CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

 

By nooonaa

 

Catwalk 08 : ฝัน ไป เถอะ

 

+น้องหมาเล็ก+

 

"ไอ้เหี้.ยทิว...ปล่อยกูนะเว้ย!"

 

ปังๆ

 

"ไอ้สัดทิว! อย่าทำแบบนี้กับกูนะเว้ย!"

 

เพล้ง!

 

"กูเหนื่อยแล้วนะเว้ย!! ปล่อยกู!!"

 

ปัดโถ่เว้ย!

 

ปังๆๆ

 

จะเปิดไม่เปิดวะ เหนื่อยแล้วนะเว้ย! เคาะมาร่วมชั่วโมงแล้วนะ มันก็เอาแต่เงียบ ทั้งทำลายข้าวของประชดแม่.งก็ไม่เปิด มึงจะเอายังไงกับกูวะ แค่กูอึ้งที่มึงบุกเข้าบ้านกูแป็ปเดียว...นี่ โดนอุ้มมาคอนโดมึงซะงั้น

 

มันทำกับผมแบบนั้นเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะทำ

 

แค่ฉุดก็เสร็จ

 

เสียรู้ชะมัด ไอ้แวนเอ้ย...เมื่อไหร่มึงจะสู้มันได้วะ แค่ความคิดก็ให้ทันมันหน่อยดิวะ ไม่ใช่ให้มันชนะตลอดแบบนี้

 

"หายบ้ารึยัง" อยู่ๆมันก็ตะโกนถามผมอีกฝั่งของประตูห้อง แต่ก็ไม่ยอมเปิดประตูห้องที่ขังผมไว้ ผมเลยเตะประตูอย่างแรงอีกครั้งด้วยความหมั่นเขี้ยวเต็มที่

 

ปัง!!!

 

"โอ้ย! สัด!" ลืมไป ไม่ได้ใส่ร้องเท้า เจ็บจี๊ดเลยเว้ย

 

"ไอ้แวน!" แต่แล้วร่างหนาก็โผล่พรวดเข้ามาในห้องทันทีที่ผมร้อง ผมมองมันอย่างรังเกียจก่อนจะปัดมือที่จะเข้ามาจับตัวผมให้ออกห่าง

 

เพี้ยะ!

 

"ไม่ต้องมาแตะตัวกู!"

 

"อย่ามาทำเก่งกับกูนะมึง! อย่าหาว่ากูไม่เตือน!!" มันดุผมเสียงเข้มก่อนจะอุ้มผมขึ้นอกในท่าเจ้าสาว แต่ตอนนี้ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับหรือเถียงมันเลยสักนิด ก็ผมกลัวมันบ้าลากผมขึ้นเตียงอีกอะดิ มันยิ่งห่ามๆแล้วก็โกรธง่ายอยู่

 

"จะพากูไปไหน"

 

"ไปห้องนั่งเล่น มึงเล่นซะห้องเละนอนไม่ได้แล้วเนี่ย" พอมันพูดเสร็จมันจะล้มตัวลงนั่งกับโซฟาโดยจับผมให้นั่งอยู่บนตักมัน ผมเลยขืนตัวออกห่างจากมันแต่มันกับกระชากผมมานั่งใหม่ก่อนจะสั่งผมเสียงเย็น

 

"นั่งให้มันดีๆ ขยับมากแล้วลูกกูตื่น มึงจะซวยเอง"

 

กึก!

 

ไอ้บ้า! แม่.ง! ตัวแข็งเหมือนโดนสตาร์ฟเลยกู

 

"มึงก็เอาแต่จะเอาเปรียบกู ไม่เคยให้เกียรติ์กูเลยสักครั้ง"

 

"แล้วที่มึงทำตัวแบบนี้ กูสมควรจะทำไหมล่ะ"

 

"ทำไม! กูทำอะไร! มีแต่มึงนั่นแหละที่ทำร้ายกู!"

 

"ก็หัดทำตัวดีๆกับกูดิ"

 

"ไม่มีทาง!"

 

"พูดไม่รู้เรื่องและมึง ดื้อจริงๆ ไหนเอาเท้ามาดูดิ๊" มันจับขาผมให้ไขว่ห้างก่อนจะดึงถูงเท้านักเรียนผมออก มันแดงแปร๊ดเลยครับ แล้วเหมือนที่หัวแม่โป้งจะเกิดห้อเลือดขึ้นด้วย พอมันจับก็เล่นเอาจี๊ดเหมือนกัน...ไม่น่าเตะเลยจริงๆ

 

โง่อะ ตามตรง

 

"เจ็บ! มึงๆ เจ็บ..." ผมตีมือมันแผละให้หยุดจับแต่มันกลับกุมมือผมไว้ทั้งสองข้าง

 

"ทำไมถึงชอบทำให้กูเป็นห่วงนักวะ"

 

เป็นห่วง...

 

ตึกตักๆ

 

อะไรวะ ผมไมหัวใจผมเต้นแรงแบบนั้น

 

"เรื่องของกู! มึงไม่ต้องมายุ่ง!"

 

"แวน...พูดเพราะๆบ้างดิ มันจะตายรึไงถ้าพูดเพราะน่ะ"

 

"มันก็เรื่องของกูอีกนั่นแหละ! แล้วยิ่งเป็นมึง กูไม่มีทางพูดดีด้วยแน่ มึงแม่.งชั่ว ข่มขืนกู"

 

แค่พูดก็ขึ้นแล้ว...ทำลายศักดิ์ศรีกูจนป่นปี้ขนาดนี้แล้วยังมาร้องขออะไรจากกูอีก

 

เลวบรรลัยจริงๆเว้ย

 

"กูก็กำลังรับผิดชอบอยู่นี่ไง"

 

"รับผิดชอบ! มึงจะมารับผิดชอบอะไรกู มึงจะมาสู่ขอกูกับพ่อแม่รึไง ห๊ะ! หรือมึงจะเลี้ยงดูกูอย่างดีใช่มะ แต่ขอโทษทีเถอะ กูไม่ต้องการ!" ไม่ต้องมาทำอะไรให้ทั้งสิ้น เพราะกูเกลียดมึง!

 

"ไอ้แวน..." ใบหน้านั้นอึ้งไปชั่วขณะ มันดูจะตกใจในสิ่งที่ผมพูดมาก แต่ทั้งหมดมันเป็นความจริง

 

มันมองจ้องตาผมอยู่นาน จนผมต้องหลบสายตามันซะเอง ก่อนที่มือใหญ่จะทาบเข้ากับแก้มทั้งข้างของผม

 

"เจ็บวะ กูเจ็บจี๊ดยังไงไม่รู้"

 

ละ แล้วมาบอกกูทำไมวะ

 

ผมชักหน้าตัวเองออกจากมือมัน แต่มันกลับดันผมจนนอนราบไปกับโซฟา

 

"จะทำไรวะ!" ผมรีบใช้มือดันหน้าหล่อทันทีที่มันโน้มมาซะใกล้ แต่มันกลับจับมือออก

 

"อยู่เฉยๆ สักเดี๋ยวนะ" เสียงกระซิบนุ่มที่ข้างหูเล่นเอาตัวผมแข็งทื่อ มันค่อยถอนหน้าตัวเองออกแล้วกลับมาจ้องตาผมใหม่

 

"มึงไม่เห็นความจริงใจของกูหรอ"

 

ความจริงใจ...มันมีหรอ กับคนอย่างมึง

 

แต่แล้วจมูกโด่งของมันก็ค่อยๆเข้ามาใกล้แก้มนุ่มแล้วก็ค่อยๆกอดลงไปอย่างแผ่วเบา มันไล้ไปอีกข้างแล้วก็ทำเหมือนกัน ขนหัวผมเริ่มลุกเมื่อมันทำนุ่มนวลแบบนี้กับผม

 

"กูจริงใจกับมึงจริงๆนะ..."

 

"หยุดเถอะ อย่ามาหลอกกู เพียงเพราะมึงอยากจะได้กูอีก" แล้วผมก็ใช้โอกาสที่มันช็อคกับคำพูดของผมนั้นหนีออกห่างจากตัวมัน

 

ยิ่งอยู่ใกล้มัน ผมก็จะตกอยู่ใต้อำนาจมัน แล้วผมก็จะถูกมันทำร้ายอีก

 

"มันเป็นไปไม่ได้หรอกไอ้ทิว มึงมันเสือผู้หญิง มึงจะมาจริงจังอะไรกับผู้ชายอย่างกู แค่กูมึงยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วนับอะไรกับคำพูดของมึงที่บอกจะจริงจัง กูเชื่อไม่ได้หรอก ต่างคนต่างอยู่เถอะ" แล้วไอ้เรื่องนั้น ที่มันเกิดขึ้น กูจะคิดว่ามันเป็นจุดพลิกชีวิตของกูเอง มันคือบทเรียนที่สำคัญว่าไม่ควรเชื่อใจแม้แต่ผู้ชายด้วยกัน

 

"เจ็บวะ.."

 

"เจ็บมากจริงๆ หึ"

 

มันเอาแต่พูดคำนั้นซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่น ก่อนที่มันจะเดินเข้ามากอดผมอีกครั้ง แต่เพียงแค่ผมเห็นเซี้ยวหน้าหล่อนั้นเศร้าหมอง ผมก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก เหมือนมันว้าวุ่นอยู่ในใจแทนยังไงไม่รู้

 

นี่ผมเป็นอะไรของผมกันแน่

 

"ยังไงมึงก็คงไม่ยอมเชื่อกูใช่มั้ย"

 

ทำไมถึงถามด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแรงขนาดนั้น

 

"ปล่อยกูไปเถอะ"

 

"ถ้าอย่างนั้น...กูก็คงจะต้องปล่อยมึงไป"

 

จี๊ด...

 

หายใจไม่ออกอีกแล้ว...ทำไม มันพูดแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง ผมจะได้ชีวิตเดิมๆคืนมา

 

"ขอบใจมึงมาก...ที่เข้าใจกู"

 

"หึ...นั่นสินะ"

 

มันก็ดีแล้ว...ที่เรื่องจะจบแบบนี้ หยุดคิดอะไรที่มากกว่านั้นได้แล้วแวน นายต้องหยุด...คิด

 

"งั้นก็ปล่อยกูได้แล้ว"

 

"ถ้าอย่างนั้น...ก็ช่วยฟังคำพูดสุดท้ายของกูหน่อย"

 

แล้วเราก็จะจบกันแค่นี้ใช่มั้ย...ถ้าอย่างนั้นกูก็จะฟัง

 

"...."

 

"ฟังดีๆนะ"

 

"อืม..."

 

รีบๆพูดสักทีสิ กูจะไม่ไหวแล้วนะ!

 

"สิ่งที่กูอยากจะบอกก็คือ...ฝัน ไป เถอะ!"

 

อ๊ะ!!!!

 

ไอ้ทิว!!!

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130919

 

หมาใหญ่เลววววววววววววมาก! ห้าๆ

 

ตอนนี้ขอสั้นๆนะคะ ช่วงสอบ...เครียดนิดหน่อย เบลอๆ ห้าๆ