Overnight คืนนี้กับ 4 หัวใจของยัยวายร้าย

 

          

 Overnight with celebrities

          

          "อุ๊บบ!! OxO" ฉันรีบเอากำปั้นยัดปากตาบ้านั่นทันทีที่ได้ยินคำนั้น กางเกงของพี่เฮอริเคนเหรอ หมอนี่ไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหน!! เรื่องนี้ต้องคุยกันยาวว

 

          เราทั้งสองคนสงบศึกกันชั่วคราวเเล้วมานั่งซดกาแฟที่เก้าอี้หน้าร้านโทรศัพท์มือถือ ทำไมฉันต้องมาทำเรื่องเเบบนี้กับชายแปลกหน้าด้วย แต่ตอนนั่งก็เว้นระยะห่างไว้ด้วยนะ แทบเป็นลมทันทีที่รู้ว่าฉันเมามากแล้วร้องห่มร้องไห้พูดไม่เป็นภาษาคน จนหลุดปากพูดเรื่องไม่น่าพูดออกไป แบบนี้ฆ่าฉันเลยดีกว่า -_-

 

          "ฟันฉันจะหักมั้ยเนี่ย อยู่ดีๆทำบ้าอ่ะไรน่ะ ฮะ?" ตาบ้าหัวเเดงนั่นเอามือกุมปากตัวเองไว้เเล้วขมวดคิ้วทำหน้าโกรธใส่

 

          "ขอโทษ เวลาตกใจเอ็นมันก็กระตุกแบบนี้เป็นธรรมดา ว่าเเต่ฉันบอกเรื่องพวกนั้นได้ยังไง? นายต้องเอายาคายความจริงให้ฉันกินเเน่ๆ =_=" ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะพูดความลับของตัวเองออกไป

 

          "อยู่ๆเธอก็เพ้อขึ้นมา และยังบอกไปถึงเรื่องที่เธอไปถล่มบ้านคู่อริของเธอด้วย" มันหลุดออกมาจากปากฉันได้ยังไงเนี่ย -O- "เเละฉันก็เป็นคนพาเธอไปส่งที่รถด้วย" โอ้ให้ตายเถอะจอร์จ! ฉันให้คนแปลกหน้าที่เป็นผู้ชายไปส่งฉันเหรอเนี่ย! งั้นไอ้ตัวหนังสือยับๆที่แปะอยู่กับหน้าผากของฉันก็เป็นลายมือของหมอนี่น่ะสิ 

 

          "โอ๊ะ เธอเเต่งหน้าน้อยๆยังงี้ยังดูเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนในผับอีกนะ ตอนนั้นเเต่งหน้าหนามาก ^O^" กรี๊ดด!! ตาบ้านั่นเอามือมาลูบคลำใบหน้าฉันแถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก คิดจะหื่นกลางห้างเหรอ!!

 

          "เอาหน้าออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" ฉันผลักหน้าตาบ้านั่นจนหน้าบู้บี้ติดกับมือ เเละฉันก็ไม่ลืมที่เขยิบถอยไปด้วย อี๊ มีน้ำลายติดที่มือฉันด้วย เเหวะะ T^T

 

          "อ้อ ฉันลืมไปว่าเธอไม่ชอบ โทษที ^^" ยังมีหน้ามายิ้มอีก!! "เธอจำฉันได้หรือยัง?"

 

          "ไม่อ่ะ ไม่อยากจำด้วย =_="

 

          "เธอชอบเฮลบอยมั้ย ^^" ความสมารถพิเศษของตาบ้านี่คือกวนประสาทด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา อยากถามจังว่าเคยโดนเตะข้อหายิ้มแบบนี้บ้างมั้ย =_=

 

           เอ่อ...ชื่อนี้ดูคุ้นๆหูเหมือนกันนะ เฮลบอลเหรอ? เฮลบอย..เฮลบอย

 

          'หัวเเดงเหมือนเฮลบอย'

 

          "เฮลบอย!! -O-" ฉันตะโกนลั่นพลางชี้ไปที่หัวของหมอนั่น และคำพูดที่ฉันตะโกนออกไปมันทำให้ตาบ้านั่นยิ้มอย่างบ้าคลั่ง!! ไอ้ ไอ้ผู้ชายที่นั่งบีบหน้าอกผู้หญิงต่อหน้าได้อย่างไม่เกรงใจ คือไอ้บ้าที่อยู่ตรงหน้าฉันเองงั้นเหรอ อี๊ๆ ขยะเเขยง >O<

 

          "ฉันอยากให้เธอจำไว้ว่าฉันชื่อไอโอดีน ไม่ใช่เฮลบอย" เฮลบอยนั่นเเหละเหมาะสำหรับนายมากที่สุด ไอ้ผู้ชายจากนรก!

 

          "ชื่ออะไรก็เรื่องของนายเถอะ เเล้วนายจะเอายังไงกับฉัน?" 

 

          "ฉันจะพาเธอไปสารภาพบาป ต่อหน้าเพื่อนของฉันที่ชื่อเฮอรืเคน" ไม่เอาหรอก! โลกใบนี้กำลังกลั่นเเกล้งสาวน้อยอย่างฉันอยู่ บอกทีว่าฉันกำลังฝันไป!

 

          "ไม่เอา! ฉันยังไม่อยากตาย"

 

          "เธอไม่เป็นห่วงเพื่อนเธอเหรอ? ฮะ? =_="

 

          "ฉันเป็นห่วงยัยนั่นนะ เเต่ชีวิตฉันสำคัญกว่า -O-" จริงนะจ้ะ! ฉันไม่ได้เห็นเเก่ตัวเลย

 

          "ทำไมเธอถึงเป็นคนอย่างนี้นะ!" ตาบ้านั่นเริ่มหงุดหงิดเเล้วตะโกนเสียงดังบ้าง 

 

          "ถ้ามันเดือดร้อนนายมากนายก็ไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เฮอริเคนฟังเองสิ!" อยู่ที่นี่นานต่อไปต้องถูก รปภ. ลากตัวข้อหาส่งส่งเสียงดังรบกวนผู้อื่นเเน่! ลุกก่อนดีกว่า >_<

 

          "นี่เธอคิดจะหนีอีกเเล้วเหรอ! ฉันไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้พายุนั่นฟังไม่ได้หรอก ไอ้บ้านั่นมันไม่เชื่อใครง่ายๆถึงเเม้ว่าฉันจะเป็นเพื่อนมันก็เถอะ" ฉันถูกกระชากให้นั่งลงที่เดิมอีกเเล้ว >O<

 

          "งั้นนายก็ไปจ้างคนอื่นมาเป็นพยานสิ!"

 

          "แต่ฉันต้องเอาคนผิดไปด้วย!"

 

          "โอ๊ย! ตัดสินโทษคนอื่นเเบบนี้คิดว่าตัวเองเป็นเปาบุ้นจิ้นรึไง!"

 

          "เธอนี่โคตรเห็นเเก่ตัวเลยนะ ถ้าฉันมีเพื่อนเเบบเธอฉันจะเลิกคบทันที!" ขอโทษนะที่นายไม่ใช่เพื่อนฉัน เพราะฉะนั้นนายไม่สิทธิ์มาเลิกคบกับฉัน จำไว้!

 

          "ทิงเจอร์ แม่ไลน์หาทำไมไม่ตอบ -_-" โอ๊ะ เเม่ฉันมาได้จังหวะพอดีเลย!

 

          "เอ่อขอโทษค่ะเเม่ ทำไมเสร็จไวจังเลยคะ"

 

          "แกน่ะสิช้า เเล้วนั่นใครน่ะ" แม่จ้องไปที่ผู้ชายที่นั่งห่างจากฉัน 4 คืบ แม่ด่ามันเลย! มันเป็นไอ้โรคจิตที่คิดว่าตัวเองเป็นเปาบุ้นจิ้น!

 

          "สวัสดีครับคุณเเม่ ผมเป็นอาจารย์สอนเรียนพิเศษเกี่ยวกับการเต้น การร้องเพลงและการแสดงของเด็กคนนี้ครับ" ตาบ้านั่นยกมือขึ้นไหว้สวัสดีเเม่ฉันอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน ผิดจากเมื่อกี้ที่ด่าฉันฉอดๆ เอ๊ะ อาจารย์สอนเรียนพิเศษเหรอ ฉันทันไปเรียนอะไรกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่กันห๊า -O-

 

          "ลูกสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ? =_=" นั่นสิแม่ "แต่ก็ดีเหมือนกัน หันเหเปลี่ยนใจมารักในเสียงดนตรีดีๆแบบนี้บ้างก็ดี จะได้ไม่ต้องออกนอกบ้านไปเที่ยวที่ไหน อาจารย์คะ ฝากดูเเลเด็กคนนี้หน่อยนะคะ ช่วยหัดให้ยัยนี่ร้องเพลงให้เก่งๆ บางทีอาจจะเกิดก็ได้ จะได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์บ้าง ^O^"

 

          "อะไรนะ! -O-"

 

          "พูดเสียงดังทำเป็นเขินอายไปได้ ที่จริงแกก็ชอบเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เหรอ เรียนๆไปก็ดีเหมือนกัน ความฝันที่เเกอยากเป็นไอดอลดารานักร้องจะได้เป็นจริงสักที ^^"

 

          "อ้อ ผมเคยเห็นลูกคุณน้าเต้นท่ามกลางเเสงสีเสียงครั้งนึงด้วยครับ เต้นได้ดีมาก มีเเววมากเลยครับ ^^" เผากันชัดๆ นี่มันเผากันชัดๆ เเล้วทำไมเเม่ต้องเออออตามที่ตาบ้านี่พูดด้วย

 

          "งั้นก็ดีเลยค่ะ ฝากดันลูกดิชั้นด้วยนะคะ โฮะๆ ^O^"

 

          "แม่ เราไปกันเถอะ -_-" อยู่ต่อไปก็ปวดหัวเปล่าๆ เเม่ฉันโดนโน้มน้าวใจให้ไปอยู่พรรคพวกเดียวกับตาบ้านั่นไปเเล้ว ฉันรีบจูงมือเเม่หนีทันที

 

          "อ้าว ลูกไม่คุยกับอาจารย์ลูกต่อเหรอ?"

 

          "ไม่เเล้วค่ะ เราไปช้อปปิ้งกันต่อเถอะ" ฉันรีบลากเเม่ให้ไปไกลๆจากตรงนั้นอย่างด่วนที่สุด เเละฉันก็ไม่ลืมที่จะหันหลังกลับไปดูชายหนุ่มคนเดินคนนั้น ตาบ้านั้นยิ้มออกมาเเล้วโบกมือให้ฉัน ไม่ต้องมาโบกไม้โบกมือใส่ฉัน ฉันไม่ชอบ!! -_- รู้สึกว่าเรื่องระหว่างเราสองคนจะไม่จบลงดีๆซะเเล้ว

 

    

          หลังจากเกิดเหตุการณ์สุดวิปลาดนั่น ชีวิตฉันก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป จะไปเดินที่ไหน เที่ยวที่ไหน กินที่ไหน ก็เจอตาบ้านี่ตลอด บางวันก็ล็อคเเขนล็อคขาฉันจะพาไปหาพี่เฮอริเคนเพื่อสารภาพผิด ซึ่ง ฉันไม่ยอมเด็ดขาด! กว่าจะหนีออกมาได้นี่ลำบากแทบตาย

 

          ช่วงนี้ฉันขยันไปโรงเรียนมาก ไม่เที่ยวผับเที่ยวบาร์ยามราตรีเลย เพราะโรงเรียนเป็นที่เดียวที่ตาบ้านั่นไม่เข้าไปหา พ่อฉันถึงกับอุทานออกมาว่าฉันเพี้ยนไปเเล้ว ปนๆดีใจที่ลูกตัวเองเปลี่ยนนิสัยกลับกลายมาเป็นคนดีเเละขยันตั้งใจเรียนหนังสือ และเเม่ก็คิดว่าฉันโดนอาจารย์ที่สอนวิชาดนตรีการเต้นการร้องเพลงอะไรนั่นดัดนิสัย ซึ่งฉันไม่ได้เรียนหรอก เพราะวิชานั่นไม่มีจริง!

 

          แล้วในที่สุดก็มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาจนได้ เมื่อวานนี้ อยู่ดีๆตาบ้านั่นก็เกิดเป็นลมบ้าหมูอะไรไม่รู้ขับเฟอร์รารี่พุ่งเข้ามาในโรงเรียน เเล้วตะโกนเรียกชื่อฉันปาวๆจนทุกคนเข้าใจผิด คิดว่าฉันไปมีเรื่องกับอันตพาลที่ไหน ตาบ้านั่นก็มาตามตัวฉันไปขอโทษพี่เฮอริเคนตามเคย จะรักเพื่อนอะไรขนาดนั้น เเต่โทษที ถ้าเรื่องยังไม่เเดงฉันก็ไม่ออกไปขอโทษหรอกย่ะ!!

 

          และแล้ว...มันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้

 

          ยัยบ้าห้าร้อยชะนีหมายเลขหนึ่งเอากางเกงที่ยัยโนเกียให้ไว้เมื่อคราวที่เเล้วไปประมูลขายในราคาที่แพงมาก แล้วกางเกงนั่นดันเป็นของรักของหวงของพี่เค้าซะด้วย ฉันก็เลยต้องมาส่งยัยโนเกียมาทวงของคืนเเละนำกลับสู่เจ้าของเดิม ไม่คิดเลยว่ากางเกงตัวเดียวจะทำให้เป็นปัญหาถึงขนาดนี้ เป็นเพราะฉันเเท้ๆที่ทำให้ยัยนั่นมาลำบาก แต่ยัยนั่นก็ไม่ยักจะบ่นสักคำ เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ซึ้ง T^T

 

          "ฉันไปก่อนนะโนเกีย ดูเเลตัวเองด้วย"

 

          "อื้ม" ฉันส่งยัยโนเกียที่บ้านแล้วขับรถออกมา ขอโทษที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนะ ช่วงนี้เเม่ไม่ให้ออกจากบ้านนานๆเพราะเเม่เริ่มจะกักบริเวณซะเเล้ว เบื่อจริงๆเลย จากที่เคยมีอิสระเเท้ๆ 

 

         ฉันขับรถมาถึงหน้าบ้านของตัวเอง ทำไมไม่มีคนมาเปิดประตูล่ะ =_= อะไรกัน คนบ้านนี้ ไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเองเอาซะเลย แบบนี้ต้องบอกพ่อให้หักเงินเดือนพวกนี้ซะแล้ว ข้อหาให้ลูกคุณหนูอย่างฉันลงทุนเสียเเรงไปเปิดประตูเอง เชอะ! ประตูนี่ก็ใช่ว่าจะขยับง่ายนะ ต้องใช้พลังงานเท่าไหร่ถึงจะเปิดได้ล่ะเนี่ย

 

          ฟึ่บบ!!

 

          กรี๊ดดด >O< ฉันโดนใครบางคนเอาผ้ามาปิดปาก ปิดจมูก ปิดไปหมดทั้งหน้า ไอ้พวกนี้ต้องเป็นพวกจับหญิงสาวสวยๆไปขายเเน่ๆ ไม่นะ ฉันไม่อยากถูกขาย! โอ๊ะ ฉันเริ่มรู้สึกเบลอๆ มองภาพบ้านตัวเองเริ่มไม่ชัดเเล้ว ผ้านี่ต้องใส่ยาสลบมาแน่ๆ ไม่นะ...

 

           งึมงึม...

 

          ที่นี่หอมจัง กลิ่นเหมือนน้ำหอม.. ฉันค่อยลืมๆตาขึ้นมาเเละพบว่าฉันถูกมัดเเขนมัดขานั่งอยู่บนรถของใครบางคนอยู่ เเล้วมันรถของใครกันล่ะเนี่ย!!

 

          "อ๊ากกก อ่อยอ๊าาาาา >X<(ปล่อยนะ)" มัดเเขนมัดขาแล้วยังถูกปิดปากอีก อย่างนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องน่ะเซ่! เอ๊ะ สังเกตที่เบาะคนขับดีๆ จะเห็นว่าคนขับรถคันนี้ย้อมผมสีเเดงอยู่ เฮ้! งั้นก็หมายความว่า..

 

          "อ้าว ตื่นเเล้วเหรอยัยหน้าศพ ยินดีต้อนรับสู่รถแสนสวยของฉัน ^^" 

 

          "อ๊าาาาาาาาาา!!" ม่ายยยย ฉันโดนจับแล้ว โดนจับชนิดที่ว่าหมดหนทางหนี มัดกันเเบบนี้เข้าข่ายพวกซาดิสต์เลยนะเฟ้ยย แก้มัดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้หัวสีเเดง TOT

 

          "ช่วยเงียบๆก่อนได้มั้ย!!" ฉันไม่มีอารมณ์มานั่งเงียบฟังเเกพล่ามหรอกนะไอ้บ้า!! TTOTT

 

          "เธอคงไม่อยากให้เพื่อนเธอโดนตัดแขนตัดขาหรอกใช่มั้ย" เพื่อนฉัน โดนตัดเเขนตัดขา?!

 

          "ไอ้เฮอริเคนเป็นพวกโกรธง่ายนะ แล้วยิ่งกางเกงนั่นเป็นของสำคัญของเฮอริเคนอีก เธอคงไม่อยากให้ไอ้นั่นมันโมโหจนฆ่าเพื่อนเธอหรอกใช่มั้ย" ฆ่าคนได้เลยเหรอ พี่เฮอริเคนฆ่าคนได้เลยเหรอ! แบบนี้ยัยโนเกียก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ! =[]=

 

          "..." จะว่าไปฉันก็ดีเเต่สร้างปัญหา ทำแต่เรื่องเเย่ๆให้ยัยนั่นรับมืออยู่ตลอด ก็รู้ตัวเองหรอกว่ามันเเย่ บางทีฉันน่าจะทำอะไรเพื่อยัยนั่นเหมือนกัน

 

          "เงียบ แปลว่ายอมเเล้วใช่มั้ย" ไม่ได้ยอมนะ เเค่คิดว่า ถ้าหากฉันยอมรับว่าผิดเเละเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง คิดว่าโทษหนักจะกลายเป็นเบา อีกอย่าง พี่เค้าคงไม่กล้าทำอะไรผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างยัยโนเกียหรอกมั้ง มั้งนะ..

 

          "หึ ฉันจะพาเธอไปหาเฮอริเคนเดี๋ยวนี้เเหละ" ใจเริ่มสั่นๆยังไงไม่รู้เเฮะ..

 

          ชั้นล่างของคอนโด H

 

          "ขอโทษจริงๆนะคะ มันเป็นความผิดของฉันเอง >_<" กรี๊ดด ตัวจริงของพี่เค้าดูดีมาก แต่ก็เเอบหน้ากลัวอยู่หน่อยๆ แต่ยังไงก็สู้ล่ะเว้ย!!

 

          หลังจากเล่าเรื่องจบ พี่เค้าทำหน้าอึ้งมาก ประมาณว่า 'นี่เป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย' อะไรทำนองนี้ อยู่กันมาตั้งนานนี่ยัยโนเกียไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลยเรอะ =_= พี่เค้าดูกระตือรือร้นมาก และรีบวิ่งไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที เเต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณฉันที่อุตส่าห์มาเล่าความจริงให้ฟัง เฮ้อ นึกว่าจะกลายเป็นศพเฝ้าคอนโดนี่ไปซะเเล้ว แต่ยังไงซะพี่เค้าก็ทิ้งท้ายว่า 'ทีหลังอย่าทำตัวแบบนี้อีก เดี๋ยวไม่มีใครคบเอา' แรงมาก เจ็บจึกเลยอ่ะ T^T

 

          "ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะไม่เป็นอะไร บางทีก็น่าจะโดนต่อยหน้าสักหมัดเป็นการสั่งสอน"

 

          "รู้สึกว่านายอยากให้ฉันเจ็บตัวมากเลยนะ -_-" ตาบ้านี่ทำหน้าเซ็งสุดๆเมื่อเห็นสภาพฉันยังอยู่ดี เสียใจด้วยที่ไม่เป็นไปตามคาด ^O^

 

          "ก็ไม่เชิงอ่ะ เธอน่าจะถูกสั่งสอนซะบ้างจะได้ไม่ทำตัวเเบบนี้อีก คนอย่างเธอไม่น่ามาเกิดบนโลกนี้เลยเนอะ มีเพื่อนแค่คนเดียวแท้ๆยังทำขนาดนี้ ฉันล่ะทึ่งจริงๆ"

 

          เพี๊ยะ!!

 

          "ดูถูกฉันมากเกินไปเเล้วนะ! ฉันก็ทำตามที่นายบอกเเล้วไง มาสารภาพบาปต่อหน้าพี่เขาเเล้วไง!" ฉันฟาดฝ่ามือใส่หน้าตาบ้านั่นจนหันไปอีกทาง ทำไมต้องด่าฉันถึงขนาดนั้นด้วย ฉันมันเป็นมนุษย์ที่ไม่สมควรอยู่บนโลกใบนี้ขนาดนั้นเลยเหรอ!

 

          "หึ.."เขาปาดเลือดที่มุมปากออกเเล้วจ้องมาทางฉันอย่างดุร้าย "กว่าจะสารภาพออกมาได้นี่ต้องโดนขู่ตลอด ถ้าไม่ขู่ก็คงไม่พูดออกมาสินะ! ไม่รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนเธอบ้างเลยเหรอ เพื่อนเธอเป็นยังไงบ้าง โดนอะไรบ้าง เคยถาม เคยเป็นห่วงเขาบ้างมั้ย!!"

 

          "นายจะมารู้ดีกว่าฉันได้ไง!!" ฉันยกมือขึ้นมาอีก เตรียมจะเหวี่ยงไปที่หน้าขาวๆของตาบ้านั่น แต่ตานั่นดันรู้ทันซะก่อน ก็เลยถูกรวบมือทั้งสองข้างไว้

 

          "คิดว่าฉันจะยอมให้เธอทำร้ายฉันอีกเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ!"

 

          "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ อุ๊บบ!! OxO" ม่ายยยยย!! ตาบ้านั่นฉวยโอกาสตอนที่ฉันกำลังเเหกปากเสียงดังประกบริมฝีปากอุ่นๆนั่นลงมาทันที เขายังคงรวบมือฉันไว้เเน่นจนรู้สึกปวดข้อมือ เขาบดขยี้ริมฝีปากของฉันด้วยริมฝีปากของเขา ฉันไม่ยอมให้เป็นไปตามที่นายต้องการหรอก นายข้ามเส้นฉันมากเกินไปเเล้วนะ!!

 

          "โอ๊ย!!" ฉันกัดลิ้นตาบ้านั่นจนร้องลั่นและในที่สุดก็ปล่อยมือฉันออก ฉันรีบวิ่งหนีมาจนถึงหน้าคอนโดเเล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ทันที หมอนี่ทำให้ฉันนึกถึงอดีตแฟนเก่าของฉัน ไอ้คนฉวยโอกาส!!

 

          ฉันจะจำนายไว้ในบัญชีดำ ไอโอดีน!

 

          ณ บ้านเเสนสุข

 

          โอ๊ยย!! หงุดหงิดเป็นบ้า! ทำไมฉันต้องโดนขโมยจูบโดยไอ้บ้านั่นด้วยนะ ทำไมไม่เป็นคนอื่นที่ดีกว่านี้! ฉันเดินกระเเทกเท้าเสียงดังเข้ามาในบ้านอย่างไม่เกรงใจผู้หลักผู้ใหญ่เลยสักคน ก็โมโหนี่ ช่วยไม่ได้ เคยโดนจูบจากคนที่เกลียดมากๆมั้ยล่ะ? ไม่เคยล่ะสิ! แบบว่าโคตรขยะเเขยง กรี๊ดด คิดเเล้วขนลุกขนชัน

 

          "นี่ทิงเจอร์ เดินกระเเทกเท้าเเบบนั้นทำไม มันเสียมารยาทนะรู้มั้ย" เข้าบ้านมาก็เจอคุณเเม่ผู้ประเสริฐทันทีเลยค่ะ บางทีน่าจะถามว่า 'ทำไมเดินเสียงดังแบบนั้น โมโหใครมา ใครทำอะไรลูกแม่' อะไรอย่างนี้สิ มันอาจจะทำให้ฉันหายโมโหขึ้นมาหน่อยนึงก็ได้ =_=

 

          "ขอโทษค่ะ -_-"

 

          "เเล้วนั่นปากไปโดนอะไรมา?"

 

          "ทาลิปเลอะมั้งคะ -_-" ฉันรีบเอามือปาดเลือดเหม็นๆของตาบ้านั่นออกจากปากฉันทันที อี๊ แบบนี้ต้องใช้ยาสีฟันเท่าไหร่ปากฉันถึงจะสะอาด เหมาทั้งโรงงานเลยดีมั้ย TOT

 

          "เเล้วลูกไปจอดรถทำไมที่หน้าบ้าน ทำไมไม่เข้ามาจอดในบ้าน ฮะ? แถมยังเปิดประตูรถทิ้งไว้อีก ดีนะที่คนในบ้านเราไปเห็น ก็เลยให้ลุงสงวนขับไปจอดที่โรงจอดรถเเล้ว -_-" เออ จริงด้วย ฉันลืมรถไว้หน้าบ้านนี่นากุญเเจรถก็ไม่ได้เอาออก

 

          "ขอโทษค่ะ หนูสะเพร่าเอง -_-"

 

          "นี่เเกเป็นอะไรเนี่ย -_-" ก็ลูกมันเลว ทิงเจอร์สมควรตาย ย้ากกก อะไรที่ไม่ดีมารวมในตัวฉันหมด ทั้งเห็นเเก่ตัว นิสัยเสีย ไม่มีมารยาท ปีนี้ต้องเป็นปีชงของฉันเเน่ๆเลย TOT

 

          "แม่ หนูอยากเป็นคนดีในสังคมอ่ะ มีทางไหนที่จะให้หนูเป็นคนดีในสายตาคนอื่นๆบ้าง =_=" ฉันเดินเข้าไปนั่งโซฟาขนเฟอร์ตัวนุ่มนิ่มข้างๆแม่ฉัน นี่ฉันเริ่มท้อเเล้วนะ อะไรก็ได้ที่มันทำให้ฉันดูเป็นคนดีขอสักอย่างเหอะ ฉันจะทำ

 

          "ไปเกิดเป็นซุปเปอร์ฮีโร่สิ มีเเต่คนรัก ^O^" ไปเกิดเป็นเฮลเกิล์ลเหรอ นี่เเม่เล่นมุกตลกอะไร ไม่เห็นจะขำเลยสักนิด -_-

 

          "แม่ ทิงเครียดนะ ไม่งั้นไม่มาปรึกษาหรอก"

 

          "เอาจริงเหรอ? นานๆทีเเกอยากเป็นคนดีนะ งั้นเเม่จะเเนะนำให้ก็ได้.." ดี เข้าเรื่องสักที "แกก็ต้องทำดีออกสื่อสิ ทุกคนจะได้เห็นกันถ้วนหน้า"

 

          "ทำคลิปล้างจานลงยูทูปเหรอเเม่ เป็นความดีที่ทุกคนเห็นกันถ้วนหน้า =_="

 

          "แกก็อย่ากวนประสาทฉันสิ จริงจังอยู่ไม่ใช่เหรอ แม่เห็นรายการนึงนะที่เอาคนดีๆมีความสามารถไปออกรายการ ลูกลองไปสิ เผื่อจะได้สร้างชื่อเสียงให้กับครอบครัวเราบ้าง ^^"

 

          "รายการไรอ่ะเเม่? ถ้าเป็นรายการตลกหนูไม่ไปนะ -_-"

 

          "ไม่ตลกหรอกลูก คนหน้าตาดีเค้าไปกันตั้งเยอะ ^^"

 

          "แล้วมันคือรายการอะไร?"

 

          "Overnight with celebrities"