Overnight คืนนี้กับ 4 หัวใจของยัยวายร้าย

 

ผ่อนคลาย?

 

                “โคตรหงุดหงิดเลย!! >O<!!!” ฉันระเบิดความโมโหออกมาดังๆ ก็อีตาบ้าหัวแดงนั่นมันทำตัวน่าโมโหนี่!! ตัวเองจะไม่รอดอยู่แล้วแท้ๆยังมีหน้ามาทำหน้าตาเยาะเย้ยอีก ฉันน่าจะรีบยัดไอ้เศษกระดาษบ้านั่นเข้ากระเป๋าไปซะ ตอนนั้นคงได้ยินเสียงหมอนั่นเอาท์แล้ว! แล้วมันก็จะทำให้ฉันก็จะมีความสุขอยู่มิใช่น้อย!!

 

                “ทิงเจอร์อย่าเอะอะเสียงดังสิ >_<” ยัยดินสอรีบโพล่งขึ้นมาทันที ก็มันอัดอั้นอยู่ในอกจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่อ่ะ

 

                “ก็มันหงุดหงิดจริงๆนี่ เธอไม่เข้าใจความรู้สึกฉันหรอก =_=”

 

                “เข้าใจสิ แต่มันผ่านไปแล้วนะ” ยัยดินสอยังคงใจเย็นเหมือนเดิม ก็เธอเล่นออกเป็นคนแรกนี่ ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่สู้ชีวิตในเขาวงกตนั่นหรอก เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่กระหายความชนะอย่างฉันหรอก โฮกกกก =O=

 

                “เธอนี่น่าเบื่อจัง ไม่อยากคุยด้วยแล้ว -_-” ฉันเอนตัวนอนลงบนเตียงของยัยนี่ อ้อ ลืมบอกไป ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านหลังเล็กๆของยัยดินสอกับกัปตันเรียบร้อย ก็หลังจากที่จบเกมแล้วพวกพี่เอกับพี่อีฟก็บอกให้ทำตัวตามสบาย อยากจะทำอะไรก็เชิญจนถึงเย็น ฉันก็เลยตัดสินใจกินข้าวให้หายหิว แล้วก็มาหมกตัวอยู่ในบ้านหลังเล็กของยัยดินสอ

 

                “ดินสอ เธอนอนที่นี่เป็นไงบ้าง กัปตันเค้าทำอะไรเธอหรือเปล่า” ฉันถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ก็นายกัปตันนั่นเจ้าเล่ห์จะตาย เพิ่งมารู้ตัวว่าเขาเจ้าเล่ห์ก็ตอนที่เขาจบเกมนี่แหละ นึกว่าจะรอดูตาบ้าหัวแดงนั่นเอาท์ ที่ไหนได้ เดินออกไปเฉยเลย แอบเคืองนะเนี่ย -_-

 

                “ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ เขาก็นอนของเขาไป ฉันก็นอนของฉันไป ^^”

 

                “หืม?? พวกเธอนอนเตียงเดียวกันเหรอ? -O-”

 

                “ใช่ ทำไมเหรอ?” ยัยนี่ยังมีหน้ามาทำหน้าตาใสซื่อแล้วยังถามคำถามแบบนั้นอีก สมองไม่ได้คิดอะไรเลยใช่มั้ย =_=

 

                “ก็พวกเธอสองคนนอนเตียงเดียวกัน เธอไม่กลัวอีตานั่นทำอะไรเหรอ -_-” ฉันพูดอย่างเบา เพราะกลัวว่ากัปตันจะมาได้ยินเข้า ก็นี่มันบ้านของหมอนั่นนี่ อาจจะแอบฟังที่ฉันคุยกันอยู่ก็ได้

 

                “บ้าเหรอ พี่เค้าแมนมากนะ เค้าไม่ทำอะไรหรอก” ยัยดินสอโพล่งขึ้นพลางเก็บของใส่กระเป๋า อันที่จริงฉันก็ต้องเก็บของเหมือนกันนะ ก็เย็นนี้จะต้องเดินทางกลับไปนอนที่บ้านใหญ่หมายเลข 4 อะไรนั่นนี่ ขี้เกียจอ่ะ -_-

 

                “เธอเชื่อใจเหรอ? ทำไมเชื่อใจคนง่ายจัง -_-”

 

                “ก็พี่เขาเป็นคนดีจริงๆขนาดตื่นมายังนอนท่าเดิมเลย ไม่ดิ้นเลยสักนิด ฮ่าๆ ^^”

 

                “แต่ฉันไม่เชื่อใจคนง่ายๆหรอก ผู้ชายมันน่ากลัวจะตายไป -_-”

 

                “นั่นสินะ ก็เธอเจอเรื่องแบบนั้นมานี่ จะเชื่อใจใครง่ายๆได้ยังไง”

 

                “อืม..” ฉันตอบพลางมองยัยนั่นยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ยัยดินสอรู้เรื่องแฟนเก่าเลวทรามของฉันทั้งหมดก็เลยเข้าใจความรู้สึกของฉันดีว่าทำไมฉันถึงไม่เชื่อใจใครง่ายๆ ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันมาก่อนนี่ มีอะไรก็ปรึกษากันตลอด

 

                “นี่ทิงเจอร์ เธอเก็บของหรือยัง?”

 

                “ยังอ่ะ =_=”

 

                “ไปเก็บสิ เหลือเวลาอีกแค่ 2 ชั่วโมงกว่าเองนะ เดี๋ยวก็เก็บไม่ทันหรอก =_=” ยัยดินสอทำหน้าแอ๊บแบ๊วไล่ฉัน หึยย ไปก็ได้ ถ้าไม่กลัวว่าจะเก็บของไม่ทันนี่ฉันไม่ไปหรอก ของยิ่งเยอะๆอยู่ด้วย เครื่องสำอางก็เรี่ยราดอยู่บนหัวเตียง อย่างนี้ต้องกลับห้องไปเก็บกวาดซะแล้ว

 

                “งั้นฉันไปก่อนนะ” ฉันบอกลายัยนั่นแล้วก้าวเท้าออกจากห้องทันที

 

                ฟี้..

 

                เสียงลมหายใจของใครบางคนทำให้ฉันหยุดชะงัก

 

                ฉันหันไปดูต้นตอของเสียงนั้น และพบกับชายคนหนึ่งที่กำลังนอนเป็นสง่าหลับฝันดีอยู่บนโซฟา นั่นมันอีตากัปตันนี่ หวังว่าจะไม่ได้ยินที่ฉันพูดถึงหมอนั่นเมื่อกี้นะ -_-

 

                ฉันเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นและตรงดิ่งไปที่บ้านหลังเล็กๆของตัวเองทันที บ้านของฉันกับดินสออยู่ห่างกันเพียงแค่บ้านสองหลังกั้นไว้ ซึ่งนั่นก็คือบ้านของยัยกล่องแก้วกับไอโอดีนยังไงล่ะ

 

                “อ๊ะ ที่เดินมานั่นมันยัยขี้แพ้ไม่ใช่เหรอ” หวังว่าคนที่พูดประโยคนั้นจะไม่ได้หมายถึงฉันนะ เอ๊ะ แต่ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่เดินอยู่แถวนี้นี่ แต่ฉันไม่ใช่ยัยขี้แพ้อะไรนั่นสักหน่อย ฉันคือคนสวยต่างหาก เรียกให้มันถูกๆนะยะ! -_-

 

                “นายเรียกฉันเหรอ?” ฉันหันไปตามเสียงเรียกนั้น ชายคนนั้นนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ลานหน้าบ้านของตัวเองพลางยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม และนั่นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอีตาหัวแดงนั่น!

 

                “โอ๊ะก็รู้ตัวนี่นา ^^”

 

                “เปล่า จะบอกว่านายขี้แพ้ต่างหาก”

 

                “หืม? ฉันขี้แพ้?”

 

                “ใช่ การ์ดทองก็ไม่ได้ กระเป๋าที่คล้องคอตัวเองก็ถูกขโมย ฉันว่านายเหมาะกับคำว่าขี้แพ้มากกว่านะ ^^” พูดจบฉันก็เชิดหน้า 45 องศาสะบัดก้นแล้วเดินขึ้นบ้านของตัวเองทันที

 

                “นี่เธอ! ด่าแล้วหนีเรอะ!” หมอนั่นลุกขึ้นแล้วชี้หน้าตะโกนด่าฉันปาวๆ ตะโกนได้ก็ตะโกนไปตะโกนให้คอแตกตายไปเลย!

 

                ปัง!

 

                ฉันปิดประตูดังปังแล้วเข้าไปในห้องตัวเองทันที ก็ฉันมาที่นี่เพื่อเก็บข้าวเก็บของนี่ ไม่ได้ตั้งใจมาทะเลาะกับอีตานั่นสักหน่อย เสียเวลาเก็บของหมด เอ๊ะ เหมือนห้องจะรกนะ นี่ฉันมาอยู่แค่คืนเดียวเอง ทำไมมันถึงได้รกแบบนี้เนี่ย -O-

 

                “อ้าวทิงเจอร์ กลับมาแล้วเหรอ” พี่ชายผู้แสนดีเปิดประตูห้องนอนมาทักทายฉัน

 

                “อ่าใช่ มาเก็บของน่ะ พี่ร็อปเป้เก็บหรือยัง?”

 

                “เก็บแล้ว เอ้อนี่ เธออยากออกไปเที่ยวข้างนอกมั้ย ^^”

 

                “ข้างนอกไหน? -_-” ฉันถามด้วยความสงสัย ก็จริงอ่ะ จะให้ออกไปข้างนอกไหนได้ ที่นี่มีแต่ป่าทั้งนั้น

 

                “แม่น้ำแถวๆที่ฉันจับปลาได้น่ะเห็นว่าเหลือเวลาอีกเยอะ ออกไปสูดอากาศข้างนอกแล้วค่อยกลับมา อยากไปรึเปล่า? ”

 

                “อยาก! *O*” อู๊ววว นั่นมันแม่น้ำลำธารเชียวนะ อากาศดีฝุดๆ แล้วอากาศตอนบ่ายที่นี่มันก็ร้อนตับแทบสุกด้วย ถ้าไปที่นั่นก็คงจะคลายร้อนได้บ้าง >_<

 

                “งั้นก็รีบๆเก็บของซะ ^^” พูดจบ พี่ร็อปเป้ก็เดินไปนั่งที่โซฟาทันที เอาล่ะ ต้องทำเวลาให้ดีๆ รีบๆเก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย จะได้มีเวลาเที่ยวเยอะๆ ^O^

 

 

                ต่อมา..

                “วู้ววว อากาศดีจังเลยย >O<” ยัยดินสอตะโกนเสียงดังท่ามกลางต้นไม้สีเขียวที่ล้อมรวบตัว

 

                “ทำไมฉันไม่เจอที่นี่บ้างนะ ฉันอาจจะจับปลาแล้วเอาไปทำแกงเหมือนนายก็ได้ บางทีฉันอาจจะชนะนายก็ได้นะ” กัปตันโพล่งขึ้นพลางปาหินลงไปในแม่น้ำ

 

                “นั่นสินะ ฮ่ะๆ ^^” พี่ร็อปเป้หัวเราะน้อยๆพอเป็นมารยาทกับคำพูดของกัปตัน

 

                “ที่นี่ก็สงบดีเหมือนกันนะ” ร็อคหลับตาลงแล้วยืนพิงที่ต้นไม้ต้นใหญ่อย่างผ่อนคลายโดยมีหูฟังติดอยู่ที่หูของเขา

 

                “ก็เงียบดีนะ ถ้าไม่มียัยนางแบบนั่น -_-” ยัยกล่องแก้วหญิงสาวผมทองโพล่งขึ้นพลางหันไปมองชายหญิงที่กำลังตื่นเต้นกับการเอาเท้าจุ่มลงในน้ำ

 

                “เย็นมากเลยไอโอดีน อ๊ะ! ดูปลากพวกนั้นสิ มันว่ายมาทางเราด้วย >_<” ยัยบัทเทอร์ขานกกระยางโหวกเหวกเสียงดังเหมือนกับสาวน้อยปัญญาอ่อน

 

                “โอ๊ะ มันตัวเล็กมากเลยนะ ^^” ส่วนนั่นก็อีตาไอโอดีนนั่งข้างๆยัยบัทเทอร์

 

                ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้! ทำไมสถานที่สงบๆแบบนี้ถึงมีแต่เสียงเจี้ยวจ้าวของยัยพวกนั้น ฉันอยากมาพักผ่อนที่นี่เงียบๆนะ! ทำไมถึงมีแต่สิ่งที่รบกวนโสตประสาทฉัน TOT ฉันแค่หวังดีอยากชวนเพื่อนมาผ่อนคลายบ้างก็เลยไปชวนยัยดินสอถึงบ้าน พอยัยดินสอตอบตกลงกัปตันก็ดันมาได้ยิน ก็เลยชวนๆมาซะ เดี๋ยวจะหาว่าคนสวยใจร้าย แล้วมันเป็นไงมาไงถึงมีพวกนี้ติดมาด้วยเนี่ย น่ารำคาญลูกตาชะมัด กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!TOT

 

                “เป็นอะไรเหรอทิงเจอร์ ดูไม่ร่าเริงเอาซะเลย” ร็อปหันหน้ามาถามฉันอย่างเป็นห่วง พี่ชายคนดีคนนี้นี่แหละที่เป็นห่วงฉันอยู่ตลอดเวลา T^T

 

                “เปล่า ไม่มีอะไร แค่ร้อนนิดหน่อย -_-”

 

                “เหรอ แต่ฉันว่าที่นี่อากาศดีออกนะ พวกนั้นก็มากันเยอะแยะ ไม่เหงาด้วย ฮ่าๆ ^^” ฉันว่าฉันอยากเหงานะ -_-

 

                “ก็ดีมั้งคะ =_=” ไม่เห็นดีตรงไหนเลยย่ะ! ยิ่งเห็นยัยขานกกระยางนั่นดี๊ด๊ายิ่งอยากวิ่งเข้าไปผลักให้ตกน้ำ จะได้ไปเล่นน้ำกับปลาตัวเล็กๆสมใจอยากไง ส่วนหมอนั่น ฉันจะปาหินใส่รังมดคันไฟที่อยู่บนหัวให้ตกลงมากัดหมอนั่นซะ เกาจนผิวถลอกปอกเปิกลอกออกมาให้หมดเลย! เอ๊ะ มดคันไฟเหรอ? เมื่อกี้ฉันบอกว่าเห็นมดคันไฟทำรังอยู่บนหัวหมอนั่นเหรอ..

 

                หึ! ฉันไม่ได้แค้นอะไรหมอนี่เป็นการส่วนตัวหรอก ก็แค่หมั่นไส้เฉยๆ หมั่นไส้จริงๆนะ >_< แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันได้แผนการแล้ว ต้องทำให้ไอ้รังนั่นตกลงมาให้ได้ ทั้งสองคนนั่นจะได้แยกวงซะ ก็มันน่าหมั่นไส้นี่ ทั้งโลกนี้รู้จักกันเพียงแค่สองคนหรือไง รอบๆตัวยังมีฉันกับคนอื่นๆอยู่นะ หัดเกรงใจคนอื่นที่มาพักผ่อนบ้างเซ่ –O-

 

                จ๋อม!!

 

                ฉันขว้างหินห้ามหัวทั้งสองคนนั่นดังจ๋อม จนทำให้น้ำกระเด็นออกมา

 

                “ใครขว้างหินมาเนี่ย! ไม่เห็นเหรอว่าฉันนั่นอยู่ตรงนี้น่ะ! -_-+++”

 

                “ขอโทษ ฉันนึกว่าพวกเธอยากเล่นน้ำซะอีก ก็เห็นเอาเท้าจุ่มน้ำเลยแกล้งโยนหินลงไปหน่อย ถ้าไม่อยากเปียกก็ขอโทษด้วยนะ จะไม่ทำแล้ว ^^” ฉันแสร้งยิ้มใส่ยัยนั่น แต่ยัยนั่นกลับหรี่ตาแล้วจ้องมาทางฉันแทน

 

                “เธอตั้งใจจะโยนหินนั่นใส่หัวฉันใช่มั้ย ยัยเตี้ย =_=”

 

                “ก็บอกแล้วไงว่าแกล้งให้เปียกน้ำเล่นเฉยๆ ถ้าฉันตั้งใจโยนใส่หัวนายจริงๆ ป่านนี้พี่ทีมงานเค้าคงมารับตัวนายไปทำแผลแล้ว -O-”

 

                “-_-+++” หมอนั่นหรี่ตาใส่เล็กน้อยพลางยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าฉันประมาณว่า ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’ แล้วเขาก็หันหน้ากลับไปเอาเท้าดีดน้ำจ๋อมแจ๋มอย่างเดิม หึ! นี่เพิ่งจะเริ่มเท่านั้นนะ

 

                “เธอแกล้งหมอนั่นใช่มั้ย” กัปตันที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดก้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน

 

                “ใช่ นายเองก็ควรจะช่วยฉันนะ ไม่ชอบอีตานั่นไม่ใช่เหรอ”

 

                “ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบหมอนั่น แต่ฉันก็ไม่แกล้งใครพร่ำเพรื่อนะ” แล้วทำไมตอนแรกที่เจอกันถึงได้ชักชวนให้ฉันร่วมมือกันแกล้งไอ้บ้าไอโอดีนล่ะ ฉันล่ะงงกับคนคนนี้จริงๆ

 

                “งั้นก็หลบไป -_-” ฉันผลักไหล่ของกัปตันให้ถอยห่าง ถ้าไม่ร่วมมือ ฉันทำเองก็ได้

 

                “นี่ดินสอ เธออยากกินไข่มดแดงไม่ใช่เหรอ ^^” ฉันเดินไปทักยัยดินสอที่อ้าแขนรับลมธรรมชาติ

 

                “เปล่..”

 

                “อะไรกัน เธอเพิ่งบอกฉันเมื่อกี้นี้เองนะ ตอนที่อยู่ห้องเธอไง ^^” ฉันยิ้มพลางหยิกแขนยัยนั่นเบาๆให้รีบๆเออออตามฉันสักที

 

                “อ่า..เอ่อ..อยากกินก็ได้ ใช่ ฉันอยากกินมากๆเลย ^^’ ”

 

                “ฉันเห็นรังมดอยู่บนต้นไม้น่ะ เดี๋ยวฉันเอาลงมาให้นะ ^O^” แสร้งทำเป็นเพื่อนที่แสนดี แต่ความจริงประสงค์ร้ายมาก คนแบบนี้น่ากลัวน้ะจ้ะ อย่าหลงไปคบเชียวล่ะ >_<

 

                ฉันหยิบก้อนหินบนพื้นดินขึ้นมาหนึ่งก้อนก่อนขว้างมันไปแรงๆ

 

                ฟึ่บบ!!

 

ดีนะที่สกิลการขว้างของของฉันมันแม่นยำมาก รังมดนั่นก็เลยโดนก้อนหินพิฆาตจากฝ่ามือคนสวยไปเต็มๆ เอ๊ะ ไม่ยักจะตกแฮะ สงสัยจะใส่แรงไม่พอ -_-

 

                จ๋อม!

 

                “เฮ้ยยัยเตี้ยนี่! ไหนบอกว่าจะไม่แกล้งแล้วไง แล้วนี่โยนมาทำไมอีก!” อีตาไอโอดีนหันหลังมาตะหวาดใส่ฉัน

 

                “ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขว้างใส่นายนะ ฉันแค่จะเอารังมดเฉยๆ”

 

                “รังมด? =_= ” หมอนั่นทวนคำพูดของฉันอย่างสงสัย

 

                “ไอโอดีนคะ ตรงนี้มีมดหรือเปล่า ทำไมมันคันอย่างนี้ล่ะ -_-” ยัยบัทเทอร์โพล่งขึ้นพลางยกมือขึ้นมาเกาแขนตัวเองแรงๆ สงสัยจะโดนมดที่ตกลงมากัดเอาล่ะสิ คิกๆ >_<

 

                “เอ้า ที่อยู่ตรงนั้นน่ะระวังหน่อยยย” ฉันอ้าปากตะโกนเสียงดังพร้อมๆกับเอาก้อนหินที่อยู่ในมือเหวี่ยงใส่รังมดนั่นสุดแรง หวังว่าครั้งนี้มันจะตกลงมานะ ตกลงมาทีเถอะ >O<

 

                ตุบ!!

 

                “กรี๊ดดด!!!”

 

                “เฮ้ย!!!”

 

                ยัยบัทเทอร์กรีดร้องออกมาแล้วลุกขึ้นพรวดพราดจนตัวเซเกือบตกน้ำ (เสียใจนะที่ไม่ตก -_-) ยัยนั่นกระโดดจึ๋งๆพลางใช้มือปัดมดคันไฟที่เกาะเนื้อตัวออกเหมือนคนบ้า ท่าทางยัยนี่เหมือนคนเป็นโรคชักกระตุกเลยอ่ะ ฮ่าๆ ตลกชะมัด ^O^

 

                ซู่มมมม!!

 

                โอ๊ะโอวว เสียงอะไรบางอย่างหนักๆตกน้ำนี่นา เอ๊ะ ตัวอะไรกันน้า

 

                “ยัยเตี้ย!!!” แหม..เสียงดุๆแบบนี้จะเป็นใครได้นอกจากอีตาหัวแดงนั่น เอ้า แล้วนั่นหมอนั่นไปทำอะไรในน้ำล่ะ ตกใจกลัวมดจนต้องกระโดดหนีลงน้ำเลยเหรอ ^^

 

                “อย่าดุสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”

 

                “ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอขว้างไอ้หินนั่นใส่รัง.. โอ๊ย!!” ฮ่าๆ อีตานั่นยังพูดไม่จบก็รีบยกมือขึ้นมาหยิกคอตัวเองทันที สงสัยจะคันมากสินะ เอาคาราไมน์มั้ยจ้ะเดี๋ยวคนสวยไปเบิกยาที่ทีมงานให้ >_<

 

                “ยิ้มอะไรของเธอ! ไม่ตลกนะ!”

 

                “อ้าว โมโหเหรอ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ก็เพื่อนฉันอยากกินไข่มดแดงเลยมาเก็บรังมัน แต่พลาดอะ มันตกพื้นกระจุยกระจายไปแล้วไม่เป็นไรเนอะดินสอ ไว้คราวหน้าแล้วกัน ^^” ฉันหันไปยิ้มให้ยัยดินสอที่ทำหน้าวิตกกังวลอยู่

 

                “อ..อื้ม ต้องขอโทษจริงๆนะคะ เพราะความอยากกินไข่บ้านั่นถึงทำให้ทุกคนเป็นแบบนี้ คุณบัทเทอร์คะ ให้ฉันช่วยอะไรมั้ย >_<” พูดจบ ยัยดินสอก็วิ่งไปช่วยยัยขานกกระยางปัดมดออกจากหัวทันที ทำไมต้องไปช่วยยัยนั่นด้วย! ปล่อยให้มดกัดหัวจนหัวพังไปเลยสิ อย่าไปปช่วยยัยนั่นนะ!! -_-

 

                “เธอไม่ผิดหรอก ยัยเตี้ยนี่สิที่ต้องขอโทษ” ไอโอดีนตะเกียกตะกายขึ้นมาแล้วชี้นิ้วมาทางฉัน อ้าว! ฉันผิดเหรอ? ฉันว่าฉันไม่ผิดนะ

 

                “ก็ขอโทษแล้วไง ขอโทษจริงๆจากใจเลยนะเนี่ย ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ฉันอยากให้เพื่อนมีความสุขเฉยๆ ก็เห็นเพื่อนอยากกินไข่มดแดง ก็เลยจะเก็บไข่ให้ไง ไม่ดีเหรอ?”

 

                “เอาเพื่อนมาอ้างอีกแล้วนะ”

 

                จึก..

 

                เอาเพื่อนมาอ้างงั้นเหรอ..

 

                “ฉันไม่ได้เอาเพื่อนมาอ้างนะ! ก็ยัยนั่นอยากกินไข่จริงๆนี่! แล้วที่ฉันทำแบบนั้นมันก็เพื่อเพื่อนด้วย!!”

 

                “คนอย่างเธอทำเพื่อเพื่อนเป็นด้วยเหรอ? นึกว่าดีแต่สร้างปัญหาให้เพื่อน”

 

                “นี่นาย!!”

 

                “พอเถอะทิงเจอร์ แถวนี้มีกล้องอยู่นะ” ร็อปเป้เข้ามารั้งแขนไว้ นี่ถ้าเขาดึงแขนฉันไว้ไม่ทัน ตอนนี้ฉันคงวิ่งเข้าไปถีบไอ้หมอนั่นให้ตกน้ำเป็นรอบที่สองแน่

 

                “ร็อปเป้ นายไม่น่ารั้งยัยนั่นไว้เลยนะ น่าจะปล่อยให้ยัยนั่นเข้ามาตบฉันสักฉาด คนทั้งประเทศจะได้รู้กันว่าแท้จริงแล้วยัยนี่นิสัยเป็นยังไง หน้าตาดีเสียเปล่าแต่ไม่น่าคบเอาซะเลย ถ้าฉันเป็นดินสอคงลำบากใจมากที่มีเพื่อนอย่างเธอ”

 

                “ไอโอดีน!!!” นี่มันมากไปแล้วนะ!! กะอีแค่ฉันทำรังมดคันไฟตกลงมาจนตาบ้านี่ตกน้ำแค่นี้ ถึงกับต้องเอาเรื่องเก่าๆมาพูดเลยเหรอ! มันมากไปมั้ย? ฉันเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนแล้วนะ!!

 

                “พอเถอะทิงเจอร์ ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ ฉันผิดเองที่ไปอยากกินของบ้าๆนั่นจนทำให้พวกเธอทะเลาะกัน เรากลับกันเถอะ..” ดินสอเข้ามาจับแขนฉันแล้วออกแรงดึงให้ฉันเดินตาม แต่ฉันไม่ไป!

 

                “หึ! ทำไมถึงมีแต่ดินสอคนเดียวนะที่ขอโทษ คนที่ทำให้การพักผ่อนครั้งนี้กร่อยไม่เห็นพูดอะไรเลย” ไอโอดีนลุกขึ้นแล้วปัดเศษใบไม้ที่ติดตามตัวออก เนื้อตัวของหมอนี่เปียกไปทั้งร่างแถมยังมีเศษดินติดที่หัวอีก เหอะ! สภาพไอดอลคนนี้น่าดูเป็นบ้า!

 

                “ขอโทษ!! นายพอใจหรือยัง!!” ฉันตะโกนกลับไปด้วยความโมโห

 

               “ทิงเจอร์ เราไปกันเถอะ..” ยัยดินสอก็เซ้าซี้ฉันอยู่ได้!! นี่ฉันเริ่มจะพาลแล้วนะ!! โอเค ฉันไปจากตรงนี้ก็ได้ ทำไมเรื่องเล็กมันถึงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปได้นะ!!