ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 02 : ข้อแลกเปลี่ยน

 

 

 

+ผงฝุ่น+

 

 

"ซวยแล้วมึงไอ้ฝุ่น!  มึงโดนเฮีย(ร์)เล่นแน่!"

 

อะไรนะ!

 

ทำไมเป็นงั้นไปอะ!

 

นี่ผมงงไปหมดแล้วนะ ในเมื่อมันไม่เห็นทำอะไรผมเลย แล้วทำไมผมต้องซวยด้วย

 

"หมายความว่าไงวะ"

 

"ก็ถ้าใครกล้าขัดใจเฮีย มันก็โดนทุกวิถีทางให้ลาออกจากโรงเรียนนี้"

 

ลาออก!

 

หมายความว่าผมจะโดนมันแกล้งอย่างนั้นหรอ

 

แค่คิดก็เห็นอนาคตที่ดับวืดแล้ว

 

"แล้วกูต้องไงวะ" ผมรีบถามพวกมันทันที ถึงผมจะเป็นคนยอมใครไม่เป็นแต่ถ้าไปไอ้เฮียร์นี่ผมก็ต้องยอมอะ เพราะผมรู้ว่ามันทำได้จริง ไม่งั้นมันคงไม่ได้กร่างมานานขนาดนี้หรอก แล้วที่สำคัญ...ถ้าไอ้เหี้.ยนี่มันไม่เจ๋งจริง ทุกคนในโรงเรียนก็คงไม่ยกย่องมันเป็นเฮีย(พี่ใหญ่)ของโรงเรียนนี้หรอก

 

แล้วทำไมผมต้องมาซวยในปีสุดท้ายนี้ด้วยวะ

 

"มึงก็แค่เข้าไปหาแล้วขอโทษเฮียซะ"

 

"ไม่มีทาง! กูไม่ผิดทำไมกูต้องขอโทษมันด้วย!" เรื่องอะไรวะ กูออกจะเป็นคนดี ทำไมต้องมาทำเรื่องบ้าๆให้มันด้วย

 

ฝันไปเถอะมึง

 

"ตามใจ งั้นมึงก็ทนหน่อย แค่สามวันมึงก็สบายแล้ว"

 

สามวัน!

 

"หมายความว่าไงวะ!" ชอบพูดอะไรกำกวมไอ้พวกนี้

 

"ก็หมายความว่า...มึงได้ที่เรียนใหม่ในสามวันนี้แน่"

 

เอื้อก!

 

ไอ้เหี้.ย!! กูจะเป็นลม

 

แล้วผมก็ล้มลงไปกับพื้นจริงๆ โชคยังดีที่ไอ้เป๋าวิ่งเข้ามารับไว้ได้ทัน ก่อนที่ร่างหนาจะค่อยพาผมไปนั่ง

 

"พูดห่.าไรวะ ดูไอ้ฝุ่นดิ มันเครียดแล้วเนี่ย!" มันด่าไอ้แซมจนหงอก่อนจะดึงผมมานั่งเก้าอี้ข้างๆ แล้วมือใหญ่ก็รีบคว้าสมุดมาพัดให้ มันมักจะดูแลผมแบบนี้เสมอ เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่อนุบาล แล้วยิ่งผมเป็นคนที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงมันก็เลยยิ่งเป็นห่วง จนบางทีผมก็โดนเพื่อนๆล้อว่าเป็นเมียไอ้เป๋ามัน แต่มันก็แค่นั้นแหละ ก็ถ้าไอ้เป๋าเนี่ยมันจะชอบผู้ชายจริงคงฟ้าถล่มแน่

 

"แหม แตะไม่ได้เลยนะไอ้ฝุ่นเนี่ย ปกป้องกันดีนัก ทำไมไม่ขอมันเป็นเมียไปเลยล่ะ!" แต่ไอ้แซมก็สวนกลับอย่างหัวเสีย แล้วทำไมต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องกูด้วยเนี่ย

 

"พอเลยมึงสองตัว" ผมดุขึ้นก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้เพื่อนแล้วกลับมานั่งที่ตัวเอง

 

ไอ้แซมมันมักจะน้อยใจเสมอครับ เวลาไอ้เป๋าดูแลผม มันบอกว่าเหมือนมันเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครสนใจมัน แล้วจะให้ทำไงอะ ก็มันทำเองอะ

 

"ไม่ต้องกลัวไปหรอกมึง เดี๋ยวตอนเย็นกูพามึงไปส่งบ้านก่อน" เสียงทุ้มเสนออย่สงใจดีแต่อีกคนกลับแย้งขึ้นมาเสียงดัง

 

"แล้วกูอะ!" ใบหน้าสวยหงิกขึ้นมาทันทีก่อนตาโตสวยจะจิกใส่ไอ้เป๋าไม่ยั้ง

 

"จะเสียงดังทำไมวะ ก็ไปส่งมันก่อนแล้วค่อยไปส่งมึงไง กูไม่ทิ้งมึงหรอกหน่า" มือใหญ่ผลักหัวเล็กเบาๆก่อนจะขำในลำคอเล็กน้อย พอเห็นมันสองตัวทำแบบนี้ผมก็เริ่มงง พวกมันเหมือนผัวเมียมากกว่าผมอีก ทำไมถึงหาว่าผมเป็นเมียไอ้เป๋ากันนะ

 

"แล้วมึงไม่ซ้อมบาสหรอวะ" ธรรมดาทุกเย็นมันจะซ้อมบาส แล้วกลับพร้อมกับไอ้แซมที่อยู่ซ้อมดนตรีโรงเรียน ส่วนผมก็กลับบ้านแต่หัววันเพราะร่างกายไม่ค่อยอำนวยให้เล่นกีฬา เล่นแล้วหน้าจะวืดใส่พื้นทุกที

 

ชีวิตนี้ขอเรียนอย่างเดียวครับ

 

"ก็เดี๋ยวไปส่งมึงก่อนแล้วค่อยกลับมาซ้อม"

 

"ลำบากวะ ไม่ต้องหรอก มันจะแกล้งกูก็ช่างมัน เดี๋ยวกูให้พี่ถ่านแวะมารับก็ได้" อย่างน้อยให้พี่ถ่านมารับคงจะปลอดภัยว่ากลับคนเดียวแหละครับ ไม่งั้นผมก็ต้องระแวงตลอดเวลา ส่วนตอนที่อยู่โรงเรียนคงต้องระวังตัวเองเองให้มากขึ้น ไม่งั้นโดนมันฆ่าแน่

 

พอคิดว่าตัวเองต้องทำยังไงให้พ้นจากเงื้อมมือเฮียใหญ่ได้ก็เริ่มเบาใจ เลยมีสติที่จะเรียนหนังสือมากขึ้น แต่ตอนนี้เริ่มปวดฉี่แล้วอะ ต้องรับไปเข้าก่อนจะเข้าแถวแล้วล่ะ

 

ผมเลยบอกพวกมันสองตัวที่ยื่นทะเลาะกันอยู่ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่มันก็ไม่สนใจ มัวแต่ด่ากันอยู่นั่นแหละ ผมเลยเดินออกมาจากห้องแล้วตรงไปเข้าห้องน้ำชายทันที

 

ติ๊งตอง ติ๊งตอง

 

เสียงกริ่งโรงเรียนร้องบอกเวลาเข้าแถวทำเอาผมสะดุ้งโหยง ยังไม่ทันเข้าห้องน้ำเลย...ฉี่ก็จะแตก

 

เอาวะ...ค่อยซอยเท้าวิ่งเข้าแถวล่ะกัน

 

พอคิดได้แบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป จัดการธุระตัวเองด้วยความสบาย มันรู้สึกโล่งชะมัด

 

บ๊อก!

 

เห้ย!

 

เสียงไรวะ!

 

ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงประตูล็อคก่อนจะหันขวับกลับไปที่ประตูห้องน้ำ 

 

"ว่าไง...ไอ้เตี้ย!"

 

อึก!

 

"ไอ้เฮียร์!"

 

ผมเรียกชื่อมันเสียงดังด้วยความตกใจก่อนจะรีบเก็บน้องชายตัวเองเข้าที่ แต่เพียงแค่ช่วงเวลานิดเดียวที่ผมไม่ได้มองมัน มือใหญ่ก็ดันผมติดผนังอย่างแรงก่อนจะรวบมือผมขึ้นหัวหัว

 

"จะทำอะไรวะ!" แม่.ง! เจ็บนะเว้ย! ผลักมาซะแรง หลังผมนี่ชาไปชั่วขณะก่อนกลายกลายเป็นเจ็บเหมือนจะหัก

 

"หึ มึงชื่อผงฝุ่นสินะ" เสียงทุ้มถามอย่างเหยียดๆก่อนนิ้วเรียวยาวจะเชยคางผมขึ้น แต่ผมก็สบัดหน้าหนีแล้วด่ามันไม่ยั้ง

 

"อย่ามาแตะตัวกู!" ถึงปากจะด่าเพราะนิสัยแพ้ใครไม่เป็น แต่ในใจตอนนี้กลับสั่นเพราะความกลัว

 

อะ!

 

ไอ้เหี้.ย! เจ็บ!"

 

มันคว้าคางผมแล้วบีบมันแน่นจนเจ็บไปหมด ก่อนสายตามันจะหยุดที่ปากผมที่เผยอออกเพราะแรงบีบ

 

"มึงนี่ซ่าจังเนอะ"

 

"เรื่องของกู! ปล่อย!" ถึงจะพยายามสบัดหน้าหนีมากเท่าไหร่ก็เป็นผมเองที่เจ็บ ยิ่งผมออกแรงขัดขืนมันก็ยิ่งบีบแขนผมแน่น จนตอนนี้ผมเริ่มหายใจไม่ทันเพราะความเหนื่อยแล้ว

 

"หึ..." มันหึในลำคอเพียงแค่นั้นแล้วจ้องตาผมนิ่ง แต่มันกลับทำให้ผมชะงัก ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงหยุดดิ้นแบบนี้ ก่อนผมจะมองใบหน้าหล่อตรงหน้าให้ชัดๆ

 

ผมไม่เคยเห็นมันระยะใกล้ขนาดนี้เลย...จมูกที่โด่งสวย ริมฝีปากบาง แล้วยิ่งผมสีเทาอ่อนนี่อีก มันยิ่งดูมีเสน่ห์แล้วทำให้ผมละสายตาจากมันไม่ได้

 

มันหล่อ...มาก

 

ถึงได้ว่าทำไมผู้หญิงถึงวิ่งเข้าหามันจัง

 

"มึงนี่เตี้ยจริงๆ"

 

อะ!

 

"ไอ้บ้า! กูไม่ได้เตี้ยเว้ย! มึงนั่นแหละที่สูงอย่างกับเปรต ไอ้เหี้.ย!" เกลียดคำนั้น ผมไม่ได้เตี้ยสักหน่อย ทำไมต้องด่าแบบนั้นด้วยวะ

 

"ซ่าจริงๆมึงเนี่ย วันนี้มึงด่ากูหลายคำแล้วนะไอ้เตี้ย"

 

"ฟังไม่รู้เรื่องไงวะ กูไม่ได้เตี้ยเว้ย!" แล้วถ้ากูเตี้ยจริงมันหนักกบาลมึงมากรึไง ถึงด่ากูจังนะห๊ะ!

 

แฮ่กๆ

 

แต่แล้วผมกลับรู้สึกหายใจไม่ทันเมื่อใช้แรงแล้วก็ใช้เสียงมากเกินไป ผมเริ่มหอบถี่หนักจนหน้าเริ่มเขียว

 

"เห้ยๆ มึงเป็นไรวะ" ร่างสูงดูตกใจไม่น้อยจนยอมปล่อยข้อมือผม แต่นั่นกลับทำให้ผมไม่มีที่ยืดจึงร่วงลงกับพื้นทันที ผมกำเสื้อตัวเองไว้แน่ก่อนจะรีบสูดอากาศเข้าปอดหายเฮือก

 

"หะ หายใจ มะ ไม่ออก" เสียงผมเริ่มแหบพร่าจนจับคำแทบไม่ได้ก่อนภาพตรงหน้าจะเริ่มเลือนราง แค่นั้นผมก็เริ่มใจเสีย...เหมือนจะไม่รอด

 

"มึงเป็นไรวะ!" มือใหญ่ตบหน้าผมสองสามทีเพื่อเรียกสติ แต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไรก่อนตาทั้งสองข้างจะเริ่มปิด

 

"ชะ ช่วย กูด้วย..."

 

ไม่รอดแน่

 

 

 

"อืม..."

 

ลมเย็นจัง

 

ผมกระพริบตาถี่เมื่อรู้สึกลมที่เข้าตา ก่อนจะยกมือขึ้นมาบังมันไว้ ผมขยับตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนตักของใครบางคนโดยที่เจ้าตัวคอยพัดให้

 

มันดูแลผมงั้นหรอ

 

"เห้ย! ตื่นสักที แม่.งปวดขาชะมัด" แต่พอมันเห็นผมตื่นมันก็ผลักตัวผมลงจากตักทันที ทำให้ผมกลิ้งกรุกๆไปสองสามตลบ

 

รุนแรงตลอด!

 

กูนึกว่ามึงจะเป็นคนดี ที่แท้ก็ยังคงเลว ผมเลยคว้ารองเท้าที่ใส่อยู่ปาเข้าหามันอย่างจัง แต่มันก็ปัดออกได้เหมือนมันเป็นเรื่องง่ายที่จะทำ

 

"เล่นรองเท้าเลยหรอวะ ไอ้นี่ชักวอนแล้วมึง" มันทำท่าจะลุกขึ้นมาซัดผมแต่ผมก็กลิ้งหลบมันทันอย่างหวุดหวิด

 

เกือบตายแล้วกู

 

แม่.งโหดจริงเว้ย

 

"อย่านะมึง!  เดี๋ยวกูหายใจไม่ออกอีก" 

 

"ทำกูแล้วมาบอกว่าอย่างเนี่ยนะไอ้เตี้ย!" มันชี้หน้าด่าก่อนมือใหญ่จะขยี้หัวสีเทาของตัวเองจนยุ่ง มันดูจะหมันเขี้ยวอยากจะซัดผมให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็คงกลัวผมเป็นอะไรไปอีก

 

มึงก็เป็นคนดีนี่หว่า

 

"นี่กี่โมงแล้ว" แล้วผมถามทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ ว่าตอนนี้ผมอยู่สวนหลังตึก มันเงียบมากจนเหมือนไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย

 

"คาบสามแล้วมั้ง" 

 

เห้ยจริงดิ นี่ผมหลับไปสามชั่วโมงกว่าเลยหรอ แล้วมึงก็ทนให้กูนอนตักมานานขนาดนั้นเลยหรอวะ 

 

"ปวดขาป่าว" 

 

"ปวดดิ มานวดเลยมึง" แล้วมันก็ยืดขามาทางผมแล้วกระดิกเท้าใส่อย่างกวนตีน ผมมองแล้วอยากเอาเท้าใาดหน้ามันเลือดกบปากแต่มันก็เป็นผมเองที่ทำให้ขามันชา ครั้งนี้จะยอมมันก็ได้

 

ผมเลยคลานเข้าไปหาแล้วทุบต้นขาแกร่งยาวเบาแต่มันกลับไม่ถูกใจมัน

 

"แรงๆดิ" มันคว้ามือผมแล้วจับทุบลงแรงๆเหมือนทำให้ดู แต่พอมันจะปล่อยมือมันกลับค้างแล้วกลายเป็นกุมมือผมนิ่ง

 

เป็นไรวะ

 

"ปล่อยดิ!" ผมปัดมือมันออกแล้วดึงมือเองกลับ 

 

แล้วมันจ้องผมแบบนั้นทำไม

 

"มึงนี่น่ากระทืบวะ" แล้วมันก็ลุกขึ้นยืนทันที ผมเองก็งง อยู่ดีๆก็มาด่ากัน นี่กูตามอารมณ์มึงไม่ทันแล้วนะเว้ย  แต่ยังไม่ทันที่ผมจะด่ามันกลับ มันก็กระชากแขนผมให้ลุกขึ้นตาม

 

"ไปหาข้าวให้กูกินดิ๊" 

 

"อะไรนะ!" เรื่องอะไรจะทำให้มึง

 

"กูหิวข้าว!" มือหนาลากแขนผมให้เดินตามมันไปที่โรงอาหารก่อนจะผลักผมให้เดินไปซื้อ

 

"เอาข้าวมันไก่จานหนึ่ง"

 

"ซื้อเองดิ" เรื่องอะไรที่กูจะทำให้ พ่อกูก็ไม่ใช่

 

"เอาข้าว มัน ไก่ จาน หนึ่ง"

 

ไอ้เหี้.ย! มึงจะเน้นเสียงหาพ่องมึงรึไง

 

"เออๆ" ไม่รู้ทำไมผมถึงยอม แค่มันชักสีหน้ารำคาญผม ผมก็ขนลุกไม่อยากขัดใจ

 

นี่ผมกลัวมันใช่ปะ

 

ผมเดินไปซื้อขิามมันไก่มาสองจาน ของผมกับของมัน แต่พอมาถึงโต๊ะที่มันนั่ง ตาเรียวก็มองจานข้าวมันไก่ก่อนจะแสยะปาก

 

"กูไม่กินหนัง" อ่าวหรอ..

 

"ก็ลอกมันออกดิ"

 

"กูไม่กินหนัง!" คราวนี้มันกอดอกหาเรื่อง ผมเลยรีบลุกขึ้นไปซื้อให้มันทันที

 

ทำไมต้องโหดด้วยวะ

 

"อะ" พอซื้อมาเสร็จก็วางจานข้าวมันไก่ให้มันก่อนตัวผมเองจะนั่งลงกินข้างๆ

 

"น้ำล่ะ มึงจะให้มันติดคอกูตายรึไง"

 

!!!

 

กูชักทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย!

 

ปึก!

 

"ขามึงด้วนรึไง! อยากกินก็ไปซื้อเอง!" ผมตบโต๊ะเสียงดังก่อนจะหยิบจานข้าวตัวเองไปกินอีกโต๊ะ แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ เอาแต่ใจชะมัด แค่สั่งผมให้ทำตามอย่างกับหมูกับหมาก็เหลืออดแล้วเถอะ ยังจะเรื่องมากอีก ถ้ามึงเจ๋งนักด็หาซื้้อเอง

 

กูไม่ทำแล้วเว้ย!

 

ผมรีบยัดข้าวเข้าปากโดยมีตาเรียวจ้องเขม็ง มันคงจะหมันไส้ผมมาก แต่เอาเถอะ ตายเป็นตาย อยากทำอะไรก็เชิญ

 

เพราะกูคนนี้จะไม่ใช่ทาสมึง

 

ไม่นานเพื่อนคนอื่นๆก็ลงมาทานข้าวกลางวันกัน ผมเลยจะโทรตามไอ้เป๋ากับไอ้แซม แต่ผมกลับหาโทรศัพท์ตัวเองไม่เจอ

 

หายไปไหนวะ

 

ผมมองหาจนทั่วโต๊ะก็ไม่เจอ ตายห่.า กูไปทำตกที่ไหนเนี่ย หรือว่าตกตอนที่นั่งอยู่กับไอ้เหี้.ยนั่น ผมเลยมองตามไปที่โต๊ะมัน แต่แล้วผมก็เห็นมือใหญ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจ้องตาผมอย่างผู้ชนะ

 

ไอ้เฮียร์!  นี่มึง

 

"เอาคืนมานะเว้ย!" มันเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!

 

ผมกระโจนเข้าไปคว้าโทรศัพท์ผมจากมือมัน แต่มันกลับยื่นมือจนสุดแขน

 

เหี้.ย! จะสูงไปไหนวะ

 

"หึ"

 

"เอามา!"กูไม่มีอารมณ์เล่นกับมึงนะเว้ย!

 

"อยากได้ก็มาเป็นทาสกูสิ แล้วกูจะเป็นเจ้านายที่ดีกับมึงให้"

 

ทาส!

 

ฝันไปเถอะ!

 

"ไม่! เอาคืนมาเลยไอ้เหี้.ย" 

 

"ก็แล้วแต่มึง แต่ยังไงมึงก็ต้องเป็นทาสกู...ผงฝุ่น"

 

อึก!

 

ไอ้บ้า! กูจะฆ่ามึง!

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++

131017

 

 

เม้นบ้างนะคะ เงียบเชียบเชียว หลอนเลยอะ 55