ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa





"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 08 : เด็กของอันธพาล



+น้องเจมส์+



ค่ายงั้นหรอ...น่าสนใจแหะ

ผมมองใบขออนุญาตเข้าค่ายที่อยู่ในมือตัวเองพรางคิดอะไรไปเรื่อย ทั้งเรื่องที่จะไปค่ายและเรื่องที่ต้องเตรียมการอะไรหลายๆอย่าง แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือ...ผมจะได้อยู่ห่างจากไอ้อันธพาลนั่นตั้งสามวัน

มันตั้งสามวันเลยนะ...สวรรค์ชัดๆ

พอคิดก็เริ่มมีความสุขก่อนที่มือจะรีบเซ็นลายเซ็นของแม่ลงไปในแผ่นกระดาษนั้น แล้วรีบเก็บพับใส่กระเป๋าทันที

เอาๆ เหลือแค่รอเวลานั้น

ติ้ง!

อะไรว่ะ

อยู่ๆเสียงข้อความในโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ที่ผมจะล้วงมันออกมาดูอย่าไม่ใส่ใจอะไร แต่พอเห็นชื่อเจ้าของความความผมก็รีบกวาดสายตาหาอีกคนทันที ผมนี่ทำตัวเหมือนแอบคบชู้เลยอะขอบอก รู้สึกเสียวสันหลังไงไม่รู้ แต่พอเห็นว่าไอ้ถ่านยังไม่ออกมา ผมก็รีบเปิดข้อความออกอ่านก่อนจะเริ่มใจสั่นสะท้านอย่างรุนแรงทันที

‘พี่คิดถึงน้องเจมส์ เราออกมาเจอกันได้มั้ย รักเสมอนะครับ’

รัก!

ไอ้สัด!! มึงอย่ามารักกูตอนนี้เว้ย

ทำไงดีเนี่ย เอางี้ๆมึงไอ้เจมส์ นิ่ง! เออ นิ่ง!

ฟู่...

ผมเลยทำเป็นนั่งฮัมเพลงอยู่ในรถคันหรูของไอ้สัดถ่านเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่มือนี่ลบข้อความทิ้งไปแล้วครับ ไอ้บ้าโหดยิ่งชอบเช็คอยู่ มันไม่ปลอดภัยอย่างแรง พอลบเสร็จก็ค่อยๆมองหามันอีกครั้ง เมื่อมันลงไปส่งน้องชายที่หน้าประตูบ้าน แต่มันเข้าไปส่งตั้งนานแล้วก็ยังไม่ออกมา ผมเลยหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูไปพรางๆจนร่างสูงเปิดประตูรถแล้วขึ้นมานั่ง ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันก่อนที่เสียงทะเล้นจะเรียกผมให้หันไปหา

"น้องเจมส์ทำอะไรอยู่หรอครับ"

ผมเหลือบตามันนิดหนึ่งก็เห็นมันเอาหน้ายื่นมาหาผมซะใกล้ จนผมต้องรีบผละตัวหนีชิดประตูรถ ก่อนที่เสียงกลั้วหัวเราะจะดังเบาๆ

"หึๆ"

"ยังจะมาหัวเราะอีก! แล้วมึงจะยื่นหน้าเข้ามาทำไมวะ" เห็นหน้ามึงแล้วมันหมั่นไส้เว้ย อย่าคิดว่าหล่อแล้วจะมาทำทะเล้นๆกับกูนะ

"ก็มึงลืมทักทายพี่ถ่านนิ กูเลยยื่นหน้ารอไงครับ"

"อะไรของมึง! โอ๊ย! กูรำคาญมึงแล้วนะ!" พอมันพูดจบ มันก็จงใจยื่นหน้าเข้ามาหาผมอีก ผมเลยผลักไหล่และคางมันออกก่อนที่จะด่ามันอย่างเหลืออด แต่สิ่งที่ผมด่าออกไปอย่างไม่ทันคิดก็ทำให้ผมเห็นคิ้วเรียวบนใบหน้าหล่อนั้นกระตุกเล็กน้อยก่อนมันจะคลายออกอย่างไวจนจับความรู้สึกของมันได้ไม่ทัน และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกเสียใจที่ด่ามันแบบนั้นเหมือนกัน เพราะมันไม่เคยแสดงอาการใดๆเลยนอกจากทะเล้น

"เออ..." แต่ยังไม่ทันที่ผมจะกล่าวขอโทษอะไร มันก็ถอนหน้าตัวเองออกก่อนที่จะหันกลับไปขับรถของตัวเองต่อ

ตลอดทางผมเลยทำได้แค่เงียบไม่กล้าพูดอะไรจนรู้สึกอึดอัด แล้วยิ่งอีกคนเอาแต่เงียบจนแม้แต่เสียงลมหายใจยังได้ยินก็ยิ่งทำใจผมหายวาบ

มันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสัก ไม่ว่าผมจะด่ามันหยาบขนาดไหนมันก็เอาแต่ยิ้มรับ แต่นี่มันกลับเงียบและนิ่ง

"กะ กูขอโทษ" ผมเลยตัดสินใจขอโทษมัน แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบแบบเดิม โดยที่อีกคนไม่มีท่าทีที่จะสนใจผมเลยสักนิด

ตายและ...โลกจะถล่มน้ำจะนองแน่ ที่ไอ้ถ่านมันไม่พูดอะ

แต่แล้วอีกคนก็เอารถมาจอดที่หน้าคอฟฟี่ช็อปแหล่งหนึ่ง ก่อนที่ตัวเองจะลงจากรถไป ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยอะ เหมือนมันจะไม่สนใจผมเลย แต่แล้วมันก็เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ผม ผมก็มองมันงงๆอย่างไม่เข้าใจจนมือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า

"ลงมาก่อน กูทำธุระเดี๋ยว" สิ้นเสียงทุ้มเย็นที่ดูแปลกนั่น มือใหญ่หยาบของมันก็เอื้อมมาดึงแขนให้ผมลงจากรถเมื่อผมยังคงนิ่ง แต่พอลงมาได้มันก็ลากผมเข้าไปในร้านกาแฟตรงหน้าทันที

"เดี๋ยวดิ กูรอในรถก็ได้"

"...."

เหี้ย! มึงเคยฟังกูบ้างมะ หรือว่านี่คืออาการเคืองของมึง อย่ามาทำตัวให้เด็กเรียกน้องไปหน่อยสิวะ

กรุ้งกริ้ง

เสียงกระดิ่งดังขึ้นเบาๆเพื่อบอกการมาของลูกค้าก่อนที่จะมีพนักงานสาวน่ารักๆวิ่งมารับพวกเรากันใหญ่ แต่ดูพวกเธอจงใจจะวิ่งมารับไอ้ควายทึกข้างผมมากกว่า ก็พวกหล่อนเล่นยิ้มหน้าสะล่อนและออดอ้อนมันจนน่าหมั่นไส้ แต่ที่ทำให้ผมหมั่นไส้กว่านี้มันก็ตรงที่ไอ้ถ่านมันกล้าปล่อยมือผมออกทันทีที่เห็นพวกหล่อนพร้อมกับเอื้อมไปกอดเอวบางพวกนั้นแทน แล้วที่สำคัญนะ...ใบหน้าที่บึ้งตึงเมื่อกี้ก็กลายมาเป็นยิ้มแย้มจนน่าหมั่นไส้

ไอ้แก่!

"พี่ถ่าน...ดีใจจังที่วันนี้พี่ถ่านมา"

เสียงนี่จะให้หวานจนมดทั้งโลกแห่มากัดมึงเลยมะ!

ผมฟังเสียงพวกหล่อนแล้วก็ต้องขนลุกพรึบพรับทันที ก่อนที่นมมหาหึ้มจะพยายามแข่งเบียดกับแขนไอ้ถ่านเอาเป็นเอาตาย เหมือนกับใครที่สามารถใหญ่และเบียดได้มากกว่าก็จะเป็นผู้ชนะทันที

พวกหล่อนทำแบบนี้ พ่อแม่ไม่ว่าหรอจ๊ะเธอ...หึ!

ผู้หญิงสมัยนี้!

แล้วทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย!

ผมมองพวกเธออย่างดูแคลนบวกกับอารมณ์หมั่นไส้อีกคนที่ดูจะชอบอกชอบใจมากเป็นพิเศษ แต่พอได้ยินเสียงมันอีกก็ยิ่งทำให้ผมเปลี่ยนจากหมั่นไส้เป็นโมโหทันที

"งั้นหรอๆ พี่ถ่านก็คิดถึงน้องนุ่น น้องชมพู น้องแพรและน้องรุ้งเหมือนกันนะคะ"

อะไรนะ! คิดถึงงั้นหรอ! แล้วยังพูด 'คะ' อีก

อื่ย!

ผมสะบัดหน้าหนีจากตรงนั้นก่อนจะเดินตึงตังไปทางเคาน์เตอร์อย่างอารมณ์เสีย โดยที่มันก็ยังเอาแต่ฉอเลาะกับพวกสาวๆ ผมเลยสั่งนมสดปั่นมาดื่มพรางสงบจิตสงบตีนไม่ให้มันลอยไปฟาดหน้าใครบางคน

อีกอย่างที่ผมเพิ่งรู้จักมันก็คือ...มันเจ้าชู้!

แล้วผมจะต้องไปสนใจอะไรมันด้วยเนี่ย อยากทำเหี้ยไรก็เรื่องของมันดิ มาเครียดเรื่องน้องขายตัวเองดีกว่า ว่าแต่ช่วงนี้ไม่เห็นมันเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ติดต่อไม่ได้ ครั้นจะถามไอ้แก่หื่นก็กลัวมันเล่นตุกติกใส่ เลยต้องเก็บความสงสัยอยู่ในใจคนเดียว

ไม่นานนมสดปั่นแก้วโตก็ถูกวางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับคำทักทายกวนบาทาของอีกคน

"สวัสดีครับน้องเจมส์...ทำไมวันนี้ถึงมากับไอ้ถ่านได้ล่ะ"

"แล้วมึงเสือกไรด้วย กูจะตามใครมาก็เรื่องของกู" ผมตอบชายตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวสุดๆ ก่อนจะดูดนมปั่นสูดใหญ่ตรงหน้าให้ใจร่มๆแล้วเหลือบตากลับไปมองอีกฝ่ายที่ยังคงวุ่นกับสาวๆเหมือนเดิม

ชิ!

"หล่อตายแหละ!" ผมแล่บลิ้นใส่มันไปทีอย่างลืมก่อนจะมีเสียงหัวเราะเบาๆตามมาติดๆผมเลยตวัดตาค้อนมันไปทีจนเจ้าตัวต้องยกมือขึ้นมากันไม่ให้ผมเหวี่ยงใส่ตัวเองอย่างขบขัน

"พี่ฟองไม่เกี่ยวนะน้องเจมส์ จะโมโหก็ไปโมโหมันนู่น" พี่มันชี้ไปทางต้นเหตุของเรื่องก่อนจะเดินหายไปอีกฝั่งแล้วกลับมาพร้อมกับชีสเค้กก้อนสามเหลี่ยมน่ากิน มันเอามาวางตรงหน้าผมก่อนจะเท้าคางมองตามตาผมที่จ้องมองไปที่ใครคนนั้น

"เสน่ห์มันแรงแต่ไหนแต่ไรแล้ว...ไอ้ถ่านเนี่ย สาวๆก็จ้องจะขึ้นตำแหน่งผู้หญิงของมันให้ลึ่ม แต่ไอ้ถ่านแม่งเล่นตัว ไม่ยอมคบกับใครสักที"

"กินไม่เลือกกว่ามั้ง เลยไม่อยากหยุดที่ใคร"

หึ คนอย่างมึงน่ะ กูแค่ได้กลิ่นกูก็รู้ถึงสันดารมึงหมดแล้ว ไอ้สันดารชั่วๆเลวๆอย่างมันจะมีอะไรนอกจากจะคิดเอาเปรียบคนอื่น

แล้วตกลงมึงจะคุยกับพวกนั้นจนเช้าเลยมั้ย! แล้วนั่น! พวกมึงเอาหน้ามาใกล้กันขนาดนี้ มึงไม่เปิดห้องกันเลยวะ

"ไอ้สัดถ่าน! มาจ่ายตังเร็วๆ" อยู่ๆผมก็ตะโกนเรียกมันอย่างดังโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวสักนิดว่าพูดแบบนั้นออกไป แล้วไอ้คนที่โดนเรียกก็หันมามองผมเหมือนอึ้งอะไรบางอย่างก่อนจะยอมดันร่างบางบนตักตัวเองออกไป

ร่างสูงเดินเข้ามาหาผมช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ ก่อนจะควักกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วยื่นเงินให้ไอ้พี่ฟอง ผมก็ทำเป็นไม่สนใจแต่แอบยิ้มเยาะใส่พวกหล่อนข้างหลังที่กำลังไม่ถูกใจอย่างมากที่ผมกล้าดึงไอ้ถ่านออกมาจากพวกเธอ

แล้วถ้าถามผมว่าแคร์มั้ย หึ...ขอตอบเลยว่าไม่!

"ไม่ต้องหรอก กูเลี้ยงน้องเอง" เสียงนุ่มบอกกับเพื่อนตัวเองก่อนจะดันเงินในมือนั่นกลับ ไอ้สัดถ่านมันเลยมองหน้าผมเล็กน้อยพร้อมกับหันไปมองไอ้พี่ฟองอีกครั้ง

"ชิ! เด็กกู...กูจ่ายเอง" มันไม่พูดเปล่า แต่กลับตีสีหน้าเรียบเฉยใส่อีกคนด้วย จนเจ้าตัวต้องรีบคว้าเงินไปแล้วพูดแก้ขัดอีกที

"มึงมาอารมณ์ไหนว่ะ น่ากลัวชิบหาย" แต่คนถูกถามก็ไม่ยอมตอบ กลับเขยิบมาซ้อนหลังผมแล้วเอามือมากอดเอวผมไว้หลวมๆ

"มึงกินไรอยู่หรอครับ" ร่างสูงโน้มตัวลงมาซะใกล้จนผมรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น ผมเลยทำท่าดันร่างสูงออกแต่พอเห็นสาวๆของมันจิกตาใส่ผมเหมือนกับอยากจะวิ่งมากัดหัว แต่พวกหล่อนคงกลัวไอ้ถ่านเลยไม่กล้าทำอะไร เลยทำได้แต่ชี้หน้าใส่ผมเท่านั้น แค่นี้มันก็เริ่มรู้สึกหมั่นไส้แล้วล่ะ ผมเลยเอียงตัวเล็กน้อยเพื่อหันไปหามันแล้วเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อที่ก้มลงมาหาพอดี

"นมสด...มึงจะชิมมะ" ผมยื่นแก้วน้ำปั่นขึ้นให้หลอดจ่อเข้าที่ปากของมัน แต่มันกลับยิ้มแล้วพูดเสียงทะลึ่งใส่

"สดมากปะ...นมมึงน่ะ"

ฉ่า!

แล้วหน้าผมก็ร้อนฉึ่งเลยครับ แต่อีกคนก็ดูจะไม่แคร์อาการผมเลยสักนิด กลับก้มลงมาหาเรื่อยๆจนจมูกเราสองคนแตะกันเบาๆ

"อย่าหน้าแดงบ่อยๆสิครับ เดี๋ยวพี่ถ่านก็จับมึงกดกลางร้านซะหรอก หึๆ"

ฟอด

แล้วจมูกโด่งๆของมันก็ก้มลงที่แก้มผมหนักๆก่อนจะเงยขึ้นมาสั่งร่างสูงอีกคนที่กอดอกมองเราสองคนอยู่

"ฝากเด็กกูด้วย ลงไปเก็บเงินข้างล่างเดี๋ยว" มันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทางด้านข้างร้าน ผมเองก็มองตามทั้งๆที่หน้าก็ยังร้อน ก่อนจะเห็นร่างสูงใหญ่ของมันกำลังเดินชงบันไดที่ดูเหมือนกับว่าใต้ร้านกาแฟนี้มีห้องใต้ดินด้วย

"ข้างใต้นี้เป็นอะไรหรอ แล้วมันลงไปเก็บอะไร" ความสงสัยทำให้ผมกระตี้ที่จะถามไอ้พี่ฟอง พี่มันก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเท้าคางที่เคาน์เตอร์แบบเดิม

"ผับใต้ดิน"

"เป็นผับใต้ดินแล้วมันจะลงไปเก็บเงินกับใคร เจ้าของร้านหรอ"

"ลงไปเก็บเงินพนันบอล"

อะไรวะ เป็นผับแต่กลับไปเก็บเงินพนันบอล

"ก็ผับมันก็อยู่ส่วนหน้า แต่ส่วนหลังเป็นโต๊ะสนุ๊กกับโต๊ะบอล เข้าใจยัง" ดูเหมือนพี่มันจะเข้าใจว่าผมยังสงสัย เลยช่วยอธิบายให้ผมฟังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เริ่มทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างไงไม่รู้

"เหมือนกับเอาผับบังกิจการผิดกฏหมายงั้นสิ" นี่อย่าบอกนะว่าที่น้องชายผมเข้าไปรู้จักกับพวกมันก็เพราะไอ้ผับเฮ็งซวยใต้ดินนี่ด้วย

เลวว่ะ นี่มึงทำอะไรที่มันดีๆบ้างเป็นมั้ยวะมึงเนี่ย

ผมแบะปากในความเลวของมันเล็กน้อยก่อนที่อีกคนจะขำใส่ผมอีกครั้ง

"ปากนี่เหมาะกับไอ้ถ่านมากเลยว่ะ ถึงได้ว่า..."

"ถึงได้ว่าอะไร!" มึงจะมาอ้ำๆอึ้งๆให้กูอยากรู้ทำหอกอะไรมากมายวะ จะพูดก็พูดดิ

แหนะ! ยังจะมามองกูแบบมีเลศนัยอีก!

"ตามึงเขเรอะไอ้พี่ฟอง มองกูแปลกๆ"

"โหย เรียกว่าไอ้พี่ฟองอย่างนั้นก็เรียกว่าไอ้ฟองเลยเถอะน้องเจมส์" เสียงพี่มันสูงเหมือนผมไปกวนอารมณ์พี่มันมาก แถมยังมองผมอย่างท้าทายด้วย

อย่ามาท้ากูนะมึง

"ไอ้ ฟอง"

"สัด!"

ฮ่าๆ

ดูหน้าพี่มันดิ ตลกชะมัด อยากท้าใครไม่ท้า มาท้ากู มึงก็โดยไปสักดอกละกัน ถือว่ากูถูกชะตากับมึงนะ...ไอ้ฟอง

ฮ่าๆ

ผมนั่งหัวเราะท้องขัดท้องแข็งจนมือใหญ่ของอีกคนคว้าม้วนกระดาษที่อยู่ใกล้มือมาตีใส่หัวผมไปที ผมที่กำลังขำอยู่เลยไม่ทันมอง ทำให้โดนมันไปเต็มๆ แต่ผมไม่ยอมหรอก มาตีกันได้ไงวะ

"มึงกล้าดีไงมาตีหัวกูว่ะ!" ผมขึ้นเสียงใส่มันก่อนจะผวาคว้าคอเสื้อนักศึกษามันแล้วกระชากให้อีกคนเข้าหา

"เห้ยๆ"

ป้าบ!

"โอ๊ย!"

ฮ่าๆ

พอผมดึงพี่มันมาได้ก็จัดการฟาดฝ่ามือนิ่มๆของผมลงกบาลพี่มันไปทีเสียงทุ้มนี่ร้องโอ๊ยเลยครับ ก่อนที่มือหนาจะเกาหัวตัวเองปอยๆ พร้อมกับด่าใส่ผมซะน่ากลัว

"เหี้ย!"

แต่กูไม่กลัวว่ะ

"สมน้ำหน้า ฮ่าๆ" ผมขำพี่ฟองอีกครั้งก่อนจะทำเป็นลอยหน้าลอยตาไม่รู้เรื่อง พี่มันก็ดิ้นกระเด่วๆอยู่หน้าเคาน์เตอร์เหมือนเด็กๆ จนเสียงนุ่มของใครบางคนขัดขึ้นกลางวง

"ขอสั่งเครื่องเดิมครับ"

"ครับ...รับอะไรดีครับ น้องเจมส์ ไปนั่งตรงนู้นไป เกะกะ" แหมๆ มาไล่กูนะมึง

เชอะๆ

"น้องเจมส์! น้องเจมส์จริงๆด้วย!"

เห้ย! เสียงนี้!

พรึบ

"เห้ย!" ผมผงะไปข้างหลังทันทีที่มือใหญ่พลิกไหล่ผมให้ไปหาตัวเองที่อยู่ด้านหลัง ผมเลยนิ่งสนิทพร้อมกับปัดมือใหญ่ที่พยายามจะเข้ามาลูบแก้มผมนั้นออก

อย่า! อย่ามาโดนตัวผม อย่าให้มันได้กลิ่นพี่...พี่วิจิร์

พอตั้งสติได้...ผมก็รีบก้มหน้าก้มตาเดินหนีร่างสูงตรงหน้าโดยไม่มีคำทักทายหรือยิ้มทักสักนิด แต่อีกคนก็ยังดื้อที่จะรั้งผมไว้ ทำให้พี่มันรีบคว้ามือผมไว้แล้วดึงกลับเข้าไปหาตัวเองทันที

"น้องเจมส์! อย่าเดินหนีพี่สิ"

"ปล่อย!"

อย่าเพิ่งได้มั้ย ตอนนี่พี่ไม่สมควรจะอยู่ตรงนี่ด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้ผมจะมัวมาคุยกับพี่ไม่ได้หรอก อย่าทำอะไรให้มันเลวร้ายอีกเลย ไม่งั้นผมกับพี่...ตายแน่

"ปล่อยเดี๋ยวนี้!"

"น้องเจมส์" แต่พี่วิจิร์ก็ยังพยายามดึงผมไว้จนตอนนี้ข้อมือผมแดงไปแดงหมด บุคคลที่สามที่ยังคงสงสัยเรื่องระหว่างผมเลยรีบวิ่งมาช่วยแล้วดันอกกว้างให้ออกห่าง

"มึงทำไรวะ ไม่เห็นรึไงว่าน้องมันไม่อยากคุยด้วย" เสียงที่เคยทุ้มกลับมาดุอย่างฉับพลัน ก่อนสายตาผิดหวังจะส่งมาหาผมเต็มๆ

อึก!

ขอโทษ ผมขอโทษ แต่เวลานี้และที่นี่ มันเป็นถิ่นของไอ้ถ่าน ผมไม่อยากให้พี่เป็นอะไรไป เข้าใจผมด้วยเถอะ

"น้องเจมส์ ทำไมล่ะ ยังไม่เลิกโกรธพี่อีกหรอ" เสียงนุ่มที่ดูเศร้านั้นพยายามกัดกร่อนให้หัวใจผมเจ็บ และพยายามสั่งให้ปากตัวเองรีบปฏิเสธออกไปเพื่อให้อีกคนหายเศร้า แต่มันก็ทำไม่ได้ เพียงแค่เสียงดุโหดของใครปากคนที่ผมกลัวจับจิต กำลังเอ่ยทักทายอย่างน่ากลัวพร้อมกับรั้งเอวผมให้เข้าไปสู่อ้อมกอดของตัวเองทันที

"พวกมึงโกรธห่าอะไรกันกูไม่รู้ แต่ที่กูรู้ตอนนี้...แขนเด็กกูแดงเพราะมึง!" สิ้นเสียงโหดที่ไร้ความทะเล้นอย่างที่เคย มือใหญ่ของมันก็คว้าข้อแขนที่แดงก่ำนั้นมาดูเหมือนเป็นห่วงก่อนจิ๊ปากใส่เหมือนกำลังรู้สึกโกรธยังไงยังงั้น

"จิ๊!"

อ๊ะ!

"ไอ่ถ่านๆ กะ กู .."

"คิดจะจีบเด็กคนอื่นรึไง" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้แก้ตัว เสียงโหดก็กดต่ำถามร่างสูงตรงหน้า ไอ้พี่ฟองที่รู้จักอีกคนดีเลยรีบเดินหนีไปด้านข้างแล้วคอยคุมเชิงอยู่ห่างๆ ผมเลยทำได้แค่จิกแขนที่กอดเอวผมไว้แล้วพยายามพูดแทนอีกคน

"ป่าวๆ พี่เขาแค่จำคนผิด แล้ว ละแล้ว ธุ ธุระมึงเสร็จแล้วหรอ ดีๆ งั้นรีบกลับกันเถอะ" ผมตีรวนทุกอย่างทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งที่ผมพูดกลับทำให้ใครอีกคนเลิกคิ้วเรียวเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง

"หืม พี่งั้นหรอ"

ซวยแล้ว!

โอ๊ย! ปากนะปาก พูดคำว่าพี่ไปได้ไงวะ

"ไม่ ไม่ใช่ๆ กู กูหมายถึง..."

"มึงคือไอ้เหี้ยวิจิร์ใช่มั้ย"

อึก!

ตายแน่

"ไม่ๆ ไม่ใช่ๆ กูไม่รู้จักเขานะ" ผมรีบปฏิเสธมันเสียงแข็งก่อนจะพยายามดันหน้าท้องแกร่งให้ถอยห่างออกมา แต่อีกคนที่ผมพยายามปกป้อง กลับต่อว่าผมเสียงอ่อน

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เราเคยเป็นแฟนกันนะ แล้วทำไมเราจะไม่รู้จักกัน"

เหี้ย! สร้างงานให้กูอีกแล้วไงมึง!

"แย่แล้วน้องเอ๊ย" เสียงไอ้พี่ฟองดูอนาถผมมาก ในขณะที่ผมเองก็อึ้งทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว เลยทำได้แค่ภาวนาให้ไอ้บ้าข้างตัวผมนั้น มีอาการหูหนวกฉับพลันทีเถอะ

ซึ่งผมก็คงฝันเฟื่อง

"....." แต่แล้วมันกลับไม่พูดอะไร ทำแค่มองหน้าพี่วิจิร์นิ่งๆเท่านั้น

แล้วผมล่ะ...ควรจะทำยังไงดี

"ไอ้ถ่าน...เรื่องนี้กูอธิบายได้นะ"

แม่ง! อย่ามานิ่งให้น่ากลัวแบบนี้สิวะ ถ้ามึงโกรธก็ด่าออกมา แต่อย่าทำให้กูหลอนแบบนี้

"อธิบายมาสิ" แล้วมันก็เล่นผมจนได้ ผมไม่น่าพูดแบบนั้นเลย นี่ผมมักจะตามอีกคนไม่ทันเสมอเลยใช่มั้ย เพราะถ้าผมอธิบายซึ่งก็คือคำแก้ตัวดีๆนี่เอง แล้วมันก็เท่ากับว่า...ผมจะต้องทำร้ายจิตใจพี่วิจิร์

มึงจะเลวเกินไปแล้ว

"ไอ้ถ่าน...กูขอเถอะ เรากลับกันนะ" ผมไม่อธิบายอะไร แต่เปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น แต่อีกคนกลับชายตามองผมเหมือนไม่สบอารมณ์อยู่มาก ก่อนจะค่อยๆเค้นเสียงดุถามผมช้าๆ และนั่นก็ทำให้ผมเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย จนตอนนี้มือผมสั่นและเริ่มเปียกไปหมด

"กู บอก ให้ อธิบาย ไง"

เอื้อก

ทำไงดี ผมควรจะทำไงดี อีกคนก็ห่วงความรู้สึก แต่อีกคนก็กลัวจะโกรธ

ให้ตายเถอะ...ผม ผมจะไม่ไหวแล้วนะ

ไม่ ไหว แล้ว!

"พี่วิจิร์เป็นแฟนเก่ากู! พอใจรึยัง!" ผมตะโกนใส่ร่างสูงเสียงดังลั่นร้าน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งซบกับเข่าตัวเองอย่างหมดแรง

ปีนี้มันเป็นปีชงของผมรึไง ถึงมีแต่ปัญหาและความซวยอยู่เรื่อย

"แฟนเก่า? หึ!"

ร่างสูงเค้นเสียงในลำคอแค่นั้นก่อนจะก้มตัวลงมาคว้ามือผมที่นั่งซบเข่าตัวเองอยู่ให้ลุกขึ้น แต่ผมกลับงงที่มันไม่อาละวาดใส่ โดยที่มันทำแค่ทิ้งข้อความสุดท้ายให้กับพี่วิจิร์แล้วลากผมออกจากร้านนั้นทันที

"มึงก็แค่แฟนเก่า หัดจำใส่สมองมึงด้วยล่ะ หึ"

ผม ผมขอโทษ...พี่วิจิร์ ผมทำไปทั้งหมดเพื่อปกป้องพี่นะ

"เออ..." พอมาถึงรถผมก็อยากจะขอบคุณมันที่ไม่ทำอะไรพี่วิจิร์ แต่อีกฝ่ายกลับตบพวงมาลัยอย่างเดียวก่อนจะขึ้นเสียงเขียวใส่

"เงียบ! เหี้ยเอ๊ย! ครั้งเดียว...นี่คือครั้งเดียวที่กูจะยอมมึง!!"

ครั้งเดียวที่จะยอมงั้นหรอ

แต่เมื่อกี้...ที่มึงพูด คงไม่มีความหมายอะไรใช่มั้ย แล้วถ้ามันไม่มีความหมาย หัวใจผมจะเต้นแรงแบบนี้ไปได้ยังไงกัน

ตึกตักๆ

แย่แล้ว...คราวนี้ผมต้องแย่ๆ


'มึงก็แค่แฟนเก่า หัดจำใส่สมองมึงด้วย หึ'


บ้าน่า!







+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
140307