ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 07 : วิธีสัญญาของอันธพาล

+น้องเจมส์+

"อ่อ กูคงลืมบอกมึงไปสินะ กูน่ะ...เป็นพวกที่โคตรจะห่วงของของตัวเองเลยว่ะ ยิ่งแม่งมีคนชอบมามอง ตอม ดอม ดม ของของกูเยอะ กูก็ยิ่งชอบตีตราจอง มึงคงเข้าใจนะครับ...น้องเจมส์ของพี่ถ่าน"

!!!

มะ มึง! ไอ้เลว!

"อะ! ไอ้ถ่าน! คิดจะทำอะไร อย่านะเว้ย!"

เหี้.ย!

"งั้นมึงก็ห้ามคุยกับคนอื่นนอกจากกูสิวะ! แม่ง!"

พรึบ!

แล้วมันก็ปล่อยมือผมออกก่อนจะกลับไปนั่งที่ตัวเองอย่างหัวเสีย ผมเองก็อึ้งที่มันพูดเหมือนหวงผมขนาดนั้น เลยทำได้แค่เขยิบตัวให้ห่างออกจากอีกคนก่อนจะคว้าเสื้อตัวเองให้ปิดหน้าอกที่มีรอยแดงทั้งของเก่าและใหม่นั่น

"ตกลงมันเป็นใคร!"

เสียงทะเล้นเริ่มแข็งขึ้นจนผมสะดุ้งตัวเฮือกอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะหันมาหาผมโดยเท้าแขนไว้ที่พวงมาลัยรถ สายตาที่มันจ้องมองนั้นทำให้รู้สึกเป็นรองมันทันที แต่มันจะอยากรู้ไปทำไม...ผมก็แค่เบ้คนหนึ่งที่มันอยากจะใช้

"กูถามไม่ได้ยินรึไง รึอยากให้กูทำห๊ะ!!"

"เห้ยๆ อย่า!" ผมรีบยกเท้ากับมือยันหน้าอกกับท้องอีกคนไว้ทันที เมื่อมันทำท่าจะถลาใส่ผมอีกครั้ง

ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่ไอ้เหี้ยถ่านนี่...ไม่ต้องเอาน้ำแข็งทั้งขั้วโลกมาลูบเลยหรอวะ

แม่ง! กูว่าเอามาสาดมันยังไม่หายบ้าเลยเถอะ

แต่เวลามันโกรธแบบนี้...น่ากลัวกว่าตอนที่มันทำสีหน้าทะเล้นใส่อีก

ผมไม่ชอบเลยให้ตายสิ

"ก็แค่รุ่นพี่ มึงจะอยากรู้อะไรนักวะ" รุ่นพี่ที่กูเองก็ไม่อยากนึกถึงเหมือนกัน แล้วมึงจะมาคาดคั้นอะไรจากกูนักหนา

"แล้วทำไมมึงต้องพูดเพราะๆกับมัน" มันยังคงถามเอาเป็นเอาตายจนน่ารำคาญ แต่ผมก็จำใจที่ต้องตอบ เพราะผมเองก็เลี่ยงที่จะโดนมันเขมือบเหมือนกัน

"ก็เขาเป็นพี่ มึงจะให้กูพูดหยาบๆกับเขารึไง"

"สัด! กูก็เป็นพี่มึง! แต่เหี้ยแม่งพ่นมหาสัตว์ใส่หน้ากูอยู่นั่นแหละ!"

น้ำเสียงเข้มนั้นตวาดใส่ผมซะดังลั่นรถก่อนจะตบพวงมาลัยตรงหน้าอย่างแรงไปที ผมนี่ตัวแข็งไปแล้วครับ ก่อนที่มันจะตวัดตาดุใส่ผมอีก

"อย่าให้กูเจอพี่วิจิร์ของมึงนะ พ่อจะล่อให้หายหมั่นไส้เลยสัด!"

!!!

"มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย! อันธพาลใส่คนอื่นไปทั่ว!" ใจผมเต้นแรงยังไงไม่รู้ พอได้ยินประโยคเย็นแบบนั้น ถึงใจก็รู้ว่าโอกาสที่จะเจอมันมีน้อย แต่ถ้ามันเจอพี่วิจิร์จริงๆล่ะ...ผมจะทำยังไง

"ทำไม! หึๆ นี่น้องเจมส์ปกป้องมันหรอครับ" ตอนแรกมันตวาดผมกลับ แต่สุดท้ายก็เค้นเสียงทะเล้นใส่ผมแบบเดิม ผมเลยรีบส่ายหน้าเป็นพันละวันจนอีกคนแสยะยิ้มใส่

"ก็ดี เพราะถ้ามึงปกป้องมัน...พี่ถ่านแม่งก็ยิ่งคันตีน น้องเจมส์ของพี่ถ่านคงเข้าใจนะครับ" มันเน้นเสียงตรงคำว่าคันตีนจนขนหัวผมลุกซู่ทันที ผมเลยรีบปฏิเสธอีกครั้ง

"กูไม่ปกป้อง แต่กูแค่ไม่ชอบให้ใครโดนลูกหลงเพราะกู"

ยิ่งพี่วิจิร์....ยิ่งไม่ชอบ

"หึๆ ถ้ามึงไม่ชอบก็อย่าคุยกับคนอื่น....แค่นี้มึงคงเข้าใจพี่ถ่านนะครับ" คิ้วเรียวดกยกถาม ผมเลยรีบพยักหน้ารับก่อนที่มันจะเอื้อมตัวมาคว้าเอาผมให้เข้าไปใกล้ จนปลายจมูกผมแตะกับจมูกมันเบาๆ แต่ผมก็พยายามดันมันออกพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนี

"เวลาสัญญาหรือรับปากกับพี่ถ่าน น้องเจมส์ต้องจูบปากกูสิครับ"

"ห๊ะ! ทฤษฏีบ้านพ่องมึงรึไง! สัญญาต้องจูบปากเนี่ย"

แม่ง! งี้ไม่เล่นสัญญากับกูทั้งวันเลยรึไง! อย่าคิดว่ากูโง่นะเว้ย!

ผมร้องเสียงหลงก่อนจะหันขวับไปทางมันในทันที มันเองพอฟังสิ่งที่ผมด่าก็ยิ้มชอบอกชอบใจก่อนจะเลิกคิ้วใส่อีกครั้งเหมือนรอให้ผมทำโดยที่ไม่ใส่ใจกับคำด่าเลยสักนิด

หน้าด้าน!

จุ๊บ!

"สัญญา!" แต่ผมก็ทนสายตาเจ้าเล่ห์นั้นไม่ไหวเลยจำใจต้องกดริมฝีปากใส่อีกคนเร็วๆก่อนจะหันหน้าหนีเมื่อรู้สึกเขินอีกคน แต่พอผมหันหน้าหนี มันก็กดจมูกลงบนแก้มผมแรงๆทันทีเหมือนกัน

"มึงนี่น่ารักเหี้ยๆเลยครับ พี่ถ่านโคตรชอบอะ"

อื่ย!

สักวันเถอะมึง! กูจะเล่นมึงบ้าง

"ปล่อยได้แล้ว!" แต่ตอนนี้มันไม่ใช่วันของผม ผมก็ยังไม่กล้าสู้มัน เลยทำได้แค่ฝึดฟัดใส่จนอีกคนก้มลงมาหอมแก้มผมซ้ำๆอีกหลายรอบ แต่พอผมหนีมันก็ไล่ๆหอมลงมาที่ซอกคอผมทันที

"อะไรของมึงเนี่ย! จะอะไรกับกูนักหนาวะ!"

ไม่เฉือนเนื้อกูไปกินเลยล่ะ!

"อยู่นิ่งๆ กูจะเอากลิ่นมันออกให้หมด"

วะ ว่าอะไรนะ!

"มึงพูดอะไร กลิ่นอะไร" เสียงผมแหบทันทีที่มันพูดแบบนั้น ก่อนที่มันจะเหลือบตาขึ้นมองผมเล็กน้อยเหมือนกับรู้ว่าผมปิดบังอะไรไว้แล้วค่อยๆกลับไปหอมที่หน้าอกผมใหม่

หรือว่า...มันรู้ว่าพี่วิจิร์กับผมเรากอดกัน แต่นั่นมันเป็นแค่อุบัติเหตุนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ

บ้าเอ๊ย! นี่ผมโกหกมันไม่ได้เลยรึไง!

ไม่นานพอร่างกำยำกดจูบและเนื้อผิวผมจนหนำใจก็ค่อยถอนจมูกและริมฝีปากตัวเองออก โดยที่ผมก็ทำได้แค่นั่งหน้าแดงรอให้มันทำเสร็จ แต่แล้วมันก็เอาหน้ามาซะใกล้ก่อนจะจับคางผมให้มองหน้าตัวเองไว้มั่น แล้วค่อยๆเค้นเสียงเย็นใส่ผมอีกครั้ง

"อย่าให้กูได้กลิ่นมันอีก เพราะถ้ากูได้กลิ่น...มันจะไม่จบแค่นี้แน่"

สภาพนี้...ยิ่งกว่านักโทษอีก

แล้วแบบนี้....ผมจะต้องทนอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่

"ทำหน้าอย่างกับตูด ทั้งหัวหน้าและรองหัวหน้าเลยวะ พวกมึงเป็นไรกันวะ" ไอ้พีชนั่งเท้าคางมองผมกับไปเฮียร์สลับไปสลับมาเหมือนไม่เข้าใจโลก ผมเลยเหล่มองมันในขณะที่มันเองก็เหล่มามองผม

"เห้อ..."

แถมยังถอนหายใจออกมาพร้อมกันอีกอะ

กูเข้าใจมึงนะไอ้เฮียร์เพื่อนเลิฟ

"ถอนหายใจเสร็จก็หันมาบอกกูด้วยกูอยากรู้" ไอ้นี่ก็นะ สอดรู้สอดเห็นดีจริงๆ

"ขอสักเรื่องได้ปะไอ้พีช ที่มึงจะไม่รู้น่ะ"

"ไม่ได้ว่ะ" ดูมันๆ ตอบได้หน้าตาเฉยมาก นี่กูกำลังด่ามึงว่าเสือกอยู่นะไอ้หอกพีช!

ซื่ออีกเพื่อนกู

"ไปไกลๆตีนกูไปปะ เหม็นขี้หน้ามึงสัดๆ" แต่คราวนี้ไอ้เฮียร์มันเป็นคนพูดครับ ทุกคนก็อึ้งไปแบบ...เหี้ย! ของมันขึ้น!

"ไปก็ได้..."

แล้วมันก็เดินออกจากโต๊ะที่กลุ่มพวกเราสิงอยู่ทันทีเลยครับ

ไปง่ายจังวะ ทีกูไล่นี่ต้องกวนตีนกูก่อน แต่ถึงจะกวนตีนแล้วก็ยังเสือกไม่ไปอีก

ลำเอียงว่ะ

แล้วคนอื่นๆพอเห็นว่าไอ้เฮียร์เริ่มอารมณ์ไม่ดี ต่างก็รีบแยกย้ายหายไปคนละทิศคนละทาง ผมเลยหันไปถามไอ้เฮียร์เพื่อไขความอยากรู้ที่คลั่งอยู่ในสมอง

"ทะเลาะกันอีกแล้วรึไง"

อย่างมึงมีสิ่งเดียวที่จะเครียดก็คือ...เรื่องไอ้ฝุ่น

"ดูท่า...มันคงจะเลิกกับกูแน่"

เห้ยๆ

"อย่าบอกนะเว้ย ว่าเมื่อวานมึงทำอะไรมันน่ะ ซวย ซวยๆ ซวยแล้วมึงเอ๊ย!" คราวนี้ได้ตายยกแก๊งแน่มึง

ป้าบ!

"เหี้ย! ตบหัวกูไมวะ!"

"ตบให้กับความโง่บวกหื่นของมึงไง! สัดนี่! เคลียร์เองเว้ย กูไม่สนมึงแล้ว" เพราะกูต้องรีบหาข้อแก้ตัวกับไอ้เลวนั่นก่อน ไม่งั้นได้ตายอย่างเขียดแน่

ผมตบมันเสร็จก็ฟุบลงกับโต๊ะเลยครับ เครียดขึ้นสมองแล้วตอนนี้ เมื่อเช้ามันยังสั่งให้ผมเฝ้าน้องมันดีๆอย่าให้มันมีแม้แต่รอย แต่ไอ้นี่กลับทำรอยที่ไอ้เตี้ยตั้งแต่เมื่อคืน แล้วแบบนี้...นรกก็อยู่แค่เอื้อมสิวะ

"โอ๊ย! เครียดๆ เครียดเว้ย!!"

ผมทึ้งหัวตัวเองใหญ่ จนไอ้เพื่อนบ้าข้างๆมันลุกขึ้นหนีผมผมเลยตวัดตาไปค้อนมันก่อนที่จะมีรุ่นน้องมอห้าวิ่งกระหืดกระหอบมาทางเรา ร่างสูงเลยมีโอกาสที่จะหนีการถูกด่าจากผม

ไวนักนะมึง!

"มึงมีไร" พอไอ้เฮียร์ถาม ร่างเพรียวก็ขาทรุดฮวบลงกับพื้นทันทีก่อนจะค่อยๆเล่าข่าวที่เพิ่งได้มา

"ฮะ แฮ่กๆคะ คือว่า อืม..."

"ถ้ามึงจะพูดแบบนี้มึงก็หอบซะให้ตายไปเลย! แม่ง! กว่าจะพูดได้แต่ละคำ กูไม่ต้องรอยันลูกบวชเลยเรอะ!"

ทำไมมันนี้มันมีแต่คนไม่ได้เรื่องวะ!

"ไอ้เจมส์! มึงจะอารมณ์เสียไรนักหนาวะ มึง...เล่าต่อดิ๊" มันหันมาดุผมก่อนจะสั่งให้มันเล่าต่อไอ้เด็กนั่นเลยรีบกลืนน้ำลายที่แห้งพรากลงคอแล้วเล่าต่อ

"คะ คือว่า เมื่อกี้พี่ของเพื่อนที่อยู่ในชมรมดนตรี ที่เป็นเพื่อนกับเพื่อนที่อยู่ในชมรมดนตรีเหมือนกัน มาเล่าให้เพื่อนที่เป็นเพื่อนร่วมห้องกับผมฟัง แล้วเพื่อน!...."

"เหี้ย! มึงจะเพื่อนอีกหลายเพื่อนมั้ยสัด! ถ้ามึงยังจะเพื่อนอีก กูจะลากเพื่อนมึงทั้งเพื่อนของเพื่อนมึงทั้งหมดมากระทืบให้ตายๆไปซะ มึงจะได้มีเพื่อนคนเดียว! สัด! กูงงเว้ย!"

เหี้ยนี้ก็ลีลาซะ มึงจะพูดต้นกำเนิดของข่าวทำไมวะ มึงก็แค่เล่าสิ่งที่จำเป็นอย่างเดียวไม่ได้รึไง ถึงมาเล่าให้กูประสาทเสียเนี่ย!

"พอๆ มึงจะโมโหไปทำไมเจมส์ แล้วไหนมึงก็เล่าแต่สิ่งที่กูควรจะรู้สิ สั้นๆ เข้าใจมั้ย"

เออ! บอกมันให้พูดเร็วๆด้วย ก่อนที่กูจะขึ้นอีก

"คะ ครับ คือว่า...พี่ฝุ่นกำลังไปจะจีบเด็กที่ชมรมดนตรีครับ"

เออ! ก็แค่เนี้ย!

อ่าวเห้ย! มึง! ไอ้สัดฝุ่น! มึงทำบ้าไรเนี่ย

"ผง ฝุ่น!"

"จะไปไหน!" ผมรีบผวากระโดดเจ้าเกาะร่างสูงใหญ่ก่อนจะลากมันกลับมานั่ง เมื่อเห็นอีกคนทำท่าจะวิ่งไปหาไอ้ต้นเรื่อง แต่เพียงแค่มันสะบัดมือ ผมก็ปลิวว่อนยังกับใบไม้ที่เหี่ยวแห้ง

"อย่ามาห้ามกู!"

"ไอ้บ้า! กูไม่ห้ามมึงก็ฆ่าไอ้เตี้ยนั่นดิ! ใจเย็นดิวะ" ไอ้นี่ก็ก่อเรื่องจริงเว้ย มึงอยู่เฉยๆทำตัวน่ารักๆไม่ได้รึไง เกรงใจกูหน่อยสิวะ ทั้งกันทั้งปกป้องนี่กูเหนื่อยนะเว้ย

"ปล่อย" แต่มันก็ยังลากเสียงเย็นใส่ผม ซึ่งผมก็ยังจับแขนมันไว้แน่น มันเลยสั่งไอ้เด็กเวรที่คาบข่าวมาบอกให้มาจับตัวผมไว้

"มึง...จับไอ้เจมส์ไว้ดิ๊"

"หยุดเลยนะมึง! เข้ามามึงโดนแน่" เอาสิวะ กูไม่มีทางให้มึงไปจัดการไอ้ฝุ่นแน่ เพราะถ้ามึงทำ....กูนี่แหละที่จะตายเอา

"ถ้ามึงไม่จับ...กู เอา มึง ตาย แน่"

เหี้ย! มึงขู่งี้มันก็กลัวมึงสิวะ!

"ไอ้เฮียร์! อย่าไปนะเว้ย! ไอ้สัดนี่! ปล่อยกูสิวะ" เพียงแค่มันกดเสียงต่ำ ไอ้นั่นก็วิ่งมาล็อกผมทันที ทำให้ผมต้องปล่อยมันไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวที่ผมหันไปด่าไอ้คนที่จับผมอยู่ ไอ้เฮียร์ที่เคยอยู่ตรงหน้า ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

คำเดียว...ตายแน่มึงไอ้ฝุ่น

"มันไปแล้ว! ปล่อยสิวะ!"

ล็อกซะแน่นเลยมึง กูเจ็บนะเว้ย

พอผมด่าเข้าให้มันก็ยอมปล่อยง่ายๆ แต่พอปล่อยมันก็วิ่งแจ้นไปไกลเลยครับ สงสัยมันจะรู้ว่าผมจะต้องหันมาจัดกานมัน นี่กะจะเตะสักป้าบก็ไม่ทัน เลยต้องวิ่งตามหาไอ้ตัวดีให้จ้าระหวั่น

หายไปไหนแล้ววะ

มาถึงชมรมดนตรีผมก็ไม่เจอหัวเทาๆกวนตีนๆของมันแล้วครับ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แถมใจมันก็สั่นอย่างกับเจ้าเข้า กลัวว่าไอ้เตี้ยจะเป็นไรไปแล้วไอ้อันธพาลจะฆ่าผมเอา

"อาเฮียจะฆ่ามันตายมั้ยวะ"

"ไม่แน่ว่ะ สงสัยจะโกรธมาก เล่นทำหน้าโหดซะขนาดนั้น"

แล้วเสียงรุ่นน้องที่ผมจำได้ว่าเป็นเด็กในชมรมฟุตบอลก็ดังกระแทกเข้าสู่โสตประสาท พอได้ยินแบบนั้นผมก็ลากตัวมันมาเค้นหาที่ที่ไอ้เฮียร์อยู่ตอนนี้ แต่พอมันเห็นผม...มันกลับหน้าแดงใส่เฉยเลย

"พี่เจมส์"

สัด! ตัวยังควายแต่เสียงนี่หวานเชียวนะมึง

"ไอ้เฮียร์อยู่ไหน" ผมถามแต่มันก็เอาแต่ยิ้มแผ่ให้ เล่นเอาผมคันตีนยิบๆเลยครับ

"ได้ยินกูพูดมั้ย! ไอ้เฮียร์อยู่ไหน!"

"พี่เจมส์ทานข้าวยังครับ...ไปกินข้าวกับผมมั้ย" มันไม่ว่าเปล่า แต่ดันคว้ามือผมที่กระชากคอเสื้อมันอยู่มากุมซะแน่น แค่นั้นก็ปี๊ดปรอทแตกแล้วครับ จับทุ่มซะนี่!

ผลั้วะ

"แตะอั๋งกูหรอสัด! เคยตายมั้ยห๊ะ!"

ผมจัดการฟาดสันมือหนักๆเข้าที่ต้นคอมันก่อนจะเพิ่มกำปั้นล้วนๆเข้าที่เอวใหญ่อีกที

อุก!

"หึ! เป็นไงล่ะมึง!"

"เจ็บ..."

มันบ่นคำสั้นๆด้วยน้ำเสียงสั่นๆก่อนจะทรุดลงไปกับพื้น เพื่อนมันเลยรีบวิ่งเข้ามาพยุงหนีผมอย่างไวก่อนที่จะเจอผมเตะเสยอีกครั้ง

"พอแล้วๆ พอแล้วพี่"

"บอกกูมา! ไอ้เฮียร์อยู่ไหน!"

"อยู่ อยู่ชมรมครับ!"

"เออ! ก็แค่เนี้ยะ แม่ง ลีลาอยู่ได้" ผมทำท่าจะฟาดหลังมือใส่มันอีกครั้งจนพวกมันต่างผงะกันไปเป็นแทบๆ ก่อนจะพารีบวิ่งหนีผมไปคนละทาง

สมน้ำหน้า

อ่าวเห้ย! กูลืมไอ้ฝุ่น

ผมลืมมันไปได้ไงเนี่ย

คราวนี้ติดจรวดที่ส้นเท้าแล้วครับ วิ่งอย่างไว แต่พอไปถึงผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ก็เพราะว่ามันเงียบจนน่าสงสัย

หรือว่ามัน!

ตอนนี้ไม่คิดแผนอะไรให้รกหัวแล้วครับ ผมรีบสาวเท้าไปที่ประตูชมรมก่อนจะเห็นคนอยู่ในนั้นแวบๆ แค่นั้นใจผมก็ร่วงลงพื้นแล้วครับ สมองเลยสั่งให้มือรีบตบประตูเรียกพวกมันอย่างไว

ปังๆ

อย่าคิดสั้นนะเว้ยมึง!

"ไอ้เฮียร์ๆๆ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะเว้ย!" ผมรั่วเคาะเรียกพวกมันจนเจ็บมือไปหมดแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆตอบกลับ นั่นก็ยิ่งทำให้ใจผมเสียเข้าไปใหญ่ เลยยิ่งเคาะเข้าไปอีก

ปังๆๆ

"ได้ยินกูมั้ยวะ! กูบอกให้เปิด! มึงกำลังทำเหี้.ยไรเนี่ย!"

ทำไรกันวะ!

มือผมเริ่มสั่นสะท้านก่อนจะรีบคิดว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อก่อนที่ไอ้เฮียร์มันจะทำอะไรฝุ่น แล้วสมองผมก็แวบสิ่งที่อยู่เหนือบนคานประตูนั่น ผมเลยรีบเอื้อมมือขึ้นไปแล้วหยิบกุญแจสำรองมาทันที

แก๊ก!

อึก!

ไอ้เฮียร์!

เพียงแค่ผมเปิดประตูเข้ามาก็พบไอ้เตี้ยนั่งหมดแรงอยู่ที่พื้นโดยที่มือทั้งสองข้างพยายามจะจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ ก่อนมันจะพยายามลุกขึ้นยืนแล้วเอาแต่หลบตาผมจนน่าหงุดหงิด

แต่นั่นมัน...รอยคิสมาร์ก!

มึง...ไอ้เพื่อนมหาบรรลัย มึงทำกูซวยอีกแล้ว

"มีไรไอ้เจมส์" เสียงทุ้มที่ดูแหบเล็กน้อยถามผมก่อนจะเอาร่างสูงใหญ่ของตัวเองมาบังตัวเล็กตรงหน้าจนมิดเหมือนหวงอีกคนถ้าผมจะได้เห็นสิ่งที่มันโหยหา แต่ผมก็พยายามจะชะเง้อดูส่วนอื่นที่อาจจะมีรอยตรงอื่นด้วย แต่กลับถูกมือใหญ่จับหัวผมให้กลับมาอยู่ที่เดิม

"กูถามว่ามึงมีอะไรกับกู" เสียงมันเริ่มเขียวขึ้นแล้ว

"แล้วมึงกำลังทำไรอยู่วะสัด ทำแบบนี้เดี๋ยวมึงก็เจอดีหรอก"

"อะไรของมึงวะ" ไอ้เฮียร์ทำหน้างงเมื่อผมพูดแบบนั้น ผมเลยได้โอกาสเดินไปลากอีกคนออกมาจากที่นั่น แต่ก็ถูกอีกคนขวางไว้ทัน จนผมอยากจะจับมันมัดแล้วขังลืมสักสามชั่วโคตร

"มึงจะพามันไปไหน"

"พาไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีมึง ไอ้เฮียร์...กูขอร้องเถอะว่ะ มึงเลิกเกมส์บ้าๆนี่ซะ ก่อนคนที่จะเสียใจจะไม่ใช่แค่มัน" ผมบอกมันจากใจโดยที่ผมเองก็รู้อยู่เต็มอก ว่ามันไม่มีทางที่จะเลิกแน่ แต่ถ้ายังดันทุรังต่อไป พี่ชายมันเอามันตายแน่

"เรื่องนี้มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้เจมส์"

"มึงนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ ถอนตัวออกมาซะไอ้เฮียร์...กูขอเตือน มึงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเล่นอยู่กับใคร กูรู้ว่ามึงไม่กลัว แต่กูว่าคราวนี้มึงควรจะกลัวได้แล้ว"

เพราะคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด...มันยิ่งกว่าอันธพาลอย่างพวกเราอีก

เพราะมันคืออันธพาลตัวจริง

ร่างสูงตรงหน้าคงจะสงสัยในสิ่งที่ผมพูดออกไป ผมเลยรีบพาไอ้ฝุ่นออกมาครั้งจนมาหลบอยู่ที่สระว่ายน้ำของโรงเรียนได้

ผมเสียใจที่ขัดความสุขของมันนะ แต่ผมไม่สามารถบอกความจริงได้หมดทุกอย่าง เพราะผมรู้ว่ามันจะบ้าโหล่ไปเผชิญหน้ากับไอ้ถ่านเพื่อที่จะได้ไอ้ฝุ่นมาแน่

แต่มึงข่วยเข้าใจกูด้วยเถอะ...กูไม่อยากเห็นเพื่อนตัวเองเป็นอะไรไป ทั้งๆที่กูรู้ทุกอย่าง แต่ก็ทำได้แค่มอง

เหี้ย!! กูจะเป็นบ้าแล้วนะเว้ย!

ผมเลยวิ่งตะโกนอย่างกับคนบ้ารอบสระน้ำอยู่หลายรอบ แถมยังด่าถึงไอ้ตัวต้นเหตุอีกนับร้อย เพื่อระบายที่กำลังอัดอยุ่ข้างในให้มันลดลง แต่มันก็ยังกักเก็บอยู่ข้างในจนผมอยากจะร้องไห้ดังๆสักร้านครั้ง

"โอ๊ย! กูจะไม่ไหวแล้วเว้ย...ทำไมต้องเป็นกูวะ!!! กูเกลียดมึง! ไอ้เหี้.ย!!"

กูไม่ไหวแล้วนะเว้ย! ขอเถอะ ขอให้กูอยู่อย่างสงบๆบ้างที่ไม่ต้องมีมึงหรือใครมาทำให้กูเป็นบ้าแบบนี้

พอวิ่งจนรู้สึกเหนื่อยผมก็ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ก่อนจะหอบเหนื่อยถี่พร้อมกับมีเหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าไปหมด แต่แล้วอีกคนที่ผมเพิ่งลากมาก็ค่อยๆเดินมาหามันก่อนจะล้มตัวลงนั่นข้างๆ

"ที่พวกมึงพูดกัน....หมายความว่าไงวะ"

มันถามเสียงเบา แต่ผมก็สามารถจับได้ว่ามันเองก็เครียดไม่น้อยในสิ่งที่ผมพูดออกไป ผมเองก็ช่างใจที่จะตอบเพราะผมไม่รู้ว่าคนอย่างมันคิดยังไงกับเพื่อนผม ถ้ามันแค่หลงอย่างที่ผมคิดผมก็ยังไหว แต่ถ้ามันรัก...อันนี้สิที่ผมไม่ไหว

"......."

ผมไม่รู้ว่าตัวเองคิดนานขนาดไหน อีกคนถึงเอาแต่มองหน้าผมเหมือนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ผมเลยค่อยๆเรียกพลังของตัวเองกลับมาแล้วหันไปพูดกับมันอย่างจริงจัง ในแบบที่ทุกอย่างควรจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่ต้น

"มึงน่ะ ออกมาให้ห่างๆจากไอ้เฮียร์ซะ กูขอเตือน"

"อะไรนะ!" อยู่ๆมันก็ขึ้นเสียงใส่ผมเหมือนตกใจในสิ่งที่ผมเตือน ผมเลยต้องจำใจอธิบายให้มันฟังอย่างใจเย็น

"เรื่องนี้มันซับซ้อน มึงตามพวกมันไม่ทันหรอก"

"หมายความว่าไงวะ ทำไมถึงไม่พูดออกมาให้มันเคลียร์ไปเลย"

กูก็อยาก...แต่มันทำไม่ได้ เพราะกูรู้ไง ว่าพี่มึงไม่อยากจะทำให้ชีวิตของมึงมาเสี่ยงกับคนอย่างพวกกู ถึงต้องอยู่อย่างเงาค่อยปกป้องมึงอยู่ห่างๆ โดยที่มีกูเป็นตัวเชื่อม

"ไอ้ฝุ่น เรื่องนี้มันเลยเถิดมากแล้วเถอะ กูพูดไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด มีอยู่ทางเดียว...อย่าเผลอไปรักไอ้เฮียร์ ไม่งั้น...ทุกคนซวยแน่"

แล้วดวงตากลมโตของมันก็เบิกกว้างทันที ก่อนจะปฏิเสธผมซะเสียงสูง แต่นั่นเริ่มทำให้ผมมั่นใจในสิ่งที่ผมคิด

"กูไม่ได้รักมันนะ!"

มึง รัก มัน

"กูเชื่อตายแหละ! แล้วที่คอมึงนั่นคือมดทั้งรังกัดรึไง"

ผมด่ามันด้วยอารมณ์คุกรุ่นก่อนที่มือเล็กของอีกคนก็แทบจะตะครุบคอตัวเองไม่ทัน โดยที่แก้มใสทั้งสองข้างเริ่มขึ้นสี

"หึๆ หึ หลงใบหน้าเทพบุตรมันไปแล้วใช่มั้ยละ มันก็แน่อยู่แล้ว...ก็มันเล่มทุ้มทั้งตัวขนาดนั้น"

นั่นสินะ...มัวแต่หวังไม่ให้มึงรัก ทั้งๆที่ความจริงแล้ว มึงรักมันจนหัวใจที่อ่อนแอของมึงยอมทุกอย่างให้อีกคนได้เข้ามาวุ่นวายโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวสักนิด

ความรักนี่...มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

มันคงเหมือนกับตอนที่...ผมยอมทุกอย่างให้พี่เขา

พี่วิจิร์

แล้วมึงล่ะไอ้ถ่าน...กูยอมมึงเพราะกลัวจริงๆใช่มั้ย ไม่ใช่แบบที่น้องมึงกำลังเป็น

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

140301

อยากถามว่า เรื่องนี้คำหยาบมากไปมั้ย ตอนนี้ไรท์ลดลงเยอะมาก ประมาณว่า กลัวมันจะเยอะไปแล้วจะดูไม่น่าอ่าน บอกด้วยนะ เพราะไรท์เคยอ่านฟิคที่คำหยาบมากเกินไปแล้วมันดูปวดหัว