Overnight คืนนี้กับ 4 หัวใจของยัยวายร้าย

9.6

เขียนโดย LazyGirl

วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.34 น.

32 บท

189 วิจารณ์

46.63K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 10.48 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) ตัวต้นเหตุ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

ตัวต้นเหตุ

กริ๊งงงงง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งงง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งงงงง!!

"เอ๊ะ เช้าเเล้วเหรอ =O=" ฉันควานหาต้นตอของเสียงเเล้วลูบๆคลำกดปุ่มปิดเสียงทันที โทรศัพท์บ้านี่ลำโพงมันทำมาจากลูกกระเดือกของเด็กแรกเกิดเรอะ ทำไมมันถึงได้ดังอย่างกับไซเรนขนาดนี้ อ้าว.. นาฬิกาปลุกก็หมายความว่าตอนนี้ตี 5:45 น่ะสิ วันนี้มีเรียนสินะ คิดเเล้วเซ็งจริงๆ -_-

ฮะ! วันนี้มีเรียนงั้นเหรอ? ทำไมฉันไม่อยู่ในที่นอน ทำไมถึงมานอนบนรถ! -O- นี่โลกกลมๆใบนี้เล่นตลกอะไรกับฉันกันห๊า! แล้วกระดาษบ้าๆนี่ทำไมถึงมาติดหนึบอยู่กลางหน้าผากฉันล่ะ

ฟึ่บ

ฉันเเกะมันออกจากหน้าผากเเล้วใช้แสงจากโทรศัพท์ส่องไปที่กระดาษแผ่นนั้น เหมือนมีข้อความบางอย่างเขียนอยู่ในนั้นนะ ลายมืออย่างกับเด็กอนุบาลหัดเอาเท้าเขียนหนังสือ แต่ดีนะที่ฉันเก่งภาษาก็เลยอ่านออก (เกี่ยวมั้ยเนี่ย)

  'เธอไม่ให้ฉันไปส่งที่บ้าน ฉันก็เลยพาเธอมานอนบนรถ'

  อ้อ เมื่อคืนฉันกินหนักจนเมามากสินะ สงสัยคราวนี้จะสุดเหวี่ยงจริงๆ แต่ข้อความนี้มันเป็นของใคร ดูเเล้วท่าทางจะเขียนตอนเมาซะด้วย ตัวหนังสือเป้ไปเป้มาอ่านแทบไม่ออก ไม่ยัยหัวเห็ดก็ไอ้หัวหอมนี่เเหละที่เป็นคนเขียน แต่ฉันจำเรื่องเมื่อคืนไม่ค่อยได้เลยแฮะ ช่างเถอะ ฉันคงไม่ทำเรื่องน่าอายหรอก อย่างมากก็เเค่ร้องไห้ฟูมฟาย เรื่องแค่นี้พวกนั้นรับมือไหวอยู่แล้ว ^O^

เอาเป็นว่าตอนนี้รีบกลับบ้านก่อนดีกว่า ฉันไม่เคยไปเที่ยวเเล้วไม่กลับบ้านเลยนะ จะอยู่ถึงเช้า ข้ามวันใหม่ตี4 ตี5 ยังไงก็ต้องกลับ ไม่งั้นโดนคุณมารดาด่าหูเน่าหูเปื่อยหูเเฉะแน่ ดีนะที่ฉันเป็นคนดื่มแอลกอฮอล์เเล้วไม่เมาค้าง ไม่งั้นปวดหัวจนขับรถไม่ไหวเเน่ เอ๊ะ พูดเเล้วก็อยากอ้วก -O-

ณ บ้านแสนสุขของทิงเจอร์

ย่อง ย่อง

เวลาแบบนี้หวังว่าจะไม่มีใครตื่นเเล้วมาเจอสภาพฉันที่หน้าเปื้อนเครื่องสำอางแบบนี้นะจ้ะ ฉันค่อยๆก้าวเท้าทีละข้างอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงใดๆทั้งสิ้น ฉันใช้เวลาในการขับรถมาถึงบ้าน20 นาที แถมฝ่าไฟเเดงด้วย เป็นอย่างนี้เเล้วสวรรค์โปรดเมตตาเด็กน้อยที่รีบกลับบ้านอย่างทิงเจอร์คนนี้ด้วยเถิด >_<

พรึ่บ!

"กลับบ้านสักทีนะทิงเจอร์" เสียงโหดๆมาพร้อมกับเเสงไฟที่เปิดจนครบทุกดวงของบ้านนี้ สวรรค์กำลังลงโทษฉันชัดๆ

"สวัสดีค่ะคุณเเม่ นี่มันก็เช้าเเล้วนะคะ จะเปิดไฟให้เปลืองพลังงานของโลกทำไมคะ อ้อ หนูขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ เดี๋ยวต้องไปโรงเรียน ^^" ฉันทำตัวลีบเดินผ่านคุณเเม่ใจร้าที่สวมเสื้อคลุมสีเเดงเพลิงยืนทำหน้ายักษ์อยู่ที่หัวบันได อันที่จริงฉันก็ไม่ได้กลัวแม่หรอก แค่เเสดงความเคารพเฉยๆ จริงๆนะเนี่ย -_-^

"ขืนยังทำตัวเหลวไหลเเบบนี้อีก เเม่จะยึดรถลูกแล้วนะ แม่อุตส่าห์ปล่อยให้เป็นอิสระเเล้วเเท้ๆ ถ้าคนอื่นเค้ารู้เขาว่ายังไง"

"อายุก็ขนาดนี้เเล้วนะเเม่ ทำผิดเเค่ครั้งเดียวทำไมต้องยึดรถด้วย!" ฉันโตพอจะดูเเลตัวเองได้เเล้วนะ! อย่ามาขู่ว่าจะยึดรถได้มั้ย ได้ยินเเล้วโมโห! รถโฟล์คนั่นเหมือนเพื่อนคู่วิญญาณของฉันเลยนะ ถ้าขาดมันชีวิตฉันจะเป็นยังไง TOT

"หลายครั้งเเล้วนะทิงเจอร์ เเล้วไอ้เรื่องทะเลาะวิวาทนั่นอีก อย่าทำตัวมีปัญหาได้มั้ย!"

"ทิงไม่ได้มีปัญหานะ เเต่พวกนั้นมีปัญหากับทิงต่างหาก! และเรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวกันด้วย!" ก็เรื่องเที่ยวกับเรื่องทะเลาะมันไม่เกี่ยวกันนี่!

"จะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวมันก็เเย่พอๆกันนั่นเเหละ" จะหาเรื่องกันไปถึงไหน! ก็ฉันไม่ผิดจริงๆนี่ ยัยพวกนั้นต่างหากที่ผิด ผิดที่มาก่อเรื่องวุ่นวายเเละก้าวก่ายชีวิตฉัน

"แม่มองยังไงว่าทิงแย่ แม่เป็นทิงเหรอ? ทิงทำอะไรทิงรู้อยู่เเก่ใจ แม่เป็นแม่ของทิงอยู่ป่ะเนี่ย!!" โมโห! ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดผ่านหน้าเเม่ไปทันที เข้าบ้านมาก็เจอเเต่เรื่องบ้าบอ รู้งี้ฉันไม่เข้าบ้านยังจะดีซะกว่า! เอะอะอะไรก็ว่าฉันมีปัญหาอย่างโง้นอย่างงี้ เคยรู้มั้ยว่าฉันเจออะไรที่โรงเรียนบ้าง ก็แค่เป็นตัวของตัวเอง เดินอย่างมาดมั่น เเค่นั้นก็โดนกล่าวหาว่าอ่อยผู้ชาย บอกตามตรงฉันรักนวลสงวนตัวมากนะ ไม่ยอมให้ใครได้เเตะต้องเนื้อตัวง่ายๆ ยกเว้นคนที่ฉันรักจนหัวปักหัวปำเหมือนไอ้เเฟนเก่าหื่นกามนั่นไง อี๊ๆ พูดเเล้วขนลุก

"ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไง ก็ฉันรักในเสียงดนตรี =w=" ผ่อยคลายอารณ์ด้วยการอาบน้ำให้สบายตัว กลิ่นเหม็นเน่าจากแอลกอฮอล์จะได้ไม่มารบกวนฉัน

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวในยูนิฟอร์มของโรงเรียน จัดเรียงเส้นผมด้วยแปรงผมอย่างบรรจง ผมฉันยาวสวยสลวยยิ่งกว่าในโฆษณาอีกนะ นี่ฉันใช้เวลาทั้งหมดไปเท่าไหร่เนี่ย จะไปเรียนสายมั้ย แอบรู้สึกเพลียๆอย่างบอกไม่ถูก =_=

  'Ding Ding Ding Ding Ding Di-ding Ding'

  โอ๊ะนั่นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันนี่ ปกติไม่มีใครโทรหาฉันยามเช้าแบบนี้หรอกนะ

"สวัสดีค่ะ" ปกติฉันไม่พูดเพราะเเบบนี้หรอก เพียงเเค่มันเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นตาเท่านั้นเอง อาจจะเป็นเบอร์ของลุงตันก็ได้ กรี๊ด ฉันอาจจะรวยด้วยตัวเองโดยไม่พึ่งเงินทองของพ่อเเม่ >O<

"รู้สึกว่าสติจะมาครบแล้วนะ พูดซะเพราะเชียว" เอ๊ะ เสียงประหลาดนี่มันของใครกัน ไม่คุ้นมาก เเล้วก็ไม่เคยได้ยินด้วย

"โทรผิดหรือเปล่าคะ -_-"

"ไม่ผิดนะ จำได้ว่าเธอให้เบอร์นี้มากับมือ" ฉันให้เบอร์ใครเรื่อยเปื่อยที่ไหนเล่า ยกเว้นตอนกรอกเอกสารที่โรงเรียนที่ให้ใส่เบอร์โทรของตัวเองลงไป นี่อาจารย์คงไม่ได้โทรมาแกล้งฉันหรอกนะ =_=

"ฉันจำไม่ได้ว่าให้เบอร์กับผู้ชายคนไหน ยกเว้นอาจารย์และพ่อของฉัน โอเค๊?"

"งั้นฉันคงเป็นอาจารย์ประจำชั้นเธอล่ะมั้ง ^^"

"นี่นาย แก ไอ้โรคจิต! วันนี้ฉันปวดหัวเเละเพลียมาก เพราะงั้นนายโทรไปโรคจิตใส่คนอื่นเหอะนะ ฉันจะวางล่ะ"

"อ้อ เมื่อคืนคงดื่มมากไปสินะ วันนี้ก็เลยปวดหัวเเละเพลียมาก ^^" ไอ้บ้านี่มันเป็นใคร ทำไมถึงรู้ว่าฉันไปทำอะไรมา

"กรี๊ดดด!! เลือดฉัน!! แก แกทำอะไรน่ะ!!"

ติ๊ด!!

นี่เเหนะ โดนไปเลยหนึ่งดอกข้อหามาโรคจิตใส่ฉัน กรี๊ดใส่เหมือนหนังผีเลยเป็นไง ป่านนี้ช็อคตายเเล้วมั้งนั่น เรื่องโทรไปกวนชาวบ้านระดับหมอนั่นยังอนุบาลไป ไม่รู้สึกตกใจเลยสักนิด ต้องมาเจอกับฉันนี่ เซียนก่อกวนตัวจริง! แต่ไม่ใช่โรคจิตนะจ้ะ ^O^

ก๊อก ก๊อก!

"ทิงเจอร์ กรี๊ดทำไมน่ะ! ลูกเป็นอะไร!!" เสียงของฉันทำให้คนอื่นที่อยู่นอกห้องวิตกกังวลอีกเเล้ว

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ -_-" ฉันโพล่งขึ้นพลางเปิดประตูห้องให้บุคคลท่านนั้นเข้ามาและยิ้มต้อนรับราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"แล้วกรี๊ดทำไม -_-"

"แก้เครียด ^^"

"ยังยิ้มได้อยู่นะ ลูกทำให้เเม่โกรธมาก รู้ตัวมั้ย" พ่อเข้ามาเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเเม่อีกแล้ว มันเป็นเรื่องปกติของบ้านนี้ เพราะฉันเป็นเด็กมีปัญหาเเละมักจะทะเลาะกับคนในครอบครัวอยู่บ่อยๆ รวมถึงพ่อด้วย ถ้าฉันทะเลาะกับพ่อ เเม่ก็จะมาง้อเเทนพ่อ เหมือนที่พ่อกำลังง้อฉันเเทนเเม่อยู่ตอนนี้ไง น่ารักดีเนอะ =_=

"ก็ทิงไม่ผิดอ่ะ"

"เอาเถอะน่า ทุกทีลูกเที่ยวแต่วันหยุดนี่ แถมอายุลูกก็ไม่ถึงด้วย มันน่าเป็นห่วงนะ" แค่แต่งตัวให้มันเเก่ๆเข้าผับ บางทีเค้าเห็นหน้าก็ให้เข้าเลยนะ -_-

"เรื่องเที่ยวนั่นหนูยอมรับว่าทำผิดก็ได้ เเต่เรื่อตบตีอะไรนั่น.."

"เรื่องนั้นพ่อก็ไม่ชอบเหมือนกัน หัดทำตัวให้มันสมกับเป็นกุลสตรีหน่อยสิ!"

นี่เเหละกุลสตรีไทยที่ไม่ยอมก้มหัวให้กับใคร เอ่อ..ไม่พูดดีกว่า

"ขอโทษค่ะ เเล้วจะให้ทำยังไงล่ะ?"

"ไปง้อเเม่สิ ^^" ไม่เอานะ ไม่! ยิ้มเเบบนี้มันต้องมีอะไรแฝงเร้นอยู่เเน่ๆ!!


อาทิตย์นั้น..

เอ่อ...จะว่ายังไงดีล่ะ จะว่าดีมันก็ดีมากจนอธิบายไม่ถูก จะว่าเเย่มันก็เเย่มากเหมือนกัน พาแม่มาช้อปปิ้งเเต่ต้องออกเงินเเทนเเม่ทั้งหมด ทีเรื่องอย่างนี้ทำไมพ่อถึงยอมให้รูดบัตรล่ะ เเถมบัตรนั่นยังเป็นบัตรฉันด้วย และที่นี่ก็คือห้างที่คนธรรมดาไม่สมควรมา ที่นี่คือ Popular Center!! ของทุกอย่างล้วนแพงหูฉี่ราดดดด TOT

"เเม่ไม่ยักรู้ว่าลูกมีเงินเก็บมากขนาดนี้ ดีนะที่พ่อเค้าระงับบัตรเอาไว้ ไม่งั้นลูกใช้เเหลกไม่มีเหลือเเน่ ^O^" โอ้โห ยิ้มเเย้มใหญ่เลยนะคะคุณนายขา ว่าเเต่ลูกตัวเอง หันไปมองถุงเสื้อผ้าที่ห้อยอยู่บนเเขนของคุณเธอสักนิดก็ยังดี แทบจะไม่มีที่ให้ห้อยเเล้วนะ เงินฉันจะหมดเพราะเเม่เนี่ยเเหละ TOT

"แม่คะ พอเเล้วมั้ง เดี๋ยวเงินหนูหมดนะ =_="

"อะไรกัน หัดเป็นคนงกตั้งเเต่เมื่อไหร่ เงินเเค่นี้ยังมีน่ามาหวง เเล้วที่เเม่เลี้ยงเเกมาตั้งเเต่เกิดล่ะจะเอาอะไรมาชดใช้ เงินพวกนี้ยังไม่ได้ครึ่งนึงกับสิ่งที่เเม่ทำเพื่อเเกเลยนะ!"

"ค่ะค่ะขอโทษค่ะ โอ๊ะดูนั่นสิ แม่ไปนวดตัวมั้ย เห็นช่วงนี้บ่นว่าเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวบ่อยๆนี่ แม่เครียดเรื่องหนูใช่มั้ย โอ๋เอ๋ ไม่ต้องเครียดเเล้วนะ เชิญไปนวดให้สบาย เดี๋ยวหนูจ่ายเองค่ะ โฮะๆ ^O^" ฉันผลักแม่เข้าไปในร้านนวดแผนโบราณนั่น รีบๆไล่แม่ไปไกลๆเลยดีกว่า ฉันจะได้เอาเงินก้อนสุดท้ายที่เเม่ยังไม่ได้ใช้ไปซื้อสร้อยคอให้กับตัวเอง ฉันอยากได้มานานเเล้วนะ >O<

"สวัสดีค่ะ" พี่พนักงานฉีกยิ้มต้อนรับอย่างนางงามโลก ดีค่ะ สวยค่ะ บริการดีๆด้วยนะคะ คุณเเม่ของฉันเมื่อยตัวมาก ^O^

"เออ ก็ดีเหมือนกันนะ เเม่รู้สึกว่าช่วงนี้ทำงานหนักเหมือนกัน เมื่อยคอไปหมด"

"ดีเลยค่ะ พี่คนสวยคะ ฝากดูเเลคุณเเม่ของฉันหน่อยนะคะ สวัสดีค่ะ ^O^" พูดจบฉันก็ผลักแม่ฉันให้พี่คนนั้นรับไว้ เเล้วพนมมือโค้งตัวสวยงามจากลาไปด้วยดี ลาก่อนนะคะคุณเเม่ :)

ในที่สุดฉันก็มีอิสระซักทีและไม่ลืมที่จะแอบเอาบัตรเครดิตติดตัวมาด้วย ดีใจจังเลย สร้อยคอฝังเพรชรเม็ดน้อยที่ฝันมานาน ต่อจากนี้ไปมันจะถูกประดับอยู่บนคอสวยๆของฉันเเล้ว >_<

ณ บัดนาว ฉันอยู่ในร้านเพชรที่เริ่ดที่สุดภายในห้างเเห่งนี้เเล้ว อุ๊ยๆ สร้อยพวกนั้นเเข่งกันเปล่งเเสงระยิบระยับใส่ฉันใหญ่เชียว อยากให้คนสวยๆอย่างฉันเป็นเจ้าของใช่มั้ยล่ะ ขอโทษนะน้องเพชรทั้งหลาย ฉันเลือกสร้อยในใจไว้เเล้วล่ะ จะเอาสร้อยปลาโลมา! >O< ถ้าฉันซื้อไปอวดยัยโนเกีย ยัยนั่นจะดีใจกับฉันมั้ยนะ เอ๊ะ เเต่ยัยนั่นไม่ได้คลั่งใคล้สิ่งของสวยงามเป็นประกายเหมือนฉันนี่นา

ฉันเดินดูไปเรื่อยๆตามหาสร้อยปลาโลมาที่อยากได้มานานเเสนนาน สร้อยตัวนี้มันโปรโมทมานานมากเเล้วนะ ตอนนี้น่าจะลดราคาได้เเล้ว มันเป็นสร้อยที่น่ารักเหมาะสำหรับวัยรุ่นอย่างฉันเลย เพราะมันดูไม่เวอร์เเละเพชรเม็ดไม่โต ราคาก็โอ เหมาะกับคนสวยอย่างฉัน >_<

"โอ๊ะ เจอเเล้ว" นั่นไง! ส่องเเสงใหญ่เลย แต่ทำไมไม่ติดป้ายราคาไว้นะ เเล้วฉันจะรู้มั้ยว่ามันเท่าไหร่

"สวยดีเนอะ" เสียงประหลาดดังที่หูข้างขวา และมีมือประหลาดโผล่มาที่ไหล่ด้านซ้ายของฉันด้วย!

"เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!" มาเเตะเนื้อต้องตัวฉันทำไมเนี่ย ฉันรีบปัดมือของชายแปลกหน้าคนนั้นออกทันที อี๊ๆ ใครก็ไม่รู้ทำไมต้องพูดคุยกับฉันประชั้นชิดเเบบนี้ด้วย น่ากลัวอะ ไม่เอ๊า ออกไปนะ ชิ่วๆ

"เธอเป็นพวกไม่ชอบให้ผู้ชายเข้าใกล้จริงๆด้วยสินะ โอเค ฉันอยู่ห่างๆก็ได้ ^^" ตาบ้าหัวสีเเดงนั่นยกมือทั้งสองข้างขึ้นเเล้วเดินถอยห่างจากฉันสองก้าว หมอนี่รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ชอบให้ผู้ชายเข้าใกล้ เเล้วยังทำท่าทีเหมือนรู้จักฉันมานานแล้วด้วย

"นายเป็นใคร?"

"เธออย่าแกล้งจำฉันไม่ได้สิ ฉันเสียใจนะ" แหวะ! หมอนั้นทำหน้างอเหมือนพระเอกเกาหลีที่ทำลังงอนนางเอกอยู่ ถึงเเม้ว่าสิ่งที่หมอนี่ทำมันจะทำให้อีป้าพนักงานในร้านเขินจนหน้าเเดงเป็นลูกมะเขือเทศ เเต่ฉันอยากจะอ้วก ใครก็ไม่รู้มาทำแอ๊บเเบ๊วใส่ฉันอ้ะ รับไม่ได้! -O-

"ฉันจำไม่ได้เพราะฉันไม่รู้จักนาย เข้าใจมั้ย -_-"

"เธอแน่ใจเหรอ? ดูผมฉันให้ดีๆสิ" ตานั่นชี้ไปที่หัวเเดงๆของตัวเอง ถึงเเม้ว่ามันจะคุ้นเเต่ฉันก็จำไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่รู้จักเขายังไงล่ะ!

"ย้อมผมมาใหม่เหรอ? สีสวยเเสบตาดีนี่ =_=" พูดจบฉันก็เดินดูปลาโลมาของฉันต่อ อย่าเสียเวลากับพวกโรคจิตเลย ว่าเเต่ ห้างนี้เค้าให้คนโรคจิตเข้ามาได้ด้วยเหรอ

"นี่เธอเมินฉันเหรอ! อยากให้ความลับเเตกมั้ย?"

ไม่สนใจ ฉันไม่สนใจไอ้หัวเเดงๆอย่างนายหรอก ดูของต่อดีกว่า ลั้ลลาา ^O^

"นี่ยัยบ้าหน้าเหมือนศพ เธอได้ยินที่ฉันพูดมั้ย!!" หน้าเหมือนศพเรอะ! บางทีก็เเรงไปนะไอ้ผู้ชายปากจัด! โอ๊ะ หมอนี่อาจไม่ได้เรียกฉันก็ได้ เพราะฉันไม่ได้หน้าเหมือนศพ โอเค ดูของต่อ ลั้ลลาา ^O^

"ของพวกนี้ฉันจองหมดเเล้ว!!" -O- ตาบ้านี่ตบตู้กระจกที่โชว์สร้อยปลาโลมาของฉันดังตุ้บ ว่าไงนะ! จองเเล้วงั้นเหรอ มิน่าล่ะทำไมป้ายราคาถึงไม่มี!

"นี่! ไอ้โรคจิตอย่างนายใส่ของน่ารักๆพวกนี้เป็นด้วยเหรอ ฉันไม่ให้จองย่ะ!!"

"หึ เมื่อสองสามวันก่อนฉันก็เคยโดนด่าว่าเป็นพวกโรคจิตเหมือนกัน ^^" โดนด่าว่าเป็นโรคจิตเเล้วมันมีความสุขถึงต้องหัวเราะออกมาเลยเรอะ!

"เรื่องของนายสิ!" ฉันตะโกนใส่หน้าหมอนั่นเเล้วเชิดหนีทันที ออกจากร้านนี่ก่อนดีกว่า รอให้ไอ้บ้านี่หายไปจากตรงนี้ก่อนเเล้วค่อยเดินมาดูใหม่ อะไรเนี่ย จะซื้อก็ไม่ได้ซื้อ เดี๋ยวเงินพวกนี้ก็จะกลายเป็นของเเม่เเล้วนะ! โมโห!

เอาล่ะ เดินมาถึงหน้าร้านกาแฟเเล้ว หวังว่าหมอนั่นจะไม่ตามมานะ ฉันหันหลังกลับไปมองทางที่ฉันเดินมา โอ๊ะ รอดเเล้ว ไม่มีวี่เเววของตาบ้าโรคจิตหัวสีเเดงนั่นเลย ตาบ้านั่นเป็นใครกันนะ ทำภารกิจของรายการอะไรอยู่หรือเปล่า คนปกติธรรมดาเขาไม่ทักคนอื่นไปเรื่อยหรอกนะ -_-

"หาฉันอยู่เหรอ ^^"

"นาย!! =O=!!" ตาบ้านี่เป็นฝุ่นธุลีหรือไง ทำไมมองหาตัวไม่เจอเเต่ดันมาโผล่อยู่ด้านหลังเเบบนี้ อ๊ะ!ตาบ้านี่คว้าข้อมือฉันไปเมื่อไหร่

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! >O<"

"อายเหรอ"

"อายสิ! เห็นมั้ย คนหันมาทางนี้เป็นสิบๆคนแน่ะ ปล่อยฉันเซ่!" มีคนมองมาจริงๆนะ ทั้งพนักงานต้อนรับหน้าร้านกาแฟ ลูกค้าในร้าน มองมาที่ฉันกับตาบ้านี่หมด โอ๊ย!! มือตาบ้านี่ติดกาวตราช้างหรือกินตุ๊กแกเป็นอาหารว่างเนี่ย ทำไมถึงเเกะไม่หลุดเลยห๊าา!!

"ทีตอนมีสติล่ะอาย พอตอนเมาทำอะไรไว้มั่งไม่รู้ตัวเลยนะ"

"ฮะ? ฉันเมา? -O-"

"ร้องห่มร้องไห้เหมือนคนจะตาย แล้วหน้าก็เละเหมือนซากศพอีก" เอ๊ะ เรื่องพวกนี้มัน.. เริ่มจะคุ้นเเล้วนะ เอ๊ะ เอ๊ะ ยังไง -O-

"เงียบเเบบนี้เเสดงว่าเริ่มคุ้นเเล้วสิ งั้นถ้าพูดถึงสิ่งนี้เธอจะจำได้มั้ยนะ" หมอนั่นกลอกตาไปมากวนเส้นประสาททุกส่วนบนร่างกายฉัน จะพูดอะไรก็พูดออกมาสิ ฉันก็เเอบลุ้นเหมือนกันนะ!

"หึ เงียบเเบบนี้เเสดงว่าตั้งใจฟัง งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้..^^"

"..."

"สาเหตุที่กางเกงของเฮอริเคนหายไป คือเธอ.."

บท 3

สารบัญ

บท 5