ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa



"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 24 : พี่เขยปะทะน้องเขย



+ผงฝุ่น+




"วันนี้คงเตรียมใจมากันพร้อมเลยสินะ"

"ไม่ต้องพูดมากหรอกน่า...รีบพาพวกเราเข้าไปทดสอบสักทีเถอะ"

"หึ...มึงคิดว่ามึงคงทำสำเร็จสินะ"

"งั้นมึงจะลองมาซัดกับกูก่อนไหมล่ะ"

เหี้ยแม่ง...สวนกับพี่เขาได้ไวดีเหลือเกินนะไอ้เฮียร์

ทำไมกันนะ...ทำไมมึงถึงไม่มีความรู้สึกกลัวเลยสักนิด ทั้งๆที่ไอ้คนพวกนั้นกำลังรอที่กระทืบมึงอยู่นะ

แม่ครับ...คุ้มครองแฟนผมด้วยนะครับ

ผมมองร่างสูงที่กำลังจ้องหน้าลูกน้องพี่ถ่านเอาเป็นเอาตายก็เริ่มหวั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่อีกคนก็ยังคงนิ่งไม่แสดงอาการใดๆเลยจนผมเองก็เริ่มมั่นใจว่ามันจะสู้พวกพี่เขาไหว แต่มันจะทนไหวได้สักกี่น้ำกันนะ

"ใช้ได้นี่หว่า...ดูมึงจะไม่ค่อยกลัวอะไรเลยสินะ" พี่คนนั้นที่ดูน่ากลัวมากๆก็ยังคงหยั่งเชิงไม่เลิก จนผมเองนั่นอหละที่เริ่มรู้สึกไม่ดี ก่อนที่ใบหน้าโหดนั่นจะหันมาทางผมพร้อมกับเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มส่งมาให้

"มาด้วยหรอครับน้องฝุ่น...พี่ถ่านบอกว่าถ้าน้องฝุ่นมา ให้พาไปนั่งรอพี่ถ่านด้านในครับ ปะๆเดี๋ยวพี่เดียวจะพาไปนะครับ ไปนั่งตากแอร์เย็นๆดีกว่านะครับ" สิ้นเสียงนุ่มที่ต่างจากเวลาคุยกับไอ้เฮียร์นั้น ร่างหนาก็เดินมาหาผมพร้อมกับผายมือเหมือนเชิญให้ผมทำตามที่ตัวเองบอก ผมเลยช่างใจอยู่สักพักก่อนจะหันไปมองไอ้เฮียร์เพื่อขอความคิดเห็น แต่มันก็ทำเพียงแค่ยืนมองนิ่งๆไม่ยอมพูดอะไรเลยสักนิด ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกลำบากใจอย่างมาก

ผม...ผมไปได้หรือไม่ได้กันนะ

ไม่ได้สิ...ตอนนี้ผมเป็นของไอ้เฮียร์ ดังนั้นผมก็ต้องยืนอยู่เคียงข้างมันเท่านั้น คอยให้กำลังใจมันสิถึงจะถูก ไม่ใช่ทำตามคำสั่งของพี่ถ่าน

"ไม่ดีกว่าครับ...ผมมากับอาเฮีย ผมก็ต้องอยู่กับอาเฮีย"

สัญญาไว้แล้ว...ว่าจะอยู่เคียงข้างกันเวลาที่มึงสู้

ยิ้ม...

และแล้วใบหน้าหล่อนั่นก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาทางผมพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดคอผมเบาๆ

"มันมากับกู...คงเข้าใจสินะ"

อ่า...มันเล่นเอาผมรู้สึกดีมากเลยว่ะ ที่ทำให้มันยิ้มได้

"อยากจะอวดมากรึไงว่าน้องฝุ่นเลือกมึงน่ะห๊ะ!" แต่แล้วเสียงโหดก็ดังขึ้นก่อนที่ลูกน้องพี่ถ่านจะแหวกออกเป็นทางยาวเพื่อเผยบุคคลที่เป็นเจ้าของเสียงน่ากลัวนั้น ผมเองก็ตกใจไม่น้อยเลยรีบดันอีกคนออกแล้ววิ่งเข้าไปหลบด้านหลังแทน

น่ากลัวอ่า...พี่ฟองจะน่ากลัวเกินไปไหม

"มาแล้วหรอครับพี่ฟอง" พอเห็นว่าอีกคนเป็นใคร พี่เดียวก็วิ่งออกไปรับหน้าทันที พี่ฟองเองที่เอาแต่จ้องผมกับไอ้เฮียร์อยู่ก่อน...ก็ทำเพียงแค่พยักหน้ารับ พร้อมกับกัดร่างสูงด้านหน้าของผมอีกดอก

"วันนี้มึงมั่นใจมากสินะที่คิดว่าจะชนะพวกกูได้ งั้นกูขอบอกอะไรไว้อย่าง...ถ้าพวกกูล้มง่ายขนาดนั้น แก๊งดับเบิ้ลดีก็คงไม่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้หรอก!"

เอื๊อก!

คำพูดเหล่านั้นเล่นเอาผมแทบจะกลืนน้ำลายตัวเองไม่ลง แต่อีกคนที่ยืนอยู่ข้างตัวกลับขำหึในลำคอเบาๆก่อนจะเดินไปประจันหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว

"งั้นก็ช่วยแสดงให้ดูหน่อยสิ...ไอ้ที่บอกว่ายิ่งใหญ่น่ะ เพราะเวลามันล้มลงมา มันคงจะเสียงดังน่าดูเลยนะ"

เหี้ย! ระวังจะไม่มีปากได้พูดอีกนะเว้ย

มือเมอผมนี่สั่นไปหมดแล้วครับ สั่นจนผมต้องรีบเข้าไปดึงอีกคนออกมาให้ห่างจากพี่เขา เพราะดูท่าพี่ฟองกำลังขึ้นได้ที่แล้ว แถมยังคงอยากจะระบายออกมามากด้วย

ตายแน่ๆมึงเอ๊ย!

"ปากดีนักนะมึง!...งั้นก็เข้ามาใกล้กูให้ได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยมาเห่าใส่พวกกูแบบนั้น!"

เหี้ย! เสียงเย็นโคตร!

คราวนี้ไม่ใช่เสียงของพี่ฟองครับ แต่เป็นบุคคลอันตรายของแก๊งดับเบิ้ลดีเลยต่างหาก เพราะทันทีที่เสียงเย็นนั่นดังขึ้น ทุกคนที่อยู่โดยรอบก็ต่างพร้อมใจกันถอยหลังออกห่างจากบุคคลตรงหน้าทันที

"พี่ถ่าน!"

ทำไมพี่ถึงน่ากลัวขนาดนี้...นี่พี่ใช่พี่ของผมจริงๆรึเปล่า

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพี่ถ่านของผมกันแน่ เพราะทันทีที่ร่างสูงใหญ่นั่นปรากฏตัวออกมา รังสีอำมหิตก็แผ่ซ่านทันที เล่นเอาขนแขนผมลุกขึ้นซู่ก่อนที่มันจะดูเหมือนจะไม่มีอากาศจะให้หายใจอีก

ผม...ผมรู้สึกกลัวจนหายใจไม่ออกแล้ว

"เอาสิ...กูก็อยากรู้ว่าคนอย่างมึงจะมีน้ำยาขนาดไหน กูจะให้มึงสองทางเลือก...มึงจะสู้คนเดียว หรือจะยกทั้งแก๊ง" เสียงเย็นนั้นไร้ความปราณีมาก แถมยังพูดกดดันให้อีกคนรีบตัดสินใจ ไอ้เฮียร์ที่พยายามข่มความกลัวที่มีต่อพี่ถ่านก็หันกลับไปมองเพื่อนๆของตัวเองที่กำลังสั่นไม่แพ้กัน ก่อนจะหันกลับมาสู้กับคนตรงหน้าอีกครั้ง

"ถ้ากูชนะ...อะไรคือรางวัล" ไอ้บ้า! มึงเข้าไปให้ถึงตัวพี่ถ่านก่อนเถอะ แล้วค่อยมาถามถึงรางวัล!

แต่คำถามนั่นกลับทำให้ร่างสูงใหญ่ต้องขำในลำคอเบาๆเหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง ก่อนที่มือใหญ่จะเดินเข้ามากอดคอผมไว้หลวมๆ

"มึงมาที่นี่เพื่ออะไรล่ะ..."

พี่ถ่าน...นี่พี่!

"ทุกอย่างที่กูต้องการเลยใช่ไหม" ดวงตาคมนั้นดูมีประกายเหมือนมีความหวังที่จะชนะมาก เพียงแค่มันคิดว่ามันจะได้รางวัลอย่างที่ต้องการ แต่มันจะคุ้มแล้วหรือไง ถ้ามันชนะ...แต่ไม่มีโอกาสที่จะได้ใช้โอกาสนั้นน่ะ

"ทุกอย่างที่มึงต้องการ...รวมทั้งตำแหน่งของกู"

อึก!

ของเดิมพันมันมากขนาดนี้เลยงั้นหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้น...งานนี้คงไม่หมูแล้วล่ะ เพราะพี่ถ่านเองก็คงไม่ยอมปล่อยตำแหน่งของตัวเองให้หลุดไปอยู่ที่มือใครง่ายๆแน่

โอ๊ย! ผมจะอกแตกตายแล้วนะ!

"งั้นก็ดี...ถ้าอย่างนั้นกูจะสู้คนเดียว"

!!!

ว่าอะไรนะ!

"ไอ้เฮียร์! แล้วพวกกูล่ะ!" แต่ดูเหมือนการตัดสินใจครั้งนี้ของมันจะผิดพลาดมาก เพราะทันทีที่มันบอกแบบนั้นไป เพื่อนทุกคนก็ต่างโวยวายไม่ยอมให้มันสู้คนเดียว ก่อนที่ทุกคนจะดาหน้าขึ้นมาประกบทุกด้านของไอ้เฮียร์จนแน่น

"พวกกูไม่ปล่อยให้มึงสนุกคนเดียวหรอกน่า"

"ของอย่างนี้ก็ต้องแบ่งบันกันสิวะ"

"กูอยากซัดกับไอ้คนที่ชื่อเดียว...ขอสักทีเถอะน่า"

"เพื่อนกันก็ต้องสนุกด้วยกันสิวะ"

ทุกคน!

ผมฟังแล้วน้ำตาก็แทบไหล เพราะถ้าเป็นอย่างนี้...ไอ้เฮียร์ก็คงไม่ต้องเจ็บตัวมากแล้วล่ะ

ขอบคุณทุกคนมากนะ

"หึๆ ดูจะรักกันดีนะ งั้นก็ดี กูชอบ!...ไอ้เดียว! กูให้เวลามึงห้านาที ไอ้พวกนี้ทุกตัวต้องมานอนแทบเท้ากู! ไป!"

"โอ๊ต!" สิ้นเสียงโหดนั่น พวกลูกน้องพี่ถ่านก็ขานรับจนดังไปทั่ว ก่อนที่คนอื่นๆนับห้าสิบคนจะเดินออกมาจากโกดังแล้วล้อมพวกไอ้เฮียร์ไว้เป็นวงกลมวงใหญ่ โดยมีลูกน้องพี่ถ่านที่เหลือคอยคุมเชิงพวกมันอยู่นอกวงไม่ห่าง ส่วนผมเองที่กำลังตกใจกับสิ่งที่เห็น ก็ถูกพี่ถ่านนั้นลากออกมาให้ห่างจากวงนั่น ก่อนจะถูกพาไปนั่งรอดูผลด้านในของโกดัง

"พี่ถ่าน...ผมจะไปดูมัน ปล่อยผม"

เหี้ย! ทำไมผมใจสั่นเหมือนมันจะไม่รอดแบบนี้วะ แล้วนั่น! เริ่มสู้กันแล้ว!

"ไปนั่งตากแอร์ข้างในเถอะน่า...ข้างนอกมันร้อน"

"ไม่เอา...ปล่อยผม" ผมยังดื้อไม่ยอม จนมีคนมาปิดประตูโกดังเมื่อผมกับพวกพี่ถ่านเข้าไปข้างในได้เท่านั้นแหละ ผมก็ไม่เห็นพวกไอ้เฮียร์อีกต่อไป

ทำไม! ทำไมต้องไม่ให้ดูด้วย!

"พี่ถ่าน!"

"มันไม่ตายหรอกน่า! แค่สั่งสอนนิดหน่อย ส่วนมึงน่ะมานั่งนี่ กูมีเรื่องจะคุยด้วย"

จะมาคุยอะไรตอนนี้วะ ไม่เห็นรึไงว่าผมเป็นห่วงไอ้เฮียร์จนทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้วเนี่ย!

"ไว้คุยทีหลังนะพี่ถ่าน ผมยะ.."

"กูจะคุยตอนนี้! เหี้ย! อย่าทำให้กูขึ้น! ไอ้ฟอง! มึงไปจัดการดิ๊! เอาให้มันต้องหยอดน้ำข้าวต้มเลยสัด!"

เห้ยๆ เห้ย!

"คุยๆ คุยพี่คุย! พี่ฟอง...ไม่ต้องไปนะ ขอร้อง..." แม่งเล่นขู่อย่างนี้ก็หลอนสิวะ แค่นั้นก็ไม่รู้จะไหวรึเปล่า แล้วถ้าส่งพี่ฟองไป...ไม่ตายจริงๆเลยหรอ

"ต้องให้กูมีน้ำโหก่อนใช่ไหมถึงจะฟังกูเนี่ยไอ้ฝุ่น" พี่มันดูโกรธจริงแล้วครับ เพราะคิดเรียวนั้นขมวดอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยรีบเข้าไปกอดเอวสอบนั่นไว้ก่อนจะซบหน้าลงบนอกแกร่งนั่นเพื่ออ้อนให้อีกคนเย็นลง

"อย่าโมโหสิ...ผมก็แค่เป็นห่วงมันเอง"

"ก็มึงชอบห่วงมันออกหน้าออกตาแบบนี้ไง กูถึงอยากออกไปซัดมันด้วยตัวเอง"

!!!

"ไม่เอานะพี่ถ่าน! พี่ห้ามแตะไอ้เฮียร์นะ!" แค่คิดก็เห็นหลุมศพมันวิบๆแล้วเถอะ แล้วถ้าพี่ถ่านออกไปซัดมันจริงๆ ผมว่าจองโลงได้เลย...เรื่องจริง

"มึงนี่น่าตบกะโหลกจริงๆ"

"อย่านะพี่! แล้วบอกว่าจะคุย...จะคุยเรื่องอะไรอะ" รีบๆคุยเลยด้วย ผมไม่มีเวลามาคุยกับพี่นานหรอกนะ ผมจะต้องไปเฝ้าดูแฟนผม

"ก็เรื่อง..."

"พี่ถ่านครับ! กิ๊กน้องเจมส์มาหาน้องเจมส์ที่บ้านครับ!"

ห๋า!

"มึงว่าอะไรนะ!"

แต่ยังไม่ทันที่อีกคนจะได้บอกเรื่องที่จะคุย ลูกน้องพี่ถ่านอีกคนที่ดูคุ้นตามากก็รีบวิ่งแจ้นมาบอกข่าว จนมือใหญ่ที่จับแขนผมอยู่นั้นได้ปล่อยมันออกอย่างไม่ใยดีก่อนที่พี่มันจะหันไปคุยกับลูกน้องคนนั้นด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดมาก

"มึงพูดใหม่ดิ๊!"

"เมื่อกี้คนของเราบอกว่า...กิ๊กน้องเจมส์เพิ่งเข้าไปหาน้องเจมส์ที่บ้านครับ"

ซวยแล้วไงมึง!

"ไปเอารถออก! กูจะไปจัดการมัน!" พี่ถ่านไม่สั่งเพียงเท่านั้น แต่กลับคว้าไม้เบสบอลติดมือไปด้วย ผมนี่ใจสั่นแทนกิ๊กไอ้เจมส์เลยครับ เพราะดูท่ามันจะไม่รอกแน่ๆ แต่ไอ้พี่คนเดิมก็มาคว่าไม้นั้นให้ออกจากมือใหญ่ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างจนร่างสูงใหญ่ยอมลงง่ายๆ

เหี้ย! แต่เหมือนสวรรค์ต้องการจะช่วยไอ้เฮียร์

ไอ้เจมส์...กูขอบใจมึงมากที่สร้างเรื่องให้

"มะ มึงจะไปไหนวะ!" คราวนี้เป็นไอ้พี่ฟองครับที่วิ่งมารั้งอีกคนไว้ แต่ดูสีหน้าพี่ฟองจะดูไม่ดีเลย เพราะมันซีดจนเหมือนอีกคนกำลังร้อนใจอะไรสักอย่าง

"ไอ้เหี้ยวิจิร์มันแอบมาหาเมียกู"

ไอ้นั่น...ตายแน่ พี่ถ่านเสียงเขียวขนาดนี้

"งั้นกูไปด้วย!"

"มึงจะไปทำไมวะ!" นั่นสิ มึงจะไปทำไมไอ้พี่ฟอง แถมดูจะอยากไปมากกว่าคนมีเรื่องอีกนะนั่น

"เออ! กูอยากไปเว้ย! ไปๆ" แล้วพี่ฟองก็เดินนำพี่ถ่านไปเลยครับ เดินแบบไม่แคร์ใครเลยด้วย แต่พอประตูโกดังถูกเปิดออก ผมก็เห็นไอ้เฮียร์และเพื่อนๆของมันสองสามคนพยายามที่จะลุกขึ้นสู้กับลูกน้องพี่ถ่าน ทั้งๆที่ดูจากสภาพ...ก็ไม่น่าจะสามารถยืนขึ้นได้แล้ว แต่มันก็ยังคงที่จะดื้อ ดื้อเพื่อไม่ยอมแพ้

ไอ้เฮียร์...พอเถอะ ก่อนที่มันจะมากไปกว่านี้

"นี่มันกี่นาทีแล้ว! ทำไมพวกมันยังยืนอยู่! แม่งไม่ได้ดังใจสักคน!" แต่แล้วเสียงโหดยั่นก็ดังสนั่นอีกรอบ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่นั้นจะเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาหัวหน้าแก๊งอันธพาลหลังห้องด้วยตัวเอง แล้วง้างหมัดเสยปลายคางนั่นภายในเสี้ยววินาทีอย่างไม่ปราณี

ผลัวะ!

ไอ้เฮียร์!

พรึ่บ!

ทันทีที่หมัดใหญ่กระแทกเข้าปลายคางนั่น เสียงร่างทั้งร่างล้มหงายหลังกระแทกพื้นอย่างจังก่อนที่มันจะนอนแน่นิ่งไม่ขยับแทบเท้าพี่ถ่าน ผมที่ยืนมองอยู่นั้นก็ขาแข็งจนก้าวไม่ออกเลยทำได้แค่ยืนอึ้งมองพี่ชายตัวเองกำลังก้มลงไปหาอีกฝ่ายด้วยท่าทีเย้ยหยัน

"ไปฝึกสักสิบปีแล้วค่อยมาซ่ากับกู! เหี้ย! เคลียร์พื้นที่ให้เรียบร้อยด้วย อย่าให้กูเห็นคราบเลือดที่โกดังกูนะเว้ย!"

"ครับพี่ถ่าน!" สิ้นเสียงนั่น พี่ถ่านก็เดินจากไปพร้อมกับปล่อยทุกคนที่ยืนอึ้งไว้ตรงนั้น พวกลูกน้องพี่ถ่านเองก็ค่อยๆถอยออกมาจนผมเห็นสภาพทุกคนที่นอนสลบเหมือดไม่เป็นท่าบนพื้นนั่น แต่นั่นกลับทำให้เข่าของผมแทบจะทรุดลงกับพื้นให้ได้ ผมเลยพยายามที่จะฝืนตัวเองให้วิ่งไปหาไอ้เฮียร์ก่อนจะรั้งสูงให้ลุกขึ้น

เหี้ย! สลบเลยหรอวะ!

"ไอ้เฮียร์...ตื่นสิ ตื่น!" ผมเขย่าร่างฟกช้ำนั้นเบาๆก่อนจะเรียกสติให้อีกฝ่ายฟื้น แต่มันก็ยังคงนิ่ง ผมเลยพยายามที่จะยกมันขึ้น แต่ตัวมันก็หนักเกินกว่าที่จะทำได้

ตายแน่...ผมไม่สามารถพามันกลับได้ ทำยังไงดี

"น้องฝุ่น...หลบไปครับ"

หะ อะไรกัน

อยู่ๆพี่เดียวก็เข้ามาดันผมออกเมื่อพี่ถ่านกับพี่ฟองขับรถออกไป ก่อนจะฉุดร่างสูงที่นอนกองอยู่กับพื้นนั้นขึ้นบ่าตัวเอง เหมือนกับจะพาพวกมันให้ออกไปให้พ้นๆจากที่นี่

"จะพามันไหน" ผมเองก็กลัวว่าพวกพี่มันจะทำอะไรเลยรีบเข้าไปขวาง แต่พี่เดียวกลับส่งยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยถามผมแทน

"รถอยู่ไหน เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่รถให้"

จริงหรอ

"เห้ย! เอาที่เหลือไปส่งโรงพยาบาลที แล้วเคลียร์ก่อนที่พี่ถ่านจะกลับมาด้วย!" สิ้นคำสั่งนั้น พวกพี่ๆที่เหลือก็ต่างเข้ามาอุ้มเพื่อนไอ้เฮียร์ขึ้นรถจนหมด ผมเลยรีบวิ่งนำไปที่รถของตัวเองก่อนจะเปิดประตูให้ พอพี่เดียววางร่างสูงลงไปนอนกับเบาะด้านหลังได้ ก็ถามผมทันที

"น้องฝุ่นขับรถได้ไหมครับ"

เออ...ใช่!

"ไม่เป็นอะ พี่เดียว...ไปส่งให้หน่อยนะ" ก็คนมันไม่เคยขับนี่หว่า แล้วเวลาไปไหนพี่ถ่านก็จะเป็นคนไปรับไปส่งด้วย ผมเลยขับไม่เป็นอะ

"ได้ครับ...แต่จะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ"

นั่นสิ...ไปส่งที่ไหนดี

"เออ...เดี๋ยวผมบอกทางให้" แค่นั้นผมก็กระโดดขึ้นรถเลยครับ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ก่อนที่พี่เดียวจะไปส่งที่บ้านให้ โดยไม่บ่นอะไรเลยสักนิด แต่ผมว่าผมลืมไอ้พวกนั้นไปนะ...มันจะดูแย่ไหมถ้าผมจะไม่สนใจพวกมัน

"พี่เดียว...แล้วพวกเพื่อนๆผมอะ"

"เดี๋ยวพวกพี่ดูให้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" นั่นสินะ...พวกพี่ถ่านคงไม่ใจร้ายขนาดทิ้งพวกเพื่อนๆผมหรอก

"ท่าทางพี่ถ่านจะเกลียดไอ้เฮียร์มากเลยนะครับ...ถึงไม่ยอมอ่อนให้เลย" ยิ่งคิดก็ยิ่งใจหาย เพราะดูพี่ถ่านจะไม่ชอบไอ้เฮียร์มากๆ ถึงได้ชกมันไม่มีการออมมือสักนิด

"นี่น้องฝุ่นคิดว่าพี่ถ่านจะใจร้ายกับคนที่น้องฝุ่นรักจริงๆหรอครับ"

"ก็พี่ถ่านชกไอ้เฮียร์จนสลบขนาดนั้น" แค่คิดก็น้อยใจ รู้ทั้งรู้ว่าผมรักมัน แล้วทำไมถึงทำกันได้

"น้องฝุ่นลองคิดดูนะครับ...ถ้าพี่ถ่านไม่ทำแบบนั้น ไอ้เด็กนี่ก็จะลุกขึ้นสู้ไม่ยอมแพ้ แล้วมันจะต้องโดนอีกเยอะขนาดไหนมันถึงจะหยุด"

ว่าอะไรนะ

"พี่ถ่านเขาไม่ยอมทำให้น้องชายสุดที่รักเจ็บหรอกครับ ออกจะเป็นห่วงด้วยซ้ำไป ไม่งั้นคงไม่ให้พี่รีบเก็บมันภายในห้านาทีหรอก เพราะคนอย่างพี่ถ่านน่ะ...ชอบนานๆ เน้นทรมาน"

เอื๊อก!

จริงดิ

พี่ถ่านผมเลวขนาดนั้นเลยหรอ

"แล้วอย่างนี้ผมก็มีโอกาสทำให้พี่ถ่านยอมรับไอ้เฮียร์ได้สิครับ" แค่คิดว่ามีโอกาส...ผมก็รู้สึกดีแล้วล่ะ เพราะสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด คือการที่ผมสามารถได้อยู่กับคนที่ผมรัก ทั้งพ่อ พี่ถ่าน และมัน

"ก็คงต้องเจ็บตัวหน่อยนะ...เพราะพี่ถ่านคงจะไม่ยอมอะไรง่ายๆหรอก"

อ่า...นั่นสินะ

"ให้พี่ไปส่งที่บ้านมันใช่ไหม"

"ใช่ครับ" พี่เขาคงรู้แล้วล่ะมั้งว่าบ้านไอ้เฮียร์อยู่ที่ไหน ก็เล่นตามเฝ้ากันขนาดนั้น แล้วไม่นานพี่เดียวก็พาผมมาส่ง แถมยังใจดีพาไอ้เฮียร์ขึ้นไปนอนด้วย

"งั้นพี่กลับก่อนนะครับ"

"ขอบคุณนะครับพี่ ผมไม่ส่งนะ" ผมไม่ได้ไล่นะ แต่ตอนนี้ผมเป็นห่วงอีกคนมากกว่า พี่เดียวก็คงรู้ว่าผมคิดยังไงอยู่เลยออกจากบ้านไปโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ ส่วนผมเองก็รีบเช็ดคราบเลือดให้มันก่อนจะทำแผลตามเนื้อตัวให้ ยิ่งบนใบหน้าหล่อที่มีหลายที่นั่นอีก นี่มันทนยืนสู้ได้ยังไงกัน ทั้งๆที่ตัวเองต้องโดนขนาดนี้

"ไอ้เฮียร์...ไหวไหม" พอผมทำแผลให้มันเสร็จ ก็กลับมานั่งดูอาการมันไม่ห่าง แต่ยิ่งผมเฝ้าดูมันมาเกือบสามชั่วโมง หัวใจผมก็ยิ่งจะสลาย เพราะใบหน้านั่นกำลังแสดงอาการเจ็บปวดจากพิษบาดแผลอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยรีบวิ่งลงไปเอายาแก้ปวดให้มันก่อนจะป้อนให้มันกินจนสำเร็จ

ไอ้เฮียร์...อย่ามาเป็นอะไรนะ อย่ามาทิ้งกูให้อยู่คนเดียวนะ แล้วก็อย่ามาทำเป็นหลับเหมือนตายแบบนี้นะ ลุกขึ้นมาดุกูก็ได้ แต่อย่ามาทำให้กูรู้สึกกลัวแบบนี้อีกเลย

"ไอ้เฮียร์..."

ฟื้นสักทีเถอะ...ขอร้อง






++++++++++++++++++++++++++++++++++
141204