รุ่นน้องคนนี้พี่ขอจอง

8.9

เขียนโดย ปากกาสีคราม

วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.05 น.

  24 ตอน
  12 วิจารณ์
  35.96K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2556 08.00 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

22) ฉลองยอดวิว1000 คน...ใชโย!! เหตุการที่ห่วงเธอ 2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ซัน  

"ไอเซนเจอมั้ย............." ผมถาม (ซัน)

  "ไม่เจอว่ะซัน" เซนตอบ

  "งั้นเดี๋ยว......ให้พวกทีมเรากับเพื่อนๆมันไปหาอีกแรงนะเราหากัน 2 คนคงไม่ไหวอ่ะ"

  "เออ.....เดี๋ยวกูประสานไปให้พวกนั้นมันตามหา..........เจอไม่เจอค่อยว่ากันอีกที" ไอเซนบอ กผมก่อนที่จะกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาไอพัทเพื่อกระจายข่าว

  ["ฮัลโหล...................เฮ้ยพวกมึง.....เชลหายไปเว้ย......พวกมึงไปหาแล้วบอกพวกเพื่อนน้องกูด้วยว่าให้หาให้ทีทางนี้ก็กำลังหาอยู่โอเคนะเว้ยแค่นี้นะ....เปลืองเงินกู!!!!"]

  ติ๊ด.......................

  "ไอ้เซน..........มีข้อความมาหากู...........เบอร์แปลกๆ..." ผมตะโกนไปหาเซนที่เดินออกไปหาสัญญาณตอนคุยโทรศัพท์

  "ว่าไงวะ" เซนถามเมื่อเดินมาถึง 

"มันบอกว่า 'คนที่ซันรักและห่วงอยู่ที่นี่กับหวานแค่สองคน......ถ้าไม่อยากให้เขาตาย.....ก็รีบมาหา...........ที่นี่.........เดี๋ยวจะส่งที่อยู่ไปให้ตอนสองทุ่มครึ่งนะ.....ขอย้ำถ้าไม่มานังนี่ตาย!!!'"

  "เฮ้ย.........ตอนนี้ก็ทุ่มหนึ่งแล้ว......อีกชั่่วโมงครึ่ง......งั้นบอกให้น้องกลับห้องส่วน ม.5ห้องAกับห้องเราอยู่ที่นี่..........รอไปกับมึง!!!!"

  "เออ........ขอบใจนะเว้ย...........งั้นเรากลับเหอะ...........ไปรอข้อความที่นู่น....ดีกว่านะเว้ย"

  "อืมม................."

  เวลา 20.30 น. ทีชายหาด ณ บริเวรที่จัดงาน

  "ส่งมายังวะ" เซนถามผมที่กำลังนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่แบบไม่สนอะไรเลย

  "ยังเลยเว้ย................"

  ติ๊ดๆ

  "มาแล้วไอ้เซน"...............'สะพาน...........ทะเล............' "

  "สะพาน......ทะเล..ที่ไหนวะ?"

  "อ๋อ!...กูรู้แล้วพวกมึงเรียกน้อง........แล้วตามกูมา"

  "เออ.......ไอ้ซันแป๊ปนะเว้ย" เซนบอกก่อนที่จะเดินไปเรียกพวกเพื่อนๆกับน้องๆแล้วก็วิ่งตามผมไปในที่ๆนัดหมาย!!!!!

 ณ ที่นัดหมาย...............

  "นั่นไง................"

  "น้ำหวาน.............หวานปล่อยเชลเดี๋ยวนี้นะ.............ให้ซันทำอะไรซันจะทำให้ทุกอย่างเลย"

  "หรอ......ได้งั้นแลกกับการปล่อยนังนี่.............ซันต้องเลิกกับมัน.....แล้วกลับมารักกับหวาน!!!!!....ซันทำได้มั้ย"

  "................................................................ได้.....ซันจะทำแต่ต้องปล่อยเชลมาก่อน"

  "พี่ซัน..อารุมิว่ามันไม่ดีนะ.......ยังไงพี่หวานก็ไม่ทำอะไรเชลคุงหรอก"

  "นังเด็กนี่ใครน่ะ.........มันเป็นใครซัน"

  "เป็น................ญาติของเชล......ปล่อยเชลมาเดี๋ยวนี้แล้วซันจะทำทุกอย่างเลย"

  ".....ได้........งั้นนายพัท.....นายมาเอานังนี่ไป...................."

  จากนั้นพัทก็ไปอุ้มเชลมาส่งให้เซน.........จากนั้นก็............

  "ซํนมานี่......แล้วเรากลับกรุงเทพกัน"

  หลังจากนั้นผมกับหวานก็นั่งรที่หวานเรียกมากลับกรุงเทพ........จานั้นสองสามวันพวกน้องๆก็กลับมา.......แต่ทว่าคนๆนั้น....ไม่ได้มาทักผมเหมือนเคย..............ไม่มาคุย....มาพูด......หรือแท้มแต่มองผมเลย.......เพราะเรื่องนั้นแน่ๆ.....แต่เพื่อให้เธอรอดผมก็ต้องทำเพราะผมรักเธอมาก.....และกลัวที่จะเสียเธอไป.........หวังว่าเธอจะจำคำสัญญาในวันนั้นได้นะ...........

   หลังจากนั้นเมื่อเปิดเทอม.............ข่าวร้ายที่ผมได้รับคือ.........เธอลาออกไปแล้ว.....หลังจากได้ยินข่าวผมก็รีบไปหาเธอที่บ้านทันที........แต่ก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว.......................ผมเห็นจดหมายที่สอดไว้ตรงตู้รับจดหมาย....เมื่อผมดึงมันออกมาผมก็พบว่ามันจ่าหน้าถึงผม........เธอคงรอให้ไปรษณีย์มาส่งแล้วเจอค่อยเอาไปส่งให้...แต่มันถึงผมก่อนแล้ว....................เนื่อหาในจดหมายเขียนว่า

    พี่ซันครับ

          ผมขอบคุณนะครับที่พี่เคยดีกับผมมาตลอด........ตลอดเวลาที่อยู่กับพี่ผมมีความสุขมากกว่าเวลาไหนๆ...............แต่ถึงพี่จะรักผมมากเท่าไหร่พี่ก็คงไม่ได้เจอผมอีกแล้วล่ะครับ.......ผมจะกลับญี่ปุ่น.........ไปตามทางของผม..............ไปทำในสิ่งที่อยางทำ......ส่วนเรื่องสัญญาในตอนนั้นพี่ไม่ต้องทำแล้วก็ได้นะครับ........เพราะผมลืมมันไปหมดแล้ว...........ลืมในสิ่งทีพี่เคยให้สัญญากับผม................และสักวันหนุ่ง........พี่กับผมก็คงจะลืมเรื่องเหล่านั้นเองได้เองแหละครับ.........ลืมความรักครั้งนี้.......ลืมคนๆนี้......ลืมความรู้สึกแบบนั้น.....มันลืมได้ไม่ยากหรอกครับ................ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะครับ
จากเชล.....♥♥♥♥♥                                    

  ผมพูดไม่ออกอธบายเป็นคำพูดไม่ถูก....การที่คนที่ตัวเองรักเขียนจดหมายบอกเลิกโดยที่ไม่เคยลาเลยสักคำเดียว........................ปมรับไม่ได้หรอกครบเรื่องแบบนี้น่ะ.................แต่อย่างน้อย.........ผมก็เคยได้รักเธอ..........ได้คิดจะหยุดไว้ที่เธอคนนี้.......เธอคนที่ผมรัก...........

        หลังจากนั้น............สองปีผมต้องไปรับน้องใหม่......แต่สิ่งที่ทำให้ผมอึ้ง.......ก็คือ.....ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง.....ที่เหมือนเธอคนนั้น.........เธอคนที่จากผมไป.........นานสองปีแล้ว..........วันนี้ครบรอบสองปีแล้วสินะ.......ที่เธอจากผมไป....

  "ไอ้ซัน.......มึงยังไม่ลืมน้องเขาอีกหรอวะ......สองปีแล้วะเว้ย" ไอ้เซนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผม...........มันคงเห็นว่าผมนั่งมองรูปๆหนึ่งอยู่นานมาแล้ว

  "ยัง.......และไม่คิดจะลืมด้วย.............ถึงแม้ว่าหวานเขาจะโดนจับไปแล้ว....ฉันควรจะมีคนใหม่ไปแล้ว....แต่ไม่ใช่หวานหรอกนะ.....ที่ทำให้กูไม่ลืม...แต่เพราะน้องชายมึงอ่ะ"

   "หรอ......วันนี้ก็ครบสองปีพอดีเลย.....น้องกูก็กลับมาไทยมาเรียนที่นี่อีก"

  "ใคร!..? คนไหน? แล้วตอนไหน"

  "ซิน.....แฝดไอ้เชลมัน......ส่วนไอ้เชลน่ะ.......น้องมันไม่ยอมบอกว่ะ......"

  "หรอ..........ผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย" ผมชี้มือไปทางน้องผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินใกล้ๆ

  "เออ......เดี๋ยวกูเรียกมาให้นะ...........................ซิน....มานี่หน่อดิ"

  "ค่ะ..............................................................มีไรพี่"

  "นี่ซันเพื่อนพี่............แฟนเชลมันไง"

   "คนนี้น่ะหรอ...........................ไม่น่าเชื่อว่าเชลจะยอมทั้งอนาคตเจ้าของบริษัทแล้วจบลงด้วยการไม่กลับมาอีก..................."

  "อะไรนะ.................อย่าบอกนะว่า....เชลตะ...ตะตายแล้ว" ผมกล่าวในขณะที่นั่่งอึ้ง

  "ยัง..........แต่แค่......เขา........หนีออกจากบ้าน.........ทิ้งไว้แต่จดหมา....ว่าไม่ต้องห่วงแล้วก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย.............ถ้าพี่ช่อรู้ล่ะก็........ตายแน่"

  "ช่อยังไม่รู้หรอ........." ไอ้เซนถาม

  "ยัง.......พี่ช่อรู้แค่ว่าเชลกลับญี่ปุ่น...แค่นั้น.....พ่อก็ด้วย"

  "หรอ.............ปิดไว้ต่อไปดีกว่านะ ถ้าอารู้จะเป็นเรื่องเอาซะเปล่าๆ"

  "อืมม..........แม่ก็บอกอย่างนั้นนั่นแหละ.....................ตอนนี้เชลน่ะเป็นตายร้ายดียังไงไม่มีใครรู้เลยนะ"

  ".........ถ้าวนหนึ่งเชลกลับมา.........ฝากไปบอกเขาด้วยนะว่าพี่ขอโทษ" ผมพูดทั้งน้ำตา....เพราะผมไม่คิดว่าเธอ....จะไม่กลับมาอีก

  "ค่ะ..................ชะ......" เสียงเล็กที่กำลังเรียกอะไรสักอย่างแต่ก็ชงักไว้ก่อน

  "แล้วถ้ากลับมาหา...................จะพูดว่าอ่ะไรต่อล่ะครับ..............พี่ซัน" เสียงหนึ่ง....ที่ก้องอยู่ข้างหู.....เสียงที่คุนหู......ฟังดูสบาย....(ไรท์:เว่อร์ไปและ!)เจ้าของเสียงนั้นก็คือ.......

  "เชล......!!!!!!!!!!" ผมหันไปก็พบร่างบางที่สูงขึ้นเล็กน้อย.........เธอที่ผมรอกลับมาหาผมแล้ว......

  "ก็ผมน่ะสิ.........ถามได้.........งงอ่ะดิว่ามาได้ไง"

  "เชล.....หายไปไหนมา.........." ผมถามในขณะที่ยืนกอดเธอคนนั้นด้วยความดีใจ

  "ก็....อยู่ใกล้ๆพี่นั่นแหละ.......อยู่ข้างๆพี่ตลอดเวลา.......แต่พี่แค่ไม่รู้เท่านนั้นเอง...บ้านข้างๆที่พี่ว่าหยิ่งน่ะ....ก็บ้านผม...............ผมเห็นนะ...เพราะว่าห้องพี่น่ะ...........ตรงกับห้องผมพอดีเลย..............แล้วก็เห็นด้วยว่าพี่ทำอะไรบ้างวันๆนึงน่ะ"

  "แล้วทำไม.....พี่ไม่รู้เลยล่ะ"

  "ไม่รู้น่ะดีแล้ว.....ผมจะได้รู้ไงว่าพี่...ไม่นอกใจผมทั้งๆที่ผมขอเลิกไปตั้งนานแล้ว....จริงมั้ย?"

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา