Overnight คืนนี้กับ 4 หัวใจของยัยวายร้าย

 

  Winner

 

          หลังจากทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ตอนนี้ดินสอก็ออกไปเเล้วหนึ่งคน และยัยบัทเทอร์ก็เป็นบ้าไปเข้าพวกเดียวกับตาบ้าหัวเเดงนั่นอีก ถึงเเม้จะอยู่ทีมเดียวกันแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ยัยนี่มันโคตรน่ากลัวเลยบอกตรง -_-

 

          แฮ่ก แฮ่ก

 

          นี่มันเหนื่อยยิ่งกว่าเดินทางไกลสมัยเรียนลูกเสืออีกนะ ถึงพื้นจะเรียบทางเดินสะดวกและอากาศจะเย็นสดชื่นก็เถอะ แต่ตอนนี้หายใจเเทบไม่ทั่วท้อง ผิวหนังก็ขับเหงื่อออกมาทุกอณูรูขุมขน อุณหภูมิในร่างกายฉันมันจะประทุเป็นลาวาเเล้วนะยะ! เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมาวกไปวนมาจนสมองแยกประสาทไม่ถูกแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนและมันใกล้ทางออกหรือยัง โอ๊ย น่องน้อยๆของทิงเจอร์จะปูดจะพองเสียรูปทรงมั้ยเนี่ย -O-  

 

          เดินมาก็ตั้งนานหลายนาที ไม่ยักจะเห็นอะไรที่พอจะเป็นทางออกได้เลย วิธีจบเกมนี้มีเพียงสองทาง คือขโมยของ และหาทางออกให้เจอ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนมันก็ยากทั้งนั้น ก็ฉันไม่เจอใครเลยนี่ คนสวยเหนื่อยเเล้วนะ เมื่อไหร่จะเจออ! TOT

 

          พรึ่บ!!

 

          โอ๊ะ แสงไฟสีน้ำเงินนี่ตามมาหลอนอีกเเล้ว ไฟบ้าพวกนี้เท่าที่สังเกตุดูมันน่าจะเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง แบบนี้ต้องอย่าประมาท เดินอย่างระวัง ชักจะตื่นเต้นขึ้นเเล้วสิ >_<

 

          พรึ่บ!

 

          โอ๊ะมันกลายเป็นไฟเธคอีกเเล้ว มันเกิดอะไรขึ้น! แสงบ้าพวกนี้มันกระทบกับกระจกเงาสะท้อนไปมาทำให้ฉันเวียนแทบอยากอ้วก ไม่นะ! ต้องรักษาภาพพจน์ที่ดีงามของฉันไว้ อย่าเพิ่งขย้อนอะไรออกมาตอนนี้เลย ทิงเจอร์ขอร้องง -O-

 

          "ฮ่าๆๆ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก!!" เสียงชั่วร้ายแบบนี้มันเป็นของนายร็อคนั่นไม่ใช่เหรอ เเละเสียงก็ดูเหมือนจะอยู่ใกล้ๆแถวนี้ด้วย พวกนั้นอยู่ใกล้ตัวฉันงั้นเหรอ -O-

 

          "นาย!! อย่าเข้ามานะ!!" นั่นมันเสียงกรีดร้องของยัยกล่องเเก้วกล่องคำอะไรนั่นนี่ เสียงมันมาจากข้างๆฉันนี่นา แต่ข้างตัวฉันมีเพียงแค่กระจก หมายความว่าทั้งสองคนนั่นอยู่ในช่องถัดไปจากฉันเหรอ ฉันอยู่ห่างจากพวกนั้นเพียงเเค่กระจกเงากั้นเองนี่ -O-

 

          "กรี๊ดดดด!!"

 

          'กล่องแก้ว เอาท์'

 

          อา..เป็นยัยนั่นจริงๆด้วย ฉันยังจำเสียงเเหลมเเสบหูแบบนั้นได้ดี ออกซะได้ก็ดี ทีนี้ทีมของพวกนั้นก็เหลือเเค่นายไอโอดีนกับกัปเเค่นั้น >_<

 

          'สำหรับคนที่ออกแล้วให้อยู่กับที่นะครับ ทางทีมงานจะไปรับตัวมา'

 

          ฉันไม่อยากได้ยินเสียงแบบ 'ทิงเจอร์ เอาท์' เลยแฮะ มันเหมือนพวกที่กระจอกเขาเป็นกัน เอ๊ะ ไม่ได้ตั้งใจจะว่ายัยดินสอกระจอกนะ ยัยนั่นมันอ่อนแอตั้งเเต่เเรกอยู่เเล้ว ให้อภัยในความอ่อนแอ เเต่ถ้าเป็นฉันน่ะ จะไม่ยอมเด็ดขาด จะสู้สุดตัว! จะขโมยมันมาให้ได้!! หึๆ

 

          และตอนนี้เอฟเฟคไฟกระพริบนั่นก็ดับลงเเล้ว เป็นอันสรุปตามที่ฉันเข้าใจได้ว่า ไฟจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินในกรณีที่พวกเราต่างทีมใกล้จะเจอกัน พอมันเป็นเเสงกระพริบปุ๊บ นั่นหมายถึงแต่ละทีมได้มาเผชิญหน้ากันเเล้ว เหมือนอย่างตอนที่ฉันเจอตาบ้าหัวเเดงนั่นไง เดินมาอยู่ดีๆไฟก็ไม่กระพริบหรอก พอเจอหน้ากันเท่านั้นเเหละ กระพริบจนเมาเเสงเลยทีเดียว =_=

 

 

 

          และเวลาก็ผ่านไปอย่างไม่รอช้า..

 

          โอ๊ยย!! เมื่อไหร่จะหาทางออกเจอเนี่ย ฉันเหนื่อยจะตายอยู่เเล้วนะ ที่นี่ไม่มีน้ำให้กินเลยหรือไง ไม่คิดว่าไอ้คนที่เดินๆตามหาทางออกนี่มันจะหิวบ้างเรอะ ไอ้พวกที่ออกไปเเล้วคงจะนั่งกินขนมอยู่ล่ะสิ โอ๊ยย อยากออกไปแล้ว ใครก็ได้ช่วยจบเกมที TOT

 

          ในขณะที่ฉันกำลังบ่นๆอยู่ในใจว่าหิวน้ำ ทันทีก็เจอเข้ากับบันไดลึกลับ! บันไดทางลงนี้ จะพาฉันไปที่ไหน เอ๊ะ!! บางทีอาจจะเป็นทางออกก็ได้ ฉันจะเป็นผู้จบเกม หญิงสาวที่สวยและฉลาดที่สุดคนนี้จะเป็นคนจบเกมเอง เย้ และผู้ชมทางบ้านก็จะได้เห็นถึงความเก่งกาจของฉัน ฉันเอาชนะผู้ชายทั้ง 4 คนได้ เเถมยังเอาชนะยัยขานกกระยางที่เป็นนางแบบนั่นอีก ว้าวว นี่คือผลงานชั้นยอดเลยนะ!! >O<

 

          พรึ่บ!!

 

          ทันทีที่เท้าฉันเเตะถึงพื้น เเสงสีขาวก็ถูกเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ใต้ท้องทะเลเลยแฮะ -_- แต่ช่างเถอะ เรื่องใต้น้ำนั่นเอาไว้ก่อน ไฟบ้านี่มันเปลี่ยนสีทันทีที่ฉันลงมาถึงข้างล่างนี่ หมายความว่าต้องมีใครสักคนหนึ่งอยู่ข้างล่างนี่เหมือนกัน

 

          อ้างว้างง -O-

 

          ตอนนี้ฉันเดินมาถึงสถานที่ที่กว้างขวาง อ้างว้าง และไร้ผู้คน เหมือนเป็นโถงอะไรสักอย่าง พอมองไปรอบๆก็เจอแต่ช่อง ช่องเป็นสิบๆช่องให้เดินเข้าไป ซึ่งเเต่ละช่องฉันก็ไม่รู้ว่าทางไหนจะพาไปสู่ทางออก นี่คงต้องเดินทั้งวันแน่ๆ โอ๊ย แค่คิดก็เหนื่อยเเล้ว ขอนั่งพักก่อนเเล้วกัน ^O^

 

          ฉันเดินไปหยุดตรงที่เก้าอี้กระจกเงาตัวนั้น โอ๊ะ ก่อนจะนั่งมันลงก็ไปเห็นอะไรเข้า อะไรที่มันดูสวยสะดุดตา นั่นมันฉันเองแหละ กระจกมันสะท้อนเงาฉันเอง ใบหน้าฉันนี่สวยงามไร้ที่ติจริงๆ ถึงเเม้ว่าแสงในตอนนี้จะเป็นสีน้ำเงินเข้มมากก็ตาม มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความสวยของฉันลดลงไปเลยสักนิด รู้สึกสวย >_<

 

          เอ๊ะ ไฟเป็นสีน้ำเงิน งั้นก็หมายความว่าจะเปลี่ยนเป็น..

 

          พรึ่บ!!

 

          เอ๊ะ ไฟมันกระพริบแล้ว ใครเจอกับใครเข้าล่ะเนี่ย-O-

 

          "ก็ว่าทำไมไฟมันถึงกระพริบ ที่แท้เราสองคนก็เจอกันนี่เอง ^^" เอ๊ะ เสียงนี้.. ฉันรีบหันขวับไปทางเสียงนั้นทันที เพราะเสียงที่ยินนี้มันไม่ใช่คนดีเเน่ๆ

 

          "ไอโอดีน! นายอีกเเล้วเหรอ ทำไมฉันต้องเจอนายตลอดเลยเนี่ย! -O-" ยังไม่ทันได้นั่งพักก็มาเจอกับเรื่องปวดหัวอีกเเล้ว ทำไมฉันไม่เจอกัปตันเเทนที่จะเจอกับหมอนี่ล่ะ 

 

          "เจอกันก็ดีเเล้วไม่ใช่เหรอ มาจบเกมนี่กันเถอะ ฉันล่ะอยากได้ยินเสียงที่บอกว่าเธอเอาท์จัง ^^" หมอนั่นยิ้มชั่วร้ายมาก และเขาก็เดินเข้าใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ หึ! มาใกล้ๆสิยิ่งดี ฉันจะเเย่งไอ้ที่มันคล้องคอหมอนั่นมาให้ได้!

 

          "นายคิดว่าจะได้ยินมันอย่างนั้นเหรอ?" ในขณะที่หมอนั่นเข้าใกล้ฉันมากเรื่อยๆ  ฉันก็รีบวิ่งไปหลบหลังเสา จะให้ฉันสู้แบบประชิดตัวกับผู้ชายได้ไงมันอันตรายนะยะ! แบบนี้ต้องหลบแล้วหาช่วงที่หมอนั่นเผลอ

 

          "วิ่งหนีก็ไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงเธอก็ถูกฉันจับแน่นอน"

 

          "นายคิดว่าจะจับฉันได้ง่ายๆเหรอ ย้ากก >O<" ฉันเป็นซุปเปอร์เกิล์ลนะเฟ้ย เคยกระโดดถีบขาคู่ใส่ยัยชะนีพวกนั้นมาแล้วนะ เเถมยังฝ่าด่านบอดี้การ์ดบ้านยัยชะนีนั่นมาเเล้วด้วย เรื่องเเค่นี้น่ะจิ๊บจ๊อยมาก ฉันอาศัยช่วงที่หมอนั่นกำลังตามหาฉันอยู่ วิ่งไปข้างหลังเเล้วผลักหมอนั่นซะ ล้มซะสิ ล้มซะ ฉันอยากให้นายล้มนะ! >O<

 

          "โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!" ทำไมไม่ล้มล่ะ ฉันว่าฉันผลักเต็มเเรงเเล้วนะ -O- "ทำได้เเค่นี้เองเหรอ!" ว้ากก หมอนั่นคว้าเเขนฉันไปได้เเล้ว เเถมยังล็อคเเขนทั้งสองข้างฉันไว้อีกต่างหาก! ไม่มีทางหนีเเล้ว!

 

          "เก่งกับผู้หญิงจังเลยนะ! เเน่จริงก็ปล่อยฉันเซ่ จับฉันไว้ทำไม >O<"

 

          "ก็จับให้เธออยู่นิ่งๆไง ฉันจะได้ขโมยมันมา" ตาบ้านั่นรวบแขนฉันไว้ทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว นั่นมันมือคนหรือมือยักษ์เนี่ย ทำไมถึงได้ล็อคฉันไว้ได้ง่ายดายขนาดนี้  >O<

 

          "อ๊ะ! ยัยทิงเจอร์ยาแผลเเดงนั่นถูกจับเเล้ว เยี่ยมไปเลยค่ะไอโอดีน รีบๆเอาของที่อยู่ในกระเป่านั่นออกมา ยัยนั่นจะได้ออกซะ >O<" เฮ้! นั่นมันเสียงยัยบัทเทอร์นี่! ยัยนั่นโผล่ออกมาจากไหน เเล้วทำไมต้องเชียร์ตาบ้านี่ด้วย!

 

          "เธอควรจะหุบปากเเล้วมาช่วยฉันซะ! เราอยู่ทีมเดียวกันนะ! -O-" ฉันหันหน้าไปตวาดใส่ยัยขานกกระยางพร้อมๆกับพยายามสะบัดเเขนให้หลุดจากมือยักษ์นี่ โอ๊ย! ดิ้นไม่หลุดเลยเฟ้ย หมอนี่ก็จะเเรงเยอะไปไหน

 

          "ฉันไม่เห็นอยากอยู่ทีมเดียวกับเธอเลย นี่ไอโอดีนคะ รีบๆทำให้ยัยนี่ออกไวๆสิ ฉันรอดูอยู่ >O<"

 

          "ได้เลยย ฮ่าๆ ^O^" หมอนั่นเปลี่ยนมามองหน้าฉันเเล้ว เเถมยังยิ้มอย่างชั่วร้ายแบบไม่รู้ว่าจะเอาสิ่งชั่วร้ายตัวไหนมาเปรียบดี หมอนี่ล่ะร้ายของจริง เขายกมืออีกข้างขึ้นมาเพื่อที่จะดึงกระเป๋าฉันออก ม่ายย ชีวิตฉันหมดสิ้นเเล้ว /TOT\

 

          "ไอโอดีน!" เสียงสวรรค์ของใครก็ไม่ทราบทำให้ไอโอดีนชะงักไป ฉันควรจะขอบคุณเจ้าของเสียงนั่นใช่มั้ย ว่าเเต่ใครล่ะ ฉันหันไปทาเสียงทันที เฮ้ นั่นมันกัปตันนี่ กัปตันช่วยชีวิตฉันอีกเเล้ว -O-

 

          "อะไร นายเองเหรอ ขัดจังหวะซะจริง -_-"

 

          "ขอโทษที่ขัดจังหวะ เเต่ฉันเจอทางออกเเล้ว" เจอทางออก? หมายความว่าทีมนั้นเป็นฝ่ายชนะเหรอ? -O-

 

          "เดี่ยวก่อน อย่าเพิ่งออก!"

 

          "หืม?" ถึงตอนนี้ไฟจะกระพริบรัวๆ แต่ฉันก็เห็นใบหน้าของกัปตันเต็มไปด้วยความสงสัย ฉันเองก็งงเหมือนกัน ในเมื่อทางออกอยู่ตรงหน้า ทำไมถึงไม่ให้ออก -O-

 

          "ฉันว่านายอย่ามัวเเต่ลีลาเลยน่า รีบๆจบเกมเถอะ ฉันหิวเเล้ว" กัปตันเร่งทันที

 

          "ใช่ค่ะ ที่จริงบัทเทอร์เองก็หิวเหมือนกัน" ยัยนั่นก็ยังคงส่งเสริม

 

          "อย่ารีบกันสิ เธอไม่อยากได้ยินเสียงยัยนี่ออกเหรอ :)" เขายิ้มที่มุมปากพลางจ้องมองมาที่ฉัน 

 

          "นี่! นายอย่าเรื่องมากน่า! คนอื่นเขาหิวกันนะ!" ฉันเอาเรื่องหิวมาอ้าง ที่จริงฉันไม่อยากได้ยินเสียงตัวเอกออกต่างหาก มันดูเหมือนฉันอ่อนแอที่ยอมให้คนอื่นมาขโมยของไปง่ายๆ เพราะฉะนั้น ถ้าจะเเพ้ก็ให้พวกนั้นเจอทางออกดีกว่า อย่าได้ประกาศชื่อว่าฉันออกเลย!!

 

          "ข้ออ้างทั้งนั้น ที่เธอพูดเเบบนั้นเพราไม่อยากได้เสียงที่บอกว่าเธอ.. อั่ก!!" ฉันแทงเข่าใส่ท้องตาบ้านั่นอย่างเเรงก่อนที่เขาจะยั่วโมโหฉันไปมากกว่านี้ เเละมันได้ผล! หมอนั่นโคตรจะจุกจนทำหน้าบู้บี้และปล่อยมือจากฉันไปกุมท้องตัวเองแทน

 

          "ไอโอดีน เป็นอะไรมากมั้ยคะ" ยัยขานกกระยางรีบพุ่งมาหาไอโอดีนทันที

 

          "หึ! ฉันไม่มีวันได้ยินเสียงนั้นเป็นอันขาด!" ฉันตะโกนใส่ทั้งสองคน

 

          "หน็อย! ยัยขี้เมา!!" นายว่าอะไรนะ! ฉันไม่ใช่ขี้เมาสักหน่อย! -O-

 

          "เฮ้! แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆยังสู้ไม่ได้ ให้ฉันจบเกมเลยดีมั้ย" กัปตันโพล่งขึ้นเเล้วทำท่าเหมือนจะเข้าไปในช่องใดช่องหนึ่ง

 

          "ไม่ต้อง! นายอย่ามายุ่ง! ฉันจะทำให้ยัยนี่ออกให้ได้ก่อน หลังจากนั้นนายอยากจะจบก็จบไป!" หมอนี่เเค้นอะไรฉันนักหนา แต่ฉันก็เกลียดหมอนี่เข้าเส้นเเล้วเหมือนกัน!

 

          นี่แหละจังหวะดี! ฉันใช้โอกาสตอนที่หมอนั่นกำลังเถียงกับกัปตันพุ่งไปผลักยัยขานกกระยางให้ออกห่าง หลังจากนั้นก็รีบคว้าเอากระเป๋าออกจากคอของหมอนั่น สำเร็จอย่างง่ายดาย ดีนะที่หมอนั่นจุกอยู่ ไม่งั้นคงไม่ได้มาง่ายๆแบบนี้หรอก >_<

 

          "ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ยัยยาแผลเเดง!!" ยัยบัทเทอร์ที่ล้มลงไปกองกับพื้นค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นพร้อมกับตวาดเสียงลั่น แต่ฉันไม่เเคร์หรอกเพราะของมันอยู่ในมือฉันเเล้ว ^O^

 

          "เล่นทีเผลอนี่!!" ตานั่นกระโจนเข้าหาฉันทันที แต่ซอรี่นะจ้ะเบบี๋ คนที่สมประกอบก็ต้องไวกว่าอยู่เเล้ว เพราะหมอนั่นจุกก็เลยเคลื่อนไหวช้าไปหน่อย นี่เเหละที่ฉันต้องการ! ฉันรีบหลบหลังเสาเหมือนเดิม หึๆ ชีวิตของหมอนั่นอยู่ในกำมือฉันเเล้ว กระเป๋าใบน้อยใบนี้ อยู่ในมือของฉันเเล้ว!!

 

           ฟืดดด << เอ็ฟเฟ็คซาวด์เปิดซิป

 

           ฉันก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในกระเป่านั่น เเละพบว่ามันคือนเศษกระดาษ นี่รายการนี้ให้พวกเรามาเเย่งกระดาษกันงั้นเหรอ -O- ฉันหยิบกระดาษนั่นขึ้นมา เเต่เอ๊ะ มันมีข้อความด้วย อาจจะเป็นข้อความเเสดงความยินดีก็ได้ ไหนดูซิ มันเขียนว่าไงนะ ^O^

 

          'กระจอกว่ะไอ้น้อง :P'

 

          นี่มัน... ข้อความอะไรกันเนี่ย

 

          "ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงเอาท์น้าา" เสียงกวนประสาทของตาบ้านั่นทำให้ฉันต้องโผล่หน้าจากหลังเสาไปมองหน้าเขาทันที

 

          "นี่มันหมายความว่าไง?" ฉันชูเศษกระดาษยับๆนี่ให้หมอนั่นดู เขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เอ๊ะ เรื่มรู้สึกแปลกๆ =_=

 

          "ก็หมายความตามที่เธออ่านนั่นเเหละ กระ-จอก-ว่ะ" หมอนั่นเน้นคำหลังอย่างชัดถ้อยชัดคำ -O-

 

          "นี่นาย!!"

 

          "ก็กติกาเค้าไม่ได้บอกซักหน่อยว่าให้เอาของในกระเป๋าไปซ่อนได้ ฉันก็เอาการ์ดในกระเป๋านั่นออกมาซ่อน แล้วเอากระดาษนั่นใส่ลงไปแทน เธอนี่ไม่เก่งเอาซะเลยนะ" หมอนั่นอธิบายทุกการกระทำที่เเสนขี้โกงนั่น

 

          "ฉลาดมากเลยค่ะไอโอดีน เท่ห์สุดๆไปเลย >O<" ยัยนั่นยังคงสนับสนุนศัตรู เเต่ฉันว่ายัยนั่นคงเลือกผิดข้างเเล้วล่ะ เพราะคนที่จะชนะคือฉัน!

 

          "นายคงไม่รู้สินะว่ากติกาที่แท้จริงมันคืออะไร งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้" ฉันยืนกอดอกมองดูทั้งสองคนที่อยู่ห่างจากฉันในระยะ 5 เมตร

 

          "กติกามีอยู่ว่า 'ให้ขโมยของที่อยู่ในกระเป๋าของศัตรู แล้วเก็บใส่ในกระเป๋าของตัวเอง' นั่นหมายความว่า กระดาษของนายแผ่นนี้อยู่ในกระเป๋าของนาย แล้วมันก็กำลังจะอยู่ในกระเป๋าของฉัน!" พอจบประโยคเท่านั้นทั้งสองคนนั่นถึงกับอึ้งเลยทีเดียว ไม่คิดล่ะสิว่าเเท้จริงเเล้วกติกามันเป็นแบบนี้ หึ! หายไปซะเถอะ ออกไปซะ เอาท์ไปซะนายไอโอดีน!!

 

 

          'Victory'

 

          ว..วิคตอรี่? ชนะงั้นเหรอ?

 

          เดี๋ยวก่อนนะ..

 

          "เธอใส่มันลงไปเเล้วงั้นเหรอ!!" บัทเทอร์เดือดร้อนเเทนไอ้หัวเเดงที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ

 

          "อื้ม ใส่ลงไปเเล้ว"

 

          'Team red win!!'

 

          เรด? นั่นมันหมายถึงสีเเดงไม่ใช่เหรอ -O-

 

          "เฮ้ เดี๋ยวก่อนทีมฉันวินได้ยังไง -O-" ไอโอดีนทำหน้างงกับสถาณการณ์ตรงหน้า ฉันก็งงเหมือนกันเว้ย ฉันเป็นคนเอากระดาษบ้านั่นใส่กระเป๋าตัวเองนะ! 

 

          "กัปตันหายไปไหนเเล้ว" บัทเทอร์โพล่งขึ้นท่ามกลางแสงไฟที่ถูกเปลี่ยนเป็นสีขาว ฉันกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อสเเกนหาสิ่งมีชีวิตที่ชื่อกัปตัน แต่ไม่พบ เขาหายไปแล้วจริงๆ -O-

 

          หรือว่า..อีตากัปตันนั่นเป็นคนจบเกมนี้เหรอ

 

          "เฮ้อ หมอนั่นนี่จริงๆเล้ย ไม่ยอมฟังที่ฉันพูดเละแฮะ ก็เลยอดได้ยินเสียงเธอเอาท์เลยเห้นมั้ย" ตาไอโอดีนถอนหายในพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้กระจกเงอย่างสบายใจเฉิบ

 

          "นี่! นายจะเอาท์อยู่รอมร่อยังมีหน้ามาพูดจาเเบบนี้อีก!"

 

          "หืม? แล้วไง? เธอพลาดเองนะ อีกอย่าง ถึงเธอเอากระดาษนั่นใส่กระเป่าเธอไป ฉันก็เเค่ออก ทีมเธอก็ไม่ชนะหรอก อย่าเพิ่งดีใจไปล่ะ" จริงด้วย! เผลอนึกอยากเอาชนะหมอนี่จนลืมตัวไป คิดว่าขโมยของมาก็ชนะเลย ฉันนี่โง่ชั่วคราวจริงๆ -_-

 

          "เฮ้!! ทีมฉันเเพ้ได้ไง!" ร็อคที่จู่ๆก็โผล่มาจากช่องไหนไม่รู้ โวยวายเสียงดังใหญ่ หมอนี่ทำไมชอบทำตัวให้เป็นที่สนใจอยู่เรื่อย -_-

 

          "ทีมนั้นหาทางออกเจอก่อนน่ะ ^^" ยัยบัทเทอร์ก็แลดูจะภูมิใจมาก เห็นเเล้วหมั่นไส้อยากจะเข้าไปตบซักฉาด เเต่ตอนนี้ระงับอารมณ์ไว้ก่อน อย่าเพิ่งใจร้อนไป

 

          ฉันหันไปมองหน้าของตาบ้านั่น หมอนั่นได้เเต่ยิ้มเยาะเย้ยฉันพลางหัวเราะหึๆอยู่ในลำคอ นี่คงภูมิใจมากสินะที่มันจบแบบนี้น่ะ! ได้ ภารกิจหน้า ถ้าเจอกันอีกละก็ ฉันจะเอานายออกเป็นคนเเรกเลยคอยดู!!