ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

“น้องเจมส์ของกูครับ อยู่นิ่งๆสิ ยิ่งดิ้นกูก็ยิ่งอยากจ๊วบมึงนะครับ”

ปากหมาๆอย่างมึงมันต้องเจอกู แม่.งจะจัดให้หนักทุกดอกเลยมึง!

“มึงก็แค่อันธพาลหลังห้อง อย่าคิดว่ากูจะกลัวมึงนะสัด กูไม่ให้มึงเลียไฝกูง่ายๆหรอก ไอ้เหี้.ย!”

สายตาที่คอยจ้องมาทางด้านหลังจนรู้สึกระแวง แต่ทำไมระแวงแล้วมันกลายเป็น รัก ไปซะล่ะ

“มีเด็กเป็นล้านคน ทำไมเด็กคนนั้นต้องเป็นกูที่ถูกมึงสนใจด้วยเนี่ย!”

พี่เหี้.ยๆอย่างมึงนี่มันน่าซัดให้กรามหัก แม่.งเผลอเป็นจับนะมึง!

“มึงคิดว่ากูเป็นใครกันครับ กูเนี่ยเฮีย(ร์)คุมหลังห้องนะเว้ย มาให้กูเลียซะดีๆ”

ไม่รู้ว่าไฝเม็ดนั้นมันทำให้ผมจมปรักกับมันได้ยังไง เพียงแค่ไฝเม็ดเล็กเม็ดเดียวถึงกับทำให้ผม รัก มันเต็มเปา