ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

  By nooonaa
 
 
 
"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 03 : เมียอันธพาล
 
+น้องเจมส์+
 
ไอ้ ไอ้ผงถ่าน!
นี่มันอะไรกันวะ!
"มึง มึงมาอยู่นี่ได้ไง" ผมถามเสียงสั่นเมื่อเพื่อนที่เดินตามหลังมันมาส่งไม้เบสบอลให้ ก่อนที่มันจะค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆ
"กูคิดถึงน้องเจมส์มากๆเลยนะครับ มึงล่ะ...คิดถึงกูมั้ย" มันไม่ถามเปล่า แต่เอื้อมมาลูบแก้มผมอย่างแผ่วเบาด้วยหลังมือ ผมเลยเบี่ยงหน้าหลบจนมือมันชะงักกึกก่อนจะเปลี่ยนไปล้วงกระเป๋าตัวเอง
"ดื้อจังครับมึง ทำไมไม่ทำตัวน่ารักๆกับกูไว้ล่ะ" เสียงมันยียวนกวนประสาทผมที่สุดเท่าที่เคยมีใครพูดกับผม ยิ่งใบหน้าหล่อแต่เจ้าเล่ห์เกินบรรยายนั่นก็ยิ่งทำให้ผมต้องกัดฟันกรอด
"กูจำเป็นต้องน่ารักกับมึงด้วยรึไง"
"จำเป็นสิครับ...ก็น้องโจของน้องเจมส์กำลังถูกกูมัดอยู่นู้น" มันลากเสียงทะเล้นใส่ก่อนจะยักคิ้วไปทางด้านหลังผม เพื่อแสดงให้เห็นว่ามันเป็นต่อ...แล้วผมก็ต้องยอมมัน
"ไอ้โรคจิต"
"จุ๊ๆ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ กูฟังแล้วปวดใจ"
"อย่ามาตอแหลใส่กู มึงจะเอาอะไรก็ว่ามา" ยิ่งฟังเสียงมันพูดยิ่งปวดประสาท แล้วผมก็เชื่อว่าที่มันเรียกผมมาก็เพราะต้องการอะไรบางอย่างจากผม
"หึ งั้นกูพูดตรงๆเลยล่ะกัน กูอยากอึ๊บมึงวะ ได้ปะครับน้องเจมส์"
อึ๊บ!!!
สัดถ่าน!!!
"เหี้.ยมึงสิ!" มันพูดแบบนั้นได้ยังไงวะ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนน่าขนลุก แต่กลับตบประโยคสุดท้ายเหมือนเล่น นี่กูทนมึงไม่ไหวแล้วนะเว้ยไอ้สัด!
"อ่าว...พูดกับพี่ถ่านไม่เพราะเลยอะ ก็เลือกเอานะ...จะเอาตัวมึงเข้าแลก หรือว่าจะให้ลูกน้องกูเอาไตน้องมึงไปขาย"
ไต? มึงหมายความว่าไงวะ
"ไอ้โจ! มึงไปทำอะไรไว้!" ผมหันไปถามไอ้ตัวดีที่เป็นคนก่อเรื่องจนมันสะดุ้งตกใจ แถมหน้ามันก็แบะอย่างกับกลัวว่าผมจะด่ามัน แต่กูขอบอกมึงไว้ตรงนี้...กูไม่แค่ด่าแน่!
"ตอบกูมา!!" ผมเข้าไปกระชากคอเสื้อมันอย่างแรงเมื่ออีกคนยังคงเงียบเพราะความกลัว แต่มันก็เอาแต่พร่ำขอโทษจนใจผมเริ่มไม่ดี ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินเข้ามากอดเอวผมจากด้านหลัง พร้อมกับเฉลยสิ่งที่คับข้องใจให้จนผมนิ่งแข็งทื่อ
"อย่าดุสิครับน้องเจมส์ น้องโจเขาแค่ติดเงินพนันบอลพี่นิดหน่อยเท่านั้นเอง อืม ก็แค่....สองแสนนิดๆ"
สองแสน!
สัด สองแสนแล้วกูจะไปหาที่ไหนวะ!
"ขอโทษ ผมขอโทษครับพี่เจมส์ ผมขอโทษ พี่ช่วยผมด้วยนะ ผมไม่อยากตายนะพี่"
มึงไม่อยากตายแล้วเสือกไปเล่นมันทำไมวะ!
หรือว่าที่มันมาเอาเงินผมไปตลอดเพราะมันเอาไปเล่นพนันอย่างนั้นหรอ
"สัดโจ! มึงแค่มอสี่นะเว้ย! มึงทำอย่างนี้ได้ไงวะ!" ทำไมเด็กมอสี่ถึงกล้าทำเรื่องทุเรศแบบนั้น ทั้งๆที่ผมก็ดูแลมันอย่างดี นี่หรือว่าผมดูแลมันไม่ดีพอ
ตกลงมันเป็นความผิดผมใช่มั้ย...ที่ทำให้น้องชายตัวเองต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้
"สองแสนใช่มั้ย" ผมเอ่ยถามอีกคนเสียงนิ่งแต่ก็ไม่ยอมดันร่างสูงใหญ่ออกจากตัว ก่อนที่คางคมสวยของมันจะวางลงมาที่ไหล่พร้อมกับถือวิสาสะเอาจมูกมาไล้แก้มผมด้วย แต่ผมก็ทำเป็นนิ่ง...ยอมให้มันทำไป ถึงมันจะรู้สึกขยะแขยงเกินทนก็เถอะ เพราะตอนนี้มันเป็นต่อผมจริงๆ
"สองแสนนั่นคือเงินต้น ดอกเบี้ยมันก็มี แถมเงินที่น้องมึงยืมกูไปอีก เอ...มันรวมเป็นเท่าไหร่กันวะไอ้ฟอง" สิ้นเสียงเจ้าเล่ห์นั้นก็มีเสียงอีกคนตอบรับทันที โดยที่มันก็ยังคงระรานกับแก้มของผม
"ทั้งหมดก็สี่แสนห้า"
สะ สี่แสนห้า!!!
ไม่พอแน่ เงินในบัญชีผมรวมกับที่แม่โอนให้มีไม่ถึงสองแสนด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้ผมควรจะทำยังไง คิดสิวะมึง...ถึงคราวที่มึงต้องคิดแล้ว
หมดปัญญา...คงต้องบอกแม่อย่างเดียว
"กูจะเอามาคืนให้พรุ่งนี้" ผมยื่นข้อเสนอให้มันแต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
"กูลืมบอกอะไรกับน้องเจมส์ไปอย่าง เดตไลน์มันเหลืออีก...สิบสองนาที"
"มึงว่าอะไรนะ!!" เส้นตายคืออีกสิบสองนาที ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ
"กูให้เวลาน้องโจไปต้องวัน...ก็ยังหาเงินมาคืนให้ไม่ได้ พี่ถ่านเลยจำเป็นต้องเรียกน้องเจมส์สุดน่ารักของกูมา...ใช้หนีแทน"
อึก!
ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับว่ามันกำลังถล่มทับผมอยู่คนเดียว จนตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย...นอกจากยืนนิ่ง
"อย่าเงียบสิครับมึง...กูอยากจูบมึงแล้วนะ"
มันไม่พูดเปล่าแต่จับคางผมให้หันไปหาท่ามกลางเสียงวี๊ดวิ๊วของเพื่อนๆมัน ซึ่งมันทำให้ผมได้สติก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบมันได้ทันเวลา
"อย่าแม้แต่จะคิดนะมึง!!" ผมหมุนตัวกลับก่อนจะผลักอกอีกคนอย่างแรง แต่มันก็แค่ยืนนิ่งเหมือนแรงที่ผมลงไป...ไม่สามารถทำอะไรมันได้สักนิด
"ดุวะพี่ถ่าน แต่ผมชอบนะ...พี่เสร็จแล้วส่งมาให้พวกผมบ้างนะพี่" พอผมแยกเขี้ยวใส่พวกลูกน้องมันก็โห่กิ้วชอบใจหนักเข้าไปอีก ผมเลยต้องพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองวีนแตก แต่สุดท้ายผมก็ควบคุมไม่ได้เมื่อไอ้บ้าตรงหน้าดันพูดไม่ให้เกียรติกันสักนิด
"หึๆ กูให้พวกมึงทุกคนเลย"
เหี้.ย! ไอ้สัดถ่าน! มึงดูถูกกูขนาดนี้ได้ยังไงวะ
ผมเริ่มกลัวพวกมันมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อสายตาของคนเหล่านั้นมองผมแปลกไปจากเดิมได้ชัด มันชวนทำให้ผมรู้สึกคลื่นเหียนจนอยากจะสำลอก ณ ตรงนั้น แต่เพียงแค่ผมเผลอก้าวถอยหลังเพราะความกลัวก็ทำให้ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างในกระเป๋ากลางเกงผม
กิ๊ก
ใช่! ผมลืมมันไปได้ไงเนี่ย!
ผมรีบล้วงกุญแจรถที่ผมขับมาแล้วโยนใส่อีกคนทันทีก่อนจะยืนกอดอกเพื่อรอดูพวกมันหน้าแตก
"กูใช้ด้วยรถ มันคงพอนะ"
หึ...เอาสิมึง คนอย่างไอ้เจมส์ไม่ยอมจนตรอกหรอกเว้ย
"หึๆ อะไรกันครับ...จะเอารถมาใช้หนีแทนหรอ เอ...แต่ว่า...."
แล้วมันก็ทิ้งคำไว้แบบนั้นอีกแล้ว มันพูดแบบนั้นทีไรมักจะทำให้ผมหมดหนทางทุกที
ได้โปรดเจ้าที่เจ้าทาง...ช่วยผมกับน้องชายด้วยเถิด
"แต่อะไรของพวกมึง!!" ผมตวาดกลับอย่างเหลืออดเมื่อมันเอาแต่ยกยิ้มเหมือนผู้ชนะอย่างเดียว ก่อนที่มันจะยกแขนขึ้นมาดูพร้อมกับดันลิ้นกระพุ้งแก้มไปมา
"มันเลยเวลามาสามนาทีกับอีกยี่สิบสี่วิแล้วอะ ขอโทษนะจ๊ะที่รัก เห้ย!"
สิ้นเสียงสุดท้ายของคนเจ้าเล่ห์ พวกลูกน้องมันก็กู่เข้ามาล็อกผมจากข้างหลังก่อนจะลากผมไปที่เตียงหลังใหญ่ที่อยู่ตรงมุมโกดังทันที
แย่แล้วไอ้เจมส์!
"ปล่อยกูนะเว้ย!!"
"พี่เจมส์! ปล่อยพี่เจมส์นะ อึก!"
ผมได้ยินเสียงจุกจากน้องชายตัวเองก็หันขวับไปหา ก่อนจะพบว่ามันกำลังถูกหนึ่งในนั้นชกที่ท้องอยู่
ผลั่ก!
"อย่า! อย่าทำน้องกู!!"
ไอ้โจ!
"ปล่อยกูนะเว้ย!!" ผมพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ก็โดนพวกมันทุ้มลงเตียงจนหลังผมกระแทกเข้ากับเบาะอย่างจัง ถึงมันจะไม่เจ็บแต่ก็เล่นจุกจนไม่สามารถลุกขึ้นได้สักพัก
สัดเอ้ย กูสู้อะไรมันไม่ได้เลยรึไงวะ
ผมกัดฟันกรอดเพื่อทนความเจ็บก่อนจะพลิกตัวหนีไอ้แรงควายที่ยืนดูผมอีกครั้ง แต่เพียงแค่ผมลุกขึ้น หมัดหนักๆก็สวนเข้าชกที่ท้องผมอย่างจังก่อนที่ตัวผมจะหยุดนิ่งด้วยความจุกอีกครั้ง
อึก
ป้าบ!
"เหี้.ย! ช้ำหมด ทะนุถนอมมันหน่อยสิวะ!" เสียงฝ่ามือกระทบเข้าที่หัวแหม่งของคนที่ชกผมเสียงลั่นโกดังก่อนที่คนตบจะค่อยๆเดินมาหาผม
"เจ็บมั้ยครับน้องเจมส์" มันถามเหมือนเป็นห่วงแต่มือมันกลับล้วงหายเข้าไปสัมผัสที่หน้าท้องของผมที่ตอนนี้มันแกร่งแข็งเพราะความจุก
"สัดถ่าน...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย" พอผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถสู้อีกคนได้เลยสักนิด ก็หันมาใช้คำพูดจริงจังให้อีกคนรู้สึกเกรงกันบ้าง
แต่มันกลับไม่เป็นไปตามที่ผมต้องการ เพราะรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของมันกำลังยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
"มะ มึง....มึงคิดจะทำอะไร สัด!!"
ผมกลัว ผมเริ่มกลัวมันแล้วจริงๆ
"จุ๊ๆ พี่ถ่านบอกกี่ครั้งแล้วครับ...ว่าให้พูดเพราะๆกับกูน่ะ" มันทำเสียงยียวนใส่ก่อนจะดึงเอวผมเข้าไปกอดแน่น
"กูไม่มีวันพูดดีกับมึงแน่ ไอ้เลว" ถ้ารอดไปได้พ่องจะกลับมาเผาให้วอดเลยมึง
"พี่ถ่าน พี่จะปล่อยให้มันด่าพี่อย่างเดียวรึไง สั่งสอนมันหน่อยดิ หมั่นไส้ชิบ!" อยู่ๆเสียงทุ้มเข้มก็ตะโกนข้ามจากกลุ่มที่นั่งดูพวกเราอยู่อีกฝั่ง จนอีกคนหันไปมองช้าๆ โดยไม่ได้พูดอะไรสักนิด ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง แต่กลับทำให้พวกมันรีบทรุดเข่าลงกับพื้นก่อนจะก้มหน้าจนหน้าผากชิดกับพื้นทันที
"ขอโทษครับพี่!!"
มัน...มันเหมือนกับว่า คนที่อยู่ตรงหน้าผมนั้น...เป็นอันธพาลขาโหดตัวจริงของที่นี่ ที่ทุกคนต้องกลัว
ผม...ผมเจอของจริงเข้าให้แล้วใช่มั้ย
"เอาล่ะๆ กลับมาคุยเรื่องเดิมกันเถอะครับมึง..." อยู่ๆร่างสูงก็หันกลับมาพูดเสียงทะเล้นแบบเดิมกับผม มันเปลี่ยนท่าทีไวมาก ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะค่อยๆก้มลงมาช้าๆจนหน้าใกล้กับผมเพียงแค่คืบ
"กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ แล้วเอารถกูไปแทน"
ถ้ามันเอารถผมไปมันก็ได้กำไรเกือบครึ่ง แต่ทำไมถึงไม่ยอมรับไว้ เรื่องมันจะได้จบสักที แล้วต่างคนต่างไป ยิ่งไม่เจอกันอีกได้ยิ่งดี
"หึๆ นี่กูทำขนาดนี้มึงยังไม่เข้าใจกูรึไงครับ" มันขำในลำคอเล็กน้อยจนผมเริ่มสงสัย
"เข้าใจอะไรของมึง"
อย่ามาเล่นลิ้น กูไม่อยากยุ่งกับมึงนาน!
"โธ่ๆ ไหนบอกว่าเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งเด็กมัธยมในย่านนี้ เอ...ชื่อว่าอะไรนะ...." มันหยุดคำไว้แค่นั้นก่อนที่ลูกน้องมันคนหนึ่งจะตะโกนเสียงดังลั่นแทรกขึ้นมา
" 'อัธพาลหลังห้อง' ครับ!"
"ใช่ๆ แก๊งเด็กอันธพาลหลังห้องสินะ"
"อะไรของมึงเนี่ย! อย่ามาพูดไร้สาระได้มั้ยวะ!" มึงต้องการจะบอกอะไรกับกูก็พูดมา อย่ามาพูดให้มันยืดยาวสิวะ
"ง่ายๆนะ กูไม่ได้ต้องการน้องมึง เงินมึง รถมึง แต่กูต้องการตัวมึง...คราวนี้ชัดมั้ยครับน้องเจมส์"
อะไรนะ!
เหมือนที่มันทำทั้งหมดเพื่อเป้าหมายเดียว...ก็คือตัวผม
"นี่มึงโกงน้องกูใช่มั้ย!!!"
กูว่าแล้วเชียว! เด็กแค่มอสี่จะสร้างหนี้บ้าบออะไรได้ตั้งสี่แสน ถ้ามันไม่ได้โง่จริงก็ต้องโดนมึงโกง!!
"น้องเจมส์เก่งจัง" แล้วมันก็ยิ้มอย่างดีใจที่ผมเดาถูกพร้อมกับตบมือเหมือนแสดงความยินดีจนน่าชกให้หายหมั่นไส้สักล้านหมัด แต่ผมก็ทำได้แค่มองมันอย่างโกรธแค้น อีกคนก็เอาแต่ยิ้มก่อนที่มันจะดันอกผมให้นอนราบกับเตียงอย่างไม่ทันได้ตัว
"ทำไรวะ!" ผมรีบปัดมือมันออกแต่ก็ถูกรวบไว้เหนือหัวทันทีเหมือนกัน
"ทำอะไรดีน้า....อ่อ นึกออกและ ก็ได้เวลาที่มึงจะใช้หนีกูไง"
อะ!!
"อย่านะเว้ย!"
ไอ้สัดถ่าน...ไอ้เลวบรรลัย!
"เหี้.ยถ่าน มึงจะทำร้ายกูรึไง" ผมรีบเบรกร่างใหญ่ที่เข้ามากดทับตัวผมอย่างไว ก่อนจะดันอกมันให้ห่าง แต่เพียงแค่มันออกแรงนิดเดียว จมูกมันก็แตะแก้มผมแล้ว
"เขาไม่ได้เรียกว่าทำร้าย...แต่มันเรียกว่า 'การมอบอนาคตที่ดีให้กับเด็กน่ารักๆอย่างมึง'ต่างหาก"
อนาคตที่ดีบ้านพ่องมึงสิ ใครเขาต้องการกัน
"เอ...หรือว่าน้องเจมส์จะอายพวกเพื่อนๆพี่เลยเล่นตัวจัง เห้ยๆ ออกไปดิ๊ เอาน้องมันออกไปทิ้งด้วย" สิ้นเสียงทรงอำนาจนั้น ทุกคนก็พร้อมใจกันย้ายก้นตัวเองออกไปพร้อมกับหิ้วปลีกไอ้โจที่คอยมองผมตาระห้อย ก่อนที่ทุกอย่างจะเหลือแค่ที่มันสั่ง
มันกับผม...บนเตียง
แล้วอย่างนี้ผมจะทำไงดี ผม...ผมไม่อยากถูกมันหยามแบบนี้
"ไอ้ถ่าน...กูไหว้ละมึง ปล่อยกูไปนะ แล้วกูจะเอาเงินมาคืน"
ศักดิ์ศรีของอันธพาล คือ ห้ามก้มหัวให้ใคร ถึงแม้จะต้องตาย แต่ตอนนี้...ผมขอทิ้งมันไว้ข้างหลังก่อน เพราะผมไม่ต้องการทำเรื่องบ้าๆแบบนั้น
"มึงรู้อะไรมั้ย ยิ่งมึงให้กูยากกูก็ยิ่งอยากได้"
พรึบ!!
เห้ย!
แล้วมือใหญ่ก็จับขาผมแหวกออกกว้างก่อนจะแทรกเอวหนาของตัวเองเข้ามาขั้นทันที ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นสักนิด เพราะเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว กางเกงวอมที่ผมใส่นอนก็ถูกอีกคนเคว้งไปไกลลูกตาแล้ว
สาบาน! ผมจะไม่ใช่กางเกงวอมอีกตลอดชีวิต(ถอดง่ายไป)
"สัดเอ้ย! แม่งเนียนชิบเลยวะ!"
พอสิ่งที่ผมพยายามปกป้องมัน กำลังโชว์เด่นอยู่ตรงหน้าหื่นของอีกคน มันก็สถบอย่างน่ารังเกียจก่อนจะลงมือหยาบๆของมันเข้าลูบไล้ตรงส่วนกลางทันที
"อย่าจับ! อย่า!"
"มึงโกนขนด้วยอะ โคตรปลื้มเลยอะ เนียนมาก"
"อย่านะเว้ย! เหี้.ย! ปล่อยกู!" ผมพยายามสะบัดเอวหนีมันพร้อมกับเบี่ยงซอกคอหนีจมูกและริมฝีปากร้อนอยู่หลายต่อหลายครั้งจนมันเริ่มจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ ก่อนที่หมัดหนักๆจะชกเข้าที่ลิ้นปี่ผมอย่างหนัก
ปึก!
อึก!
ผมแน่นิ่งทันทีที่แรงนั่นลงมาที่ลิ้นปี่ มันจุกจนแทบจะหายใจไม่ได้ ก่อนที่มันจะยิ้มอย่างพอใจ
"มึงเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่นอนรอให้กูเล่นด้วยเลยวะ หึๆ"
ลูกแมวที่มึงพูด...มันถูกบังคับต่างหาก
พอผมนอนนิ่งไม่ขยับ มันก็ถอยตัวออกห่างก่อนจะยกขาผมที่อ่อนแรงให้ยกขึ้นตั้งเป็นรูปตัวเอ็ม โดยที่มือและลิ้นร้อนก็เอาแต่ลูบและเลียที่ต้นขาผมอย่างหื่นกระหาย ซึ่งผมทำได้แค่มองอีกคนกำลังฝากรอยจนทั่วผิว ก่อนที่ลิ้นฉ่ำจะเลียเข้าที่ปลายหัวมนสองสามที
"อ๊ะ อย่านะ อย่ายุ่งกับมัน"
"หึๆ แค่แตะนิดแตะหน่อยก็แข็งแล้วหรอวะ" มันขำเยาะในลำคอจนหน้าผมร้อนเพราะความอาย แต่มันกลับทำให้อกคนหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจก่อนที่มันจะลงลิ้นหนักกว่าเดิม
อึก
เสียว...ยิ่งมันดูดที่ปลายหัวที่เริ่มบานแดงมันก็นิ่งเสียว เสียงจนผมต้องกระเด็งเอวรับโพรงปากร้อนนั้น
"อ๊าๆ อ๊ะๆๆ สวบๆ อ๊ะ..." ไม่นานผมก็แตะปลายสวรรค์ก่อนที่ร่างผมจะกระตุกถี่พร้อมกับครางเสียงยาวลั่นโกดัง ใบหล่อเองก็ถอนออกมาช้าๆก่อนจะเช็ดมุมปากตัวเองที่มีน้ำเหลวคาวติดอยู่
"ชอบมั้ยมึง..." มันถามเสียงเบาเมื่อผมยังไม่ทันได้ตั้งสติ ทำให้ผมพยักหน้ารับอย่างลืมตัว ก่อนที่มันจะยิ้มเหมือนพอใจมากพร้อมกับก้มลงดอมดอมผิวเนื้อผมอีกครั้ง
ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ ใจก็อยากจะดันให้อีกคนออกจากตัว แต่ร่างกายกลับตอบสนองทุกอย่าง
ไม่นานมันก็เริ่มเล้าโลมให้ผมคล้อยตามมันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมันไม่เหมือนเดิม เพราะผมรู้สึกถึงความเย็นที่ช่องทางด้านหลังก่อนที่นิ้วเรียวยาวใหญ่จะกดเข้าไปอย่างแรง
สวบ!
"อ๊ะ! สัด! เจ็บนะเว้ย!" ผมร้องด้วยความปวดก่อนจะรีบจับมือนั้นไว้แล้วพยายามดึงออก แต่มันก็ยังเคลื่อนหน้าต่อ จนตอนนี้ผมทำได้แค่ครางเสียงแผ่ว
"อืม...อ๊ะๆๆๆๆ"
"เสียงครางมึงนี่หวานจับใจจริงวะ"
"อ๊ะๆๆ อ๊าๆ อ๊ะ!" แต่แล้วนิ้วยาวนั้นก็ถูกถอดออกก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่าหลายสิบเท่า ตอนแรกผมก็หรี่ตามองอย่างแปลกใจ แต่พอเห็นที่คับแน่นจ่อที่ปากทางเข้า ตาผมก็เบิกกว้าง ก่อนที่มันจะกว้างหนักกว่าเดิมเมื่อปลายหัวแดงเริ่มกดเข้ามาช้าๆ
"อ๊า...เหี้.ยเจมส์! ผ่อนแรงหน่อยสิวะ กูเข้าไม่ได้!!" สรรพนามที่เรียกผมเปลี่ยนไปเมื่อผมต่อต้านมันสุดฤทธิ์ แต่ดูท่ามันก็น่าจะรู้เลยคว้าเข้าที่แก่นเรียวของผมก่อนจะสาวมันอย่างไวจนผมลืมแก่นที่จ่อด้านหลังสนิท
พรึบ!!!
อ๊าาาาาาาาา!!
"อ่าาาาา"
ผมร้องเสียงดังลั่นก่อนนิ่งค้างเติ่งด้วยความเจ็บปวดที่ทวีขึ้นอย่างรุนแรงเมื่อมันสวนกระแทกเข้ามาโดยไม่คิดจะปราณีกันสักนิด ก่อนที่ผมจะรู้สึกสิ่งที่คับแน่นกำลังเต้นตุบๆอยู่ภายในตัวผมโดยที่ผมเองก็ตอดรับมันไปทั้งดุ้น
"ซี๊ด...อ่า อย่างนั่นแหละ อ่า สุดยอด...."
ฮึกๆ
จบแล้วสินะ...หมดแล้วศักดิ์ศรีลูกผู้ชายสายเลือดอันธพาลของผม หมดไปกับความอยากของมัน
มึง...กูไม่มีวันอภัยให้มึงแน่
 
ไอ้สัดถ่าน
 
++++++++++++++++++++++++++++++++140128
พุดเลย ชื่อเรื่องตอนนี้ตั้งใจตั้งสุดๆ สุดๆอะ พูดเลย 555