ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa


"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 14 : ต้นเหตุของเรื่อง

 

 

+ผงฝุ่น+

 

"...สิวะ ตื่น! กู..."

อื่อ...เสียงใคร

"ตื่นสิวะ ไอ้หอก!"

เสียงดูคุ้นๆจัง

"ถ้าเพื่อนกูตายกูฆ่ามึงไอ้ฝุ่น!"

เพื่อนงั้นหรอ...ใครจะตายกัน

"ไอ้สัดถ่าน!! หยุดนะเว้ย!! อย่าทำเพื่อนกู!!"

"เงียบสักทีได้มั้ยไอ้เจมส์! เดี๋ยวคิวต่อไปคือมึง!!"

เสียงพี่ถ่านนี่...แล้วทำไมถึงดูโมโหขนาดนั้น

"ไอ้เฮียร์! อย่าตายนะเว้ย"

ไอ้เฮียร์!!!

เฮือก!

ตัวผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อนั้นดังเข้าหู ใจผมเต้นสั่นและแรงมากจนผมต้องรีบหายใจเข้าถี่เพื่อนคลายความเจ็บแน่นที่หน้าอก

"ไอ้เฮียร์..." ผมถามหาอีกคนก่อนสายตาจะกวาดมองไปทั่วบริเวณก่อนที่ผมจะเจอผู้ชายนับสิบคนกำลังยืนมุ่งรุมใครสักคนที่นอนหมอบอยู่กับพื้น โดยที่มีไอ้เจมส์ถูกมัดติดกับเสาไม่ไกลจากกลุ่มผู้ชายนั้น

นี่มันที่ไหน...ทำไมเหมือนกับอยู่โกดังร้าง แต่มันก็สะอาดจนเหมือนมีคนอาศัยอยู่ แถมภายในนี้ยังมีอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าครบวงจร จนน่าจะใช้เป็นบ้านได้สบายๆ อย่างที่ผมกำลังนอนอยู่ตรงนี้ ก็เป็นโซฟานุ่มที่น่าจะมีราคาแพงน่าดู

"ไอ้สัด! ปล่อยเพื่อนกู!!" เสียงไอ้เจมส์ยังคงตะโกนดังลั่นโกดังก่อนผมจะได้ยินชื่อนั้นอีกครั้ง

"ไอ้เฮียร์!" ผมหันขวับไปตามเสียงนั้นก่อนจะพยายามเพ่งดูผู้ชายคนนั้นที่ถูกรุม แต่พอผมเห็นชัดว่าเป็นใคร ใจผมก็ตกไปอยู่กับตาตุ่มทันทีก่อนที่ขาจะพาตัวเองวิ่งไปทางนั้นอย่างเร็ว

อะ!!

"โอ๊ย!!" แต่แล้วผมก็ทรุดลงกับพื้นทันทีที่เท้าแตะพื้น มันปวดร้าวไปหมดจนเหมือนกับโดนม้าดึงแยกร่าง ผมร้องซี๊ดอย่างเจ็บปวดก่อนมือใหญ่ของคนที่ดูแลผมมาตลอดชีวิตจะวิ่งเข้ามาอุ้มผมอย่างไว

"เจ็บมั้ยวะ!" เสียงขุ่นนั้นถามผมเสียงดังก่อนจะอุ้มผมให้กลับไปนั่งบนโซฟาเหมือนเดิม แต่ผมกลับผลักพี่มันออกแล้วพยายามจะเดินไปหาไอ้อันตพาลที่นอนหมอบคลุกฝุ่นอยู่นั่น

"จะไปไหนไอ้ฝุ่น!"

"ปล่อยผม! ไอ้เฮียร์ ไอ้เฮียร์...มึง อะ!"

"หยุดนะไอ้ฝุ่น! มึงมานั่งนี่!! เห้ยพวกมึง จัดการมันต่อดิวะ กูไม่สั่งให้หยุดก็ห้ามหยุด!!" สิ้นเสียงขุ่นนั่น ตีนนับสิบก็รุมกระทืบร่างข้างใต้อย่างเมามัน โดยที่มีผมโดนพี่ถ่านล็อกไว้กับตัว ทำให้ทำได้แค่นั่งดูมันกำลังกระอักเลือดต่อหน้าต่อตา

ผลั่ก! ตุบ!

ไอ้เฮียร์!

"หยุดนะเว้ย!! ไอ้ฝุ่น! บอกให้มันหยุดที ไอ้เฮียร์มันจะตายอยู่แล้ว" ตาผมเริ่มสั่นและเริ่มแดงเมื่อรู้สึกว่าน้ำตามันจะไหล ผมเลยรีบหันกลับไปหาอีกคนที่จับแขนผมอยู่ก่อนจะร้องขอพร้อมกับน้ำตา

"พี่ถ่าน ยะ หยุดเถอะ มันจะตายแล้ว" ผมเขย่าแขนล่ำนั้นถี่รั่วก่อนจะชี้ไปยังไอ้เฮียร์ แต่พี่ถ่านกลับหันไปมองตามผมด้วยสายตาแข็งกร้าวก่อนจะสั่งเสียงเข้มอีก

"เอาแรงๆ กูต้องได้เห็นมันกระอักเลือด!"

!!!

"พี่ถ่าน!!" ผมรู้สึกได้ว่าตอนนี้ตาผมโตมาก มันตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ผมพยายามคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ว่าผมฟังผิด แต่พอรอยยิ้มแสยะมันออกมาจากมุมปากพี่ถ่านเพียงเท่านั้น ทุกอย่างบนโลกนี้ก็หยุดนิ่งทันที

พี่กำลังจะทำอะไร

"ไอ้สัดถ่าน! กูขอสาปแช่งมึงให้ตายคาตีน แล้วไม่ต้องผุดต้องเกิดเลยด้วย"

"หึ ก่อนจะถึงวันนั้นกูคงตายคาช่องอุ่นๆของมึงแล้ววะไอ้เจมส์" พี่ถ่านเองก็สวนกลับโดยไร้ความอาย ไอ้เจมส์เองก็อึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะรั่วด่าอีกคนไม่ยั้ง ผมเองก็พยายามมองหาช่องทางช่วยไอ้เฮียร์ให้พ้นจากอุ้งตีนมหาภัยนั้นจนเริ่มปวดหัวไปหมด ก่อนที่ผมจะนึกอะไรบางอย่างออก

"ผมท้อง!"

"หะ!/เห้ย!/น้องฝุ่น!" เสียงจากทุกมุมดังประสานกันลั่นจนไอ้เฮียร์ได้เวลาได้พักหายใจ ตาผมเลิกลักเมื่อพี่ถ่านกระชากแขนผมอย่างที่ไม่เคยทำพร้อมกับที่พี่ฟองวิ่งมาหาผมด้วย

"มึงพูดว่าอะไรนะไอ้น้องเวร" เสียงพี่ถ่านถูกกดลงต่ำจนขนหัวผมลุกก่อนที่พี่ฟองจะจับไหล่ผมให้หันมาหาตัวเอง

"พะ พี่ฟังผิดใช่มั้ย"

เอาไงดีวะกู ไอ้ตอนที่คิดออกมันลืมห้ามปากให้พูดนี่หว่า แต่ก็ถือว่าคุ้มว่ะ เพราะทุกตีนหยุดกระทืบไอ้เฮียร์แล้ว

แค่นี้กูก็พอใจแล้ว แล้วมึงไม่เป็นอะไร...ใช่มั้ย

"ไอ้ฝุ่น! กูถามว่ามึงพูดอะไรออกมา!" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเห็นร่างสูงที่บอบช้ำนั้นขยับ พี่ถ่านก็ดึงแขนผมไปถามอีกครั้ง

"ผมท้อง" ผมยังคงพูดคำเดิมพร้อมกับก้มหน้านิ่งเมื่อเริ่มสู้สายตาทุกคนที่จ้องมาไม่ได้ ก่อนพี่ถ่านจะผลักผมจนล้มพับไปกองกับโซฟา

"โอ๊ย!"

แม่งตูดกู!

ถึงพี่ถ่านจะไม่ได้ผลักแรงแต่ตอนนี้สะโพกผมเจ็บอยู่ เลยทำให้มันเหมือนจะหัก ณ เดี๋ยวนั้น

"มึงอย่าตอแหลกู มึงมีจู๋แล้วแม่งจะท้องได้หรอหะ!!"

อะ อ่าว มันไม่เหมือนในละครอ่อ ที่พอบอกพ่อกับแม่ว่าท้องพวกท่านก็จะปล่อยเราไป

นี่ผมพลาดอะไรงั้นหรอ

"เออ..คือว่า" เอาไงดีวะ

"สัด! กูสั่งให้หยุดรึไง! กระทืบมันต่อสิวะ!"

"พี่ถ่าน!! อย่าทำไอ้เฮียร์นะ!" คราวนี้ผมใช้จังหวะที่ทุกคนหันตามเสียงพี่มันนั้นวิ่งไปหาอีกคนที่นอนหอบอยู่ที่พื้น แต่เพียงแค่ผมเห็นใบหน้าที่เคยหล่อนั้นแตกยับจนไม่เหลือเค้าเดิมก็แทบทำให้ผมแทบหัวใจวาย

"มะ มึง เจ็บมั้ย" ผมประคองหน้ามันและร่างสูงขึ้นหาอกก่อนจะกอดรัดมันแน่น พร้อมกับเสียงแหบหอบจะค่อยๆเอ่ยหาผม

"มะ มึง...ร้องไห้..." มือหยาบที่ตอนนี้เปื้อนเลือดจนแดงไปหมดกำลังพยายามจะยกขึ้นมาจับหน้าผมให้ได้ ผมเลยรีบคว้ามันมาไว้แล้วเอาทาบกับแก้มตัวเองทันที

"เหี้.ย! หยุดพูด! จะตายห่าอยู่แล้วยังเสือกจะพูดอีก" ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นแล้วทำเป็นเข้มแข็งใส่ แต่ภายในใจลึกๆแล้วมันแทบจะแตกเป็นเสียงๆที่เห็นมันเจ็บปวดขนาดนั้น ถึงมันจะไม่ร้องโอดโอยสักแอะก็เถอะ แต่ผมรู้ รู้ว่ามันเจ็บจนไม่ไหวอยู่แล้ว

"กะ กู..."

"หยุดพูด!!" หยุดพูดเถอะ เดี๋ยวมึงจะหายใจไม่ทันนะ

"ฝุ่น มาหากูเดี๋ยวนี้" ผมหันไปมองตามเสียงเข้มที่สั่งผมก่อนผมจะเห็นพี่ถ่านเดินไปหยิบไม้เบสบอลมาทางนี้ พร้อมกับที่คนอื่นๆก็เดินตามมาเหมือนกัน

"พี่ถ่าน! พี่จะทำอะไรมัน มันไม่ได้ทำผิดอะไรนะ ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้" ผมถามเสียงรั่วพร้อมกับกอดร่างสูงแน่น แต่สิ่งที่ผมทำกลับทำให้พี่ถ่านกัดฟันกรอดอย่างโกรธ

"มึงยังจะถามกูอีกรึไง ในเมื่อมันกล้าหยามน้องชายกูขนาดนี้"

"หยาม มันหยามอะไรผม"

"ก็ที่มันปล้ำมึงกลางป่านั่นไงวะ!!" เสียงตวาดดังลั่นโกดังที่แสดงถึงอาการโกรธถึงขีดสุดพร้อมกับไม้เบสบอลนั้นถูกฟาดกับต้นเสาอย่างแรงจนมันหักท่อน ผมอึ้งกับความโกรธนั่นจนตาค้างและมันก็ทำให้ผมอยากจะร้องไห้เพราะความกลัว ผมไม่เคยเห็นพี่ถ่านเป็นแบบนี้นานมากแล้ว และก็คอยภาวนาขออย่าให้มันเกิดขึ้นอีก เพราะเมื่อครั้งสุดท้ายที่ผมเห็น คือตอนที่พี่ถ่านชกเพื่อนตัวเองที่เผลอชนผมจนตกบันได

แล้วตอนนี้พี่คนนั้น...ก็หายตัวไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้

พี่จะทำแบบนั้นกับมันงั้นหรอ

"พี่ถ่าน...ผมขอร้อง อย่าทำมันเลยนะ"

"ไอ้ฝุ่น อย่าทำให้กูโมโห กูบอกให้ออกมา!!" คราวนี้พี่ถ่านกระชากแขนผมจนหลุดออกจากอีกคนก่อนจะผลักผมไปให้พี่ฟอง แล้วไม้เบสบอลอันใหญ่นั่นก็ถูกเจ้าของชี้หน้าคาดโทษไว้

"มึงคิดว่าคำเตือนของกูคือเรื่องตลกรึไงหะ! มึงถึงยังกล้ามาแตะน้องกูอีก!"

ผลั้ก!!

ปลายไม้เบสบอลถูกเจ้าของกระทุ้งใส่เข้าที่หน้าท้องแกร่งอย่างแรง จนร่างสูงทรุดลงกับพื้นอย่างหมดท่า ผมกับไอ้เจมส์ก็กรีดร้องห้ามเมื่อเริ่มเห็นเลือดถูกสำลอกออกมาจากริมฝีปากช้ำนั่น

มะ มันจะตายอยู่แล้วนะ หยุดสักที

"แฮ่กๆ กะ กู กูไม่เลิก กู แฮ่กๆ กูจะไม่เลิก ยุ่ง กับมัน" เสียงแหบนั้นพูดออกมาแทบจับไม่ได้ศัพท์ แต่ผมก็ได้ยินมันทุกคำ

"หึ พระเอกมากสิมึง มึงอยากหล่อมากใช่มั้ย!"

ผลัวะ!

"หยุด!! พี่ถ่านหยุด! อย่าทำมันนะ!!" ผมพยายามกระชากแขนให้หลุดออกจากมือใหญ่ของพี่ฟอง จนพี่เขาเปลี่ยนมากอดเอวผมไว้แทน ทำให้ผมขยับตัวได้ลำบากยิ่งขึ้น แต่คนที่ผมร้องขอกลับชายตามามองแล้วหันกลับไปด่าอีกคนซ้ำ

"มึงเห็นผิวน้องกูมั้ย ผิวมันขาวและบอบบางมาก แค่มดกัดมันก็แดงและช้ำไปหลายเดือน แต่วันนี้มึงกลับทำให้มันช้ำทั่งตัว แล้วมึงคิดว่ากูคนนี้จะปล่อยให้มึงมีความสุขรึไงไอ้เด็กเวร!!"

ผมฟังสิ่งรอดออกมาตามไรฟันพี่ถ่านแล้วก็รู้สึกเจ็บแทน พี่มันห่วงผมขนาดนั้นจริงๆ พี่มันจะคอยโทษตัวเองตลอดถ้าผมมีแผลแค่นิดเดียว แต่นี่ผมกลับปล่อยให้ใครไม่รู้มาทำตัวเองแบบนี้ พี่ถ่านเลยโกรธตัวเองมากกว่าที่โกรธไอ้เฮียร์แน่

โกรธที่ปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้เฮียร์เพียงลำพัง จนเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

"พะ พี่ถ่าน เรื่องวันนี้พี่ไม่ผิดนะ ผมยอมมันเอง พี่ไม่ผิดอะไรเลยสักนิด พี่อย่าโกรธตัวเองแบบนั้นสิ" ถ้าคนที่ต้องรู้สึกผิดมันก็ควรจะเป็นผม ไม่ใช่พี่

"น้องฝุ่น.." เสียงพี่ฟองเอ่ยอย่างตัดพ้อพร้อมกับมองผมอย่างเสียใจ แต่ผมขอโทษพี่ฟอง ผมตัดสินใจแล้ว

ผมเลือกมัน

"มึงกำลังจะบอกว่ามึงยอมให้มันกอดมึงงั้นหรอไอ้ฝุ่น" แต่แล้วเสียงนั้นมันกลับเย็นเชียบจนผมเผลอจิกแขนพี่ฟองแน่น ก่อนตาคมจะตวัดกลับไปหาไอ้เฮียร์ใหม่

พี่ถ่าน...โกรธผมแล้ว

"พี่ถ่าน...ผมขอโทษ ตะ แต่นี่มันชีวิตผม พี่จะมาคอยปกป้องตลอดไม่ได้หรอกนะ พี่ พี่ต้องปล่อยให้ผมเจอโลกจริงบ้าง"

"นี่มึงจะบอกว่ากูกักขังมึงรึไง หึ สุดท้ายสิ่งที่กูปกป้องมึงมันทำให้มึงอึดอัดมากงั้นสิ" น้ำเสียงนั้นผมรู้ได้ทันทีว่าพี่มันกำลังน้อยใจและประชดผมอยู่ ผมเลยค่อยๆเอาแขนพี่ฟองออกก่อนจะเดินเข้าไปกอดเอวหนานั้นแน่น

"ป่าวนะ ผมแค่คิดว่า...บางทีผมอาจจะต้องมีคนอื่นที่จะมาปกป้องผมบ้าง ไม่ใช่มีเพียงแค่พี่ เพราะสักวัน...พี่ก็ต้องปกป้องแฟนพี่ แต่ไม่ใช่ผม" ผมซุกหน้าเข้ากับอกพี่ถ่านพร้อมกับอธิบายในสิ่งที่คิดจนหมดสมอง พี่ถ่านเองก็เอาแต่นิ่ง ก่อนมือใหญ่จะดันตัวผมออกห่างแล้วหันไปมองอีกคนที่ถูกมัดติดกับเสา ตาคมสบกับดวงตากลมโตของไอ้เจมส์นิ่งก่อนที่เสียงลมหายใจจะถูกปล่อยออกมายาว

พี่เข้าใจผมแล้วใช่มั้ย

"พี่ถ่าน...พี่ก็คิดใช่มั้ย ว่าคนที่พี่ปกป้องอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ผมแล้ว แต่เป็นมัน"

"มึงอย่ามาแถ! กูไม่ยอมง่ายๆเว้ย ถึงมึงจะเกลี้ยกล่อมยังไง วันนี้กูก็จะสั่งสอนมัน"

อะ!!

"ไอ้เฮียร์!" พี่ถ่านผลักผมออกก่อนจะง้างไม้จนสุดแขนแล้วฟาดเต็มกำลังใส่ร่างสูงด้านล่าง ผมเห็นอย่างนั่นก็รีบวิ่งไปหาอีกคนก่อนจะโผกอดคอมันแน่น

มึงต้องไม่เจ็บอีก...พอแล้ว

"ไอ้ฝุ่น!!"

ปึก!!

"ไอ้เฮียร์!!!" เสียงร้องเรียกชื่อไอ้เฮียร์ดังอย่างตกใจจากอีกคนที่ถูกมัดอยู่เมื่อไม้เบสบอลนั้นฝาดใส่เสร็จ แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

เห้ย! หรือว่า!

ผมดันหน้าอกจากอกไอ้เฮียร์ก่อนรอยยิ้มสวยของมันกำลังยิ้มให้ผมเล็กน้อย ก่อนตาทั้งสองข้างมันจะค่อยๆปิดลงช้าๆ พร้อมกับแขนจากด้านหลังผมจะร่วงหล่นลงพื้นอย่างหมดแรง

อึก!

มันเอาแขนมารับไม้แทนผมงั้นหรอ

"ไอ้เฮียร์!!!"

ไม่จริง! ไอ้เฮียร์!

พรึบ!

อยู่ๆร่างที่ผมกอดอยู่ก็ล้มพับกับพื้นอย่างหมดแรงทำให้ผมต้องรับน้ำหนักมันคนเดียวก่อนผมก็ล้มตามลงไปเหมือนกัน

"ใจร้าย! ทำไมพี่ต้องทำขนาดนี้ด้วย!" ผมหันกลับไปว่าพี่ถ่านด้วยความรู้สึกมากมายที่มีอยู่เต็มอก ก่อนมือใหญ่จะทิ้งไม้เบสบอลนั่นแล้วดึงผมให้ออกห่างจากอีกคน

" ไอ้ฟอง เอามันไปทิ้งดิ ส่วนมึง! ไม่ต้องมาพูดมาก กลับบ้าน!"

อะ!

แขนผมถูกมือใหญ่กระชากติดมือก่อนพี่มันจะควักมีดที่เหน็บอยู่ขึ้นมาแล้วตัดเชือกที่มัดอีกคนไว้กับเสา แต่พอไอ้เจมส์มันหลุดออกมาได้ ฝ่ามือเล็กก็ฟาดใส่ใบหน้าพี่ถ่านอย่างจัง โดยที่หน้าพี่ถ่านเองก็หันไปตามแรงตบนั่น ดวงตาไอ้เจมส์มันแข็งกร้าวมาก มากจนอีกคนเผลอยกมือเอื้อมขึ้นไปหวังจะจับใบหน้าน่ารักนั่นแต่ก็ถูกปัดออกอย่างแรงอีกครั้ง

เพี้ยะ!!

"อย่ามาแตะตัวกู! มึงมันเลว! กูให้มึง ทำให้มึงทุกอย่าง แต่มึงกลับไม่คิดจะฟังคำขอกูบ้าง! พอกันที มึงกับกู ชาตินี้อย่ามาเจอกันอีกไอ้สัดถ่าน!"

เพี้ยะ!!

แล้วฝ่ามือที่สองก็ตามมาติดๆ ก่อนร่างเพรียวจะวิ่งเข้าไปหาอีกคน โดยทิ้งให้คนที่โดนตบยืนนิ่งสนิทอยู่ตรงนี้ ผมเองก็พยายามแกะมือใหญ่ที่พี่ถ่านจับแขนไว้นั้นออก แต่ก็ไม่มีท่าทีจะหลุด

"ไอ้เจมส์ พามันไปส่งโรงบาลที" ผมตะโกนบอกอีกคนที่พยุงร่างสูงขึ้นด้วยความยากลำบาก ก่อนมันจะตะคอกผมกลับทันที

"มึงก็เหมือนกันไอ้ฝุ่น กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกยุ่งกับมัน แต่มึงก็ไม่เชื่อ แล้วเป็นไง วันนี้มันจะตายเพราะมึง ไม่ใช่สิ เพราะไอ้ตระกูลผงของมึงนั่นแหละ อ่ออีกอย่างนะไอ้เหี้.ยถ่าน ถ้ามึงหวงน้องมึงมากก็อย่าปล่อยมันออกมา จับมันขังกรงไว้ มันจะได้ไม่ต้องมาทำให้พวกกูเกือบตายแบบนี้" สิ้นเสียงกร่นด่ายาวของไอ้เจมส์ ผมก็ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นเป็นเพื่อนพี่ถ่าน ก่อนผมจะเห็นสองคนนั้นหายออกไปจากโกดัง ผมมองตามด้วยความรู้สึกผิดอยู่เต็มอก นี่ตกลงว่าวันนั้นที่มันบอกให้ผมเลิกยุ่งกับไอ้เฮียร์ก่อนที่พวกมันจะเดือดร้อนก็เพราะพี่ถ่านงั้นหรอ เพราะพี่ถ่านอยู่เบื้องหลังทุกอย่างอย่างนั้นใช่มั้ย

"เพราะวันนั้นผมไปหาพี่ใช่มั้ย วันที่พี่สัญญากับผมว่าจะไม่ให้มาแกล้งผมอีก นี่คือวิธีปกป้องของพี่ใช้มั้ย...พี่ถ่าน"

"........."

"การที่พี่เงียบแบบนี้ แสดงว่าที่ผมพูดมันถูก มันเป็นเพราะผม...ทุกคนถึงมาโดนพี่ซ้อมอย่างกับหมาแบบนี้ใช่มั้ยครับ" ผมถามเสียงนิ่งเรียบกับพี่ถ่านเป็นครั้งที่สอง แต่กลับไม่ได้รับคำตอบเหมือนเดิม แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วล่ะ ว่าต้นเหตุทั้งหมดก็คือผม

ก็คือผมที่เกือบทำให้ไอ้เฮียร์...ตาย

"เข้าใจแล้วครับ ผมจะไม่เข้าใกล้พวกมันอีก...ผมสัญญา"

ถ้าสิ่งที่ผมจะทำนี้...มันสามารถทำให้พวกพี่มันเลิกยุ่งกับไอ้เฮียร์ได้...ผมก็พร้อมที่จะทำ

 

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

อาทิตย์หนึ่งแล้ว...ที่ผมไม่เจอไอ้เจมส์กับใครอีกคนที่ผมเป็นห่วง พวกมันสองคนไม่ยอมมาโรงเรียนเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง ผมเองก็อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไงบ้าง มันจะหายดีรึยัง หรืออาการมันหนักมากกว่าเดิมจนมาโรงเรียนไม่ได้ แถมพวกเพื่อนๆในแก๊งมันก็ตามหากันให้วุ่น จนผมเองก็เริ่มตกใจกลัว ผมเลยพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะสืบข่าวพวกมัน แต่มันกลับเงียบกริบ ไม่มีแต่ใครรู้เหตุผลที่แท้จริงสักคนว่าพวกมันหายไปไหน บางคนก็บอกว่าโดนไล่ออกจากโรงเรียนเพราะความประพฤติแย่สุดๆ บางคนก็บอกว่าทางบ้านพวกมันไปเที่ยวต่างประเทศกันเลยหยุดเรียน ซึ่งทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องจริง เพราะมันหายไปรักษาตัวต่างหาก

มึงอยู่ไหนวะไอ้เฮียร์ กู...เป็นห่วงมึงนะ ห่วงโดยที่ตอนนี้กูกลับไม่รู้ว่ามึงอยู่ไหน ขนาดที่หายไปแล้วยังเอาตัวเล็กลูกชายมึงไปด้วย มึงทำแบบนี้เหมือนมึงจะไม่กลับมาเลยนะ

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง...กูจะอยู่ยังไงวะไอ้เฮียร์

คืนนั้นเห็นไอ้แซมมันเล่าว่าพี่ฟองวิ่งไปบอกพี่ถ่านว่าผมวิ่งหนีพี่เขาเข้าไปในป่า พี่ฟองดูร้อนรนเหมือนเป็นห่วงผมมาก แต่ก็ไม่กล้าวิ่งตามผมไป เพราะกลัวว่าผมจะโกรธพี่มันเพิ่มขึ้นอีก พี่ถ่านเลยวิ่งตามหาผมให้ควัก แถมมารู้ทีหลังว่าไอ้เฮียร์ไม่อยู่ในค่ายด้วยก็ยิ่งทำให้พี่ถ่ายเกือบเผาค่ายทิ้ง พี่มันพาลใส่ทุกคนที่ปล่อยให้ผมหายไป จนสุดท้ายพี่มันโทรตามเพื่อนๆที่พวกไอ้แซมเองก็ไม่เคยเห็นตอนที่อยู่ค่ายนี้มาเพื่อตามหาผมทั่วป่า พอกลับมาอีกทีผมก็ถูกพี่ถ่านอุ้มขึ้นรถพร้อมกับร่างไอ้เฮียร์ที่สลบอยู่ ส่วนไอ้เจมส์ก็ถูกโยนใส่รถตามมาติดๆก่อนที่รถสวยนับสิบคันจะหายไปจากตรงนั้นแบบไร้ร่องรอย

ผมเองก็สงสัยว่าถ้าเรื่องนี้มันดูอลังการงานสร้างขนาดนั้นแล้วทำไมถึงไม่มีอาจารย์ออกมาดูสักคน แล้วผมก็ได้คำตอบ เพราะพี่ถ่านสั่งให้เพื่อนพาอาจารย์ไปเที่ยวถนนคนเดินของจังหวัด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็ถูกพาเข้าหอประชุมปิดเงียบหมด เหลือแต่ไอ้แซมกับไอ้เป๋าที่โดนลากมาสอบถาม ผมฟังพวกมันเล่าก็เหมือนกับดูหนังเว่อร์มากๆเรื่องหนึ่งที่มีมาเฟียอย่างพี่ถ่านคุมเมืองนี้ไว้ทั้งเมือง ที่สามารถจัดการทำให้สถานการณ์มันจบได้ภายในพริบตาเดียว

ผมว่า...ผมรู้จักพี่ชายตัวเองเพียงแค่เสี้ยวเดียว ซึางมันเป็นเสี้ยวของความเป็นพี่ชาย แต่อีกที่เหลือที่ผมไม่รู้จักนั้น มันอาจจะเป็นอันธพาลหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้พี่ผมดูน่ากลัวขนาดได้ขนาดนี้

สรุปแล้วคนที่ผมสมควรจะด่าว่าเป็นอันธพาลนั้นคือพี่ชายผม มันไม่ใช่อันธพาลหลังห้องนะ แต่เป็นอันธพาลของจริงเลยต่างหาก

"น้องฝุ่นครับ...รอพี่นานมั้ย ขอโทษนะ รถมันติดน่ะ" ผมหันไปตามเสียงนุ่มของพี่ฟองที่ตอนนี้มีหน้าที่มารับมาส่งผมทุกวัน โดยมันเป็นคำสั่งของพี่ถ่านที่ผมต้องมีพี่ฟองอยู่ใกล้ๆทุกเวลา ซึ่งพี่ฟองก็ยินดีทำตามคำสั่งนั้นทันที และมีผมที่ต้องรับคำสั่งนั้นโดยห้ามมีปัญหา...สักนิด

"ไม่นานครับ ผมเพิ่งทำเวรเสร็จเหมือนกัน" ผมว่าเสร็จก็ลุกขึ้นยืนก่อนพี่ฟองจะเอื้อมมาถือกระเป๋าให้แบบทุกครั้ง ผมยิ้มขอบคุณพี่เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากตรงนั้น แต่พวกผมยังไม่ทันที่จะเดินไปได้ไกลสักเท่าไหร่ ผมก็ถูกใครบางคนเรียกรั้งไว้จากข้างหลัง

"ผงฝุ่น!" เสียงแหลมๆแบบนี้มันฟังดูคุ้นหูมากเถอะ แล้วมันก็เป็นแบบที่ผมคิดไว้ พวกแฟนคลับไอ้เฮียร์นี่เอง

น้องพาขวัญ

"มีอะไร" ผมถามกลับเมื่อรู้สึกหงุดหงิดที่ได้ยินพวกหล่อนเรียกชื่อผมห้วนๆเหมือนผมเป็นน้องไม่ใช่พี่ ทั้งๆที่พวกเธอก็อยู่แค่มอสี่มอห้าเท่านั้น

"พวกเราได้ข่าวว่าแกหายเข้าไปในป่ากับอาเฮีย แล้วอาเฮียก็หายไปเลย นี่แกทำอะไรอาเฮียหะ!" ผมฟังแล้วก็เริ่มจุกอยู่ที่คอ

"พูดแบบนี้เหมือนกูจับไอ้เฮียร์กินไส้แล้วหมกป่าอย่างนั้นแหละ กูไม่รู้เว้ย!" ผมแสร้งทำเป็นโวยและไม่ใส่ใจมัน เพราะตอนนี้พี่ฟองยืนอยู่ข้างหลังผม ถ้าผมแสดงอาการเป็นห่วงหรืออะไรที่เกี่ยวกับไอ้เฮียร์ออกมา คงถึงหูพี่ถ่านแน่

"อ้าย! นี่กล้าขึ้นเสียงกับพวกเรางั้นหรอ! อยากโดนตบอีกใช่มั้ยหะ!!" สิ้นเสียงแหลมสูง มือเล็กก็เข้ามากระชากแขนผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อน เพราะทันทีที่มือเล็กจะเข้ามาจิก พี่ฟองก็ปัดมันทิ้งก่อนจะผลักหน้าผากสวยของเธอจนหงายหลังทันที

"โอ้ย!!!" ก้นงอนบางกระแทกพื้นอย่างจังพร้อมกับเสียงร้องอย่างเจ็บปวด แต่ตอนนี้ผมอึ้งไปแล้วครับ ก็ผมไม่คิดว่าพี่ฟองจะทำแบบนี้นี่

"พวกมึงสินะที่ตบน้องกู หึ หน้าตาก็เหมือนเด็กปัญญาอ่อนแล้วยังจะวิ่งตบคนอื่นเพื่อแย่งผู้ชายเนี่ยนะ จ้างให้ชาตินี้มึงก็ไม่มีผัวหรอกวะ"

เอื้อก

ครั้งแรก...ครั้งแรกที่ผมเห็นพี่ฟองเป็นแบบนี้ ธรรมดาพี่มันจะทะเล้นใส่ผมอย่างเดียว แต่วันนี้พี่ฟองดูโกรธมาก

"กรี๊ดดดดด"

"เงียบ!" พี่ฟองชี้หน้ากลับทันทีที่เจ้าหล่อนกรี๊ด ทำให้ปากสวยนั้นปิดฉับเพราะความกลัว ก่อนที่พวกเพื่อนๆเธอที่ยืนอยู่จะเผลอถอยหลังทิ้งน้องพาขวัญไว้ตรงนั้น

"พี่ฟองพอเถอะครับ กลับบ้านกันเถอะ" ผมกลัว...ผมกลัวว่าพี่ฟองจะอาละวาดใส่พวกหล่อนจนกลายเป็นเรื่องใหญ่

"ครับ เดี๋ยวแปปนึงนะ" แต่ใบหน้าหล่อทะเล้นของพี่ฟองกลับหันมายิ้มให้เหมือนเป็นละคนกับเมื่อกี้ก่อนจะหันไปหาหญิงสาวที่ล้มอยู่ด้านล่างแล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นมัจจุราชแบบเดิม

"ถ้ากูเห็นมึงเข้าใกล้น้องกูอีก หรือแม้แต่ถ้าน้องกูเห็นหน้ามึง กูจะทำให้มึงมีหลายผัวในวันเดียวเลยสัด!"

อึก!!!

"พี่ฟอง!!"

"กรี๊ด!!" ผมตกใจกัยคำขู่ของพี่มันมาก ก่อนที่พวกแฟนคลับไอ้เฮียร์จะต่างกรี๊ดวิ่งหนีกระเจิงไป ผมเองก็ยืนนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกก่อนพี่ฟองจะเดินมาคว้ามือผมให้เดินตามตัวเองจนถึงรถ แต่พอขึ้นรถได้พี่ฟองก็ขยี้หัวผมเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

"ฮ่าๆ อย่าทำหน้าอย่างนั่นดิ พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า พี่ก็แค่ขู่เล่นๆ" นั่นคือขู่เล่นๆงั้นหรอ แต่มันดูจริงจังมากเลยนะ

"พี่จะไม่ทำจริงใช่มั้ย" ผมจ้องตาพี่มันนิ่งก่อนอีกคนจะนิ่งจ้องกลับตาม

"ก็ต้องขึ้นอยู่กลับพวกมัน ถ้ามันยุ่งกับฝุ่นอีก พี่ก็อาจจะทำจริง"

!!!

น่ากลัว

"พะ พี่ฟอง...."

"ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ" แล้วมือใหญ่ก็ขยี้หัวผมเล่นอีกครั้งก่อนจะขับรถออกจากหน้าโรงเรียนผมไป

ถึงปากพี่จะบอกว่าเล่น...แต่ทำไมสายตาพี่มันกลับดูจริงจังจนน่ากลัวแบบนั้น

นี่ก็จะเป็นเพราะผมอีกแล้ว ที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน

ต้นเหตุของเรื่องร้ายๆทั้งหมดก็คือผม

 

++++++++++++++++++++++++++++++
140114

ยู้หู้ๆๆ มีรีดเดอยุอะป่าว เงียบเชียววววว 555 รูปใหม่ๆ สวยมั้ยๆ เพื่งทำเสร็จเลยนะ อยากอวดๆ 555