ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

By nooonaa
"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 15 : จะกลับมาหา +ผงฝุ่น+ วันนี้ผมมาเที่ยวตามที่สัญญาไว้กับพี่ฟองครับ ซึ่งพี่มันก็ดี้ด้าออกหน้าออกตาจนน่าหมั่นไส้ ผมเลยต้องคอยดุพี่มันบ่อยๆจนตอนนี้ผมเริ่มชินแล้วกลายเป็นว่าผมมองเป็นเรื่องตลกแทน
ที่จริงพี่ฟองก็น่ารักนะครับ แต่แค่...ผมไม่ได้ชอบพี่มันนี่
ของแบบนี้มันออกจะโหดร้ายสักหน่อย ถ้าจะคิดมารักกันเอาตอนนี้ ก็ดูพี่มันจีบผมมาตั้งนานหลายปี แต่ผมก็ยังนิ่งสนิท มันก็สรุปได้เลยไม่ใช่หรอครับ ว่าผมคิดกับพี่ฟองแค่พี่ชาย
ส่วนพี่ชายตัวจริงของผมตอนนี้นะ เริ่มเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกวัน ปากก็ด่าผมให้เลิกยุ่กับไอ้เฮียร์ได้ทุกวี่ทุกวัน แต่ตัวเองกลับออกตามหาเมียจนไม่กลับบ้านกลับช่อง แถมชอบมองคนนู้นคนนี้เป็นอีกคนอยู่เรื่อย พอผมถามว่าคิดถึงไอ้เจมส์อยู่หรอ ผมกลับโดนพี่มันอาละวาดซะหน้าแหก
ปากแข็งตัวพ่อจริงๆ
รักมันก็บอกว่ารักดิ ผมคงไม่มีปัญญาไปขัดขวางกระทืบใครได้แบบพี่หรอกน่า คิดมากไปได้
แต่ไอ้เรื่องที่พี่ถ่านตามหาอีกคนไม่เจอนั้นมันก็พลอยทำให้ผมเศร้าไปด้วยเลยอะ เพราะถ้าพี่ถ่านหามันไม่เจอ ก็แสดงว่าอีกคนที่ผมอยากเจอก็จะหาไม่เจอตามไปด้วย แล้วตอนนี้ผมก็ไม่รู้เลยว่ามันอยู่ไหน จะถามหรือออกตามหาก็ไม่ได้ โดนพวกพี่ๆเฝ้าทุกฝีเก้า จนตอนนี้หัวใจผมฟ่อไปแล้ว
ก็คงต้องรอให้มันกลับมาหาผมเอง
"เข้าโรงหนังกันครับ" พอได้เวลาที่หนังฉาย พี่ฟองก็เรียกผมให้หลุดออกมาจากความคิด ผมเลยเดินตามพี่มันไปเงียบๆก่อนจะเข้าไปนั่งที่ตัวเอง โดยที่ข้างขวาผมเป็นพี่ฟองส่วนข้างซ้ายก็ว่างไม่มีใครมานั่งสักคน สงสัยหนังเรื่องนี้จะได้รับความนิยมน้อยมั้ง
พอหนังเริ่มฉายไปได้หน่อยก็มีคนเดินมานั่งข้างๆผม ผมเลยเอาแขนตัวเองที่วางพักอยู่ออกก่อนจะหันไปแอบมองคนมาใหม่
ตัวเขาสูงมากเลยครับ แต่ทำไมต้องใส่ที่ปิดปากและสวมหมวกด้วยอะ มันทำให้รู้สึกเหมือนพวกโรคจิตยังไงยังงั้น
ผมเลยค่อยๆเขยิบตัวออกห่างจนไปชิดกับพี่ฟอง แต่พี่มันกับคิดว่าผมอยากจะซบไหล่ มือใหญ่เลยกดหัวเข้าอกตัวเองไม่ยั้ง แถมยังแอบหอมแก้มผมด้วยไอ้แก่!
"นี่! ทำอะไรน่ะ!" ผมเลยดุพี่มันไปเสียงเบาแต่ตาก็จิกหาเรื่องจนอีกคนยอมปล่อยผมออก นี่เผลอไม่ได้เลยนะ เอาแม่งทุกเม็ดจริง
"ก็น้องฝุ่นมาซบพี่เองอะ" แหนะ! ยังหน้าด้านมาสวนผมอีก มึงนี่มันเถได้เถดีจริง
"ห้ามแตะตัวผม ไม่งั้นคืนนี้ไม่ต้องส่งข้อความมา!" ต้องขู่ครับ ต้องคุมให้อยู่ ไม่งั้นโดนพี่มันเอาเปรียบแน่ ยิ่งตอนนี้พี่มันมีพี่ถ่านให้ท้ายก็ยิ่งต้องระวัง
"ก็ได้" เสียงอ่อนดูสลดใจจนน่าสงสาร แต่สำหรับผมมันกลับน่าเตะเสยให้กลิ้งไปกระแทกจอหนัง ผมรู้หรอกว่าพี่มันก็พูดไปงั้นแหละ แต่ในใจนี่ไม่มีความกลัวเลยสักนิด
แบบที่เรียกว่าหน้าหนา...มากๆน่ะครับ
แล้วผมกับพี่ฟองก็ดูหนังไปเรื่อยๆจนคนข้างซ้ายผมเริ่มทำตัวหยุกหยิก มันค่อยๆเอาแขนมามาวางบนที่พักแล้ววางแช่ไว้ตรงนั้น ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรจนกระทั่งมือใหน่นั้นเอื้อมมากุมมือผมแล้วดึงไปไว้บนหน้าตักตัวเอง
!!!
ผมตกใจมากที่อยู่ๆก็ถูกทำแบบนั้นก่อนจะหันไปมองอีกคนแบบชัดๆทันที แต่พอหันกลับไปผมกลับตกใจมากกว่าเดิมเมื่ออีกคนถอดผ้าปิดปากออก
ผมสาบานเลยว่าถ้านี่คือความฝัน...ผมจะไม่ให้อภัยพระเจ้าที่เล่นตลกกับผมแน่ เพราะผมต้องการให้มันเป็นความจริงเท่านั้น
ไอ้เฮียร์!
ใจผมสั่นมากจนทำได้แค่มองเสี้ยวหน้าหล่อของอีกคนนิ่ง ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจหรือแม้แต่จะกระพริบตา เพราะถ้าผมขยับ...มันอาจจะหายไป
ให้ตายเถอะ...ผมดีใจที่เจอมัน
ร่างสูงเองก็เขยิบตัวมาใกล้ผมมากขึ้นก่อนที่ผมเองก็ทำตาม จนตอนนี้ไหล่เราสองคนชิดกันแน่น มันเองก็เปลี่ยนจากกุมมือมาเป็นประสานก่อนจะยกมือผมขึ้นมาหอมหนักๆหลายๆที
ตอนนี้จะมีใครรับรู้อะไรเกี่ยวกับความรู้สึกผมมั้ย...ว่าผมรู้สึกดีที่มันทำแบบนั้น แล้วตอนนี้หน้าผมต้องแดงมากแน่ๆ
แต่ผมลืมอีกคนไปรึป่าว ว่ามีพี่ฟองนั่งอยู่อีกข้าง ผมเลยรีบหันกลับไปมองก่อนจะพบว่าพี่มันนั่งหลับไปแล้ว ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกโล่งใจทันที
ผมจ้องหน้าพี่ฟองเพื่อความแน่ใจอีกครั้งก่อนจะหันกลับไปหาอีกคน แต่เพียงแค่ผมหันกลับไป มือใหญ่ก็คว้าเข้าที่คอแล้วดึงเข้าไปใกล้ก่อนจะกดจูบหนักลงทับริมฝีปากผมทันที
ริมฝีปากนุ่มหวานของมันกดแช่อยู่อย่างนั้นก่อนจะค่อยเอียงหน้าเล็กน้อยจนจมูกโด่งกดเข้าที่แก้มผมเบาๆไปด้วย ยิ่งปลายลิ้นนุ่มดุนดันเพื่อขอทางให้เข้ามาอีกก็ยิ่งทำให้ผมรีบตอบรับมันไม่ทัน เพราะตอนนี้ผมคิดถึงมันมากเหลือเกิน
ไม่นานลิ้นร้อนก็ยอมถอนออกช้าๆเมื่อมันกวาดต้อนผมจนหน่ำใจ ผมเองก็หอบถี่อย่างหนักก่อนจะคว้าใบหน้าหล่อนั้นไว้
รอยช้ำยังเต็มหน้าไปหมด แต่แสงไฟมันมีน้อยไปเลยทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้มันช้ำถึงขนาดไหน ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บปวด ผมเสียใจที่ทำให้มันเจอกับเรื่องแบบนี้
"หายไปไหนมา" ผมกระซิบถามจนแทบไม่ได้ยินเพราะมันรู้สึกกระดากใจมากๆที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง
"....."
ทะ ทำไมไม่ตอบล่ะ
"ไอ้เฮียร์ กูขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บนะ" ผมค่อยๆลูบแก้มเนียนที่บวมเล็กน้อยนั้นเบาๆก่อนจะพูดขึ้นอีก
"มึงคงโกรธกูมากสินะ กูยอมรับผิด...แต่อย่าหายไปอีกเลยนะ กูเป็นห่วง"ผมไม่รู้จะบอกอะไรมันเพื่อรั้งให้อยู่กับผม แต่ถ้ามันอยู่จริง นั่นก็แปลว่ามันต้องเจอกับพี่ถ่านอีก ซึ่งผมคงทนไม่ได้แน่ แค่เห็นสภาพมันก็แทบลืมหายใจ แล้วถ้าครั้งต่อไปมันโดนหนักกว่านี้...ผมจะทนไหวหรอ
จุ๊บ
แต่แล้วใบหน้าหล่อนั้นกลับก้มลงมาประทับจูบผมอีกครั้งก่อนจะถอนออกอย่างไว ผมเลยมองอีกคนอย่างสงสัยก่อนจะเห็นมือใหญ่ค่อยๆคลายมือผมออกจากที่เคยประสานกันแน่น แค่นั้นผมก็เริ่มใจสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นก่อนร่างสูงจะลุกและเดินจากผมไป และนั่นก็ทำให้น้ำตาผมไหลคลอเต็มตาอีกครั้งทันที
มัน...จะหายไปอีกแล้ว ซึ่งผมยอมรับมันไม่ได้
พอสมองมันหยุดคิดแล้วเปลี่ยนมาให้หัวใจคิดแทน มันก็ออกคำสั่งให้วิ่งตามอีกคนออกไปทันที จนผมเห็นมันกำลังจะก้าวลงบันไดเลื่อน แค่นั้นก็ทำให้ผมก็แทบถลาเข้าหาแผ่นหลังกว้างนั่นแล้วกอดรัดมันแน่นจน
"จะไปไหนน่ะ จะทิ้งให้กูอยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ"
"ไอ้สัดเฮียร์! รีบมาเร็ว!" แต่แล้วเสียงของเพื่อนรักมันก็ตะโกนเรียกดังลั่นห้างก่อนที่มือใหญ่จะรีบแกะมือผมออกแล้ววิ่งไปหาอีกคน ผมเองก็รีบคว้าเสื้อมันไว้แต่ก็ไม่ทัน ก่อนดวงตาสวยจะหันมามองผมอีกครั้ง ผมเลยจ้องหน้ามันนิ่งจนผมเห็นริมฝีปากที่บวมม่วงคล้ำนั้นขยับช้าๆแต่ไม่มีเสียง
'จะกลับมาหา'
จะกลับมาหางั้นหรอ!
"เมื่อไหร่!" ผมถามกลับแต่มันก็โดนไอ้เจมส์ดึงให้รีบไป มันเลยทิ้งคำสุดท้ายไว้ให้ผม
'รัก นะ'
!!!!
จะ จริงหรอ!
ผมยื่นอึ้งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่เห็นคือความจริง จนเวลาผ่านไปนานผมก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
เพราะผมรู้สึกดีแปลกๆยังไงไม่รู้
แต่ว่ามันจะมาหาผมได้ยังไงล่ะ มันจะมาหาผมได้งั้นหรอ พี่ถ่านก็อยู่ ถึงแม้ว่าพี่มันจะไม่กลับมานอนบ้านหลายคืนแล้ว แต่มันก็ยังเสี่ยงมากเกินไป
"น้องฝุ่น...ทำไมมาอยู่ตรงนี้ พี่ตกใจแทบแย่แนะ นึกว่าหนีพี่กลับไปซะอีก" อยู่ๆมือหนักก็มาวางบนไหล่ผมเบาๆเพื่อบอกถึงการมาของเจ้าของ
พอเห็นปลายเท้าอีกคนผมก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะหันไปยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่ฟองเลยชวนไปกินข้าวต่อ ซึ่งผมก็ไม่ขัดอะไร เพราะตอนนี้ผมต้องพยายามทำตัวเองให้ปกติ เพื่อที่จะได้ไม่มีคนสงสัยเรื่องพี่เพิ่งเกิดได้แต่เมื่อมีโทรศัพท์เข้าหาพี่ฟองเพื่อเป็นการเตือนให้อีกคนรีบพาผมกลับก่อนจะเลยเวลา ผมเลยยื่นฟังพี่ฟองขอต่อเวลากับพี่ถ่านนิ่งโดยที่ไม่ขัดหรือห้ามอะไรเพราะตอนนี้ผมคิดถึงแต่กับอีกคน จนในที่สุดพี่ฟองก็แพ้แล้วยอมพาผมกลับบ้านโดยดี
แต่พอมาถึงบ้านผมก็เห็นพี่ถ่านออกมายืนรอพร้อมกับจ้องเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์เขม็ง ก่อนพี่มันจะเดินมารับผมให้กลับเข้าบ้าน แต่พอผมเข้าในบ้านได้ ผมก็เห็นพ่ี่มันสองคนคุยอะไรกันอยู่ แต่ถึงผมจะพยายามฟังมันก็ไม่ได้ยิน พอสักพักพี่ฟองก็ขอตัวกลับบ้าน พี่ถ่านเลยเดินเข้ามาหาผมที่ยืนดูอยู่
"สนุกมั้ยวะ ไปเที่ยวกับมันเนี่ย"
หือ...นี่พี่สนใจผมด้วยรึไง นี่พี่สนใจความรู้สึกผมด้วยงั้นหรอ
"งั้นๆแหละครับ" ผมยักไหล่เล็กน้อยประกอบคำพูดไป แต่พี่ถ่านกลับถามขึ้นมาอีก ซึ่งมันเล่นเอาผมจุกอยู่ที่คอจนแทบหายใจไม่ออก
"แล้วชอบมันบ้างรึยัง" พี่ถามแบบนี้หมายความว่าไง...เหมือนกับพี่กำลังคิดอะไรที่อยากจะให้ผมทำใช่มั้ย
"ไม่ ผมชอบพี่ฟองแบบพี่ชายเหมือนกับพี่นั่นแหละ" ผมต้องพูดให้มันหนักแน่น ต้องเน้นย้ำว่าผมไม่ยอมอ่อนให้กับพี่มันแน่
"มันก็ออกจะดีนะ ให้เกียรติมึงด้วย" ถึงคำพูดจะดูเหมือนบอกเล่า แต่สายตาดุคู่นั้นกำลังบีบบังคับผมทางอ้อม
"ตกลงว่าคนที่จะคบคือผมหรือพี่" แต่คราวนี้ผมจะไม่ยอมอยู่นิ่งๆให้พี่มาบงการชีวิตผมหรอก แค่เรื่องไอ้เฮียร์มันก็เกินที่จะรับไหวแล้วเถอะ
"กูก็แค่อยากให้มึงคบกับคนดีๆ คนที่ดูแลมึงได้"
"ไม่ใช่คนที่ดูแลผมได้!! แต่มันเป็นคนที่พี่พอใจต่างหาก!!!"
มันสุดจะทนแล้วเว้ย!! ทำไมต้องมายุ่งกับกูด้วยวะ! กูจะรักใครแล้วมันทำให้มึงจะตายรึไงหะ!
ผมตวาดใส่ร่างสูงตรงหน้าเสียงดังลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ พี่ถ่านเองก็ดูตกใจที่เห็นผมเป็นแบบนี้ก่อนพี่มันจะพยายามเอื้อมมาดึงผมเข้าไปกอด แต่ผมก็ปัดมันทิ้งเหมือนไม่อยากจะให้มาโดนตัวเลยสักนิด
เพี้ยะ!
"ผงฝุ่น!"
"อะไร! พี่จะเอาอะไรจากผมอีก! อยากได้อะไรจากผมมากงั้นหรอ! แค่นี้ก็ทำให้ผมเจ็บไม่พอใช่มั้ย!"
"กูหวังดีกับมึงนะ"
"พี่ไม่ได้หวังดี ถ้าพี่หวังดีพี่ต้องถามว่าผมต้องการอะไร ว่าผมอยากจะให้ใครมาดูแลมากกว่า แต่สิ่งที่พี่ทำ...มันคือความโกรธที่พี่เสียหน้าต่างหาก!" พี่เสียหน้าที่ไอ้เฮียร์ไม่ยอมฟังในสิ่งที่พี่ขู่ พี่เลยหมั่นไส้แล้วจัดการมันใช่มั้ย! ทั้งๆที่ผมไม่ได้ต้องการให้พี่ทำ แต่พี่ก็อ้างว่าทำเพราะผม
เพราะผมตรงไหนงั้นหรอพี่ถ่าน
พอผมด่าอีกคนจนสุดเสียงก็ทำให้ร่างสูงตรงหน้ายืนนิ่งไม่ไหวติง แถมตาพี่มันก็เริ่มสั่นตามผม แต่ผมไม่รู้ว่าที่สั่นนั้นเพราะโกรธหรือเข้าใจ เพราะตอนนี้ผมแทบจะไม่รู้จักผู้ชายที่ชื่อผงถ่านเลยสักนิด
"ผมขอโทษที่ขึ้นเสียงครับ" ผมเลยขอโทษเพราะความรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำก่อนจะปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เดินหนี เสียงเข้มของอีกคนก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ แต่ทำให้ทุกอย่างรอบตัวผมหยุดนิ่ง
"เพราะกู เพราะกูที่ทำให้มึงเกือบตาย เพราะกูถึงทำให้ร่างกายมึงอ่อนแอ แล้วตอนนี้กูก็กำลังทำให้เสียใจอยู่ใช่มั้ย"
พี่ว่าอะไรนะ
ผมหันกลับไปมองอีกคนที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง ก่อนจะเห็นหมัดก้อนใหญ่ที่ถูกเจ้าของกำมันซะแน่น
"ถ้าตอนนั้นกูตามใจมึง พามึงไปเล่นดีๆ มึงก็คงไม่ต้องโดนรถชน มึงก็อาจจะไม่เกือบตาย ตอนนี้มึงก็คงไม่ต้องมีร่างกายที่อ่อนแอ อ่อนแอจนขนาดที่เหนื่อยมากๆก็อาจจะช็อกตาย แล้วที่กูห่วงมึงแบบนี้มันผิดรึไง กูผิดรึไงที่กลัวมึงตาย..."
!!!
"พะ พี่ถ่าน...พี่พูดอะไรน่ะ"
น้ำตา! นั่นน้ำตาพี่ใช่มั้ย!
ผมรีบวิ่งไปคว้าใบหน้าหล่อนั่นขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำใสหยดลงพื้น แต่พอใบหน้าหล่อนั้นเงยขึ้นมาสบตากับผม ก็พบว่ามันเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลพราก แล้วดูเหมือนมันจะไหลไม่หยุดอีกด้วย ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีเสียงสะอื้นก็เถอะ
"ตอนนั้นที่กูเห็น...กูนึกว่ามึงกำลังจะขาดอากาศหายใจจนช็อก หน้ามึงซีดจนกูหวนคิดถึงวันนั้น แล้วกูผิดมากรึไง ที่กูแข็งแรงขนาดนี้แต่กลับปล่อยให้มึงเกือบตาย เหมือนที่กูยืนดูมึงถูกรถชนต่อหน้า มึงบอกกูมาสิ! มึงบอกกูมา...ว่าสิ่งที่กูทำมันผิดรึไง" เสียงทุ้มที่พยายามกลั้นจนถึงที่สุด จนสุดท้ายมันก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย พี่มันล้มพับลงไปกองกับก่อนจะซบหน้าลงกับเขาตัวเอง ยิ่งแผ่นหลังกว้างนั้นสะอื้นอย่างหนักจนผมเริ่มใจสั่น
พรึบ!!!
แต่แล้วสมองผมก็เหมือนดับวูบ มันมืดไปหมดจนผมหมดแรง ก่อนจะมีภาพอดีตนับร้อยวิ่งเข้าหัว มันสิ่งวนเหมือนฉายภาพซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่าจนผมห้วนคิดถึงเหตุการณ์นั้นได้
เหตุการณ์ที่เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตผม
"พอแล้วพี่ถ่าน...พอแล้ว ผมขอโทษ ผมขอโทษพี่ถ่าน"
ผมโผเข้ากอดร่างใหญ่ตรงหน้าแน่นก่อนน้ำตามันจะไหลพรากตามมาติดๆ พี่มันก็เอ่ยขอโทษผมไม่ขาดปาก จนผมต้องรั้งหน้าพี่มันขึ้นมา
"มันไม่ใช่ความผิดพี่นะ ผมผิดเองที่ดื้อไม่ฟังพี่ ผมผิดเองที่หนีไปเล่น พี่อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิ..."
ถ้าวันนั้นผมเชื่อฟังพี่ถ่าน ไม่ดื้อหนีออกไปเล่นกับเพื่อนที่สวนสาธารณะ ผมก็อาจจะไม่ถูกรถชน
"กูขอโทษผงฝุ่น กูขอโทษ..."
"พอแล้วพี่ อย่าพูดแบบนั้น เรื่องมันจบไปต้องนานแล้ว พี่อย่าเก็บมันไว้สิ ผมดีใจที่มีพี่ดูแลปกป้องผมตลอด ผมดีใจและภูมิใจมากจริงๆนะพี่ถ่าน"
"แต่มึงก็ไม่ต้องการ สุดท้ายมึงก็ไม่ต้องการกู" เสียงสะอื้นแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงน้อยใจอย่างเห็นได้ชัดก่อนดวงตาคู่สวยนั้นจะกลับมาจ้องลึกเข้ามาในตาผม
"ไม่ใช่ไม่ต้องการ...แต่พี่ไม่เข้าใจผม เหมือนที่ผมไม่เข้าใจเจตนาของพี่ พี่ถ่าน...วันนั้นผมยอมมันเอง มันไม่ได้บังคับ พี่เข้าใจมันนะ อย่าเกลียดมันเลย" ผมพยายามอธิบายให้พี่มันฟังพร้อมกับความกลัว เพราะพี่ถ่านถึงจะมีเหตุผมแต่ก็หัวรั้นจนเดาใจยาก ถ้าบทจะคิดอย่างนั้น มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นจนวันสุดท้าย แต่พอพี่ถ่านเป็นฝ่ายถามผมบ้าง มันกลับทำให้ผมจุกจนพูดไม่ออก
"มึงยอมเพราะอะไร"
นั่นสิ...ผมยอมเพราะอะไร
แค่เห็นสายตาอดกลั้นของมัน ก็เป็นผมเองที่เป็นคนรั้งให้ผมกลับมาทำต่อ นี่คือการยอม...เพราะอะไรกัน
Trr trr
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของพี่ถ่านก็ดังขึ้นขัดจังหวะของเราสองคน ตอนแรกพี่มันก็นิ่งรอฟังคำตอบจากผมไม่ยอมดู แต่พอเห็นเบอร์คนที่โทรมากลับรีบกดรับสายแทบจะทันที
"ว่าไงวะ!!" ท่าทางพี่ถ่านนี่ดูจะตกใจมาก จนผมต้องรีบลุกออกมาจากตรงนั้น แต่พออีกคนได้ยินปลายสายพูดอะไรสักอย่าง ใบหน้าบึ้งตึงก็กลายเป็นดีใจทันที
"สัด! มึงอย่าหลอกกูนะเว้ย!..........เหี้.ย! ถ้าเป็นมันจริง แสนหนึ่งกูก็ให้"
แสนหนึ่ง...นี่พี่มันพูดเรื่องอะไรกัน
"มึงจับตัวมันไว้นะ ถ้ากูไปไม่เห็นมัน มึงตาย!!" สิ้นเสียงดุคมนั้นพี่ถ่านก็กดตัดสายทิ้งทันที ก่อนที่มือใหญ่จะคว้ากุญแจรถแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปดูพี่มันจะรีบร้อนเป็นพิเศษจนผมไม่ทันได้รั้งถาม ผมเลยต้องจำใจเดินตามไปปิดล็อกบ้านเพราะเดาว่าอีกคนคงไม่กลับมาอีกแน่ แต่พอผมจะลงกลอนประตู ผมก็ได้ยินเสียงแหบของใครบางคนดังอยู่ในความมืด ซึ่งเสียงแหบนั้น...มันกำลังทำให้หัวใจผมหยุดเต้นทันที
 
 
"คืนนี้...กูขอนอนด้วยได้มั้ย" +++++++++++++++++++++++++++++++140117