ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

  By nooonaa

 

 

 

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 03 : เมียอันธพาล

 

+น้องเจมส์+

 

ไอ้ ไอ้ผงถ่าน!

นี่มันอะไรกันวะ!

"มึง มึงมาอยู่นี่ได้ไง" ผมถามเสียงสั่นเมื่อเพื่อนที่เดินตามหลังมันมาส่งไม้เบสบอลให้ ก่อนที่มันจะค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆ

"กูคิดถึงน้องเจมส์มากๆเลยนะครับ มึงล่ะ...คิดถึงกูมั้ย" มันไม่ถามเปล่า แต่เอื้อมมาลูบแก้มผมอย่างแผ่วเบาด้วยหลังมือ ผมเลยเบี่ยงหน้าหลบจนมือมันชะงักกึกก่อนจะเปลี่ยนไปล้วงกระเป๋าตัวเอง

"ดื้อจังครับมึง ทำไมไม่ทำตัวน่ารักๆกับกูไว้ล่ะ" เสียงมันยียวนกวนประสาทผมที่สุดเท่าที่เคยมีใครพูดกับผม ยิ่งใบหน้าหล่อแต่เจ้าเล่ห์เกินบรรยายนั่นก็ยิ่งทำให้ผมต้องกัดฟันกรอด

"กูจำเป็นต้องน่ารักกับมึงด้วยรึไง"

"จำเป็นสิครับ...ก็น้องโจของน้องเจมส์กำลังถูกกูมัดอยู่นู้น" มันลากเสียงทะเล้นใส่ก่อนจะยักคิ้วไปทางด้านหลังผม เพื่อแสดงให้เห็นว่ามันเป็นต่อ...แล้วผมก็ต้องยอมมัน

"ไอ้โรคจิต"

"จุ๊ๆ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ กูฟังแล้วปวดใจ"

"อย่ามาตอแหลใส่กู มึงจะเอาอะไรก็ว่ามา" ยิ่งฟังเสียงมันพูดยิ่งปวดประสาท แล้วผมก็เชื่อว่าที่มันเรียกผมมาก็เพราะต้องการอะไรบางอย่างจากผม

"หึ งั้นกูพูดตรงๆเลยล่ะกัน กูอยากอึ๊บมึงวะ ได้ปะครับน้องเจมส์"

อึ๊บ!!!

สัดถ่าน!!!

"เหี้.ยมึงสิ!" มันพูดแบบนั้นได้ยังไงวะ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนน่าขนลุก แต่กลับตบประโยคสุดท้ายเหมือนเล่น นี่กูทนมึงไม่ไหวแล้วนะเว้ยไอ้สัด!

"อ่าว...พูดกับพี่ถ่านไม่เพราะเลยอะ ก็เลือกเอานะ...จะเอาตัวมึงเข้าแลก หรือว่าจะให้ลูกน้องกูเอาไตน้องมึงไปขาย"

ไต? มึงหมายความว่าไงวะ

"ไอ้โจ! มึงไปทำอะไรไว้!" ผมหันไปถามไอ้ตัวดีที่เป็นคนก่อเรื่องจนมันสะดุ้งตกใจ แถมหน้ามันก็แบะอย่างกับกลัวว่าผมจะด่ามัน แต่กูขอบอกมึงไว้ตรงนี้...กูไม่แค่ด่าแน่!

"ตอบกูมา!!" ผมเข้าไปกระชากคอเสื้อมันอย่างแรงเมื่ออีกคนยังคงเงียบเพราะความกลัว แต่มันก็เอาแต่พร่ำขอโทษจนใจผมเริ่มไม่ดี ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินเข้ามากอดเอวผมจากด้านหลัง พร้อมกับเฉลยสิ่งที่คับข้องใจให้จนผมนิ่งแข็งทื่อ

"อย่าดุสิครับน้องเจมส์ น้องโจเขาแค่ติดเงินพนันบอลพี่นิดหน่อยเท่านั้นเอง อืม ก็แค่....สองแสนนิดๆ"

สองแสน!

สัด สองแสนแล้วกูจะไปหาที่ไหนวะ!

"ขอโทษ ผมขอโทษครับพี่เจมส์ ผมขอโทษ พี่ช่วยผมด้วยนะ ผมไม่อยากตายนะพี่"

มึงไม่อยากตายแล้วเสือกไปเล่นมันทำไมวะ!

หรือว่าที่มันมาเอาเงินผมไปตลอดเพราะมันเอาไปเล่นพนันอย่างนั้นหรอ

"สัดโจ! มึงแค่มอสี่นะเว้ย! มึงทำอย่างนี้ได้ไงวะ!" ทำไมเด็กมอสี่ถึงกล้าทำเรื่องทุเรศแบบนั้น ทั้งๆที่ผมก็ดูแลมันอย่างดี นี่หรือว่าผมดูแลมันไม่ดีพอ

ตกลงมันเป็นความผิดผมใช่มั้ย...ที่ทำให้น้องชายตัวเองต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้

"สองแสนใช่มั้ย" ผมเอ่ยถามอีกคนเสียงนิ่งแต่ก็ไม่ยอมดันร่างสูงใหญ่ออกจากตัว ก่อนที่คางคมสวยของมันจะวางลงมาที่ไหล่พร้อมกับถือวิสาสะเอาจมูกมาไล้แก้มผมด้วย แต่ผมก็ทำเป็นนิ่ง...ยอมให้มันทำไป ถึงมันจะรู้สึกขยะแขยงเกินทนก็เถอะ เพราะตอนนี้มันเป็นต่อผมจริงๆ

"สองแสนนั่นคือเงินต้น ดอกเบี้ยมันก็มี แถมเงินที่น้องมึงยืมกูไปอีก เอ...มันรวมเป็นเท่าไหร่กันวะไอ้ฟอง" สิ้นเสียงเจ้าเล่ห์นั้นก็มีเสียงอีกคนตอบรับทันที โดยที่มันก็ยังคงระรานกับแก้มของผม

"ทั้งหมดก็สี่แสนห้า"

สะ สี่แสนห้า!!!

ไม่พอแน่ เงินในบัญชีผมรวมกับที่แม่โอนให้มีไม่ถึงสองแสนด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้ผมควรจะทำยังไง คิดสิวะมึง...ถึงคราวที่มึงต้องคิดแล้ว

หมดปัญญา...คงต้องบอกแม่อย่างเดียว

"กูจะเอามาคืนให้พรุ่งนี้" ผมยื่นข้อเสนอให้มันแต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี

"กูลืมบอกอะไรกับน้องเจมส์ไปอย่าง เดตไลน์มันเหลืออีก...สิบสองนาที"

"มึงว่าอะไรนะ!!" เส้นตายคืออีกสิบสองนาที ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ

"กูให้เวลาน้องโจไปต้องวัน...ก็ยังหาเงินมาคืนให้ไม่ได้ พี่ถ่านเลยจำเป็นต้องเรียกน้องเจมส์สุดน่ารักของกูมา...ใช้หนีแทน"

อึก!

ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับว่ามันกำลังถล่มทับผมอยู่คนเดียว จนตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย...นอกจากยืนนิ่ง

"อย่าเงียบสิครับมึง...กูอยากจูบมึงแล้วนะ"

มันไม่พูดเปล่าแต่จับคางผมให้หันไปหาท่ามกลางเสียงวี๊ดวิ๊วของเพื่อนๆมัน ซึ่งมันทำให้ผมได้สติก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบมันได้ทันเวลา

"อย่าแม้แต่จะคิดนะมึง!!" ผมหมุนตัวกลับก่อนจะผลักอกอีกคนอย่างแรง แต่มันก็แค่ยืนนิ่งเหมือนแรงที่ผมลงไป...ไม่สามารถทำอะไรมันได้สักนิด

"ดุวะพี่ถ่าน แต่ผมชอบนะ...พี่เสร็จแล้วส่งมาให้พวกผมบ้างนะพี่" พอผมแยกเขี้ยวใส่พวกลูกน้องมันก็โห่กิ้วชอบใจหนักเข้าไปอีก ผมเลยต้องพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองวีนแตก แต่สุดท้ายผมก็ควบคุมไม่ได้เมื่อไอ้บ้าตรงหน้าดันพูดไม่ให้เกียรติกันสักนิด

"หึๆ กูให้พวกมึงทุกคนเลย"

เหี้.ย! ไอ้สัดถ่าน! มึงดูถูกกูขนาดนี้ได้ยังไงวะ

ผมเริ่มกลัวพวกมันมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อสายตาของคนเหล่านั้นมองผมแปลกไปจากเดิมได้ชัด มันชวนทำให้ผมรู้สึกคลื่นเหียนจนอยากจะสำลอก ณ ตรงนั้น แต่เพียงแค่ผมเผลอก้าวถอยหลังเพราะความกลัวก็ทำให้ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างในกระเป๋ากลางเกงผม

กิ๊ก

ใช่! ผมลืมมันไปได้ไงเนี่ย!

ผมรีบล้วงกุญแจรถที่ผมขับมาแล้วโยนใส่อีกคนทันทีก่อนจะยืนกอดอกเพื่อรอดูพวกมันหน้าแตก

"กูใช้ด้วยรถ มันคงพอนะ"

หึ...เอาสิมึง คนอย่างไอ้เจมส์ไม่ยอมจนตรอกหรอกเว้ย

"หึๆ อะไรกันครับ...จะเอารถมาใช้หนีแทนหรอ เอ...แต่ว่า...."

แล้วมันก็ทิ้งคำไว้แบบนั้นอีกแล้ว มันพูดแบบนั้นทีไรมักจะทำให้ผมหมดหนทางทุกที

ได้โปรดเจ้าที่เจ้าทาง...ช่วยผมกับน้องชายด้วยเถิด

"แต่อะไรของพวกมึง!!" ผมตวาดกลับอย่างเหลืออดเมื่อมันเอาแต่ยกยิ้มเหมือนผู้ชนะอย่างเดียว ก่อนที่มันจะยกแขนขึ้นมาดูพร้อมกับดันลิ้นกระพุ้งแก้มไปมา

"มันเลยเวลามาสามนาทีกับอีกยี่สิบสี่วิแล้วอะ ขอโทษนะจ๊ะที่รัก เห้ย!"

สิ้นเสียงสุดท้ายของคนเจ้าเล่ห์ พวกลูกน้องมันก็กู่เข้ามาล็อกผมจากข้างหลังก่อนจะลากผมไปที่เตียงหลังใหญ่ที่อยู่ตรงมุมโกดังทันที

แย่แล้วไอ้เจมส์!

"ปล่อยกูนะเว้ย!!"

"พี่เจมส์! ปล่อยพี่เจมส์นะ อึก!"

ผมได้ยินเสียงจุกจากน้องชายตัวเองก็หันขวับไปหา ก่อนจะพบว่ามันกำลังถูกหนึ่งในนั้นชกที่ท้องอยู่

ผลั่ก!

"อย่า! อย่าทำน้องกู!!"

ไอ้โจ!

"ปล่อยกูนะเว้ย!!" ผมพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ก็โดนพวกมันทุ้มลงเตียงจนหลังผมกระแทกเข้ากับเบาะอย่างจัง ถึงมันจะไม่เจ็บแต่ก็เล่นจุกจนไม่สามารถลุกขึ้นได้สักพัก

สัดเอ้ย กูสู้อะไรมันไม่ได้เลยรึไงวะ

ผมกัดฟันกรอดเพื่อทนความเจ็บก่อนจะพลิกตัวหนีไอ้แรงควายที่ยืนดูผมอีกครั้ง แต่เพียงแค่ผมลุกขึ้น หมัดหนักๆก็สวนเข้าชกที่ท้องผมอย่างจังก่อนที่ตัวผมจะหยุดนิ่งด้วยความจุกอีกครั้ง

อึก

ป้าบ!

"เหี้.ย! ช้ำหมด ทะนุถนอมมันหน่อยสิวะ!" เสียงฝ่ามือกระทบเข้าที่หัวแหม่งของคนที่ชกผมเสียงลั่นโกดังก่อนที่คนตบจะค่อยๆเดินมาหาผม

"เจ็บมั้ยครับน้องเจมส์" มันถามเหมือนเป็นห่วงแต่มือมันกลับล้วงหายเข้าไปสัมผัสที่หน้าท้องของผมที่ตอนนี้มันแกร่งแข็งเพราะความจุก

"สัดถ่าน...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย" พอผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถสู้อีกคนได้เลยสักนิด ก็หันมาใช้คำพูดจริงจังให้อีกคนรู้สึกเกรงกันบ้าง

แต่มันกลับไม่เป็นไปตามที่ผมต้องการ เพราะรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของมันกำลังยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

"มะ มึง....มึงคิดจะทำอะไร สัด!!"

ผมกลัว ผมเริ่มกลัวมันแล้วจริงๆ

"จุ๊ๆ พี่ถ่านบอกกี่ครั้งแล้วครับ...ว่าให้พูดเพราะๆกับกูน่ะ" มันทำเสียงยียวนใส่ก่อนจะดึงเอวผมเข้าไปกอดแน่น

"กูไม่มีวันพูดดีกับมึงแน่ ไอ้เลว" ถ้ารอดไปได้พ่องจะกลับมาเผาให้วอดเลยมึง

"พี่ถ่าน พี่จะปล่อยให้มันด่าพี่อย่างเดียวรึไง สั่งสอนมันหน่อยดิ หมั่นไส้ชิบ!" อยู่ๆเสียงทุ้มเข้มก็ตะโกนข้ามจากกลุ่มที่นั่งดูพวกเราอยู่อีกฝั่ง จนอีกคนหันไปมองช้าๆ โดยไม่ได้พูดอะไรสักนิด ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง แต่กลับทำให้พวกมันรีบทรุดเข่าลงกับพื้นก่อนจะก้มหน้าจนหน้าผากชิดกับพื้นทันที

"ขอโทษครับพี่!!"

มัน...มันเหมือนกับว่า คนที่อยู่ตรงหน้าผมนั้น...เป็นอันธพาลขาโหดตัวจริงของที่นี่ ที่ทุกคนต้องกลัว

ผม...ผมเจอของจริงเข้าให้แล้วใช่มั้ย

"เอาล่ะๆ กลับมาคุยเรื่องเดิมกันเถอะครับมึง..." อยู่ๆร่างสูงก็หันกลับมาพูดเสียงทะเล้นแบบเดิมกับผม มันเปลี่ยนท่าทีไวมาก ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะค่อยๆก้มลงมาช้าๆจนหน้าใกล้กับผมเพียงแค่คืบ

"กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ แล้วเอารถกูไปแทน"

ถ้ามันเอารถผมไปมันก็ได้กำไรเกือบครึ่ง แต่ทำไมถึงไม่ยอมรับไว้ เรื่องมันจะได้จบสักที แล้วต่างคนต่างไป ยิ่งไม่เจอกันอีกได้ยิ่งดี

"หึๆ นี่กูทำขนาดนี้มึงยังไม่เข้าใจกูรึไงครับ" มันขำในลำคอเล็กน้อยจนผมเริ่มสงสัย

"เข้าใจอะไรของมึง"

อย่ามาเล่นลิ้น กูไม่อยากยุ่งกับมึงนาน!

"โธ่ๆ ไหนบอกว่าเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งเด็กมัธยมในย่านนี้ เอ...ชื่อว่าอะไรนะ...." มันหยุดคำไว้แค่นั้นก่อนที่ลูกน้องมันคนหนึ่งจะตะโกนเสียงดังลั่นแทรกขึ้นมา

" 'อัธพาลหลังห้อง' ครับ!"

"ใช่ๆ แก๊งเด็กอันธพาลหลังห้องสินะ"

"อะไรของมึงเนี่ย! อย่ามาพูดไร้สาระได้มั้ยวะ!" มึงต้องการจะบอกอะไรกับกูก็พูดมา อย่ามาพูดให้มันยืดยาวสิวะ

"ง่ายๆนะ กูไม่ได้ต้องการน้องมึง เงินมึง รถมึง แต่กูต้องการตัวมึง...คราวนี้ชัดมั้ยครับน้องเจมส์"

อะไรนะ!

เหมือนที่มันทำทั้งหมดเพื่อเป้าหมายเดียว...ก็คือตัวผม

"นี่มึงโกงน้องกูใช่มั้ย!!!"

กูว่าแล้วเชียว! เด็กแค่มอสี่จะสร้างหนี้บ้าบออะไรได้ตั้งสี่แสน ถ้ามันไม่ได้โง่จริงก็ต้องโดนมึงโกง!!

"น้องเจมส์เก่งจัง" แล้วมันก็ยิ้มอย่างดีใจที่ผมเดาถูกพร้อมกับตบมือเหมือนแสดงความยินดีจนน่าชกให้หายหมั่นไส้สักล้านหมัด แต่ผมก็ทำได้แค่มองมันอย่างโกรธแค้น อีกคนก็เอาแต่ยิ้มก่อนที่มันจะดันอกผมให้นอนราบกับเตียงอย่างไม่ทันได้ตัว

"ทำไรวะ!" ผมรีบปัดมือมันออกแต่ก็ถูกรวบไว้เหนือหัวทันทีเหมือนกัน

"ทำอะไรดีน้า....อ่อ นึกออกและ ก็ได้เวลาที่มึงจะใช้หนีกูไง"

อะ!!

"อย่านะเว้ย!"

ไอ้สัดถ่าน...ไอ้เลวบรรลัย!

"เหี้.ยถ่าน มึงจะทำร้ายกูรึไง" ผมรีบเบรกร่างใหญ่ที่เข้ามากดทับตัวผมอย่างไว ก่อนจะดันอกมันให้ห่าง แต่เพียงแค่มันออกแรงนิดเดียว จมูกมันก็แตะแก้มผมแล้ว

"เขาไม่ได้เรียกว่าทำร้าย...แต่มันเรียกว่า 'การมอบอนาคตที่ดีให้กับเด็กน่ารักๆอย่างมึง'ต่างหาก"

อนาคตที่ดีบ้านพ่องมึงสิ ใครเขาต้องการกัน

"เอ...หรือว่าน้องเจมส์จะอายพวกเพื่อนๆพี่เลยเล่นตัวจัง เห้ยๆ ออกไปดิ๊ เอาน้องมันออกไปทิ้งด้วย" สิ้นเสียงทรงอำนาจนั้น ทุกคนก็พร้อมใจกันย้ายก้นตัวเองออกไปพร้อมกับหิ้วปลีกไอ้โจที่คอยมองผมตาระห้อย ก่อนที่ทุกอย่างจะเหลือแค่ที่มันสั่ง

มันกับผม...บนเตียง

แล้วอย่างนี้ผมจะทำไงดี ผม...ผมไม่อยากถูกมันหยามแบบนี้

"ไอ้ถ่าน...กูไหว้ละมึง ปล่อยกูไปนะ แล้วกูจะเอาเงินมาคืน"

ศักดิ์ศรีของอันธพาล คือ ห้ามก้มหัวให้ใคร ถึงแม้จะต้องตาย แต่ตอนนี้...ผมขอทิ้งมันไว้ข้างหลังก่อน เพราะผมไม่ต้องการทำเรื่องบ้าๆแบบนั้น

"มึงรู้อะไรมั้ย ยิ่งมึงให้กูยากกูก็ยิ่งอยากได้"

พรึบ!!

เห้ย!

แล้วมือใหญ่ก็จับขาผมแหวกออกกว้างก่อนจะแทรกเอวหนาของตัวเองเข้ามาขั้นทันที ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นสักนิด เพราะเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว กางเกงวอมที่ผมใส่นอนก็ถูกอีกคนเคว้งไปไกลลูกตาแล้ว

สาบาน! ผมจะไม่ใช่กางเกงวอมอีกตลอดชีวิต(ถอดง่ายไป)

"สัดเอ้ย! แม่งเนียนชิบเลยวะ!"

พอสิ่งที่ผมพยายามปกป้องมัน กำลังโชว์เด่นอยู่ตรงหน้าหื่นของอีกคน มันก็สถบอย่างน่ารังเกียจก่อนจะลงมือหยาบๆของมันเข้าลูบไล้ตรงส่วนกลางทันที

"อย่าจับ! อย่า!"

"มึงโกนขนด้วยอะ โคตรปลื้มเลยอะ เนียนมาก"

"อย่านะเว้ย! เหี้.ย! ปล่อยกู!" ผมพยายามสะบัดเอวหนีมันพร้อมกับเบี่ยงซอกคอหนีจมูกและริมฝีปากร้อนอยู่หลายต่อหลายครั้งจนมันเริ่มจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ ก่อนที่หมัดหนักๆจะชกเข้าที่ลิ้นปี่ผมอย่างหนัก

ปึก!

อึก!

ผมแน่นิ่งทันทีที่แรงนั่นลงมาที่ลิ้นปี่ มันจุกจนแทบจะหายใจไม่ได้ ก่อนที่มันจะยิ้มอย่างพอใจ

"มึงเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่นอนรอให้กูเล่นด้วยเลยวะ หึๆ"

ลูกแมวที่มึงพูด...มันถูกบังคับต่างหาก

พอผมนอนนิ่งไม่ขยับ มันก็ถอยตัวออกห่างก่อนจะยกขาผมที่อ่อนแรงให้ยกขึ้นตั้งเป็นรูปตัวเอ็ม โดยที่มือและลิ้นร้อนก็เอาแต่ลูบและเลียที่ต้นขาผมอย่างหื่นกระหาย ซึ่งผมทำได้แค่มองอีกคนกำลังฝากรอยจนทั่วผิว ก่อนที่ลิ้นฉ่ำจะเลียเข้าที่ปลายหัวมนสองสามที

"อ๊ะ อย่านะ อย่ายุ่งกับมัน"

"หึๆ แค่แตะนิดแตะหน่อยก็แข็งแล้วหรอวะ" มันขำเยาะในลำคอจนหน้าผมร้อนเพราะความอาย แต่มันกลับทำให้อกคนหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจก่อนที่มันจะลงลิ้นหนักกว่าเดิม

อึก

เสียว...ยิ่งมันดูดที่ปลายหัวที่เริ่มบานแดงมันก็นิ่งเสียว เสียงจนผมต้องกระเด็งเอวรับโพรงปากร้อนนั้น

"อ๊าๆ อ๊ะๆๆ สวบๆ อ๊ะ..." ไม่นานผมก็แตะปลายสวรรค์ก่อนที่ร่างผมจะกระตุกถี่พร้อมกับครางเสียงยาวลั่นโกดัง ใบหล่อเองก็ถอนออกมาช้าๆก่อนจะเช็ดมุมปากตัวเองที่มีน้ำเหลวคาวติดอยู่

"ชอบมั้ยมึง..." มันถามเสียงเบาเมื่อผมยังไม่ทันได้ตั้งสติ ทำให้ผมพยักหน้ารับอย่างลืมตัว ก่อนที่มันจะยิ้มเหมือนพอใจมากพร้อมกับก้มลงดอมดอมผิวเนื้อผมอีกครั้ง

ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ ใจก็อยากจะดันให้อีกคนออกจากตัว แต่ร่างกายกลับตอบสนองทุกอย่าง

ไม่นานมันก็เริ่มเล้าโลมให้ผมคล้อยตามมันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมันไม่เหมือนเดิม เพราะผมรู้สึกถึงความเย็นที่ช่องทางด้านหลังก่อนที่นิ้วเรียวยาวใหญ่จะกดเข้าไปอย่างแรง

สวบ!

"อ๊ะ! สัด! เจ็บนะเว้ย!" ผมร้องด้วยความปวดก่อนจะรีบจับมือนั้นไว้แล้วพยายามดึงออก แต่มันก็ยังเคลื่อนหน้าต่อ จนตอนนี้ผมทำได้แค่ครางเสียงแผ่ว

"อืม...อ๊ะๆๆๆๆ"

"เสียงครางมึงนี่หวานจับใจจริงวะ"

"อ๊ะๆๆ อ๊าๆ อ๊ะ!" แต่แล้วนิ้วยาวนั้นก็ถูกถอดออกก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่าหลายสิบเท่า ตอนแรกผมก็หรี่ตามองอย่างแปลกใจ แต่พอเห็นที่คับแน่นจ่อที่ปากทางเข้า ตาผมก็เบิกกว้าง ก่อนที่มันจะกว้างหนักกว่าเดิมเมื่อปลายหัวแดงเริ่มกดเข้ามาช้าๆ

"อ๊า...เหี้.ยเจมส์! ผ่อนแรงหน่อยสิวะ กูเข้าไม่ได้!!" สรรพนามที่เรียกผมเปลี่ยนไปเมื่อผมต่อต้านมันสุดฤทธิ์ แต่ดูท่ามันก็น่าจะรู้เลยคว้าเข้าที่แก่นเรียวของผมก่อนจะสาวมันอย่างไวจนผมลืมแก่นที่จ่อด้านหลังสนิท

พรึบ!!!

อ๊าาาาาาาาา!!

"อ่าาาาา"

ผมร้องเสียงดังลั่นก่อนนิ่งค้างเติ่งด้วยความเจ็บปวดที่ทวีขึ้นอย่างรุนแรงเมื่อมันสวนกระแทกเข้ามาโดยไม่คิดจะปราณีกันสักนิด ก่อนที่ผมจะรู้สึกสิ่งที่คับแน่นกำลังเต้นตุบๆอยู่ภายในตัวผมโดยที่ผมเองก็ตอดรับมันไปทั้งดุ้น

"ซี๊ด...อ่า อย่างนั่นแหละ อ่า สุดยอด...."

ฮึกๆ

จบแล้วสินะ...หมดแล้วศักดิ์ศรีลูกผู้ชายสายเลือดอันธพาลของผม หมดไปกับความอยากของมัน

มึง...กูไม่มีวันอภัยให้มึงแน่

 

ไอ้สัดถ่าน

 

++++++++++++++++++++++++++++++++
140128

พุดเลย ชื่อเรื่องตอนนี้ตั้งใจตั้งสุดๆ สุดๆอะ พูดเลย 555