ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa



"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 23 : ยินดีที่จะเจ็บ



+ผงฝุ่น+



"ฝุ่น...อาบน้ำ"

"อืม...เดี๋ยวนะ"

"ทำไรอยู่วะ"

"เล่นเฟสบุ๊ค" นี่ผมไม่ได้เล่นต้องนานแล้วนะ ตั้งแต่รู้จักไอ้โย่งที่ยืนค้ำหัวผมเนี่ย ก็แทบจะไม่ได้แตะโซเชียลเลยสักแอะ ยิ่งมันเฝ้าระวังไม่ให้ผมคุยกะใครจนเหมือนหมาหวงกระดูกก็ยิ่งหนัก แต่ผมก็โอเคนะ ไม่ได้อะไรมาก...เพราะผมรู้ว่ามันรักผมมากๆไง

"แล้วนั่นอะไร"

อะไรคือไอ้นั่น?

ผมมองตามมือมันไปก็พบข้อความของพี่ฟองที่เด้งอยู่ด้านข้าง ผมนี่แทบจะกดปิดไม่ทันเลยครับ แต่อีกคนก็ไวกว่าเพราะมันรั้งผมไม่ให้ปิดก่อนจะเหวี่ยงผมให้ออกห่างจากคอม ผมเลยืำอะไรไม่ได้นอกจากมองมันไล่อ่านข้อความทั้งหมด

"ขยันจีบเมียกูนักนะมึง!"

อุ่ย...โดนเลยกู

มันกัดฟันพูดเสียงเขียวจนผมเริ่มขนลุก เลยค่อยๆลุกออกจากเก้าอี้แล้วย่องเดินเข้าห้องน้ำไปทีละนิด

ฟู่...รอดไปที

ดูท่าว่ามันจะสงสัยในเฟสบุ๊คผมมาก เพราะมันไม่เอะใจผมเลยที่ย่องออกมาได้ ยิ่งตาดุเอาแต่ดูทุกซอกทุกมุมในนั่นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีไม่ได้

มัน...น่ารักขึ้นเยอะเลยเนอะ

อ่า...เอาล่ะๆ อาบน้ำดีกว่า

ผมสลัดภาพน่ารักตรงหน้าทิ้งไว้ ก่อนจะหันกลับมาอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัว แต่พอเสร็จ...ผมก็ยังคงเห็นใบหน้าหล่อเลวของอีกคนเอาแต่จ้องมองหน้าเพจของผมไม่ยอมห่างเหมือนเดิม

นี่ยังไม่เลิกอีกหรอ

"ไอ้เฮียร์...จะดูอะไรนักหนาเนี่ย" ก็แค่เฟสบุ๊คทั่วไป มึงจะอะไรนักหนาวะ

"........"

แต่มันไม่ยอมบอกอะไร เอาแต่จ้องแล้วก็จ้อง ผมเลยเดินเข้าไปดูข้างหลังก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายกำลังลบเพื่อนผมกับไอ้พี่ฟองทิ้ง

"เห้ย! มึงทำไรเนี่ย" ทำไรไม่ปรึกษากูเลยนะมึง

ผมตบไหล่อีกคนเบาๆเพื่อให้มันหยุด แต่มันกลับรวบมือผมไว้ก่อนจะฉุดให้ลงไปนั่งตักตัวเอง

"ลบมันออกไง"

"กูรู้...แต่มึงจะลบพี่เขาทิ้งทำไมเนี่ย" ท่าพี่เขารู้เขาจะมาว่ากูว่าปัญญาอ่อนก็ได้นะ ที่ทำอะไรเด็กๆแบบนี้

"อยากลบ"

สั้นๆอย่างนั้นเลย?

"เหตุผลไม่พอ!" ผมเลยดุมันเสียงเข้มก่อนจะรั้งใบหน้าหล่อให้หันขึ้นมา มันเองก็ยอมมองหน้าผมก่อนจะแบะหน้าใส่เหมือนกำลังไม่ถูกใจอย่างมาก

นี่ผมเป็นคนผิดแทนมันแล้วใช่มะ

"อยากทะเลาะกับกูรึไง" เอาสิมึง...เรื่องนี้มันต่างหากที่ผิด

"แล้วมึงจะดุกูทำไมเล่า!" คราวนี้มันแข่งดุใส่ผมครับ เล่นเอาหงอไปเลยทีเดียว ผมเลยแสร้งทำเป็นว่ามันกลับเสียงอ่อนเพื่อไม่ให้มันโมโหไปมากกว่านี้

"ก็มึงไม่มีเหตุผล"

"กูมีเหตุผลเสมอและ!" นี่เขาเรียกว่ามีเหตุผลหรอวะ กูเพิ่งรู้นะเนี่ยไอ้บ้า

"แล้วมันอะไรเล่า...แค่อยากลบเนี่ยนะ" บ้าจริงๆมึงเนี่ย

"ก็กูหึง...เหตุผลพอมะ"

หึง!

อูย...พอเลยล่ะ

นี่ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อกี้ผมยังเคืองมันอยู่เลยนะ แต่พอมันตอบผมกลับเพียงเท่านั้น...ผมก็อมยิ้มกับคำตอบของมันทันที

ตายละ...ไม่น่ารอด

"มึงก็อย่างนี้ตลอด ชอบดักคอกูอยู่เรื่อย" พอมันปล่อยแขนผมออกผมก็เอื้อมตัวขึ้นไปกอดคอมันทันที มือใหญ่เองก็ลูบเอวผมเบาๆเหมือนรู้ว่าผมกำลังรู้สึกเขิน

"ก็คนมันหึงจริงๆนิ...จะให้ทำไงได้"

"รู้แล้วน่า! จะย้ำทำไมเนี่ย!" ชอบพูดให้เขินอยู่เรื่อยเลยมึงเนี่ย

"หน้าแดงอีกแล้ว...แบบนี้กูก็อดใจไม่ไหวอะดิ" นั่นไง...ว่าแล้วเชียว มันจะมาคอนเซ็ปนี้ตลอดเลยครับ ชอบมาพูดให้ผมเขินจนหน้าแดงแล้วพอผมเขินมากๆ มันก็จะจับผมปล้ำ

เหี้ย...มึงแม่งแผนเยอะดีจริงๆ

แต่มึงไม่ได้แอ้มกูหรอก...เพราะวันนี้มึงมานอนบ้านกู ดังนั้นกูจะเอาพ่อมาอ้าง

หึๆ สมน้ำหน้า

"พ่ออยู่...ทำไม่ได้"พอผมบอกแบบนั้น ใบหน้าหล่อนี่หยุดกึกเลยครับ มันไม่แม้ที่จะขยับ แถมยังถามผมด้วยสายตาอ้อนวอนกลับอีกด้วย

"มึงแน่ใจใช่มะว่าเฮียถ่านจะไม่กลับมาคืนนี้น่ะ"

โห...มึงไม่คิดจะกลัวพ่อกูเลยใช่มะ แต่ดันไปกลัวกูซะงั้น นี่ตกลงมึงกลัวพี่เขามากขนาดนี้เลยหรอวะ

"ไม่กลับมาหรอก...ทะเลาะกับพ่อซะขนาดนั้น" จะว่าไป...ผมก็ยังเครียดไม่หายเลยนะเนี่ย แถมยังติดต่อพี่มันไม่ได้อีก ไม่รู้ว่าป่านนี้จะทำอะไรอยู่

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูก็ได้เจอพี่มึง เดี๋ยวจะดูให้ว่าเฮียรู้สึกดีขึ้นรึยัง"

ได้เจอ?

"ทำไมพูดงั้นอะ มึงจะไปเจอพี่ถ่านทำไม" พากูงงนะเนี่ยมึง แต่พากูงงแล้วก็ช่วยแถลงไขด้วย ไม่งั้นกูจะเครียดใส่นะเว้ย

"เออ...ลืมบอก แหะๆ"

แล้วมันก็แหะๆใส่ผมเฉยเลยครับ แถมยังดันผมออกแล้วเดินไปนอนบนเตียงเหมือนหนีอีกด้วย ผมนี่งงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ เลยต้องรีบเค้นให้มันพูดก่อนที่มันจะหลับหนีอีก

"บอกกูมาเลยนะ มึงจะไปเจอพี่ถ่านทำไม"

แนะ! พลิกตัวหนีอีก!

มันพยายามเหลือเกินที่จะหนีผมให้ได้ ทั้งหันหลังให้ก็แล้ว เอาผ้าห่มมาคลุมตัวก็แล้วแต่ผมก็ยังคงด้านที่จะถามต่อ

ไม่เคลียร์ไม่ต้องนอนเว้ย!

"บอกกูมาเลยนะ!" ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่มันเล็กน้อยเมื่อเริ่มมีน้ำโห มันเองก็คงจะจับอารมณ์ผมได้ถึงกระเด้งตัวขึ้นมาจ้องหน้าซะขนาดนั้น ผมเลยได้ที...รีบจับหน้ามันให้มั่นแล้วเค้นอีกครั้ง

"จะบอกไม่บอก!"

"ชอบทำน้ำเสียงเหมือนจะงอนกูอยู่เรื่อยเลยมึงเนี่ย" อยู่ๆมันก็ดุผมขึ้นมาครับ ก่อนจะดึงผมให้ลงไปนอนด้วยกัน แต่ผมก็ไม่ยอมมันง่ายๆ มันเลยยิ่งกระชับตัวผมให้เข้าอกมันมากขึ้นจนผมเริ่มสู้ไม่ไว

ชอบทำอย่างนี้ตลอดเลยมึงอะ! ชอบใช้กำลังมาบังคับให้ผมยอมอยู่เรื่อย!

"นี่! อย่ามาใช้มุขนี้กับกูนะ! อื่ย!" ชอบให้อารมณ์เสียดีนักนะมึง!

ผมทุบต้นแขนกับเอวมันไปหลายทีพอเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆ แต่มันก็ยังคงนิ่ง จนผมเริ่มเหนื่อยนั่นแหละ...ผมถึงจะหยุดเอง

แพ้จนได้

ไอ้บ้า!

คราวนี้ผมเริ่มงอนมันจริงๆแล้วนะ ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก แต่มันดันเอาแต่เงียบไม่ยอมบอกแบบนี้ แถมหนีอีกต่างหาก มันเลยทำให้ผมรู้สึกน้อยใจนิดหน่อย

แต่ก็ช่างมันเถอะ...ไม่บอกก็ไม่ได้อยากรู้ นอนดีกว่า

ผมเลยเอื้อมตัวขึ้นไปจุ๊บที่ปลายคางมันก่อนจะบอกฝันดีอีกคนอย่างทุกวัน แต่มันกลับทำให้อีกคนตัวแข็งทื่อไม่ยอมจุ๊บตอบเหมือนทุกครั้ง ผมเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

"เป็นอะไร" มีอะไรหรือเปล่า

"มึงไม่อยากรู้แล้วหรอ" อะไรของมึงเนี่ย มาแปลกๆ

"อยากดิ...แต่ง่วง ขี้เกียจถามแล้ว" ผมทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจจนอีกคนต้องขมวดคิ้ว ผมเลยมองหน้ามันอย่างหาเรื่องก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกด้านของเตียง

"นอนเถอะ"

"เห้ยๆ บอกก็ได้ๆ อย่างอนดิ"

ห๋า?

เดี๋ยวนะไอ้ห่า กูงอนมึงก่อนหน้านั้นเสือกไม่บอก แต่พอกูเลิกอยากจะรู้จริงๆดันมาบอกว่ากูงอน

ควาย!

"ไม่ได้อยากรู้แล้ว" นี่ผมพูดจริงๆนะ ไม่ได้แหลเลยสักนิดด้วย

"กูจะต้องไปทดสอบเพื่อเข้าแก๊งเฮียถ่านน่ะ"

นั่น! ดันตอบอีก!

ใครบิกว่าอยากรู้ว่ามึงจะไปทดสอบกันวะ!

แต่เห้ย! ทดสอบ!

"ไปทดสอบ! ไปทำอะไร! ทำข้อสอบหรอ! หรืออะไร!"

เหี้ย! ไม่เอานะเว้ย ดูจะไม่ไหวนะ!

ผมถามอีกคนอย่างตกใจ เพราะสิ่งที่มันบอกกับผมเมื่อกี้ มันทำให้ผมเริ่มเครียด ผมเลยจ้องหน้ามันอย่างซีเรียส เพราะผมรู้สึกว่าถ้ามันไปก็ต้องโดนกระทืบอีกแน่ ยิ่งที่นั่นมีพี่ฟองอีก มันก็ยิ่งไม่น่ารอด แถมพี่ถ่านก็ยังโมโหมันอยู่ด้วย

คือไม่ต้องให้ใครมาบอกก็ตรัสรู้ได้ว่า...ตายแน่!

"น่ะ ไม่อยากบอกก็งี้แหละ" แล้วมันก็คว้าหัวผมให้เข้าไปซบบนอกมันก่อนที่มือใหญ่จะค่อยๆลูบหัวผมช้าๆ

"ไม่รู้ว่าต้องโดนทำอะไรบ้าง แต่กูก็ต้องไป...เพราะกูอยากจะดูแลมึงด้วยตัวของกูเองเร็วๆ"

เหี้ย...ซึ้งจนน้ำตาไหลพราก

แต่กูพรากไม่ลงเว้ย!

"ไปก็ตายน่ะสิ แล้วมึงจะได้กลับมาดูแลกูไหม! สมองมีน่ะหัดคิดหน่อยเว้ย!" ไอ้เหี้ยนี่! ยิ่งพี่ถ่านดูจะโกรธเรื่องวันนี้มากด้วย พรุ่งนี้แม่งไม่ใช่ว่าจะรวบยอดมึงเลยหรอวะ

โอ๊ย! เพิ่งรู้ว่ามีแฟนโง่!

"กูรู้...แต่ก็ต้องไป ไม่งั้นอาจจะโดนคนอื่นมาแทนก็ได้" กลัวโดนหมาคาบตำแหน่งไปงั้นสิ

ไอ้บ้า!

"ไม่เอาน่าฝุ่น...เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ แล้วมึงก็บอกเองว่าจะรอ ดังนั้นมึงต้องสนับสนุนกูสิ...ไม่ใช่มาเครียดใส่กูแบบนี้"

เห้อ...มันเป็นเพราะกูอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย

ผมฟังมันแล้วก็พูดไม่ออก เพราะถ้ามันไม่ใช่เป็นเพราะผม...มันก็คงไม่ต้องมาทนตีนใครแบบนี้ ถึงแม้ว่าเรื่องทั้งหมดจะรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเพราะใคร แต่ก็ไม่อยากจะให้มันต้องเจ็บตัวอีกนี่

"เราหอบเสื้อผ้าหนีไปอยู่บนดอยกันมะ พี่ถ่านเกลียดดอย ขึ้นแล้วเมารถ พี่มันไม่ตามเราแน่" ผมเสนอทางออกที่ดูดีที่สุดเท่าที่สมองเคยคิดออกมา แต่มันกลับทำให้อีกคนนั้นขำใส่หน้าผมซะงั้น ผมเลยมองหน้ามันอย่างสงสัยจนไอ้เฮียร์ต้องก้มลงมาหอมแก้มผมหนักๆทั้งสองข้าง

"มึงนี่นะ...สงสัยจะรักกูมากเกินไปแล้วมั้ง ฮ่าๆ"

"อะไรอะ มันเกี่ยวอะไร" กูงงมึงนะ แล้วที่กูพูดออกไปมันผิดอะไรยังไงตรงไหน ไหนมึงลองบอกกูดิ๊

"อยากหนีไปกับกูมากเลยรึไง...หืม" แต่มันไม่ตอบครับ กลับแซ่วผมซะงั้น ผมเลยต้องดันใบหน้าหล่อที่ก้มลงมาซะชิดนั้นให้ถอยออกห่างก่อนจะทำเป็นหันไปมองทางอื่น

"อะไร...ใครเขาพูดอย่างนั้นกัน"

"หึๆ งั้นหรอ..." แล้วมันก็ขำผมในลำคออีกเล็กน้อยก่อนจะจับคางให้ผมหันกลับไปหา

"ไม่ต้องคิดอะไรให้มากหรอก...แค่รอกูก็พอ" เอาอีกแล้ว...สายตามุ่งมั่นแบบนั้นอีกแล้ว ทำไมกันนะ ทำไมมันถึงไม่เคยลดลงเลยถึงแม้ว่ามึงจะโดนพี่ถ่านทำร้ายมาแล้วตั้งหลายครั้ง แต่ทุกครั้งมึงก็ยังหวังที่จะได้มันกลับมา

"ไอ้เฮียร์...กูไม่รู้จะขอบคุณมึงยังไงดีแล้ว ที่มึงยังคิดที่จะดูแลกูตลอดเวลา ถึงแม้ว่ามึงจะต้องโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้....." น้ำเสียงผมเริ่มสั่นพอปากมันเผลอพูดในสิ่งที่หัวใจกำลังคิด มันเองก็คงตกใจไม่แพ้กัน และคงไม่อยากจะให้ผมคิดมากกว่านี้ มันถึงได้เอามือมาปิดปากผมไว้ไม่ให้พูดต่อ

"กูบอกว่ากูยินดีไง...พูดไม่รู้จักจำนะมึง" แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปกอดแน่น แน่นจนผมได้ยินเสียงหัวใจดวงนั้นกำลังเต้นเร็วระรัว ผมเลยต้องเงียบเพื่อให้มันสงบก่อนที่ร่างสูงจะค่อยเอนตัวลงนอนแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเราสองคนที่กอดกันอยู่

"นอนได้แล้ว...พรุ่งนี้กูต้องใช้แรงเยอะ"

อ่า...เอางั้นจริงดิ

"ไม่คิดจะหนีไปอยู่บนดอยกับกูจริงๆหรอมึง"

"ยังอีก..." มันดุผมเสียงตลกจนพวกเราเริ่มขำออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมก็ค่อยๆรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยเพราะผมไม่อยากจะให้มันมาเครียดเรื่องผมอีกแล้ว

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป...กูจะคอยสนับสนุนมึงนะ

ที่รักของกู





"เหี้ยเฮียร์...กลับตอนนี้ยังทันนะ"

"สัด! อย่าสะเพร่าดิไอ้เหี้ย!"

โอ๊ยๆ อย่าเพิ่งขึ้นใส่คนอื่นเลยมึง...ฟังกูก่อน

"ไว้วันหลังค่อยมาใหม่เถอะ...กูไม่อยากให้มึงไปแล้วอะ"

"อย่าสิฝุ่น...เห้ย! พวกมึงทำไมมาช้าจังวะ!"

สัด! สนใจกูก่อน!

"แต่กูว่า...กูไม่ค่อยอยากให้มึงไปแล้วว่ะ" ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะสัญญาแล้วว่าจะสนับสนุนกัน แต่พอเอาเข้าจริงๆ...ใจมันสั่นๆยังไงก็ไม่รู้ว่ะ

ยังกลับทันนะมึง...เชื่อกู

"มากันครบขนาดนี้แล้วนะ...กลับไม่ทันแล้ว" ดูมันดิ มันดุผมเหมือนกับว่าผมนั้นวุ่นวายซะเหลือเกิน แต่ผมกำลังรู้สึกไม่ค่อยดีนะ ผมกลัวว่ามันจะไม่รอดนี่ แถมตอนนี้ก็มาอยู่หน้าโกดังของพี่ถ่านแล้วด้วย

ก็รู้ๆกันอยู่...พี่ถ่านแค่ใช้หมัดเดียว มันก็สลบเหมือดแล้วอะ

"แต่กู..."

"พอได้แล้วฝุ่น! ถ้าไม่อยากอยู่ก็กลับไป!"

อึก!

"ทำไม...ทำไมต้องตะคอกใส่ด้วย" อยู่ๆใจผมก็หายวาบไปทันทีเมื่อเสียงโหดนั้นตวาดใส่ผม ทุกคนในบริเวณนั้นก็คงจะตกใจไม่ต่างกัน ถึงได้มองหน้าผมกับอีกคนอย่างอึ้งๆ

"..."

ครั้งแรกที่มันทำกับผม...หลังจากที่เราคบกัน

นี่ผมคง...จะวุ่นวายเกินไปใช่ไหม

"ขอโทษนะ..." ผม...ผมจะไม่ไหวแล้ว ผมจะบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้อีกแล้ว

อย่าสิฝุ่น ถ้ามึงไม่ไปวุ่นวาย...มึงก็คงจะไม่ถูกตวาดแบบนั้น มึงนั่นแหละที่ผิด

พอรู้สึกตัวว่าตัวเองเป็นคนผิด ผมก็ก้มหน้าตัวเองนิ่ง ก่อนจะถอยหลังออกห่างจากอีกคนทันที

"กู...กูจะไปรอที่บ้านละกัน"

อยู่ไปก็คงไร้ประโยชน์ คงจะมีแต่ทำให้มันโมโห

"ฝุ่น...เดี๋ยวสิ" แต่แล้วอีกคนก็เอื้อมมือมารั้งไม่ให้ผมเดินจากไป ก่อนจะดึงผมให้เดินตามตัวเองไปที่รถ

พอห่างจากคนอื่นได้มันก็ดันผมจนหลังติดกับประตูรถ ก่อนที่ตัวเองจะมองหน้าผมใหญ่

อย่า...อย่าทำแบบนี้

"กูขอโทษ...กูแค่เครียดนิดหน่อย" แล้วสองมือใหญ่ก็เปลี่ยนมากุมไหล่ผมแน่นก่อนจะเอ่ยคำขอโทษเหล่านั้น แต่เพียงแค่น้ำเสียงของมัน..ผมก็รู้อยู่แล้วว่าเครียดมาก แล้วผมก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนก่อเรื่องด้วย ดังนั้นผมไม่มีสิทธิที่จะโกรธมันหรอก

"กูก็ขอโทษที่วุ่นวาย" ผมเลนเดินเข้าใกล้ร่างสูงไปอีกนิดก่อนจะกอดเอวสอบใหญ่นั่นแน่น ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ทำแบบนั้น แต่ก็อดห่วงไม่ได้เหมือนกันนี่

"กูรู้ว่ามึงเป็นห่วง...แต่สักวันกูก็ต้องไปเจอเฮียถ่านอยู่ดี"

นั่นสินะ...ถึงแม้ว่าวันนี้มันจะตามใจผม ยอมกลับกับผมดีๆ แต่วันหน้ามันก็ต้องเข้าไปเจอพี่ถ่านอยู่ดีอีกนั่นแหละ

"อืม...เข้าใจแล้ว"

"ขอบใจนะ...ว่าแต่ วันนี้มึงจะไปกับกูไหม...ไปให้กำลังใจน่ะ กูอยากให้มึงอยู่ใกล้ๆกูตลอดทุกครั้งที่กูกำลังจะสู้"

"ไอ้เฮียร์..." มึงรู้ตัวรึเปล่า ว่าตัวเองกำลังให้ความหวังกับกูขนาดไหน แล้วยิ่งมึงทำแบบนี้ กูก็ยิ่งห่วง...ไม่อยากให้มึงห่างจากกูสักนิด

แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้

"นะ...ไปกับกูนะ" และแล้วสายตาจริงจังคู่นั้นก็เริ่มอ้อนวอนผม พร้อมกับที่มือใหญ่ค่อยๆยกขึ้นมาลูบที่แก้มผมเบาๆ

เห้อ...เพื่อมึง ทำไมกูจะต้องตอบว่าไม่ล่ะ

"ไปสิ...กูต้องคอยไปหามมึงกลับบ้านอยู่แล้ว"

"หึ...ให้กำลังใจกูซะ" พอผมแกล้งทำเป็นพูดแบบนั้น มันก็ขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดแน่น

"ขอบใจ...ขอบใจที่เข้าใจกูนะ"

ก็กูมีมึงคนเดียวนี่หว่า

"งั้นไปกันเถอะ...ก่อนกูจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง" คราวนี้ผมรีบดันมันออกก่อนจะจูงมืออีกคนให้กลับไปที่เดิม มันเลยก้มลงมาหอมแก้มผมหนักๆก่อนที่ตัวเองจะเดินไปประจำที่ แต่พอมันประจำที่ได้ สีหน้าตึงเครียดแบบเดิมก็กลับมาก่อนที่มันจะเอ่ยเรียกขวัญกำลังใจกับพวกเพื่อนๆมัน

"อีกสิบนาทีทุกอย่างจะเริ่มขึ้น กูหวังว่าพวกมึงจะสู้ไปพร้อมกับกูนะ ไม่ว่ายังไง...อันธพาลหลังห้องก็ต้องได้ชัยชนะ! สู้!"

"สู้!" เสียงตอบรับจากชายสามสิบกว่าเสียงนั้นดังสนั่นไปทั่ว ผมเองที่ยืนมองอยู่ข้างๆก็แทบจะหยุดหายใจในความน่ากลัวนั่น เพราะมันดูจริงจังจนน่าหวาดกลัวมากกว่าที่คิด

นี่พวกมึงกำลังเข้าสู่หมวดสู้รบแล้วใช่ไหม

อ่า...ถ้าอย่างนั้นกูก็ขอให้มึงได้อย่างที่หวังละกัน

"ปะ...เข้าไปข้างในกัน"

และแล้วสงครามก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วจริงๆ เมื่อทุกคนต่างดาหน้าเดินเข้าไปที่โกดังแหล่งที่กบดานของแก๊งดับเบิ้ลดีอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งๆที่ลูกน้องพี่ถ่านก็ยืนมองพวกเราอยู่หน้าโกดังนั่นนับสิบกว่าคน ผมที่แอบมองอยู่ด้านหลังก็ทำได้เพียงส่งกำลังใจไปให้ และคอยภาวนาให้มันปลอดภัยกลับมา ก่อนที่ร่างสูงจะหันกลับมามองผมเล็กน้อยพร้อมกับริมฝีปากบางนั้นกำลังขยับเพื่อบอกอะไรบางอย่างกับผม มันแทบจะไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาเลยสักนิด แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกดีพิลึก

'กู รัก มึง นะ'

ไอ้เฮียร์

"กูก็รักมึง"

แม่ครับ...ช่วยปกป้องคนที่ผมรักด้วยนะครับ แล้วทำให้พี่ถ่าน...ยอมรับพวกเราสักที




+++++++++++++++++++++++++++++++++
141202