รุ่นน้องคนนี้พี่ขอจอง

ซัน  
"ไอเซนเจอมั้ย............." ผมถาม (ซัน)
  "ไม่เจอว่ะซัน" เซนตอบ
  "งั้นเดี๋ยว......ให้พวกทีมเรากับเพื่อนๆมันไปหาอีกแรงนะเราหากัน 2 คนคงไม่ไหวอ่ะ"
  "เออ.....เดี๋ยวกูประสานไปให้พวกนั้นมันตามหา..........เจอไม่เจอค่อยว่ากันอีกที" ไอเซนบอ กผมก่อนที่จะกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาไอพัทเพื่อกระจายข่าว
  ["ฮัลโหล...................เฮ้ยพวกมึง.....เชลหายไปเว้ย......พวกมึงไปหาแล้วบอกพวกเพื่อนน้องกูด้วยว่าให้หาให้ทีทางนี้ก็กำลังหาอยู่โอเคนะเว้ยแค่นี้นะ....เปลืองเงินกู!!!!"]
  ติ๊ด.......................
  "ไอ้เซน..........มีข้อความมาหากู...........เบอร์แปลกๆ..." ผมตะโกนไปหาเซนที่เดินออกไปหาสัญญาณตอนคุยโทรศัพท์
  "ว่าไงวะ" เซนถามเมื่อเดินมาถึง 
"มันบอกว่า 'คนที่ซันรักและห่วงอยู่ที่นี่กับหวานแค่สองคน......ถ้าไม่อยากให้เขาตาย.....ก็รีบมาหา...........ที่นี่.........เดี๋ยวจะส่งที่อยู่ไปให้ตอนสองทุ่มครึ่งนะ.....ขอย้ำถ้าไม่มานังนี่ตาย!!!'"
  "เฮ้ย.........ตอนนี้ก็ทุ่มหนึ่งแล้ว......อีกชั่่วโมงครึ่ง......งั้นบอกให้น้องกลับห้องส่วน ม.5ห้องAกับห้องเราอยู่ที่นี่..........รอไปกับมึง!!!!"
  "เออ........ขอบใจนะเว้ย...........งั้นเรากลับเหอะ...........ไปรอข้อความที่นู่น....ดีกว่านะเว้ย"
  "อืมม................."
  เวลา 20.30 น. ทีชายหาด ณ บริเวรที่จัดงาน
  "ส่งมายังวะ" เซนถามผมที่กำลังนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่แบบไม่สนอะไรเลย
  "ยังเลยเว้ย................"
  ติ๊ดๆ
  "มาแล้วไอ้เซน"...............'สะพาน...........ทะเล............' "
  "สะพาน......ทะเล..ที่ไหนวะ?"
  "อ๋อ!...กูรู้แล้วพวกมึงเรียกน้อง........แล้วตามกูมา"
  "เออ.......ไอ้ซันแป๊ปนะเว้ย" เซนบอกก่อนที่จะเดินไปเรียกพวกเพื่อนๆกับน้องๆแล้วก็วิ่งตามผมไปในที่ๆนัดหมาย!!!!!
 ณ ที่นัดหมาย...............
  "นั่นไง................"
  "น้ำหวาน.............หวานปล่อยเชลเดี๋ยวนี้นะ.............ให้ซันทำอะไรซันจะทำให้ทุกอย่างเลย"
  "หรอ......ได้งั้นแลกกับการปล่อยนังนี่.............ซันต้องเลิกกับมัน.....แล้วกลับมารักกับหวาน!!!!!....ซันทำได้มั้ย"
  "................................................................ได้.....ซันจะทำแต่ต้องปล่อยเชลมาก่อน"
  "พี่ซัน..อารุมิว่ามันไม่ดีนะ.......ยังไงพี่หวานก็ไม่ทำอะไรเชลคุงหรอก"
  "นังเด็กนี่ใครน่ะ.........มันเป็นใครซัน"
  "เป็น................ญาติของเชล......ปล่อยเชลมาเดี๋ยวนี้แล้วซันจะทำทุกอย่างเลย"
  ".....ได้........งั้นนายพัท.....นายมาเอานังนี่ไป...................."
  จากนั้นพัทก็ไปอุ้มเชลมาส่งให้เซน.........จากนั้นก็............
  "ซํนมานี่......แล้วเรากลับกรุงเทพกัน"
  หลังจากนั้นผมกับหวานก็นั่งรที่หวานเรียกมากลับกรุงเทพ........จานั้นสองสามวันพวกน้องๆก็กลับมา.......แต่ทว่าคนๆนั้น....ไม่ได้มาทักผมเหมือนเคย..............ไม่มาคุย....มาพูด......หรือแท้มแต่มองผมเลย.......เพราะเรื่องนั้นแน่ๆ.....แต่เพื่อให้เธอรอดผมก็ต้องทำเพราะผมรักเธอมาก.....และกลัวที่จะเสียเธอไป.........หวังว่าเธอจะจำคำสัญญาในวันนั้นได้นะ...........
   หลังจากนั้นเมื่อเปิดเทอม.............ข่าวร้ายที่ผมได้รับคือ.........เธอลาออกไปแล้ว.....หลังจากได้ยินข่าวผมก็รีบไปหาเธอที่บ้านทันที........แต่ก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว.......................ผมเห็นจดหมายที่สอดไว้ตรงตู้รับจดหมาย....เมื่อผมดึงมันออกมาผมก็พบว่ามันจ่าหน้าถึงผม........เธอคงรอให้ไปรษณีย์มาส่งแล้วเจอค่อยเอาไปส่งให้...แต่มันถึงผมก่อนแล้ว....................เนื่อหาในจดหมายเขียนว่า
    พี่ซันครับ
          ผมขอบคุณนะครับที่พี่เคยดีกับผมมาตลอด........ตลอดเวลาที่อยู่กับพี่ผมมีความสุขมากกว่าเวลาไหนๆ...............แต่ถึงพี่จะรักผมมากเท่าไหร่พี่ก็คงไม่ได้เจอผมอีกแล้วล่ะครับ.......ผมจะกลับญี่ปุ่น.........ไปตามทางของผม..............ไปทำในสิ่งที่อยางทำ......ส่วนเรื่องสัญญาในตอนนั้นพี่ไม่ต้องทำแล้วก็ได้นะครับ........เพราะผมลืมมันไปหมดแล้ว...........ลืมในสิ่งทีพี่เคยให้สัญญากับผม................และสักวันหนุ่ง........พี่กับผมก็คงจะลืมเรื่องเหล่านั้นเองได้เองแหละครับ.........ลืมความรักครั้งนี้.......ลืมคนๆนี้......ลืมความรู้สึกแบบนั้น.....มันลืมได้ไม่ยากหรอกครับ................ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะครับจากเชล.....♥♥♥♥♥                                    
  ผมพูดไม่ออกอธบายเป็นคำพูดไม่ถูก....การที่คนที่ตัวเองรักเขียนจดหมายบอกเลิกโดยที่ไม่เคยลาเลยสักคำเดียว........................ปมรับไม่ได้หรอกครบเรื่องแบบนี้น่ะ.................แต่อย่างน้อย.........ผมก็เคยได้รักเธอ..........ได้คิดจะหยุดไว้ที่เธอคนนี้.......เธอคนที่ผมรัก...........
        หลังจากนั้น............สองปีผมต้องไปรับน้องใหม่......แต่สิ่งที่ทำให้ผมอึ้ง.......ก็คือ.....ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง.....ที่เหมือนเธอคนนั้น.........เธอคนที่จากผมไป.........นานสองปีแล้ว..........วันนี้ครบรอบสองปีแล้วสินะ.......ที่เธอจากผมไป....
  "ไอ้ซัน.......มึงยังไม่ลืมน้องเขาอีกหรอวะ......สองปีแล้วะเว้ย" ไอ้เซนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผม...........มันคงเห็นว่าผมนั่งมองรูปๆหนึ่งอยู่นานมาแล้ว
  "ยัง.......และไม่คิดจะลืมด้วย.............ถึงแม้ว่าหวานเขาจะโดนจับไปแล้ว....ฉันควรจะมีคนใหม่ไปแล้ว....แต่ไม่ใช่หวานหรอกนะ.....ที่ทำให้กูไม่ลืม...แต่เพราะน้องชายมึงอ่ะ"
   "หรอ......วันนี้ก็ครบสองปีพอดีเลย.....น้องกูก็กลับมาไทยมาเรียนที่นี่อีก"
  "ใคร!..? คนไหน? แล้วตอนไหน"
  "ซิน.....แฝดไอ้เชลมัน......ส่วนไอ้เชลน่ะ.......น้องมันไม่ยอมบอกว่ะ......"
  "หรอ..........ผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย" ผมชี้มือไปทางน้องผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินใกล้ๆ
  "เออ......เดี๋ยวกูเรียกมาให้นะ...........................ซิน....มานี่หน่อดิ"
  "ค่ะ..............................................................มีไรพี่"
  "นี่ซันเพื่อนพี่............แฟนเชลมันไง"
   "คนนี้น่ะหรอ...........................ไม่น่าเชื่อว่าเชลจะยอมทั้งอนาคตเจ้าของบริษัทแล้วจบลงด้วยการไม่กลับมาอีก..................."
  "อะไรนะ.................อย่าบอกนะว่า....เชลตะ...ตะตายแล้ว" ผมกล่าวในขณะที่นั่่งอึ้ง
  "ยัง..........แต่แค่......เขา........หนีออกจากบ้าน.........ทิ้งไว้แต่จดหมา....ว่าไม่ต้องห่วงแล้วก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย.............ถ้าพี่ช่อรู้ล่ะก็........ตายแน่"
  "ช่อยังไม่รู้หรอ........." ไอ้เซนถาม
  "ยัง.......พี่ช่อรู้แค่ว่าเชลกลับญี่ปุ่น...แค่นั้น.....พ่อก็ด้วย"
  "หรอ.............ปิดไว้ต่อไปดีกว่านะ ถ้าอารู้จะเป็นเรื่องเอาซะเปล่าๆ"
  "อืมม..........แม่ก็บอกอย่างนั้นนั่นแหละ.....................ตอนนี้เชลน่ะเป็นตายร้ายดียังไงไม่มีใครรู้เลยนะ"
  ".........ถ้าวนหนึ่งเชลกลับมา.........ฝากไปบอกเขาด้วยนะว่าพี่ขอโทษ" ผมพูดทั้งน้ำตา....เพราะผมไม่คิดว่าเธอ....จะไม่กลับมาอีก
  "ค่ะ..................ชะ......" เสียงเล็กที่กำลังเรียกอะไรสักอย่างแต่ก็ชงักไว้ก่อน
  "แล้วถ้ากลับมาหา...................จะพูดว่าอ่ะไรต่อล่ะครับ..............พี่ซัน" เสียงหนึ่ง....ที่ก้องอยู่ข้างหู.....เสียงที่คุนหู......ฟังดูสบาย....(ไรท์:เว่อร์ไปและ!)เจ้าของเสียงนั้นก็คือ.......
  "เชล......!!!!!!!!!!" ผมหันไปก็พบร่างบางที่สูงขึ้นเล็กน้อย.........เธอที่ผมรอกลับมาหาผมแล้ว......
  "ก็ผมน่ะสิ.........ถามได้.........งงอ่ะดิว่ามาได้ไง"
  "เชล.....หายไปไหนมา.........." ผมถามในขณะที่ยืนกอดเธอคนนั้นด้วยความดีใจ
  "ก็....อยู่ใกล้ๆพี่นั่นแหละ.......อยู่ข้างๆพี่ตลอดเวลา.......แต่พี่แค่ไม่รู้เท่านนั้นเอง...บ้านข้างๆที่พี่ว่าหยิ่งน่ะ....ก็บ้านผม...............ผมเห็นนะ...เพราะว่าห้องพี่น่ะ...........ตรงกับห้องผมพอดีเลย..............แล้วก็เห็นด้วยว่าพี่ทำอะไรบ้างวันๆนึงน่ะ"
  "แล้วทำไม.....พี่ไม่รู้เลยล่ะ"
  "ไม่รู้น่ะดีแล้ว.....ผมจะได้รู้ไงว่าพี่...ไม่นอกใจผมทั้งๆที่ผมขอเลิกไปตั้งนานแล้ว....จริงมั้ย?"