ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 01 : หมายเลข 7 ทาส หมายเลข 8

 

 

 

 

 

7

 

มันคือเลข 7

 

"โชคดีวะเพื่อน"

 

"ไม่เป็นไรหรอกมึง เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"

 

"เทอมเดียว ไม่ตายหรอกมึง"

 

"สู้ๆ กูเชื่อว่ามึงทำได้"

 

พวกมึงเป็นเพื่อนที่ดีมาก...จริงๆ

 

สงสัยกันใช่ไหมล่ะ ว่าทำไมทุกคนถึงอวยพรผมแบบนั้น ก็มันเป็นเพราะว่าเลขเจ็ดมันต่อท้ายด้วยเลขแปดไง

 

เลขแปด...เลขมหันตภัยของห้องมอหกทับหนึ่ง

 

ห้องมอหกทับหนึ่งของโรงเรียนนี้เป็นห้องคิงครับ เป็นห้องเด็กหัวกระทิที่นักเรียนที่ได้จบจากห้องนี้ไปต้องมีอนาคตที่สดใสแน่นอน แล้วยิ่งเป็นที่หนึ่งของห้อง...คุณก็คาดไว้ได้เลยว่าคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศนี้ต้องเป็นมัน นักเรียนการเรียนดีเด่นของปี 2013

 

นายเฮียร์...ไอ้เหี้.ยของโรงเรียน และพ่วงด้วยเจ้าของโต๊ะหมายเลขแปด

 

นี่ไงคือสิ่งที่ทุกคนกำลังอวยพรให้ผม เพราะไอ้บ้านี้มันเป็นอันตพาลหลังห้อง ถึงความประพฤติมันจะติดลบอินฟินิตตี้แต่สมองมันก็ดีที่สุดเหมือนกัน โรงเรียนเลยอนุโลมให้มันเรียนต่อจนจบ ก็ไม่รู้เพราะพ่อมันยัดเงินให้โรงเรียนหรือสมองมันกันแน่ที่ทำให้มันลอยหน้าอยู่ได้

 

ห้องมอสี่ ห้า หก ทับหนึ่งนี้เป็นห้องนักเรียนเก่ง เลยมีการแย่งโต๊ะนั่งหน้ากัน จึงทำให้มันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ทุกคนต้องจับฉลากที่นั่งซึ่งมันจะยกเว้นโต๊ะหมายเลยแปด ที่นั่งหลังห้องสุดติดหน้าต่าง...ทำเลสวย บรรยากาศดี แต่ดันมีตัวเหี้.ยๆอย่างมันนั่งอยู่ ดังนั้นคนที่นั่งหน้ามันซึ่งก็คือหมายเลขเจ็ด(ตัวผมเอง)จะเป็นคนที่ซวยที่สุดในโลกตลอดเทอมหนึ่งการศึกษา

 

แล้วอย่างนี้...ผมจะรอดไหม

 

ผมหันไปมองโต๊ะของผมที่ต้องไปนั่งด้วยสายตาเว้าวอนสุดฤทธิ์ ถึงเจ้าของหมายเลขแปดจะยังไม่เสด็จมา แต่รังสีอำมหิตของมันก็ยังแผ่มาถึงได้

 

ผมถึงต้องมานั่งเครียดแบบนี้

 

กระโดดตึกตายตอนนี้...ทันมะ

 

"เอาหน่าฝุ่น...ถึงเวลามึงก็ร้องดังๆเข้าไว้" 

 

"ทำไม มึงจะรีบเข้ามาช่วยกูหรอ" กูรักมึงจริงๆวะไอ้เป๋า

 

"ป่าว...กูจะรีบวิ่งไปฟ้องอาจารย์ให้"

 

อืม...เลวจริงเพื่อนกู

 

ผมเลยผลักมันให้หลบออกก่อนจะเดินคอตกไปนั่งที่โต๊ะ แต่พอผมนั่งได้เท่านั้นแหละ...ก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน

 

เออ กูรู้ว่าเป็นกูเองที่รับชะตากรรมของเทอมนี้ ไม่ต้องตอกย้ำขนาดนั้นก็ได้มั้ง

 

ผมจัดการเตรียมปากกาหนึ่งแท่งขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ เพื่อรอเรียนคาบแรกของช่วงเช้า แต่ยังที่ปากกาผมจะไม่โดนพื้นโต๊ะ เสียงครืดของประตูเลื่อนก็ถูกเปิดโดนเท้าอย่างดัง ทุกคนในห้องพร้อมใจกันหันไปมอง แล้วมันก็เป็นไปตามคาด

 

ไอ้เฮียร์...ไอ้เหี้.ย(เสียงมันคลายกันครับ ผมเลยตั้งเป็นคำสร้อยให้มัน)

 

ตาเรียวคมกวาดตามองทั่วห้องจนทุกคนสะดุ้งตกใจกันหลายเฮือก แล้วสุดท้ายสายตานั้นก็มาหยุดที่ผม...ก่อนรอยยิ้มปีศาจจะปรากฏ

 

เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย

 

แล้วขายาวก็สาวก้าวเข้ามาใกล้ก่อนจะหยุดอยู่ข้างตัวผม แค่เพียงหางตาผมก็เห็นขายเสื้อที่หลุดออกมานอกกางเกง โดยดูก็รู้ว่าจงใจไม่ใส่ทับใน เพราะชายเสื้อมันเรียบสวยเนียนกิ๊กจนน่าอิจฉา แถมมาโรงเรียนไม่เอากระเป๋ามาเรียนด้วย มันคงจดในอากาศมั้งครับ แล้วอย่างนี้มันจะเรียนเก่งได้ไง มึงยัดเงินแน่ ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองมันเล็กน้อยแล้วหันหนีไปที่อื่น แต่มันคงไปกวนต่อมเลวมันทำให้มือใหญ่ตบลงบนโต๊ะผมอย่างแรง

 

ปัง!!!

 

ผมสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปมองมันควับ แล้วรอยยิ้มนั้นก็กลับมาอีก

 

"มึงคือคนโชคดีสำหรับเทอมนี้ใช่มะ"

 

โชคดีบ้านพ่องมึงสิ

 

"....." ผมไม่ตอบอะไรมัน แล้วทำเป็นไม่สนใจมันด้วย แต่มันก็แค่มองเฉยๆแล้วเดินกลับไปนั่งโต๊ะของมัน...ด้านหลังของผม

 

แค่นั้นผมก็เสียวสันหลังวาบ ถึงจะพยายามข่มใจบอกกับตัวเองว่าไม่กลัวมัน แต่มันคงเป็นการหลอกจริงๆ เพราะตอนนี้ตัวผมเริ่มสั่นแล้ว

 

คนอะไรวะ...แค่สายตาที่มองก็แทบทำให้คนฉี่แตก

 

คนหรือปีศาจ

 

"ไอ้เตี้ย...กูหิวน้ำ"

 

เอื้อก...

 

อยู่ๆเสียงทุ้มก็พูดขึ้นมาลอยๆ เหมือนไม่เจาะจงว่าใครเตี้ย แต่เท้าใหญ่ที่เตะเก้าอี้ผมดังปึกๆนี่เป็นการบ่งบอกแน่ชัดแล้วว่ามันสั่งใคร

 

หึ...คิดว่าคนอย่างกูจะทำให้งั้นสิ

 

ผมแกล้งเหม่อลอยไม่รู้เรื่องอะไร อีกคนก็เริ่มเตะแรงขึ้นเรื่อยๆ จนครั้งสุดท้ายมันถีบเก้าอี้ผมอย่างแรง ทำให้ท้องผมกระแทกกับขอบโต๊ะอย่างจัง มันเล่นเอาจุกจนน้ำตาแทบไหล 

 

"มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!"

 

ผมลุกขึ้นชี้หน้ามันเหลืออด ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าสู้มันไม่ได้ แต่มันก็ไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับผม ผมก็ลูกคนมีพ่อมีแม่เหมือนมัน แล้วมันจะวิเศษวิโสมาจากไหน

 

"หึ...ไอ้เตี้ยโกรธวะ" มันกลับขำในลำคอแล้วมองผมอย่างเหยียดหยัน เล่นเอาควันแทบออกหู แต่เพื่อนๆแก๊งเดียวกลับมันดันเชียร์ให้มันจัดการผม

 

"เป็นกู...กูไม่ยอมนะเว้ยไอ้เฮียร์ งี้กูต้องสั่งสอนให้รู้ว่าใครเป็นใคร"

 

กูเนี่ยแหละจะสั่งสอนมึงไอ้เจมส์ เป่าหูดีนักนะมึง!

 

"หุบปากไปเลยไอ้เจมส์ ส่วนมึงก็ขอโทษกูซะ" ให้ตายเถอะ กูกับมึงก็ไม่เคยคุยกันแม้แต่นิดเดียว ถึงจะอยู่ร่วมห้องมาสองปีก็เถอะ แล้วมึงจะมาหาเรื่องกูง่ายๆเนี่ยนะ

 

แต่มันกลับยิ้มแสยะให้ผมแล้วลุกขึ้นยืนทันที มันเล่นเอาผมผงะถอยหลังไปก้าวก่อนจะตั้งการ์ดให้

 

พร้อมสู้เว้ย!

 

"ไอ้เจมส์...ไปดูดบุหรี่ดีกว่า" แล้วมันก็เดินล้วงกระเป๋าออกจากห้องไปเลยครับ โดยมีพวกลิ่วล้อเดินตามมันไปสี่ห้าคน แต่ไอ้เจมส์มันกลับชี้หน้าผมเหมือนคาดโทษก่อนเดินตามไป ผมนี่ถอยหายใจอย่างโล่งอกเลยครับ นึกว่ามันจะต่อยผมสะอีก

 

รอดตัวไปกู หวังว่ามันคงไม่คิดจะแก้แค้นผมทีหลังนะ

 

"ซวยแล้วมึงไอ้ฝุ่น!  มึงโดนเฮีย(ร์)เล่นแน่!"

 

อะไรนะ!

 

ทำไมเป็นงั้นไปอะ!

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++

131014

 

 

ช่วยติดตามกันด้วยนะคะรีดเดอร์^^*