ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

By nooonaa

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 25 : จะเอาคืนให้สาสม

+ผงฝุ่น+

"ตื่นสักทีสิ...มึงจะนอนนานเกินไปแล้วนะ"

เห้อ...สองวันแล้วนะ มึงนอนมาสองวันแล้ว ไม่คิดจะตื่นขึ้นมาเลยรึไง หรือว่ามึงไม่รู้ว่ามีใครที่กำลังทรมานที่ต้องมานั่งร้องไห้เพื่อรอมึงอยู่ตรงนี้

"ไอ้เฮียร์...ฮึกๆ ตะ ตื่น ตื่นสักทีสิ ฮื่อๆ..."

กูใจไม่ดีแล้วนะ

"ตื่นสักที...ตะ ตื่น...ฮื่อๆ..."

มันจะ...ไม่ไหวแล้วนะ

ตื่นขึ้นมาแกล้งกูเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ แต่อย่าเป็นแบบนี้ เพราะมันกำลังบีบให้หัวใจของกู ต้องหยุดเต้นตามมึงไปแล้วนะ

"ฮึกๆ ฮื่อ...."

"อึก...ร้อง ร้องไห้อีกแล้ว...อื่อ"

!!!

"ไอ้เฮียร์! ตื่น! มึงตื่นแล้ว!" ผมแทบจะกระโดดกอดคออีกฝ่ายทันทีที่มันส่งเสียงออกมา แต่พอผมทำแบบนั้น...ร่างสูงที่นอนเหยียดไปกับเตียงถึงกับร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บ เล่นเอาผมต้องรีบดีดตัวออกมาก่อนจะสำรวจร่างกายของมันให้จ้าระหวั่น

"เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรอ"

ให้ตายเถอะ...ผมไม่ชอบแบบนี้เลย

"มะ ไม่เป็นอะไร" พอผมจับมันพลิกเพื่อสำรวจร่างกายที่ช้ำจนทั่ว ไอ้เฮียร์ก็รั้งใบหน้าของผมให้หยุดก่อนจะดึงให้ขึ้นไปนอนข้างๆตัวมันช้าๆ

"หน้ามึงซีดมากเลย...ได้นอนบ้างรึเปล่า" มันเองก็ดูเป็นห่วงผมไม่น้อย แต่ผมต่างหากที่เป็นห่วงมันมากกว่า ผมเลยดันอ้อมกอดนั้นให้ปล่อยผมออกก่อนจะลุกขึ้นมาดูอาการมันอีกครั้ง

"หิวไหม...เดี๋ยวกูไปหาซื้ออะไรให้กินนะ" แต่พอผมทำท่าจะลุกไปหาอะไรให้มันกินอย่างที่พูด ร่างสูงก็รั้งผมไม่ให้ไปไหนก่อนจะค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งตาม

"ไม่ต้องหรอก...อะ อึก!"

อ๊ะ!

"อย่าขยับเยอะสิ!" แค่มันร้องใจผมก็สั่นไปหมดทั้งดวงแล้ว ผมเลยรีบจับมันให้ล้มตัวลงนอนก่อนจะรีบลุกขึ้นให้ออกห่างออกมาจากตัวมัน

ต้องห่างๆไว้ ไม่งั้นสะเทือนถึงบาดแผลมันอีกแน่ๆ

ไม่นะ...ผมไม่ชอบแบบนี้เลย

"ฝุ่น..."

เห็นไหม...ถ้าไม่อยู่ใกล้กัน มันก็จะไม่เจ็บ

เหมือนกับ...มันจะไม่เจ็บ ถ้ามันไม่รู้จักผม

"ฝุ่น...มานี่สิ"

นั่นสิ...ถ้าเราไม่รู้จักกัน

"ไอ้เฮียร์....กูว่าเราสองคน..."

มันก็คงจะดีกว่านี้

"ทำไม อึก...หรอ"

ทำไมไม่พูดออกไปล่ะ! บอกไปเลยว่าพอแล้ว!

"มี...มีอะไร หรอ..."

ตอนนี้มือผมสั่นไปหมด สั่นจนไม่สามารถควบคุมอะไรได้แล้ว เพราะผมรู้ว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไรแต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีดันมาบีบบังคับผมให้รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว

"กะ กูไปหาข้าวมาให้มึงกินดีกว่า..." ผมเลยหนีโดยการบอกจะไปหาอะไรให้มันกินก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป แต่ตัวเล็กเองก็คงจะดูอาการผมออก เพราะมันลุกขึ้นเดินตามผมมาก่อนจะวิ่งมาดักหน้าพร้อมกับสายจูง

จะไปด้วยงั้นหรอ...ตัวเล็ก เพราะนายไม่อยากปล่อบให้พี่คิดมากเกิยไปใช่ไหม

มันคงจะเป็นห่วงผมถึงอยากจะไปด้วย ผมเลยคว้าสายจูงนั้นมาคล้องมันก่อนจะพามันไปด้วยกัน แต่พอผมเดินไปได้ไม่นาน...ผมก็เริ่มรู้สึกว่านี่มันไม่ยุติธรรมสำหรับผม เพราะนี่มันชีวิตผม แล้วทำไมคนที่กำหนดถึงต้องเป็นพี่ถ่าน

มันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

พอคิดได้อย่างนั้น...มือผมก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะต่อสายถึงคนที่ผมเพิ่งนึกถึง พอติด...ผมก็จัดการโวยวายใส่ทันที

(ว่าไงฝุ่น..)

"พี่ถ่านนิสัยไม่ดี! พี่ถ่านเห็นแก่ตัว! ถ้าพี่ยังไม่เลิกยุ่งกับแฟนของผมนะ ผมจะแช่งให้ไอ้เจมส์เลิกกับพี่ ให้มันมีผัวใหม่ แล้วเอามาเย้ยพี่ด้วย!"

ติ๊ด!

เหี้ย! หายใจไม่ทันเว้ย!

ด่าเสร็จผมก็กดตัดสายทิ้งทันทีเลยครับ ไม่ให้อีกคนได้ด่าผมกลับหรอก เพราะผมรู้...ว่าถ้าพี่มันด่า ผมหูชาแน่

ครืดๆๆๆ

เหี้ย!

แต่แล้วโทรศัพท์ของผมก็สั่นขึ้นมา บ่งบอกว่ามีคนต้องการเคลียร์กับผมอย่างด่วนจี๋ ซึ่งผมก็รู้โดยสัญชาตญาณอยู่แล้วว่าเป็นใคร เลยไม่กล้าที่จะรับ ไม่งั้น...ตาย

ครืดๆๆๆ

อะไรอะพี่ถ่าน! โทรมาทำไมเยอะเยะเนี่ย!

ครืด!

เห้ย!

คราวนี้พี่แกส่งข้อความมาแทนครับ พอผมไม่ยอมรับโทรศัพท์เลยสักสาย ผมเลยหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะอ่านมันด้วยหัวใจที่เริ่มสั่นระรัวอย่างแรง

'รับโทรศัพท์กูเดี๋ยวนี้ไอ้น้องเวร!'

โห! น้องเวรเลยอ่อ!

ครืดๆๆๆ

อะ!

โทรมาอีกแล้ว...เอาไงดีอะ

เอาวะ!...รับก็รับ!

"โทรมามีไรพี่ถ่าน" ต้องทำเสียงเข้มครับ พี่ถ่านจะได้โหดน้อยลง

แหะๆ

(เดี๋ยวนี้กล้าด่ากูนะมึง!)

โห...ดุอะ

"ถ้าไม่อยากให้ผมทำก็เลิกยุ่งกับไอ้เฮียร์สิ!" ไม่ยอมหรอก ยังไงผมก็ก่อเรื่องแล้ว ดังนั้นผมขอเถียงหน่อยเถอะ

(แล้วมึงคิดว่าถ้ากูให้มันง่ายๆ มันจะไม่ทิ้งน้องกูง่ายๆรึไง! สัด! อย่าทำให้กูยั้วนะเว้ย! เดี๋ยวแม่งสั่งเก็บให้หมดเลยสัด! เอาไหม!)

อะไรอะ! อย่ามาเหมารวมนะ!

"พี่ถ่านนิสัยไม่ดี!"

(กูจะนิสัยไม่ดีตรงมาบอกให้เมียกูมีชู้เนี่ยแหละสัด!)

ที่แท้ก็โกรธที่ว่าไอ้เจมส์หรอ...เชอะ!

ไอ้พี่บ้าที่หลงเมียจนสมองกลับแล้ว

"รักเมียมากกว่าน้องแล้วนะพี่ถ่าน!" พอมีเมียก็ลืมน้องเลยนะ ธรรมดาพี่ไม่เคยว่าผมขนาดนี้ แถมยังตะคอกใส่ผมอีกด้วย

(ก็ถ้ามึงยังดื้อกับกู กูก็จะตัดหางปล่อยวัด แต่ก่อนตัด...กูจะตัดให้ไอ้เหี้ยนั่นให้ไปอยู่ในโรงก่อน ไม่เชื่อก็คอยดู เหี้ย! ติ๊ด!)

อึก!

นี่...นี่มันคำขู่หรือเรื่องล้อเล่น

อ๊าก! พี่ถ่านใจร้ายอะ!

ผมนี่แทบจะกรีดร้องพอพี่ถ่านพูดแบบนั้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จนตัวเล็กกระตุกเชือกให้เดินต่อ ผมเลยต้องจำใจหยุดอารมณ์เสียแล้วรีบไปหาอะไรให้ไอ้เฮียร์กินแทน

แต่ว่า...มันก็ทำให้ผมหยุดความคิดที่จะเลิกกับไอ้เฮียร์ไปเลย แถมผมรู้สึกดีขึ้นเยอะด้วย

อ่า...ขอบคุณนะครับพี่ถ่าน

ไม่นานผมก็เดินมาถึงตลาดข้างๆหมู่บ้าน เลยไปเลือกซื้อโจ๊กและของกินมาอีกสองสามอย่างก่อนจะเดินกลับบ้านไม้อย่างไว

พอมาถึง...ผมก็จัดแจงจัดโจ๊กใส่ถ้วยก่อนจะยกมันขึ้นไปพร้อมกับยาและน้ำ แต่พอผมถึงที่เตียงมัน ก็พบว่าอีกฝ่ายเองก็พยายามที่จะลุกขึ้นมา...ทั้งๆที่ร่างกายก็เจ็บขนาดนั้น

"ทำอะไรน่ะ! จะลุกขึ้นมาทำไมกัน!" ผมดุมันเสียงเบาก่อนจะวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะแล้ววิ่งเข้าไปพยุงให้มันลุกขึ้นนั่งดี แต่พอมันนั่งขึ้นมา...ร่างสูงก็คว้าผมเข้าไปกอดก่อนจะเอ่ยพูดเรื่องอะไรไม่รู้ที่ดูเข้าใจยากอย่างถึงที่สุด

"หายไปไหนมา...ทำไมไปนานอย่างนี้ล่ะ นี่กูนึกว่ามึงจะไม่กลับมาอีกแล้ว ใจกูหาย..."

"ไอ้เฮียร์...ยะ หยุดก่อน" นี่เป็นอะไรกัน...หรือว่าคิดว่าผมจะไม่กลับมาอย่างนั้นหรอ

อึก!

ขอโทษนะ...ที่กูคิดแบนั้นจริงๆ

"กูพาตัวเล็กไปเดินเล่นด้วย...ขอโทษนะ แล้วนี่มึงหิวรึยัง กูเอาโจ๊กกับยามาให้ รีบกินแล้วรีบพักนะ จะได้หายไว้ๆ" ผมแสร้งทำเป็นคุยเรื่องอื่นก่อนจะยกอาหารมาให้มันทาน แต่พออาหารอยู่ตรงหน้ามันกลับเมินใส่ก่อนจะดันถาดหนีให้ออกห่าง

"ทำไมหรอ...ไม่หิวหรอ"

"กู...ได้กลิ่นแล้วมึนหัวว่ะ"

อึก!

ได้ฟังแบบนั้นแล้วมันจุกที่หน้าชะมัด เพราะมันรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุยังไงก็ไม่รู้

"ไอ้เฮียร์...กินหน่อยนะ นิดหนึ่งนะ" แต่ผมยังรั้นที่จะให้มันกิน มันเองก็คงจะรู้ว่าผมเป็นห่วงเลยจ้องมองถ้วยโจ๊กนั้นอยู่นาน ผมเลยค่อยๆตักมันขึ้นมาก่อนจะจ่อเข้าที่ปากของอีกคนให้

"นะ...สักคำนะ" สองวันแล้วนะที่มึงไม่ได้กินอะไรเลย...กินสักหน่อยเพื่อให้กูหายห่วงเถอะนะ

"ก็ได้" สิ้นเสียงอ่อนนั่นมันถึงจะยอมอ้าปากรับโจ๊กคำนั้นเข้าไป พอมันเริ่มเคี้ยว ผมก็รีบตักคำใหม่รอทันที

"อีกคำนะ..." แล้วผมก็ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนมันกินได้ถึงครึ่งถ้วย มือใหญ่ถึงจะดันถาดออกอย่างจริงจัง...เหมือนมันไม่ไหวแล้ว ผมเลยยอมที่จะหยุดแล้วหันมาหยิบยาให้มันแทน

"กินยาหน่อยนะ"

"อืม" พอมันรับยาไป...ผมก็เก็บถาดลงไปวางก่อนจะกลับขึ้นมาหาอีกคนที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนรออยู่แล้ว

"ทำไมยังไม่นอนอีก...มึงต้องนอนเยอะๆนะ" ผมเข้าไปจัดท่าและจัดผ้าห่มให้มัน แต่มันกลับหยุดผมไว้ก่อนจะดึงให้ลงไปนั่งซ้อนด้านหน้าระหว่างขาแล้วกอดผมไว้แน่น

"ไอ้เฮียร์...ทำอะไรน่ะ" มึงไม่สบายอยู่นะ อย่าออกแรงสิ

พอผมถาม...มันกลับตอบไม่ตรงคำถามซะงั้น แถมยังเล่นเอาหน้าผมเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาด้วย

"คิดถึง...อยากกอดด้วย"

"ไอ้เฮียร์..."

ผมคงเลวมากสินะ...ที่คิดจะเลิกกับมัน ทั้งๆที่มันรักผมมากขนาดนี้

"ตอนกูหลับ...กูได้ยินเสียงมึงร้องไห้ด้วย ฝุ่น...ทีหลังอย่าร้องอีกนะ กูไม่อยากให้มึงร้องอีก" แล้วมันจะห้ามได้ยังไงล่ะ...ก็ในเมื่อมึงเจ็บ แต่กูทำอะไรไม่ได้เลย

"กูขอโทษนะ"

"ไม่ต้องขอโทษ...กูแค่ไม่อยากเห็นน้ำตามึงอีก" ทำไมนะ...ทำไมมึงถึงดีกับกูขนาดนี้ ทั้งๆที่มึงก็จะเจ็บตัวอีก...ถ้ายังอยู่ด้วยกัน

"แต่มันก็ดีนะ...เพราะมันทำให้กูรู้ว่ามึงรักกูขนาดนี้"

"ถ้าอย่างนั้นก็เลิกไปยุ่งกับพี่ถ่านเถอะ อยู่ของเราเฉยๆ อย่าไปหาเรื่องเจ็บตัวอีกเลยนะ" ผมเอียงคอแล้วเงยหน้าขึ้นไปหามันเพื่อตอกย้ำว่าผมจริงจังแค่ไหนสำหรับการคุยกันครั้งนี้ มันเองก็คงจะรู้ เพราะใบหน้าหล่อถึงกับต้องเม้มปากตัวเองแน่น

"แล้วมึงจะมั่นใจได้ยังไงว่าเฮียถ่านจะปล่อยพวกเราไป"

นั่นสิ

"แต่กูเชื่อว่าตอนนี้พี่ถ่านกำลังวุ่นวายเรื่องไอ้เจมส์...คงทำให้พี่เขาหยุดคิดเรื่องเราได้สักพัก" อย่างเมื่อวันนั้นก็ทิ้งพวกเราไว้เพื่อไปจัดการกิ๊กของมัน แสดงว่าไอ้เจมส์ก็คงก่อเรื่องเยอะใช่เล่น

"แล้วในอนาคตล่ะ"

ทำไมถึงสงสัยมากจังวะ!

"ค่อยกลับมาคิดน่า" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้หยุดคิดเถอะ...ไม่งั้นผมได้ประสาทกลับแน่

แล้วหลังจากนั้นเราก็เงียบกันไปเลยครับ เพราะมันพูดอะไรกันไม่ออก ถึงแม้จะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจมันก็รู้อยู่แล้วว่ามันมีอุปสรรคเยอะกว่านี้แน่

"ฝุ่น...ปีหน้ามึงจะไปเรียนที่ไหนต่อ" แต่แล้วความเงียบของพวกเราก็ถูกกลบด้วยคำถามใหม่ ซึ่งมันเล่นเอาผมต้องหันกลับไปมองหน้ามันอีกครั้งทันที เพราะเรื่องนี้...มันไม่เคยอยู่ในสมองเลยจริงๆ

"ไม่รู้สิ...แล้วมึงล่ะ"

"กูคงต้องเข้ามหาลัยเดียวกับเฮียถ่าน"

นั่นสินะ...มันคิดไว้แล้วนิ แล้วที่คุยกันไว้เมื่อกี้...มันก็คงจะไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหม

"ยังไงก็ต้องเข้าแก๊งนี้ให้ได้หรอ"

"อืม...กูตัดสินใจแล้ว แล้วมึงล่ะ...จะไปอยู่กับกูไหม" สายตามันดูจริงจังมากครับ เหมือนอยากจะให้ผมไปอยู่ด้วยกัน แถมมือใหญ่ก็เข้ามากุมมือผมไว้แล้วบีบมันเบาๆเพื่อบอกกับผมทางอ้อม แล้วแบบนี้ผมจะตอบอะไรได้อีกล่ะ นอกจากคำว่าได้

"มึงอยู่ไหน...กูก็ขออยู่ที่นั่น"

เพราะมึงคือทุกอย่างของกูจริงๆ...ไอ้เฮียร์

"หึ...แล้วทำไมกูต้องดีใจที่มึงตอบแบบนี้ด้วยวะ" แต่แล้วมันก็บ่นกับตัวเองเสียงเบาก่อนจะกระชับผมให้เข้ามาใกล้ตัวเองอีกนิด ผมเลยพลิกตัวหันไปหามันก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปกอดอีกฝ่ายให้

"ก็เพราะว่ามึงหลงรักกูแล้วไง"

เหมือนกับที่กูกำลังเป็น

ผมมองใบหน้าหล่อที่มีแต่รอยฟกช้ำแล้วก็รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองจะสั่นแรงเกินไป เลยต้องจำยอมซบลงบนอกกว้างก่อนจะหยุดคิดเรื่องที่มันเจอ แล้วพยายามที่จะคิดถึงช่วงเวลานี้ที่เราได้อยู่ด้วยกันเท่านั้น

"นั่นสิ...เพราะกูรักมึงมากๆสินะ"

ใช่...แค่นั้นก็พอ

เช้าวันต่อมาผมกับไอ้เฮียร์ก็ไปโรงเรียนกันครับ ตอนแรกผมก็ไม่ยอมที่จะให้มันไป เพราะอยากจะใก่นอนพักเอาแรงก่อน แต่มันก็ดื้อที่จะไปจนได้ ผมเลยต้องคอยเดินตามดูแลมันทุกฝีก้าว แต่เล่นเอาร่างสูงถึงกับต้องหันกลับมาขอเคลียร์กับผมด้วยท่าทีที่จริงจัง

"หยุดเลยฝุ่น"

"อะไรอะ" หันขวับกลับมาแบบนี้..กูตกใจนะมึง แล้วเดี๋ยวมันอาจจะสะเทือนแผลก็ได้นะ

"ไม่เข้าเรียนรึไง...นี่มันเลยเวลาเรียนมาแล้วนะ" เออ...ลืมเลยอะ เป็นห่วงมันจนลืมเลยว่าต้องเข้าเรียน แล้วก็ลืมด้วยว่ามันไม่เคยเข้าเรียน

"แล้วมึงจะไปไหนอะ"

"กูก็ไปหาที่รอมึงเรียนไง" เป็นแบบนี้ทุกที เหมือนมาส่งผมแล้วตัวเองก็หายไปไหนไม่รู้จนเลิกเรียน ถึงจะกลับมาพาไปกินข้าว

คือถามจริง...มึงไม่คิดจะเข้าเรียนบ้างรึไง ก็รู้นะว่าเก่งสุด...แต่ทำไมไม่คิดจะปรับปรุงพฤติกรรมบ้างวะ

แถมตอนนี้มึงยังไม่สบายอีกด้วย

"แต่กูไม่อยากให้มึงห่างตานี่" ถ้ามึงทรุดไป...กูร้องนะ

"กูไม่เป็นอะไรหรอกน่า...รีบไปเรียนซะ เดี๋ยวตอนกลางวันจะไปรับมากินข้าวด้วยกัน"

อีกและ

"แต่..."

"ไม่มีแต่...ไปเรียนซะ" คราวนี้มันไม่ยอมลูกเดียวเลย มันลากผมจนถึงห้องแล้วดันให้เข้าไป ส่วนตัวเองก็เดินออกมาแล้วก็หายไปไหนไม่รู้ ผมเลยต้องจำใจนั่งเรียนทั้งๆที่ความกังวลยังคลั่งอยู่เต็มสมอง แต่มันก็ต้องทนจนหมดคาบสอง

โอ๊ย! ผมเรียนไม่รู้เรื่องอะ!

"ฝุ่น...นายเห็นเจมส์ไหม"

เจมส์?

"ทำไมหรอ" อยู่ๆก็มาถาม...มีอะไรกับมันรึไงไอ้เป๋า ธรรมดาแม้แค่หน้ายังไม่มองด้วยซ้ำ

"มีงานนิดหน่อยน่ะ เอ้อ! วันนี้อย่าลืมเข้าประชุมงานฝ่ายสวัสดิการที่ห้องประชุมเล็กนะ"

ประชุมงั้นหรอ

"ต้องเข้าด้วยหรอ" คือผมไม่ค่อยมีเวลา ผมต้องดูแลไอ้เฮียร์นี่ ดังนั้นผมใช้เวลาเปลืองไม่ได้หรอก

"ต้องเข้าสิ...วันนี้เราจะคุยเรื่องหน้าที่หลักๆเลยนะ"

เห้อ...สำคัญมากสินะ

"ก็ได้" ผมเลยต้องจำยอมที่จะรับก่อนจะหันกลับมาเตรียมวิชาต่อไปมาเรียนต่อ

แต่ไอ้เฮียร์จะยอมให้ผมไปไหมเนี่ย

เห้อ...น่าจะเรื่องใหญ่แล้วล่ะ งั้นเดี๋ยวค่อยคิดละกัน

"เจมส์...นายเดินพาเหรดให้หน่อย" แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงไอ้เป๋าอีกครั้ง ผมเลยหันกลับไปดูเมื่ออีกคนตอบกลับมาอย่างชัดเจนมากๆว่าตัวเองไม่ทำแน่ๆ

เกิดเรื่องชัวร์

"ไม่! กูไม่ทำอะไรทั้งนั้น!"

หึ...เป็นอย่างที่ผมคิด

ใครที่คิดจะใช้งานไอ้เจมส์...ก็รอไปเถอะ อาจจะชาติหน้าก็ได้ คนอย่างมันไม่มีทางทำอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ตัวเองเสียประโยชน์หรอก ซึ่งครั้งนี้ก็เช่นกัน...และแน่นอนด้วย

"มึงไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ช่วยเดินหน่อยไม่ได้รึไง" คำว่าช่วยคงใช่เกลี้ยกล่อมคนอย่างมันไม่ได้หรอกไอ้เป๋า มันมีไอ้เฮียร์หนุนหลังให้อยู่ตลอด ดังนั้นมันไม่สนใจใครหรอก

"ไม่!"

น่ะ...บอกแล้ว

"แต่เขาส่งชื่อมึงลงประกวดขวัญใจในงานนี้ไปแล้วนะ เตรียมซ้อมการแสดงด้วย"

แต่ดูไอ้เป๋ายังไงก็ไม่ยอมแพ้ครับ เพราะมันยังคงรั้นที่จะให้อีกคนทำงานให้ได้ แต่งานอันนี้มันดูยิ่งใหญ่กว่างานชิ้นแรกเป็นไหนๆ เพราะมันเล่นเอาอีกคนถึงกับอึ้งไปหลายวิ

"ได้ยินป่าววะเจมส์ มึงต้องลงประกวดในนามโรงเรียนนะ"

ใครแม่งช่างกล้าเล่นกับมันวะ

"เหี้ย! ใครให้ส่งชื่อกูไปวะ! มึงแม่งอยากมีเรื่องกับกูมากงั้นสิ!" คราวนี้เล่นไอ้เจมส์เกือบเลือดขึ้นหน้า เพราะมันลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าไอ้เป๋าด้วยอารมณ์ที่รุนแรงอย่างถึงที่สุด แถมทันยังถลกแขนเสื้อพร้อมต่อยทุกเมื่อแล้วด้วย

ซวยแน่ไอ้เป๋า

"เจมส์!...พอได้แล้ว!" แต่แล้วคนที่คุมมันได้ก็ออกโรงมาช่วยไอ้เป๋าสักที เล่นเอาไอ้แซมที่ยืนมองอยู่เกือบจะร้องไห้ ก่อนที่มือใหญ่จะเข้ามาดึงให้มันนั่งแล้วสงบสติอารมณ์ไว้ แต่มันขึ้นจนลงยากแล้วล่ะตอนนี้ เพราะมันเอาแต่ตะโกนด่าไอ้เป๋าเสียงแข็งจนคนในห้องต่างหันกลับมารอดูมวยคู่นี้แล้ว

"ไปเอาชื่อกูออกเดี๋ยวนี้! ยังไงกูก็ไม่ลง!"

เหี้ยๆ ดูท่ามันจะโกรธจริงเว้ย!

"เจมส์!" ไอ้เฮียร์กดเสียงต่ำดุมันให้หยุดอีกครั้ง เมื่อดูท่าจะคุมยากแล้ว จนไอ้ร่างบางยอมที่ล้มตัวลงนั่งดีๆ แต่พอทุกอย่างดูจะสงบร่างสูงถึงจะหันกลับไปถามหัวหน้าห้องเหมือนมันกำลังคาดการณ์อะไรไว้

"ฝีมือไอ้อิ้งใช่ไหม"

หืม?

"อืม...ประธานนักเรียนบอกว่าถ้าไอ้เจมส์ลง เราคงได้ตำแหน่งขวัญใจนี้มา ทุกคนในที่ประชุมเลยตกลงตามนี้"

ท่านประธานน่ะหรอ...อะไรกัน จะหาเรื่องไอ้เฮียร์โดยใช้ไอ้เจมส์เป็นตัวผ่านงั้นหรอ นี่ตกลงผมมองคนผิดไปจริงๆแล้วหรอเนี่ย

"งั้นไอ้เจมส์จะลงประกวดให้" แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อไอ้เฮียร์เอ่ยปากรับคำว่าจะทำแทนไอ้เจมส์ เล่นเอาอีกคนถึงกับนั่งอ้าปากค้างเพราะไม่อยากจะเชื่อหู ก่อนที่มันจะด่าร่างสูงไม่ยั้ง

"สัดเฮียร์! กูไม่ลง!"

เอาแล้วไง! ทอร์นาโดลงเว้ย!

"....." คราวนี้ไอ้เฮียร์ไม่ดุหรือพูดอะไรครับ กลับมองหน้าไอ้เจมส์เฉยๆ ผมเองก็งงที่อยู่ๆไอ้เจมส์ก็หยุดอาละวาดก่อนที่มันจะสะบัดมือใหญ่ออกแล้วเค้นเสียงออกมาเหมือนมันจำใจที่จะต้องตอบแบบนั้น

"เออ! ลงก็ลง ครั้งนี้ครั้งเดียวนะเว้ย!" แค่นั้นมันก็กลับไปนั่งหน้ามุ้ยอยู่ที่โต๊ะของตัวเองอย่างอารมณ์เสียก่อนจะดึงร่างสูงให้ลงไปนั่งด้วย ผมเองก็คอยมองตามแต่พวกมันก็เอาแต่คุยกันสองคน เหมือนกับไม่อยากจะให้ใครได้ยินในสิ่งที่มันคุยกัน

ดู...เครียดจัง

เห้อ...แล้วเย็นนี้ผมก็ต้องไปประชุมกับท่านประธานนักเรียนด้วย ไม่รู้ว่าไอ้เฮียร์จะว่ายังไงบ้าง ดีไม่ดีมันอาจจะไม่ให้ผมเข้าประชุมด้วยซ้ำ

"เป็นอะไร...ทำไมหน้าดูเครียดขนาดนั้นล่ะ" แต่แล้วอยู่ๆเสียงทุ้มก็ถามผมอย่างเป็นห่วง ก่อนที่มันจะทรุดตัวลงนั่งด้านข้างของผม ผมเลยหันไปมองมันพร้อมกับที่มันเอื้อมตัวขึ้นมาหอมเข้าที่แก้มของผมอย่างรวดเร็ว

"เห้ย! ทำไรอะ!"

ตกใจหมด!

"ไม่มีใครเห็นหรอก"

ดู! ยังมีหน้ามายิ้มอีก!

"อะไรของมึงเนี่ย!" ผมผลักไหล่มันเบาๆเพื่อแก้เขิน แต่มันกลับอมยิ้มเหมือนถูกใจ ก่อนที่มันจะเอื้อมมือมาลูบที่ต้นคอของผมเบาๆ

"เขินรึไง"

"สภาพนี้คือกูกำลังร้องไห้มั้ง!" ถามอะไรไม่คิดนะ!

"หึ" แต่มันก็ทำเพียงแค่ส่งเสียงหึออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปนั่งที่

"จะเข้าเรียนแล้วรึไง" ตายล่ะ...เหมือนฝนจะตก

"เปล่า...จะนอนรอมึงไปกินข้าว"

โห

มันบอกกับผมแค่นั้นก่อนจะฟุบหน้านอนไปนอนกับโต๊ะทันที แต่มือใหญ่ยังมิวายที่ยื่นออกมาด้านหน้าแล้วจับเสื้อตรงด้านข้างของผม เหมือนกับว่ามันไม่อยากที่จะห่างแม้มันจะหลับ

อ่า...หัวใจของผมกำลังเต้นแรงอีกแล้ว

"ตั้งใจเรียนนะผงฝุ่น"

"อืม...รู้แล้วน่า"

ดิ่งด่อง แด่งดั่ง ดิ่งด่อง~

เมื่อนาฬิกาบอกเวลาสามโมงเย็น พวกเราก็ต่างรีบเก็บของเข้ากระเป๋า ก่อนที่ร่างสูงที่เพิ่งจะกลับเข้ามาในห้องจะเดินมาคว้ากระเป๋าของผมไปถืออย่างทุกวัน พร้อมกับที่ไอ้เป๋าเข้ามาเรียกให้ผมไปประชุมกับมัน

"ไปประชุมกัน / เย็นนี้กินอะไรกันดีฝุ่น"

อ่อ...ผมยังไม่ได้บอกมันเรื่องประชุมเลยนี่หว่า

"วันนี้กูต้องเข้าประชุมเรื่องกีฬาสัมพันธ์อะ มึงจะกลับก่อนก็ได้นะ" ไม่ใช่ว่าผมงี่เง่าที่ไม่ยอมบอกนะ แต่บางทีมันก็จังหวะบอกไม่ได้ เพราะผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่กับเรื่องที่จะเกิดขึ้น

"ประชุมวันนี้หรอ"

"อะ อืม" ตายแล้วมึง...เสียงเขียวเชียว

"ไอ้อิ้งประชุมด้วยปะ" ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ

"ประชุมด้วยสิ"

"หึ...ดีๆ" แต่แล้วมันก็พูดเสียงดีใจมากที่ได้ยินผมบอกแบบนั้น ก่อนที่มันจะล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคนด้วยท่าทีที่ดูสะใจสุดๆ

"เห้ย...วันนี้มีประชุมกับไอ้อิ้ง เออ...ขนมาให้หมดนั่นแหละ....เออๆ...เจอกัน...สัด! มึงจะโหนตัวลงมาจากดานฟ้าก็เรื่องของมึง...ใช่ๆ แต่ขอแม่งเจ๋งๆหน่อยละกัน...เออ...แค่นี้แหละ"

!!!

อะไร! มึงคิดจะทำอะไร!

"ไอ้เฮียร์...คือมึงไม่ได้คิดจะทำอะไรแปลกๆใช่ไหม"

"เปล่านี่"

เหี้ย! เสียงสูงเชียว!

"แต่เสียดายที่ไอ้เจมส์กลับไปแล้ว ไม่งั้นวันนี้สนุกกว่านี้อีก"

อึก!

สัด! นี้คือไม่แปลกของมึงงั้นสิ!

"ไอ้เฮียร์...กูไม่ตลกนะ" แล้วดูสีหน้ามันดิ...เหมือนกำลังมีแผนยึดครองโลกอย่างไงอย่างนั้นแหละ

คือมึงปกติจริงๆใช่ไหม

"กูก็ไม่ตลก...ยิ่งเป็นเรื่องของไอ้อิ้งกูก็ไม่ตลก หึ...แต่กูเอาจริงทุกเม็ดเลยต่างหาก"

เหี้ย! วันนี้โรงเรียนจะถล่มไหมเนี่ย

"เอาน่า...กูสัญญา แค่ผนังร้าวนิดหน่อยเท่านั้นเอง"

!!!

โอ๊ย! ผมจะบ้าตายแล้วนะ!

ยกเลิกการประชุมจะทันไหมเนี่ย!

"ไปเร็วฝุ่น...กูแม่งโคตรอยากจะประชุมแล้ว"

โอ๊ย! อันธพาลมันรู้จักประชุมกับเขาด้วยรึไง!

"สัด! อยากจนขนลุกแล้วเนี่ย"

!!!

ผมบ้าตายตอนนี้เลยได้ไหมเนี่ย! จะได้ไม่ต้องปวดหัวกับพวกมันเนี่ย!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

150129