทาสดันเป็นกู เจริญป่าวล่ะ

 

"ไม่ล่ะ ขอบใจที่แนะนำ แต่กูชอบมึงวะ"

 

อึ้ง!

 

ซวยจริงกู

 

"กูคงรอดยากใช่มะ"

 

"มาก" เออ...ขอบใจ ชาตินี้กูจะจำหน้ามึงจนวันที่มึงตายเลยจริงๆ แล้ววันนั้นกูจะฉลองเจ็ดวันเจ็ดคืนเลยวันที่มึงตายน่ะ กูสัญญา

 

ผมเลยตัดปัญหาโดยลุกขึ้นแล้วเดินหนี มันก็เดินตามมาก่อนจะเดินมาเคียงข้างผม ผมก็เลยเดินไปเฉยๆไม่สนใจมันก่อนที่มันจะดันหลังไปอีกทาง

 

"บ้านมึงอยู่ทางนี้หรอ" มันไปทางเดียวกับบ้านผมเลยอะ แต่ของผมต้องเดินเข้าไปอีกนิด

 

"เออ"

 

"ตอบให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง" พูดห้วนๆกับกูตลอด ไม่ได้สนิทชิดเชื้อจนมึงสามารถพูดอะไรกับกูก็ได้นะเว้ย

 

อย่าให้กูขึ้น!

 

"ใช่"

 

"ก็แค่เนี้ยะ" ต้องให้ดุตลอด

 

ไม่นานผมกับมันก็มาถึงบ้านหลังเล็กสีขาวล้วนน่ารัก ถึงมันจะมีขนาดเล็กเหมือนอยู่ไม่กี่คนแต่ก็มีบริเวณสวย แถมสวนยังถูกจัดเป็นระเบียบเหมือนในหนัง...พร้อมกับ

 

โฮ่งๆ

 

เซ็นเบอร์นาร์ดตัวใหญ่

 

น่ารักวะ

 

"หมามึงหรอ" ตัวมันใหญ่จนเกือบจะถึงเอวผม แล้วดูมันเป็นมิตรน่ารักน่าเล่นด้วย แต่พออีกคนเปิดล็อครั้วบ้านที่สูงแค่หน้าอกได้ ไอ้หมาตัวใหญ่ก็กระโจนใส่ผมอย่างจัง

 

พรึบ

 

เห้ย!

 

ตึง!

 

อูย...ตูดกู

 

แพร่บๆ

 

ลิ้นใหญ่แฉะเหม็นน้ำลายเลียเต็มหน้า ผมเลยพยายามดันมันอีกแต่อีกคนกลับยืนหัวเราะผมซะงั้น

 

"ไอ้เฮียร์ มาช่วยกันหน่อยสิวะ" หนักนะเว้ย ยืนหัวเราะอยู่นั่นแหละ

 

"ตัวเล็ก...มาหาพ่อมา"

 

โฮ่งๆ

 

ตัวเล็ก? ตัวอย่างกับช้างแมมมอธเนี่ยนะตัวเล็ก สมองมึงนี่คิดอะไรอยู่วะ

 

พอไอ้หมามารยาทเสียเหมือนเจ้าของวิ่งไปหาพ่อมัน ผมก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเช็ดน้ำลายที่เลอะหน้าออก

 

"สั่งสอนลูกมึงด้วย...อ่อ หัดแปรงฟันให้มันบ้าง เหม็นชิบหาย" ผมบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินไปทางก๊อกน้ำ ผมชอบหมาก็จริง แต่ก็ไม่ชอบหมาไม่รู้จักมารยาทแบบนี้

 

นี่ถ้าสิวกูขึ้นนะ กูจะจับมันส่งเขมร

 

"ขี้บ่นวะ"

 

อ่อ...ด่ากูงั้นสิ

 

"ก่อนจะด่ากู...ช่วยด่าตัวเองก่อน อย่าให้กูขึ้นนะมึง" ผมชี้หน้าด่ามันอย่างไม่กลัว มันเลยกอดอกจ้องหน้าผมเขม็ง

 

อูย...ผมลืมตัว แค่โมโหเท่านั้นเองอะ

 

"ปากมึงนี่นะ น่าฟัดให้หายซ่าวะ"

 

"อะไรนะ! อะไรฟัดๆนะ" ได้ยินไม่ถนัดวะ ประโยคสุดท้ายมันเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

 

"น่าซัดให้หายซ่าเว้ย!" แล้วทำไมต้องตะคอกด้วยวะ!

 

"เสียงดัง" ผมเอ็ดมันอีกครั้งก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองเพื่อกลับบ้าน

 

"จะไปไหน"

 

"กลับบ้านสิวะ มาส่งมึงแล้วไง หรือต้องให้กูตบก้นก่อนนอนให้ด้วย" ขอประชดสักทีเถอะ วุ่นวายกับกูจัง

 

"ปากดีนะมึง อะนี่" มันด่าผมก่อนจะโยนโทรศัพท์ผมให้ ผมรีบคว้ามันแทบไม่ทัน. เกือบตกพื้นแล้วมั้ยล่ะ

 

"อย่าโยนสิวะ.."

 

"เลิกบ่นสักทีเถอะน่า มึงจะบ่นจนกูตายเลยไหม น่ารำคาญชิบ" 

 

"แล้วถ้ามึงทำดีๆกูจะบ่นไหม!" กวนตีนตลอด

 

"เออๆ รีบๆกลับไปปะ ก่อนกูจะปล่อยลูกกูไปขย้ำมึง"

 

นี่ขู่กูเรอะ

 

ผมนี่กัดฟันกรอดอยากจะเข้าไปซัดมันมาก แต่พอเห็นลูกมันนี่แขยงเลยครับ ผมเลยรีบเผ่นออกจากประตูรั้วแล้วค่อยด่ามัน

 

"มาสิวะ โด่!"

 

"หึ" 

 

เห้ยๆ

 

"อย่านะเว้ย!" ผมรีบร้องห้ามเมื่อมือใหญ่ทำท่าจะปล่อยลูกมัน น้ำลายตรงปากใหญ่นี่ไหลเป็นทางเชียว น่าเกลียดวะ

 

"รีบๆกลับไปเลยปะ แล้วพรุ่งนี้หกโมงครึ่งกูต้องเห็นมึงที่เตียงกู ถ้าช้ามึงตาย" มันสั่งเสร็จก็โยนกุญแจมาให้ สงสัยเป็นกุญแจบ้านมันแน่

 

"ทำไมต้องทำด้วย"

 

"ก็มึงเป็นทาสกูไง" ง่ายเนอะมึง

 

"กูไม่ทำ" เอาสิวะ กูไม่ทำสักอย่าง แล้วมึงจะทำอะไรกูได้ ก็แค่อันตพาลหลังห้อง ไม่ได้แอ้มกูง่ายๆหรอก

 

"มึงนี่ชอบขัดใจกูวะ กูสั่งอะไรก็ไม่ตลอด กูชักหมดความอดทนกับมึงแล้วนะ" มันกดเสียงต่ำใส่ผมอีกครั้ง ผมนี่หน้าซีดเลยครับ มันเหมือนไม่พอใจสุดๆ ผมเลยรีบถอยเท้าออกมาเก้าเพื่อพร้อมวิ่ง

 

เอาสิมึง กูพร้อม!

 

"ถ้าหมดความอดทนก็เลิกยุ่งกับกูซะสิ ต่างคนต่างอยู่ มึงแฮปปี้กูก็แฮปปี้ จบปะ" ถึงจะกลัวมันหลังมือใส่แต่ก็แข็งใจพูด

 

เผื่อบางทีมันจะเบื่อแล้วยอมทำตาม...แต่ผมคงคิดในแง่บวกเกินไป จนลืมไปว่าไอ้นี่มันเป็นอันตพาลหลังห้อง

 

"หึ คิดว่ากูจะเบื่อมึงง่ายๆรึไง คิดใหม่ซะนะไอ้เตี้ย เพราะยิ่งมึงต่อต้าน...กูยิ่งแฮปปี้ต่างหาก"

 

ไอ้เฮียร์เหี้.ย!

 

กูจะเหี้.ยตามมึงแล้วนะเว้ย!

 

"มึงจะเอายังไงกับกูวะ มึงต้องการอะไร!"

 

มึงบอกกูมาเลยดีกว่า ก่อนที่กูจะทนไม่ไหว แล้วเผลอฆ่ามึงตายขึ้นมา แล้วคนที่ซวยน่ะคือกู

 

"ไฝที่ต้นคอมึงน่ะ..."

 

ไฝ?

 

"ไฝกูทำไม..." มันไปกวนส้นมึงรึไง

 

"มาให้กูเลียสิ...แล้วกูจะปล่อยมึงไป"

 

!!!

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

131021

 

อาเฮียร์ ชอบกวนตีนน้องอะ เดี๋ยวเจอๆ^^*

 

เม้นให้กันบ้างนะคะ อยากรู้ว่าเรื่องใหม่สนุกอะป่าว เงียบเชียว ฮ่าๆ

 

ขอบคุณคร่า